Взгляд на отношения и истинную привязанность...

A spiritual perspective on relationships and True affection... / İlişkilere ve Gerçek sevgiye manevi bir bakış açısı... / Një perspektivë shpirtërore mbi marrëdhëniet dhe dashurinë e vërtetë...

Жизнь — это череда перемен, и ничто в этом мире не остаётся неизменным. Мы живём, встречаемся, дружим, расстаёмся... И нередко наблюдаем, как самые близкие нам когда-то люди, с которыми мы шли бок о бок ради довольства Аллаха, со временем становятся лишь тенями из прошлого. Эти перемены могут ранить душу, могут вызывать грусть и даже одиночество. Но для верующего всё это не удивительно. Это — закон Аллаха. Это — часть Его мудрого плана...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Когда человек внимательно наблюдает за своей жизнью и жизнью других, он неизбежно приходит к одному ясному выводу: ничто в этом мире не вечно. Особенно это становится очевидным в человеческих отношениях. Те, кто были нам ближе всех, с кем мы делили радость и печаль, вместе трудились ради Ислама, кто казались почти частью нас самих — могут со временем стать далекими, словно корабли, рассеянные в океане. Это — не трагедия и не чья-то вина. Это естественное течение жизни, часть испытания, которым Аллах испытывает Своих рабов. Сначала вы видитесь каждый день, затем все реже, потом отношения перетекают в формат мессенджеров и звонков. А потом наступает момент, когда вы вдруг понимаете: вам не о чем говорить. Пропадает внутренний контакт, взаимопонимание уходит. И человек, бывший «закадычным другом», становится просто воспоминанием.

Возникает ощущение, что вы — два корабля, которые когда-то плыли рядом, но теперь разошлись по волнам судьбы, каждый к своей пристани. Это не всегда связано с враждой или обидой. Иногда просто разные жизненные дороги, испытания, внутренние перемены и даже рост в религии могут разъединить людей. Кто-то приближается к Аллаху, а кто-то — отдаляется. Кто-то выбирает мирскую суету, а кто-то — путь истины. И это — Сунна жизни, закон Аллаха, Который установил: «Всякая вещь имеет свой срок, и ничто не вечно, кроме Его Лика».

Иногда Аллах отделяет нас от тех, кто был рядом, чтобы освободить наше сердце для тех, кто действительно будет опорой ради Него. Но, как милостив наш Господь! Он заменяет, дарует новых людей, близких не только в делах дуньи, но и в стремлении к Ахирату. Людей, которые понимают тебя по взгляду, по интонации, по молчанию, понимают нас с полуслова, чувствуют нашу боль и радость, поддерживают в трудные моменты. Такие отношения строятся не на мирских интересах, а на общей вере, стремлении к Аллаху и желании поклоняться и служить Ему. Они становятся источником покоя и душевного утешения, поддержкой в момент слабости. Это не просто «счастливый случай» — это милость Аллаха, Его подарок, Его помощь, Его ответ на мольбы и искреннее стремление сердца к правде. Верующий человек понимает: истинные отношения, которые имеют вес — это те, что будут длиться в вечности, в Джаннате. Поэтому он дорожит людьми, с которыми объединяет не только совместное прошлое, но и общая цель — довольство Аллаха и Ахират.

Передается от ‘Умара ибн аль-Хаттаба (да будет доволен им Аллах), что он сказал: «Нет человека, который будет твоим другом всю жизнь. Но если ты найдёшь кого-то, кто напоминает тебе об Аллахе, держись за него, как за сокровище». Постоянен только Аллах. И всё же даже эти благословенные люди — тоже не вечны. Временны. Они могут уйти из жизни, могут уехать, могут исчезнуть. И тогда, если сердце твое было слишком к ним привязано, ты снова ощутишь боль.

Жизнь — это череда приходов и уходов. Люди появляются и исчезают, эмоции вспыхивают и угасают, обстоятельства меняются. Таков закон Аллаха. Никто не остается с нами навсегда, кроме Самого Аллаха. Верующий сердцем чувствует это. Его сердце не цепляется за временное, потому что пристань дуньи — ненадежна. Как сказал Ибн аль-Кайим: «Если ты привяжешься к чему-то временному, ты непременно испытаешь боль. Только привязанность к Аллаху — приносит покой».

