Живое и мертвое сердце: Почему напоминания не доходят до всех?

The living and the dead heart: Why don't reminders reach everyone? / Yaşayan ve ölü kalp: Neden hatırlatmalar herkese ulaşmıyor? / Zemra e gjallë dhe e vdekur: Pse përkujtuesit nuk i arrijnë të gjithë?

Люди слышат напоминания, слышат аяты Аллаха, видят смерть вокруг себя, видят беды, которые сносят целые города. Грехи и нерадение закрыли сердце толстой пеленой безразличия, и оно стало подобно камню. Ныне когда человеку делают напоминание, он в ответ ищет изъяны напоминающего, лишь бы оправдать свои ошибки и грехи. Но ведь Аллах не зря указал, что напоминание приносит пользу верующим, а не всем людям. Почему, сладость напоминания чувствуют лишь верующие, когда как люди с мертвыми сердцами слышат лишь звуки, а не слова, читают буквы, но не понимают смысла...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Каждый день мы слышим напоминания о вере в аятах Аллаха, предостережениях о смерти и Судном дне. Мы видим катастрофы, болезни, потери, уход близких, но почему же одни задумываются и приходят к покаянию, а другие остаются безразличными? Почему одни слушают слова истины с трепетом, а другие отвергают их или ищут оправдания? Почему кто-то чувствует сладость напоминаний, а кто-то воспринимает их как раздражающий шум? Аллах в Коране сказал: «Напоминай, ведь напоминание приносит пользу верующим». Сура Аз-Зарият, 55.

В этом аяте заложен глубокий смысл: напоминания действительно касаются только верующих. Почему так?  Почему напоминание не доходит до всех? Аллах говорит в Коране: «Но нет, по причине совершаемых ими грехов их сердца покрылись пеленой подобно ржавчине». Сура Аль-Мутаффифин, 14. Грехи оставляют след на сердце человека, как ржавчина, которая постепенно покрывает металл, лишая его блеска. Сначала человек чувствует укол совести, затем его душа привыкает, а потом он и вовсе перестает воспринимать истину.

Смысл напоминания: почему сердца одних смягчаются, а других остаются каменными?

В Коране Аллах говорит: «Напоминай, ибо напоминание приносит пользу верующим». Сура аз-Зарият, аят 55. Эти слова Всевышнего указывают на великую мудрость: напоминание о Творце, о Судном дне, о грехах и покаянии, о милости и наказании Аллаха — всё это имеет глубокий смысл и воздействие на сердца людей. Однако не все сердца способны воспринять это напоминание. Почему так происходит? Почему одни люди, услышав аяты Корана или слова назидания, чувствуют трепет и стремятся к исправлению, а другие остаются равнодушными, а порой даже проявляют враждебность? Давайте разберёмся в этом вопросе с точки зрения исламского учения:

Сердце как зеркало души

В исламе сердце (араб. «кальб») занимает особое место. Это не просто орган, который перекачивает кровь, это центр нашей духовности, место, где рождаются вера, любовь, страх перед Аллахом, а также сомнения, гордыня и грехи. Пророк Мухаммад (да благословит его Аллах и приветствует) сказал: «Поистине, в теле есть кусочек плоти, и если он будет здоров, то всё тело будет здоровым, а если он будет испорчен, то всё тело будет испорчено. Поистине, это — сердце». (Сахих аль-Бухари).

Сердце — это зеркало, которое отражает нашу связь с Аллахом. Если оно чистое и живое, то человек способен воспринимать истину, чувствовать сладость веры и благодать напоминания. Но если сердце очерствело, покрылось пеленой грехов и неверия, оно становится подобно камню — твёрдым, холодным и неспособным воспринимать свет истины.

Почему сердца очерствевают?

Аллах в Коране говорит: «Затем ваши сердца ожесточились и стали, как камни, или ещё жёстче. Ведь среди камней есть такие, из которых бьют ручьи, а есть такие, которые раскалываются, и из них вытекает вода. А есть такие, которые падают от страха перед Аллахом. Аллах не находится в неведении относительно того, что вы совершаете». Сура аль-Бакара, аят 74. Этот аят указывает на то, что ожесточение сердца — это не мгновенный процесс, а результат длительного накопления грехов, неверия, гордыни и пренебрежения к знамениям Аллаха. Когда человек постоянно игнорирует напоминания, оправдывает свои грехи, ищет недостатки в тех, кто призывает его к истине, его сердце постепенно покрывается ржавчиной. Эта ржавчина — следствие его собственных поступков и выбора.

