Всё, что с нами происходит — благо: как вера переворачивает наш взгляд на мир...
Everything that happens to us is good: how faith turns our view of the world upside down... / Başımıza gelen her şey iyiliktir: inanç dünyaya bakış açımızı nasıl tersine çevirir... / Gjithçka që na ndodh është e mirë: si besimi e kthen përmbys pikëpamjen tonë për botën...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: Шейх Салих Аль-Усайми сказал: «Если бы наши сердца по-настоящему осознали слова Пророка ﷺ (мир ему и благословения Аллаха):
عجبًا لأمر المؤمن، إنَّ أمره كلَّه خيرٌ
„Удивительно дело верующего: ведь всё, что с ним происходит, — благо“, — ни одно сердце не отчаялось бы и не возгордилось, ни один язык не проявил бы недовольства и не переступил бы границ дозволенного. Мы бы стали справедливыми и в радости, и в беде, отгородив себя от привязанности к людям и устремив своё сердце к Единому Творцу».
Основная идея наставления заключается в том, что вера в Единого Творца радикально меняет наше восприятие мира и событий в нём. Она предлагает перспективу, в которой любое происходящее, даже то, что на первый взгляд кажется негативным, в конечном итоге является благом для нас.
Всё, что с нами происходит — благо: это ключевое утверждение. Оно не означает, что все события обязательно приятны или легки. Речь идет о том, что всё, что происходит в нашей жизни, является частью божественного плана и предопределения. С точки зрения веры, даже страдания и трудности несут в себе определенный смысл, урок или возможность для роста.
Болезнь и смерть, потеря работы или денег, разочарование в отношениях — всё это может казаться печальным. Но вера предлагает увидеть в этих событиях возможность для приближения к Аллаху, смирение перед Ним, самопознания, изменения приоритетов или, в конечном счете, для того, чтобы стать сильнее и мудрее.
Всё, что происходит, — благо: здесь подчеркивается уникальность мировоззрения верующего. Мусульманин не просто принимает "благо" на веру, он понимает это на более глубоком, сердечно-духовном уровне. Его отношение к жизни становится основанным на этом убеждении. Удивительность этого заключается в том, что такое восприятие идет вразрез с человеческой тенденцией воспринимать трудности как нечто исключительно негативное. Вера предлагает альтернативу.
"…ни одно сердце не отчаялось бы и не возгордилось, ни один язык не проявил бы недовольства и не переступил бы границ дозволенного" - это описание практических последствий такого мировоззрения. Вера, в этом контексте, выступает как мощный стабилизатор. Верующий не отчаивается, потому что видит в трудностях не конец, а возможность для роста. У него есть надежда и уверенность в том, что даже из мрака можно прийти к свету.
Успех не вызывает гордости, так как мусульманин понимает, что все блага приходят не от него самого, а от Всевышнего. Он ощущает себя инструментом, а не источником достижений. Вера учит терпению и самоконтролю, человек не жалуется на судьбу, не переходит границы дозволенного в словах и поступках, поскольку понимает, что все имеет свою причину и цель. Он принимает происходящее с благодарностью.
Это показывает, как вера может помочь нам сохранять душевное равновесие, не поддаваться эмоциям и действовать в рамках этических принципов. Верующий стремится к справедливости в любых обстоятельствах, не позволяя себе быть надменным в успехе и не озлобляясь в неудаче. Он видит, что все мы равны перед Творцом и заслуживаем уважения.
Отрешение от привязанности к людям: это не означает, что нужно стать безразличным к другим, речь идет о том, чтобы не полагаться на других людей как на источник счастья и благополучия. Это учит нас быть независимыми в эмоциональном плане, не ставя свое благополучие в зависимость от переменчивых отношений с людьми.
Устремление сердца к Единому Творцу. Смысл этого в том, чтобы сделать духовную связь со Всевышним главным приоритетом. Это дает внутренний стержень и ощущение смысла жизни, которые не зависят от внешних обстоятельств.