Для верующего нет одиночества. Почему? Потому что его Господь всегда с ним. Аллах — не просто Знающий о нас. Он — Тот, Кто понимает нас лучше нас самих, Кто ближе к нам, чем наша яремная вена, Кто слышит нас без слов, Кто отвечает на зов сердца, даже если никто больше нас не поймет. Даже когда люди уходят, предают, забывают — Аллах не забывает. Его милость постоянна, Его поддержка вечна, Его понимание — абсолютно. И это знание дает верующему силу, стойкость, душевную уравновешенность.

Когда человек искренне привязывает свое сердце к Аллаху, он больше не зависит от настроений и действий окружающих. Он свободен от душевной боли из-за привязанности к людям, ведь он знает: «все временно, а Аллах — Вечен». Сердце, которое ищет прибежище в людях, обрекает себя на боль. А сердце, устремленное к Аллаху, находит покой: «Воистину, в поминании Аллаха успокаиваются сердца». (Коран, 13:28).

Привязываясь к рукояти, которая не сломается — к вере, к любви к Аллаху, к надежде на Него — верующий приобретает настоящую опору, устойчивость, уверенность и свет внутри. Если Аллах дал вам человека, с которым вы вместе стремитесь к довольству Аллаха — цените его, как зеницу ока. Это — подарок, не каждому данный. Благодарите Аллаха за такую милость. Но даже если таких людей не будет рядом — знайте: Вы не одни. Никогда. Вы с Тем, Кто сотворил вас, Кто питает вас, Кто ведет вас, Кто слышит вас и Кто вас не покинет. Аллах — Ваша главная и единственная постоянная опора. Ориентируйтесь на Вечность, не ошибитесь с пристанью, иншаАллах...

Жизнь — это череда уроков, и каждое расставание, каждое охлаждение в отношениях — это возможность задуматься о нашей истинной цели. Мы пришли в этот мир не для того, чтобы собирать друзей или строить временные связи, а для того, чтобы поклоняться и служить Аллаху и стремиться к вечной жизни. Поэтому, дорогие братья и сёстры, давайте будем ценить тех, кто рядом с нами сегодня, но не забывая, что истинное счастье и покой находятся только в Аллахе. Давайте выберем правильную пристань для наших сердец — привязку к Аллаху, Который никогда не подведёт и не оставит нас. "И достаточно Аллаха как покровителя." Сура «Ан-Ниса», 171.

Пусть Аллах дарует нам мудрость и поддержку во всех событиях нашей жизни, и силу держаться за Него, когда всё вокруг кажется шатким и не долговечным. Аминь!

A spiritual perspective on relationships and True affection...

Life is a series of changes, and nothing in this world remains constant. We live, meet, befriend, part ways... And often we observe how those who were once closest to us, with whom we walked side by side for the sake of Allah’s pleasure, over time become mere shadows of the past. These changes can wound the soul, evoke sadness, or even loneliness. But for the believer, none of this is surprising. This is Allah's law. It is part of His wise plan...

Praise be to Allah, Whom we glorify and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger.

When a person carefully observes their own life and the lives of others, they inevitably come to one clear conclusion: nothing in this world is eternal. This becomes especially evident in human relationships. Those who were once closest to us, with whom we shared joy and sorrow, worked together for the sake of Islam, who seemed almost like a part of ourselves—can over time grow distant, like ships scattered across the ocean. This is not a tragedy, nor is it anyone's fault. It is the natural flow of life, a part of the trial through which Allah tests His servants. First, you see each other every day, then less frequently, then communication shifts to messages and calls. Eventually, you realize there’s nothing left to talk about. The internal connection fades, mutual understanding vanishes. And the person who was once your "best friend" becomes just a memory.

It feels as though you are two ships that once sailed side by side but have now drifted apart on the waves of fate, each heading toward its own harbor. This isn’t always due to enmity or resentment. Sometimes, different paths in life, trials, internal changes, and even spiritual growth can separate people. Some draw closer to Allah, while others drift away. Some choose worldly distractions, while others pursue truth. And this is the Sunnah of life, Allah’s law, which decrees: “Everything has an appointed time, and nothing is eternal except His Face.”