Ожесточение сердца — это процесс, который происходит постепенно. Никто не рождается с мёртвым сердцем; оно становится таким из-за грехов, пренебрежения религией и отсутствия постоянного стремления к самосовершенствованию.  Когда человек совершает грех, его сердце покрывается "пятном" — метафорической плёнкой, которая затрудняет восприятие божественных знаков. Если человек не раскаивается и не очищает своё сердце через покаяние и добрые дела, эти пятна накапливаются, пока сердце не станет полностью огрубевшим и мёртвым. Об этом Аллах говорит: «Только те уверовали, которые уверовали в Наше Откровение, а потом не колебались в нем, и которые боятся греха». Сура 49, аят 7.

А человек с живым сердцем реагирует на напоминание сразу. Он чувствует трепет перед величием Аллаха, испытывает страх перед Его гневом и радость от Его милости. Для него каждое напоминание — это возможность стать лучше, глубже осознать свою роль перед Создателем и исправить свои ошибки. Такие люди ценят слова Аллаха и Его посланников, потому что они знают: это их руководство к спасению. Наоборот, человек с мёртвым сердцем воспринимает напоминание как назойливый шум. Ему кажется, что всё это не относится к нему лично. Когда он слышит призыв к покаянию, он вместо этого ищет недостатки в том, кто этот призыв делает. Он фокусируется на внешних деталях, чтобы отвлечь себя от сути. Это своего рода защитный механизм, который помогает ему оправдать свои грехи и продолжать жить так, как ему удобно.

Аллах описывает таких людей в следующих словах: «И когда ты читаешь Коран, Мы ставим между тобой и теми, кто не верует в Последнюю жизнь, завесу невидимую». Сура 17, аят 45. Другими словами, даже если они слышат Слово Аллаха, оно не достигает их сердец, потому что их душа закрыта для правды.

Напоминание — это милость Аллаха к людям, но оно также является испытанием. Верующие, чьи сердца наполнены искренностью и любовью к Аллаху, воспринимают напоминание как благо. Они чувствуют трепет, стремятся к покаянию и исправлению. Их сердца смягчаются, и они благодарны за то, что им указали на их ошибки. Однако те, чьи сердца очерствели, воспринимают напоминание как упрёк или даже оскорбление. Вместо того чтобы задуматься над своими поступками, они начинают искать недостатки в том, кто напоминает им об истине. Они оправдывают свои грехи, обвиняя других, и тем самым ещё больше отдаляются от милости Аллаха. Это подтверждается словами Всевышнего: «Когда им говорят: «Следуйте за тем, что ниспослал Аллах!» — они отвечают: «Нет! Мы будем следовать тому, на чём застали наших отцов». А если их отцы ничего не понимали и не шли прямым путём?» Сура аль-Бакара, аят 170.

Почему же верующие чувствуют сладость напоминания?

Верующие чувствуют сладость напоминания, потому что их сердца открыты для истины. Они искренне стремятся к довольству Аллаха, и потому любое напоминание становится для них источником вдохновения и духовного роста. Их сердца подобны плодородной почве, на которой семена истины быстро прорастают и приносят плоды. Аллах говорит: «Верующими являются только те, сердца которых испытывают страх при упоминании Аллаха, а когда им читают Его аяты, это усиливает их веру, и они уповают на своего Господа». (Сура аль-Анфаль, аят 2). Это состояние сердца — дар от Аллаха, который даётся тем, кто искренне стремится к Нему.

Напоминание — это великая милость Аллаха, но его польза зависит от состояния нашего сердца. Верующие чувствуют сладость напоминания, потому что их сердца открыты для истины и наполнены искренностью. Те же, чьи сердца очерствели, остаются глухи к словам истины, и это становится для них испытанием и наказанием. Напоминания — это дар от Аллаха, который помогает верующим находить путь к истине и свету. Сладость этих напоминаний чувствуют лишь те, чьи сердца открыты для веры. Важно стремиться к очищению своего сердца, чтобы стать более восприимчивым к истине и напоминаниям, которые могут изменить нашу жизнь к лучшему. 

Пусть Аллах дарует нам всем понимание и способность принимать Его напоминания с открытым сердцем. Пусть Аллах смягчит наши сердца, сделает их восприимчивыми к истине и дарует нам способность извлекать пользу из напоминаний. Аминь!

The living and the dead heart: Why don't reminders reach everyone?

People hear reminders, hear the verses of Allah, see death around them, see disasters that demolish entire cities. Sins and neglect covered the heart with a thick veil of indifference, and it became like a stone. Nowadays, when a person is reminded, he looks for the flaws of the reminder in response, just to justify his mistakes and sins. But it's not for nothing that Allah pointed out that the reminder benefits believers, and not all people. Why, only believers feel the sweetness of the reminder, when, like people with dead hearts, they hear only sounds, not words, read letters, but do not understand the meaning...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

Every day we hear reminders of faith in the verses of Allah, warnings about death and the Day of Judgment. We see catastrophes, illnesses, losses, and the departure of loved ones, but why do some people reflect and come to repentance, while others remain indifferent? Why do some people listen to the words of truth with trepidation, while others reject them or seek excuses? Why does someone feel the sweetness of reminders, while others perceive them as annoying noise? Allah said in the Qur'an: "Remind, because the reminder benefits the believers." Surah Az-Zariyat, 55.

