Печаль и тревога Пророка Мухаммада (мир ему и благословения Аллаха)...
The sadness and anxiety of the Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him)... / Trishtimi dhe ankthi i Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të)...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Пророк ﷺ иногда печалился, порой его посещали горе, испытания; он расстался со многими любимыми. Как же он печалился? Какое у него было взаимоотношение с этим чувством? Как он обращался с теми, кто печалился?
В описании Посланника Аллахаﷺ упоминается, что он печалился долго, но, тем не менее, со сподвижниками был приветливым и выражал радость.
Печаль Посланника ﷺ была долгой и глубокой, потому что он очень беспокоился за свою общину, желая добра мусульманам. Многие из них уходят от добра из-за незнания пользы религии, и Пророк ﷺ печалился за них. Однажды, когда несли тело усопшего, Пророк ﷺ увидел это и заплакал. Это был иудей, который умер не в Исламе. Когда Пророк ﷺ заплакал, у него спросили: «Что вызвало твои слёзы, о Посланник Аллаха ﷺ?» Он ответил: «Душа убежала в ад». Этот случай опечалил Посланника Аллаха ﷺ.
Пророк ﷺ расстался в этой жизни со многими любимыми людьми. Посланник ﷺ расстался со своей любимой женой Хадиджей (да будет доволен ею Аллах), которая оказывала ему немалую помощь и моральной поддержкой, и своим имуществом. Простился Пророк ﷺ с тем, кто заботился о нём: с дядей Абу Талибом; этот год был назван годом печали. Кроме того, у Посланника ﷺ умерли сыновья Касым, Абдулла, Ибрахим, дочери Зайнаб, Рукият, Уму Кульсум – все они болели и умерли, и Пророк ﷺ сам их похоронил. Когда умер его сын Ибрахим, Посланник ﷺ, видя бездыханного малыша, пролил слёзы. У него спросили: «О Пророк ﷺ, ты плачешь?» Он ответил: «Глаза слезятся, а сердце грустит, но мы не говорим ничего, кроме того, чем доволен наш Господь. Воистину, Ибрахим, мы опечалены разлукой с тобой». (хадис передал имам Бухари). Такое состояние бывало у Пророка ﷺ в период настигшей его печали из-за разлуки с любимыми.
Пророк ﷺ обращал внимание и на состояние печали у других людей. Он успокаивал печалившихся, даже детей. Однажды он пришёл к ребёнку, у которого умерла птичка, ребёнок из-за этого был в печали, а Пророк ﷺ его успокаивал и говорил: «О Абу Умайр, что же сделала птичка...».
Пророк ﷺ обучил нас в печали уповать на Аллаха и помнить, что всё случается по воле Его. Аллах об этом сказал так (смысл): «Мы непременно испытаем вас незначительным страхом, голодом, потерей имущества.
Исар – это предпочтение чужих интересов своим, даже если сам испытываешь в этом нужду. Это готовность принести себя в жертву ради спасения других людей, готовность к самопожертвованию.
Всех великих людей объединяет одна черта – ставить чужие интересы и проблемы выше своих. И самые прекрасные примеры проявления этого свойства ярко прослеживаются в жизни Пророка Мухаммада (саллаллаху алейхи ва саллям) и его благородных сподвижников, которые прошли суровое воспитание в его школе. Всевышний Аллах в Коране восхваляет великий подвиг первых мусульман, готовых идти на любые жертвы ради достижения милости Создателя.
وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ
يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لاَ يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً
مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ
وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
«А те, которые жили в Медине до них (т. е. до прихода мекканцев) и [обратились в новую] веру, любят переселившихся [из Мекки] к ним и не испытывают к ним никакой зависти из-за того, что отдано им (т. е. переселившимся). Они признают за ними предпочтительное право, если даже [сами] находятся в стесненном положении. И те, кто одолел свою алчность, – они и суть преуспевшие». (Сура «Аль-Хашр» 59/9)
Причиной ниспослания данного откровения Аллаха является истинная щедрость Пророка Мухаммада (саллаллаху алейхи ва саллям) и его сподвижников, их готовность в любой момент оказать помощь людям.
В жизни сподвижников можно встретить множество подобных примеров. И поэтому Всемогущий Аллах хвалил их следующим образом:
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِيناً
وَيَتِيماً وَأَسِيراً إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لاَ نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَ لاَ شُكُوراً
إِنَّا نَخَافُ مِن رَبِّنَا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ
الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُوراً
«Они дают пищу бедным, сиротам и пленникам, хотя и сами нуждаются в ней, [и говорят]: “Мы даем пищу, только чтобы угодить Аллаху, и не хотим от вас ни вознаграждения, ни благодарности. Ведь мы страшимся Господа своего в тот мрачный, гневный день”. Аллах избавил их от бедствий того дня и одарил их процветанием и радостью».
Нет никаких сомнений в том, что такое отношение к людям, готовность отдать все самое дорогое нуждающимся им привил Пророк Мухаммад (саллаллаху алейхи ва саллям). Однако при всем этом, ни один смертный не сможет повторить все его деяния, продиктованные переживаниями за судьбы других, сочувствием и стремлением помочь людям. Жизнь Посланника Аллаха (саллаллаху алейхи ва саллям) полна такими поступками, ибо он был самым благородным человеком планеты. Пророк Мухаммад (саллаллаху алейхи ва саллям) всегда любил и уважал тех мусульман, которые предпочитали сначала помочь другим.
