О великих достоинствах мольбы пророка Юнуса (мир ему)...

About the great merits of the prayer of the Prophet Yunus (peace be upon him)... / Pёr meritat e mёdha tё lutjes sё Profetit Yunus (paqja qoftё mbi tё)...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: «Рассказывай им эти истории, чтобы они задумались (и уверовали)». (Коран, 7: 176).

Кто-то может заинтересоваться, почему в Коране так много приводится историй о благословенных пророках, местах и людях, которые жили много веков назад? Через эти рассказы Всевышний Аллах преподает нам много важных уроков, поэтому мы должны не просто читать эти истории, но и делать выводы из них. История пророка Юнуса (алейхи с-салям) является одной из таких историй, которые заставляют нас задуматься и размышлять о силе покаяния, дуа и милости Аллаха.

Пророк Юнус (алейхи с-салям) был послан к людям Ниневии, городу, жители которого погрязли в идолопоклонстве. Когда он увидел, что его проповеди никто не хочет слушать, он разгневался и поспешно оставил этот народ. Аллах, Субхана ва Тааля, говорит об этом:

وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

Вспомни также Зун-Нуна (Юнуса), который ушел в гневе (на свой народ из-за того, что они поступили жестоко с ним, и Аллах не разрешал ему уйти). Он подумал, что Мы не справимся с ним. Он обратился (к Нам) из мрака (ночи, либо мрака чрева рыбы): «Нет никого достойного поклонения кроме тебя! Пречист Ты (от любых недостатков)! Поистине, я поступил неправильно (покинув свой народ без Твоего разрешения)!» (Коран, 21: 87).

Ибн Касир в своей «Истории пророков» пишет, что как только пророк Юнус (алейхи с-салям) покинул город, люди сразу же осознали, что их ожидает страшное наказание за свои грехи. Небо изменило свой цвет, так что казалось, что оно как будто горит в огне. Видя эти страшные знамения, люди Ниневии в страхе закричали и покаялись, умоляя Аллаха возвратить назад Своего пророка, чтобы он стал для них источником милости и руководства. Ибн Касир утверждает, что крики покаяния были такие громкие, что даже горы вторили этим крикам. Это искреннее раскаяние было принято Аллахом.

Здесь нам стоит задуматься: как часто мы проявляем такое раскаяние, чтобы наше сердце трепетало и наши конечности дрожали в страхе от наших грехов?

Аллах, Свят Он и Велик, преподносит нам здесь важный урок: покайтесь, пока не стало слишком поздно. Если вы еще живы, значит, это не поздно. Давайте сделаем глубокий вдох, поразмыслим о наших грехах и искренне покаемся прямо сейчас, поскольку мы никогда не знаем, будем ли мы живы в следующее мгновение!

Между тем, пророк Юнус (алейхи с-салям) уже плыл на корабле, уносящем его от его народа. Море разбушевалось так, что волны были подобны горам. Люди выбрасывали за борт свои вещи, чтобы уменьшить вес корабля. Когда корабль по-прежнему продолжал опускаться на дно, они решили выбросить за борт кого-то из путешествующих. Многих людей собирались выбросить за борт, и в их числе кто-то назвал имя пророка Юнуса (алейхи с-салям). Он понял, что это испытание от Аллаха для него, и добровольно выбросился за борт. Огромная рыба, которая исполняла повеление Аллаха, тут же проглотила его.

إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ
فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ

Он бежал на переполненный корабль. Он бросал жребий (вместе с остальными), и жребий выпал ему. Его проглотила рыба (кит), когда он уже пожалел (что покинул дом). (Коран, 37: 140-142).

Представьте себе его положение. Он оказался в полном одиночестве среди огромного моря в темную ночь и его поглотила рыба. Если вам трудно представить себя на его месте, посмотрите на это с другой стороны. Сколько раз мы грешили и чувствовали, что мы тонем в океане под названием дунья (земная жизнь) с огромным грузом грехов на наших плечах? Разве нас уже не проглотили наши собственные ошибки?

Желудок рыбы выделяет очень сильные ферменты, которые раздражают кожу человека. В это время он и обратился к Аллаху с очень сильной мольбой, которую каждый из нас должен многократно повторять:

لَا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

«Нет никого достойного поклонения кроме тебя! Пречист Ты (от любых недостатков)! Поистине, я поступил неправильно, (покинув свой народ без Твоего разрешения)!»

Сколько раз мы признавали и воскликнули перед Господом, что мы были одними из беззаконников? Давайте признаем этот факт в настоящее время, прежде чем двери покаяния закроются для нас! Ибн Касир утверждает, что сила покаяния и хвалы Аллаху пророка Юнуса (алейхи с-салям) были настолько сильны, что каждое существо в море и ангелы на небе начали молиться вместе и возносить хвалу Аллаху с просьбой благословить Юнуса (алейхи с-салям) и спасти его.

Прощение рядом, для тех, кто просит об этом!

Аллах услышал мольбы Его раба, и прощение было даровано ему. Пророк Юнус (алейхи с-салям) занимает уникальное место среди других творений в том смысле, что он взывал о помощи и прощении в таком месте, где ни один человек никогда не был - в чреве огромной рыбы.

Затем рыбе было велено отнести пророка на соседний остров и выплюнуть его на сушу. Его обожженная кожа горела под лучами жаркого солнца, и Аллах по Своей милости скрыл пророка Юнуса (алейхи с-салям) тенью, исцеляющей его тело и душу. Аллах сказал:

فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ
لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ

Если бы он не возвеличивал (Аллаха, произнося тасбих), то непременно остался бы в ее чреве до того дня, когда они будут воскрешены. (Коран, 37: 143-144).

Именно по причине настоятельной постоянных просьб к Аллаху Всевышний спас пророка (алейхи с-салям) и простил его, иначе Аллах свидетельствует о том, что он оставался бы в желудке рыбы до Судного дня. Главный урок для нас здесь: мы готовы просить о прощении у Аллаха или собираемся оставаться в животе огромных грехов до последнего дня нашей жизни? Скажем «астагфируллах» пока не стало слишком поздно.

Аллах, Свят Он и Велик, ответил народу Ниневии, воззвавшему о милости и прощении. Он заставил тысячи людей провозглашать единство Аллаха, простив их и пророка, который был к ним послан, даруя ему прохладу, которой он искал. Аллах говорит:

فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ
وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ
وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ

Мы выбросили его на открытую местность, и он был болен. Возле него Мы взрастили тыкву. Мы направили его к ста тысячам или больше того (он стал посланником к многочисленному народу). (Коран, 37: 145-147).

Жители Ниневии имели уникальное свойство, которое выделяет их среди общин других пророков. Аллах говорит об этом:

فَلَوْلاَ كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلاَّ قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُواْ كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الخِزْيِ فِي الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

Разве были селения, жители которых уверовали, и им помогла вера, кроме народа Юнуса? Когда они уверовали, Мы избавили их от унизительного наказания в земной жизни и дали им наслаждаться земными благами до определенного срока (до их смерти). (Коран, 10: 98).

В то время как народ других пророков – Нуха, Худа, Салиха (мир им всем) были свидетелями сурового наказания, которое уничтожило их, жители Ниневии были единственными, кто стал свидетелями наказания Аллаха, и были спасены от него. Они были единственными, кто увидел гнев Аллаха, но искреннее раскаяние спасло их от гибели в неверии.

Имейте надежду на Аллаха – Он слышит вас даже тогда, когда никто другой не слышит вас. Обращайтесь к Нему за помощью, где бы вы ни находились. Покаяние / Тауба является отличительной чертой верующих и, следовательно, никогда не следует терять надежду на милость Его и прощение. Молитесь о том, чтобы не забывать о совершении покаяния.

История пророка Юнуса (Йунуса, Yunus) уникальная и интересна сама по себе, он был брошен в море и его проглотила огромная рыба, он обращался к Аллаху, находясь внутри этой рыбы, в ее чреве, чтобы Всевышний помог ему, и Аллах его спас от такой гибели, приказав рыбе выбросить на берег пророка Йунуса.

Об этом рассказано в хадисе, который дополняет все те сведения, которые представлены в аятах Корана о пророке Юнусе. В этом же хадисе разъясняется, почему Аллах разгневался на пророка Йунуса, по какой причине он был вынужден отправиться на корабле в далекое плавание и быть далеко от своих родных мест и от своей семьи.

По словам Абдуллы ибн Масуда, пророк Юнус пообещал народу своему, что их постигнет кара через три дня. Отделив детей от их матерей, люди вышли и обратились к Аллаху с просьбой о прощении, и Всевышний удержал Свое наказание от них. Пророк Йунус не видел этого и ждал кары Аллаха. В мире в те времена, когда происходили эти события, людей, говорящих ложь и не имевших доказательств своих слов, убивали.

Пророк Йунус рассердился и ушел из своего селения, и встретил людей, которые собирались в путешествие на корабле, которые узнали его и взяли его с собой. Взойдя на судно, он заметил, что судно это плывет очень медленно, и другие суда, проходящие мимо, обгоняют его. Пророк Йунус спросил у матросов, что с их кораблем, и моряки отвечали, что сами не понимают. На это им пророк Йунус сказал, что знает, в чем дело, и судно их не поплывет до тех пор, пока раб, сбежавший от хозяина и находящийся сейчас на их корабле, не будет выброшен за борт в море. Люди на корабле поняли о ком идет речь и поклялись, что не бросят пророка Юнуса, и тогда он сказал, что следует бросить жребий, и на кого тот жребий падет, того и следует выбросить. Был брошен жребий трижды, и все три раза он указывал на пророка Юнуса, который после этого сам бросился в море, и его поглотил кит, отправленный за ним.

После того, как кит проглотил пророка Юнуса, он поплыл к основанию земли, где даже камни прославляли Аллаха, и это слышал пророк Юнус. И тогда из чрева кита, находясь в трех мраках: во мраке ночи, морской пучины и чрева рыбы, воззвал к Аллаху пророк Юнус с дуа: «Нет истинного божества, кроме Тебя! Пречист Ты! Воистину, я был одним из несправедливых». Аллах сказал: «Мы выбросили его на открытую местность, и он был болен». 

По словам Ибн Масуда, когда Юнус был выброшен на берег, он напоминал цыпленка без перьев, общипанного и жалкого. Но над ним по воле Аллаха было выращено тыквенное дерево, в тени которого пророк Юнус, оставшись один, укрывался и питался плодами с него. Но дерево это высохло, и тогда пророк начал плакать. И было ему Откровение Всевышнего: «Неужели ты плачешь о высохшем дереве и не плачешь о ста тысячах или более того, которых ты хотел погубить?!».

После этого Юнус отправился в путь, и встретил пасшего овец юношу. Юноша сообщил ему, что он из народа Юнуса, и тогда пророк сказал ему передать своим людям приветствие и рассказать о том, что он встретил пророка Юнуса, но юноша сказал, что если он является Юнусом, то ему должно быть известно, что человек, говорящий неправду и не имеющий доказательств своих слов, должен быть убит, и спросил, кто будет свидетелем его словам. Юнус сказал, что свидетелями ему будут земля, на которой один юноша пас овец, и дерево, возле которого они встретились. И обратился пророк Юнус к дереву и участку земли быть свидетелями слов этого юноши, если он придет к ним. Дерево и земля ответили согласием.