Sometimes, Allah separates us from those who were close to free our hearts for those who will truly support us for His sake. How merciful is our Lord! He replaces, grants new people—those who are close not only in worldly matters but also in striving for the Hereafter. People who understand you with just a look, a tone, or silence; who feel our pain and joy and support us in difficult moments. Such relationships are built not on worldly interests but on shared faith, striving toward Allah, and the desire to worship and serve Him. They become a source of peace and solace, support in times of weakness. This is not mere coincidence—it is Allah’s mercy, His gift, His help, His response to prayers and sincere yearning for truth. A believer understands that true relationships, those that matter, are those that will endure in eternity, in Paradise. Therefore, they cherish people united not only by shared pasts but also by a common goal—the pleasure of Allah and the Hereafter.

It is narrated from Umar ibn al-Khattab (may Allah be pleased with him) that he said: "No person will be your friend throughout your entire life. But if you find someone who reminds you of Allah, hold onto them as a treasure." Only Allah is permanent. Yet even these blessed people are temporary. They may leave this life, move away, or disappear. And if your heart was too attached to them, you will feel the pain again.

Life is a series of arrivals and departures. People come and go, emotions flare and fade, circumstances change. Such is Allah’s law. No one stays with us forever except Allah Himself. A believing heart feels this deeply. It does not cling to the temporary because the harbor of this world is unreliable. As Ibn al-Qayyim said: "If you attach yourself to something temporary, you will inevitably experience pain. Only attachment to Allah brings peace."

For the believer, there is no loneliness. Why? Because their Lord is always with them. Allah is not just aware of us. He understands us better than we understand ourselves, closer to us than our jugular vein, hears us without words, and answers the call of the heart even when no one else understands. Even when people leave, betray, or forget—Allah does not forget. His mercy is constant, His support eternal, His understanding absolute. And this knowledge gives the believer strength, resilience, and inner balance.

When a person sincerely attaches their heart to Allah, they no longer depend on the moods and actions of others. They are free from emotional pain caused by attachment to people because they know: "Everything is temporary, but Allah is Eternal." A heart seeking refuge in people condemns itself to pain. But a heart directed toward Allah finds peace: "Indeed, in the remembrance of Allah do hearts find rest" (Qur’an 13:28).

By attaching oneself to the handle that will not break—faith, love for Allah, hope in Him—the believer gains true support, stability, confidence, and inner light. If Allah grants you a person with whom you strive together for His pleasure, cherish them as the apple of your eye. This is a gift not given to everyone. Thank Allah for such grace. But even if such people are not by your side—know this: You are not alone. Never. You are with the One Who created you, Who sustains you, Who guides you, Who hears you, and Who will never abandon you. Allah is your main and only constant support. Aim for eternity; do not mistake the harbor, insha'Allah...

Life is a series of lessons, and every separation, every cooling of relationships—is an opportunity to reflect on our true purpose. We did not come into this world to gather friends or build temporary connections but to worship and serve Allah and strive for eternal life. So, dear brothers and sisters, let us value those who are with us today but remember that true happiness and peace are found only in Allah. Let us choose the right harbor for our hearts—attachment to Allah, Who will never fail or forsake us. "And sufficient is Allah as a protector." (Surah An-Nisa, 4:171).

May Allah grant us wisdom and support in all events of our lives, and the strength to hold fast to Him when everything around seems shaky and impermanent. Ameen!

İlişkilere ve Gerçek sevgiye manevi bir bakış açısı...

Hayat bir dizi değişimdir ve bu dünyada hiçbir şey sabit kalmaz. Yaşarız, tanışırız, arkadaş oluruz, ayrılırız… Ve sıklıkla hayatımıza birlikte Allah’ın rızası için yürüdüğümüz, bize çok yakın olan insanların zamanla geçmişin gölgesine dönüştüğünü görürüz. Bu değişimler ruhu yaralayabilir, hüzne veya yalnızlığa neden olabilir. Ancak iman sahibi için bunların hiçbiri şaşırtıcı değildir. Bu, Allah’ın kanunudur. Bu, O’nun bilge planının bir parçasıdır…

Hamd olsun Allah’a ki, O’nu överiz ve yardımını ve affını dileriz. Ruhlarımızın kötülüğü ve kötü işlerimizden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, kimse onu şaşırtamaz; kimi de Allah sapıtırsa, kimse onu doğruya iletemez. Şehadet ederiz ki, ibadete layık tek ilah Allah’tır ve Muhammed O’nun kulu ve elçisidir.

