Внешнее благочестие, внутреннее лицемерие...

External piety, internal hypocrisy... / Dış dindarlık, iç ikiyüzlülük... / Devotshmëria e jashtme, hipokrizia e brendshme...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

«К концу времени явится такое общество на публике кажущееся братьями, а в тайне являющееся врагами». Фудейль ибн ‘Ияд رحمه الله

Высказывание описывает ситуацию, когда внешняя видимость мира и гармонии резко контрастирует с подлинным положением дел, скрывающим враждебность и коварство. В контексте Ислама, это можно интерпретировать несколькими способами:

Внешнее благочестие, внутреннее лицемерие (нифа́к): Ислам категорически осуждает нифа́к — лицемерие, когда человек демонстрирует внешнее благочестие, следуя религиозным обрядам, но в душе таит вражду к Исламу или мусульманам. Такие люди могут быть активны в мусульманском обществе (Умме), занимать видные позиции, но тайно действовать против неё, сея раздор и разрушение. Это может проявляться в интригах, клевете, подстрекательстве к конфликтам, а также в тайном несоблюдении религиозных предписаний. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) предостерегал от лицемеров, описывая их как самых опасных врагов.

Внешнее единство Уммы, внутренние разногласия: Мусульманская Умма идеологически призвана быть единой, основанной на принципах братства и солидарности. Однако, на протяжении всей истории Ислама существовали и существуют внутренние разногласия, часто скрываемые под видом внешнего единства. Различные школы мысли в фикхе (исламском праве), течения в суфизме, политические конфликты между мусульманскими правителями и группами – всё это может приводить к скрытой враждебности, даже если внешне мусульмане проявляют видимость единства.

Враждебность со стороны внешнего мира: Высказывание может также относиться к скрытой враждебности немусульман по отношению к Исламу и мусульманам. На протяжении веков мусульмане сталкивались с различными формами дискриминации, преследования и открытой агрессии. В некоторых случаях эта враждебность может маскироваться под маской толерантности или сотрудничества, но в действительности служить целям подавления Ислама или использования мусульман в собственных интересах.

Испытание для верующих: С точки зрения исламской теологии, ситуация, описанная в высказывании, может рассматриваться как испытание, смута (фитна) для верующих. Способность различать истину от лжи, справедливость от несправедливости – важный аспект веры. Мусульманам предписано быть бдительными и остерегаться обмана, оценивая людей по их действиям, а не только по словам.

Высказывание о «братстве на публике и вражде в тайне» имеет глубокий смысл в контексте Ислама. Оно указывает на опасность лицемерия, необходимость бдительности и мудрости в распознавании истинных намерений, а также на вызов сохранения единства Уммы перед лицом внутренних и внешних угроз. Это напоминание о важности жизни по принципам Ислама, основанным на честности, искренности и преданности Истине.

External piety, internal hypocrisy...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

"By the end of time, such a society will appear in public, appearing to be brothers, but secretly being enemies." Fudayl ibn ‘Iyad.

The statement describes a situation where the outward appearance of peace and harmony is in stark contrast to the true state of affairs, hiding hostility and treachery. In the context of Islam, this can be interpreted in several ways:

External piety, internal hypocrisy (nifak): Islam categorically condemns nifak — hypocrisy, when a person demonstrates external piety by following religious rituals, but harbors hostility to Islam or Muslims in his soul. Such people can be active in Muslim society (Ummah), occupy prominent positions, but secretly act against it, sowing discord and destruction. This can manifest itself in intrigue, slander, incitement to conflict, as well as in secret non-observance of religious precepts. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) warned against hypocrites, describing them as the most dangerous enemies.

The external unity of the Ummah, internal differences: The Muslim Ummah is ideologically called to be united, based on the principles of brotherhood and solidarity. However, throughout the history of Islam, there have been and still are internal disagreements, often hidden under the guise of external unity. Various schools of thought in Fiqh (Islamic law), currents in Sufism, political conflicts between Muslim rulers and groups – all this can lead to hidden hostility, even if outwardly Muslims show the appearance of unity.