Когда юноша пришел к своему народу и рассказал об этой встрече, он находился под защитой своих братьев. Когда же царь приказал казнить этого юношу, братья его заступились за него и сказали, что существуют доказательства его слов. К дереву были отправлены царем люди вместе с юношей и его братьями, и юноша обратился к дереву и участку земли с именем Аллаха на устах и с просьбой подтвердить его слова. И тогда дерево и участок земли ответили «Да!». Люди были поражены этим свидетельством, они вернулись к царю и сообщили ему о том, что увидели. Тогда царь сказал, что юноша один достоин трона царя, и этот юноша один правил народом в течение следующих сорока лет. Хадис, в котором приводятся эти сведения, был передан Абу Шейбой в «аль-Мусаннаф», Ахмадом и другими. Аль-Хафиз ибн Хаджар, указывал на достоверность риваята, переданного ибн Абу Хатимом. По свидетельству шейха Ибрахим аль-Али, хадис является достоверным.

Из приведенного хадиса следует, что Юнус ибн Матта являлся пророком и Посланником Аллаха, которому было послано Откровение Всевышнего так же, как и остальным пророкам. Он был человеком благодетельным и праведным, и был избран Аллахом из всех людей мусульманского мира.

Почему Юнус сбежал от своего народа и был спасен от кита

Аллах назвал Юнуса «сбежавшим», потому что сообщил людям о грядущей божьей каре после того, как в течение многих лет люди не верили в пророческую миссию Юнуса. После его предсказания, люди осознали неминуемость кары Аллаха и поверили в это, покаялись и обратились ко Всевышнему с просьбой о прощении. Люди забрали детей у матерей и детенышей у животных, и их рыдания присоединились к общему числу взываний к Аллаху, и сделано это было для того, чтобы их воззвание было еще громче и сильнее, чтобы оно достигло Аллаха, и Он сжалился над ними.

Народ пророка Юнуса спас Иман, вера, избежать наказания. И когда пророк Юнус увидел, что кара не постигла его народ, он ушел, опасаясь казни, потому что думал, что его сочтут лжецом. Поскольку Юнус покинул свой народ и сел на корабль без позволения Аллаха, Всевышний назвал его беглым рабом, то есть «абик». Как раб своего Господа, Юнус не имел права сердиться или гневаться на деяния Аллаха, он должен был не бежать, а удовлетвориться тем, каково будет Его установление. Поэтому Пророку Мухаммаду ﷺ Аллах запретил уподобляться «человеку в рыбе».

Пророка Юнуса спасла его вера в Господа – если бы он не обратился к Аллаху из чрева рыбы и не попросил Его о помощи, то так и погиб бы во чреве гигантской рыбы. То, что над ним выросло именно тыквенное дерево, имеет свое значение, ведь когда Юнус был выброшен на берег, его кожа была поражена настолько, что его можно было сравнить с цыпленком без перьев. О целительных свойствах тыквы говорят и целители, и медики: она способна утолить жажду, исцелить тех, кто страдает проблемами пищеварения, излечивает головную боль, обладает успокоительными свойствами, лечит легкие и еще многие заболевания. Тыквенное дерево высохло тогда, когда пророк Юнус уже достаточно исцелился, чтобы мог продолжить свой путь.

Если проанализировать все, что сказано о пророке Юнусе в Сунне и аятах Корана, то можно увидеть, что к своему народу он вернулся после того, как они уверовали. В суре Корана говорится, что Аллах сказал: «Мы взрастили над ним тыквенное дерево, и отправили его к ста тысячам или даже больше того». (сура Ас-Саффат (Выстроившиеся в ряды), 146-147-й аяты).

Различия истории Пророка Юнуса (Ионы) в исламе и христианстве

История пророка Юнуса рассказана также в Библии, в Ветхом Завете (Танахе) – там его истории посвящена целая «Книга Ионы сына Амафии», и пророк Юнус упоминается в ней по имени Иона как один из еврейских пророков. Некоторые события совпадают в Библии с тем, что было рассказано в Коране, но существуют и расхождения. Имя Йунан, которое приводится в Библии, происходит от имени «Йунасан», которое в переводе означает «Яхве дарует» или «дар Бога». Там рассказывается, что происходил он из ДжитХафера, города в Палестине, который расположен недалеко от города Назарета или Насыра. Толкователи сделали вывод, что Йунан принадлежал к племени Завулона или Заблюна, поскольку это племя проживало в то время в этом городе. Но никаким достоверными источниками эти сведения не подтверждаются.

По утверждениям писателей Ветхого Завета или Танаха христианского мира, пророк Иона был послан к жителям Неневии или Найнава из своего города в Палестине в то время, когда в мире среди них было сильно распространено распутство и зло, и был послан, чтобы предупредить их о том, что они разгневали Аллаха, и за это им грозит кара небесная. Неневия или Найново, о котором идет речь, был большим иракским городом рядом с Мосулом, и пророк Юнус отказался от того, чтобы туда ехать, поскольку опасался его жителей. И по этой причине он сбежал, сел на корабль и отправился в Иоппию или Яффу. По утверждениям толкователей Ветхого Завета, город Яффа находился в Испании, но непонятно, как мог он подумать, что может убежать от Всевышнего. Там рассказывается, что, когда корабль был в открытом море, начался шторм, и люди на корабле, опасаясь, что он может разбиться, начали выбрасывать всю свою поклажу море, чтобы спасти корабль. Капитан корабля спустился в трюм, где спал пророк Юнус, и потребовал, чтобы тот помолился Господу и попросил спасти людей в открытом море, а люди на корабле бросили жребий, чтобы узнать, кто является причиной такого бедствия. И когда жребий пал на Юнуса, его принялись расспрашивать, откуда он и кто, поскольку не знали, кем он является. Когда они узнали, что пророк Юнус бежит от гнева Господа, они выкинули его за борт, и он сам попросил их об этом, потому что знал, что шторм происходит из-за него.

В Библии говорится, что он провел во чреве кита 3 дня и 3 ночи. В Библии приведены слова молитвы, но в Коране приводится совсем другая молитва. Далее в Библии говорится, что, когда Иона был выброшен на берег, Аллах послал его к народу Неневии, чтобы он предупредил жителей этого города о том, что их постигнет кара через сорок дней, и город будет погублен. Узнав о грозящей им каре, жители города уверовали и покаялись, и Господь простил их, что разгневало Юнуса, и он ушел из города, соорудил себе палатку и сел в ее тени, дожидаясь, что произойдет с городом. Над этой палаткой выросло тыквенное дерево, но она засохла на следующее утро, поскольку Богом был послан червь, который сгрыз ее ствол. Когда же пророк Юнус опечалился этим обстоятельством, Всевышний упрекнул его в том, что он печалится о судьбе тыквы, но не печалится о судьбе всех тех людей, которые погибли в Найнаве.

Если прочитать библейскую историю после того, как была прочитана история в суре Коране, становится понятно, что библейский вариант во многом подвергается серьезным искажениям, и от истины там осталось немного.

Иона (Юнус) — единственный успешный ветхозаветный проповедник, приведший жителей Ниневии к покаянию (Мф. 12:41). Не менее шестисот лет Ниневия была “царицей земли”, владычицей широко раскинувшейся империи. Ее цари неутомимо завоевывали, истребляли, устанавливали, разрушали цивилизованный мир.

Ассирийцы были главными врагами Израиля. В 721 г. до н.э. они практически уничтожили десять северных колен и следующие сто лет преследовали и изматывали южное царство Иуды. Наум и Софония вместе предсказали неминуемое падение Ниневии и Ассирии. Ксенофонт, через двести лет после падения Ниневии проходивший с десятью тысячами греческих воинов рядом с тем местом, где когда-то стоял этот город, видел груду развалин, но не догадался, что перед ним останки великого города. Фактически только в 1865 году лопата археолога извлекла на свет развалины древней Ниневии.

Полагают, что Ниневия существовала уже в 4500 г. до н.э.; о ней говорится в Быт. 10:11. Город имел пятнадцать ворот и в окружности составлял почти сто километров. Он был окружен крепостной стеной высотой в три метра и такой широкой, что по ней могли проехать рядом три колесницы. Были раскопаны величественные дворцы, храмы и библиотека с шестнадцатью тысячами глиняных дощечек. И сегодня можно увидеть извлеченные из-под руин огромные статуи.

ПОРУЧЕНИЕ

«Встань, иди в Ниневию, город великий, и проповедуй в нем» (Иона 1:2). Это было Божье повеление Ионе, пророку, жившему в далекой Галилее, километрах в восьми к северу от Назарета (4 Цар. 14:25). Если другие пророки говорили о Ниневии издали, то Иона получил повеление ходить с Божьей вестью прямо по улицам города. Путешествие в далекую Ниневию было долгим, опасным и трудным. К трудности самого путешествия добавлялось непонимание того, зачем вообще нужно туда ехать. Наум так отзывался о Ниневии: “Горе городу кровей! Весь он полон обмана и убийства; не прекращается в нем грабительство”. Почему Господь не поторопился стереть город с лица земли? Зачем еще эта весть покаяния?

РЕАКЦИЯ ИОНЫ - ЮНУСА (мир ему)

«“Встань, иди в Ниневию, город великий, и проповедуй в нем, ибо злодеяния его дошли до Меня”. И встал Иона, чтобы бежать в Фарсис от лица Господнего, и пришел в Иоппию, и нашел корабль, отправлявшийся в Фарсис, отдал плату за провоз и вошел в него, чтобы плыть с ними в Фарсис от лица Господа» (Иона 1:2, 3). Странно: если Иона собирался ослушаться Бога, то почему он не остался в своем родном городе? Люди так обычно и поступают. Решив “бежать... от лица Господнего”, он отправился в Иоппию, единственный большой морской порт в Палестине того времени. Иона задумал демонстративно проигнорировать подобное видение.

Мы можем представить, как Иона идет вдоль берега, рассматривая суда, направляющиеся в Египет, Грецию и Тир. Его взор ловит корабль, идущий в далекий Фарсис. Нет твердой уверенности, где находился этот город, но он был одним из самых дальних портов, известных древним мореплавателям. Иона заплатил за место и взошел на корабль. Матросы втащили якорь, подняли паруса, и вскоре бурые палестинские холмы скрылись из виду. С чувством облегчения пророк спустился вниз, чтобы поспать и отдохнуть.

Иона все спланировал и рассчитал, но не учел одного: Бог земли является также и Богом моря! Невозможно убежать от Его лица или уклониться от Его праведного суда. Бог послал на Средиземное море сильный ветер, страшную бурю. Корабль носило по волнам, словно пробку, и язычники-матросы стали молить своих богов и бросать груз за борт, чтобы облегчить корабль.

КРЕПКИЙ СОН

Буря бушевала, а пророк тем временем крепко спал. Заметьте, это был не сон успокоения и довольства, а сон страшной усталости. Иона крепко спал несмотря на хлопающие паруса, падающий в воду груз, обрушивающиеся волны и безумные крики. Наконец его разбудили слова: “Что ты спишь? Встань, воззови к Богу твоему. Может быть, Бог вспомнит о нас, и мы не погибнем” (Иона 1:6). Неважно, в какого бога верил Иона, — ему велели воззвать к Нему. Решили бросить жребий, считая, что он укажет на пассажира, ставшего причиной бедствия. Люди всегда стремятся отнести случившееся несчастье на счет какого-нибудь греха или грешника. Хотя это обычно неверно, в данном случае так оно и было. Иона действительно был виновником и причиной их страшной опасности.

