«Все они будут спрошены»: Ответственность мусульманских правителей перед кровью Газы...

"They will all be questioned": The responsibility of the Muslim rulers to the blood of Gaza... / "Hepsine sorulacak": Müslüman yöneticilerin Gazze'nin kanına karşı sorumluluğu... / "Të gjithë do të vihen në dyshim": përgjegjësia e sundimtarëve Myslimanë ndaj gjakut të Gazës...

Среди дыма разрушенных домов, под звуки авиаударов и крики страдающих, снова и снова всплывает один мучительный вопрос: где те, кто должен был защитить притесняемых? Где голос мусульманского мира? Газе снова нанесён удар. И снова мир наблюдает, как мусульманская кровь проливается ручьями, а лидеры стран с богатейшими ресурсами и армиями хранят молчание...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Сегодняшняя трагедия в Газе — не просто политический кризис или очередной эпизод конфликта. Это открытая резня, крестовый поход под знамёнами современного цинизма, где кровь детей, женщин и безоружных мужчин стала катастрофой в глазах мира. Но самое ужасное — молчание, граничащее с предательством, — молчание тех, кто по Шариату и по совести обязан был быть первым на защите этой крови: мусульманские правители.

Правители Марокко, Алжира, Туниса, Египта, Саудии, ОАЭ, Турции, Индонезии, Малайзии, Иордании, Пакистана и других исламских стран — все они будут спрошены. Потому что их власть — амана, доверие, и потому что каждый из них мог бы предпринять хотя бы малейший шаг, будь то: отзыв послов; заморозка дипломатических отношений; бойкот товаров стран-агрессоров; остановка поставок нефти, газа, удобрений и транзитных маршрутов; запрет на использование воздушного пространства; возбуждение дел в международных судах; создание объединённого исламского фронта давления.

Но этого не произошло. Почему? Потому что в глазах многих из них интересы трона и Западной поддержки важнее, чем кровь Уммы. И если бы обложка газеты в Европе или твит блогера задела их лично — они бы выдвигали ультиматумы. А тут — ни одного ультиматума за убитого ребёнка. В 1973 году мусульманские страны ввели нефтяное эмбарго против США в знак поддержки Палестины — и Запад дрогнул. Сегодня — нет ни эмбарго, ни объединения, ни даже голоса совести. А ведь даже символические шаги могли бы изменить баланс, дать жителям в Газе передышку, оказать давление на агрессора. Но они выбрали пассивность и предательство.

Каждый, кто имел возможность говорить и действовать — и не сделал этого, — будет спрошен. И особенно это касается правителей. Престол не освобождает от ответственности, а наоборот — увеличивает её. Правители исламских стран — не просто политики, они — доверенные Аллаха над народами. Их бездействие — предательство аманата. Их молчание — соучастие в преступлении. Сегодня история записывает имена. Одни навсегда войдут как предатели Уммы, другие — как поборники Истины. Никто не скроется. Никто не оправдается. Мусульмане, не позволяйте молчанию стать нормой. Пусть кровь Газы будет в нашей душе — живым укором. И пусть наши голоса, перья и действия станут свидетельством, что Умма не умерла.

Вопрос, поднятый в приведённом тексте, затрагивает одну из самых острых тем современного мусульманского мира — отсутствие единства и действий со стороны лидеров, которые могли бы изменить ситуацию в защиту угнетённых. Этот вопрос особенно актуален в контексте продолжающихся конфликтов, таких как ситуация в Газе, где мусульманское население сталкивается с жестокостью и репрессиями. Правители арабских и мусульманских стран часто демонстрируют несоответствие между их действиями в личных или государственных интересах и их обязанностями перед верой и Уммой. Это создаёт острое противоречие: с одной стороны, они провозглашают себя защитниками исламских ценностей, а с другой — остаются пассивными, когда речь идёт о защите мусульманских жизней и чести.

Почему же правители мусульманских стран так часто проявляют пассивность? 

