Справедливое воздаяние тем, кто не познал своего Господа и избрал неверный путь.../ Njё shpёrblim i drejtё pёr ata qё Nuk e njihnin Zotin e tyre dhe zgjodhёn rrugёn e gabuar...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Одним из важнейших деяний сердца, характеризующих силу и чистоту веры, является упование на Аллаха. Благодаря ему человек по-настоящему ощущает себя рабом Творца небес и земли — рабом, не обладающим никакой властью и всецело зависящим от своего Покровителя. Упование украшает верующего, придает ему силу и уверенность, помогает ему связывать свое благополучие не с беспомощными творениями, а с Всемогущим Правителем. Он полагается на Него, верит в Его обещание, надеется на Его милость и поддержку. И тот, чья надежда велика и правдива, никогда не окажется обманутым. Аллах непременно возьмет его под Свое покровительство, облегчит ему путь ко всему благому и защитит его от печали и страха. В 3-м аяте суры «ат-Талак» сказано: «Тому, кто уповает на Аллаха, достаточно Его».

Разве может быть иначе, если никакая беда не способна поразить человека без ведома Аллаха? Разве может быть иначе, если любое благо выпадает на долю раба только с Его дозволения? Он оказывает милость и подвергает испытаниям, ниспосылает блага и лишает удела. Он возвышает одних и унижает других, дарует власть одним людям над другими, чтобы подвергнуть их испытанию друг другом. Он — Истинный Царь, и нет у людей иного Защитника и Покровителя. Он любит, когда рабы уповают на Него и взывают к Нему за помощью. Он не обманывает ожидания тех, кто искренен и правдив с Ним, и не лишает Своего покровительства тех, кто посвящает свою жизнь Ему одному.

Но для того чтобы уповать на Аллаха должным образом, нужно пройти путем познания Его. Упование всецело связано с убежденностью в милосердии и мудрости Аллаха, Его могуществе и величии, совершенстве и самодостаточности. Если человек познал безграничное могущество и власть своего Господа, если он уверовал в Его абсолютные качества и не терзается сомнениями, то он не может не полагаться на Него. Поэтому упование — одно из обязательных требований истинной веры. Во 2-м аяте суры «аль-Анфал» сказано: «Верующими являются только те, сердца которых испытывают страх при упоминании Аллаха, вера которых усиливается, когда им читают Его аяты, которые уповают на своего Господа».

Верующие уповают на своего Господа, и чем сильнее их упование, тем совершеннее их вера. Поэтому если они оказываются в трудной ситуации, то в первую очередь обращаются с мольбой к Всевышнему. Их сердца устремляются к Нему с раскаянием и надеждой, и они не ищут для себя иных покровителей и помощников. Они задумываются над причинами постигшего их несчастья и понимают, что Любящий Создатель позволил ему случиться только для того, чтобы они опомнились и твёрже ухватились за Его вервь. После этого они принимаются за дела, которые помогут им пережить несчастье, преодолеть трудности и исправить положение.

Упование на Аллаха не противоречит совершению поступков, необходимых для обретения блага и спасения от зла. Напротив, вера в поддержку Господа только тогда называется упованием, когда она сопровождается совершением деяний, необходимых для достижения желаемого результата. Если же человек уповает на помощь Аллаха, не совершая необходимых деяний, то его состояние не называется упованием. В арабском языке оно называется не «таваккул», а «тавакул», т.е. самоуспокоение, беспечность. Поэтому в суре «Мухаммад» сказано: «О те, которые уверовали! Если вы поможете Аллаху, то и Он поможет вам и утвердит ваши стопы». (Мухаммад, 7). Это значит, что помощь Аллаха будет оказана тем рабам, которые совершают праведные деяния и помогают Его религии, а не тем, которые надеются на Божью поддержку, не выполняя своих обязанностей.

В другом аяте из суры «ан-Нур» сказано: «Аллах обещал тем из вас, которые уверовали и совершали праведные деяния, что Он непременно сделает их наместниками на земле». (ан-Нур, 55). Всевышний обещал одарить властью и могуществом на земле тех верующих, которые совершают праведные дела. Если же мусульмане не следуют путем Пророка, не стремятся к знаниям и не украшают себя праведным нравом, если они впадают в искушение и уступают соблазнам, распространяя на земле смуту и беспорядок, то их надежды на процветание и могущество окажутся тщетными и безосновательными.

