Хутба в день Джума / Khutba on Juma Day. 26 Safar 1446x. / Khutba Nё Ditёn E Xhuma - 329 dita e bombardimeve Nё Gaza...
بسم الله الرحمن الرحيم
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
الْحَمْدُ لِلَّهِ نَحْمَدُهُ نَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا وَ مِنْ سَيِّئاَتِ أَعْمَالِناَ مَنْ يَهْدِهِ اللَّهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هَادِيَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Как часто люди отстраняются от чужой боли и от чужой радости, стараются укрыться в своем мирке, словно черепаха в своём панцире. Из всех человеческих состояний это — самое страшное. Равнодушный не может видеть и чувствовать, не может слышать других. Не секрет, что за равнодушием скрываются такие греховные наклонности, как эгоизм, гордыня и алчность, а зерна равнодушия часто высеиваются еще в детстве, когда родители не считают нужным учить ребёнка сочувствию, сопереживанию, жалости. Но каковы бы ни были причины этого порока, он губителен не только для личности, но и для общества в целом. Ислам осуждает равнодушие во всех его проявлениях, исключением является лишь равнодушие к мирским благам.
Если человек безразличен к ближнему или законам Аллаха — это одно, а если с безразличием относится к земным благам, богатству, власти — совсем другое. Но даже среди нас, мусульман, к сожалению, бывают такие случаи, когда брат или сестра, попав в сложную ситуацию и так и не дождавшись помощи, выкарабкиваются сами. Мы же, прежде чем помочь, начинаем собирать информацию о человеке: соблюдающий ли он, почему оказался в такой ситуации? И если что‑то смущает, мы отказываем, оправдываясь: нужно было думать, что делал; у меня своих проблем хватает, пусть выпутывается сам...
Что это, как не самое настоящее проявление безразличия? Выходит, проще всего отгородиться от чьих‑либо проблем, закрыть на все глаза, смириться с тем, что якобы, и так все плохо, и вообще — «каждый сам за себя». Но так ли должно быть? Имеем ли мы право поступать подобным образом? В Коране сказано: «В посланнике Аллаха был прекрасный пример для вас, для тех, кто надеется на Аллаха и Последний день и премного поминает Аллаха». (Коран, 33:21).
А Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) нередко говорил, что равнодушие является качеством нечестивцев, а противоположные черты — любовь, сострадание, забота и участие — признак праведности. «В своей любви, милосердии и сочувствии по отношению друг к другу верующие подобны единому телу: когда какую‑то его часть поражает недуг, все тело отзывается на это, испытывая бессонницу и горячку». (Муслим) Мусульманин обязан помогать не только единоверцам, но и всем окружающим. Если мы видим тех, кому нужна помощь, мы не можем проходить мимо и игнорировать их, разве что такая просьба явно противоречит Исламу. Более того, наше милосердие к окружающим напрямую зависит от степени нашей веры во Всевышнего: чем меньше милосердия, тем ниже степень веры — эти два качества не разделимы.
Аллах в Священном Коране и Его Посланник (мир ему и благословение Аллаха) четко указывают путь, который гарантирует проявление бесконечного милосердия Господа миров в отношении всего общества и каждого верующего в отдельности. Этот путь и есть проявление нами милосердия в отношении друг друга. Абсолютно каждому из нас нужна поддержка, помощь и советы. Кому‑то требуется только помощь, а кому‑то всего лишь совет. Но, так или иначе, мы все нуждаемся друг в друге. Главное — это желание помочь, не сторониться чужих проблем. Посланник (мир ему и благословение) сказал: «Не уверовал в меня тот, кто ложится спать сытым, зная о том, что рядом с ним его сосед голодает». (Аль‑Хаким).
Важно помнить, что иногда от нашего участия может зависеть чья‑то жизнь, и наша помощь может спасти человека. В мире столько бед и несчастий, столько наших единоверцев подвергаются притеснениям, особенно страдает Газа. Уже прошло 329 дней с начала бесчеловечного уничтожения городов и населения части Палестины. Некоторые задаются вопросом, что же я могу для них сделать, если я так далеко?
Самое меньшее — это прочитать дуа, ведь это и будет проявлением нашей искренности и сострадания к мусульманам, которые далеко от нас. Если мы действительно хотим добиться хоть малейшего сдвига на пользу мусульманской умме, нужно начинать с себя: быть внимательным к окружающим и иметь активную жизненную позицию.