Здесь можно выделить несколько ключевых причин: Многие страны зависят от экономических и политических отношений с западными державами. Это заставляет их воздерживаться от решительных действий, даже если это противоречит исламским принципам. Многие мусульманские государства сталкиваются с внутренними проблемами, такими как коррупция, экономический кризис или политическая нестабильность. Это отвлекает их внимание от внешних вопросов. Один из главных уроков истории исламского мира заключается в том, что разобщённость всегда была слабым местом мусульман. Сегодняшнее разделение между шиитами и суннитами, а также внутриполитические разногласия, мешают созданию единого фронта для защиты общих интересов. Последствия такой пассивности разрушительны. Она не только усиливает страдания угнетённых мусульман, но и подрывает доверие к лидерам, снижает авторитет исламских государств на мировой арене и создаёт почву для радикализации молодёжи, которая видит в этой пассивности предательство.

Однако нельзя возлагать всю ответственность исключительно на правителей. Народ также играет ключевую роль. Ислам учит, что каждый мусульманин несёт ответственность за свои действия и должен быть активным участником общественной жизни. Если народ начнёт требовать от своих лидеров действий, это может стать мощным стимулом для изменений. Мусульмане должны объединиться через образование, пропаганду справедливости и мирные протесты. Современные технологии позволяют распространять информацию о нарушениях прав человека и мобилизовать людей для совместных действий.

Единство — одно из ключевых понятий в исламе. В Коране говорится: «И держитесь все вместе за вервь Аллаха и не разделяйтесь». Сура Аль-Имран, 3:103. Этот аят напоминает мусульманам о необходимости сохранять единство, особенно в моменты испытаний. Разделение и разобщённость всегда были основной причиной слабости мусульманского мира. Важно помнить, что ислам — это не просто религия, это образ жизни, который требует от каждого верующего активного участия в защите своих братьев и сестёр по вере.

Ситуация в Газе — лишь один из примеров того, как мусульманский мир сталкивается с вызовами, требующими решительных действий. Ислам учит нас, что бездействие в моменты несправедливости равносильно участию в ней. Поэтому каждому мусульманину — будь то правитель или простой гражданин — необходимо осознать свою ответственность и действовать в соответствии с исламскими принципами. Если мы хотим изменить ход событий и защитить права наших братьев и сестёр, нам нужно объединиться, преодолеть разногласия и действовать сообща. Только тогда мы сможем выполнить наш долг перед Аллахом и перед собой...

"They will all be questioned": The responsibility of the Muslim rulers to the blood of Gaza...

Among the smoke of destroyed homes, amid the sounds of air strikes and the cries of the suffering, one agonizing question keeps rising again and again: where are those who were supposed to protect the oppressed? Where is the voice of the Muslim world? Gaza has been struck once more. And once again, the world watches as Muslim blood flows in rivers, while leaders of nations with the richest resources and armies remain silent...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we call for help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from bad deeds. Whoever Allah guides on the straight path, no one can mislead them. And whoever He leaves astray, no one can guide them back. We testify that there is none worthy of worship except One Allah, and we testify that Muhammad is the servant and Messenger of Allah. Then:

The tragedy in Gaza today is not just a political crisis or another episode in a conflict. It is an open butchery, a crusade under the banners of modern cynicism, where the blood of children, women, and unarmed men has become a catastrophe in the eyes of the world. But the most horrifying thing is the silence—bordering on betrayal—the silence of those who, according to Shari'ah and conscience, should have been the first to defend this blood: the Muslim rulers.

The rulers of Morocco, Algeria, Tunisia, Egypt, Saudi Arabia, UAE, Turkey, Indonesia, Malaysia, Jordan, Pakistan, and other Islamic countries — all will be held accountable. Because their power is an amana (trust), and because each of them could have taken at least the smallest step, whether it be recalling ambassadors; freezing diplomatic relations; boycotting goods of aggressor nations; halting oil, gas, fertilizer, and transit routes; banning airspace use; initiating cases in international courts; or forming a united Islamic front of pressure.

But nothing happened. Why? Because for many of them, the interests of the throne and Western support are more important than the blood of the Ummah. If the cover of a European newspaper or a tweet from a blogger had touched them personally—they would have issued ultimatums. But here—no ultimatum for every murdered child. In 1973, Muslim countries imposed an oil embargo against the US in support of Palestine—and the West trembled. Today—there is no embargo, no unity, not even a voice of conscience. Yet even symbolic steps could have shifted the balance, given the people of Gaza some respite, and put pressure on the aggressor. But they chose passivity and betrayal.

