"Сухур напомнил мне о смерти сегодня..."
"Suhur reminded me of death today..." / "Sahur bana bugün ölümü hatırlattı..." / "Suhur më kujtoi vdekjen sot..."
Я сделала чашку кофе, которую так сильно хотела выпить, но неправильно распорядилась своим временем, и Фаджр начался раньше, чем я успела её выпить. Мне пришлось оставить её просто стоять там... Она всё ещё оставалась частью этого мира, но я больше не могла к ней прикоснуться – потому что время вышло. Я думала обо всех вещах, которые могла бы сделать иначе...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Эти слова, казалось бы, описывают обычную ситуацию: человек готовит себе кофе, но не успевает его выпить до наступления времени Фаджра. Однако в этом простом действии скрывается глубокий духовный урок, напоминающий нам о бренности мира, ценности времени и неизбежности смерти. На первый взгляд этот случай простой и обыденный, несёт в себе глубокий философский и духовный смысл, который можно связать с основами исламской веры. Он затрагивает темы времени, покаяния, осознания собственной смертности и важности правильного выбора в жизни.
Человек был создан для определённой цели: поклоняться и служить Аллаху, выполнять Его повеления и использовать своё время для достижения близости к Нему. Однако время ограничено, каждый момент нашей жизни – это подарок, который нужно ценить и использовать мудро. В истории с чашкой кофе, которую пришлось оставить из-за начала Фаджра (утреннего намаза), автор сталкивается с реальностью ограниченности времени. Это напоминает нам о том, что всё в нашей жизни имеет свой срок: наши планы, желания, даже сама жизнь. Когда время истекает, у нас больше нет возможности изменить прошлое или вернуться к тому, что мы упустили.
Моменты, которые ускользают
Автор говорит: "Она всё ещё оставалась частью этого мира, но я больше не могла к ней прикоснуться – потому что время вышло." Эти слова символизируют потерянные возможности и неиспользованные ресурсы. В исламе существует концепция правильного использования времени. Каждый день человек должен задаваться вопросом: "Что я сделал сегодня?"
Кофе, приготовленный, но не выпитый, символизирует упущенные возможности. Мы часто откладываем важные дела, думая, что успеем сделать их позже. Но так же, как наступивший Фаджр сделал этот кофе запретным для употребления, смерть может настигнуть нас в любой момент, лишив возможности завершить незаконченные дела.
Сухур — время перед рассветом, когда верующие принимают пищу перед постом. Это время размышлений, поклонения и подготовки к новому дню. Однако в данном случае Сухур стал напоминанием о смерти. Кофе остался в этом мире, но человек уже не мог его выпить. Так и с нашими мирскими делами: мы копим богатства, строим планы, но когда приходит ангел смерти, всё остаётся здесь. «Каждая душа вкусит смерть, и вам будет полностью выплачено ваше вознаграждение в День воскресения». (Коран, 3:185).
Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) говорил: "Часто вспоминайте разрушитель удовольствий – смерть." (Сахих аль-Бухари). Смерть – это неотвратимое событие, которое может наступить в любой момент. Как чашка кофе, оставленная на столе, так и наша жизнь могут внезапно оказаться вне нашей досягаемости. Мы можем планировать будущее, строить карьеру, мечтать о путешествиях, но всё это теряет значение, когда приходит время уйти из этого мира. Размышление о смерти помогает человеку осознать, что единственное, что действительно важно, – это подготовка к встрече с Аллахом. Для мусульманина это значит выполнение обязательных обязанностей (фардов ), избегание грехов и стремление к праведным делам.
Покаяние и переоценка жизненных приоритетов
Автор задумывается: "Я думала обо всех вещах, которые могла бы сделать иначе..." Это естественная реакция человека, который осознаёт свои ошибки. В исламе покаяние (тауба ) считается одним из самых важных актов поклонения. Аллах Всемилостив и Всепрощающ, Он всегда готов принять кающегося раба, если тот искренне раскается и решит исправиться. История с чашкой кофе может стать для каждого из нас поводом задуматься: а правильно ли мы распоряжаемся своей жизнью? Может быть, мы слишком часто откладываем важные дела на потом? Может быть, мы забываем о своих обязанностях перед Аллахом? Если да, то сейчас самое время начать меняться.
В Судный день люди будут сожалеть о том, что не использовали своё время на благие дела. Аллах говорит в Коране: «О те, которые уверовали! Бойтесь Аллаха должным образом и умирайте не иначе, как будучи мусульманами». (3:102). Если даже в такой малой вещи, как чашка кофе, мы чувствуем сожаление, то насколько же сильнее будет наше раскаяние за упущенные намазы, невыполненные обещания, несказанные слова добра? Пропущенная чашка кофе становится метафорой для всех тех вещей, которые мы могли бы сделать лучше, если бы распорядились своим временем мудрее. Возможно, это незавершённый проект, невысказанные слова благодарности, отложенные дела или пренебрежение обязательными поклонениями. Всё это остаётся позади, когда время заканчивается.