Вследствие чувства сопереживания и сострадания, присущего многим сподвижниками, люди в то время жили в благоденствии и довольстве. Невзирая на это, благородные сподвижники не считали свои пожертвования достаточными и часто переживали за то, что не могут еще больше помочь людям. Психологическое и духовное состояние людей того времени, всегда готовых на самопожертвование и ставивших чужие интересы выше своих, хорошо передают следующие слова Умара (радыйаллаху анху): «Мы жили в такие времена, что ни один из наших братьев не считал себя подлинным владельцем золота и серебра, бывших у них на руках. Они считали, что другие люди имеют больше прав на это имущество, чем они».
К сожалению, мы живем в такие времена, что золото и серебро любим больше, чем своих братьев по вере. Читая эти слова Умара (радыйаллаху анху), мы невольно замираем от восхищения и изумления перед поступками сподвижников, которые на первый план ставили интересы и нужды других людей. Деяния сподвижников вызывают у нас не только чувство восхищения, но и зависти, ибо не каждый из нас сможет поступать таким образом.
Ярким доказательством всему вышесказанному является поведение Хариса ибн Хишама, Икриме бин Абу Джахля и Ияша бин Абу Рабия (радыйаллаху анхум) во время битвы при Ярмуке, когда они, истекая кровью и мучаясь от жажды, отказывались от воды и передавали ее другим товарищам. К их губам подносили сосуд с водой, но они, услышав стоны своих друзей, кивали головой в сторону своих друзей и отказывались пить. Таким образом, все они отошли в иной мир, так и не испив даже глотка воды. Подобных примеров самопожертвования нет в истории человечества, и, возможно, что никто не станет свидетелем этого.
Эти прекрасные юноши прошли воспитание в школе Пророка Мухаммада (саллаллаху алейхи ва саллям), и у него они познали суть веры. По этой причине они, желая облегчить участь друзей, отказывались от воды, которую им предлагали в самые трудные минуты жизни, когда в жаркую погоду, истекая кровью, они медленно умирали под палящими лучами аравийского солнца. Они отказались от воды в этой жизни, чтобы вдоволь напиться ее в райских садах, чтобы напиться воды из озера Каусар.
В наше время многие люди живут по принципу «Человек человеку враг». Слова о сопереживании и любви к человечеству витают в воздухе. Даже когда люди занимаются благотворительностью, они делают это с помпезной пышностью, чтобы все видели «благородные деяния». Помощь оказывается с определенной целью, ожидая какой-либо услуги или слов благодарности. Выход из такого положения один – овладеть нравственностью сподвижников Пророка Мухаммада (саллаллаху алейхи ва саллям) и быть всегда готовыми прийти на помощь нуждающимся людям. Как ни горько, но очевидно одно – мы забыли о сопереживании и ощущении тревоги за судьбы людей, а ведь эти чувства являются главенствующими в моральном облике Пророка Мухаммада (саллаллаху алейхи ва саллям). Печально, что мы любим друг друга не ради Аллаха, а только тогда, когда это приносит нам некоторую выгоду.
В этом преходящем мире нужно хорошо осознать, что предпочтение чужих интересов своим означает подготовку для себя прекрасного места в Райском саду. Так жил Пророк Мухаммад (саллаллаху алейхи ва саллям) – Посланник мирам, так жили его благородные сподвижники. Поэтому и нам остается только следовать их примерам и стараться жить так, как жили они.
В последнее время у меня происходит переживание из-за окружающих, из-за близких мне людей, когда те совершают большие грехи, говорят слова и делают куфр. Особенно, после священного месяца Рамадан, Аллах Дал мне такое испытание. Одна мусульманка из Европы, в прошлом авторитет у мусульманок, в течении нескольких лет перестала одевать хиджаб и отступать от исламских принципов. Её отступление от Ислама шло постепенно. Сначала она сменила хиджаб на национальную одежду, далее совсем сбросила платок, но правда другие части аурата старалась скрывать. Сейчас дело обстоит ещё хуже. Да упасёт от этого нас Аллах.
Известно, что все мусульмане будут прощены Всевышним Аллахом по Своей милости, но когда люди говорят такое уверенно что они именно уже спасены, мне становится очень печально и больно, ведь известно, что в будущей жизни Ахирата им гореть в аду, а потом Аллах решит кого освободить, а кого оставить на вечные муки в Джаханнаме. Также становится печально, когда, например, кто-то решил прекратить совершение фард-намазов, оправдываясь, что не успевает их делать.
Я стал часто задумываться о грехах людей, из-за плохих деяний братьев и сестёр меня охватывает грусть и печаль. Я стараюсь призывать своих знакомых к истине, делать им наставления. Прошу Аллаха наставить их на прямой путь. Особенно ситуация с сестрой Selma Bekteshi из Албании меня вернуло на путь призыва. У меня вновь вернулось то чувство которое притаилось где то в глубине души и сердца. Я стал переживать и чувствовать боль другого человека, его нужду и помощь в дуа.