Everyone who had the ability to speak and act, yet did not—will be questioned. And especially those in power. The throne does not absolve them from responsibility; rather, it increases it. The rulers of Islamic nations are not just politicians—they are trustees of Allah over His people. Their inaction is betrayal of the trust. Their silence is complicity in the crime. History is now recording names. Some will forever be etched as traitors to the Ummah, others as champions of Truth. No one will escape. No one will justify themselves. O Muslims, do not let silence become the norm. Let the blood of Gaza be a living rebuke in our hearts. And may our voices, pens, and actions serve as testimony that the Ummah is not dead.

The question raised in the above text touches upon one of the most acute issues in the contemporary Muslim world—the lack of unity and action from leaders who could change the situation in defense of the oppressed. This issue is particularly relevant in the context of ongoing conflicts such as the situation in Gaza, where the Muslim population faces brutality and repression. Rulers of Arab and Muslim countries often show a discrepancy between their actions in personal or state interests and their duties toward faith and the Ummah. This creates a sharp contradiction: on one hand, they claim to be defenders of Islamic values, yet on the other, they remain passive when it comes to protecting Muslim lives and dignity.

Why do Muslim rulers so often exhibit passivity?

Several key reasons can be identified: Many countries depend on economic and political ties with Western powers. This forces them to refrain from decisive actions, even when it contradicts Islamic principles. Many Muslim states face internal problems such as corruption, economic crises, or political instability. This distracts their attention from external issues. One of the main lessons from Islamic history is that disunity has always been the weakness of the Muslim world. Today’s division between Shia and Sunni, as well as internal disagreements, hinders the creation of a unified front for defending common interests. The consequences of such passivity are devastating. It not only intensifies the suffering of the oppressed Muslims, but also undermines trust in leadership, reduces the authority of Islamic states on the global stage, and creates fertile ground for radicalization among youth who see this passivity as betrayal.

However, it is not possible to place all the responsibility solely on the rulers. The people also play a key role. Islam teaches that every Muslim carries responsibility for their actions and must be an active participant in public life. If the people begin to demand action from their leaders, this can become a powerful catalyst for change. Muslims must unite through education, advocacy for justice, and peaceful protests. Modern technology allows us to spread information about human rights violations and mobilize people for collective action.

Unity is one of the core concepts in Islam. The Quran says: “And hold firmly to the rope of Allah and do not become divided.” Surah Al-Imran, 3:103. This verse reminds Muslims of the need to maintain unity, especially during times of trials. Division and disunity have always been the root cause of the weakness of the Muslim world. It is important to remember that Islam is not just a religion—it is a way of life that requires every believer to actively participate in protecting their brothers and sisters in faith.

The situation in Gaza is just one example of how the Muslim world is facing challenges requiring decisive action. Islam teaches us that inaction in the face of injustice is equivalent to participation in it. Therefore, every Muslim—whether a ruler or a common citizen—must realize their responsibility and act in accordance with Islamic principles. If we want to change the course of events and protect the rights of our brothers and sisters, we need to unite, overcome differences, and act together. Only then can we fulfill our duty to Allah and to ourselves.

"Hepsine sorulacak": Müslüman yöneticilerin Gazze'nin kanına karşı sorumluluğu...

Yıkılmış evlerin dumanı arasında, hava saldırılarının sesi ve acıyanların çığlıkları eşliğinde bir kez daha şu mazur soru yüze çıkarıyor: Nerede o, zulüm görenleri korumak zorunda olanlar? Müslüman dünyanın sesi nerede? Gazze’ye yeniden bir darbe indirildi. Ve tekrar dünya, Müslüman kanının nehirler halinde aktığı sırada, en zengin kaynaklara ve ordulara sahip ülkelerin liderlerinin sessizliğini izliyor...

