Внешние атрибуты веры не являются его доказательством...

The trappings of faith are not proof of it... / İnancın dışsal nitelikleri onun kanıtı değildir... / Gjurmët e besimit nuk janë dëshmi e tij...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

"Вера – это не украшение и не надежда - это то, что укрепилось в сердце и подтверждено деяниями". Аль-Хасан аль-Басри (да помилует его Аллах).

Истинная вера – это не просто красивое украшение внешней жизни или пассивное ожидание чего-то хорошего с надеждой. Она является чем-то глубоким, внутренним и проявляющимся в поступках. Разберем подробнее:

Вера не украшение: Многие могут говорить о вере, носить религиозные символы, посещать службы, но при этом их жизнь не отражает заявленных убеждений. Это подобно украшению – внешне привлекательно, но лишено внутренней сути. Внешние атрибуты веры не являются ее доказательством.

Вера не надежда: Надежда – это ожидание чего-то позитивного в будущем. Вера же шире: она включает в себя не только ожидание, но и уверенность, основанную на убеждениях и опыте. Надежда может быть мимолетной, зависимой от обстоятельств, вера же – более устойчива и глубока, она является основой для действия. Можно надеяться на чудо, но вера предполагает активное участие в создании этого чуда и соответствующие действия.

Вера – то, что укрепилось в сердце: Истинная вера – это внутреннее убеждение, которое прочно укоренилось в душе человека. Это не просто интеллектуальное принятие идей, а глубокое, эмоциональное и духовное переживание. Это состояние, когда убеждения становятся частью личности, определяют мировоззрение и ценности.

Вера подтверждена деяниями: Самым важным доказательством подлинности веры являются поступки. Если человек говорит о вере, но не поступает в соответствии с ней, то его вера остается пустой декларацией. Деяния – это проявление веры в реальной жизни, это воплощение убеждений в конкретных действиях, отношениях, выборах. Это может быть помощь нуждающимся, проявление милосердия, стремление к справедливости, жизнь по моральным принципам, соответствующим глубинным убеждениям.

В расширенном смысле, это утверждение говорит о важности подлинности и живой, активной веры. Оно призывает к тому, чтобы вера не оставалась только на уровне слов или внешних проявлений, а стала руководящей силой в жизни человека, определяющей его поступки и влияющей на мир вокруг. Только вера, подкрепленная действиями, может принести реальные плоды и иметь истинное значение...

The trappings of faith are not proof of it...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

"Faith is not an ornament or a hope - it is something that has been strengthened in the heart and confirmed by deeds." Al-Hassan al-Basri (may Allah have mercy on him).

True faith is not just a beautiful decoration of the outer life or a passive expectation of something good with hope. It is something deep, internal and manifested in actions. Let's look at it in more detail:

Faith is not an ornament: Many can talk about faith, wear religious symbols, attend services, but their lives do not reflect their stated beliefs. It is like an ornament – outwardly attractive, but devoid of an inner essence. The external attributes of faith are not its proof.

Faith is not hope: Hope is the expectation of something positive in the future. Faith is broader: it includes not only expectation, but also confidence based on beliefs and experience. Hope can be fleeting, dependent on circumstances, but faith is more stable and deep, it is the basis for action. One can hope for a miracle, but faith presupposes active participation in the creation of this miracle and appropriate actions.

Faith is something that has been strengthened in the heart: True faith is an inner conviction that is firmly rooted in the human soul. This is not just an intellectual acceptance of ideas, but a deep, emotional and spiritual experience. This is a state when beliefs become a part of the personality, determine the worldview and values.

Faith is confirmed by deeds: The most important proof of the authenticity of faith is deeds. If a person talks about faith but does not act in accordance with it, then his faith remains an empty declaration. Deeds are a manifestation of faith in real life, it is the embodiment of beliefs in concrete actions, relationships, and elections. This can be helping those in need, showing mercy, striving for justice, living according to moral principles that correspond to deep beliefs.

In an extended sense, this statement speaks to the importance of authenticity and living, active faith. It calls for faith not to remain only at the level of words or external manifestations, but to become a guiding force in a person's life, determining his actions and influencing the world around him. Only faith, backed up by actions, can bear real fruit and have true meaning...

İnancın dışsal nitelikleri onun kanıtı değildir...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

"İnanç ne süs ne de umuttur – kalpte güçlenen ve eylemlerle doğrulanan şeydir." Hasan el-Basri (Allah ona merhamet etsin).

Gerçek inanç, sadece dış yaşamın güzel bir dekorasyonu ya da pasif olarak umutla iyi bir şey beklemekle ilgili değildir. O derin, içsel ve eylemlerde tezahür eden bir şeydir. Daha ayrıntılı olarak analiz edelim:

İnanç süs değildir: Birçoğu inanç hakkında konuşabilir, dini semboller takabilir, hizmetlere katılabilir, ancak yaşamları beyan edilen inançları yansıtmaz. Bu dekorasyon gibidir - dışarıdan çekicidir, ancak içsel özünden yoksundur. İnancın dışsal nitelikleri onun kanıtı değildir.

