Величайшее бедствие...

The greatest disaster... / En büyük felaket... / Fatkeqësia më e madhe...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Смерть не является величайшим бедствием жизни. Величайшее бедствие - это когда в нас умирает страх перед Аллахом, в то время как мы живы. Сколько же воспоминаний о смерти нам нужно, дабы понять, что этот мир временное явление?

Здесь выражена глубокая религиозная концепция, центральной идеей которой является превосходство духовного над физическим. Смерть, хоть и ужасна с человеческой точки зрения, рассматривается не как самое страшное, что может произойти с человеком. Намного ужаснее, утрата богобоязненности – таква (تقوى), чувства ответственности перед Ним и стремления к праведной жизни. Такой страх не означает панического ужаса, а скорее глубокое уважение, благоговейное почтение и стремление жить в соответствии с божественными заповедями.

Потеря богобоязненности означает утрату морального компаса, предательство собственных принципов, отказ от духовного роста и погружение в мир земных удовольствий и эгоистических желаний. Это состояние гораздо опаснее физической смерти, поскольку оно ведёт к духовной деградации и, согласно Исламу, к вечному наказанию в Ахирате. Смерть в этом контексте – лишь переход в другой мир, а состояние души при этом переходе – вот что действительно важно.

"Сколько же воспоминаний о смерти нам нужно, дабы понять, что этот мир временное явление?" — этот вопрос риторический. Он подчеркивает трудность для человека осознать бренность земной жизни, несмотря на очевидность смерти. Мы постоянно окружены напоминаниями о смерти: старение, болезни, смерти окружающих. Однако, часто эти напоминания остаются без должного внимания, и мы продолжаем жить, как будто смерти не существует.

Призыв к осознанности бренности мирской жизни. Всё, что мы имеем, – богатство, слава, здоровье – временно. Единственное, что остаётся с человеком после смерти, – это его дела и вера. Главным приоритетом должно быть духовное развитие, укрепление связи с Аллахом и стремление к праведной жизни. Все земные достижения теряют значение в сравнении с духовным благополучием.

Необходимо постоянно работать над собой, бороться со своими слабостями, стремиться к нравственному совершенству. Потеря богобоязненности – это знак того, что это совершенствование застопорилось или идёт в обратном направлении.

Мудрость в принятии смерти: Смерть – не конец, а переход. Важно встретить её с готовностью и спокойствием, осознавая, что она лишь часть божественного плана.

В итоге, это наставление служит мощным напоминанием о необходимости жить осознанно, ценить духовность выше материальных ценностей и постоянно стремиться к укреплению своей связи со Всевышним, чтобы избежать настоящего бедствия – смерти души при жизни...

The greatest disaster...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

Death is not the greatest calamity of life. The greatest calamity is when the fear of Allah dies in us while we are alive. How many memories of death do we need in order to understand that this world is a temporary phenomenon?

A deep religious concept is expressed here, the central idea of which is the superiority of the spiritual over the physical. Death, although terrible from a human point of view, is not considered the most terrible thing that can happen to a person. Much more terrible is the loss of God–fearing, a sense of responsibility to Him and a desire for a righteous life. Such fear does not mean panic terror, but rather deep respect, reverent reverence and the desire to live in accordance with the divine commandments.

The loss of God-fearing means the loss of a moral compass, betrayal of one's own principles, rejection of spiritual growth and immersion in the world of earthly pleasures and selfish desires. This condition is much more dangerous than physical death, since it leads to spiritual degradation and, according to Islam, to eternal punishment in the Akhirate. Death in this context is only a transition to another world, and the state of mind during this transition is what is really important.

"How many memories of death do we need in order to understand that this world is a temporary phenomenon?" — this question is rhetorical. He emphasizes the difficulty for a person to realize the impermanence of earthly life, despite the evidence of death. We are constantly surrounded by reminders of death: aging, illness, death of others. However, these reminders are often ignored, and we continue to live as if death does not exist.