Allah’a hamdolsun, övgü edip yardımını, affını isteyeceğimiz O’dur. Ruhlarımızın kötülüklerinden ve kötü davranışlardan Allah’a sığınıyoruz. Allah kimseyi doğru yola iletirse, kimse onu aldatamaz. Kimi terk ederse, kimse onu doğru yola geri getiremez. Şahitlik ediyoruz ki ibadet etmeye layık olan tek Allah’tır ve Şahitlik ediyoruz ki Muhammed Allah’ın kulu ve elçisidir. Daha sonra:

Bugünkü Gazze trajedisi sadece siyasi bir kriz veya çatışmanın başka bir bölümünden ibaret değildir. Modern cinizmin bayrakları altında açıkça yapılan bir katliamdır. Bu durumda çocuk, kadın ve silahlı olmayan erkeklerin kanı dünyada felaket haline gelmiştir. Ama en korkunc şey, bu kanı savunması gereken, Şeriat ve vicdan yönünden ilk adım atması gerekenlerin—Müslüman liderlerin—sessiz kalmasıdır.

Fas, Cezayir, Tunus, Mısır, Suudi Arabistan, İHA, Türkiye, Endonezya, Malezya, Ürdün, Pakistan ve diğer İslam ülkelerinin liderleri hepsi hesap verecek. Çünkü güçleri bir emanettir ve her biri en azından küçük bir adım atabilirdi: Büyükelçileri çağırma; diplomatik ilişkileri dondurma; agresör ülkelere karşı ambargo uygulama; petrol, gaz, gübre ve geçiş rotalarını durdurma; hava sahasına giriş çıkış yasağı getirme; uluslararası mahkemelere dava açma; birleşmiş İslami baskıyı oluşturma gibi adımlar.

Ama hiçbir şey olmadı. Neden? Çünkü birçok lider için tahtın ve Batı desteğinin çıkarları Müslüman cemaatin kanından daha değerlidir. Eğer Avrupa bir gazetenin kapak haberi ya da bir blog yazısı kendilerini ilgilendirseydi, kesinlikle sonuca gitmek için iltica verirdiler. Fakat burada, her öldürülen çocuğa karşı bir iltica bile yok. 1973’te Müslüman ülkeler, Filistin’i desteklemek amacıyla ABD’ye karşı petrol ambargosu uyguladılar ve Batı titredi. Bugün ise ne ambargo var, ne birleşme, ne de vicdanın sesi. Ancak simgesel adımlar dahi dengeyi değiştirebilir, Gazze halkına bir nefes almak şansı sunabilir ve saldırgan üzerinde baskı kurabilir. Ama onlar pasifliği ve ihaneti seçtiler.

Her şeyi yapabilecek ama yapmayan kişi, hesabı sorulacak. Özellikle liderler için. Taht, sorumluluktan muaf tutmaz; tersine onu artırır. İslam ülkelerinin liderleri sadece siyasetçiler değildir, Allah’ın emanetçileridir. Eylemsizlik, emanetin ihanesidir. Sessizlik, suçta ortaklıktır. Tarih şimdi isimler kaydediyor. Bazıları sonsuza kadar ummah’ın ihanetçileri olarak yazılıp kalmaya, bazılarıysa Hak’ın savunucuları olarak tarihe geçeceklerdir. Hiçbir kimse kaçamayacaktır. Hiçbir kimse kendini haklı çıkaramayacaktır. Müslümanlar, sessizliğin normal hale gelmesine izin vermeyin. Gazze’nin kanı kalplerinizde canlı bir utanç olsun. Seslerimiz, kalemlerimiz ve eylemlerimiz ile ummah’ın ölü olmadığını gösterelim.

Yukarıdaki metinde gündeme getirilen soru, modern Müslüman dünyasında yaşanan en acil konulardan biridir: zulüm görenleri savunmak için harekete geçebilecek liderlerin birliği ve eylemsizliği. Bu sorun özellikle devam eden çatışmalar bağlamında, özellikle Gazze’deki durumda çok daha önem kazanmaktadır. Oradaki Müslüman toplum zalimin şiddetinden ve bastırıcılarından muzdarip durumdadır. Arap ve Müslüman ülkelerin liderleri genellikle bireysel ya da devlet çıkarlarıyla faaliyetler arasında bir fark görmezler. Bu, bir çelişkiye yol açar: Yani bir yandan İslami değerlerin savunuculuğu olduğunu iddia ederken, diğer yandan Müslüman hayatlarını ve şerefimizi savunmakta eylemsiz kalmaktadırlar.