Я за такой короткий срок после Рамадана, осознал, извлёк, прочувствовал, пережил столько чувств и переживаний, и настолько осознал близость и помощь Аллаха, что мне кажется, за всю жизнь это у меня впервые, альхамдулиллях! Печаль и беспокойство за Умму пророка Мухаммада (мир ему и благословения Аллаха) - какое было у него богобоязненное и чувственное сердце, трепетная душа, что он мог переживать за большое количество людей, мусульман и тех кто не шёл к Исламу. Я переживаю и молюсь за своих близких, Я делаю дуа и прошу Аллаха за сестрёнку Сельму и у меня моё сердце и душа беспокоится и в тревоге. Я будто опекаю, защищаю, оберегаю мне очень близкого человека, беззащитного птенчика, которому нужна родительская опека и помощь. Каждую боль и тревогу этого человечика я пропускаю через себя и страдаю за неё, даже может она обо мне и не знает.
Всевышний поручил мне это дело и я это чувствую. Я испрашиваю Аллаха в намазе и дуа Истихара, дать мне правильное руководство и нужные действия. Я полностью положился на Аллаха в этом моём деле и Он мне помогает, не Даёт остановиться. Если исход этого события будет не в пользу Сельмы, и она не сможет вырваться из когтей коршунов и шакалов, то я уже альхамдулиллях получил такое блаженство и удовлетворение этим заданием от Всевышнего Аллаха, и я понял и осознал, что это было в первую очередь моё испытание и моя проверка Всемогущего Создателя. Который вернул мне затаившиеся и гаснущие мои чувства мусульманина, ответственного за других людей и словно заново возродил меня для служения Исламу!
К сожалению, немного людей, которые искренне переживают за окружающих, которым небезразличны судьбы других людей. Проблема в том, что нелегко донести до людей истину, призвать к Исламу. Мы должны приложить ещё больше усилий, должны помнить о том, что наилучшим призывом будет наше собственное поведение, наши поступки и отношение к окружающим.
Вспомните о том, с какими трудностями столкнулся наш Пророк (мир ему и благословение Аллаха), что ему пришлось вынести на пути призыва. Берите с него пример и продолжайте свои добрые дела. Никто не знает, что ждёт в будущем того или иного человека, к чему он придёт. По этой причине мы должны надеяться на лучшее и ждать от людей исправления, а не ухудшения их дел.
Нередко человек из добрых побуждений начинает призывать людей к религии, осуждать их поступки и всё время критиковать их поведение. Однако на практике подобное чаще всего вызывает обратную реакцию: призываемый начинает избегать его общества, тем самым лишая себя возможности последовать призыву.
Да поможет нам Аллах и сделает причиной исправления людей!
The sadness and anxiety of the Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him)...
Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:
The prophet was sometimes sad, sometimes he was visited by grief, trials; he parted from many loved ones. How sad was he? What was his relationship with this feeling? How did he treat those who were sad?
The description of the Messenger of Allah mentions that he was sad for a long time, but, nevertheless, he was friendly with his companions and expressed joy.
The sadness of the Messenger was long and deep, because he was very worried about his community, wishing well to Muslims. Many of them walk away from goodness because of ignorance of the benefits of religion, and the Prophet was sad for them. One day, when the body of the deceased was being carried, the Prophet saw it and wept. It was a Jew who did not die in Islam. When the Prophet began to cry, they asked him: "What caused your tears, O Messenger of Allah?" He replied: "The soul has escaped to hell." This incident saddened the Messenger of Allah.
The Prophet has parted with many loved ones in this life. The Messenger parted with his beloved wife Khadija (may Allah be pleased with her), who provided him with considerable help and moral support and her property. The Prophet said goodbye to the one who took care of him: Uncle Abu Talib; this year was called the year of sorrow. In addition, the Messenger's sons Kasim, Abdullah, Ibrahim, daughters Zainab, Rukiyat, Umu Kulsum died – they were all ill and died, and the Prophet himself buried them. When his son Ibrahim died, the Messenger, seeing the lifeless baby, shed tears. They asked him: "O Prophet, are you crying?" He replied, "My eyes are watering and my heart is sad, but we do not say anything except what our Lord is pleased with. Indeed, Ibrahim, we are saddened by the separation from you." (the hadith was narrated by Imam Bukhari). This condition happened to the Prophet during the period of grief that overtook him due to separation from his loved ones.
The Prophet also paid attention to the state of sadness in other people. He calmed the sad ones, even the children. One day he came to a child whose bird had died, the child was sad because of this, and the Prophet comforted him and said: "O Abu Umair, what did the bird do..."
The Prophet taught us to trust in Allah in sorrow and to remember that everything happens according to His will. Allah said this about it (meaning): "We will certainly test you with minor fear, hunger, loss of property.
Isar is the preference of other people's interests for one's own, even if one feels the need for it. It is a willingness to sacrifice oneself for the sake of saving other people, a willingness to sacrifice oneself.
All great people have one thing in common – to put other people's interests and problems above their own. And the most beautiful examples of the manifestation of this property can be clearly seen in the life of the Prophet Muhammad (Sallallahu alayhi wa sallam) and his noble companions, who underwent a harsh upbringing in his school. Allah Almighty in the Quran praises the great feat of the first Muslims, who were ready to make any sacrifice in order to achieve the mercy of the Creator.
وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ
يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لاَ يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً
مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ
وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
"And those who lived in Medina before them (i.e. before the arrival of the Meccans) and [converted to the new] faith love those who migrated [from Mecca] to them and do not feel any envy towards them because of what was given to them (i.e. those who migrated). They recognize their preferred right, even if [they themselves] are in a straitened position. And those who have overcome their greed are the successful ones." (Surah Al-Hashr 59/9)
The reason for the revelation of Allah is the true generosity of the Prophet Muhammad (Sallallahu alayhi wa sallam) and his companions, their willingness to help people at any time.
There are many similar examples in the life of the companions. And therefore Almighty Allah praised them as follows:
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِيناً
وَيَتِيماً وَأَسِيراً إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لاَ نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَ لاَ شُكُوراً
إِنَّا نَخَافُ مِن رَبِّنَا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ
الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُوراً
"They give food to the poor, orphans and captives, although they themselves need it, [and say]: "We give food only to please Allah, and we do not want any reward or gratitude from you. Indeed, we fear our Lord on that dark, angry day.” Allah delivered them from the calamities of that day and gave them prosperity and joy."
There is no doubt that the Prophet Muhammad (sallallahu alayhi wa sallam) instilled in them such an attitude towards people, a willingness to give their most precious things to those in need. However, with all this, no mortal can repeat all his deeds, dictated by worries about the fate of others, sympathy and a desire to help people. The life of the Messenger of Allah (sallallahu alayhi wa sallam) is full of such deeds, because he was the most noble man on the planet. Prophet Muhammad (Sallallahu alayhi wa sallam) always loved and respected those Muslims who preferred to help others first.
Due to the feeling of empathy and compassion inherent in many companions, people at that time lived in prosperity and contentment. Despite this, the noble companions did not consider their donations sufficient and often worried that they could not help people even more. The psychological and spiritual state of the people of that time, who were always ready for self-sacrifice and put other people's interests above their own, is well conveyed by the following words of Umar (radyyallahu anhu): "We lived in such times that none of our brothers considered themselves the true owner of the gold and silver that they had in their hands. They believed that other people had more rights to this property than they did."
Unfortunately, we live in such times that we love gold and silver more than our brothers in the faith. Reading these words of Umar (radyyallahu anhu), we involuntarily freeze with admiration and amazement at the actions of the companions, who put the interests and needs of other people in the foreground. The deeds of the companions arouse in us not only a feeling of admiration, but also envy, because not everyone of us will be able to act in this way.
A vivid proof of all of the above is the behavior of Haris ibn Hisham, Ikrimeh bin Abu Jahl and Iyasha bin Abu Rabiah (radiyallahu anhum) during the battle of Yarmouk, when they, bleeding and suffering from thirst, refused water and passed it to other comrades. A vessel of water was brought to their lips, but when they heard the moans of their friends, they nodded their heads in the direction of their friends and refused to drink. Thus, they all departed to another world without even drinking a sip of water. There are no similar examples of self-sacrifice in the history of mankind, and it is possible that no one will witness this.
These beautiful young men were educated at the school of the Prophet Muhammad (sallallahu alayhi wa sallam), and they learned the essence of faith from him. For this reason, in order to ease the fate of their friends, they refused water, which was offered to them in the most difficult moments of their lives, when in hot weather, bleeding, they slowly died under the scorching rays of the Arabian sun. They gave up water in this life in order to drink plenty of it in the gardens of Paradise, to drink water from Lake Kausar.
Nowadays, many people live by the principle of "Man is an enemy to man." Words about empathy and love for humanity are in the air. Even when people do charity work, they do it with pompous pomp so that everyone can see the "noble deeds". Help is provided for a specific purpose, expecting some kind of service or words of gratitude. There is only one way out of this situation – to master the morality of the companions of the Prophet Muhammad (sallallahu alayhi wa sallam) and be always ready to help people in need. Bitterly, but one thing is obvious – we have forgotten about empathy and a sense of anxiety for the fate of people, and these feelings are dominant in the moral image of the Prophet Muhammad (sallallahu alayhi wa sallam). It is sad that we do not love each other for the sake of Allah, but only when it brings us some benefit.
In this transitory world, you need to be well aware that preferring other people's interests to your own means preparing for yourself a wonderful place in the Garden of Eden. Thus lived the Prophet Muhammad (sallallahu alayhi wa sallam), the Messenger of the Worlds, and so lived his noble companions. Therefore, we can only follow their examples and try to live the way they lived.
Recently, I have been experiencing because of others, because of people close to me, when they commit great sins, say words and do kufr. Especially after the holy month of Ramadan, Allah gave me such a test. One Muslim woman from Europe, formerly an authority among Muslim women, stopped wearing the hijab and deviating from Islamic principles for several years. Her retreat from Islam was gradual. First, she changed the hijab to national clothes, then completely dropped the headscarf, but the truth was that she tried to hide other parts of the aura. The situation is even worse now. May Allah save us from this.