Можно только представить, какая тревога была написана на лицах всех матросов, когда они бросили жребий. Каждый, наверное, перелистывал тайные страницы своего прошлого, задавая себе вопрос, уж не его ли грех навлек такой божий гнев на корабль? “И бросили жребии, и пал жребий на Иону”. Яхве явно воспользовался наивным суеверием этих людей, чтобы Его воля была исполнена.

У тех, кто был на борту носившегося по волнам судна, было много вопросов к Ионе относительно его занятий, происхождения, страны и национальности. Он ответил просто и лаконично: “Я еврей, чту Господа, Бога небес, сотворившего море и сушу” (Иона 1:9). Он признался в своем грехе и сказал: “Возьмите меня и бросьте меня в море, и море утихнет для вас, ибо я знаю, что из-за меня постигла вас эта великая буря” (Иона 1:12). Матросы стали грести изо всех сил, надеясь спасти пророка, но безуспешно. И вот неохотно, моля Бога о прощении, они взяли Иону, бросили его в глубокое Средиземное море, “и утихло море от ярости своей”.

Бог приготовил для Ионы огромную рыбу, во чреве которой пророк должен был пробыть три дня и три ночи. Он, как никогда прежде, горячо и искренне помолился: «К Господу воззвал я в скорби моей, и Он услышал меня... Когда изнемогла во мне душа моя, я вспомнил о Господе, и молитва моя дошла до Тебя, до храма святого Твоего... Я гласом хвалы принесу Тебе жертву; что обещал — исполню. У Господа спасение!» (Иона 2:3, 8, 10). В следующем стихе говорится: “И сказал Господь рыбе, и она извергла Иону на сушу”. Нет веских причин сомневаться, отрицать или выхолащивать рассказ об Ионе и огромной рыбе. Он представлен как фактический материал, в который верили иудеи, Иосиф Флавий и Иисус (Мф. 12:40).

Теперь Иона был готов обратить целый народ, лишь бы они пожелали этого. “И было слово Господа к Ионе вторично” — доказательство, что и тогда он был Богом второго шанса. Петру, который клятвенно отрекся от Иисуса, был предоставлен второй шанс. То же произошло с Иоанном Марком, который в юности показал себя ненадежным, а впоследствии стал, говоря словами Павла, “нужен для служения” (2 Тим. 4:11).

Придя в Ниневию, проповедник получил наказ: “...проповедуй в ней, что Я повелел тебе” (Иона 3:2). Это был (и есть) единственный тип проповеди, удовлетворяющий своим содержанием и спасающий. “Проповедуй слово” (2 Тим. 4:2). “Что и возвещаем не от человеческой мудрости изученными словами, но изученными от Духа Святого...” (1 Кор. 2:13). Мы посланы не для того, чтобы проповедовать свои переживания, мнения, суждения и желания.

Ходя по городу целый день, Иона проповедовал такими словами: “Еще сорок дней — и Ниневия будет разрушена!” Он ходил по улицам, проповедуя нищим и торговцам на базарах, воинам в колесницах и женщинам в садах. “И поверили ниневитяне Богу, и объявили пост, и оделись во вретища — от большого из них до малого” (Иона 3:5). Даже царь оделся в дерюгу и сел в пепел — знак раскаяния и смирения. И разрушение было предотвращено. “Увидел Бог дела их, что они обратились от злого пути своего, и пожалел Бог о бедствии, о котором сказал, что наведет на них, и не навел” (Иона 3:10). Покаялись все классы и сословия Ниневии. Даже Иисус отметил, что “они покаялись от проповеди Ионы” (Мф. 12:41).

Иисус выделяет благовествование Ионы как уникальное в анналах истории и предупреждает, что в судный день ниневитяне могут пройти в вечную жизнь мимо нас, “ибо они покаялись от проповеди Ионы; и вот, здесь больше Ионы” (Мф. 12:41).

Иона, самый успешный проповедник в Ветхом Завете, заслуживает того, чтобы его услышал сегодняшний занятый своими делами мир. Божья благость была настолько полной, что Иона с трудом принял ее. 

Никто не может скрыться от Бога. И последний урок, который мы должны усвоить, состоит в том, что ни один человек не может навсегда скрыться от Бога. Иона попытался убежать в далекий Фарсис, но всё равно был обнаружен и разоблачен. «Нет ничего сокровенного, что не открылось бы, и тайного, чего не узнали бы» (Лк. 12:2).

Полезные уроки

Из истории пророка Юнуса можно сделать много полезных выводов и извлечь полезные уроки мусульманам всего мира. Веление Господа нерушимо для верующего, поэтому он должен смириться с этим и не гневаться. Спасение человека приходит только с верой в Аллаха и только вера способна спасти человечество от гибели. Своих рабов иногда Всевышний подвергает серьезным испытаниями, но всегда спасение приходит к ним через Иман. 

Албания уходит от Ислама

Доля албанцев-безбожников достигла 33,4%. Доля христиан-католиков 8%, а христиан-православных 7,2%. Доля бекташи (шиитско-суфийский орден) 4.8%.

Многие албанцы, которые на словах причисляют себя к исламу, на самом деле мусульманами не являются. Согласно опросу 2012 года только 15% албанских мусульман считают религию чем-то важным в своей жизни, только 7% молодых албанцев совершают молитвы и 44% постились во время Рамадана. 28% албанских мусульман не верят в Аллаха и пророка Мухаммада ﷺ.

В Албании активно насаждается либерализм, феминизм и ЛГБТ, которые получили легальный статус там с 1995 года и ежегодно проводят в Албании гей-парады, а последние 10 лет в школьной программе Албании официально включена пропаганда ЛГБТ.

В стране бурно растет количество атеистов и людей без четких религиозных взглядов. По данным сионистов, Албания и Косово признаются одними из самых про-сионистских и лояльных по отношению к евреям стран мусульманского мира…

Албания у опасной черты...

Заигрывание с Исламом, всевозможные традиционно-фольклёрные песнопения и танцы, разрешения мусульманским женщинам ходить без хиджаба, суфийские ордена и секты довели эту страну и этот прекрасный, гордый, отважный народ до такого плачевного состояния... Как можно променять Ислам и Сунну на невежество, новшества и атеизм, аузубиллях...

Нынешнюю ситуацию в Албании можно сравнить и с историей Юнуса (мир ему). 

Аллах Знающий и Мудрый!

About the great merits of the prayer of the Prophet Yunus (peace be upon him)...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

"Tell them these stories so that they will reflect (and believe)." (Quran 7:176).

Someone may wonder why the Quran contains so many stories about blessed prophets, places and people who lived many centuries ago? Through these stories, Allah Almighty teaches us many important lessons, so we should not just read these stories, but also draw conclusions from them. The story of the Prophet Yunus (alayhi s-salaam) is one of such stories that make us think and reflect on the power of repentance, dua and the mercy of Allah.

The Prophet Yunus (alayhi s-salam) was sent to the people of Nineveh, a city whose inhabitants were mired in idolatry. When he saw that no one wanted to listen to his sermons, he became angry and hurriedly left the people. Allah, Subhana wa Ta'ala, says this:

وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

"Remember also Zun-Nun (Yunus), who left in anger (at his people because they treated him cruelly, and Allah did not allow him to leave). He thought We couldn't handle him. He turned (to Us) from the darkness (of the night, or the darkness of the belly of the fish): "There is no one worthy of worship except you! You are blessed (from any shortcomings)! Indeed, I have done wrong (by leaving my people without Your permission)!" (Quran 21:87).

Ibn Qasir in his "History of the Prophets" writes that as soon as the prophet Yunus (alayhi s-salam) left the city, people immediately realized that they were in for a terrible punishment for their sins. The sky changed its color, so that it seemed as if it was on fire. Seeing these terrible signs, the people of Nineveh screamed in fear and repented, begging Allah to bring back His prophet so that he would become a source of mercy and guidance for them. Ibn Qasir claims that the cries of repentance were so loud that even the mountains echoed these cries. This sincere repentance was accepted by Allah.

Here we should think about it: How often do we show such remorse that our hearts flutter and our limbs tremble in fear of our sins?

Allah, Holy and Great, teaches us an important lesson here: repent before it's too late. If you're still alive, then it's not too late. Let's take a deep breath, reflect on our sins and sincerely repent right now, because we never know if we will be alive in the next moment!

Meanwhile, the prophet Yunus (aleikhi s-salam) was already sailing on a ship carrying him away from his people. The sea raged so that the waves were like mountains. People threw their belongings overboard to reduce the weight of the ship. When the ship continued to sink to the bottom, they decided to throw someone overboard from the travelers. Many people were going to be thrown overboard, and among them someone called the name of the Prophet Yunus (aleikhi s-salam). He realized that this was a test from Allah for him, and voluntarily threw himself overboard. A huge fish, which obeyed the command of Allah, immediately swallowed him.

إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ
فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ

He fled to a crowded ship. He cast lots (along with the others), and the lot fell to him. He was swallowed by a fish (whale) when he already regretted (leaving the house). (Quran 37:140-142).

Imagine his position. He found himself all alone in the middle of a huge sea on a dark night and was swallowed up by a fish. If you find it difficult to imagine yourself in his place, look at it from the other side. How many times have we sinned and felt like we were drowning in the ocean called dunya (earthly life) with a huge load of sins on our shoulders? Haven't we already been swallowed up by our own mistakes?

The stomach of a fish secretes very strong enzymes that irritate human skin. At this time, he turned to Allah with a very strong prayer, which each of us must repeat many times:

لَا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

"There is no one worthy of worship except you! You are blessed (from any shortcomings)! Indeed, I have done wrong (by leaving my people without Your permission)!"

How many times have we acknowledged and exclaimed before the Lord that we were among the wrongdoers? Let's acknowledge this fact now, before the doors of repentance close for us! Ibn Qasir claims that the power of repentance and praise to Allah of the prophet Yunus (alayhi s-salaam) was so strong that every creature in the sea and the angels in heaven began to pray together and praise Allah with a request to bless Yunus (alayhi s-salaam) and save him.

Forgiveness is near, for those who ask for it!

Allah heard the pleas of His servant, and forgiveness was granted to him. The Prophet Yunus (aleikhi s-salaam) occupies a unique place among other creations in the sense that he cried out for help and forgiveness in a place where no man has ever been - in the belly of a huge fish.

The fish was then told to take the prophet to a nearby island and spit him out onto dry land. His burnt skin burned under the rays of the hot sun, and Allah, by His mercy, hid the Prophet Yunus (alayhi s-salam) with a shadow that heals his body and soul. Allah said:

فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ
لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ

If he had not exalted (Allah by saying tasbih), he would certainly have remained in her womb until the Day when they would be resurrected. (Quran 37:143-144).

It was because of the urgent constant requests to Allah that the Almighty saved the prophet (alayhi s-salaam) and forgave him, otherwise Allah testifies that he would have remained in the stomach of the fish until the Day of Judgment. The main lesson for us here is: are we ready to ask forgiveness from Allah or are we going to stay in the belly of huge sins until the last day of our lives? Let's say "astagfirullah" before it's too late.

Allah, Holy and Great, answered the people of Nineveh, who called for mercy and forgiveness. He made thousands of people proclaim the unity of Allah by forgiving them and the prophet who was sent to them, giving him the coolness he sought. Allah says:

فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ
وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ
وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ

We threw him out into the open and he was sick. We have grown a pumpkin next to it. We sent him to a hundred thousand or more (he became a messenger to a large nation). (Quran 37:145-147).