Bir insan kendi hayatını ve başkalarının hayatlarını dikkatle gözlemlediğinde kaçınılmaz olarak şu açık sonuca varır: Bu dünyada hiçbir şey ebedi değildir. İnsan ilişkilerinde bu özellikle bariz hale gelir. Bizimle sevinç ve üzüntüyü paylaştığımız, İslam uğruna birlikte çalıştığımız, neredeyse bizim bir parçamız gibi görünenler — zamanla uzaklaşabilir, sanki okyanusun ortasında dağılmış gemiler gibi olabilirler. Bu bir trajedi değil, kimseye yüklenilecek bir suç da değil. Bu, yaşamın doğal akışıdır, Allah’ın kullarını denediği bir sınavın parçasıdır. Başta her gün görüşürsünüz, sonra daha az, ardından iletişim mesajlar ve aramalara dönüşür. Sonra birden fark edersiniz ki konuşacak bir şey kalmamış. İçsel bağ kaybolur, karşılıklı anlayış silinir gider. Bir zamanlar "en iyi arkadaşınız" olan kişi sadece bir anıya dönüşür.

Sanki siz, birlikte yolculuk eden iki gemisiniz ama artık kaderin dalgalanlarıyla farklı limanlara doğru yol almaktasınız. Bu her zaman düşmanlık veya kin yüzünden olmaz. Bazen farklı yaşam yolları, imtihanlar, içsel değişiklikler ve hatta dinî büyüme insanları ayırabilir. Bazıları Allah’a yaklaşırken, bazıları uzaklaşır. Bazıları dünyevi uğraşları seçerken, diğerleri hakikat yolunu seçer. Ve bu, her şeyin bir vadesi olduğuna hükmeden Allah’ın yasasıdır: "Her şeyin bir süresi vardır ve ancak O’nun Yüzü ebedidir."

Bazen Allah bizi yakın olanlardan ayırır ki kalplerimiz O’nun rızası için gerçek destek olacak kişilerle dolabilsin. Ne kadar merhametli bir Rab! O değiştirir, yeni insanlar verir — sadece dünya işlerinde değil aynı zamanda ahiret uğruna çabalayan kişiler. Sizi bir bakışla, tonla ya da sessizlikle anlayan, acınızı ve sevincinizi hisseden, zor anlarda destek olan insanlar. Bu ilişkiler dünyevi çıkarlar üzerine kurulmaz, ortak inanç, Allah’a yöneliş ve O’na ibadet etme ve hizmet etme isteği üzerine kurulur. Bu tür ilişkiler rahatlatma ve manevi teselli kaynağı haline gelir, güçsüzlük anlarında destek olur. Bu tesadüf değildir — Allah’ın bir lütfu, bir hediyesi, bir yardımı, dualarınızın ve hakikate yönelik samimi arzunuzun karşılığıdır. İnanan kişinin bildiği şey, gerçek ilişkilerin, geçici şeyler değil ebediyette devam edecek olanlardır. Dolayısıyla, sadece ortak bir geçmişle değil aynı zamanda Allah’ın rızası ve ahiret hedefiyle birleşmiş kişilere değer verir.

Umar bin Hattab (Allah ondan razı olsun) şöyle demiştir: "Hiçbir insan tüm hayatınız boyunca dostunuz olamaz. Ancak eğer size Allah’ı hatırlatan birini bulursanız, onu bir hazineden daha kıymetli tutun." Yalnızca Allah sabittir. Fakat bu kutsal insanlar bile süreklilik arzetmez. Hayatlarını sonlandırabilirler, gitmek zorunda kalabilirler ya da yok olabilirler. Eğer kalbiniz onlara fazlasıyla bağlıysa, tekrar acı çekebilirsiniz.