There is a deep meaning in this verse: the reminders really concern only believers. Why is that? Why doesn't the reminder reach everyone? Allah says in the Qur'an: "But no, because of the sins they commit, their hearts are covered with a veil like rust." Surah Al-Mutaffifin, 14. Sins leave a mark on a person's heart, like rust, which gradually covers metal, depriving it of luster. At first, a person feels a pang of conscience, then his soul gets used to it, and then he completely stops perceiving the truth.

The meaning of the reminder: why do some people's hearts soften while others remain stony?

In the Qur'an, Allah says: "Remind, for the reminder benefits the believers." Surah az-Zariyat, verse 55. These words of the Almighty indicate great wisdom: a reminder of the Creator, of the Day of Judgment, of sins and repentance, of the mercy and punishment of Allah — all this has a deep meaning and impact on the hearts of people. However, not all hearts are able to accept this reminder. Why is this happening? Why do some people, after hearing the verses of the Quran or the words of edification, feel awe and strive for correction, while others remain indifferent, and sometimes even show hostility? Let's look at this issue from the point of view of Islamic teaching.:

The heart is like a mirror of the soul

In Islam, the heart (Arabic. "kalb") occupies a special place. It is not just an organ that pumps blood, it is the center of our spirituality, the place where faith, love, fear of Allah, as well as doubts, pride and sins are born. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) He said, "Truly, there is a piece of flesh in the body, and if it is healthy, then the whole body will be healthy, and if it is spoiled, then the whole body will be spoiled. Truly, this is the heart." (Sahih al-Bukhari).

The heart is a mirror that reflects our connection with Allah. If it is pure and alive, then a person is able to perceive the truth, feel the sweetness of faith and the grace of reminder. But if the heart is hardened, covered with a veil of sins and unbelief, it becomes like a stone — hard, cold and unable to perceive the light of truth.

Why do hearts harden?

Allah says in the Qur'an: "Then your hearts hardened and became like stones, or even harder. After all, among the stones there are those from which streams flow, and there are those that split and water flows out of them. And there are those who fall down from fear of Allah. Allah is not ignorant of what you do." Surah al-Baqara, verse 74. This verse indicates that hardening of the heart is not an instantaneous process, but the result of a long accumulation of sins, unbelief, pride and disregard for the signs of Allah. When a person constantly ignores reminders, justifies his sins, and looks for flaws in those who call him to the truth, his heart gradually becomes covered with rust. This rust is a consequence of his own actions and choices.

Hardening of the heart is a gradual process. No one is born with a dead heart; it becomes so because of sins, neglect of religion and lack of constant striving for self-improvement. When a person commits a sin, his heart becomes covered with a "stain" — a metaphorical film that makes it difficult to perceive divine signs. If a person does not repent and purify his heart through repentance and good deeds, these stains accumulate until the heart becomes completely calloused and dead. Allah says about this: "Only those who believe in Our Revelation and then do not waver in it, and who fear sin, believe." Surah 49, verse 7.

And a person with a lively heart reacts to the reminder immediately. He feels awe of Allah's greatness, fear of His wrath, and joy in His mercy. For him, every reminder is an opportunity to become a better person, to become more aware of his role in front of the Creator and to correct his mistakes. Such people value the words of Allah and His Messengers because they know: this is their guide to salvation. On the contrary, a person with a dead heart perceives the reminder as an annoying noise. It seems to him that none of this applies to him personally. When he hears a call to repentance, he instead looks for flaws in the one who makes this call. He focuses on the external details to distract himself from the essence. This is a kind of defense mechanism that helps him justify his sins and continue to live as he feels comfortable.

Allah describes such people in the following words: "And when you read the Qur'an, We put an invisible veil between you and those who do not believe in the Hereafter." Surah 17, verse 45. In other words, even if they hear the Word of Allah, it does not reach their hearts because their soul is closed to the truth.

The reminder is Allah's mercy to people, but it is also a test. Believers, whose hearts are filled with sincerity and love for Allah, perceive the reminder as a blessing. They feel awe, strive for repentance and correction. Their hearts soften, and they are grateful that their mistakes were pointed out to them. However, those whose hearts have hardened perceive the reminder as a rebuke or even an insult. Instead of reflecting on their actions, they start looking for flaws in someone who reminds them of the truth. They justify their sins by blaming others, and thus further distance themselves from the mercy of Allah. This is confirmed by the words of Allah: "When it is said to them: 'Follow what Allah has revealed!' they reply: 'No! We will follow what we found our fathers doing." And if their fathers did not understand anything and did not follow the straight path?" Surah al-Baqara, verse 170.

Why do believers feel the sweetness of the reminder?