Ситуация вокруг нас не изменится, пока мы сами не попытаемся что-либо изменить. До тех пор, пока наше общество не станет обществом милосердных людей, мы не увидим милосердия Аллаха и будем испытывать только лишения, беды и катастрофы… «Бойся равнодушных! Это с их молчаливого согласия совершается всё зло на земле!» Изучая историю и вглядываясь в существующую действительность, можно убедиться в правдивости этих слов.
Безразличие людей к общественной жизни и происходящему приводит к тому, например, что к власти приходят не самые достойные люди, которые начинают вершить беззаконие, а само общество приходит к упадку. Оставьте меня в покое… Не мешайте мне…». Такие фразы слышал и произносил каждый из нас. Человек желает, чтобы его оставили в покое, он не хочет иметь ничего общего с определенными людьми и событиями, его ничто не заботит и не интересует.
Почему люди стали равнодушными не только к себе, но и к своим родным, друзьям, соседям? К каким последствиям может привести это тотальное безразличие?
Для начала рассмотрим, что же такое равнодушие. Равнодушие - это холодность души, безразличие и невнимательность человека к миру. Человек обладающий черствостью сердца не может любить ни людей, ни мир, ни Всевышнего Аллаха. Если человек невнимателен к беде другого, значит его интересует это меньше, чем свои какие-либо дела. Началом равнодушия служит гордость и эгоизм.
Ислам нас учит и даже настораживает видеть всё, что нас окружает и быть отзывчивыми и внимательными к людям, и всему созданному Всевышним. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) нередко говорил, что равнодушие является частью характера нечестивых, а отсутствие равнодушия и, наоборот, присутствие противоположных равнодушии черт (таких, как любовь, сострадание, забота и участие) - есть признак праведности.
Желая защититься, человек часто совершенно неосознанно начинает изображать равнодушие. Однако со временем возникает проблема, потому что равнодушие и безразличие нередко становятся внутренним состоянием человека.
Несомненно, равнодушие приходит не само собой, оно приходит от отсутствия ласки со стороны родителей и переходит с возрастом в сложную степень безразличия. Каждый знает эту фразу: «Не бойся врагов – в худшем случае они могут тебя убить. Не бойся друзей – в худшем случае они могут тебя предать. Бойся равнодушных – они не убивают и не предают, но только с их молчаливого согласия существует на земле предательство и убийство.»
В каждом из нас теплится огонь добра, мы сможем сделать мир добрей, и все до одного способны мир к лучшему переменить! Делайте дуа за Палестину и самое главное - не сдавайтесь! Всё ещё будет, победа за Исламом обязательно! ИншаАллах... Да поможет нам Аллах. Аминь!
Khutba on Juma Day. 26 Safar 1446x.
بسم الله الرحمن الرحيم
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
الْحَمْدُ لِلَّهِ نَحْمَدُهُ نَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا وَ مِنْ سَيِّئاَتِ أَعْمَالِناَ مَنْ يَهْدِهِ اللَّهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هَادِيَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ
Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:
How often do people distance themselves from someone else's pain and from someone else's joy, trying to hide in their own world, like a turtle in its shell. Of all human conditions, this is the most terrible. An indifferent person cannot see and feel, cannot hear others. It is no secret that such sinful tendencies as selfishness, pride and greed are hidden behind indifference, and the seeds of indifference are often sown in childhood, when parents do not consider it necessary to teach a child empathy, empathy, pity. But whatever the reasons for this vice, it is disastrous not only for the individual, but also for society as a whole. Islam condemns indifference in all its manifestations, the only exception is indifference to worldly goods.
If a person is indifferent to his neighbor or the laws of Allah, this is one thing, but if he is indifferent to earthly goods, wealth, and power, it is quite another. But even among us Muslims, unfortunately, there are cases when a brother or sister, having got into a difficult situation and not waiting for help, get out on their own. But before we help, we begin to collect information about a person: is he observing, why did he find himself in such a situation? And if something is confusing, we refuse, making excuses: I had to think about what I was doing; I have enough problems of my own, let him get out on his own...
What is this but the most genuine manifestation of indifference? It turns out that the easiest way is to isolate yourself from someone's problems, close your eyes to everything, come to terms with the fact that everything is supposedly bad, and in general ‑ "every man for himself." But is this how it should be? Do we have the right to do this? The Qur'an says: "The Messenger of Allah was a wonderful example for you, for those who hope in Allah and the Last Day and remember Allah greatly." (Quran 33:21).