Hayat bir dizi geliş ve gidiştir. İnsanlar gelir ve gider, duygular yanar ve söner, şartlar değişir. İşte bu Allah’ın yasasıdır. Bize sonsuza kadar kalan tek şey Allah’dır. İnanan kalp bunu derinden hisseder. Geçici şeylere sımsıkı tutunmaz çünkü dünyanın limanı güvenilir değildir. İbn Kayyım şöyle der: "Eğer geçici bir şeye tutunursanız mutlaka acı çekeceksiniz. Yalnız Allah’a tutunmak huzur getirir."

İmanlı biri için yalnızlık yoktur. Neden? Çünkü onun Rabbi her zaman kendisiyle beraberdir. Allah sadece bizden haberdar değildir. Bizi kendimizden daha iyi anlar, bizden daha yakındır, söz söylemeden duyar ve kimse anlayamasa bile kalbin çağrılarına cevap verir. Hatta insanlar gitseler, bizi terk etse, unutsa bile — Allah unutmaz. O’nun rahmeti sürekli, desteği ebedi, anlayışı tamdır. Ve bu bilgi imanlı insana güç, direnç ve iç huzur verir.

Bir insan kalbini samimiyetle Allah’a bağlarsa, artık başkalarının ruh hallerine ve eylemlerine bağımlı kalmaz. İnsanlara olan bağlılıktan kaynaklanan duygusal acıdan özgürleşir çünkü bilir ki: "Her şey geçicidir, ama Allah ebedidir." İnsanlara sığınan bir kalp kendini acıya mahkum eder. Allah’a yönelen bir kalp ise huzur bulur: "Şüphesiz Allah’ı anmada kalbler huzur bulur." (Kur’an, 13:28).

Kırılmayacak bir desteğe — inanca, Allah’a olan sevgiye, O’ndan ümit etmeye — tutunan imanlı kişi gerçek destek, istikrar, güven ve iç ışık kazanır. Eğer Allah sana O’nun rızası için birlikte çabalayacağın birini verdiyse, onu gözü gibi koru. Bu herkese verilen bir lütuf değildir. Allah’a şükret. Ama böyle insanlar senin yanında olmasa bile — bil ki: Sen yalnız değilsin. Hiçbir zaman. Sen seni yaratan, seni besleyen, seni yönlendiren, seni duyan ve seni asla terk etmeyen Allah’la birliktesin. Allah senin ana ve tek sürekli desteğindir. Ebediyete yönel, limanı yanlış seçme, inşallah...

Hayat bir dersler serisidir ve her ayrılık, her ilişki soğuması — gerçek amacımız üzerine düşünme fırsatıdır. Dünya arkadaş toplamak veya geçici bağlantılar kurmak için gelmedik; Allah’a ibadet etmek, O’na hizmet etmek ve ebedi hayata ulaşmak için geldik. Ey sevgili kardeşlerim, bugün yanımızda olanlara değer verelim ama gerçek mutluluğun ve huzurun yalnızca Allah’ta bulunduğunu unutmayalım. Kalplerimiz için doğru limanı seçelim — bizi asla hayal kırıklığına uğratmayacak olan Allah’a bağlılığı. "Ve Allah koruyucu olarak yeter." (Nisa suresi, 4:171).

Allah bize hayatımızdaki her olayda hikmet ve destek versin, çevremizdeki her şey titrek ve geçici görünse bile O’na sıkı sıkıya sarılmamız için bize güç versin. Amin!

Një perspektivë shpirtërore mbi marrëdhëniet dhe dashurinë e vërtetë...

Jeta është një seri ndryshimesh dhe asgjë në këtë botë nuk mbetet e pandryshuar. Ne jetojmë, takohemi, bëhemi miq, ndahemi… Dhe shpesh vëzhgojmë se ata që dikur ishin më të afërveçant për ne, me të cilët ecëm dorë në dorë për kënaqësinë e Allahut, me kalimin e kohës bëhen vetëm hije nga e kaluara. Këto ndryshime mund të plagosin shpirtin, të shkaktojnë melancoli apo edhe vetmi. Por për besimtarin, asgjë prej kësaj nuk është e papritur. Ky është ligji i Allahut. Ky është pjesë e planit të tij të urtë...