Believers feel the sweetness of the reminder because their hearts are open to the truth. They sincerely strive for the satisfaction of Allah, and therefore any reminder becomes a source of inspiration and spiritual growth for them. Their hearts are like fertile soil in which the seeds of truth germinate quickly and bear fruit. Allah says: "Believers are only those whose hearts are filled with fear at the mention of Allah, and when His verses are recited to them, it strengthens their faith, and they put their trust in their Lord." (Surah al-Anfal, verse 2). This state of the heart is a gift from Allah, which is given to those who sincerely strive for It.

A reminder is a great mercy from Allah, but its benefits depend on the state of our hearts. Believers feel the sweetness of the reminder because their hearts are open to the truth and filled with sincerity. Those whose hearts have hardened remain deaf to the words of truth, and this becomes a trial and punishment for them. Reminders are a gift from Allah that helps believers find the way to truth and light. The sweetness of these reminders is felt only by those whose hearts are open to faith. It is important to strive to purify our hearts in order to become more receptive to the truth and reminders that can change our lives for the better.

May Allah grant us all understanding and the ability to accept His reminders with an open heart. May Allah soften our hearts, make them receptive to the truth, and grant us the ability to benefit from reminders. Amen to that!

Yaşayan ve ölü kalp: Neden hatırlatmalar herkese ulaşmıyor?

İnsanlar zikirleri işitirler, Allah'ın ayetlerini duyarlar, çevrelerinde ölümü görürler,bütün şehirleri yıkan sıkıntıları görürler. Günahlar ve ihmalkarlıklar kalbi kalın bir kayıtsızlık örtüsüyle kapattı ve taş gibi oldu. Bugün insana bir hatırlatma yapılınca, hatalarını ve günahlarını haklı çıkarmak için karşılık olarak hatırlatıcının kusurlarını arar. Fakat Allah, hatırlatmanın tüm insanlara değil, inananlara fayda sağladığını boşuna göstermedi. Neden, sadece inananlar, ölü kalpli insanlar olarak kelimeleri değil, sadece sesleri duyduklarında, harfleri okuduklarında, ancak anlamını anlamadıklarında, hatırlatmanın tatlılığını hissederler...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Her gün Allah'ın ayetlerinde imanı, ölümle ilgili uyarıları ve Kıyamet gününü anıyoruz. Felaketler, hastalıklar, kayıplar, sevdiklerimizin ayrıldığını görüyoruz, ama neden bazıları düşünüp tövbe etmeye gelirken diğerleri kayıtsız kalıyor? Neden bazıları huşu içinde hakikatin sözlerini dinliyor, bazıları ise onları reddediyor ya da mazeret arıyor? Neden biri hatırlatıcıların tatlılığını hissediyor, bazıları ise onları rahatsız edici bir gürültü olarak algılıyor? Allah Kuran'da şöyle buyurdu: "Hatırlat, çünkü hatırlatma inananlara fayda sağlar»" Zariyat Suresi, 55.

Bu ayette derin bir anlam vardır: Hatırlatmalar gerçekten sadece inananlarla ilgilidir. Neden böyle? Hatırlatma neden herkese ulaşmıyor? Allah Kuran'da şöyle der: "Hayır, işledikleri günahlar yüzünden kalpleri pas gibi örtülmüştür»" Mutaffifin Suresi, 14. Günahlar, metali yavaş yavaş kaplayan ve parlaklığından mahrum bırakan pas gibi insanın kalbine bir iz bırakır. Önce bir kişi vicdan enjeksiyonunu hisseder, sonra ruhu alışır ve sonra gerçeği hiç algılamayı bırakır.

Hatırlatmanın anlamı: Neden bazılarının kalpleri yumuşarken bazılarının kalpleri taş gibi kalıyor?

Allah Kuran'da şöyle der: «Hatırlat, çünkü hatırlatma inananlara fayda sağlar»" Zariyat Suresi, ayet 55. Bu sözler büyük bilgeliğe işaret ediyor: Yaradan'a, kıyamet gününe, günahlara ve tövbelere, Allah'ın rahmetine ve azabına dair bir hatırlatma — bunların hepsinin insanların kalpleri üzerinde derin bir anlamı ve etkisi vardır. Ancak tüm kalpler bu hatırlatmayı kabul edemez. Bu neden oluyor? Neden bazı insanlar Kuran'ın ayetlerini veya öğüt sözlerini duyunca huşu içinde hissediyorlar ve düzeltmeye çalışıyorlar, bazıları ise kayıtsız kalıyorlar, hatta bazen düşmanlık gösteriyorlar? Bu konuyu islami öğretiler açısından anlayalım:

Kalp ruhun aynası gibidir

İslam'da kalp vardır (Arapça. "Kalb") özel bir yere sahiptir. Bu sadece kanı pompalayan organ değil, maneviyatımızın merkezi, inancın, sevginin, Allah'a karşı korkunun, şüphelerin, gururun ve günahların doğduğu yerdir. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle dedi: «Şüphesiz bedende bir parça et vardır ve eğer o sağlıklıysa, tüm beden sağlıklıdır, eğer bozulursa, tüm beden bozulmuştur. Şüphesiz bu kalptir.» (Sahih-i Buhari).