Hostility from the outside world: The statement may also refer to the latent hostility of non-Muslims towards Islam and Muslims. Over the centuries, Muslims have faced various forms of discrimination, harassment and open aggression. In some cases, this hostility may be masked under the guise of tolerance or cooperation, but in reality serve the purposes of suppressing Islam or using Muslims for their own interests.

A test for believers: From the point of view of Islamic theology, the situation described in the statement can be considered as a trial, a fitna for believers. The ability to distinguish truth from falsehood, justice from injustice, is an important aspect of faith. Muslims are instructed to be vigilant and beware of deception, judging people by their actions, not just by their words.

The statement about "brotherhood in public and enmity in secret" has a deep meaning in the context of Islam. It points to the danger of hypocrisy, the need for vigilance and wisdom in recognizing true intentions, as well as the challenge of preserving the unity of the Ummah in the face of internal and external threats. It is a reminder of the importance of living according to the principles of Islam based on honesty, sincerity and devotion to the Truth.

Dış dindarlık, iç ikiyüzlülük...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

"Zamanın sonuna doğru, kardeş gibi görünen ve gizlice düşman olan böyle bir toplum kamuoyunda ortaya çıkacaktır." Fudeyl ibn 'İyad رحمه الله

İfade, barış ve uyumun dış görünüşünün, düşmanlığı ve kurnazlığı gizleyen gerçek durumla keskin bir tezat oluşturduğu bir durumu tanımlar. İslam bağlamında, bu çeşitli şekillerde yorumlanabilir:

Dış dindarlık, iç ikiyüzlülük (nifak): İslam, bir kişinin dini ayinleri izleyerek dış dindarlık sergilediği, ancak kalbinde İslam'a veya Müslümanlara karşı düşmanlık barındırdığı nifak — ikiyüzlülüğü kategorik olarak kınar. Bu tür insanlar Müslüman toplumunda (Ümmet) aktif olabilir, önde gelen pozisyonlarda bulunabilirler, ancak ona karşı gizlice hareket ederek çekişme ve yıkım ekebilirler. Bu, entrikalarda, iftiralarda, çatışmalara kışkırtmada ve dini emirlere gizlice uyulmamada kendini gösterebilir. Hz. Muhammed (as) ikiyüzlülere karşı uyarıda bulunarak onları en tehlikeli düşmanlar olarak tanımladı.

Ümmetin dış birliği, iç anlaşmazlıklar: Müslüman Ümmet ideolojik olarak kardeşlik ve dayanışma ilkelerine dayalı bir olmaya çağrılır. Bununla birlikte, İslam tarihi boyunca, genellikle dış birlik kisvesi altında gizlenen iç anlaşmazlıklar olmuştur ve vardır. Fıkıh (islam hukuku) içindeki çeşitli düşünce okulları, tasavvuftaki akımlar, Müslüman yöneticiler ve gruplar arasındaki siyasi çatışmalar – bunların hepsi, Müslümanlar görünüşte birlik gösterseler bile, gizli düşmanlığa yol açabilir.

Dış dünyadan düşmanlık: Söz, gayrimüslimlerin İslam'a ve Müslümanlara karşı gizli düşmanlığına da atıfta bulunabilir. Yüzyıllar boyunca Müslümanlar çeşitli ayrımcılık, zulüm ve açık saldırganlık biçimleriyle karşı karşıya kaldılar. Bazı durumlarda, bu düşmanlık hoşgörü veya işbirliği kılığına girebilir, ancak gerçekte İslam'ı bastırma veya Müslümanları kendi çıkarları için kullanma amaçlarına hizmet edebilir.

İnananlar için imtihan: İslami teoloji açısından, sözde anlatılan durum, inananlar için bir imtihan, bela (fitne) olarak görülebilir. Gerçeği yalandan, adaleti adaletsizlikten ayırt etme yeteneği, inancın önemli bir yönüdür. Müslümanlara, insanları sadece sözlerine göre değil, eylemlerine göre değerlendirerek uyanık olmaları ve aldatmacadan korunmaları emredilmiştir.