Lavdim për Allahun, të cilin ne i lutemi dhe nga i cili kërkojmë ndihmën dhe faljen. Ne kërkojmë strehim te Allahu nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprimet e gabuara. Kushcë Allahi udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim. Dhe kushcë Allahi e lë, askush nuk mund ta udhëzojë. Ne deklarojmë se nuk ka zot që meriton adhurim përveç Allahut, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe dërgues i Tij.

Kur një person vëzhgon me kujdes jetën e tij dhe jetën e të tjerëve, ai përfundimisht arrin në një përfundim të qartë: asgjë në këtë botë nuk është e përjetshme. Kjo bëhet veçanërisht e dukshme në marrëdhëniet njerëzore. Ata me të cilët ndajmë gëzimin dhe dhimbjen, punojmë bashkë për Islam, të cilët dukeshin si pjesë e vetes sonë — mund të zhduken me kalimin e kohës, si anije të shpërndara në oqean. Kjo nuk është tragjedi dhe as faji i askujt. Kjo është rrjedha natyrore e jetës, pjesë e provës me të cilën Allah i provon robat e Tij. Fillimisht takoheni çdo ditë, pastaj më pak shpesh, më pas komunikimi kalon në mesazhe dhe telefonata. Pastaj realizoni se nuk keni gjë për t’u folur. Lidhja brenda humbet, kuptimi reciprok largohet. Dhe personi që dikur ishte "miku juaj më i mirë" bëhet thjesht një kujtim.

Ndjeheni sikur jeni dy anije që dikur lundruan bashkë por tani janë shpërndarë në valët e fatit, secila drejt portit të saj. Kjo nuk lidhet gjithmonë me armiqësi apo zemërim. Ndonjëherë janë thjesht rrugë të ndryshme të jetës, prova, ndryshime të brendshme dhe madje edhe rritja spirituale që ndajnë njerëzit. Disa afrohen Allahut, ndërsa të tjerët largohen. Disa zgjedhin shtresat e botës, ndërsa të tjerët rrugën e vërtetës. Dhe kjo është Ligji i Allahut, i cili thotë: "Çdo gjë ka një afat dhe asgjë nuk është e përjetshme përveç fytyrës së Tij."

Ndonjëherë Allah na ndan nga ata që ishin pranë për t’u liruar zemrat tona për ata që do të jenë mbështetje e vërtetë për Liri. Sa i mëshirëzë është Zoti ynë! Ai zëvendëson, jep njerëz të rinj — ata që janë afër jo vetëm në punët e botsë, por edhe në strehim për Jetën tjetër. Njerëz që ju kuptojnë me një sy, një ton, apo me heshtje; që ndjejnë dhimbjen dhe gëzimin tuaj dhe ju mbështesin në momentet e vështira. Këto marrëdhënie nuk bazohen në interesa botësore, por në besim të përbashkët, në strehim drejt Allahut dhe në dëshirën për t'u adhuruar dhe shërbyer atij. Ato bëhen burim i qetësisë dhe të qetësimit shpirtëror, mbështetje në momentet e dobët. Kjo nuk është rastësi — kjo është mëshirë e Allahut, dhuratë e Tij, ndihma e Tij, përgjigja e Tij për lutjet dhe për synimin e vërtetë të zemrës për të vërtetën. Besimtari e di se marrëdhëniet e vërteta, ato që kanë vlerë, janë ato që do të vazhdojnë në përgjithësi, në Xhehenë. Prandaj, ata vlerësojnë njerëzit që janë të bashkuar jo vetëm nga e kaluara e përbashkët, por edhe nga qëllimi i përbashkët — kënaqësia e Allahut dhe Jeta tjetër.

Transmetohet nga Omar ibn al-Khattab (le të jetë Allah i kënaqur me të) që tha: "Asnjë njeri nuk do të jetë mik i juaji gjatë gjithë jetës. Por nëse gjeni dikë që ju kujton për Allahun, mbajeni atë si një thesar." Vetëm Allahu është i pandryshueshëm. Por edhe këta njerëz të benjamëzuar janë të ndryshueshëm. Ata mund të lënë jetën, mund të shkojnë larg, mund të zhduken. Dhe nëse zemra juaj ishte shumë e lidhur me ta, do të ndiheni përsëri në dhembje.