Kalp, Allah'la olan bağlantımızı yansıtan bir aynadır. Eğer saf ve canlıysa, o zaman insan gerçeği algılayabilir, imanın tatlılığını ve hatırlatmanın lütfunu hissedebilir. Ama eğer kalp kötüleşirse, günahlar ve inançsızlıklarla örtülürse, bir taş gibi olur — sert, soğuk ve gerçeğin ışığını algılayamaz.

Kalpler neden karalıyor?

Allah Kuran'da şöyle der: "Sonra kalpleriniz sertleşti ve taş gibi sertleşti, yahut daha da sertleşti. Çünkü taşlardan bazıları, içinden akarsuların geçtiği, bazıları da yarılanıp onlardan su akıtılanlardır. Allah korkusundan yüz çevirenler de vardır. Allah, yaptıklarınızdan habersiz değildir." Bakara Suresi, ayet 74. Bu ayet, kalbin sertleşmesinin anlık bir süreç olmadığını, uzun süreli günah birikiminin, inkarcılığın, gururun ve Allah'ın ayetlerine aldırış etmemenin bir sonucu olduğunu göstermektedir. Bir insan hatırlatmaları sürekli görmezden geldiğinde, günahlarını haklı çıkardığında, kendisini gerçeğe çağıranlarda kusur aradığında, kalbi yavaş yavaş paslanır. Bu pas, kendi eylemlerinin ve seçimlerinin bir sonucudur.

Kalbin sertleşmesi yavaş yavaş gerçekleşen bir süreçtir. Hiç kimse ölü bir kalple doğmaz; günahlar, dinin ihmali ve sürekli kendini geliştirme arzusunun olmaması nedeniyle bu hale gelir. Bir insan günah işlediğinde kalbi bir "leke" ile kaplanır — ilahi işaretlerin algılanmasını zorlaştıran mecazi bir film. Bir kişi tövbe etmez ve tövbe ve iyi işler yoluyla kalbini temizlemezse, bu lekeler kalp tamamen sertleşip ölünceye kadar birikir. Allah bunun hakkında şöyle der: »Ancak bizim Vahyimize inanıp sonra onda tereddüt etmeyenler ve günahtan korkanlar inanmışlardır." Sure 49, ayet 7.

Ve canlı kalbi olan bir kişi hatırlatmaya hemen tepki verir. O, Allah'ın büyüklüğüne huşu duyar, O'nun gazabından korkar ve O'nun lütfundan sevinir. Onun için her hatırlatma, daha iyi olmak, Yaratıcıya karşı rolünün daha derin bir şekilde farkına varmak ve hatalarını düzeltmek için bir fırsattır. İşte böyle insanlar, Allah'ın ve elçilerinin sözlerine değer verirler, çünkü bilirler ki, Bu onların kurtuluş yol göstericisidir. Aksine, kalbi ölü bir kişi hatırlatmayı can sıkıcı bir gürültü olarak algılar. Ona öyle geliyor ki bütün bunlar onun için kişisel olarak geçerli değil. Tövbe çağrısını duyduğunda, bunun yerine bu çağrıyı kimin yaptığı konusunda eksiklikler arar. Kendini özünden uzaklaştırmak için dış ayrıntılara odaklanır. Bu, günahlarını haklı çıkarmasına ve rahat ettiği şekilde yaşamaya devam etmesine yardımcı olan bir tür savunma mekanizmasıdır.

Allah böyle insanları şu sözlerle anlatıyor: »Sen Kuran'ı okuduğun zaman seninle ahirete inanmayanlar arasına görünmez bir perde koyarız." Sure 17, ayet 45. Başka bir deyişle, Allah'ın Sözünü duysalar bile, nefsleri gerçeğe kapandığı için bu onların kalplerine ulaşmaz.

Bu, Allah'ın insanlara karşı lütfudur, fakat bu aynı zamanda bir imtihandır. Kalpleri Allah'a karşı samimiyetle ve sevgiyle dolu olan müminler, hatırlatmayı bir hayır olarak kabul ederler. Huşu hissederler, tövbe etmeye ve düzeltmeye çalışırlar. Kalpleri yumuşar ve hatalarına işaret edildikleri için şükrederler. Ancak kalpleri aşağılanmış olanlar, hatırlatmayı bir sitem, hatta bir hakaret olarak görürler. Yaptıkları işleri düşünmek yerine, kendilerine gerçeği hatırlatan kişinin kusurlarını aramaya başlarlar. Onlar, başkalarını suçlayarak günahlarını temize çıkarırlar ve böylece Allah'ın lütfundan daha da uzaklaşırlar. Bu, Allah'ın sözleriyle doğrulanır: "Onlara, 'Allah'ın indirdiğine uyun' denildiği zaman."- cevap veriyorlar: "Hayır! Atalarımızı üzerinde bulduğumuz şeye uyacağız" dedi. Ya babaları hiçbir şey anlamadıysa ve doğru yolu bulamadılarsa?"Bakara Suresi, ayet 170.

