Выбор Палестины в качестве «родины» для сионизма — это коварный колониальный замысел...
The choice of Palestine as the "homeland" for Zionism is an insidious colonial plan... / Filistin'i Siyonizm için «vatan» olarak seçmek, sinsi bir sömürge planıdır... / Zgjedhja e Palestinës si "atdheu" për Sionizmin është një plan tinëzar kolonial...
Появление палестинского вопроса изначально не было естественным. Это не результат соприкосновения между соседствующими народами, не спор о границах, не борьба за ресурсы или стратегическое положение. Его появление стало звеном в цепи культурного противостояния между Западом со всеми его народами, с одной стороны, и мусульманами, с другой...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Палестина и её святыни были ареной культурного противостояния с самого рассвета Ислама. Это была арена крестовых походов, сюда дошли монгольские нашествия, и сегодня она вновь стала ареной противостояния с еврейским образованием и стоящими за ним западными странами. Поскольку возникновение этого вопроса связано с культурным противостоянием, необходимо понимать его именно в этом контексте. Оккупация Палестины после разрушения Халифата не случайность, а продуманный шаг. Выбор Палестины в качестве «родины» для евреев — это коварный колониальный замысел.
Неверные колонизаторы вонзили еврейское образование как ядовитый кинжал в бок Исламской Уммы, чтобы воспрепятствовать её единству и не дать ей восстановить Халифат. Они превратили палестинский вопрос в инструмент отвлечения и усыпления бдительности мусульманской Уммы, уводя её от судьбоносного вопроса. Со временем палестинский вопрос, как в официальной риторике, так и в СМИ, стал «главным делом» арабских режимов. Эти режимы использовали его как предлог, чтобы отвлечь мусульман от стремления установить законы Аллаха, от осознания предательства правителей, от утраты богатств и падения статуса Уммы на мировой арене. Проблему Палестины они окрестили как «первую арабскую проблему», в то же время сама Палестина была далека от этих заговоров.
Эта Благословенная Земля, место вознесения нашего Пророка ﷺ, по сей день остаётся скалой, о которую рушатся козни неверных. Несмотря на их интриги и уловки, Всевышний Аллах обратил их козни против них самих, и они не добились никакой выгоды для себя. Из Палестины прозвучал призыв к Исламу, Палестина напомнила всей Умме, что мусульманское государство — это её судьбоносный вопрос, вопрос жизни и смерти. События, подобные «Наводнению Аль-Аксы», лишь подтвердили эту жизненно важную потребность. Война в Газе укрепила в Исламской Умме несколько ключевых понятий, которые она осознала на чувственном уровне. Эти понятия имеют важное значение для Уммы на её пути к восстановлению утраченной власти.
Война в Газе расширила пропасть между Уммой и её правителями. Умма ясно увидела уровень предательства и заговора со стороны своих правителей — они ближе к врагу, они на его стороне, в его лагере. Нет никакой разницы между одним правителем и другим, нет разницы между Абдаллой II и Эрдоганом, между ас-Сиси и ибн Салманом. Фиговый лист спал, и их позор открылся для всех. Умма всё яснее осознаёт, что именно эти ставленники, эти «чужаки» являются причиной всех бед, причиной её утраты и униженного положения среди других народов. Мусульмане стали свидетелями того, как эти правители за пятнадцать месяцев не смогли передать даже глоток воды жителям Газы, в то время как снабжали сионистское образование едой, одеждой и топливом — поступок, от которого у любого разумного человека стынет кровь в жилах!
Эта истина стала прочным понятием в сознании Уммы, что является преодолением одного из препятствий на пути к установлению справедливости, которая будет установлена на руинах тиранических режимов. И это — очень благой вестник. «Наводнение Аль-Аксы» и последующие за ним события укрепили уверенность Уммы в самой себе и в своей способности противостоять западным державам. Умма увидела, как несколько тысяч её сыновей смогли разрушить «непобедимость» еврейского образования — того самого «пугала», которым правители мусульман так долго запугивали Умму. Небольшая группа юношей, уверовавших в своего Господа, смогла унизить это образование и стоящие за ним западные силы. А что было бы, если бы вся Умма поднялась и использовала весь свой потенциал для борьбы с врагами? Что было бы, если бы двинулись её армии, бригады, танки и самолёты? Что было бы, если бы толпы мусульман двинулись маршем к Благословенной земле? Нет сомнений, что враг был бы парализован страхом, и ни одна сила на земле не смогла бы устоять перед Исламской Уммой.