«Toplum içinde kardeşlik ve gizlice düşmanlık» demenin İslam bağlamında derin bir anlamı vardır. İkiyüzlülük tehlikesine, gerçek niyetleri tanımada dikkat ve bilgeliğe duyulan ihtiyaca ve iç ve dış tehditler karşısında Ümmetin birliğini korumanın zorluğuna işaret ediyor. Dürüstlük, samimiyet ve Gerçeğe bağlılığa dayalı İslam ilkelerine göre yaşamın öneminin bir hatırlatıcısıdır.

Devotshmëria e jashtme, hipokrizia e brendshme...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

"Deri në fund të kohës, një shoqëri e tillë do të shfaqet në publik, duke u dukur si vëllezër, por fshehurazi duke qenë armiq." Fudayl ibn' Iyad.

Deklarata përshkruan një situatë ku pamja e jashtme e paqes dhe harmonisë është në kontrast të plotë me gjendjen e vërtetë të punëve, duke fshehur armiqësinë dhe tradhtinë. Në kontekstin E Islamit, kjo mund të interpretohet në disa mënyra:

Devotshmëria e jashtme, hipokrizia e brendshme (nifak): Islami dënon kategorikisht nifak — hipokrizinë, kur një person demonstron devotshmëri të jashtme duke ndjekur ritualet fetare, por strehon armiqësi ndaj Islamit ose Myslimanëve në shpirtin e tij. Njerëz të tillë mund të jenë aktivë në shoqërinë Myslimane (Ummet), të zënë pozita të spikatura, por fshehurazi të veprojnë kundër tij, duke mbjellë përçarje dhe shkatërrim. Kjo mund të shfaqet në intriga, shpifje, nxitje të konfliktit, si dhe në mosrespektim të fshehtë të porosive fetare. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) paralajmëroi kundër hipokritëve, duke i përshkruar ata si armiqtë më të rrezikshëm.

Uniteti i jashtëm I Umetit, dallimet e brendshme: Umeti Mysliman është ideologjikisht i thirrur të jetë i bashkuar, bazuar në parimet e vëllazërimit dhe solidaritetit. Sidoqoftë, gjatë gjithë historisë së Islamit, ka pasur dhe ka ende mosmarrëveshje të brendshme, shpesh të fshehura nën maskën e unitetit të jashtëm. Shkolla të ndryshme mendimi në Fiqh (ligji Islam), rryma Në Sufizëm, konflikte politike midis sundimtarëve Dhe grupeve Myslimane – e gjithë kjo mund të çojë në armiqësi të fshehur, edhe nëse Nga jashtë Myslimanët tregojnë pamjen e unitetit.

Armiqësia nga bota e jashtme: deklarata mund të referohet gjithashtu në armiqësinë e fshehtë të Jo-Muslimanëve ndaj Islamit dhe Myslimanëve. Gjatë shekujve, Myslimanët janë përballur me forma të ndryshme diskriminimi, ngacmimi dhe agresioni të hapur. Në disa raste, kjo armiqësi mund të maskohet nën maskën e tolerancës ose bashkëpunimit, por në realitet shërbejnë për qëllimet e shtypjes Së Islamit ose përdorimit të Myslimanëve për interesat e tyre.

Një test për besimtarët: nga pikëpamja e teologjisë Islame, situata e përshkruar në deklaratë mund të konsiderohet si një sprovë, një fitna për besimtarët. Aftësia për të dalluar të vërtetën nga gënjeshtra, drejtësia nga padrejtësia, është një aspekt i rëndësishëm i besimit. Muslimanët udhëzohen të jenë vigjilentë dhe të kenë kujdes nga mashtrimi, duke i gjykuar njerëzit me veprimet e tyre, jo vetëm me fjalët e tyre.

Deklarata për" vëllazërinë në publik dhe armiqësinë në fshehtësi " ka një kuptim të thellë në kontekstin E Islamit. Ai tregon për rrezikun e hipokrizisë, nevojën për vigjilencë dhe mençuri në njohjen e qëllimeve të vërteta, si dhe sfidën e ruajtjes së unitetit të Umetit përballë kërcënimeve të brendshme dhe të jashtme. Shtë një kujtesë e rëndësisë së të jetuarit sipas parimeve të Islamit bazuar në ndershmërinë, sinqeritetin dhe përkushtimin ndaj së Vërtetës.