İnananlar neden hatırlatmanın tatlılığını hissediyorlar?

İnananlar, kalpleri gerçeğe açık olduğu için hatırlatmanın tatlılığını hissederler. Onlar içtenlikle Allah'ın rızasını isterler ve bu nedenle her hatırlatma onlar için bir ilham ve ruhsal gelişim kaynağıdır. Kalpleri, üzerinde hakikatin tohumlarının hızla filizlendiği ve meyve verdiği bereketli topraklar gibidir. Allah şöyle der: "İnananlardan başkası, Allah anıldığında kalpleri korkulanlardır, kendilerine ayetleri okunduğunda bu onların imanlarını artırır ve onlar Rablerine güvenirler»" (Enfal Suresi, ayet 2). Bu kalp durumu, Allah'tan içtenlikle O'na yönelenlere verilen bir armağandır.

Bu, Allah'ın büyük bir lütfudur, ancak faydası kalbimizin durumuna bağlıdır. İnananlar, hatırlatmanın tatlılığını hissederler, çünkü kalpleri gerçeğe açıktır ve samimiyetle doludur. Kalpleri küfredenler ise hakikat'e karşı sağır kalırlar ve bu onlar için bir imtihan ve azap olur. Bu, Allah katından gelen bir armağandır ki, inananlara gerçeğe ve nura ulaşmanın yollarını bulmalarında yardımcı olur. Bu hatırlatmaların tatlılığını ancak kalpleri imana açık olanlar hisseder. Hayatımızı daha iyi hale getirebilecek gerçeğe ve hatırlatmalara daha duyarlı olmak için kalbimizi temizlemeye çalışmak önemlidir.

Allah hepimize O'nun hatırlatmalarını açık bir kalple anlama ve kabul etme yeteneği versin. Allah kalplerimizi yumuşatsın, onları gerçeğe kabul etsin ve bize hatırlatmalardan yararlanma gücü versin. Amen!

Zemra e gjallë dhe e vdekur: Pse përkujtuesit nuk i arrijnë të gjithë?

Njerëzit dëgjojnë përkujtesa, dëgjojnë ajetet e Allahut, shohin vdekjen rreth tyre, shohin fatkeqësi që shkatërrojnë qytete të tëra. Mëkatet dhe neglizhenca mbuluan zemrën me një vello të trashë indiference dhe u bë si një gur. Në ditët e sotme, kur një person kujtohet, ai kërkon të metat e kujtesës në përgjigje, vetëm për të justifikuar gabimet dhe mëkatet e tij. Por jo më kot Allahu theksoi se kujtimi u sjell dobi besimtarëve, dhe jo të gjithë njerëzve. Pse, vetëm besimtarët ndiejnë ëmbëlsinë e kujtesës, kur, si njerëzit me zemra të vdekura, ata dëgjojnë vetëm tinguj, jo fjalë, lexojnë shkronja, por nuk e kuptojnë kuptimin...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Çdo ditë dëgjojmë përkujtues të besimit në ajetet e Allahut, paralajmërime për vdekjen dhe Ditën e Gjykimit. Ne shohim katastrofa, sëmundje, humbje dhe largimin e të dashurve, por pse disa njerëz reflektojnë dhe vijnë në pendim, ndërsa të tjerët mbeten indiferentë? Pse disa njerëz i dëgjojnë fjalët e së vërtetës me frikë, ndërsa të tjerët i refuzojnë ato ose kërkojnë justifikime? Pse dikush ndjen ëmbëlsinë e kujtimeve, ndërsa të tjerët i perceptojnë ato si zhurmë të bezdisshme? Allahu ka thënë në Kuran: "Kujto, sepse kujtesa u sjell dobi besimtarëve."Surah Az-Zariyat, 55.

Ka një kuptim të thellë në këtë ajet: përkujtuesit me të vërtetë kanë të bëjnë vetëm me besimtarët. Pse është kjo? Pse kujtesa nuk i arrin të gjithë? Allahu thotë në Kuran: "Por jo, për shkak të mëkateve që bëjnë, zemrat e tyre janë të mbuluara me një vello si ndryshk."Surah Al-Mutaffifin, 14. Mëkatet lënë gjurmë në zemrën e një personi, si ndryshku, i cili gradualisht mbulon metalin, duke e privuar atë nga shkëlqimi. Në fillim, një person ndjen një zhurmë ndërgjegjeje, pastaj shpirti i tij mësohet me të, dhe pastaj ai ndalon plotësisht perceptimin e së vërtetës.