Это наставление призывает к глубокому переосмыслению нашего взгляда на мир. Оно предлагает нам не воспринимать жизнь как случайное стечение обстоятельств, а видеть в ней проявление мудрости Аллаха и Его цели. Вера, в этом контексте, не просто набор религиозных обрядов, а мощный инструмент для внутренней трансформации и достижения душевного спокойствия. Она учит нас принимать жизнь во всей ее полноте, включая и радости, и трудности, и видеть во всем этом проявление блага.
Принятие "всего как блага" не означает пассивности. Это не призыв сидеть сложа руки и не стремиться к улучшению своей жизни или мира вокруг. Напротив, эта вера может давать силы и вдохновение действовать, опираясь на более глубокое понимание смысла происходящего, изменение происходит через постоянную практику – через старание видеть во всём благо, через самоконтроль, и через устремление к духовному росту.
Everything that happens to us is good: how faith turns our view of the world upside down...
Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then: Sheikh Salih Al-Uthaimi said: "If only our hearts would truly understand the words of the Prophet (peace and blessings of Allah be upon him).:
عجبًا لأمر المؤمن، إنَّ أمره كلَّه خيرٌ
"The work of a believer is amazing: after all, everything that happens to him is good," not a single heart would despair or become arrogant, not a single tongue would show discontent and would not overstep the bounds of what is permitted. We would become just both in joy and in trouble, separating ourselves from attachment to people and directing our hearts to the One Creator."
The main idea of the instruction is that faith in the One Creator radically changes our perception of the world and events in it. It offers a perspective in which everything that happens, even what at first glance seems negative, is ultimately good for us.
Everything that happens to us is good: this is the key statement. It does not mean that all events are necessarily pleasant or easy. The point is that everything that happens in our lives is part of the divine plan and predestination. From the point of view of faith, even suffering and difficulties have a certain meaning, a lesson or an opportunity for growth.
Illness and death, loss of a job or money, disappointment in a relationship — all this may seem sad. But faith suggests seeing these events as an opportunity to approach Allah, to humble oneself before Him, to self-knowledge, to change priorities, or, ultimately, to become stronger and wiser.
Everything that happens is good: the uniqueness of the believer's worldview is emphasized here. A Muslim does not just accept the "good" on faith, he understands it on a deeper, heart-spiritual level. His attitude to life becomes based on this belief. The amazing thing about this is that such a perception goes against the human tendency to perceive difficulties as something extremely negative. Faith offers an alternative.
"... not a single heart would despair or become arrogant, not a single tongue would show discontent or overstep the boundaries of what is permissible" - this is a description of the practical consequences of such a worldview. Faith, in this context, acts as a powerful stabilizer. A believer does not despair, because he sees difficulties not as an end, but as an opportunity for growth. He has hope and confidence that even from darkness one can come to the light.
Success does not arouse pride, because a Muslim understands that all benefits come not from himself, but from the Almighty. He feels like a tool, not a source of achievement. Faith teaches patience and self-control, a person does not complain about fate, does not cross the boundaries of what is permissible in words and deeds, because he understands that everything has its own reason and purpose. He accepts what is happening with gratitude.
This shows how faith can help us maintain our mental balance, resist emotions, and act within ethical principles. A believer strives for justice in all circumstances, not allowing himself to be arrogant in success and not embittered in failure. He sees that we are all equal before the Creator and deserve respect.
Detachment from attachment to people: this does not mean that one should become indifferent to others, it is about not relying on other people as a source of happiness and well-being. It teaches us to be independent emotionally, without making our well-being dependent on volatile relationships with people.
The aspiration of the heart towards the One Creator. The point of this is to make spiritual connection with the Almighty a top priority. This gives you an inner core and a sense of meaning in life that does not depend on external circumstances.
This exhortation calls for a profound rethinking of our view of the world. It suggests that we not perceive life as an accidental combination of circumstances, but rather see it as a manifestation of Allah's wisdom and His purpose. Faith, in this context, is not just a set of religious rituals, but a powerful tool for inner transformation and achieving peace of mind. She teaches us to accept life in all its fullness, including both joys and difficulties, and to see in all this a manifestation of goodness.
Accepting "everything as good" does not mean passivity. This is not a call to sit back and not strive to improve your life or the world around you. On the contrary, this faith can give strength and inspiration to act based on a deeper understanding of the meaning of what is happening, change occurs through constant practice – through an effort to see the good in everything, through self-control, and through striving for spiritual growth.
