Воистину, преуспели верующие, которые смиренны во время своих намазов...

Indeed, the believers who are humble during their prayers have succeeded... / Şüphesiz, namazı sırasında alçakgönüllü olan müminler kurtuluşa ermiştir... / Në të vërtetë, besimtarët që janë të përulur gjatë lutjeve të tyre kanë pasur sukses...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Иногда случается, что совершил намаз и не помнишь, сколько ракаатов совершил и какие суры прочитал. Точно знаешь, что совершил необходимые поклоны и прочёл Коран, но не можешь припомнить, просил ли ты Аллаха вести тебя прямым путём или всё было выполнено механически, почти неосознанно. И вроде бы ты готовился к намазу, приступил к нему вовремя, а сосредоточиться на самом главном не получилось. И ты возвращаешься к своим повседневным делам, которые не позволяют тебе сразу задуматься над происшедшим, а когда задумываешься, то ощущаешь пустоту в душе, и всё вокруг меркнет, и шайтан подступает.

«Для чего ты молишься, если твой намаз не приносит тебе радости? Ведь ты почти не понимаешь слов, которые произносишь. И эти движения, что ты совершаешь, разве они имеют значение, если в душе у тебя ничего не шевелится? Разве нельзя оставаться верующим и делать добро без всех этих формальностей? Ты ведь знаешь, что ты верующий. Когда ты остаёшься один и призываешь Аллаха, у тебя по коже бегут мурашки и на глаза наворачиваются слёзы. Это совсем другое дело. Это по-настоящему».

Почуяв такие наущения, мы можем сразу же отбросить их, обратившись за защитой к Аллаху. Если же не сделать этого, а, наоборот, начать рассуждать об этом с самим собой, то шайтан не отступит и будет подбрасывать новые мысли. Потому что его цель — добраться до сердца, вместилища веры и убеждений, и намаз — это последняя и самая неприступная линия обороны. Это наша назначенная встреча с Аллахом и самый верный способ приблизиться к Нему, уединиться с Ним, обратиться к Нему с мольбами, рассказать Ему о своих планах и трудностях. И это — доказательство нашей веры, настолько важное, что Посланник Аллаха, мир ему и благословение Аллаха, сказал: «Договор между нами и ими — молитва, а тот, кто отказывается от неё, впадает в неверие». [Ахмад 22987, Насаи 326, Тирмизи 2621, Ибн Маджа 1079].

А значит, к намазу мы должны подходить в высшей степени осознанно, готовясь к нему до того, как он начнётся, сосредотачиваясь на нём и преодолевая формальность во время его совершения и заботясь о нём после того, как он завершится. Стоит только задуматься, перед кем ты стоишь на намазе, и ты понимаешь, что это самые важные минуты твоей жизни. От них зависит твой успех в этой жизни и исход всех твоих деяний после смерти. Отчего же тогда не изучить смысл аятов и зикров, которые мы произносим в намазе? Отчего не прочесть их неторопливо, вдумчиво, пропустив через себя, сделав умственное усилие, чтобы сердце ожило и ощутило теплоту и радость от общения со Всевышним?

Indeed, the believers who are humble during their prayers have succeeded...

Praise be to Allah, whom we praise, and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

Sometimes it happens that after performing prayer, you don't remember how many rak'ahs you completed or which surahs you recited. You are certain that you performed the necessary prostrations and read from the Qur'an, but you cannot recall whether you asked Allah to guide you or if everything was done mechanically, almost unconsciously. And yet, you prepared for the prayer, started on time, but couldn’t focus on what truly matters. Then you return to your daily tasks, which distract you from reflecting on what happened immediately, and when you finally do, you feel a void in your soul, and everything around you seems dim, while Satan creeps closer.

"Why do you pray if your prayer doesn’t bring you joy? You hardly understand the words you utter. And these movements you make—do they really matter if nothing stirs within your heart? Can’t you remain a believer and do good without all these formalities? You know you’re a believer. When you're alone calling upon Allah, goosebumps run down your skin, and tears well up in your eyes. That’s something else entirely. That’s real."

