Богомол / Mantis

На латыни он называется Mantius Religiozus, по-арабски – فرس محمد Фарас Мухаммад "лошадь Мухаммада" или فرس النبي Фарас ан-Наби "лошадь Пророка".

Свое название это насекомое получило по той причине, что свои передние ножки оно держит как бы распростертыми к небу, словно взывает к Богу. При этом опорными остаются четыре. О цвете никто не говорит, но это тоже немаловажный фактор. Ведь зеленый цвет –  цвет ислама, четвертый в солнечном спектре. Так что можно вполне утверждать, что богомол в контексте периодического закона находится в той же группе, что и арабы, иначе говоря, по некоторым признакам совпадает с ними.

Арабское общество, традиционно занимаясь в основном транзитной торговлей, имело в внутри себя такие подразделения как рэкет, с одной стороны, и охрану караванов, с другой. Т.е. какая-то часть общества жила за счет того, что устраивала засады на торговцев, которые были вынуждены платить дань. Богомол тоже охотится на жертву с помощью засады.

Сидящий богомол может часами сохранять неподвижность. Его большие глаза непрерывно сканируют пространство, а вертикально поднятая передняя половина тела моментально поворачивается навстречу всему, что может оказаться добычей или быть угрозой. В последнем случае богомол раскрывает крылья, стараясь выглядеть как можно крупнее, чтобы напугать врага.

Благодаря благочестивому облику насекомое получило на русском языке имя «богомол», а название на научном латинском — Mantis religiosa (буквально — «пророк религиозный»). Повадку принимать молитвенную позу его предки приобрели еще в конце мезозоя, и продиктована она была отнюдь не духовными устремлениями, а способом добычи пропитания, который они себе выбрали. Это исходная стойка для атаки на добычу. Французский ученый Жан Анри Фарб в книге «Нравы насекомых» так отозвался о богомоле: «В его наружности нет ничего, что внушало бы опасения. Но какой жестокий нрав скрывает такая ханжеская наружность. Это тигр травяных джунглей, гроза мирных шестиножек. Заломив цепкие лапки в притворной мольбе, он поджидает очередную жертву».

Часами, а то и сутками богомол сидит на своем боевом посту (обычно на веточке кустарника или стебле травянистого растения), сохраняя поразительную неподвижность. Заметить его почти невозможно — настолько хорошо он сливается с фоном. Окраска у обыкновенных богомолов бывает разной — зеленой, желтой или бурой. Это не признак подвида, а чисто индивидуальная особенность вроде цвета кожи у человека. Но при этом богомолы учитывают свою окраску, предпочитая сидеть там, где она соответствует фону и не бросается в глаза: зеленые — на растениях, желтые и бурые — на ветоши. Если какое-нибудь неосторожное животное приблизится к затаившемуся богомолу, следует резкий выпад — сложенные передние конечности мгновенно распрямляются и жертва оказывается в самом настоящем капкане, образованном лапкой и голенью с острыми шипами. Смертоносные «руки» снова складываются, поднося ошеломленную и надежно зафиксированную жертву ко рту. И в дело вступают мощные челюсти.

1. Поведение богомолов при встрече напоминает церемонное приветствие или сложный танец. На самом деле это может оказаться увертюрой к смертельной схватке.

2. Ловчие ноги с мощными шипами на голени — универсальное оружие богомола, которое он применяет как на охоте, так и в сражении.

Понятно, что при таком способе охоты хищнику нужно очень точно определять расстояния и углы, ведь у него есть только одна попытка. Эта способность обеспечивается строением головы богомола, на которой выделяются прежде всего глаза — большие, выпуклые, широко расставленные (чем дальше они друг от друга, тем легче оценивать дистанцию до цели). Между ними, как и у стрекоз, расположены три простых глазка.

Но если просто сидеть и ждать, пока зверь прибежит на ловца, можно и голодным остаться. Поэтому так богомол охотится в основном на мелкую добычу. Если же в поле его зрения попадает более крупное существо, хищник начинает подкрадываться к нему. Он движется не спеша и даже не особо скрывается, хотя, если обстановка позволяет, старается зайти со спины. Если добыча взлетела или прыгнула — ее счастье, богомол замирает до появления следующего съедобного объекта. Но если ему удается приблизиться на расстояние «вытянутой руки», следует молниеносный бросок и в тело жертвы вонзаются шипы.

Богомол, как правило, нападает не только на любых насекомых (в том числе и тех, кто крупнее его самого или же хорошо защищен, например на пчел), но и на мелких позвоночных — рептилий, птиц и даже мышей. Убить такую добычу или хотя бы подавить ее сопротивление одним ударом нереально. Поединки могут продолжаться по много минут, и чересчур азартный охотник рискует сам превратиться в добычу. Но богомолов это не смущает.