Başımıza gelen her şey iyiliktir: inanç dünyaya bakış açımızı nasıl tersine çevirir...
Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra: Şeyh Salih El-Usaymi şöyle dedi: "Eğer kalplerimiz Peygamber'in sözlerini gerçekten anlasaydı (Allah'ın selamı ve bereketleri onun üzerine olsun):
عجبًا لأمر المؤمن، إنَّ أمره كلَّه خيرٌ
"İnananın işi şaşırtıcıdır: Çünkü başına gelen her şey hayırlıdır" - hiçbir kalp umutsuzluğa kapılmayacak, büyüklük taslamayacak, hiçbir dil hoşnutsuzluk göstermeyecek ve izin verilenin sınırlarını aşmayacaktı. Kendimizi insanlara olan bağlılığımızdan ayırarak ve kalbimizi Tek Yaratıcıya doğru koşarak hem sevinç hem de sıkıntı içinde adaletli olurduk.»
Öğretimin temel fikri, Tek bir Yaratıcıya olan inancın, dünyadaki algımızı ve içindeki olayları kökten değiştirmesidir. Olan her şeyin, ilk bakışta olumsuz görünen şeylerin bile nihayetinde bizim için bir nimet olduğu bir bakış açısı sunuyor.
Başımıza gelen her şey bir nimettir: Bu önemli bir ifadedir. Bu, tüm olayların mutlaka keyifli veya kolay olduğu anlamına gelmez. Hayatımızda olan her şeyin ilahi planın ve kaderin bir parçası olduğu gerçeğiyle ilgilidir. İnanç açısından bakıldığında, ıstırap ve zorluklar bile belirli bir anlam, ders veya büyüme fırsatı taşır.
Hastalık ve ölüm, iş veya para kaybı, ilişkilerde hayal kırıklığı - bunların hepsi üzücü görünebilir. Ancak inanç, bu olaylarda Allah'a yaklaşma, O'na karşı alçakgönüllülük, kendini tanıma, öncelikleri değiştirme veya nihayetinde daha güçlü ve daha akıllı olma olasılığını görmeyi teklif eder.
Olan her şey bir iyiliktir: Burada inananın dünya görüşünün benzersizliği vurgulanmaktadır. Müslüman sadece inanca "iyiliği" kabul etmekle kalmaz, bunu daha derin, samimi ve ruhsal bir düzeyde anlar. Hayata karşı tutumu bu inanca dayalı hale gelir. Bunun şaşırtıcılığı, böyle bir algının, insanın zorlukları son derece olumsuz bir şey olarak algılama eğilimine aykırı olmasıdır. İnanç bir alternatif sunuyor.
"... hiçbir kalp umutsuzluğa kapılmayacak veya gurur duymayacaktı, hiçbir dil hoşnutsuzluk göstermeyecek ve izin verilenin sınırlarını aşmayacaktı", böyle bir dünya görüşünün pratik sonuçlarının bir açıklamasıdır. İnanç, bu bağlamda güçlü bir dengeleyici görevi görür. İnanan ümitsiz değildir, çünkü zorlukların sonunu değil, büyüme için bir fırsat olduğunu görür. Karanlıktan bile gün ışığına çıkabileceğine dair umudu ve güveni var.
Müslüman, tüm faydaların kendisinden değil, Yüce'den geldiğini anladığı için başarı gurur verici değildir. Kendini bir başarı kaynağı değil, bir araç gibi hissediyor. İnanç sabır ve özdenetim öğretir, insan kaderden şikayet etmez, her şeyin kendi nedeni ve amacı olduğunu anladığı için söz ve eylemlerde izin verilenin sınırlarını aşmaz. Olanları minnetle kabul ediyor.
Bu, inancın iç huzurumuzu korumamıza, duygulara yenik düşmememize ve etik ilkeler dahilinde hareket etmemize nasıl yardımcı olabileceğini gösterir. Mümin, başarıda kibirli olmasına izin vermeden ve başarısızlıkta küskün olmadan her koşulda adaleti arar. O, Yaradan'ın önünde hepimizin eşit olduğumuzu ve saygıyı hak ettiğimizi görüyor.