В этой войне участвовало не только сионистское образование, но и все силы безбожия, стоявшие за ним. Это подтверждает истинную суть конфликта — то, что религия неверия едина, и она сражается против мусульман, стреляя из одного оружия. То, что происходит на Благословенной земле — это война против Ислама и мусульман. Об этом прямо заявил премьер-министр еврейского образования Шайтаньяху, сказав, что их война — это защита западной цивилизации и стран «свободного мира». В своём выступлении в Конгрессе он сказал: «Мы ведём войну в интересах Америки и стран региона». Это должно побудить мусульман осознать суть происходящей войны, чтобы объединить усилия, определить цель и не утонуть в западных уловках и зыбучих песках международного права!
Эта война ещё больше укрепила осознание ключевой роли армии в осуществлении перемен. Исключение армии из дел Уммы и её отстранённость от судьбоносных вопросов — это путь к поражению и увековечиванию позорного положения, в котором оказались мусульманские страны. В ходе этой войны мусульмане ясно осознали жизненную необходимость армии для защиты народа Палестины и его святынь. Всё громче звучат призывы к её выступлению. Именно этим объясняется всенародное восхищение такими героями, кто в одиночку разорвал цепи унижения и поднялся на защиту своих угнетённых братьев в Газе.
Армии обязаны защищать мусульман и отражать любую агрессию против них, они так же обязаны поддержать тех, кто трудится над переменами и установлением справедливого государства. Любые военные действия должны осуществляться под руководством искреннего политического руководства, а этого невозможно достичь под властью существующих марионеточных режимов. Такое руководство станет возможным лишь при установлении справедливости, которая будет отстаивать интересы Уммы, защищать её святыни, честь и достоинство. Именно этого опасаются колонизаторы, с самого начала войны западные державы и подвластные им режимы постоянно призывают к недопущению расширения конфликта из страха, что армии мусульман сольются со своими народами и выйдут из-под их контроля.
Война в Газе раскрыла лицемерие и фальшь западной культуры. Страны Запада, которые так долго твердили нам о правах человека, женщин и детей, показали свою суть, содействуя сионистам и оказав ему полную поддержку в его насилии против мирных жителей, в изгнании людей и в создании гуманитарной катастрофы. Это раскрыло их истинную сущность и лживость их утверждений. Это несколько понятий, которые прочно закрепились в сознании Уммы, и они подтверждают, что вопрос Палестины останется напоминанием для Уммы о необходимости восстановления справедливого правления
Палестина и справедливость неразделимы друг от друга. Палестина была завоёвана справедливым руководством, освобождена и защищена им, а с падением этого руководства она была оккупирована. Но с её окраин вновь зазвучал призыв, и с соизволения Всевышнего Аллаха Палестина вновь будет освобождена. Ведь это для Аллаха легко. Аминь!
The choice of Palestine as the "homeland" for Zionism is an insidious colonial plan...
The emergence of the Palestinian issue was not a natural occurrence. It was not the result of contact between neighboring peoples, nor a dispute over borders, resources, or strategic positions. Its appearance was a link in the chain of cultural confrontation between the West and all its peoples on one side, and Muslims on the other...
Praise be to Allah, Whom we praise and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our wicked deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.
Palestine and its holy sites have been an arena of cultural confrontation since the dawn of Islam. It was the stage for the Crusades, it bore the brunt of Mongol invasions, and today it has again become a battleground against Jewish nationalism and the Western powers backing it. Since the emergence of this issue is tied to cultural confrontation, it must be understood in this context. The occupation of Palestine after the destruction of the Caliphate was no accident; it was a calculated move. Choosing Palestine as the "homeland" for Jews was a cunning colonial plot.