The inhabitants of Nineveh had a unique property that distinguishes them from the communities of other prophets. Allah says this:

فَلَوْلاَ كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلاَّ قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُواْ كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الخِزْيِ فِي الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

Were there any villages whose inhabitants believed and were helped by faith, except for the people of Yunus? When they believed, We delivered them from the humiliating punishment of their earthly life and allowed them to enjoy earthly goods until a certain period (until their death). (Quran, 10:98).

While the people of the other prophets – Nuh, Huda, Salih (peace be upon them all) - witnessed the severe punishment that destroyed them, the inhabitants of Nineveh were the only ones who witnessed the punishment of Allah and were saved from it. They were the only ones who saw the wrath of Allah, but sincere repentance saved them from being killed in disbelief.

Have hope in Allah – He hears you even when no one else hears you. Ask Him for help wherever you are. Repentance/Tauba is a distinctive feature of believers and, therefore, one should never lose hope for His mercy and forgiveness. Pray that you do not forget to do penance.

The story of the prophet Yunus (Yunus, Yunus) is unique and interesting in itself, he was thrown into the sea and swallowed by a huge fish, he turned to Allah, being inside this fish, in its belly, so that the Almighty would help him, and Allah saved him from such a death, ordering the fish to throw the prophet Yunus ashore.

This is described in the hadith, which complements all the information that is presented in the verses of the Quran about the prophet Yunus. The same hadith explains why Allah was angry with the Prophet Yunus, for what reason he was forced to go on a long voyage by ship and be far from his native places and from his family.

According to Abdullah ibn Masud, the prophet Yunus promised his people that they would be punished in three days. After separating the children from their mothers, the people went out and asked Allah for forgiveness, and the Almighty withheld His punishment from them. The Prophet Yunus did not see this and waited for Allah's punishment. In the world at the time when these events took place, people who told lies and had no proof of their words were killed.

The Prophet Yunus got angry and left his village, and met people who were going to travel by ship, who recognized him and took him with them. When he boarded the ship, he noticed that the ship was sailing very slowly, and other ships passing by were overtaking him. The Prophet Yunus asked the sailors what was wrong with their ship, and the sailors replied that they did not understand themselves. To this, the prophet Yunus told them that he knew what was the matter, and their ship would not sail until the slave who had escaped from his master and was now on their ship was thrown overboard into the sea. The people on the ship understood who they were talking about and swore that they would not abandon the prophet Yunus, and then he said that lots should be cast, and whoever the lot falls on should be thrown out. Lots were cast three times, and all three times he pointed to the prophet Yunus, who then threw himself into the sea, and was swallowed up by a whale sent after him.

After the whale swallowed the prophet Yunus, he swam to the base of the earth, where even the stones glorified Allah, and the prophet Yunus heard this. And then, from the belly of the whale, being in three darkness: in the darkness of the night, the depths of the sea and the belly of the fish, the prophet Yunus called out to Allah with dua: "There is no true deity except You! Thank You! Indeed, I was one of the unjust ones." Allah said, "We threw him out into the open and he was sick."

According to Ibn Masud, when Yunus was washed ashore, he resembled a featherless chicken, plucked and pathetic. But by the will of Allah, a pumpkin tree was grown above it, in the shade of which the prophet Yunus, left alone, hid and ate the fruits from it. But the tree dried up, and then the prophet began to cry. And the Revelation of the Almighty came to him: "Are you really crying for a withered tree and not crying for a hundred thousand or more whom you wanted to destroy?!"

After that, Yunus set off on a journey, and met a young man who was tending sheep. The young man informed him that he was from the people of Yunus, and then the prophet told him to convey greetings to his people and tell them that he had met the prophet Yunus, but the young man said that if he was Yunus, then he should know that a person who was telling lies and had no proof of his words should be He was killed, and asked who would be a witness to his words. Yunus said that the witnesses for him would be the land on which one young man was tending sheep, and the tree near which they met. And the prophet Yunus turned to a tree and a piece of land to witness the words of this young man, if he came to them. The tree and the earth agreed.

When the young man came to his people and told them about this meeting, he was under the protection of his brothers. When the king ordered the execution of this young man, his brothers stood up for him and said that there was evidence of his words. The king sent people to the tree along with the young man and his brothers, and the young man turned to the tree and a piece of land with the name of Allah on his lips and asked to confirm his words. And then the tree and the piece of land answered "Yes!". The people were amazed by this testimony, they returned to the king and informed him of what they had seen. Then the king said that the young man alone was worthy of the throne of the king, and this young man alone ruled the people for the next forty years. The hadith in which this information is given was transmitted by Abu Sheiba to al-Musannaf, Ahmad and others. Al-Hafiz ibn Hajar, pointed out the authenticity of the riwayat transmitted by ibn Abu Khatim. According to the testimony of Sheikh Ibrahim al-Ali, the hadith is authentic.

It follows from the above hadith that Yunus ibn Matta was a prophet and Messenger of Allah, to whom the Revelation of the Almighty was sent, just like the rest of the prophets. He was a beneficent and righteous man, and was chosen by Allah from all the people of the Muslim world.

Why Yunus escaped from his people and was saved from the whale

Allah called Yunus a "runaway" because He informed people about the coming punishment of God after for many years people did not believe in the prophetic mission of Yunus. After his prediction, people realized the inevitability of Allah's punishment and believed in it, repented and turned to God for forgiveness. People took the children from their mothers and the cubs from the animals, and their sobs joined the total number of appeals to Allah, and this was done so that their appeal would be even louder and stronger, so that it would reach Allah and He would take pity on them.

The people of the Prophet Yunus saved Iman, faith, to escape punishment. And when the prophet Yunus saw that punishment had not befallen his people, he left, fearing execution, because he thought that he would be considered a liar. Since Yunus left his people and boarded a ship without the permission of Allah, the Almighty called him a runaway slave, that is, "abik". As a servant of his Lord, Yunus had no right to be angry or angry at the deeds of Allah, he should not have run away, but be satisfied with what His establishment would be. Therefore, Allah forbade the Prophet Muhammad to be like a "man in a fish."

Prophet Yunus was saved by his faith in the Lord – if he had not turned to Allah from the belly of a fish and asked Him for help, he would have died in the belly of a giant fish. The fact that it was a pumpkin tree that grew above him has its significance, because when Yunus was washed ashore, his skin was so affected that he could be compared to a chicken without feathers. Both healers and doctors talk about the healing properties of pumpkin: it is able to quench thirst, heal those who suffer from digestive problems, cures headaches, has soothing properties, treats lungs and many more diseases. The pumpkin tree dried up when the prophet Yunus was already healed enough to continue his journey.

If we analyze everything that is said about the Prophet Yunus in the Sunnah and the verses of the Koran, we can see that he returned to his people after they believed. The surah of the Quran says that Allah said, "We raised a pumpkin tree over him, and sent him to a hundred thousand or even more." (Surah As-Saffat (Lined up in rows), 146-147 verses).

Differences in the story of the Prophet Yunus (Jonah) in Islam and Christianity

The story of the prophet Yunus is also told in the Bible, in the Old Testament (Tanakh) – there the whole "Book of Jonah the son of Amathia" is devoted to his story, and the prophet Yunus is mentioned in it by the name of Jonah as one of the Jewish prophets. Some events in the Bible coincide with what was told in the Quran, but there are also discrepancies. The name Yunan, which is given in the Bible, comes from the name "Yunasan", which means "Yahweh gives" or "the gift of God". It says that he came from Jithafer, a city in Palestine, which is located near the city of Nazareth or Nasir. The interpreters concluded that Yunan belonged to the tribe of Zebulun or Zablun, since this tribe lived in this city at that time. But no reliable sources confirm this information.

According to the writers of the Old Testament or the Tanakh of the Christian world, the prophet Jonah was sent to the inhabitants of Nineveh or Nineveh from his city in Palestine at a time when debauchery and evil were widespread among them in the world, and was sent to warn them that they had angered Allah, and for this they were threatened heavenly punishment. Neneviya or Ninovo, which is in question, was a large Iraqi city near Mosul, and the prophet Yunus refused to go there because he was afraid of its inhabitants. And for this reason, he escaped, boarded a ship and went to Joppa or Jaffa. According to the interpreters of the Old Testament, the city of Jaffa was located in Spain, but it is unclear how he could think that he could escape from the Almighty. It says that when the ship was at sea, a storm began, and the people on the ship, fearing that it might crash, began to throw all their luggage into the sea to save the ship. The captain of the ship went down into the hold where the prophet Yunus was sleeping and demanded that he pray to the Lord and ask to save people on the high seas, and the people on the ship cast lots to find out who was the cause of such a disaster. And when the lot fell on Yunus, they began to ask him where he was from and who, because they did not know who he was. When they found out that the prophet Yunus was fleeing from the wrath of the Lord, they threw him overboard, and he asked them to do it himself, because he knew that the storm was happening because of him.

The Bible says that he spent 3 days and 3 nights in the belly of a whale. The Bible contains the words of prayer, but the Quran contains a completely different prayer. The Bible goes on to say that when Jonah was cast ashore, Allah sent him to the people of Nineveh to warn the inhabitants of this city that they would be punished in forty days and the city would be destroyed. Upon learning of the punishment that threatened them, the residents of the city believed and repented, and the Lord forgave them, which angered Yunus, and he left the city, built himself a tent and sat in its shade, waiting for what would happen to the city. A pumpkin tree grew over this tent, but it withered the next morning, because God sent a worm that gnawed its trunk. When the prophet Yunus was saddened by this circumstance, the Almighty reproached him for being sad about the fate of the pumpkin, but not sad about the fate of all those people who died in Ninawa.

If you read the biblical story after the story in Surah Qur'an has been read, it becomes clear that the biblical version is in many ways seriously distorted, and little of the truth remains there.

Jonah (Yunus) is the only successful Old Testament preacher who led the inhabitants of Nineveh to repentance (Matthew 12:41). For at least six hundred years Nineveh was the “queen of the earth,” the ruler of a sprawling empire. Its kings tirelessly conquered, exterminated, established, and destroyed the civilized world.

The Assyrians were the main enemies of Israel. In 721 BC, they practically destroyed ten northern tribes and for the next hundred years persecuted and harassed the southern kingdom of Judah. Nahum and Zephaniah together predicted the imminent fall of Nineveh and Assyria. Xenophon, two hundred years after the fall of Nineveh, passing with ten thousand Greek soldiers near the place where this city once stood, saw a pile of ruins, but did not realize that in front of him were the remains of a great city. In fact, it was only in 1865 that an archaeologist's shovel brought to light the ruins of ancient Nineveh.

Nineveh is believed to have existed as early as 4500 BC; it is mentioned in Gen. 10:11. The city had fifteen gates and was almost a hundred kilometers in circumference. It was surrounded by a fortress wall three meters high and so wide that three chariots could pass along it side by side. Majestic palaces, temples and a library with sixteen thousand clay tablets were excavated. And today you can see huge statues extracted from the ruins.

THE ASSIGNMENT

"Arise, go to Nineveh, the great city, and preach in it" (Jonah 1:2). This was God's command to Jonah, the prophet, who lived in distant Galilee, eight kilometers north of Nazareth (4 Kings 14:25). If other prophets spoke of Nineveh from afar, then Jonah was commanded to walk with God's message right through the streets of the city. The journey to distant Nineveh was long, dangerous and difficult. To the difficulty of the journey itself was added a misunderstanding of why it was necessary to go there at all. Nahum spoke of Nineveh in this way: “Woe to the city of blood! He is full of deceit and murder; robbery does not stop in him.” Why didn't the Lord hurry up to wipe the city off the face of the earth? Why else this message of repentance?