Правда, на столь крупную дичь богомол охотится, только если он сильно проголодался. Сытое насекомое не обращает на нее внимания, а если та сама идет на сближение, то богомол принимает оборонительную позу: приподнимается на четырех ходильных ногах, раскрывает крылья (обычно сложенные на спине) и, раскачиваясь, выбрасывает в сторону потенциального противника ловчие конечности, но не захватывающим, а отталкивающим движением, стараясь выставить навстречу врагу шипы. Угрожающая поза и колючие «руки» — единственная защита богомола, если ему не удалось остаться незамеченным. Этого часто хватает, чтобы отпугнуть сравнимого по размеру или неопытного хищника (прежде всего слетков мелких птиц — главных истребителей насекомых во второй половине лета), но если богомолом заинтересовался кто-то крупнее, ему конец. Несмотря на прекрасно развитые ноги и крылья, бегает богомол довольно медленно, а летает и вовсе плохо. Грузное, медленно летящее, неманевренное, видное издалека насекомое — идеальная добыча для птиц. Поэтому без крайней надобности они не летают в светлое время суток, а самки предпочитают вообще лишний раз не подниматься на крыло.

Mantis

In Latin it is called Mantius Religiozus, in Arabic it is Faras Muhammad "the horse of Muhammad" or Faras an-Nabi "the horse of the Prophet".

This insect got its name for the reason that it holds its front legs outstretched to the sky, as if calling out to God. At the same time, four remain the main ones. No one talks about color, but this is also an important factor. After all, green is the color of Islam, the fourth in the solar spectrum. So it can be quite argued that the mantis, in the context of the periodic law, is in the same group as the Arabs, in other words, it coincides with them in some ways.

Arab society, traditionally engaged mainly in transit trade, had within itself such units as racketeering, on the one hand, and the protection of caravans, on the other. I.e., some part of society lived by ambushing traders who were forced to pay tribute. The mantis also hunts prey by ambush.

A seated mantis can remain motionless for hours. His large eyes continuously scan the space, and the vertically raised front half of his body instantly turns towards anything that may turn out to be prey or a threat. In the latter case, the mantis opens its wings, trying to look as big as possible to scare the enemy.

Due to its pious appearance, the insect received the name "mantis" in Russian, and the name in scientific Latin is Mantis religiosa (literally— "religious prophet"). His ancestors acquired the habit of taking a prayer pose at the end of the Mesozoic, and it was dictated not by spiritual aspirations, but by the method of obtaining food that they chose for themselves. This is the starting stance for attacking prey. The French scientist Jean Henri Farb, in his book "The Manners of Insects," commented on the mantis: "There is nothing in his appearance that would inspire fear. But what a cruel disposition hides such a sanctimonious appearance. This is the tiger of the grass jungle, the thunderstorm of peaceful six-legs. Wringing his tenacious paws in mock supplication, he waits for the next victim."

For hours, or even days, the mantis sits at its combat post (usually on a twig of a shrub or a stalk of a herbaceous plant), maintaining an amazing immobility. It is almost impossible to notice it — it merges so well with the background. The coloration of ordinary mantises can be different — green, yellow or brown. This is not a sign of a subspecies, but a purely individual feature like the color of a person's skin. But at the same time, mantises take into account their color, preferring to sit where it corresponds to the background and is not conspicuous: green — on plants, yellow and brown — on rags. If any careless animal approaches the hidden mantis, a sharp lunge follows - the folded forelimbs instantly straighten and the victim finds himself in a real trap formed by a paw and shin with sharp spikes. The deadly "hands" fold up again, bringing the stunned and securely fixed victim to his mouth. And powerful jaws come into play.

1. The behavior of mantises at a meeting resembles a ceremonial greeting or a complex dance. In fact, it may turn out to be an overture to a deadly fight.

2. Hunting legs with powerful spikes on the shin are a universal weapon of the mantis, which he uses both in hunting and in battle.

It is clear that with this method of hunting, the predator needs to determine distances and angles very accurately, because he has only one attempt. This ability is provided by the structure of the mantis's head, on which the eyes stand out first of all — large, convex, widely spaced (the further they are from each other, the easier it is to assess the distance to the target). Between them, as in dragonflies, there are three simple eyes.

But if you just sit and wait for the beast to come running to the hunter, you can stay hungry. Therefore, the mantis hunts mainly small prey. If a larger creature comes into his field of vision, the predator begins to sneak up on him. He moves slowly and does not even hide much, although, if the situation allows, he tries to come from behind. If the prey has taken off or jumped — its luck, the mantis freezes until the next edible object appears. But if he manages to get within "arm's length" distance, a lightning throw follows and spikes are thrust into the victim's body.