And the Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) often said that indifference is a quality of the wicked, and the opposite features — love, compassion, care and participation — are a sign of righteousness. "In their love, mercy and compassion towards each other, believers are like a single body: when some part of it is affected by an illness, the whole body responds to it, experiencing insomnia and fever." (Muslim) A Muslim is obliged to help not only his co-religionists, but also everyone around him. If we see those who need help, we cannot pass by and ignore them, unless such a request is clearly contrary to Islam. Moreover, our mercy to others directly depends on the degree of our faith in the Almighty: the less mercy, the lower the degree of faith — these two qualities are not separable.
In the Holy Qur'an, Allah and His Messenger (peace and blessings of Allah be upon him) clearly indicate the path that guarantees the manifestation of the infinite mercy of the Lord of the Worlds towards the whole society and each believer individually. This path is our manifestation of mercy towards each other. Absolutely every one of us needs support, help and advice. Someone needs only help, and someone just needs advice. But one way or another, we all need each other. The main thing is the desire to help, not to shy away from other people's problems. The Messenger (peace and blessings be upon him) said: "The one who goes to bed full, knowing that his neighbor is starving next to him, does not believe in me." (Al‑Hakim).
It is important to remember that sometimes someone's life may depend on our participation, and our help can save a person. There are so many troubles and misfortunes in the world, so many of our co-religionists are being harassed, especially Gaza. It has already been 329 days since the beginning of the inhuman destruction of cities and the population of part of Palestine. Some people wonder, what can I do for them if I'm so far away?
The least is to read the dua, because this will be a manifestation of our sincerity and compassion for Muslims who are far from us. If we really want to achieve even the slightest shift in favor of the Muslim Ummah, we need to start with ourselves: be attentive to others and have an active lifestyle.
The situation around us will not change until we try to change something ourselves. Until our society becomes a society of merciful people, we will not see the mercy of Allah and will only experience hardships, troubles and catastrophes... "Fear the indifferent! It is with their tacit consent that all evil is committed on earth!" Studying history and looking into the existing reality, one can verify the truthfulness of these words.
People's indifference to public life and what is happening leads, for example, to the fact that not the most worthy people come to power, who begin to commit lawlessness, and society itself is declining. Leave me alone… Don't bother me..." Each of us has heard and uttered such phrases. A person wants to be left alone, he does not want to have anything to do with certain people and events, he does not care or care about anything.
Why have people become indifferent not only to themselves, but also to their relatives, friends, and neighbors? What are the consequences of this total indifference?
To begin with, let's consider what indifference is. Indifference is the coldness of the soul, indifference and inattention of a person to the world. A person with a callous heart cannot love people, the world, or Allah Almighty. If a person is inattentive to the misfortune of another, then he is less interested in this than in his own affairs. The beginning of indifference is pride and selfishness.
Islam teaches us and even warns us to see everything that surrounds us and to be responsive and attentive to people and everything created by God. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) often said that indifference is part of the character of the wicked, and the absence of indifference and, conversely, the presence of traits opposite to indifference (such as love, compassion, care and participation) is a sign of righteousness.
Wanting to protect himself, a person often quite unconsciously begins to feign indifference. However, over time, a problem arises, because indifference and indifference often become the inner state of a person.
Undoubtedly, indifference does not come by itself, it comes from the lack of affection from parents and turns into a complex degree of indifference with age. Everyone knows this phrase: "Don't be afraid of enemies – in the worst case, they can kill you. Don't be afraid of your friends – in the worst case, they can betray you. Be afraid of the indifferent – they do not kill or betray, but only with their tacit consent there is betrayal and murder on earth."
There is a fire of goodness in each of us, we can make the world a kinder place, and every one of us is capable of changing the world for the better! Do dua for Palestine and most importantly - do not give up! There will still be a victory for Islam! Inshaallah... May Allah help us. Amen to that!
Khutba Në Ditën E Xhuma 26 Safar 1446x.
بسم الله الرحمن الرحيم
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
الْحَمْدُ لِلَّهِ نَحْمَدُهُ نَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا وَ مِنْ سَيِّئاَتِ أَعْمَالِناَ مَنْ يَهْدِهِ اللَّهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هَادِيَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ
Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:
Sa shpesh njerëzit distancohen nga dhimbja e dikujt tjetër dhe nga gëzimi i dikujt tjetër, duke u përpjekur të fshihen në botën e tyre, si një breshkë në guaskën e saj. Nga të gjitha kushtet njerëzore, kjo është më e tmerrshmja. Një person indiferent nuk mund të shohë dhe ndjejë, nuk mund të dëgjojë të tjerët. Nuk është sekret që tendenca të tilla mëkatare si egoizmi, krenaria dhe lakmia fshihen pas indiferencës, dhe farat e indiferencës shpesh mbillen në fëmijëri, kur prindërit nuk e konsiderojnë të nevojshme t'i mësojnë një fëmije ndjeshmëri, ndjeshmëri, keqardhje. Por sido që të jenë arsyet e këtij vesi, ai është katastrofal jo vetëm për individin, por edhe për shoqërinë në tërësi. Islami dënon indiferencën në të gjitha manifestimet e tij, përjashtimi i vetëm është indiferenca ndaj të mirave të kësaj bote.