İnsanlara olan bağlılıktan kopmak: Bu, başkalarına kayıtsız kalmanız gerektiği anlamına gelmez, bu, mutluluk ve esenlik kaynağı olarak diğer insanlara güvenmemekle ilgilidir. Bu bize, refahımızı insanlarla değişen ilişkilere bağımlı hale getirmeden duygusal olarak bağımsız olmayı öğretir.
Kalbin tek Yaradan'a olan özlemi. Bunun amacı, Yüce Olan ile manevi bağlantıyı birinci öncelik haline getirmektir. Bu, dış koşullara bağlı olmayan bir iç çekirdek ve yaşamın anlamı duygusu verir.
Bu talimat, dünyaya bakış açımızın derinlemesine yeniden düşünülmesini gerektiriyor. Bizi hayatı tesadüfi bir tesadüf olarak algılamaya değil, onda Allah'ın bilgeliğinin ve amacının bir tezahürü olarak görmeye davet ediyor. İnanç, bu bağlamda, sadece bir dizi dini uygulama değil, içsel dönüşüm ve gönül rahatlığı için güçlü bir araçtır. Bize hem sevinçler hem de zorluklar da dahil olmak üzere hayatı bütünüyle kucaklamayı ve tüm bunlarda iyiliğin tezahürü olarak görmeyi öğretiyor.
"Her şeyi bir iyilik olarak" kabul etmek pasiflik anlamına gelmez. Bu, arkanıza yaslanıp kişinin hayatını veya etrafındaki dünyayı iyileştirmek için çaba göstermemesi için bir çağrı değildir. Aksine, bu inanç, olup bitenlerin anlamının daha derin bir şekilde anlaşılmasına dayanarak harekete geçme gücü ve ilham verebilir, değişim sürekli uygulama yoluyla gerçekleşir – her şeyde iyiliği görme çabası, özdenetim ve ruhsal gelişim arzusu yoluyla.
Gjithçka që na ndodh është e mirë: si besimi e kthen përmbys pikëpamjen tonë për botën...
Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj: Shejh Salih El-Uthaimi tha: "Sikur zemrat tona të kuptonin vërtet fjalët e Profetit (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të).:
عجبًا لأمر المؤمن، إنَّ أمره كلَّه خيرٌ
"Puna e një besimtari është e mahnitshme: në fund të fundit, gjithçka që i ndodh atij është e mirë," asnjë zemër e vetme nuk do të dëshpërohej ose do të bëhej arrogante, asnjë gjuhë e vetme nuk do të tregonte pakënaqësi dhe nuk do të tejkalonte kufijtë e asaj që lejohet. Ne do të bëheshim vetëm si në gëzim ashtu edhe në telashe, duke u ndarë nga lidhja me njerëzit dhe duke i drejtuar zemrat tona Tek Krijuesi i vetëm."
Ideja kryesore e udhëzimit është se besimi në Një Krijues ndryshon rrënjësisht perceptimin tonë për botën dhe ngjarjet në të. Ajo ofron një perspektivë në të cilën gjithçka që ndodh, madje edhe ajo që në shikim të parë duket negative, në fund të fundit është e mirë për ne.
Çdo gjë që na ndodh është e mirë: kjo është deklarata kryesore. Kjo nuk do të thotë se të gjitha ngjarjet janë domosdoshmërisht të këndshme ose të lehta. Çështja është se gjithçka që ndodh në jetën tonë është pjesë e planit hyjnor dhe paracaktimit. Nga pikëpamja e besimit, edhe vuajtjet dhe vështirësitë kanë një kuptim të caktuar, një mësim ose një mundësi për rritje.
Sëmundja dhe vdekja, humbja e një pune ose parash, zhgënjimi në një marrëdhënie — e gjithë kjo mund të duket e trishtuar. Por besimi sugjeron t'i shohësh këto ngjarje si një mundësi për t'iu afruar Allahut, për t'u përulur para tij, për të njohur veten, për të ndryshuar përparësitë ose, në fund të fundit, për t'u bërë më të fortë dhe më të mençur.