The mantis, as a rule, attacks not only any insects (including those that are larger than itself or well protected, such as bees), but also small vertebrates — reptiles, birds and even mice. It is unrealistic to kill such prey or at least suppress its resistance with one blow. Duels can last for many minutes, and an overly adventurous hunter risks turning into prey himself. But this does not bother the mantises.

However, the mantis hunts such large game only if it is very hungry. A well-fed insect does not pay attention to her, and if she herself goes to approach, then the mantis takes a defensive pose: rises on four walking legs, opens its wings (usually folded on its back) and, swinging, throws its hunting limbs towards a potential opponent, but not in an exciting, but repulsive movement, trying to expose it towards the enemy spikes. The threatening posture and prickly "hands" are the only protection of the mantis, if he did not manage to remain unnoticed. This is often enough to scare off a comparable—sized or inexperienced predator (first of all, flocks of small birds - the main exterminators of insects in the second half of summer), but if someone larger is interested in the mantis, he is finished. Despite the well-developed legs and wings, the mantis runs quite slowly, and flies quite poorly. A bulky, slow—flying, non-maneuverable insect, visible from afar, is an ideal prey for birds. Therefore, unless absolutely necessary, they do not fly in the daytime, and the females prefer not to climb on the wing at all once again.

Mantis

Në latinisht quhet Mantius Religiozus, në arabisht Është Faras Muhamed "kali i Muhamedit" ose Faras an-Nabi "kali i Profetit".

Ky insekt mori emrin e tij për arsye se i mban këmbët e përparme të shtrira në qiell, sikur i thërret Zotit. Në të njëjtën kohë, katër mbeten ato kryesore. Askush nuk flet për ngjyrën, por ky është gjithashtu një faktor i rëndësishëm. Në fund të fundit, jeshile është ngjyra e Islamit, e katërta në spektrin diellor. Pra, mund të argumentohet mjaft se mantis, në kontekstin e ligjit periodik, është në të njëjtin grup me Arabët, me fjalë të tjera, përkon me ta në disa mënyra.

Shoqëria arabe, e angazhuar tradicionalisht kryesisht në tregtinë e tranzitit, kishte brenda vetes njësi të tilla si reketimi, nga njëra anë, dhe mbrojtja e karvanëve, nga ana tjetër. Dmth, një pjesë e shoqërisë jetonte duke u zënë pritë tregtarëve që detyroheshin të paguanin haraç. Mantis gjithashtu gjuan pre nga pritë.

Një mantis i ulur mund të qëndrojë i palëvizshëm për orë të tëra. Sytë e tij të mëdhenj skanojnë vazhdimisht hapësirën, dhe gjysma e përparme e ngritur vertikalisht e trupit të tij menjëherë kthehet drejt çdo gjëje që mund të rezultojë të jetë pre ose kërcënim. Në rastin e fundit, mantis hap krahët, duke u përpjekur të duket sa më i madh për të trembur armikun.

Për shkak të pamjes së tij të devotshme, insekti mori emrin "mantis" në rusisht, dhe emri në latinisht shkencor është Mantis religiosa (fjalë për fjalë— "profet fetar"). Paraardhësit e tij morën zakonin e marrjes së një poze lutjeje në fund të Mesozoikut dhe ajo u diktua jo nga aspiratat shpirtërore, por nga metoda e marrjes së ushqimit që ata zgjodhën për veten e tyre. Ky është qëndrimi fillestar për të sulmuar gjahun. Shkencëtari francez Jean Henri Farb, në librin e tij "Mënyrat e Insekteve", komentoi mantis: "nuk ka asgjë në pamjen e tij që do të frymëzonte frikë. Por çfarë prirjeje mizore fsheh një pamje kaq të shenjtë. Ky është tigri i xhunglës së barit, stuhia e gjashtë këmbëve paqësore. Duke shtrënguar putrat e tij këmbëngulëse në lutje tallëse, ai pret viktimën tjetër."