The infidel colonizers thrust the Jewish entity like a poisonous dagger into the heart of the Islamic Ummah to prevent its unity and block the restoration of the Caliphate. They turned the Palestinian issue into a tool of distraction and pacification for the Muslim Ummah, diverting it from its destiny. Over time, the Palestinian question became the "main cause" of Arab regimes in official rhetoric and media. These regimes used it as a pretext to distract Muslims from striving to establish Allah’s laws, from recognizing the betrayal of their rulers, and from the loss of wealth and status of the Ummah on the global stage. They labeled the Palestinian problem as the "primary Arab issue," while Palestine itself remained far removed from these conspiracies.
This Blessed Land, the site of our Prophet’s ascension ﷺ, continues to be the rock upon which the plots of the unbelievers shatter. Despite their schemes, Allah turned their plots against them, and they gained nothing. From Palestine, the call to Islam resounded, reminding the entire Ummah that the Islamic state is its destiny—a matter of life and death. Events like the "Al-Aqsa Flood" confirmed this vital need.
The war in Gaza reinforced several key concepts in the Islamic Ummah, which it came to understand deeply. These concepts are crucial for the Ummah on its path to restoring lost authority.
The Gaza war widened the gap between the Ummah and its rulers. The Ummah clearly saw the level of betrayal and conspiracy by its leaders—they sided with the enemy, were in their camp. There is no difference between one ruler and another, no difference between Abdullah II and Erdogan, between Al-Sisi and Ibn Salman. The fig leaf fell, and their shame was exposed to all. The Ummah increasingly realizes that these puppets, these “outsiders,” are the cause of all its woes, its downfall, and its humiliation among other nations. Muslims witnessed how these rulers, over fifteen months, couldn’t even deliver a drop of water to the people of Gaza, while they supplied the Zionist entity with food, clothing, and fuel—a deed that would make any rational person’s blood run cold!
This truth became a firm concept in the consciousness of the Ummah, overcoming one obstacle on the path to establishing justice, which will be built on the ruins of tyrannical regimes. And this is very good news.
The "Al-Aqsa Flood" and subsequent events strengthened the Ummah's confidence in itself and its ability to stand against Western powers. The Ummah saw how a few thousand of its sons shattered the "invincibility" of the Zionist entity—the very "bogeyman" with which Muslim rulers had long terrorized the Ummah. A small group of young men who believed in their Lord humiliated this entity and the Western forces behind it. What would happen if the entire Ummah rose up and used all its potential to fight the enemies? What if its armies, brigades, tanks, and planes moved forward? What if crowds of Muslims marched toward the Blessed Land? There is no doubt that the enemy would be paralyzed with fear, and no force on earth could withstand the Islamic Ummah.
This war involved not only the Zionist entity but all forces of disbelief behind it. This confirms the true nature of the conflict—religion of unbelief is one, and it fights against Muslims using the same weapons. What is happening on the Blessed Land is a war against Islam and Muslims. This was explicitly stated by the Prime Minister of the Zionist entity, Satananyahu, who said their war was to defend Western civilization and the "free world." In his speech to Congress, he said, "We are fighting in the interests of America and countries in the region." This should prompt Muslims to recognize the essence of the ongoing war, unite efforts, define goals, and not get lost in Western tricks and the quicksand of international law!
This war further reinforced the awareness of the army's critical role in bringing about change. Excluding the army from the affairs of the Ummah and keeping it away from pivotal issues is a path to defeat and perpetuating the shameful position in which Muslim countries find themselves. During this war, Muslims clearly realized the vital necessity of the army to protect the people of Palestine and its holy sites. Calls for its intervention are growing louder. This explains the widespread admiration for heroes who, alone, broke the chains of humiliation and rose to defend their oppressed brothers in Gaza.
Armies are obligated to protect Muslims and repel any aggression against them. They are also duty-bound to support those working for change and establishing a just state. Any military action must be carried out under sincere political leadership, which cannot be achieved under the existing puppet regimes. Such leadership will only be possible with the establishment of justice that defends the interests of the Ummah, protects its sanctities, honor, and dignity. This is what the colonizers fear. From the start of the war, Western powers and their puppet regimes have constantly called for preventing the expansion of the conflict, fearing that Muslim armies might merge with their people and slip out of their control.