THE REACTION OF JONAH-YUNUS (peace be upon him)

"Arise, go to Nineveh, the great city, and preach in it, for its wickedness has reached Me." And Jonah got up to flee to Tarshish from the presence of the Lord, and came to Joppa, and found a ship going to Tarshish, paid the fare and entered it to sail with them to Tarshish from the presence of the Lord" (Jonah 1:2, 3). It is strange if Jonah was going to disobey God Then why didn't he stay in his hometown? That's what people usually do. Deciding to “run... in the name of the Lord,” he went to Joppa, the only large seaport in Palestine at that time. Jonah decided to defiantly ignore such a vision.

We can imagine Jonah walking along the coast, looking at the ships heading to Egypt, Greece and Tyre. His gaze catches a ship going to distant Farsis. There is no firm certainty where this city was located, but it was one of the most distant ports known to ancient navigators. Jonah paid for the seat and boarded the ship. The sailors hauled in the anchor, hoisted the sails, and soon the brown Palestinian hills disappeared from sight. With a sense of relief, the prophet went downstairs to sleep and rest.

Jonah planned and calculated everything, but did not take into account one thing: The God of the earth is also the God of the sea! It is impossible to escape from His face or evade His righteous judgment. God sent a strong wind and a terrible storm to the Mediterranean Sea. The ship was drifting through the waves like a cork, and the pagan sailors began to pray to their gods and throw the cargo overboard to lighten the ship.

SOUND SLEEP

The storm was raging, and meanwhile the prophet was fast asleep. Note that it was not a dream of peace and contentment, but a dream of terrible fatigue. Jonah slept soundly despite the flapping sails, the cargo falling into the water, the crashing waves and the frantic screams. Finally, he was awakened by the words: “What are you sleeping for? Arise, call upon your God. Perhaps God will remember us, and we will not perish” (Jonah 1:6). No matter what god Jonah believed in, he was told to call upon Him. They decided to cast lots, believing that he would point to the passenger who caused the disaster. People always try to attribute the misfortune that has happened to some sin or sinner. Although this is usually incorrect, in this case it was. Jonah was indeed the culprit and the cause of their terrible danger.

One can only imagine the anxiety that was written on the faces of all the sailors when they cast lots. Everyone was probably turning over the secret pages of their past, asking themselves if it was his sin that brought such God's wrath on the ship? “And they cast lots, and the lot fell on Jonah.” Yahweh clearly took advantage of the naive superstition of these people to have His will fulfilled.

Those who were on board the ship that was rushing through the waves had many questions for Jonah regarding his occupation, origin, country and nationality. He answered simply and concisely: “I am a Jew, I honor the Lord, the God of heaven, who created the sea and the land” (Jonah 1:9). He confessed his sin and said, “Take me and throw me into the sea, and the sea will calm down for you, for I know that this great storm has befallen you because of me.” (Jonah 1:12). The sailors began to row with all their might, hoping to save the prophet, but without success. And so, reluctantly, praying to God for forgiveness, they took Jonah, threw him into the deep Mediterranean Sea, “and the sea quieted down from its fury.”

God prepared a huge fish for Jonah, in the belly of which the prophet was to stay for three days and three nights. He prayed fervently and sincerely as never before: "I cried to the Lord in my sorrow, and He heard me... When my soul was exhausted in me, I remembered the Lord, and my prayer reached You, to Your holy temple... I will offer You a sacrifice with a voice of praise; I will fulfill what I promised. The Lord has salvation!" (Jonah 2:3, 8, 10). The next verse says, “And the Lord spoke to the fish, and it spewed Jonah onto the dry land.” There is no good reason to doubt, deny, or emasculate the story of Jonah and the huge fish. It is presented as factual material that the Jews, Josephus and Jesus believed in (Matthew 12:40).

Now Jonah was ready to convert a whole nation, if only they would wish it. “And the word of the Lord came to Jonah a second time” — proof that even then he was the God of a second chance. Peter, who had sworn off Jesus, was given a second chance. The same thing happened to John Mark, who showed himself unreliable in his youth, and later became, in Paul's words, “needed for service” (2 Tim. 4:11).

When the preacher came to Nineveh, he was instructed: “... preach in it what I have commanded you” (Jonah 3:2). It was (and is) the only type of sermon that satisfies with its content and saves. “Preach the word" (2 Tim. 4:2). “Which we proclaim not from human wisdom with studied words, but with studied ones from the Holy Spirit...” (1 Cor. 2:13). We are not sent to preach our experiences, opinions, judgments, and desires.

Walking around the city all day, Jonah preached in these words: “Forty more days and Nineveh will be destroyed!” He walked the streets preaching to beggars and merchants in the bazaars, warriors in chariots and women in gardens. “And the Ninevites believed God, and declared a fast, and clothed themselves in sackcloth, from the greatest of them to the least” (Jonah 3:5). Even the tsar dressed in sackcloth and sat down in the ashes — a sign of repentance and humility. And the destruction was prevented. “God saw their deeds, that they turned from their evil way, and God regretted the calamity that he said he would bring upon them, and did not bring it” (Jonah 3:10). All classes and estates of Nineveh repented. Even Jesus noted that “they repented from Jonah's preaching" (Matthew 12:41).

Jesus highlights Jonah's gospel as unique in the annals of history and warns that on the Day of Judgment the Ninevites may pass us by into eternal life, “for they repented of Jonah's preaching; and behold, there is more Jonah here” (Matthew 12:41).

Jonah, the most successful preacher in the Old Testament, deserves to be heard by today's busy world. God's goodness was so complete that Jonah had difficulty accepting it.

No one can hide from God. And the last lesson we must learn is that no human being can hide from God forever. Jonah tried to escape to far-off Tarshish, but was discovered and exposed anyway. "There is nothing hidden that will not be revealed, and nothing secret that will not be known" (Luke 12:2).

Useful lessons

Many useful conclusions can be drawn from the story of the Prophet Yunus and useful lessons can be learned by Muslims all over the world. The Lord's command is inviolable for a believer, so he must accept it and not be angry. Human salvation comes only with faith in Allah and only faith can save humanity from destruction. God sometimes subjects His slaves to serious trials, but salvation always comes to them through Iman.

Albania is moving away from Islam

The share of atheist Albanians reached 33.4%. The share of Catholic Christians is 8%, and Orthodox Christians is 7.2%. The share of Bektashi (Shiite Sufi order) is 4.8%.

Many Albanians who profess to be Muslims are not actually Muslims. According to a 2012 survey, only 15% of Albanian Muslims consider religion to be something important in their lives, only 7% of young Albanians pray and 44% fasted during Ramadan. 28% of Albanian Muslims do not believe in Allah and the Prophet Muhammad.

Liberalism, feminism and LGBT are actively being propagated in Albania, which have received legal status there since 1995 and annually hold gay parades in Albania, and for the last 10 years LGBT propaganda has been officially included in the Albanian school curriculum.

The number of atheists and people without clear religious views is booming in the country. According to the Zionists, Albania and Kosovo are recognized as one of the most pro-Zionist and loyal to Jews countries in the Muslim world…

Albania is at a dangerous point...

Flirting with Islam, all kinds of traditional folklore chants and dances, allowing Muslim women to go without a hijab, Sufi orders and sects have brought this country and this beautiful, proud, brave people to such a deplorable state... How can Islam and the Sunnah be exchanged for ignorance, innovation and atheism, ausubillah...

The current situation in Albania can be compared with the history of Yunus (peace be upon him).

Allah is Knowledgeable and Wise!

Pёr meritat e mёdha tё lutjes sё Profetit Yunus (paqja qoftë mbi tё)...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

"Tregojuni atyre këto histori në mënyrë që ata të reflektojnë (dhe të besojnë). "(Kur'an 7: 176).

Dikush mund të pyesë veten pse Kurani përmban kaq shumë histori për profetët e bekuar, vendet dhe njerëzit që jetuan shumë shekuj më parë? Përmes këtyre tregimeve, Allahu I Madhëruar na jep shumë mësime të rëndësishme, prandaj ne nuk duhet vetëm t'i lexojmë këto tregime, por edhe të nxjerrim përfundime prej tyre. Historia E Profetit Yunus (alejhi s-salaam) është një nga historitë e tilla që na bëjnë të mendojmë dhe reflektojmë mbi fuqinë e pendimit, dua dhe mëshirën e Allahut.

Profeti Yunus (alejhi s-salam) iu dërgua popullit Të Ninevisë, një qytet banorët e të cilit ishin të zhytur në idhujtari. Kur pa që askush nuk donte të dëgjonte predikimet e tij, ai u zemërua dhe u largua me nxitim nga njerëzit. Allahu, Subhana ue Ta'ala, thotë se kjo:

وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

Mos harroni Edhe Zun-Nun (Yunus), i cili u largua me zemërim (ndaj popullit të tij sepse ata e trajtuan mizorisht dhe Allahu nuk e lejoi të largohej). Ai mendonte se nuk mund Ta përballonim. Ai u kthye (Tek ne) nga errësira (e natës, ose errësira e barkut të peshkut): "nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç teje! Ju jeni të bekuar (nga çdo mangësi)! Në të vërtetë, unë kam bërë gabim (duke e lënë popullin tim pa lejen Tuaj)!" (Kur'an 21: 87).

Ibn Qasir në "Historia e Profetëve" shkruan se sapo profeti Yunus (alejhi s-salam) u largua nga qyteti, njerëzit menjëherë e kuptuan se ishin në një dënim të tmerrshëm për mëkatet e tyre. Qielli ndryshoi ngjyrën e tij, kështu që dukej sikur ishte në zjarr. Duke parë këto shenja të tmerrshme, njerëzit E Ninevisë bërtitën nga frika dhe u penduan, duke iu lutur Allahut që ta kthente profetin e tij në mënyrë që ai të bëhej burim mëshire dhe udhëzimi për ta. Ibn Qasir pohon se klithmat e pendimit ishin aq të forta sa edhe malet i bënin jehonë këtyre klithmave. Ky pendim i sinqertë u pranua nga Allahu.

Këtu duhet të mendojmë për këtë: sa shpesh tregojmë një pendim të tillë që zemrat tona dridhen dhe gjymtyrët tona dridhen nga frika e mëkateve tona?

Allahu, I Shenjtë dhe i Madh, na jep një mësim të rëndësishëm këtu: pendohuni para se të jetë tepër vonë. Nëse jeni ende gjallë, atëherë nuk është vonë. Le të marrim frymë thellë, të reflektojmë për mëkatet tona dhe të pendohemi sinqerisht tani, sepse kurrë nuk e dimë nëse do të jemi gjallë në momentin tjetër!

Ndërkohë, profeti Yunus (aleikhi s-salam) tashmë po lundronte në një anije që e mbante atë larg popullit të tij. Deti u tërbua në mënyrë që valët të ishin si male. Njerëzit hodhën gjërat e tyre jashtë bordit për të zvogëluar peshën e anijes. Kur anija vazhdoi të fundosej në fund, ata vendosën të hidhnin dikë jashtë bordit nga udhëtarët. Shumë njerëz do të hidheshin jashtë bordit, dhe midis tyre dikush thirri emrin E Profetit Yunus (aleikhi s-salam). Ai e kuptoi se kjo ishte një provë nga Allahu për të, dhe vullnetarisht e hodhi veten jashtë bordit. Një peshk i madh, i cili iu bind urdhrit të Allahut, e gëlltiti menjëherë.

إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ
فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ

Ai iku në një anije të mbushur me njerëz. Ai hodhi short (së bashku me të tjerët), dhe shorti i ra. Ai u gëlltit nga një peshk (balenë) kur tashmë u pendua (duke dalë nga shtëpia). (Kur'an 37:140-142).

Imagjinoni pozicionin e tij. Ai u gjend krejt i vetëm në mes të një deti të madh në një natë të errët dhe u gëlltit nga një peshk. Nëse e keni të vështirë të imagjinoni veten në vendin e tij, shikojeni atë nga ana tjetër. Sa herë kemi mëkatuar dhe jemi ndjerë sikur po mbytemi në një oqean të quajtur dunya (jeta tokësore) me një ngarkesë të madhe mëkatesh mbi supet tona? A nuk jemi gëlltitur tashmë nga gabimet tona?

Stomaku i një peshku sekreton enzima shumë të forta që irritojnë lëkurën e njeriut. Në këtë kohë, ai iu drejtua Allahut Me një lutje shumë të fortë, të cilën secili prej nesh duhet ta përsërisë shumë herë:

لَا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ

"Nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç teje! Ju jeni të bekuar (nga çdo mangësi)! Në të vërtetë, unë kam bërë gabim (duke e lënë popullin tim pa lejen Tuaj)!"

Sa herë e kemi pranuar dhe thirrur para Zotit se ishim ndër keqbërësit? Le ta pranojmë këtë fakt tani, para se të mbyllen dyert e pendimit për ne! Ibn Qasir pretendon se fuqia e pendimit dhe lavdërimit Ndaj Allahut Të profetit Yunus (alejhi s-salaam) ishte aq e fortë sa çdo krijesë në det dhe engjëjt në qiell filluan të luten së bashku dhe të lavdërojnë Allahun me një kërkesë për të bekuar Yunus (alejhi s-salaam) dhe për ta shpëtuar atë.

Falja është afër, për ata që e kërkojnë!

Allahu dëgjoi lutjet e shërbëtorit të tij dhe falja iu dha atij. Profeti Yunus (aleikhi s-salaam) zë një vend unik midis krijimeve të tjera në kuptimin që ai thirri për ndihmë dhe falje në një vend ku asnjë njeri nuk ka qenë kurrë - në barkun e një peshku të madh.

Pastaj peshkut iu tha ta çonte profetin në një ishull të afërt dhe ta pështyte në tokë të thatë. Lëkura e tij e djegur digjej nën rrezet e diellit të nxehtë, Dhe Allahu, me mëshirën e tij, e fshehu Profetin Yunus (alejhi s-salam) me një hije që shëron trupin dhe shpirtin e tij. Allahu tha:

فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ
لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ

Po të mos e kishte lartësuar (Allahu duke thënë tasbih), ai me siguri do të kishte mbetur në barkun e saj deri Në Ditën kur do të ringjalleshin. (Kur'an 37:143-144).

Ishte për shkak të kërkesave urgjente të vazhdueshme Ndaj Allahut që I Plotfuqishmi shpëtoi profetin (alejhi s-salaam) dhe e fali atë, përndryshe Allahu dëshmon se ai do të kishte mbetur në stomakun e peshkut deri Në Ditën e Gjykimit. Mësimi kryesor për ne këtu është: a jemi të gatshëm të kërkojmë falje Nga Allahu apo do të qëndrojmë në barkun e mëkateve të mëdha deri në ditën e fundit të jetës sonë? Le të themi "astagfirullah" para se të jetë tepër vonë.

Allahu, I Shenjtë dhe i Madh, iu përgjigj popullit Të Ninevisë, i cili bëri thirrje për mëshirë dhe falje. Ai bëri që mijëra njerëz të shpallnin unitetin e Allahut duke i falur ata dhe pejgamberin që u ishte dërguar atyre, duke i dhënë atij gjakftohtësinë që kërkonte. Allahu thotë:

فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ
وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ
وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ

Ne e hodhëm atë në të hapur dhe ai ishte i sëmurë. Ne kemi rritur një kungull pranë tij. Ne e dërguam atë në njëqind mijë ose më shumë (ai u bë një lajmëtar për një komb të madh). (Kur'an 37:145-147).

Banorët E Ninevisë kishin një pronë unike që i dallon ata nga komunitetet e profetëve të tjerë. Allahu e thotë këtë:

فَلَوْلاَ كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلاَّ قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُواْ كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الخِزْيِ فِي الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

A kishte ndonjë fshat, banorët e të cilit besonin dhe ndihmoheshin nga besimi, përveç njerëzve Të Yunus? Kur ata besuan, Ne i çliruam ata nga ndëshkimi poshtërues i jetës së tyre tokësore dhe i lejuam të gëzonin të mirat tokësore deri në një periudhë të caktuar (deri në vdekjen e tyre). (Kur'an, 10:98).

Ndërsa njerëzit e profetëve të tjerë - Nuh, Huda, Salih (paqja qoftë mbi të gjithë) - dëshmuan dënimin e rëndë që i shkatërroi, banorët E Ninevisë ishin të vetmit që dëshmuan dënimin e Allahut dhe u shpëtuan prej tij. Ata ishin të vetmit që panë zemërimin e Allahut, por pendimi i sinqertë i shpëtoi ata nga vrasja në mosbesim.

Kini shpresë Tek Allahu - ai ju dëgjon edhe kur askush tjetër nuk ju dëgjon. Kërkojini atij ndihmë kudo që të jeni. Pendimi / Tauba është një tipar dallues i besimtarëve dhe, për këtë arsye, nuk duhet humbur kurrë shpresa për mëshirën dhe faljen e tij. Lutuni që të mos harroni të bëni pendesë.

Historia E profetit Yunus (Yunus, Yunus) është unike dhe interesante në vetvete, ai u hodh në det dhe u gëlltit nga një peshk i madh, Ai iu drejtua Allahut, duke qenë brenda këtij peshku, në barkun e tij, në mënyrë që I Plotfuqishmi ta ndihmonte, Dhe Allahu e shpëtoi atë nga një vdekje e tillë, duke urdhëruar peshkun të hidhte profetin Yunus në breg.

Kjo përshkruhet në hadith, i cili plotëson të gjitha informacionet që paraqiten në ajetet e Kuranit për Profetin Yunus. I njëjti hadith shpjegon pse Allahu ishte i zemëruar me Profetin Yunus, për çfarë arsye ai u detyrua të shkonte në një udhëtim të gjatë me anije dhe të ishte larg vendeve të tij të lindjes dhe nga familja e tij.

Sipas Abdullah ibn Masudit, profeti Yunus i premtoi popullit të tij se ata do të ndëshkoheshin brenda tre ditësh. Pas ndarjes së fëmijëve nga nënat e tyre, njerëzit dolën dhe i kërkuan falje Allahut dhe I Plotfuqishmi ua mbajti dënimin. Profeti Yunus nuk e pa këtë dhe priti dënimin e Allahut. Në botë në kohën kur ndodhën këto ngjarje, njerëzit që thanë gënjeshtra dhe nuk kishin prova për fjalët e tyre u vranë.

Profeti Yunus u zemërua dhe u largua nga fshati i tij, dhe takoi njerëz që do të udhëtonin me anije, të cilët e njohën dhe e morën me vete. Kur hipi në anije, vuri re se anija po lundronte shumë ngadalë dhe anijet e tjera që kalonin pranë po e kapërcenin. Profeti Yunus i pyeti marinarët se çfarë nuk shkonte me anijen e tyre dhe marinarët u përgjigjën se nuk e kuptonin veten. Për këtë, profeti Yunus u tha atyre se ai e dinte se çfarë ishte çështja, dhe anija e tyre nuk do të lundronte derisa skllavi që kishte shpëtuar nga zotëria i tij dhe tani ishte në anijen e tyre u hodh jashtë bordit në det. Njerëzit në anije e kuptuan se për kë po flisnin dhe u betuan se nuk do ta braktisnin profetin Yunus, dhe pastaj ai tha se duhet të hidhen shumë, dhe kushdo që bie shumë duhet të hidhet jashtë. Shumë u hodhën tri herë, dhe të tre herë ai tregoi profetin Yunus, i cili më pas u hodh në det dhe u gëlltit nga një balenë e dërguar pas tij.

Pasi balena gëlltiti profetin Yunus, ai notoi në bazën e tokës, ku edhe gurët lavdëruan Allahun, dhe profeti Yunus e dëgjoi këtë. Dhe pastaj, nga barku i balenës, duke qenë në tre errësirë: në errësirën e natës, thellësitë e detit dhe barkun e peshkut, profeti Yunus i thirri Allahut me dua: "nuk ka hyjni të vërtetë përveç Teje! Faleminderit! Në të vërtetë, unë isha një nga të padrejtët."Allahu tha:" ne e hodhëm atë në të hapur dhe ai ishte i sëmurë."

Sipas Ibn Masud, kur Yunus u la në breg, ai i ngjante një pule pa pendë, të këputur dhe patetike. Por me vullnetin e Allahut, një pemë kungulli u rrit mbi të, nën hijen e së cilës profeti Yunus, i lënë vetëm, u fsheh dhe hëngri frutat prej saj. Por pema u tha, dhe pastaj profeti filloi të qajë. Dhe Zbulesa e Të Plotfuqishmit i erdhi: "a po qan vërtet për një pemë të tharë dhe nuk qan për njëqind mijë ose më shumë kë doje të shkatërroje?!"

Pas kësaj, Yunus u nis për një udhëtim dhe takoi një djalë të ri që po kujdesej për delet. I riu e informoi atë se ai ishte nga njerëzit E Yunus, dhe më pas profeti i tha që t'i përcillte përshëndetje popullit të tij dhe t'u thoshte se ai kishte takuar profetin Yunus, por i riu tha se nëse ai ishte Yunus, atëherë ai duhet të dijë se një person që po thoshte gënjeshtra dhe nuk kishte asnjë provë të fjalëve Të tij Ai U vra, dhe pyeti se kush do të ishte dëshmitar i fjalëve të tij. Yunus tha se dëshmitarët për të do të ishin toka në të cilën një i ri po kujdesej për delet dhe pema pranë së cilës ata u takuan. Dhe profeti Yunus u kthye në një pemë dhe një copë tokë për të dëshmuar fjalët e këtij të riu, nëse ai erdhi tek ata. Pema dhe toka ranë dakord.

Kur i riu erdhi te njerëzit e tij dhe u tregoi për këtë takim, ai ishte nën mbrojtjen e vëllezërve të tij. Kur mbreti urdhëroi ekzekutimin e këtij të riu, vëllezërit e tij u ngritën për të dhe thanë se kishte prova të fjalëve të tij. Mbreti dërgoi njerëz në pemë së bashku me të riun dhe vëllezërit e tij, dhe i riu u kthye në pemë dhe një copë tokë me emrin E Allahut në buzët e tij dhe kërkoi të konfirmonte fjalët e tij. Dhe pastaj pema dhe pjesa e tokës u përgjigjën "po!". Njerëzit u mahnitën nga kjo dëshmi, ata u kthyen te mbreti dhe e njoftuan atë për atë që kishin parë. Pastaj mbreti tha se vetëm i riu ishte i denjë për fronin e mbretit, dhe vetëm ky i ri sundoi njerëzit për dyzet vitet e ardhshme. Hadithi në të cilin jepet ky informacion u transmetua nga Abu Sheiba tek al-Musannaf, Ahmad dhe të tjerë. Al-Hafiz ibn Hajar, vuri në dukje vërtetësinë e riwayat të transmetuar nga ibn Abu Khatim. Sipas dëshmisë së Sheikh Ibrahim al-Ali, hadithi është autentik.