Nëse një person është indiferent ndaj fqinjit të tij ose ligjeve të Allahut, kjo është një gjë, por nëse ai është indiferent ndaj të mirave tokësore, pasurisë dhe fuqisë, është krejt tjetër. Por edhe midis Nesh Muslimanëve, për fat të keq, ka raste kur një vëlla ose motër, pasi kanë hyrë në një situatë të vështirë dhe pa pritur ndihmë, dalin vetë. Para se të ndihmojmë, fillojmë të mbledhim informacione për një person: a është ai vëzhgues, pse e gjeti veten në një situatë të tillë? Dhe nëse diçka është konfuze, ne refuzojmë, duke bërë justifikime: më duhej të mendoja për atë që po bëja; kam mjaft probleme të miat, le të dalë vetë...
Çfarë është kjo, por manifestimi më i vërtetë i indiferencës? Rezulton se mënyra më e lehtë është të izoloheni nga problemet e dikujt, të mbyllni sytë ndaj gjithçkaje, të pajtoheni me faktin se gjithçka supozohet të jetë e keqe, dhe në përgjithësi ‑ "çdo njeri për veten e tij."Por a duhet të jetë kështu? A kemi të drejtë ta bëjmë këtë? Kur'ani thotë: "I Dërguari i Allahut ishte shembull i mrekullueshëm për ju, për ata që shpresojnë Në Allahun Dhe Ditën e Fundit dhe e kujtojnë Shumë Allahun." (Kur'an 33: 21).
Dhe Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) shpesh thoshte se indiferenca është një cilësi e të pabesëve, dhe tiparet e kundërta — dashuria, dhembshuria, kujdesi dhe pjesëmarrja — janë një shenjë e drejtësisë. "Në dashurinë, mëshirën dhe dhembshurinë e tyre ndaj njëri-tjetrit, besimtarët janë si një trup i vetëm: kur një pjesë e tij preket nga një sëmundje, i gjithë trupi i përgjigjet asaj, duke përjetuar pagjumësi dhe ethe."(Muslimi) Një Musliman është i detyruar të ndihmojë jo vetëm bashkëfetarët e tij, por edhe të gjithë rreth tij. Nëse shohim ata që kanë nevojë për ndihmë, ne nuk mund t'i kalojmë dhe t'i injorojmë ata, përveç nëse një kërkesë e tillë është qartë në kundërshtim me Islamin. Për më tepër, mëshira jonë ndaj të tjerëve varet drejtpërdrejt nga shkalla e besimit tonë tek I Plotfuqishmi: sa më pak mëshirë, aq më e ulët është shkalla e besimit — këto dy cilësi nuk janë të ndashme.
Në Kuranin E Shenjtë, Allahu dhe I Dërguari i tij (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) tregojnë qartë rrugën që garanton shfaqjen e mëshirës së pafund të Zotit të Botëve ndaj të gjithë shoqërisë dhe secilit besimtar individualisht. Kjo rrugë është manifestimi ynë i mëshirës ndaj njëri-tjetrit. Absolutisht secili prej nesh ka nevojë për mbështetje, ndihmë dhe këshilla. Dikush ka nevojë vetëm për ndihmë, dhe dikush ka nevojë vetëm për këshilla. Por në një mënyrë apo tjetër, të gjithë kemi nevojë për njëri-tjetrin. Gjëja kryesore është dëshira për të ndihmuar, për të mos u larguar nga problemet e njerëzve të tjerë. I Dërguari (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) tha: "ai që shkon në shtrat plot, duke e ditur se fqinji i tij po vdes nga uria pranë tij, nuk beson në mua."(Al-Hakim).