Эта история также напоминает мусульманам о необходимости жить осознанно. В Коране говорится: "И не будьте как те, которые забыли Аллаха, и Он заставил их забыть самих себя. Таковы беззаконники." (Коран, 59:19). Мы часто живём автоматически, подчиняясь своим желаниям и привычкам, забывая о высшей цели нашего существования. Но ислам учит нас быть внимательными к каждому моменту нашей жизни. Например, просыпаясь утром для сухура, мы должны помнить, что это возможность приблизиться к Аллаху. Выполняя намаз, мы должны осознавать, что общаемся с Творцом. Делая выбор между хорошим и плохим, мы должны понимать, что каждый поступок имеет последствия в этом мире и в вечной жизни Ахирата.
История об оставленной чашке кофе – это мощное напоминание о том, как важно бережно относиться к времени, которое Аллах дал нам. Она учит нас размышлять о смерти, ценить каждый момент жизни и стремиться к тому, чтобы наши действия были направлены на достижение довольства Аллаха. Как мусульмане, мы должны постоянно спрашивать себя: "Что я сделал сегодня, чтобы приблизиться к Аллаху? Что я могу исправить завтра?"
Пусть эта история станет для нас уроком и напоминанием о том, что время – это драгоценный дар, который нельзя тратить впустую. Аминь!
"Suhur reminded me of death today..."
I made a cup of coffee that I so desperately wanted to drink, but I mismanaged my time, and Fajr began before I could drink it. I had to leave it sitting there... It still remained part of this world, but I could no longer touch it – because time had run out. I thought about all the things I could have done differently...
Praise be to Allah, whom we praise, and whose help and forgiveness we seek. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:
These words, seemingly describing an ordinary situation—a person making coffee but not being able to drink it before Fajr—carry a profound spiritual lesson reminding us of the fleeting nature of this world, the value of time, and the inevitability of death. What appears to be a simple, everyday event carries deep philosophical and spiritual meaning, which can be connected to the foundations of Islamic faith. It touches on themes of time, repentance, awareness of mortality, and the importance of making the right choices in life.
Man was created for a specific purpose: to worship and serve Allah, fulfill His commands, and use time wisely to draw closer to Him. However, time is limited; every moment of our lives is a gift that must be cherished and used wisely. In the story of the cup of coffee left behind because of the start of Fajr (the morning prayer), the author confronts the reality of time’s limitations. This reminds us that everything in our lives has its expiration date: our plans, desires, even life itself. When time runs out, we no longer have the chance to change the past or retrieve what we’ve lost.
Moments That Slip Away
The author says: "It still remained part of this world, but I could no longer touch it – because time had run out." These words symbolize missed opportunities and unused resources. In Islam, there’s a concept of proper time management. Every day, a person should ask themselves: “What have I done today?”
The coffee, brewed but not drunk, symbolizes lost opportunities. We often postpone important tasks, thinking we’ll have time later. But just as the arrival of Fajr made that coffee forbidden to consume, death can come at any moment, depriving us of the chance to finish unfinished business.
Suhoor — the time before dawn when believers eat before fasting — is a time for reflection, worship, and preparation for a new day. However, in this case, Suhoor became a reminder of death. The coffee stayed in this world, but the person could no longer drink it. So too with our worldly affairs: we accumulate wealth, make plans, but when the angel of death arrives, everything stays here. “Every soul shall taste death, and you will be paid your full reward on the Day of Resurrection.” (Quran, 3:185).
The Prophet Muhammad (peace be upon him) said: “Often remember the destroyer of pleasures – death.” (Sahih al-Bukhari). Death is an inevitable event that can come at any moment. Just as the cup of coffee left on the table, so too can our lives suddenly be out of our reach. We may plan for the future, build careers, dream of traveling, but all of this loses meaning when it’s time to leave this world. Reflecting on death helps a person realize that the only thing that truly matters is preparing to meet Allah. For a Muslim, this means fulfilling obligatory duties (fard), avoiding sins, and striving for righteous deeds.
Repentance and Reassessing Life Priorities
The author reflects: “I thought about all the things I could have done differently…” This is a natural reaction for someone who realizes their mistakes. In Islam, repentance (tawbah) is considered one of the most important acts of worship. Allah is Most Merciful and Forgiving, always ready to accept a repentant servant if they sincerely repent and decide to improve. The story of the cup of coffee can prompt each of us to reflect: are we managing our lives correctly? Are we too often postponing important tasks? Are we neglecting our duties to Allah? If so, now is the time to start changing.