The war in Gaza exposed the hypocrisy and falsehood of Western culture. Western countries, which had long preached to us about human rights, women’s rights, and children’s rights, revealed their true nature by aiding the Zionists and fully supporting their violence against civilians, expelling people, and creating a humanitarian catastrophe. This unveiled their true essence and the lies of their claims.
These are some concepts firmly rooted in the consciousness of the Ummah, confirming that the Palestinian question will remain a reminder for the Ummah of the necessity of restoring just governance.
Palestine and justice are inseparable. Palestine was conquered, liberated, and protected by a just leadership, and after the fall of that leadership, it was occupied. But from its outskirts, the call has sounded again, and by the permission of Almighty Allah, Palestine will be liberated once more. For Allah, this is easy. Ameen!
Filistin'i Siyonizm için «vatan» olarak seçmek, sinsi bir sömürge planıdır...
Filistin meselesinin ortaya çıkışı başlangıçta doğal bir süreç değildi. Bu, komşu halklar arasında bir temasın sonucu değildi, sınırlarla ilgili bir anlaşmazlık değildi, kaynaklar veya stratejik konum için bir mücadele değildi. Oluşumu, Batı ile tüm halkları bir tarafta ve Müslümanlar diğer tarafta olmak üzere kültürel bir çatışmanın bir halkasıydı...
Hamd olsun Allah’a ki, O’nu överiz ve yardımını ve affını dileriz. Ruhlarımızın ve kötü işlerimizin kötülüğünden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse onu hiç kimse yanıltamaz ve kimi O yolundan çıkarırsa onu hiç kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, hiçbir ilah ibadete layık değildir ancak Allah ve şahitlik ederiz ki Muhammed O’nun kuludur ve elçisidir.
Filistin ve kutsal yerleri İslam'ın ilk gününden beri kültürel çatışma sahnesi olmuştur. Haçlı seferleri burada gerçekleşmiş, Moğol istilaları buraya ulaşmış ve bugün tekrar Yahudi kuruluşuna karşı batılı ülkelerle birlikte çatışma noktası haline gelmiştir. Bu sorunun ortaya çıkışı kültürel bir çatışmayla bağlantılı olduğu için bu bağlamda anlaşılmalıdır. Halifeliğin yıkılmasından sonra Filistin'in işgali bir tesadüf değil, planlı bir adımdı. Filistin'in Yahudiler için "vatan" olarak seçilmesi hain bir sömürgeci planın parçasıydı.
İnkarcı sömürgeciler, Yahudi kuruluşunu İslami Ümmet’in kalbine zehirli bir hançer gibi sapladılar, böylece birliğini engellemek ve Halifeliği yeniden kurmasını önlemek istediler. Filistin meselesini Müslüman Ümmeti'nin dikkatini dağıtmak ve uykusunu uyutmak için bir araç haline getirdiler. Zamanla Filistin meselesi Arap rejimlerinin "baş sorunu" haline geldi hem resmi söylemlerde hem de medyada. Bu rejimler bunu, Müslümanları Allah'ın yasalarını kurmaya çalışmaktan alıkoymak, yöneticilerin ihanetini fark etmekten uzak tutmak ve Ümmetin varlığını kaybetmesi ve dünya sahnesindeki statüsünü düşürmek için bahane olarak kullandılar. Onlar sorunu "ilk Arap sorunu" olarak adlandırdılar, ancak Filistin kendisi bu entrikalardan uzaktı.
Bu Kutsal Toprak, Peygamberimizin (ﷺ) yükseldiği yer, bugüne kadar inançsızların entrikalarının üzerine çarptığı kayalık olarak kaldı. Tüm entrikalarına rağmen Allah onların entrikalarını kendilerine karşı çevirdi ve hiçbir fayda elde edemediler. Filistin'den İslam çağrısı yankılandı ve tüm Ümmet'e hatırlattı: Müslüman devlet onun takdiridir, hayat ve ölüm meselesidir. "El-Aksa Sel Saldırısı" gibi olaylar bu hayati ihtiyacın doğrulaması oldu.