Nga hadithi i mësipërm rrjedh se Yunus ibn Matta ishte një profet dhe I Dërguar i Allahut, Të cilit Iu dërgua Shpallja e Të Plotfuqishmit, ashtu si pjesa tjetër e profetëve. Ai ishte një njeri i mirë dhe i drejtë, dhe u zgjodh Nga Allahu nga të gjithë njerëzit e botës Myslimane.

Pse Yunus u arratis nga populli i tij dhe u shpëtua nga balena

Allahu e quajti Yunusin një" të arratisur " sepse ai i informoi njerëzit për dënimin e Ardhshëm të Zotit pasi për shumë vite njerëzit nuk besonin në misionin profetik të Yunusit. Pas parashikimit të tij, njerëzit e kuptuan pashmangshmërinë e dënimit të Allahut dhe besuan në të, u penduan dhe iu drejtuan Zotit për falje. Njerëzit i morën fëmijët nga nënat e tyre dhe këlyshët nga kafshët, dhe të qarat e tyre u bashkuan me numrin e përgjithshëm të thirrjeve ndaj Allahut, dhe kjo u bë në mënyrë që apeli i tyre të ishte edhe më i fortë dhe më i fortë, në mënyrë që të arrinte Tek Allahu dhe Ai të kishte mëshirë për ta.

Populli I Profetit Yunus shpëtoi Imanin, besimin, për t'i shpëtuar ndëshkimit. Dhe kur profeti Yunus pa se ndëshkimi nuk i kishte ndodhur popullit të tij, ai u largua, nga frika e ekzekutimit, sepse mendonte se do të konsiderohej gënjeshtar. Meqenëse Yunus u largua nga populli i tij dhe hipi në një anije pa lejen e Allahut, I Plotfuqishmi e quajti atë një skllav të arratisur, domethënë "abik". Si shërbëtor i Zotit të tij, Yunus nuk kishte të drejtë të zemërohej ose të zemërohej me veprat e Allahut, ai nuk duhet të kishte ikur, por të ishte i kënaqur me atë që do të ishte krijimi i tij. Prandaj, Allahu e ndaloi Profetin Muhamed të ishte si një " njeri në një peshk."

Profeti Yunus u shpëtua nga besimi i tij në Zotin – nëse ai nuk do t'i ishte drejtuar Allahut nga barku i një peshku dhe do t'i kërkonte ndihmë, ai do të kishte vdekur në barkun e një peshku gjigant. Fakti që ishte një pemë kungulli që u rrit mbi të ka rëndësinë e saj, sepse Kur Yunus u la në breg, lëkura e tij u prek aq shumë sa mund të krahasohej me një pulë pa pendë. Të dy shëruesit dhe mjekët flasin për vetitë shëruese të kungullit: është në gjendje të shuajë etjen, të shërojë ata që vuajnë nga problemet e tretjes, shëron dhimbjet e kokës, ka veti qetësuese, trajton mushkëritë dhe shumë sëmundje të tjera. Pema e kungullit u tha kur profeti Yunus tashmë ishte shëruar mjaftueshëm për të vazhduar udhëtimin e tij.

Nëse analizojmë gjithçka që thuhet për Profetin Yunus në Sunet dhe ajetet e Kuranit, mund të shohim se ai u kthye te populli i tij pasi ata besuan. Sureja E Kuranit thotë se Allahu tha: "ne ngritëm një pemë kungulli mbi të dhe e dërguam në njëqind mijë apo edhe më shumë." (Surja As-Saffat (E Rreshtuar në rreshta), 146-147 ajete).

Dallimet në historinë E Profetit Yunus (Jona) Në Islam dhe Krishterim

Historia E profetit Yunus tregohet gjithashtu në Bibël, Në Dhiatën e Vjetër (Tanakh) – atje i gjithë "Libri I Jonas, birit të Amathia" i kushtohet historisë së tij, dhe profeti Yunus përmendet në të me emrin Jona Si një nga profetët Hebrenj. Disa ngjarje në Bibël përkojnë me atë që u tha në Kuran, por ka edhe mospërputhje. Emri Yunan, i cili është dhënë në Bibël, vjen nga emri "Yunasan", që do të thotë "Zoti jep" ose "dhurata e Zotit". Ai thotë se ai erdhi nga Jithafer, një qytet në Palestinë, i cili ndodhet pranë qytetit Të Nazaretit ose Nasir. Përkthyesit arritën në përfundimin se Yunan i përkiste fisit Zebulun ose Zablun, pasi ky fis jetonte në këtë qytet në atë kohë. Por asnjë burim i besueshëm nuk e konfirmon këtë informacion.

Sipas shkrimtarëve të Dhiatës së Vjetër ose Tanakut të botës Së Krishterë, profeti Jona u dërgua banorëve Të Ninevisë ose Ninevisë nga qyteti i tij në Palestinë në një kohë kur shthurja dhe e keqja ishin të përhapura mes tyre në botë, dhe u dërgua për t'i paralajmëruar ata se Kishin zemëruar Allahun, dhe për këtë ata u kërcënuan dënim qiellor. Neneviya ose Ninovo, e cila është në pyetje, ishte një qytet i madh Irakian pranë Mosulit, dhe profeti Yunus refuzoi të shkonte atje sepse kishte frikë nga banorët e tij. Dhe për këtë arsye, ai u arratis, hipi në një anije dhe shkoi në Joppa ose Jaffa. Sipas interpretuesve të Dhiatës së Vjetër, qyteti I Jaffa ishte vendosur në Spanjë, por është e paqartë se si ai mund të mendonte se mund të shpëtonte nga I Plotfuqishmi. Ai thotë se kur anija ishte në det, filloi një stuhi dhe njerëzit në anije, nga frika se mund të rrëzohej, filluan të hedhin të gjitha bagazhet e tyre në det për të shpëtuar anijen. Kapiteni i anijes zbriti në pritje ku profeti Yunus po flinte dhe kërkoi që ai t'i lutej Zotit dhe të kërkonte të shpëtonte njerëzit në det të hapur, dhe njerëzit në anije hodhën short për të zbuluar se kush ishte shkaku i një fatkeqësie të tillë. Dhe kur shorti ra Mbi Yunus, ata filluan ta pyesin se nga ishte dhe kush, sepse nuk e dinin se kush ishte. Kur morën vesh se profeti Yunus po ikte nga zemërimi i Zotit, ata e hodhën jashtë bordit dhe ai u kërkoi ta bënin vetë, sepse e dinte që stuhia po ndodhte për shkak të tij.

Bibla thotë se ai kaloi 3 ditë dhe 3 netë në barkun e një balene. Bibla përmban fjalët e lutjes, por Kurani përmban një lutje krejtësisht të ndryshme. Bibla vazhdon duke thënë se Kur Jona u hodh në breg, Allahu e dërgoi atë te njerëzit E Ninevisë për të paralajmëruar banorët e këtij qyteti se ata do të ndëshkoheshin për dyzet ditë dhe qyteti do të shkatërrohej. Me të mësuar për dënimin që i kërcënoi ata, banorët e qytetit besuan dhe u penduan, Dhe Zoti i fali ata, gjë që zemëroi Yunus, dhe ai u largua nga qyteti, ndërtoi një tendë dhe u ul në hijen e saj, duke pritur se çfarë do të ndodhte me qytetin. Një pemë kungulli u rrit mbi këtë tendë, por ajo u tha të nesërmen në mëngjes, sepse Zoti dërgoi një krimb që gërryente trungun e tij. Kur profeti Yunus u trishtua nga kjo rrethanë, I Plotfuqishmi e qortoi atë që ishte i trishtuar për fatin e kungullit, por jo i trishtuar për fatin e të gjithë atyre njerëzve që vdiqën në Ninawa.

Nëse e lexoni historinë biblike pasi të jetë lexuar historia në Suren Kuran, bëhet e qartë se versioni biblik në shumë mënyra është shtrembëruar seriozisht dhe pak nga e vërteta mbetet atje.

Jona (Yunus) është i vetmi predikues i suksesshëm i Dhiatës së Vjetër që i çoi banorët e Ninevisë në pendim (Mateu 12:41). Për të paktën gjashtëqind vjet Nineva ishte "mbretëresha e tokës", sundimtare e një perandorie të gjerë. Mbretërit e saj pushtuan, shfarosën, vendosën dhe shkatërruan pa u lodhur botën e civilizuar.

Asirianët ishin armiqtë kryesorë të Izraelit. Në vitin 721 PARA krishtit, ata praktikisht shkatërruan dhjetë fise veriore dhe për njëqind vitet e ardhshme persekutuan dhe ngacmuan mbretërinë jugore të Judës. Nahumi dhe Zefania së bashku parashikuan rënien e Afërt të Ninevisë dhe Asirisë. Ksenofoni, dyqind vjet pas rënies së Ninevisë, duke kaluar me dhjetë mijë ushtarë grekë pranë vendit ku dikur qëndronte ky qytet, pa një grumbull rrënojash, por nuk e kuptoi se para tij ishin mbetjet e një qyteti të madh. Në fakt, vetëm në 1865 lopata e një arkeologu nxori në dritë rrënojat e Ninevisë së lashtë.

Nineveh besohet të ketë ekzistuar që në vitin 4500 PARA krishtit; përmendet në Gjeneralin 10:11. Qyteti kishte pesëmbëdhjetë porta dhe ishte pothuajse njëqind kilometra në perimetër. Ajo ishte e rrethuar nga një mur kështjelle tre metra i lartë dhe aq i gjerë sa tre qerre mund të kalonin përgjatë tij krah për krah. Pallate madhështore, tempuj dhe një bibliotekë me gjashtëmbëdhjetë mijë pllaka balte u gërmuan. Dhe sot mund të shihni statuja të mëdha të nxjerra nga rrënojat.

DETYRA

"Çohu, shko Në Ninive, qytetin e madh dhe prediko në të" (Jona 1:2). Ky ishte urdhri I Zotit Për Jonën, profetin, i cili jetonte në Galilenë e largët, tetë kilometra në veri të Nazaretit (4 Mbretërve 14:25). Nëse profetët e tjerë flisnin Për Ninevinë nga larg, Atëherë Jona u urdhërua të ecte me mesazhin e Zotit pikërisht nëpër rrugët e qytetit. Udhëtimi për Në Nineveh të largët ishte i gjatë, i rrezikshëm dhe i vështirë. Për vështirësinë e vetë udhëtimit u shtua një keqkuptim se pse ishte e nevojshme për të shkuar atje fare. Nahumi foli Për Ninevinë në këtë mënyrë: "Mjerë qyteti i bloodlines! Ai është plot mashtrim dhe vrasje; grabitja nuk ndalet tek ai.” Pse Zoti nuk u ngut për të fshirë qytetin nga faqja e dheut? Pse tjetër ky mesazh pendimi?