It is known that all Muslims will be forgiven by Allah Almighty by His grace, but when people say this confidently that they have already been saved, it becomes very sad and painful for me, because it is known that in the future life of Akhirat they will burn in hell, and then Allah will decide who to release and who to leave for eternal torment in Jahannam. It also becomes sad when, for example, someone decided to stop performing fard prayers, justifying that they do not have time to do them.
I began to think often about the sins of people, because of the bad deeds of my brothers and sisters, I am overcome with sadness and sadness. I try to call my friends to the truth, to give them instructions. I ask Allah to guide them on a straight path. Especially the situation with Sister Selma Bekteshi from Albania brought me back to the path of conscription. I have that feeling again that lurked somewhere in the depths of my soul and heart. I began to experience and feel the pain of another person, his need and help in dua.
In such a short time after Ramadan, I realized, extracted, felt, experienced so many feelings and experiences, and so realized the closeness and help of Allah that it seems to me that this is the first time in my life, alhamdulillah! Sadness and concern for the Ummah of the Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) - what a God-fearing and sensual heart, a trembling soul he had, that he could worry about a large number of people, Muslims and those who did not go to Islam. I worry and pray for my loved ones, I do dua and ask Allah for my sister Selma and my heart and soul are worried and anxious. It's like I'm taking care of, protecting, protecting a very close person to me, a defenseless chick who needs parental care and help. I let every pain and anxiety of this little man through me and suffer for her, even if she doesn't know about me.
The Almighty has entrusted me with this task and I feel it. I ask Allah in prayer and dua Istikhara to give me the right guidance and the right actions. I have completely relied on Allah in this matter of mine and He helps me, does not let me stop. If the outcome of this event is not in favor of Selma, and she will not be able to escape from the clutches of kites and jackals, then I have already alhamdulillah received such bliss and satisfaction with this task from Allah Almighty, and I realized and realized that this was primarily my test and my test of the Almighty Creator. Who returned to me my hidden and fading feelings of a Muslim responsible for other people and seemed to revive me anew for the service of Islam!
Unfortunately, there are few people who sincerely worry about others, who care about the fate of other people. The problem is that it is not easy to convey the truth to people, to call them to Islam. We must make even more efforts, we must remember that the best appeal will be our own behavior, our actions and attitude towards others.
Remember the difficulties our Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) faced and what he had to endure on the path of the call. Take an example from him and continue your good deeds. No one knows what awaits this or that person in the future, what he or she will come to. For this reason, we must hope for the best and expect people to correct, not worsen their affairs.
Often, a person with good intentions begins to call people to religion, condemn their actions and criticize their behavior all the time. However, in practice, this most often causes a backlash: the conscript begins to avoid his company, thereby depriving himself of the opportunity to follow the call.
May Allah help us and make people a cause for correction!
Trishtimi dhe ankthi i Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të)...
Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:
Profeti ishte ndonjëherë i trishtuar, ndonjëherë ai u vizitua nga pikëllimi, sprovat; ai u nda nga shumë të dashur. Sa i trishtuar ishte ai? Cila ishte marrëdhënia e tij me këtë ndjenjë? Si i trajtoi ai ata që ishin të trishtuar?
Përshkrimi i Të Dërguarit të Allahut përmend se ai ishte i trishtuar për një kohë të gjatë, por, megjithatë, ai ishte miqësor me shokët e tij dhe shprehu gëzim.
Trishtimi i Të Dërguarit ishte i gjatë dhe i thellë, sepse ai ishte shumë i shqetësuar për komunitetin e tij, duke u dëshiruar Mirë Muslimanëve. Shumë prej tyre largohen nga mirësia për shkak të injorancës së përfitimeve të fesë dhe Profeti ishte i trishtuar për ta. Një ditë, kur po bartej trupi i të ndjerit, Profeti e pa dhe qau. Ishte Një Hebre që nuk vdiq në Islam. Kur Profeti filloi të qajë, ata e pyetën: "çfarë i shkaktoi lotët e tu, O I Dërguari I Allahut? Ai u përgjigj: "shpirti ka ikur në ferr."Ky incident e trishtoi Të Dërguarin e Allahut.
Profeti është ndarë me shumë të dashur në këtë jetë. I Dërguari u nda me gruan E tij Të dashur Khadija (Allahu qoftë i kënaqur me të), e cila i dha atij ndihmë të konsiderueshme dhe mbështetje morale dhe pronën e saj. Profeti i tha lamtumirë atij që u kujdes për të: Xha Ebu Talibit; ky vit u quajt viti i pikëllimit. Përveç kësaj, djemtë E Të Dërguarit Kasim, Abdullah, Ibrahim, vajzat Zainab, Rukiyat, Umu Kulsum vdiqën – të gjithë ishin të sëmurë dhe vdiqën, dhe Vetë Profeti i varrosi. Kur i vdiq djali Ibrahimit, I Dërguari, duke parë foshnjën e pajetë, derdhi lot. Ata e pyetën: "O Profet, a po qan? Ai u përgjigj: "sytë e Mi po lotojnë dhe zemra ime është e trishtuar, por ne nuk themi asgjë përveç Asaj me të cilën Zoti ynë është i kënaqur. Në të vërtetë, Ibrahim, ne jemi të pikëlluar nga ndarja prej teje.(hadithi është transmetuar nga Imam Bukhari). Kjo gjendje I ndodhi Profetit gjatë periudhës së pikëllimit që e kapi për shkak të ndarjes nga të dashurit e tij.