Надеяться на милость Аллаха может только тот, кто хорошо осведомлен о дороге, ведущей в Рай, обо всех стоянках, препятствиях и опасностях на этом пути и кто продвигается по нему вперед, испрашивая помощь Господа. Уповать на поддержку Аллаха вправе только тот, кто принял меры предосторожности и сделал все возможное для достижения искомой цели. И если после этого Аллаху будет угодно, чтобы он не достиг ее, то он не впадает в отчаяние, поскольку знает, что таково решение Любящего и Милостивого Покровителя. Он надеется на Его награду в Последней жизни, проявляет терпение и твёрдо верит, что вместо упущенного земного удела ему будет уготовано нечто лучшее. 

Но надеяться на это можно только тогда, когда ты сделал все возможное для достижения благого результата. Если же ты не приложил необходимых усилий и рассчитывал получить поддержку Аллаха, на которую у тебя не было права, то неудача не станет для тебя искуплением. Твои потери не будут возмещены ни в этом мире, ни в будущей жизни, и они не принесут тебе ничего, кроме сожаления и разочарования. Справедливое воздаяние тем, кто не познал своего Господа и избрал неверный путь приближения к Нему!

Njё shpёrblim i drejtё pёr ata qё Nuk e njihnin Zotin e tyre dhe zgjodhёn rrugёn e gabuar...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Një nga veprimet më të rëndësishme të zemrës, që karakterizon forcën dhe pastërtinë e besimit, është besimi te Allahu. Falë tij, një person me të vërtetë ndihet si skllav i Krijuesit të qiellit dhe tokës - një skllav që nuk ka fuqi dhe është plotësisht i varur nga Mbrojtësi i tij. Shpresa e zbukuron besimtarin, i jep forcë dhe besim, e ndihmon atë të lidhë mirëqenien e tij jo me krijesa të pafuqishme, por me Një Sundimtar të Plotfuqishëm. Ai mbështetet tek ai, beson në premtimin e tij dhe shpreson në mëshirën dhe mbështetjen e tij. Dhe ai shpresa e të cilit është e madhe dhe e vërtetë nuk do të mashtrohet kurrë. Allahu me siguri do ta marrë nën mbrojtjen e tij, do ta lehtësojë rrugën e tij drejt të gjitha gjërave të mira dhe do ta mbrojë atë nga trishtimi dhe frika. Në ajetin e 3-të Të Sures "at-Talaq" thuhet: "Kush beson Në Allahun, ai është i mjaftueshëm."

Si mund të ishte ndryshe, nëse asnjë fatkeqësi nuk është e aftë të godasë një person pa dijeninë e Allahut? Si mund të ishte ndryshe, nëse ndonjë përfitim bie në shortin e një skllavi vetëm me lejen e tij? Ai tregon mëshirë dhe vë në provë, jep përfitime dhe privon trashëgiminë. Ai i lartëson disa dhe i poshtëron të tjerët, u jep pushtet disa njerëzve mbi të tjerët në mënyrë që t'i vënë ata në provë të njëri-tjetrit. Ai është Mbreti i vërtetë dhe njerëzit nuk kanë Mbrojtës dhe Mbrojtës tjetër. Ai e do atë kur skllevërit i besojnë atij dhe i thërrasin për ndihmë. Ai nuk i mashtron pritjet e atyre që janë të sinqertë dhe të vërtetë me të dhe nuk i privon ata që i kushtojnë jetën Vetëm atij nga patronazhi i tij.

Por, në mënyrë që të vendosni besimin tuaj tek Allahu siç duhet, ju duhet të kaloni nëpër rrugën e njohjes së tij. Shpresa është e lidhur tërësisht me bindjen e mëshirës dhe urtësisë së Allahut, fuqinë dhe madhështinë e tij, përsosmërinë dhe vetë-mjaftueshmërinë. Nëse një person ka njohur fuqinë dhe autoritetin e pakufishëm të Zotit të tij, nëse beson në cilësitë e tij absolute dhe nuk mundohet nga dyshimet, atëherë ai nuk mund të mos mbështetet tek ai. Prandaj, shpresa është një nga kërkesat e detyrueshme të besimit të vërtetë. Në ajetin e dytë të Sures el-Anfal, thuhet: "Besimtarë janë vetëm ata, zemrat e të cilëve kanë frikë nga përmendja e Allahut, besimi i të cilëve forcohet kur u lexohen ajetet e tij, të cilët e besojnë zotin e tyre."