Gaza'daki savaş, İslami Ümmet'te bazı temel kavramları pekiştirdi ve bunları derinden anlamasını sağladı. Bu kavramlar, Ümmet'in kaybedilen gücü geri kazanma yolunda büyük öneme sahiptir.
Gaza Savaşı, Ümmet ile yöneticileri arasındaki uçurumu genişletti. Ümmet, yöneticilerinin ihanet düzeyini ve komplolarını net bir şekilde gördü - yöneticiler düşman tarafındaydı, düşmanın kamplarındaydı. Bir yöneticiyle diğer yönetici arasında, Abdullah II ve Erdoğan arasında, el-Sisi ve İbn Selman arasında hiçbir fark yoktu. İncir yaprağı düştü ve utançları herkesçe açığa çıktı. Ümmet giderek daha fazla farkına vardı ki, tam da bu kuklalar, bu "yabancılar", bütün sıkıntıların nedeniydi, varlıklarını kaybetmenin ve diğer uluslar arasında küçük düşmenin sebebiydi. Müslümanlar, bu liderlerin on beş ay boyunca Gazze halkına tek bir damla su bile ulaştıramadıklarını, buna karşılık Siyonist kuruluşu yiyecek, giysi ve yakıtla beslediklerini gördü - bu, her akıllı insanın kanını donduran bir eylemdi!
Bu gerçek, adaletin tesis edileceği ve zalim rejimlerin harabeleri üzerinde inşa edileceği yolda bir engelin aşılmasını sağlayan Ümmet'in bilincinde sağlam bir kavram haline geldi. Ve bu çok güzel bir haberdir.
"El-Aksa Sel Saldırısı" ve ardından gelen olaylar, Ümmet'in kendisine olan güvenini ve Batılı güçlere karşı koyma yeteneğini güçlendirdi. Ümmet, birkaç bin genci dünyanın en güçlü ordularından birini yıktığını gördü - Müslüman liderlerin onca zaman korkutup durduğu "korkuluğa". Az sayıda genç inanan, bu kuruluşu ve arkasındaki Batılı güçleri küçük düşürdü. Peki ya tüm Ümmet ayağa kalksa ve tüm potansiyelini düşmanlarla savaşmak için kullansa ne olurdu? Orduları, tugayları, tankları ve uçakları hareket ettirse ne olurdu? Müslüman kalabalıkları Kutsal Topraklara doğru yürümeye başlasa ne olurdu? Hiç şüphe yok ki düşman korkudan felç olurdu ve dünyada hiçbir güç İslami Ümmet’e dayanamazdı.
Bu savaş yalnızca Siyonist kuruluşu değil, onun arkasındaki tüm inkar güçlerini içeriyordu. Bu, çatışmanın gerçek doğasını doğruluyor - inkar dininin bir olduğunu ve Müslümanlara karşı aynı silahları kullandığını gösteriyor. Kutsal Topraklarda yaşananlar İslam ve Müslümanlara karşı bir savaştır. Bunu Siyonist kuruluşun Başbakanı Şaytananyahu açıkça belirtti ve dedi ki, onların savaşı Batı medeniyetini ve "özgürlük dünyasını" korumaktır. Kongre'deki konuşmasında şu sözleri söyledi: "Biz Amerika ve bölgedeki ülkelerin çıkarları için savaşıyoruz." Bu, Müslümanları savaşın özünü anlamaya, çabalarını birleştirmeye, hedefleri belirlemeye ve Batı entrikalarının ve uluslararası hukukun bataklıklarında boğulmamaya çağırmalıdır.
Bu savaş, değişime ulaşmak için ordunun kritik rolünün farkına varılmasını daha da güçlendirdi. Orduyu Ümmet işlerinden dışlamak ve kader belirleyici meselelerden uzak tutmak yenilgiye ve Müslüman ülkelerin aşağılanmasına yol açar. Bu savaş sırasında Müslümanlar, halkın ve kutsal yerlerin korunması için ordunun yaşamsal önemini net bir şekilde anladılar. Müdahale çağrısı gittikçe artıyor. Bu, Gazze'deki ezilmiş kardeşlerini savunmak için tek başına alçakgönüllülük zincirlerini kıran kahramanlara duyulan halk yürüyüşüne açıklık getiriyor.