Neden Müslüman liderleri çoğunlukla eylemsiz davranmaktadırlar?

Burada birkaç temel sebep sayılabilir: Birçok ülke ekonomik ve politik olarak Batılı güçlere bağımlıdır. Bu yüzden kararlı adımlar atmaktan kaçınmak zorundadırlar, hatta bunun İslami prensiplerle çeliştiğini fark etmese bile. Birçok Müslüman ülke iç problemlerle karşı karşıya gelmiştir: Yolsuzluk, ekonomik kriz veya siyasi istikrarsızlık. Bu da onların dış meselelere odaklanmasını engellemektedir. İslam tarihinin en önemli derslerinden biri, bölünmüşlüğün her zaman Müslümanların zayıf noktası olduğudur. Günümüzde Şiî ve Sünni arasında ayrım, ayrıca iç anlaşmazlıklar, ortak çıkarları savunmak için birleşik bir cephe oluşturmayı engellemektedir. Böyle bir eylemsizliğin sonuçları yıkıcıdır. Zalimin Müslümanları yalnız bırakmakla kalmaz, liderlere olan güveni zayıflatır, İslam ülkelerinin küresel arenada itibarını azaltır ve gençlerin radikalleşmesi için zemin hazırlar.

Ancak tüm sorumluluğu liderlerden beklemek yanlış olacaktır. Halk da kilit rol oynamaktadır. İslam bize her müslümanın eylemleri için sorumluluk taşıdığını öğretir ve toplum hayatına aktif katılmalarını ister. Eğer halk, liderlerinden eylem talep etmeye başlarsa, bu değişime güçlü bir tetikleyici olabilir. Müslümanlar eğitim, adalet için mücadele ve barışçıl protestolar aracılığıyla birleşmelidir. Modern teknoloji insan hakları ihlalleri hakkında bilgi yaymak ve toplu eylemler düzenlemek için fırsat sunmaktadır.

Birlik, İslam’ın en temel kavramlarından biridir. Kuran'da buyurulmuştur: "Allah’ın ipine sıkı sıkı sarılın, ayrılmayın." Sure: Ali Imran, 3:103. Bu ayet, özellikle zorluklar dönemlerinde birliğin korunması gerektiğini hatırlatır. Bölünmüşlük ve ayrılık hep Müslüman dünyasının zayıf tarafı olmuştur. Unutmayalım ki İslam sadece bir din değil, aynı zamanda yaşam tarzıdır ve her inananın inanan kardeşlerini korumada aktif rol almasını gerektirir.

Gazze'deki durum, Müslüman dünyasının çözülmesi gereken zorluklardan sadece bir örnektir. İslam bize, adaletsizlik karşısında eylemsiz kalmak ona katılmakla aynı şey olduğu öğretir. Bu yüzden hem liderler hem de sıradan vatandaşlar olarak her müslümana göre sorumluluğunu kabul etmek ve İslam prensiplerine uygun şekilde hareket etmek gerekir. Eğer olayların akışını değiştirmek ve kardeşlerimizin haklarını korumak istiyorsak, fikir ayrılıklarımızı aşarak birleşmeli ve beraber hareket etmeliyiz. Sadece böylece Allah’a ve kendimize karşı vazifemizi yerine getirebiliriz.

"Të gjithë do të vihen në dyshim": përgjegjësia e sundimtarëve Myslimanë ndaj gjakut të Gazës...

Midis djegies së shtëpive të shkatërruara, midis zhurma të sulmeve ajrore dhe thirrjeve të viktimave, një pyetje e dhimbshme rrit përsëri: ku janë ata që duhet të mbrojnë të presionuarit? Ku është zëri i botës islamike? Gjithmonë, Gazeja është goditur. Dhe gjithmonë, bota vetëm qëndron pa reaguar ndërsa kryqet e musulmanëve rryhet me rrjedha, kurse udhëheqësit e vendeve me burime më të pasura dhe armiqt më të fuqishëm mbajnë qetësi...