Importantshtë e rëndësishme të mbani mend se ndonjëherë jeta e dikujt mund të varet nga pjesëmarrja jonë, dhe ndihma jonë mund të shpëtojë një person. Ka kaq shumë telashe dhe fatkeqësi në botë, kaq shumë nga bashkëfetarët tanë po ngacmohen, veçanërisht Gaza. Tashmë kanë kaluar 329 ditë nga fillimi i shkatërrimit çnjerëzor të qyteteve dhe popullsisë së Një pjese të Palestinës. Disa njerëz pyesin veten, çfarë mund të bëj për ta nëse jam kaq larg?
Më e pakta është të lexojmë dua, sepse kjo do të jetë një manifestim i sinqeritetit dhe dhembshurisë sonë për Myslimanët që janë larg nesh. Nëse vërtet duam të arrijmë edhe zhvendosjen më të vogël në favor të Umetit Mysliman, duhet të fillojmë me veten: të jemi të vëmendshëm ndaj të tjerëve dhe të kemi një mënyrë jetese aktive.
Situata rreth nesh nuk do të ndryshojë derisa të përpiqemi të ndryshojmë diçka vetë. Derisa shoqëria jonë të bëhet shoqëri e njerëzve të mëshirshëm, ne nuk do të shohim mëshirën e Allahut dhe do të përjetojmë vetëm vështirësi, telashe dhe katastrofa... "Kini frikë indiferentin! Është me pëlqimin e tyre të heshtur që e gjithë e keqja është kryer në tokë!"Duke studiuar historinë dhe duke parë realitetin ekzistues, mund të verifikohet vërtetësia e këtyre fjalëve.
Indiferenca e njerëzve ndaj jetës publike dhe asaj që po ndodh çon, për shembull, në faktin se jo njerëzit më të denjë vijnë në pushtet, të cilët fillojnë të kryejnë paligjshmëri, dhe vetë shoqëria po bie. Më lër të qetë ... mos më shqetëso..."Secili prej nesh ka dëgjuar dhe shqiptuar fraza të tilla. Një person dëshiron të mbetet vetëm, ai nuk dëshiron të ketë asnjë lidhje me njerëz dhe ngjarje të caktuara, ai nuk kujdeset ose kujdeset për asgjë.
Pse njerëzit janë bërë indiferentë jo vetëm ndaj vetes, por edhe ndaj të afërmve, miqve dhe fqinjëve të tyre? Cilat janë pasojat e kësaj indiference totale?
Së pari, le të shohim se çfarë është indiferenca. Indiferenca është ftohtësia e shpirtit, indiferenca dhe pavëmendja e një personi ndaj botës. Një person me zemër të pashpirt nuk mund t'i dojë njerëzit, botën ose Allahun E Madhëruar. Nëse një person është i pavëmendshëm ndaj fatkeqësisë së një tjetri, atëherë ai është më pak i interesuar për këtë sesa për punët e tij. Fillimi i indiferencës është krenaria dhe egoizmi.
Islami na mëson dhe madje na paralajmëron të shohim gjithçka që na rrethon dhe të jemi të përgjegjshëm dhe të vëmendshëm ndaj njerëzve dhe gjithçkaje të krijuar nga Zoti. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) shpesh thoshte se indiferenca është pjesë e karakterit të të pabesëve, dhe mungesa e indiferencës dhe, anasjelltas, prania e tipareve të kundërta me indiferencën (të tilla si dashuria, dhembshuria, kujdesi dhe pjesëmarrja) është një shenjë e drejtësisë.
Duke dashur të mbrojë veten, një person shpesh në mënyrë të pavetëdijshme fillon të shtiret indiferencë. Sidoqoftë, me kalimin e kohës, lind një problem, sepse indiferenca dhe indiferenca shpesh bëhen gjendja e brendshme e një personi.
Padyshim, indiferenca nuk vjen vetvetiu, vjen nga mungesa e dashurisë nga prindërit dhe kthehet në një shkallë komplekse indiference me moshën. Të gjithë e dinë këtë frazë: "mos kini frikë nga armiqtë – në rastin më të keq, ata mund t'ju vrasin. Mos kini frikë nga miqtë tuaj – në rastin më të keq, ata mund t'ju tradhtojnë. Kini frikë nga indiferentët-ata nuk vrasin ose tradhtojnë, por vetëm me pëlqimin e tyre të heshtur ka tradhti dhe vrasje në tokë."
Ka një zjarr mirësie në secilin prej nesh, ne mund ta bëjmë botën një vend më të mirë dhe secili prej nesh është i aftë të ndryshojë botën për mirë! Bëni dua për Palestinën dhe më e rëndësishmja - mos u dorëzoni! Do të ketë ende një fitore për Islamin! Inshaallah... Allahu na ndihmoftë. Amen për këtë!