Ordu, Müslümanları korumak ve her türlü saldırıya karşı koymakla yükümlüdür. Ayrıca, değişim için çalışanları desteklemeli ve adaletli bir devlet kurulmasına katkıda bulunmalıdır. Askeri operasyonlar, samimi siyasi liderlik altında yürütülmelidir ki bu, mevcut kukla rejimler altında mümkün değildir. Böyle bir liderlik, sadece Ümmetin çıkarlarını savunan, kutsal yerlerini, onurunu ve saygınlığını koruyan adalet tesis edildiğinde mümkün olacaktır. İşte bu, sömürgecilerin korktuğu şeydir. Savaşın başından itibaren Batılı güçler ve kontrolündeki rejimler sürekli olarak çatışmanın genişlemesini önlemek için çağrıda bulunmuşlardır çünkü Müslüman ordularının halklarıyla birleşip kontrolden çıkabileceğinden korkuyorlar.
Gaza Savaşı, Batı kültürünün ikiyüzlülüğünü ve yanlışlığını ortaya çıkardı. İnsan hakları, kadın hakları ve çocuk hakları konusunda bize vaaz veren Batı ülkeleri, sivillere karşı şiddet, insanları sürgün etme ve insani felaket yaratma konusunda Siyonistlere yardımda bulunarak gerçek yüzlerini gösterdiler. Bu, onların gerçek doğalarını ve iddialarının yalan olduğunu ortaya çıkardı.
Bunlar, Ümmet'in bilincine yerleşen birkaç kavramdır ve bunlar, Filistin meselesinin adaletli yönetim gerekliliğini hatırlatmaya devam edeceği gerçeğini doğrular.
Filistin ve adalet birbirinden ayrılmaz. Filistin, adaletli bir liderlik tarafından fethedildi, özgürleştirildi ve korundu ve bu liderliğin düşmesinden sonra işgal edildi. Ancak kenar mahallelerinden yine çağrı duyuldu ve Yüce Allah'ın izniyle Filistin bir kez daha özgürleştirilecek. Çünkü Allah için bu kolaydır. Amin!
Zgjedhja e Palestinës si "atdheu" për Sionizmin është një plan tinëzar kolonial...
Shfaqja e pyetjes palestineze fillestarisht nuk ishte një proces natyror. Ky nuk ishte rezultat i kontaktit midis popujve fqinjë, as një konflikt kufizash, burimeve apo pozitave strategjike. Shfaqja e saj ishte një lidhje në zinxhirin e përballimit kulturor ndërmjet Perëndimit dhe të gjithë popujve të tij nga njëra anë dhe muslimanëve nga ana tjetër...
Lavdi i takon Allahut, Ne e lavdërojmë Atë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehë tek Allahu nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprat e keqija. Kush udhëheq Allahu në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kush lë Allahu jashtë rrugës, askush nuk mund ta udhëheqë në të drejtën. Ne deklarojmë se nuk ka zot që meriton adhurimin përveç Allahut të Vetmit, dhe ne deklarojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe Profeti i Tij.
Palestina dhe vendet e shenjta të saj kanë qenë arenë përballimesh kulturore që nga fillimi i Islamiut. Kjo ishte skena e kryqëzatave, këtu mbërritën pushtimet mongole, dhe sot përsëri ka bërë pikë perëndimore të perëndimit dhe forcave që i mbështesin ato. Meqenëse paraqitja e kësaj çështjeje lidhet me përballimin kulturor, duhet të kuptohet në këtë kontekst. Okupimi i Palestines pas shkatërrimit të Kalifatit nuk ishte një aksident; ishte një hap i planifikuar. Zgjedhja e Palestines si "vendlindje" për hebrejt ishte një intrigë koloniale mashtruese.