Profeti gjithashtu i kushtoi vëmendje gjendjes së trishtimit tek njerëzit e tjerë. Ai qetësoi të trishtuarit, madje edhe fëmijët. Një ditë ai erdhi tek një fëmijë, zogu i të cilit kishte vdekur, fëmija ishte i trishtuar për shkak të kësaj, Dhe Profeti e ngushëlloi dhe i tha: "O Ebu Umair, çfarë bëri zogu..."
Profeti na mësoi të besojmë Tek Allahu në pikëllim dhe të kujtojmë se gjithçka ndodh sipas vullnetit të tij. Allahu e tha këtë në lidhje me të (kuptimin): "ne me siguri do t'ju sprovojmë me frikë të vogël, uri, humbje të pasurisë.
Isar është preferenca e interesave të njerëzve të tjerë për tuajin, edhe nëse ju vetë ndjeni nevojën për të. Shtë një gatishmëri për të sakrifikuar veten për hir të shpëtimit të njerëzve të tjerë, një gatishmëri për të sakrifikuar veten.
Të gjithë njerëzit e mëdhenj kanë një gjë të përbashkët – të vendosin interesat dhe problemet e njerëzve të tjerë mbi interesat e tyre. Dhe shembujt më të bukur të shfaqjes së kësaj vetie mund të shihen qartë në jetën e Profetit Muhamed (Sallallahu alejhi ue sallam) dhe shokëve të tij fisnikë, të cilët iu nënshtruan një edukate të ashpër në shkollën e tij. Allahu I Madhëruar në Kuran lavdëron veprën e madhe të Muslimanëve të parë, të cilët ishin të gatshëm të bënin çdo sakrificë për të arritur mëshirën e Krijuesit.
وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ
يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لاَ يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً
مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ
وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
"Dhe ata të cilët kanë jetuar në Medinës para tyre (d.m.th. para ardhjes së Meccans) dhe [konvertuar të rinj] të besimit, i duan ata që kanë emigruar [nga Mekë] të tyre dhe nuk ndjen asnjë zili ndaj tyre për shkak të asaj që u ishte dhënë atyre (d.m.th atyre të cilët kanë emigruar). Ata e njohin të drejtën e tyre të preferuar, edhe nëse [ata vetë] janë në një pozicion të shtrënguar. Dhe ata që e kanë kapërcyer lakminë e tyre janë të suksesshmit."(Surah El-Hashr 59/9)
Arsyeja e shpalljes Së Allahut është bujaria e vërtetë e Profetit Muhamed (Sallallahu alejhi ue sallam) dhe shokëve të tij, gatishmëria e tyre për të ndihmuar njerëzit në çdo kohë.
Ka shumë shembuj të ngjashëm në jetën e shokëve. Dhe për këtë Arsye Allahu I Madhëruar i lavdëroi si më poshtë:
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِيناً
وَيَتِيماً وَأَسِيراً إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لاَ نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَ لاَ شُكُوراً
إِنَّا نَخَافُ مِن رَبِّنَا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ
الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُوراً
"Ata u japin ushqim të varfërve, jetimëve dhe robërve, edhe pse ata vetë kanë nevojë për të, [dhe thonë]: "ne japim ushqim vetëm Për të kënaqur Allahun, dhe ne nuk duam ndonjë shpërblim apo mirënjohje nga ju. Në të vërtetë, ne i frikësohemi Zotit tonë në atë ditë të errët dhe të zemëruar."Allahu i çliroi nga fatkeqësitë e asaj dite dhe u dha begati dhe gëzim."
Nuk ka dyshim se Profeti Muhamed (sallallahu alejhi ue sallam) u nguliti atyre një qëndrim të tillë ndaj njerëzve, një gatishmëri për t'u dhënë gjërat e tyre më të çmuara atyre që kanë nevojë. Sidoqoftë, me gjithë këtë, asnjë i vdekshëm nuk mund të përsërisë të gjitha veprat e tij, të diktuara nga shqetësimet për fatin e të tjerëve, simpatinë dhe dëshirën për të ndihmuar njerëzit. Jeta e Të Dërguarit të Allahut (sallallahu alejhi ue sallam) është plot me vepra të tilla, sepse ai ishte njeriu më fisnik në planet. Profeti Muhamed (Sallallahu alejhi ue sallam) gjithmonë i donte dhe i respektonte ata Myslimanë që preferonin të ndihmonin të tjerët së pari.