A call to awareness of the frailty of worldly life. Everything we have–wealth, fame, health–is temporary. The only thing that remains with a person after death is his deeds and faith. The main priority should be spiritual development, strengthening the connection with Allah and striving for a righteous life. All earthly achievements lose their importance in comparison with spiritual well-being.

It is necessary to constantly work on oneself, struggle with one's weaknesses, and strive for moral perfection. The loss of God–fearing is a sign that this improvement has stalled or is going in the opposite direction.

Wisdom in accepting death: Death is not the end, but a transition. It is important to meet her with readiness and calmness, realizing that she is only part of the divine plan.

As a result, this instruction serves as a powerful reminder of the need to live consciously, value spirituality above material values and constantly strive to strengthen your connection with the Almighty in order to avoid the real disaster – the death of the soul during life...

En büyük felaket...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Ölüm, hayatın en büyük felaketi değildir. En büyük felaket, biz hayattayken içimizde Allah korkusunun ölmesidir. Bu dünyanın geçici bir fenomen olduğunu anlamak için kaç ölüm anısına ihtiyacımız var?

Burada, ana fikri ruhsal olanın fiziksel olana üstünlüğü olan derin bir dini kavram ifade edilir. Ölüm, insan bakış açısından korkunç olsa da, bir insanın başına gelebilecek en kötü şey olarak görülmez. Bundan çok daha kötüsü, Allah'tan korkmanın kaybı, O'na karşı sorumluluk duygusu ve salih bir yaşam arzusu olan Tekva'dır (تقوى). Böyle bir korku, panik dehşeti değil, daha çok derin saygı, saygıyla saygı ve ilahi emirlere göre yaşama arzusu anlamına gelir.

Allah'tan korkmanın kaybı, ahlaki pusulanın kaybı, kişinin kendi ilkelerine ihanet etmesi, ruhsal gelişimden vazgeçmesi ve dünyevi zevkler ve bencil arzular dünyasına dalması anlamına gelir. Bu durum, ruhsal bozulmaya ve İslam'a göre Ahirat'ta ebedi cezaya yol açtığı için fiziksel ölümden çok daha tehlikelidir. Bu bağlamda ölüm sadece başka bir dünyaya geçiştir ve bu geçişteki zihin durumu gerçekten önemli olan şeydir.

"Bu dünyanın geçici bir fenomen olduğunu anlamak için kaç ölüm anısına ihtiyacımız var?— - bu soru retoriktir. Ölümün açıklığına rağmen, insanın dünya hayatının geçiciliğini anlamasının zorluğunu vurgular. Sürekli ölüm hatırlatmalarıyla çevriliyiz: yaşlanma, hastalık, başkalarının ölümü. Ancak çoğu zaman bu hatırlatmalar yeterince dikkat edilmeksizin kalır ve sanki ölüm yokmuş gibi yaşamaya devam ederiz.

Dünya hayatının geçiciliğine farkındalık çağrısı. Sahip olduğumuz tek şey – zenginlik, şöhret, sağlık - geçicidir. Ölümden sonra insanın yanında kalan tek şey onun işleri ve inancıdır. En büyük öncelik manevi gelişim, Allah ile bağın güçlendirilmesi ve doğru bir yaşam arayışı olmalıdır. Tüm dünyevi başarılar, ruhsal esenliğe kıyasla önemini yitirir.

Sürekli kendiniz üzerinde çalışmak, zayıflıklarınızla mücadele etmek, ahlaki mükemmellik için çabalamak gerekir. Allah'tan korkmanın kaybı, bu gelişmenin durduğunun veya ters yönde ilerlediğinin bir işaretidir.

Ölümü kabul etmede bilgelik: Ölüm bir son değil, geçiştir. Onun ilahi planın sadece bir parçası olduğunun farkında olarak, onunla hazır ve sakin bir şekilde tanışmak önemlidir.