İnanç umut değildir: Umut, gelecekte olumlu bir şeyin beklentisidir. İnanç daha geniştir: sadece beklentiyi değil, aynı zamanda inançlara ve deneyime dayalı güveni de içerir. Umut, koşullara bağlı olarak geçici olabilirken, inanç daha istikrarlı ve derindir, eylemin temelidir. Bir mucize umabiliriz, ancak inanç bu mucizenin yaratılmasına aktif katılımı ve buna karşılık gelen eylemleri içerir.

İnanç, kalpte güçlenen bir şeydir: Gerçek inanç, insanın ruhuna sıkıca yerleşmiş içsel bir inançtır. Bu sadece fikirlerin entelektüel kabulü değil, derin, duygusal ve ruhsal bir deneyimdir. İnançların bireyin bir parçası haline geldiği, dünya görüşünü ve değerleri belirlediği bu durumdur.

İnanç, eylemlerle doğrulanır: İmanın gerçekliğinin en önemli kanıtı eylemlerdir. Bir insan imandan söz eder ama ona uygun davranmazsa, inancı boş bir beyan olarak kalır. Eylemler, gerçek hayatta inancın bir tezahürüdür, belirli eylemlerde, ilişkilerde, seçimlerde inançların somutlaşmış halidir. Bu, ihtiyacı olanlara yardım etmek, merhamet göstermek, adalet aramak, derin inançlara karşılık gelen ahlaki ilkelere göre yaşamak olabilir.

Genişletilmiş anlamda, bu ifade özgünlüğün ve canlı, aktif inancın öneminden bahseder. İnancın yalnızca kelimeler veya dış tezahürler düzeyinde kalmamasını, bir kişinin hayatında, eylemlerini belirleyen ve etrafındaki dünyayı etkileyen yol gösterici bir güç haline gelmesini ister. Yalnızca eylemlerle desteklenen inanç gerçek meyveler verebilir ve gerçek anlamı olabilir...

Gjurmët e besimit nuk janë dëshmi e tij...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

"Besimi nuk është një zbukurim apo një shpresë - është diçka që është forcuar në zemër dhe është konfirmuar me vepra."Al-Hassan al-Basri (Allahu e mëshiroftë).

Besimi i vërtetë nuk është vetëm një dekoratë e bukur e jetës së jashtme ose një pritje pasive e diçkaje të mirë me shpresë. Është diçka e thellë, e brendshme dhe e manifestuar në veprime. Le ta shohim më në detaje:

Besimi nuk është një zbukurim: shumë mund të flasin për besimin, të veshin simbole fetare, të marrin pjesë në shërbime, por jeta e tyre nuk pasqyron besimet e tyre të deklaruara. Është si një zbukurim – tërheqës nga jashtë, por pa një thelb të brendshëm. Atributet e jashtme të besimit nuk janë prova e tij.

Besimi nuk është shpresë: Shpresa është pritja e diçkaje pozitive në të ardhmen. Besimi është më i gjerë: ai përfshin jo vetëm pritjen, por edhe besimin e bazuar në besime dhe përvojë. Shpresa mund të jetë kalimtare, e varur nga rrethanat, por besimi është më i qëndrueshëm dhe i thellë, është baza për veprim. Dikush mund të shpresojë për një mrekulli, por besimi presupozon pjesëmarrje aktive në krijimin e kësaj mrekullie dhe veprime të përshtatshme.

Besimi është diçka që është forcuar në zemër: besimi i vërtetë është një bindje e brendshme që është e rrënjosur fort në shpirtin e njeriut. Ky nuk është vetëm një pranim intelektual i ideve, por një përvojë e thellë, emocionale dhe shpirtërore. Ky është një gjendje kur besimet bëhen pjesë e personalitetit, përcaktojnë botëkuptimin dhe vlerat.

Besimi konfirmohet nga veprat: prova më e rëndësishme e vërtetësisë së besimit janë veprat. Nëse një person flet për besimin, por nuk vepron në përputhje me të, atëherë besimi i tij mbetet një deklaratë boshe. Veprat janë një manifestim i besimit në jetën reale, është mishërimi i besimeve në veprime, marrëdhënie dhe zgjedhje konkrete. Kjo mund të ndihmojë ata që kanë nevojë, duke treguar mëshirë, duke u përpjekur për drejtësi, duke jetuar sipas parimeve morale që korrespondojnë me besimet e thella.

Në një kuptim të zgjeruar, kjo deklaratë flet për rëndësinë e vërtetësisë dhe një besimi të gjallë, aktiv. Ai bën thirrje që besimi të mos mbetet vetëm në nivelin e fjalëve ose manifestimeve të jashtme, por të bëhet një forcë udhëzuese në jetën e një personi, duke përcaktuar veprimet e tij dhe duke ndikuar në botën përreth tij. Vetëm besimi, i mbështetur nga veprimet, mund të japë fryte të vërteta dhe të ketë kuptim të vërtetë...