Për shkak të ndjenjës së ndjeshmërisë dhe dhembshurisë të natyrshme në shumë shokë, njerëzit në atë kohë jetonin në prosperitet dhe kënaqësi. Përkundër kësaj, shokët fisnikë nuk i konsideronin donacionet e tyre të mjaftueshme dhe shpesh shqetësoheshin se nuk mund t'i ndihmonin njerëzit edhe më shumë. Gjendja psikologjike dhe shpirtërore e njerëzve të asaj kohe, të cilët ishin gjithmonë të gatshëm për vetëmohim dhe i vendosnin interesat e njerëzve të tjerë mbi interesat e tyre, përcillet mirë nga fjalët e Mëposhtme Të Umerit (radyyallahu anhu): "ne jetuam në kohë të tilla që asnjë nga vëllezërit tanë nuk e konsideronte veten pronarin e vërtetë të arit dhe argjendit që kishin në duart e tyre. Ata besonin se njerëzit e tjerë kishin më shumë të drejta për këtë pronë sesa ata."
Fatkeqësisht, ne jetojmë në kohë të tilla që e duam arin dhe argjendin më shumë se vëllezërit tanë në besim. Duke lexuar këto fjalë Të Umerit (radyyallahu anhu), ne padashur ngrijmë me admirim dhe habi veprimet e sahabëve, të cilët vënë në plan të parë interesat dhe nevojat e njerëzve të tjerë. Veprat e shokëve ngjallin tek ne jo vetëm një ndjenjë admirimi, por edhe zili, sepse jo të gjithë prej nesh do të jenë në gjendje të veprojnë në këtë mënyrë.
Një dëshmi e gjallë e të gjitha sa më sipër është sjellja e Haris ibn Hisham, Ikrimeh bin Abu Jahl dhe Iyasha bin Abu Rabiah (radiyallahu anhum) gjatë betejës së Yarmouk, kur ata, duke gjakderdhur dhe duke vuajtur nga etja, refuzuan ujin dhe ia kaluan shokëve të tjerë. Një enë me ujë u solli në buzë, por kur dëgjuan rënkimet e miqve të tyre, ata tundën kokën në drejtim të miqve të tyre dhe refuzuan të pinin. Kështu, të gjithë u nisën në një botë tjetër pa pirë as një gllënjkë ujë. Nuk ka shembuj të ngjashëm të vetëflijimit në historinë e njerëzimit dhe është e mundur që askush të mos e dëshmojë këtë.
Këta të rinj të bukur u edukuan në shkollën e Profetit Muhamed (sallallahu alejhi ue sallam), dhe ata mësuan thelbin e besimit prej tij. Për këtë arsye, për të lehtësuar fatin e miqve të tyre, ata refuzuan ujin, i cili u ofrohej atyre në momentet më të vështira të jetës së tyre, kur në mot të nxehtë, duke gjakderdhur, ata ngadalë vdiqën nën rrezet përvëluese të Diellit Arab. Ata hoqën dorë nga uji në këtë jetë për të pirë shumë prej tij në kopshtet e Parajsës, për të pirë ujë nga Liqeni Kausar.
Në ditët e sotme, shumë njerëz jetojnë sipas parimit Të "Njeriu është armik i njeriut."Fjalët për ndjeshmërinë dhe dashurinë për njerëzimin janë në ajër. Edhe kur njerëzit bëjnë punë bamirësie, ata e bëjnë atë me pompozitet pompoz në mënyrë që të gjithë të shohin "veprat fisnike". Ndihma ofrohet për një qëllim specifik, duke pritur një lloj shërbimi ose fjalë mirënjohjeje. Ekziston vetëm një rrugëdalje nga kjo situatë – të zotërosh moralin e shokëve të Profetit Muhamed (sallallahu alejhi ue sallam) dhe të jesh gjithmonë i gatshëm për të ndihmuar njerëzit në nevojë. Me hidhërim, por një gjë është e qartë – ne kemi harruar ndjeshmërinë dhe ndjenjën e ankthit për fatin e njerëzve, dhe këto ndjenja janë dominuese në imazhin moral të Profetit Muhamed (sallallahu alejhi ue sallam). Është e trishtueshme që ne nuk e duam njëri-tjetrin për hir të Allahut, por vetëm kur na sjell ndonjë përfitim.
Në këtë botë kalimtare, duhet të jeni të vetëdijshëm se të preferosh interesat e njerëzve të tjerë ndaj mjeteve të tua të përgatitësh për veten tënde një vend të mrekullueshëm në Kopshtin e Edenit. Kështu jetoi Profeti Muhamed (sallallahu alejhi ue sallam), I Dërguari i Botëve, dhe kështu jetuan shokët e tij fisnikë. Prandaj, ne mund të ndjekim vetëm shembujt e tyre dhe të përpiqemi të jetojmë ashtu siç kanë jetuar.
Kohët e fundit, unë kam qenë duke përjetuar për shkak të të tjerëve, për shkak të njerëzve të afërt me mua, kur ata kryejnë mëkate të mëdha, thonë fjalë dhe bëjnë kufr. Sidomos pas muajit të shenjtë Të Ramazanit, Allahu më dha një provë të tillë. Një Grua Myslimane nga Evropa, dikur një autoritet midis grave Myslimane, pushoi së veshuri hixhabin dhe devijoi nga parimet Islame për disa vjet. Tërheqja e saj nga Islami ishte graduale. Në fillim, ajo ndryshoi hixhabin e saj në rroba kombëtare, pastaj hoqi plotësisht shaminë, por e vërteta ishte se ajo u përpoq të fshihte pjesë të tjera të aurës. Situata është edhe më e keqe tani. Allahu na ruajt nga kjo.