Sonuç olarak, bu talimat bilinçli yaşama, maneviyata maddi değerlerin üzerinde değer verme ve gerçek bir felaketten – hayattayken ruhun ölümünden - kaçınmak için sürekli olarak En Yüksek ile olan bağını güçlendirmeye çalışma ihtiyacının güçlü bir hatırlatıcısı olarak hizmet eder...

Fatkeqësia më e madhe...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Vdekja nuk është fatkeqësia më e madhe e jetës. Fatkeqësia më e madhe është kur frika E Allahut vdes tek ne ndërsa jemi gjallë. Sa kujtime të vdekjes na duhen për të kuptuar se kjo botë është një fenomen i përkohshëm?

Këtu shprehet një koncept i thellë fetar, ideja qendrore e të cilit është epërsia e shpirtit mbi atë fizik. Vdekja, edhe pse e tmerrshme nga pikëpamja njerëzore, nuk konsiderohet gjëja më e tmerrshme që mund t'i ndodhë një personi. Shumë më e tmerrshme është humbja e frikës Nga Zoti, ndjenja e përgjegjësisë ndaj tij dhe dëshira për një jetë të drejtë. Një frikë e tillë nuk do të thotë terror paniku, por respekt i thellë, nderim nderues dhe dëshirë për të jetuar në përputhje me urdhërimet hyjnore.

Humbja e frikës Nga Zoti nënkupton humbjen e një busulle morale, tradhtinë e parimeve të veta, refuzimin e rritjes shpirtërore dhe zhytjen në botën e kënaqësive tokësore dhe dëshirave egoiste. Kjo gjendje është shumë më e rrezikshme se vdekja fizike, pasi çon në degradim shpirtëror dhe, sipas Islamit, në ndëshkim të përjetshëm në Akhirat. Vdekja në këtë kontekst është vetëm një kalim në një botë tjetër, dhe gjendja shpirtërore gjatë këtij tranzicioni është ajo që është me të vërtetë e rëndësishme.

"Sa kujtime të vdekjes na duhen për të kuptuar se kjo botë është një fenomen i përkohshëm?- kjo pyetje është retorike. Ai thekson vështirësinë që një person të kuptojë pavdekësinë e jetës tokësore, pavarësisht provave të vdekjes. Ne jemi vazhdimisht të rrethuar nga përkujtuesit e vdekjes: plakja, sëmundja, vdekja e të tjerëve. Sidoqoftë, këto përkujtesa shpesh injorohen dhe ne vazhdojmë të jetojmë sikur vdekja të mos ekzistojë.

Një thirrje për ndërgjegjësimin e dobësisë së jetës së kësaj bote. Gjithçka që kemi–pasuria, fama, shëndeti-është e përkohshme. E vetmja gjë që mbetet me një person pas vdekjes janë veprat dhe besimi i tij. Prioriteti kryesor duhet të jetë zhvillimi shpirtëror, forcimi i lidhjes me Allahun dhe përpjekja për një jetë të drejtë. Të gjitha arritjet tokësore humbasin rëndësinë e tyre në krahasim me mirëqenien shpirtërore.

Necessaryshtë e nevojshme të punosh vazhdimisht për veten, të luftosh me dobësitë e dikujt dhe të përpiqesh për përsosmëri morale. Humbja e frikës nga Zoti është një shenjë se ky përmirësim ka ngecur ose po shkon në drejtim të kundërt.

Urtësia në pranimin e vdekjes: Vdekja nuk është fundi, por një tranzicion. Importantshtë e rëndësishme ta takoni me gatishmëri dhe qetësi, duke kuptuar se ajo është vetëm pjesë e planit hyjnor.

Si rezultat, ky udhëzim shërben si një kujtesë e fuqishme e nevojës për të jetuar me vetëdije, për të vlerësuar spiritualitetin mbi vlerat materiale dhe për t'u përpjekur vazhdimisht të forconi lidhjen tuaj me Të Plotfuqishmin në mënyrë që të shmangni fatkeqësinë e vërtetë – vdekjen e shpirtit gjatë jetës...