When sensing such whispers, we must immediately dismiss them by seeking refuge in Allah. If we don’t, and instead begin reasoning with ourselves, Satan won’t retreat; he will continue planting new doubts. His goal is to reach the heart—the vessel of faith and conviction—and prayer is the last and most impregnable line of defense. It’s our appointed meeting with Allah, the surest way to draw near to Him, to be alone with Him, to supplicate to Him, and share our plans and difficulties with Him. This act is proof of our faith, so important that the Messenger of Allah (peace and blessings be upon him) said: “The covenant between us and them is prayer; whoever abandons it has fallen into disbelief.” [Ahmad 22987, Nasai 326, Tirmidhi 2621, Ibn Majah 1079].

Therefore, we must approach prayer with the utmost awareness, preparing for it before it begins, focusing during its performance to overcome mere formality, and caring for it even after it ends. Just consider before Whom you stand in prayer, and you’ll realize these are the most crucial moments of your life. They determine your success in this life and the outcome of all your deeds after death. So why not study the meanings of the verses and dhikrs we recite in prayer? Why not read them slowly, thoughtfully, internalizing their meaning, making an intellectual effort so that the heart comes alive and feels warmth and joy in communing with the Almighty?

Şüphesiz, namazı sırasında alçakgönüllü olan müminler kurtuluşa ermiştir...

Allah’a hamd olsun ki O’nu övüyoruz ve yardımını ve affını diliyoruz. Kendimizin kötülüğünden ve kötü işlerimizden korunmak için Allah’a sığınıyoruz. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz; kimi de yoldan çıkarırsa, onu kimse doğruya iletmez. Şahitlik ederiz ki hiçbir ilah yoktur tapınmayı hak eden, yalnız Allah, ve şahitlik ederiz ki Muhammed O’nun kuludur ve elçisidir.

Bazen namazı kıldıktan sonra kaç rek’at yaptığınızı veya hangi sureleri okuduğunuzu hatırlayamıyorsunuzdur. Eminsiniz ki gerekli secde ve Kur’an okumalarını tamamladınız, ama yüreğinizde bir şey hissetmeden mekanik olarak mı yaptığınızı hatırlayamıyorsunuz. Hazırlanmış ve zamanında başlamış olmanıza rağmen, asıl önemli olan şeye odaklanamadınız. Günlük işlerinize geri döndüğünüzde bu konuda hemen düşünemiyorsunuz, sonra düşündüğünüzde ise ruhunuzda bir boşluk hissediyorsunuz ve her şey kararıyor, şeytan yaklaşıyor.

“Namaz kılmanın sana ne faydası var ki sevinç vermiyor? Söylediğin sözleri neredeyse anlamıyorsun bile. Ve bu yaptığın hareketler... Eğer içinden hiçbir şey hissetmiyorsan, bunlar gerçekten bir anlam ifade ediyor mu? İnançlı kalmak ve iyilik yapmak için bütün bu formalitelere gerek yok mu? Zaten inançlı olduğunu biliyorsun. Allah’a yalvardığında teninde ürpertiler hissediyor, gözlerinden yaşlar akıyor. İşte o zaman gerçek bir duygu yaşıyorsun.”

Bu tür fısıltıları hissettiğinizde, hemen Allah’a sığınarak bunları reddetmelisiniz. Eğer bunu yapmazsanız, aksine kendinizle bu konuda tartışmaya başlarsanız şeytan geri çekilmez ve size yeni düşünceler ekler. Çünkü onun amacı, iman ve inançların hazinesi olan kalbe ulaşmaktır, ve namaz en son ve en savunmasız hattır. Bu, Allah ile randevumuzdur ve O’na yaklaşmanın en kesin yoludur, yalnız O’na dua etmek, planlarınızı ve zorluklarınızı paylaşmaktır. Bu, imanımızın kanıtıdır, o kadar önemlidir ki Allah’ın Elçisi (s.a.v.) şöyle demiştir: “Bizimle onlar arasındaki sözleşme namazdır; namazı terk eden kâfir olmuştur.” [Ahmed 22987, Nesai 326, Tirmizi 2621, İbn Mace 1079].

Dolayısıyla namaza en yüksek bilinç düzeyinde yaklaşmalıyız: başlamadan önce hazırlık yapmalı, sırf formaliteye bağlı kalmadan derin bir şekilde odaklanmalı ve namaz bittikten sonra da ona özen göstermeliyiz. Namazda Allah’ın huzurunda durduğunuzu düşününce, hayatınızın en önemli dakikalarının bunlar olduğunu anlarsınız. Bu dakikalar, dünyadaki başarınızı ve ölüm sonrası amellerinizin sonuçlarını belirler. Öyleyse, namazda okuduğumuz ayetlerin ve zikirlerin manalarını neden öğrenmiyoruz? Neden onları yavaşça, dikkatlice, içimize sindirecek şekilde okumuyoruz? Akıl yürütme çabasıyla kalbimizi diri tutup Yüce Allah ile iletişim kurarken sıcaklık ve sevinç duymuyor muyuz?