Kuptimi i kujtesës: pse zemrat e disa njerëzve zbuten ndërsa të tjerët mbeten me gurë?

Në Kur'an, Allahu thotë: "Kujto, për kujtesë përfitojnë besimtarët."Sureja az-Zariyat, vargu 55. Këto fjalë të Të Plotfuqishmit tregojnë mençuri të madhe: një kujtesë Të Krijuesit, Të Ditës së Gjykimit, të mëkateve dhe pendimit, të mëshirës dhe ndëshkimit të Allahut — e gjithë kjo ka një kuptim dhe ndikim të thellë në zemrat e njerëzve. Sidoqoftë, jo të gjitha zemrat janë në gjendje ta pranojnë këtë kujtesë. Pse po ndodh kjo? Pse disa njerëz, pasi dëgjojnë ajetet e Kuranit ose fjalët e ndërtimit, ndiejnë frikë dhe përpiqen për korrigjim, ndërsa të tjerët qëndrojnë indiferentë, dhe ndonjëherë edhe tregojnë armiqësi? Le ta shohim këtë çështje nga pikëpamja E mësimit Islam.:

Zemra është si një pasqyrë e shpirtit

Në Islam, zemra (arabisht. "kalb") zë një vend të veçantë. Nuk është vetëm një organ që pompon gjak, është qendra e spiritualitetit tonë, vendi ku lind besimi, dashuria, frika nga Allahu, si dhe dyshimet, krenaria dhe mëkatet. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ai tha: "Me të vërtetë, ka një copë mishi në trup, dhe nëse është i shëndetshëm, atëherë i gjithë trupi do të jetë i shëndetshëm, dhe nëse është i prishur, atëherë i gjithë trupi do të prishet. Me të vërtetë, kjo është zemra."(Sahih al-Bukhari).

Zemra është një pasqyrë që pasqyron lidhjen tonë me Allahun. Nëse është e pastër dhe e gjallë, atëherë një person është në gjendje të perceptojë të vërtetën, të ndiejë ëmbëlsinë e besimit dhe hirin e kujtesës. Por nëse zemra ngurtësohet, e mbuluar me një vello mëkatesh dhe mosbesimi, ajo bëhet si një gur — e fortë, e ftohtë dhe e paaftë për të perceptuar dritën e së vërtetës.

Pse ngurtësohen zemrat?

Allahu thotë në Kuran: "Atëherë zemrat tuaja u ngurtësuan dhe u bënë si gurë, apo edhe më të vështira. Në fund të fundit, midis gurëve ka nga ato nga të cilat rrjedhin përrenjtë, dhe ka nga ato që ndahen dhe uji rrjedh prej tyre. Dhe ka nga ata që bien nga frika e Allahut. Allahu nuk është injorant për atë që bëni."Surah al-Baqara, vargu 74. Ky ajet tregon se ngurtësimi i zemrës nuk është një proces i menjëhershëm, por rezultat i një akumulimi të gjatë mëkatesh, mosbesimi, krenarie dhe mosrespektimi të shenjave të Allahut. Kur një person injoron vazhdimisht përkujtuesit, justifikon mëkatet e tij dhe kërkon të meta tek ata që e thërrasin drejt së vërtetës, zemra e tij gradualisht mbulohet me ndryshk. Ky ndryshk është pasojë e veprimeve dhe zgjedhjeve të tij.

Forcimi i zemrës është një proces gradual. Askush nuk lind me zemër të vdekur; bëhet kështu për shkak të mëkateve, neglizhencës së fesë dhe mungesës së përpjekjeve të vazhdueshme për vetë-përmirësim. Kur një person kryen një mëkat, zemra e tij mbulohet me një "njollë" — një film metaforik që e bën të vështirë perceptimin e shenjave hyjnore. Nëse një person nuk pendohet dhe pastron zemrën e tij përmes pendimit dhe veprave të mira, këto njolla grumbullohen derisa zemra të bëhet plotësisht e pashpirt dhe e vdekur. Allahu thotë për këtë: "besojnë vetëm ata që besojnë Në Shpalljen tonë dhe pastaj nuk lëkunden në të, dhe që i frikësohen mëkatit."Sureja 49, vargu 7.