Gjithçka që ndodh është e mirë: këtu theksohet veçantia e botëkuptimit të besimtarit. Një Musliman nuk e pranon vetëm" të mirën " në besim, ai e kupton atë në një nivel më të thellë, zemër-shpirtëror. Qëndrimi i tij ndaj jetës bazohet në këtë besim. Gjëja e mahnitshme në lidhje me këtë është se një perceptim i tillë shkon kundër tendencës njerëzore për të perceptuar vështirësitë si diçka jashtëzakonisht negative. Besimi ofron një alternativë.
"... asnjë zemër e vetme nuk do të dëshpërohej ose do të bëhej arrogante, asnjë gjuhë e vetme nuk do të tregonte pakënaqësi ose do të tejkalonte kufijtë e asaj që është e lejueshme" - ky është një përshkrim i pasojave praktike të një botëkuptimi të tillë. Besimi, në këtë kontekst, vepron si një stabilizues i fuqishëm. Një besimtar nuk dëshpërohet, sepse i sheh vështirësitë jo si një qëllim, por si një mundësi për rritje. Ai ka shpresë dhe besim se edhe nga errësira mund të dalë në dritë.
Suksesi nuk ngjall krenari, sepse Një Musliman e kupton që të gjitha përfitimet nuk vijnë nga vetja, por nga I Plotfuqishmi. Ai ndihet si një mjet, jo një burim arritjesh. Besimi mëson durimin dhe vetëkontrollin, një person nuk ankohet për fatin, nuk i kalon kufijtë e asaj që është e lejueshme në fjalë dhe vepra, sepse ai e kupton që gjithçka ka arsyen dhe qëllimin e vet. Ai e pranon atë që po ndodh me mirënjohje.
Kjo tregon se si besimi mund të na ndihmojë të ruajmë ekuilibrin tonë mendor, t'i rezistojmë emocioneve dhe të veprojmë brenda parimeve etike. Një besimtar përpiqet për drejtësi në të gjitha rrethanat, duke mos e lejuar veten të jetë arrogant në sukses dhe jo i hidhëruar në dështim. Ai sheh se ne të gjithë jemi të barabartë para Krijuesit dhe meritojmë respekt.
Shkëputja nga lidhja me njerëzit: kjo nuk do të thotë që dikush duhet të bëhet indiferent ndaj të tjerëve, ka të bëjë me mos mbështetjen te njerëzit e tjerë si burim lumturie dhe mirëqenieje. Na mëson të jemi të pavarur emocionalisht, pa e bërë mirëqenien tonë të varur nga marrëdhëniet e paqëndrueshme me njerëzit.
Aspirata e zemrës drejt Krijuesit Të Vetëm. Qëllimi i kësaj është ta bëjë lidhjen shpirtërore me Të Plotfuqishmin një përparësi kryesore. Kjo ju jep një bërthamë të brendshme dhe një ndjenjë kuptimi në jetë që nuk varet nga rrethanat e jashtme.
Ky nxitje kërkon një rishikim të thellë të pikëpamjes sonë për botën. Ai sugjeron që ne nuk e perceptojmë jetën si një kombinim aksidental të rrethanave, por përkundrazi e shohim atë si një manifestim të mençurisë së Allahut dhe qëllimit të tij. Besimi, në këtë kontekst, nuk është vetëm një grup ritualesh fetare, por një mjet i fuqishëm për transformimin e brendshëm dhe arritjen e paqes së mendjes. Ajo na mëson të pranojmë jetën në të gjithë plotësinë e saj, duke përfshirë gëzimet dhe vështirësitë, dhe të shohim në të gjithë këtë një manifestim të mirësisë.
Të pranosh "gjithçka si të mirë" nuk do të thotë pasivitet. Kjo nuk është një thirrje për t'u ulur dhe për të mos u përpjekur të përmirësoni jetën tuaj ose botën përreth jush. Përkundrazi, ky besim mund të japë forcë dhe frymëzim për të vepruar bazuar në një kuptim më të thellë të kuptimit të asaj që po ndodh, ndryshimi ndodh përmes praktikës së vazhdueshme – përmes një përpjekjeje për të parë të mirën në gjithçka, përmes vetëkontrollit dhe përmes përpjekjes për rritje shpirtërore.