Besimtarët vënë besimin e tyre Tek Zoti i tyre, dhe sa më i fortë besimi i tyre, aq më i përsosur besimi i tyre. Prandaj, nëse e gjejnë veten në një situatë të vështirë, para së gjithash i drejtohen Të Plotfuqishmit me një lutje. Zemrat e tyre i dalin atij me pendim dhe shpresë, dhe ata nuk kërkojnë mbrojtës dhe ndihmës të tjerë për veten e tyre. Ata reflektojnë mbi shkaqet e fatkeqësisë së tyre dhe kuptojnë se Krijuesi I Dashur e lejoi atë të ndodhte vetëm në mënyrë që ata të vinin në vete dhe të kapnin litarin e tij më fort. Pas kësaj, ata fillojnë të bëjnë gjëra që do t'i ndihmojnë ata të mbijetojnë fatkeqësinë, të kapërcejnë vështirësitë dhe të rregullojnë situatën.

Besimi në Allahun nuk bie ndesh me kryerjen e veprimeve të nevojshme për të arritur të mirën dhe shpëtimin nga e keqja. Përkundrazi, besimi në mbështetjen e Zotit quhet shpresë vetëm kur shoqërohet me kryerjen e veprimeve të nevojshme për të arritur rezultatin e dëshiruar. Nëse një person beson në ndihmën e Allahut pa kryer veprimet e nevojshme, atëherë gjendja e tij nuk quhet shpresë. Në arabisht, nuk quhet "tawakkul", por "tawakul", d.m. th. vetëkënaqësi, pakujdesi. Prandaj, Sureja Muhamed thotë: "O ju që besoni! Nëse e ndihmoni Allahun, Atëherë ai do t'ju ndihmojë dhe do të vendosë këmbët tuaja." (Muhamed, 7). Kjo do të thotë se ndihma E Allahut do t'u jepet atyre robërve që bëjnë vepra të drejta dhe ndihmojnë fenë e tij, dhe jo atyre që mbështeten në mbështetjen e Zotit pa përmbushur detyrat e tyre.

Një ajet tjetër nga Sureja el-Nur thotë: "Allahu u premtoi atyre prej jush që besuan dhe bënë vepra të drejta se ai me siguri do t'i bënte mëkëmbës në tokë." (Al-Nur, 55). I Plotfuqishmi premtoi t'u jepte fuqi dhe fuqi në tokë atyre besimtarëve që bëjnë vepra të drejta. Nëse Myslimanët nuk ndjekin rrugën e Profetit, nuk kërkojnë njohuri dhe nuk zbukurohen me një prirje të drejtë, nëse bien në tundim dhe u nënshtrohen tundimeve, duke përhapur konfuzion dhe çrregullim në tokë, atëherë shpresat e tyre për prosperitet dhe fuqi do të jenë të kota dhe të pabaza.

Vetëm ata që janë të vetëdijshëm për rrugën që të çon Në Xhennet, për të gjitha ndalesat, pengesat dhe rreziqet në këtë rrugë dhe që ecin përpara përgjatë saj, duke kërkuar ndihmën e Zotit, mund të shpresojnë në mëshirën e Allahut. Vetëm ata që kanë marrë masa paraprake dhe kanë bërë gjithçka që është e mundur për të arritur qëllimin e dëshiruar kanë të drejtë të mbështeten në mbështetjen e Allahut. Dhe nëse Pas kësaj i pëlqen Allahut Që ai të mos e arrijë atë, atëherë ai nuk dëshpërohet, sepse ai e di se ky është vendimi i Një Mbrojtësi Të Dashur dhe Të Mëshirshëm. Ai shpreson për shpërblimin e tij në Ahiret, tregon durim dhe beson fort se në vend të lotit tokësor të humbur, diçka më e mirë do të përgatitet për të.

Por ju mund të shpresoni për këtë vetëm kur të keni bërë gjithçka që është e mundur për të arritur një rezultat të mirë. Nëse nuk keni bërë përpjekjet e nevojshme dhe keni pritur të merrni mbështetjen e Allahut, ndaj të cilit nuk keni pasur të drejtë, atëherë dështimi nuk do të jetë një shlyerje për ju. Humbjet tuaja nuk do të kompensohen as në këtë botë dhe as në jetën tjetër, dhe ato nuk do t'ju sjellin asgjë tjetër përveç keqardhjes dhe zhgënjimit. Një shpërblim i drejtë për ata që Nuk e njihnin Zotin e tyre dhe zgjodhën mënyrën e gabuar për t'iu afruar Atij!