Perëndimtarët kolonizatorë futën organizimin hebrejk si një thikë helmuese në zemrën e Ummetit Islame për të penguar njësimin e saj dhe për të bllokuar rikthimin e Kalifatit. Ato bënë çështjen palestineze një mjet për të shmangur dhe hipnotizuar Ummetin Islame, duke e larguar nga destinacioni i saj. Me kalimin e kohës, çështja palestineze u bë "problemi kryesor" i regjimeve arabe, si në retorikën zyrtare ashtu edhe në mediave. Këto regjime e përdorën atë si një pretekst për të larguar muslimanët nga përpjekjet për të vendosur ligjet e Allahut, nga vetëdijesimi i tradhënieve të udhëheqësve dhe nga humbja e pasurive dhe pozicionit të Ummetit në skenën botërore. Ato e quanin problemin palestinez "problemin arabisht të parë", ndërkohë që Palestina ishte e largët nga këto intriga.
Kjo Tokë e Shenjtë, vendi i ngjitjes së Profetit tonë ﷺ, ende është shkëmbi në të cilin shkatërrohen intriguat e paganoit. Nga gjithë intriguat e tyre, Allahu iu kthye intriguat kundër vetvetes dhe ata nuk arritën asnjë përfitim. Nga Palestina u dëgjua thirrja për Islam dhe e gjithë Ummeti u kujtoi se shteti islame është fati i saj - çështje jetë dhe vdekjeje. Ngjarje si "Vënia në Ujë të El-Aqsait" konfirmuan këtë nevojë vitale.
Lufta në Gazë forciti disa koncepte kyç në Ummetin Islame, të cilat ai kuptoi thellësisht. Këto koncepte janë të rëndësishme për Ummetin në rrugën e tij për të rikthyer fuqinë e humbur.
Lufta në Gazë zgjeroi hiçsinë mes Ummetit dhe udhëheqësit të tij. Ummeti e pa qartë nivelin e tradhënieve dhe intriguave nga udhëheqësit e tij - ata ishin në anën e armikut, në kampin e tij. Nuk ka dallim midis një dhe tjetrit, nuk ka dallim midis Abdullah II dhe Erdoğani, midis El-Sisi dhe İbn Salmana. Fleta e inkjit u hoqi dhe turpshmeria u zbulua për të gjithë. Ummeti po kupton gjithnjë e më mirë se pikërisht këta kukulla, këta "të huaj," janë shkaku i të gjitha problemeve, shkaku i humbjes dhe pozicionit të ulët mes kombave të tjerë. Muslimanët shikuan se këta udhëheqës, për pesëmbëdhjetë muaj, nuk arritën as të dërgonin një pije uji për banorët e Gazës, ndërkohë që furnizonin organizimin sionist me ushqim, veshje dhe karburant - një veprim që do të ftohej gjakun e çdo njeriu të arsyes.
Kjo realitet u bë një koncept i fortë në vetëdijen e Ummetit, duke kaluar një pengesë në rrugën e vendosjes së drejtësisë, e cila do të ndërtohet në rrëmujt e regjimeve tiranike. Dhe kjo është një lajm shumë i mirë.
"Ngritja në Ujë të El-Aqsait" dhe ngjarjet e pasueshme forcuan vetëbesimin e Ummetit në vetveten dhe në aftësinë për të përballuar fuqitë perëndimore. Ummeti mori vesh se disa mijë djem e shkatërruan "pamposhtshmërinë" e organizimit sionist - atij "mëngjesi" me të cilin udhëheqësit muslimanë frikësoheshin shumë. Një grup i vogël të rinjsh që besuan në Zotin e tyre e turpëruan këtë organizim dhe forcat perëndimore prapa tij. Çfarë do të ndodhte nëse gjithë Ummeti ngritej dhe përdorte të gjithë potencialin për të luftuar armiqtë? Çfarë do të ndodhte nëse armiqtë, brigadat, tanket dhe avionet lëviznin? Çfarë do të ndodhte nëse masa të muslimanëve lëviznin drejt Terrës së Shenjtë? Nuk ka dyshim se armiku do të fiket prej frikës dhe asnjë forcë në tokë nuk do të mund të durojë përballë Ummetit Islame.