Hamdolsin Allahu, të cilin e themi të klasëm dhe të cilin kërkojmë ndihmë dhe falje. Kushdo nga Allahu është drejtuar në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mburre. Kur ai i lë larg, askush nuk mund ta kthe. Ne besojmë se nuk ka kush do të jetë i vlefshëm për adhurim, përveç Allahut të vetëm, dhe ne besojmë se Muhammedi është rob dhe Dërgues i Allahut. Pastaj:

Tragedia në Gaze sot nuk është vetëm një krizë politike apo një episod tjetër në një konflikt. Është një masakër e hapur, një krysgjer në flamurë të cinizmit modern, ku kryqi i fëmijëve, grurave dhe i mashkujve pa armë është bërë një katastrofë në sytë e botës. Por gjëja më e frymësuese është qetësia, e cila afrohet ihanetit – qetësia e atyre që sipas Xharidhes dhe moralit të cilët duhet të jenë të parët në mbrojtjen e këtij kryqi: udhëheqësit e botës islamike.

Udhëheqësit e Marokut, Algjerisë, Tunizisë, Egjit, Arabisë Saudite, Emiratëve, Turqisë, Indonezisë, Malezisë, Jordania, Pakistane dhe vendesh tjera islamike – të gjithë do të përgjakësohen. Sepse pushteti i tyre është një aman, dora e besimit, dhe sepse secili prej tyre mund të kishte marrë një hark të vogël, si: kthimi i ambasadoreve; ngallja e lidhjeve diplomatike; boykoti i mallrave të vendit agresor; ndërprerja e eksportit të naftës, gazit, të gjurmave të transiti; ndalimi i përdorimit të hapsirës ajrore; paraqitja e rasteve në gjykatat ndërkombëtare; krijimi i një fronti bashkuar islame për presion.

Por nuk ndodhi asgjë. Pse? Sepse për disa prej tyre intereset e trokit dhe mbështetjes nga Lindja Botërore janë më të rëndësishme se kryqi i Ummes. Nëse kryqet e një gazete evropiane apo një postim i një blogues kishte prekur ato direkt – ata do të kishin dhënë ultimatum. Por këtu – asnjë ultimatum për fëmijën e vrarë. Në vitin 1973, vendet islamike vendosën një embargo të naftës kundër SHBA-së në mbështetje të Palestinës – dhe Lindja Botërore kishte fryerë. Sot – nuk ka embargo, nuk ka bashkim, nuk ka edhe zë të konsciencës. Megjithatë, edhe harkat simbolike mund të kishin ndryshuar balancën, i kishin dhënë një pushim qytetarëve të Gazes, i kishin dhënë presion agresorit. Por ata zgjodhën pasivitetin dhe ihanetin.

Çdo person që ka mundësinë të flas dhe të vepron, por nuk e bën – do të pyetet. Dhe veçanërisht ata që janë në pushtet. Troku nuk i lirson nga përgjegjësia, por veçanërisht e rrit. Udhëheqësit e vendit islamik nuk janë vetëm politikanë, por është një dora e Allahut mbi popullin. Aktualizimi i tyre është ihanet e amanatit. Qetësia e tyre është pjesëmarrje në krim. Historia po regjistron emrat. Disa do të jenë përjetë i quajtur ihanet e Ummes, të tjerët do të jenë luftëtarë të Vërtetës. Asnjë nuk do të arratisë. Asnjë nuk do të lind të drejtë. O Musulmanë, mos lejoni qetësinë të bëhet norma. Le të jetë kryqi i Gazes një mendim i jetës në zemrat tona. Dhe le të jenë zërat tona, shkrimit tona dhe veprimet tona si dëshmi se Umma nuk është e vdekur.