Dihet që Të gjithë Muslimanët do të falen Nga Allahu I Plotfuqishëm me hirin e tij, por kur njerëzit e thonë këtë me besim se ata tashmë janë shpëtuar, bëhet shumë e trishtuar dhe e dhimbshme për mua, sepse dihet që në jetën e Ardhshme Të Akhirat ata do të digjen në ferr, dhe Pastaj Allahu do të vendosë se kë të lirojë dhe kë të largohet për mundim të përjetshëm Në Jahannam. Gjithashtu bëhet e trishtuar kur, për shembull, dikush vendosi të ndalojë kryerjen e lutjeve të fardit, duke justifikuar se nuk kanë kohë për t'i bërë ato.
Fillova të mendoj shpesh për mëkatet e njerëzve, për shkak të veprave të këqija të vëllezërve dhe motrave të mia, më kaplojnë trishtimi dhe trishtimi. Unë përpiqem të thërras miqtë e mi për të vërtetën, për t'u dhënë atyre udhëzime. I kërkoj Allahut t'i udhëzojë në një rrugë të drejtë. Sidomos situata me Motrën Selma Bekteshi nga Shqipëria më riktheu në rrugën e rekrutimit. Kam përsëri atë ndjenjë që fshihej diku në thellësitë e shpirtit dhe zemrës sime. Fillova të përjetoj dhe të ndiej dhimbjen e një personi tjetër, nevojën dhe ndihmën e tij në dua.
Në një kohë kaq të shkurtër pas Ramazanit, kuptova, nxora, ndjeva, përjetova kaq shumë ndjenja dhe përvoja, dhe kështu kuptova afërsinë dhe ndihmën E Allahut sa më duket se kjo është hera e parë në jetën time, alhamdulillah! Trishtim dhe shqetësim Për Umetin E Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) - çfarë zemre Të Frikësuar Nga Zoti dhe sensuale, një shpirt të dridhur që kishte, që ai mund të shqetësohej për një numër të madh njerëzish, Myslimanë dhe ata që nuk shkuan Në Islam. Unë shqetësohem dhe lutem për të dashurit e mi, bëj dua dhe kërkoj Allahun për motrën Time Selma dhe zemra dhe shpirti im janë të shqetësuar dhe të shqetësuar. Likeshtë sikur po kujdesem, mbroj, mbroj një person shumë të afërt me mua, një zogth të pambrojtur që ka nevojë për kujdes dhe ndihmë prindërore. Unë e lë çdo dhimbje dhe ankth të këtij burri të vogël përmes meje dhe vuaj për të, edhe nëse ajo nuk di për mua.
I Plotfuqishmi më ka besuar këtë detyrë dhe unë e ndiej atë. I kërkoj Allahut në namaz dhe dua Istikharës të më japë udhëzimin e duhur dhe veprimet e duhura. Unë jam mbështetur plotësisht Tek Allahu në këtë çështje timen dhe ai më ndihmon, nuk më lë të ndalem. Nëse rezultati i kësaj ngjarjeje nuk është në favor Të Selmës dhe ajo nuk do të jetë në gjendje të shpëtojë nga kthetrat e qifteve dhe çakejve, atëherë unë tashmë kam alhamdulillah mori një lumturi dhe kënaqësi të tillë me Këtë detyrë nga Allahu I Plotfuqishëm, dhe kuptova dhe kuptova se kjo ishte kryesisht prova ime dhe prova ime e Krijuesit Të Plotfuqishëm. Kush më ktheu ndjenjat e mia të fshehura dhe të venitura Të Një Muslimani përgjegjës për njerëzit e tjerë dhe dukej se më ringjalli përsëri për shërbimin E Islamit!
Fatkeqësisht, ka pak njerëz që shqetësohen sinqerisht për të tjerët, të cilët kujdesen për fatin e njerëzve të tjerë. Problemi është se nuk është e lehtë t'ua përcjellësh të vërtetën njerëzve, t'i thërrasësh Në Islam. Ne duhet të bëjmë edhe më shumë përpjekje, duhet të kujtojmë se tërheqja më e mirë do të jetë sjellja jonë, veprimet dhe qëndrimi ynë ndaj të tjerëve.
Kujtoni vështirësitë me të cilat U përball Profeti ynë (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) dhe atë që duhej të duronte në rrugën e thirrjes. Merrni një shembull prej tij dhe vazhdoni veprat tuaja të mira. Askush nuk e di se çfarë e pret këtë apo atë person në të ardhmen, në çfarë do të vijë ai ose ajo. Për këtë arsye, ne duhet të shpresojmë për më të mirën dhe të presim që njerëzit të korrigjojnë, të mos përkeqësojnë punët e tyre.
Shpesh, një person me qëllime të mira fillon për të thirrur njerëzit në fe, i dënojnë veprimet e tyre dhe kritikojmë sjelljen e tyre gjatë gjithë kohës. Megjithatë, në praktikë, kjo shpesh shkakton nje reagim: e conscript fillon për të shmangur kompania e tij, duke e privuar veten nga mundësia për të ndjekur thirrjen.
Allahu na ndihmoftë dhe i bëftë njerëzit shkak për korrigjim!