Në të vërtetë, besimtarët që janë të përulur gjatë lutjeve të tyre kanë pasur sukses...

Lavdi të Allahut, të cilin e lavisim dhe nga i cili kërkojmë ndihmën dhe faljen. Kërkojmë strehë tek Allah nga keqesia e shpirtit tonë dhe veprat e këqija. Kushc Allah e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushc Ai e lë pa udhëzim, askush nuk mund ta çojë në të vërtetën. Dëshirojmë se nuk ka zot që meriton adhurimin përveç Allahut dhe dëshirojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe Profeti i Tij.

Ndodh që pasi të kryejmë namazin, nuk e kujtojmë sa rakaqe kemi kryer apo cilat sure kemi lexuar. Jemi të sigurtë se kemi kryer përkuljet dhe leximet e nevojshme nga Kurani, por nuk e kujtojmë nëse kemi thirrur Allahun për t'u udhëhequr në rrugën e drejtë ose a e kemi bërë gjithçka mekanikisht, pothuajse pa vetëdije. Edhe pse jemi përgatitur për namaz dhe e kemi filluar në kohë, nuk kemi arritur të përqendrohemi në atë që ka rëndësi më të madhe. Pastaj kthehemi te punët e përditshme që na largojnë nga reflektimi menjëherë, dhe kur fillon të meditojmë, ndjejme një zbrazësi në shpirt dhe gjithçka rreth nesh duket e errët, dhe Shaitani afrohet.

"Pse je duke folur nëse namazi yt nuk të sjell gëzim? Pothuajse nuk kupton fjalët që flisni. Dhe këto lëvizje që bën – a kanë ndonjë rëndësi nëse brenda jote asgjë nuk lëviz? A nuk mund të mbash besimin dhe të bësh mirë pa këto formalitete? Ti e di që je besimtar. Kur je i vetëm dhe thërresh Allahun, ti ndjej frymëza në lëkurë dhe lotët vijnë në sytë tënd. Ky është një ndjenjë e vërtetë. Kjo është e vërteta."

Kur ndjehen këto susurrime, ne duhet menjëherë t'i hedhim poshtë duke u kthyer tek Allah për mbrojtje. Nëse nuk e bëjmë këtë, por, përkundrazi, fillojmë të arsyetojmë me veten tonë, Shaitani nuk do të tërhoqet dhe do të vazhdojë të hedh mendime të reja. Sepse qëllimi i tij është të arrijë në zemër, vendin ku qëndron feja dhe bindjet, dhe namazi është linja e fundit dhe më e pandryshueshme e mbrojtjes. Ky është takimi ynë i caktuar me Allahun dhe mënyra më e sigurtë për t'u afruar tek Ai, për t'u vetëm me Të, për t'u lutur tek Ai dhe për të ndarë me Të planet dhe vështirësitë e mia. Kjo është provë e besimit tonë, kaq e rëndësishme sa Profeti i Allahut (paqsë dhe bekoja prej Allahut mbi të) tha: "Marrëveshja midis nesh dhe tyre është namazi; ai që e braktis atë, ka hyrë në pagani." [Ahmad 22987, Nasai 326, Tirmidhi 2621, Ibn Maja 1079].

Prandaj, ne duhet të afrohemi në namaz me vetëdije të plotë, duke u përgatitur para se të fillojë, duke u përqendruar gjatë kryerjes së tij për të kapërcyer formalitetet dhe duke kujdesur për të edhe pasi të ketë përfunduar. Vetëm duke menduar para kujt po ndodheni në namaz, kuptoni se këto janë minutat më të rëndësishme të jetës suaj. Ata përcaktojnë suksesin tuaj në këtë jetë dhe rezultatin e të gjithave veprimeve tuaja pas vdekjes. Pse jo të studiojmë kuptimin e ajeteve dhe zikrave që recitojmë në namaz? Pse nuk i lexojmë ato ngadalë, me kujdes, duke i kaluar ato nëpër trurin tonë, duke bërë një përpjekje intelektuale që zemra të zgjojë dhe të ndjejë ngrohtësi dhe gëzim në komunikim me Zotin e Madh?