Për orë të tëra, apo edhe ditë, mantis ulet në postin e tij luftarak (zakonisht në një degëz të një kaçubë ose një kërcell të një bime barishtore), duke ruajtur një palëvizshmëri të mahnitshme. Almostshtë pothuajse e pamundur ta vëresh atë — bashkohet aq mirë me sfondin. Ngjyrosja e mantisave të zakonshëm mund të jetë e ndryshme — jeshile, e verdhë ose kafe. Kjo nuk është një shenjë e një nënlloji, por një tipar thjesht individual si ngjyra e lëkurës së një personi. Por në të njëjtën kohë, mantiset marrin parasysh ngjyrën e tyre, duke preferuar të ulen aty ku korrespondon me sfondin dhe nuk bie në sy: jeshile — në bimë, të verdhë dhe kafe — në lecka. Nëse ndonjë kafshë e pakujdesshme i afrohet mantisit të fshehur, pason një goditje e mprehtë - gjymtyrët e përparme të palosura drejtohen menjëherë dhe viktima e gjen veten në një kurth të vërtetë të formuar nga një putër dhe shin me thumba të mprehta. "Duart" vdekjeprurëse palosen përsëri, duke sjellë viktimën e shtangur dhe të fiksuar mirë në gojën e tij. Dhe nofullat e fuqishme hyjnë në lojë.

1. Sjellja e mantisave në një takim i ngjan një përshëndetjeje ceremoniale ose një vallëzimi kompleks. Në fakt, mund të rezultojë të jetë një uverturë për një luftë vdekjeprurëse.

2. Këmbët e gjuetisë me thumba të fuqishme në shin janë një armë universale e mantis, të cilën ai e përdor si në gjueti ashtu edhe në betejë.

Shtë e qartë se me këtë metodë të gjuetisë, grabitqari duhet të përcaktojë distancat dhe këndet me shumë saktësi, sepse ai ka vetëm një përpjekje. Kjo aftësi sigurohet nga struktura e kokës së mantisit, mbi të cilën sytë dallohen para së gjithash — të mëdhenj, konveks, të ndarë gjerësisht (sa më larg të jenë nga njëri-tjetri, aq më lehtë është të vlerësohet distanca deri në objektiv). Midis tyre, si në pilivesa, ka tre sy të thjeshtë.

Por nëse thjesht uleni dhe prisni që bisha të vijë me vrap te gjahtari, mund të qëndroni të uritur. Prandaj, mantis gjuan kryesisht pre të vogla. Nëse një krijesë më e madhe hyn në fushën e tij të shikimit, grabitqari fillon të vjedhë mbi të. Ai lëviz ngadalë dhe as nuk fshihet shumë, megjithëse, nëse situata e lejon, ai përpiqet të vijë nga pas. Nëse preja ka hequr ose kërceu — fati i saj, mantis ngrin derisa të shfaqet objekti tjetër i ngrënshëm. Por nëse ai arrin të futet brenda distancës "gjatësia e krahut", pason një hedhje rrufeje dhe thumba futen në trupin e viktimës.

Mantis, si rregull, sulmon jo vetëm çdo insekt (përfshirë ato që janë më të mëdha se vetja ose të mbrojtura mirë, siç janë bletët), por edhe vertebrorët e vegjël — zvarranikët, zogjtë dhe madje edhe minjtë. Unshtë joreale të vrasësh një pre të tillë ose të paktën të shtypësh rezistencën e saj me një goditje. Duelet mund të zgjasin për shumë minuta, dhe një gjahtar tepër aventuresk rrezikon të kthehet në pre vetë. Por kjo nuk i shqetëson mantiset.

Sidoqoftë, mantis gjuan një lojë kaq të madhe vetëm nëse është shumë e uritur. Një insekt i ushqyer mirë nuk i kushton vëmendje asaj, dhe nëse ajo vetë shkon të afrohet, atëherë mantis merr një pozë mbrojtëse: ngrihet në katër këmbë në këmbë, hap krahët (zakonisht të palosur në shpinë) dhe, duke u lëkundur, hedh gjymtyrët e tij të gjuetisë drejt një kundërshtari të mundshëm, por jo në një lëvizje emocionuese, por të neveritshme, duke u përpjekur ta ekspozojë atë drejt thumbave të armikut. Qëndrimi kërcënues dhe "duart" me gjemba janë mbrojtja e vetme e mantis, nëse ai nuk arriti të mbetet pa u vënë re. Kjo shpesh është e mjaftueshme për të trembur një grabitqar me madhësi të krahasueshme ose të papërvojë (para së gjithash, tufat e zogjve të vegjël—shfarosësit kryesorë të insekteve në gjysmën e dytë të verës), por nëse dikush më i madh është i interesuar për mantis, ai ka mbaruar. Pavarësisht këmbëve dhe krahëve të zhvilluara mirë, mantis vrapon mjaft ngadalë dhe fluturon mjaft dobët. Një insekt i rëndë, që fluturon ngadalë, jo i manovrueshëm, i dukshëm nga larg, është një pre ideale për zogjtë. Prandaj, nëse nuk është absolutisht e nevojshme, ato nuk fluturojnë gjatë ditës, dhe femrat preferojnë të mos ngjiten fare në krah edhe një herë.