Pyetja që merret në këtë tekst është një nga temat më të ngurtë të botës islamike moderne – mungesa e bashkimit dhe veprimeve nga udhëheqësit që mund të ndryshojnë situatën në mbrojtje të të zulmuarve. Ky problem është i veçantë i rëndësishëm në kontekstin e konflikteve që vazhdojnë, si situata në Gaze, ku popullsia e musulmanëve ndeshet me dhunën dhe represionin. Udhëheqësit e vendit arabë dhe islamik shpesh tregojnë një diskordancë midis veprimeve të tyre në intereset personale apo shtetërore dhe obligimet e tyre ndaj besimit dhe Ummes. Kjo krijon një kontradiktë të fortë: nga njëra anë, ata pretendojnë të jenë mbrojtësit e vlerave islamike, kurse nga ana tjetër, qëndrojnë pa veprim kur është fjalë për mbrojtjen e jetës dhe shpirtit të musulmanëve.

Pse udhëheqësit e vendit islamik shpesh tregojnë pasivitet?

Këtu mund të identifikohen disa arsye kryesore: Shumë vende janë të varura nga lidhjet ekonomike dhe politike me fuqitë perëndimore. Kjo i detyron ta shmangin veprimin e detyrueshëm, edhe kur këto veprime të kundërrojnë principet islamike. Shumë shtete musulmane kanë probleme brenda, si koruptimi, kriza ekonomike apo instabiliteti politik. Kjo i distregon vëmendjen nga çështjet e jashtme. Një nga mësimet kryesore të historisë së botës islamike është se ndarja gjithmonë është debili i botës islamike. Ndajtja mes Shiitëve dhe Sunnitëve, si dhe konfliktet brenda, pengojnë krijimin e një fronti të bashkuar për mbrojtjen e interesave të përbashkëta. Konsekuenca e këtij pasiviteti është e shkatërruese. Ajo jo vetëm rrit dukësinë e të zulmuarve musulmanë, por edhe i ul besimin ndaj udhëheqësve, i zvogëlon autoritetin e shteteve islamike në arenën globale dhe krijon tokë për radikalizimin e rinisë, e cila shohë këtë pasivitet si ihanet.

Megjithatë, nuk është e mundur të vendosim plot përgjegjësinë vetëm në udhëheqësit. Populli gjithashtu ka një rol të rëndësishëm. Islam është një fetar që na mëson se çdo musulman ka përgjegjësi për veprimet e tij dhe duhet të jetë pjesëmarrës aktiv në jetën shoqërore. Nëse populli fillon të kërkojë veprim nga udhëheqësit, kjo mund të jetë një katalizator i fuqishëm për ndryshime. Musulmanët duhet të bashkohen përmes edukimit, propagandës së drejtësisë dhe protestave pa dhuna. Teknologjia moderne na lejon të nxjerrim informacione mbi dhunën e njeriut dhe të organizojmë veprime të bashkuara.

Uniteti është një nga konceptet kryesore në Islam. Kurani thotë: "Dhe mbani vetëm pambështetjen e Allahu dhe mos ju ndani." Surati Al-Imran, 3:103. Kjo ëshë e kujton musulmanët se është e nevojshëm të mbajnë unitetin, veçanërisht në momentet e provimeve. Ndajtja gjithmonë është kauza kryesore e dobësisë së botës islamike. Është e rëndësishme të mbajmë mend se Islam është jo vetëm një fetar, por është një mënyrë jetësie që kërkon nga çdo besimtar të jetë aktiv në mbrojtjen e frateve të tij në besim.

Situata në Gaze është vetëm një shembull i çështjeve që botës islamike ia takojnë, të cilat kërkojnë veprime të detyrueshme. Islam është një fetar që na mëson se pasiviteti në kohë të padrejtësisë është i barabartë me pjesëmarrje në të. Prandaj, çdo musulman – po ashtu edhe udhëheqësit apo sado një qytetar i thjeshtë – duhet të realizojë përgjegjësinë e tij dhe të veçojë sipas principave të Islamit. Nëse dëshirojmë të ndryshojmë rrugën e ngjarjeve dhe të mbrojmë të drejtat e frateve tonë, ne duhet të bashkohemi, të lëvizim ndërshtresat dhe të veçojmë bashkë. Vetëm kështu mund të kryejmë detyrën tonë ndaj Allahu dhe vetëm kështu mund të kryejmë detyrën tonë ndaj vetes.