REAGIMI I JONAH-YUNUS (paqja qoftë mbi të)

"Çohu, shko Në Ninive, qytetin e madh dhe prediko në të, sepse ligësia E Tij Më ka arritur."Dhe Jona u ngrit për të ikur Në Tarshish nga prania e Zotit, dhe erdhi në Joppa, dhe gjeti një anije që shkonte në Tarshish, pagoi tarifën dhe hyri në të për të lundruar me ta Në Tarshish nga prania e Zotit" (Jona 1:2, 3). Është e çuditshme nëse Jona do të mos i bindej Zotit atëherë pse nuk qëndroi në vendlindjen e tij? Kjo është ajo që njerëzit zakonisht bëjnë. Duke vendosur të " vrapojë... në emër të Zotit," ai shkoi në Joppa, porti i vetëm i madh detar në Palestinë në atë kohë. Jona vendosi të injorojë në mënyrë sfiduese një vizion të tillë.

Ne mund ta imagjinojmë Jonën duke ecur përgjatë bregdetit, duke parë anijet që shkojnë në Egjipt, Greqi dhe Tiro. Vështrimi i tij kap një anije që shkon në Farsë të largët. Nuk ka siguri të fortë se ku ndodhej ky qytet, por ishte një nga portet më të largëta të njohura për lundruesit e lashtë. Jona pagoi për vendin dhe hipi në anije. Marinarët tërhoqën spirancën, ngritën velat dhe së shpejti kodrat Kafe Palestineze u zhdukën nga sytë. Me një ndjenjë lehtësimi, profeti zbriti poshtë për të fjetur dhe pushuar.

Jona planifikoi dhe llogariti gjithçka, por nuk mori parasysh një gjë: Zoti i tokës është Gjithashtu Zoti i detit! Është e pamundur të shpëtosh nga fytyra e tij ose t'i shmangesh gjykimit të tij të drejtë. Zoti dërgoi një erë të fortë dhe një stuhi të tmerrshme në Detin Mesdhe. Anija po lëvizte nëpër valë si një tapë dhe marinarët paganë filluan t'u luteshin perëndive të tyre dhe ta hidhnin ngarkesën jashtë bordit për të lehtësuar anijen.

GJUMË I SHËNDOSHË

Stuhia po tërbohej dhe ndërkohë profeti ishte në gjumë të shpejtë. Vini re se nuk ishte një ëndërr e paqes dhe kënaqësisë, por një ëndërr e lodhjes së tmerrshme. Jona flinte i qetë pavarësisht velave që përplaseshin, ngarkesës që binte në ujë, valëve që përplaseshin dhe britmave të furishme. Më në fund, ai u zgjua nga fjalët: "për çfarë po fle? Çohu, thirre Zotin tënd. Ndoshta Perëndia do të na kujtojë dhe ne nuk do të vdesim" (Jona 1:6). Pavarësisht se në çfarë besonte perëndia Jona, atij iu tha që ta thërriste. Ata vendosën të hedhin short, duke besuar se ai do të tregonte pasagjerin që shkaktoi fatkeqësinë. Njerëzit gjithmonë përpiqen t'i atribuojnë fatkeqësinë që i ka ndodhur ndonjë mëkati ose mëkatari. Edhe pse kjo është zakonisht e pasaktë, në këtë rast ishte. Jona ishte me të vërtetë fajtori dhe shkaku i rrezikut të tyre të tmerrshëm.

Dikush mund të imagjinojë ankthin që është shkruar në fytyrat e të gjithë marinarëve kur ata hedhin short. Të gjithë ndoshta po kthenin faqet sekrete të së kaluarës së tyre, duke pyetur veten nëse ishte mëkati i tij që solli zemërimin e Një Zoti të Tillë në anije? "Dhe ata hedhin shumë, dhe shumë ra Mbi Jonah."Zoti e shfrytëzoi qartë besëtytninë naive të këtyre njerëzve për të përmbushur vullnetin e tij.

Ata që ishin në bordin e anijes që po nxitonte nëpër valë kishin shumë pyetje Për Jonën në lidhje me profesionin, origjinën, vendin dhe kombësinë e tij. Ai u përgjigj thjesht dhe në mënyrë koncize: "unë jam Hebre, nderoj Zotin, Perëndinë e qiellit, që krijoi detin dhe tokën" (Jona 1:9). Ai rrëfeu mëkatin e tij dhe tha: "Më Merr dhe më hidh në det, dhe deti do të qetësohet për ty, sepse e di që kjo stuhi e madhe të ka ndodhur për shkakun tim."(Jona 1: 12). Marinarët filluan të vozisnin me të gjitha forcat, duke shpresuar të shpëtonin profetin, por pa sukses. Dhe kështu, me ngurrim, duke iu lutur Zotit për falje, ata morën Jonën, e hodhën në Detin E Thellë Mesdhe dhe deti u qetësua nga tërbimi i tij.”

Zoti përgatiti një peshk të madh Për Jonën, në barkun e të cilit profeti duhej të qëndronte për tre ditë e tre netë. Ai u lut me zjarr dhe sinqeritet si kurrë më parë: "unë i bërtita Zotit në pikëllimin tim dhe ai më dëgjoi... Kur shpirti im u shterua në mua, kujtova Zotin, dhe lutja ime arriti Tek ju, në tempullin tuaj të shenjtë... Unë do t'ju ofroj një sakrificë me një zë lavdërimi; unë do të përmbush atë që premtova. Zoti ka shpëtim!"(Jona 2: 3, 8, 10). Vargu tjetër thotë: "Dhe Zoti i foli peshkut dhe ai e hodhi Jonën në tokën e thatë."Nuk ka asnjë arsye të mirë për të dyshuar, mohuar ose zbutur historinë e Jonës dhe peshkut të madh. Paraqitet si material faktik në të cilin Besonin Judenjtë, Jozefi dhe Jezusi (Mateu 12:40).

Tani Jona ishte gati të konvertonte një komb të tërë, vetëm nëse do ta dëshironin. "Dhe fjala e Zotit erdhi Në Jona për herë të dytë" — dëshmi se edhe atëherë ai ishte Perëndia i një shansi të dytë. Pjetrit, i cili ishte betuar Për Jezusin, iu dha një shans i dytë. E njëjta gjë ndodhi Me Gjon Markun, i cili u tregua i pabesueshëm në rininë e tij, dhe më vonë u bë, sipas fjalëve të Palit, "i nevojshëm për shërbim" (2 Tim. 4:11).

Kur predikuesi erdhi Në Ninive, ai u udhëzua:"... predikoni në të atë që ju kam urdhëruar" (Jona 3:2). Ishte (dhe është) lloji i vetëm i predikimit që kënaq me përmbajtjen e tij dhe kursen. "Predikoni fjalën"(2 Tim. 4:2). "Të cilën ne e shpallim jo nga mençuria njerëzore me fjalë të studiuara, por me ato të studiuara nga Fryma E Shenjtë..."(1 Kor. 2:13). Ne nuk jemi dërguar për të predikuar përvojat, mendimet, gjykimet dhe dëshirat tona.

Duke ecur nëpër qytet gjatë gjithë ditës, Jona predikoi me këto fjalë: "Dyzet ditë të tjera Dhe Ninive do të shkatërrohen!"Ai ecte nëpër rrugë duke u predikuar lypësve dhe tregtarëve në bazare, luftëtarëve në karroca dhe grave në kopshte. "Dhe Ninevitët besuan Perëndinë, dhe shpallën një agjërim, dhe u veshën me thes, nga më i madhi prej tyre deri tek më i vogli" (Jona 3:5). Edhe cari u vesh me thasë dhe u ul në hi — një shenjë pendimi dhe përulësie. Dhe shkatërrimi u parandalua. "Perëndia i pa veprat e tyre, që ata u kthyen nga rruga e tyre e keqe dhe Perëndia u pendua për fatkeqësinë që tha se do të sillte mbi ta dhe nuk e solli" (Jona 3:10). Të gjitha klasat dhe pasuritë E Nineveh u penduan. Madje Jezusi vuri në dukje se" ata u penduan nga predikimi I Jonës " (Mateu 12:41).

Jezusi thekson ungjillin E Jonës si unik në analet e historisë dhe paralajmëron se Në Ditën e Gjykimit Ninevitët mund të na kalojnë në jetën e përjetshme, "sepse ata u penduan për predikimin e Jonës; dhe ja, Këtu Ka Më Shumë Jona" (Mateu 12:41).

Jona, predikuesi më i suksesshëm në Dhiatën e Vjetër, meriton të dëgjohet nga bota e sotme e zënë. Mirësia e perëndisë ishte aq e plotë sa Jona pati vështirësi ta pranonte atë.

Askush nuk mund të fshihet Nga Zoti. Dhe mësimi i fundit që duhet të mësojmë është se asnjë qenie njerëzore nuk mund t'i fshihet zotit përgjithmonë. Jona u përpoq të arratisej në Tarshish të largët, por u zbulua dhe u ekspozua gjithsesi. "Nuk ka asgjë të fshehur që nuk do të zbulohet, dhe asgjë të fshehtë që nuk do të dihet" (Luka 12:2).

Mësime të dobishme

Shumë përfundime të dobishme mund të nxirren nga historia e Profetit Yunus dhe mësime të dobishme mund të mësohen nga Myslimanët në të gjithë botën. Urdhri I Zotit është i pacenueshëm për një besimtar, prandaj ai duhet ta pranojë atë dhe të mos zemërohet. Shpëtimi njerëzor vjen vetëm me besim në Allahun dhe vetëm besimi mund ta shpëtojë njerëzimin nga shkatërrimi. Zoti ndonjëherë i nënshtron skllevërit e tij në sprova serioze, por shpëtimi gjithmonë u vjen atyre përmes Imanit.

Shqipëria po largohet nga Islami

Pjesa e shqiptarëve ateistë arriti në 33.4%. Pjesa e të Krishterëve Katolikë është 8%, dhe Të Krishterët Ortodoksë është 7.2%. Pjesa E Bektashinjve (rendit Shiit Sufi) është 4.8%.

Shumë Shqiptarë që pretendojnë Se Janë Myslimanë nuk janë Në të vërtetë Myslimanë. Sipas një sondazhi të vitit 2012, vetëm 15% e Myslimanëve shqiptarë e konsiderojnë fenë si diçka të rëndësishme në jetën e tyre, vetëm 7% e Të rinjve Shqiptarë luten dhe 44% agjërojnë gjatë Ramazanit. 28% E Muslimanëve shqiptarë nuk besojnë Në Allahun dhe Profetin Muhamed.

Liberalizmi, feminizmi dhe LGBT po propagandohen në Mënyrë aktive Në Shqipëri, të cilat kanë marrë statusin ligjor atje që nga viti 1995 dhe mbajnë çdo vit paradat e homoseksualëve në Shqipëri, dhe për 10 vitet e fundit propaganda LGBT është përfshirë zyrtarisht në kurrikulën e shkollës shqipe.

Numri i ateistëve dhe njerëzve pa pikëpamje të qarta fetare po lulëzon në vend. Sipas Sionistëve, Shqipëria Dhe Kosova njihen si një nga vendet më pro-Sioniste dhe besnike Ndaj Hebrenjve në botën Myslimane…

Shqipëria është në një pikë të rrezikshme...

Flirtimi me Islamin, të gjitha llojet e këngëve dhe valleve tradicionale folklorike, duke i lejuar gratë Myslimane të shkojnë pa hixhab, urdhrat Dhe sektet Sufi e kanë sjellë këtë vend dhe këtë popull të bukur, krenar, trim në një gjendje kaq të mjerueshme... Si mund të shkëmbehet Islami dhe Suneti për injorancë, inovacion dhe ateizëm, ausubillah...

Situata aktuale në Shqipëri mund të krahasohet me historinë E Yunus (paqja qoftë mbi të).

Allahu Është I Ditur dhe I Mençur!