Dhe një person me zemër të gjallë reagon menjëherë ndaj kujtesës. Ai ndjen frikë nga madhështia e Allahut, frikë nga zemërimi i tij dhe gëzim në mëshirën e tij. Për të, çdo kujtesë është një mundësi për t'u bërë një person më i mirë, për t'u bërë më i vetëdijshëm për rolin e tij para Krijuesit dhe për të korrigjuar gabimet e tij. Njerëz të tillë vlerësojnë fjalët e Allahut dhe Të Dërguarve të tij, sepse ata e dinë: ky është udhërrëfyesi i tyre për shpëtim. Përkundrazi, një person me zemër të vdekur e percepton kujtesën si një zhurmë të bezdisshme. Atij i duket se asgjë nga këto nuk vlen për të personalisht. Kur dëgjon një thirrje për pendim, ai në vend të kësaj kërkon të meta tek ai që bën këtë thirrje. Ai përqendrohet në detajet e jashtme për të shpërqendruar veten nga thelbi. Ky është një lloj mekanizmi mbrojtës që e ndihmon atë të justifikojë mëkatet e tij dhe të vazhdojë të jetojë pasi ndihet rehat.

Allahu i përshkruan njerëzit e tillë me fjalët e mëposhtme: "e kur e lexoni Kur'anin, ne vendosim një vello të padukshme mes jush dhe atyre që nuk besojnë në Ahiret."Surja 17, vargu 45. Me fjalë të tjera, edhe nëse e dëgjojnë Fjalën e Allahut, ajo nuk arrin në zemrat e tyre sepse shpirti i tyre është i mbyllur për të vërtetën.

Përkujtuesi është mëshira E Allahut ndaj njerëzve, por është edhe një provë. Besimtarët, zemrat e të cilëve janë të mbushura me sinqeritet dhe dashuri për Allahun, e perceptojnë kujtimin si një bekim. Ata ndiejnë frikë, përpiqen për pendim dhe korrigjim. Zemrat e tyre zbuten dhe ata janë mirënjohës që u janë vënë në dukje gabimet e tyre. Sidoqoftë, ata zemrat e të cilëve janë ngurtësuar e perceptojnë kujtesën si një qortim apo edhe një fyerje. Në vend që të reflektojnë mbi veprimet e tyre, ata fillojnë të kërkojnë të meta tek dikush që u kujton të vërtetën. Ata i justifikojnë mëkatet e tyre duke fajësuar të tjerët, dhe kështu distancohen më tej nga mëshira e Allahut. Këtë e vërtetojnë fjalët E Allahut: "Kur u thuhet atyre:' Ndiqni atë Që Ka shpallur Allahu! ata përgjigjen: 'Jo! Ne do të ndjekim atë që kemi gjetur etërit tanë duke bërë."Dhe nëse baballarët e tyre nuk kuptuan asgjë dhe nuk ndoqën rrugën e drejtë?"Surah al-Baqara, vargu 170.

Pse besimtarët ndjejnë ëmbëlsinë e kujtesës?

Besimtarët ndjejnë ëmbëlsinë e kujtesës sepse zemrat e tyre janë të hapura ndaj së vërtetës. Ata sinqerisht përpiqen për kënaqësinë e Allahut, dhe për këtë arsye çdo kujtesë bëhet burim frymëzimi dhe rritjeje shpirtërore për ta. Zemrat e tyre janë si tokë pjellore në të cilën farat e së vërtetës mbijnë shpejt dhe japin fryte. Allahu thotë: "Besimtarë janë vetëm ata, zemrat e të cilëve janë të mbushura me frikë në përmendjen e Allahut, e kur u lexohen ajetet e tij, kjo ua forcon besimin e tyre, e ata e vendosin besimin te Zoti i tyre."(Surah al-Anfal, vargu 2). Kjo gjendje e zemrës është një dhuratë nga Allahu, e cila u jepet atyre që përpiqen sinqerisht për të.

Një kujtesë është një mëshirë e madhe nga Allahu, por përfitimet e saj varen nga gjendja e zemrave tona. Besimtarët ndjejnë ëmbëlsinë e kujtesës sepse zemrat e tyre janë të hapura ndaj së vërtetës dhe të mbushura me sinqeritet. Ata, zemrat e të cilëve janë ngurtësuar, mbeten të shurdhër ndaj fjalëve të së vërtetës dhe kjo bëhet sprovë dhe ndëshkim për ta. Përkujtuesit janë një dhuratë nga Allahu që i ndihmon besimtarët të gjejnë rrugën drejt së vërtetës dhe dritës. Ëmbëlsia e këtyre përkujtuesve ndihet vetëm nga ata, zemrat e të cilëve janë të hapura ndaj besimit. Shtë e rëndësishme të përpiqemi të pastrojmë zemrat tona në mënyrë që të bëhemi më pranues ndaj së vërtetës dhe kujtimeve që mund të ndryshojnë jetën tonë për mirë.

Allahu na dhëntë të gjithëve mirëkuptim dhe aftësi për t'i pranuar përkujtuesit e tij me zemër të hapur. Allahu i zbutë zemrat tona, i bën ato pranuese ndaj së vërtetës dhe na jep mundësinë të përfitojmë nga përkujtuesit. Amen për këtë!