Kjo luftë përfshiu jo vetëm organizimin sionist, por edhe të gjitha forcat e papjekura prapa tij. Kjo konfirmon natyrën e vërtetë të konfliktit - feja e papjekur ka një dhe lufton kundër muslimanëve duke përdorur të njëjtat arma. Ajo që ndodh në Terrën e Shenjtë është një luftë kundër Islami dhe muslimanëve. Kjo u deklarua në mënyrë të qartë nga Kryeministri i organizimit sionist, Satananyahu, duke thënë se lufta e tyre është për mbrojtjen e civilizimit perëndimor dhe të "botës së lirisë." Në fjalimin e tij në Kongres, ai tha: "Ne luftojmë në interes të Amerikës dhe vendeve të rajonit." Kjo duhet t'i bindë muslimanët të kuptojnë esencën e luftës në vazhdim, të bashkojnë përpjekjet, të përcaktojnë qëllimet dhe të mos ngatërrohen në mashtrimet perëndimore dhe në trysnitë e ligjit ndërkombëtar!
Kjo luftë forciti më tej ndërgjegjësimin për rolin kyç të ushtrisë në realizimin e ndryshimeve. Largimi i ushtrisë nga punët e Ummetit dhe largimi nga çështjet fati përçues janë rrugë drejt humbjes dhe perpetuimit të pozitës turpit të shteteve muslime. Gjatë kësaj luftë, muslimanët kuptuan qartë domosdoshmërinë vitale të ushtrisë për mbrojtjen e popullit të Palestines dhe vendve të shenjta. Thirrjet për hyrjen në lojë po zmadhohen. Kjo shpjegon admirimin e masave për hero që në mënyrë individuale thyen zinxhirin e turpshmerisë dhe ngriten për tu mbrojtur nga vëllezërit e tyre të shtypur në Gazë.
Ushtria është e detyruar të mbrojë muslimanët dhe të refuzojë çdo agresion kundër tyre. Ajo gjithashtu është e detyruar të mbështesë ata që punojnë për ndryshime dhe vendosjen e një shteti të drejtë. Çdo veprim ushtarak duhet të kryhet nën udhëheqjen e një lideri politik të sinqertë, gjë që nuk mund të arrihet nën regjimet e tanishme kukulla. Kjo lideri do të jetë e mundur vetëm me vendosjen e drejtësisë, e cila do të mbrojë interesat e Ummetit, do të ruajë vendet e shenjta, nderin dhe dignitetin e tij. Pikërisht këtë e frikojnë kolonizatorët. Që nga fillimi i luftës, fuqitë perëndimore dhe regjimet nën kontrollin e tyre vazhdimisht kanë thirrur për të parandaluar zgjerimin e konfliktit, nga frika se ushtritë muslimane do të bashkohen me popullin e tyre dhe do të dalin jashtë kontrollit.
Lufta në Gazë zbuloi hipokrizën dhe rrezullimin e kulturës perëndimore. Vendet perëndimore, të cilat predikonin për të drejtat e njeriut, të graut dhe fëmijëve, zbuluan natyrën e tyre duke ndihmuar sionistët dhe duke dhënë mbështetje të plotë për dhunën ndaj civileve, për dëshirën e njerëzve dhe për krijimin e një katastrofe humanitare. Kjo zbuloi esencën e tyre të vërtetë dhe mashtrimet e tyre.
Këto janë disa koncepte që kanë stabilizuar në vetëdijen e Ummetit dhe ato konfirmojnë se pyetja palestineze do të mbetet si një kujtim për Ummetin për nevojën e rivendosjes së sundimit të drejtë.
Palestina dhe drejtësia janë të pandashme. Palestina u pushtua, u çlirua dhe u mbrojt nga një udhëheqje e drejtë, dhe pas rënies së asaj udhëheqjeje u okupua. Por nga skajet e saj, thirrja u dëgjua përsëri, dhe me lejen e Allahut të Lartë, Palestina do të çlirrohet përsëri. Sepse për Allahun kjo është e lehtë. Ameen!