Jeta është një seri ardhjesh dhe largimesh. Njerëzit vijnë dhe shkojnë, emocionet ndizen dhe fiken, kushtet ndryshojnë. Kjo është ligji i Allahut. Askush nuk mbetet me ne përgjithmonë përveç vetë Allahut. Zemra e besimtarit e ndjen këtë thellësisht. Ajo nuk ngjit në të përkohshmen sepse limani i botsë është i paqëndrueshëm. Siç thotë Ibn al-Kayyim: "Nëse lidheni me diçka të përkohshme, patjetër do të përjetojë dhembje. Vetëm lidhja me Allahun sjell qetësi."

Për besimtarin nuk ka vetmi. Pse? Sepse Zoti i tij është gjithmonë me të. Allah nuk di vetëm për ne. Ai na kupton më mirë se ne vetë, është më afër se gjaku ynë, na dëgjon pa fjalë dhe përgjigjet thirrjes së zemrës, edhe kur askush tjetër nuk na kupton. Edhe kur njerëzit largohen, na tradhin apo harrojnë — Allah nuk haron. Mëshirë e Tij është e vazhdueshme, mbështetja e Tij e përjetshme, kuptimi i Tij absolut. Dhe kjo njohuri jep forcë, rezistencë dhe balancë shpirtërore të besimtarit.

Kur një person lidh zemrën e tij me Allahun me gjithë zemrën, ai nuk varet më nga gjendjet dhe veprimet e të tjerëve. Ai është i lirë nga dhembja emocionale për shkak të lidhjes me njerëzit, sepse e di: "Gjithçka është e përkohshme, por Allah është i përjetshëm." Një zemër që kërkon strehim tek njerëzit, e dënon veten në dhembje. Por një zemër e drejtuar drejt Allahut gjen qetësi: "Në të vërtetë, në kujtimin e Allahut zemrat gjejnë qetësi." (Kur'an, 13:28).

Duke u lidhur me një kapërderdhje që nuk thyhet — besimin, dashurinë për Allahun, shpresën tek Ai — besimtari fiton një mbështetje të vërtetë, stabilitet, besim dhe dritë brenda. Nëse Allah ju jep një person me të cilin punoni bashkë për kënaqësinë e Tij, vlerësoni atë si syrin e syrit. Kjo është një dhuratë jo dhënë për të gjithë. Falni Allahut për këtë mëshirë. Por edhe nëse këta njerëz nuk janë pranë — dini këtë: Ju nuk jeni të vetmuar. Kurrë. Ju jeni me Atë që ju krijoi, ju ushqeu, ju udhëhoqi, ju dëgjoi dhe nuk do t'ju lë. Allah është mbështetja juaj kryesore dhe e vetmja e përhershme. Synoni përjetësinë, mos gaboni limanin, inshallah...

Jeta është një seri mësimesh, dhe çdo ndarje, çdo ftohje e marrëdhënieve — është një mundësi për të reflektuar mbi qëllimin tonë të vërtetë. Ne nuk erdhëm në këtë botë për të mbledhur miq ose ndërtuar lidhje të përkohshme, por për t'u adhuruar dhe shërbyer Allahut dhe për të strehmuar për jetën e përjetshme. Pra, miqtë e mi dhe motrat e mia, le të vlerësojmë ata që janë pranë nesh sot, por le të mos harrojmë se lumturia e vërtetë dhe qetësia gjenden vetëm në Allah. Le të zgjedhim limanin e duhur për zemrat tona — lidhjen me Allahun, i cili kurrë nuk na do të shkel e as të na lë. "Dhe Allahu është i mjaftueshëm si mbrojtës." (Sureja An-Nisa, 4:171).

Të na japë Allahu urtë dhe mbështetje në të gjitha ngjarjet e jetës sonë, dhe forcën të mbahemi fort për Të, kur gjithçka rreth nesh duket i lëkundur dhe jo i përjetshëm. Ameen!