On Judgment Day, people will regret not using their time for good deeds. Allah says in the Quran: “O you who believe! Fear Allah as He should be feared and die not except in a state of Islam.” (3:102). If we feel regret over something as small as a missed cup of coffee, how much greater will our remorse be for missed prayers, unfulfilled promises, unsaid kind words? The missed cup of coffee becomes a metaphor for all the things we could have done better if we had managed our time more wisely. Perhaps it’s an unfinished project, unspoken words of gratitude, postponed tasks, or neglect of obligatory acts of worship. All of this remains behind when time runs out.
This story also reminds Muslims of the need to live consciously. The Quran says: “And be not like those who forgot Allah, so He made them forget themselves. Such are the disobedient.” (Quran, 59:19). We often live automatically, following our desires and habits, forgetting the higher purpose of our existence. But Islam teaches us to be mindful of every moment of our lives. For example, when waking up for Suhoor, we should remember that this is an opportunity to draw closer to Allah. When performing prayer, we should be aware that we are communicating with the Creator. When making choices between good and bad, we must understand that every action has consequences in this world and in the eternal life of the Hereafter.
The story of the abandoned cup of coffee is a powerful reminder of how important it is to treat the time Allah has given us with care. It teaches us to reflect on death, value every moment of life, and strive to ensure that our actions are directed toward attaining Allah’s pleasure. As Muslims, we should constantly ask ourselves: “What did I do today to get closer to Allah? What can I fix tomorrow?”
May this story be a lesson and a reminder to us that time is a precious gift that cannot be wasted. Ameen!
"Sahur bana bugün ölümü hatırlattı..."
Kendime bir fincan kahve yaptım, içmek için o kadar çok istiyordum ki, ancak zamanımı yanlış kullandım ve Fecr namazı başlamadan içebilme şansım olmadı. Kahveyi orada bırakmak zorunda kaldım… Hâlâ bu dünyanın bir parçasıydı, ama artık dokunamıyordum – çünkü zaman doldu. Neleri farklı yapabilirdim diye düşündüm…
Hamd olsun Allah’a, O’nu övüyoruz, yardımını ve affını diliyoruz. Ruhlarımızın kötülüğünden ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah’a sığınıyoruz. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz, ve kimi O yoldan ayırırsa, onu kimse doğruya iletemez. Şahitlik ederiz ki hiçbir ilah yoktur tapılması gereken, Allah’tan başka ve Mühemmed O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:
Bu sözler, sıradan bir durumu tasvir ediyor gibi görünse de – bir insan kahve yapar, ancak Fecr vakti gelmeden içemez – aslında bu dünyadaki geçici doğa, zamanın değeri ve ölümün kaçınılmazlığı hakkında derin bir ruhani ders içeriyor. Görünüşte basit ve günlük olan bir olayda, İslam inancının temellerine bağlı derin felsefi ve manevi anlamlar bulunur. Zaman, tövbe, kendi ölümlülüğümüzün farkına varma ve hayatta doğru seçimler yapmanın önemi gibi konulara değinir.
İnsan belli bir amaca yaratıldı: Allah’a ibadet etmek ve O’nun emirlerini yerine getirmek, zamanı hikmetle kullanarak kendisini Allah’a yaklaştırmak için. Ancak zaman sınırlıdır, hayatımızın her anı değerli bir hediyedir ve bunu akıllıca kullanmalıyız. Kahve içemediği için Fecr vakti geldiğinde kahvesini orada bırakmak zorunda kalan yazar, zamanın sınırlılığıyla yüzleşir. Bu bize hayatımızdaki her şeyin bir sonu olduğunu hatırlatır: planlarımız, arzularımız, hatta yaşamımız bile. Zaman dolduğunda geçmişe dönüp değiştiremeyiz veya kaçırdıklarımızı geri alamayız.
Kaçan Anlar
Yazar şöyle der: “Hâlâ bu dünyanın bir parçasıydı, ancak artık dokunamıyordum – çünkü zaman doldu.” Bu sözler kayıp fırsatları ve kullanılmayan kaynakları sembolize ediyor. İslam’da zamanı doğru kullanma kavramı vardır. Her gün kendimize şu soruyu sormalıyız: “Bugün ne yaptım?”
Demlenmiş ama içilmemiş kahve, kaçırılmış fırsatların simgesidir. Sık sık önemli işleri erteleyip daha sonra yapacak zaman bulacağımızı düşünürüz. Fakat tıpkı Fecr’in kahveyi içilmez kılmış olması gibi, ölüm de her an gelebilir ve bitmemiş işlerimizi tamamlama şansımızı elimizden alabilir.
Sahur, Müslümanların oruç tutmadan önce yedikleri sabah vakitlerindeki öğündür – bu bir düşünce, ibadet ve yeni güne hazırlık zamanıdır. Ancak bu durumda Sahur, ölümü hatırlatan bir olay oldu. Kahve bu dünyada kaldı, ancak kişi artık ona dokunamıyordu. Dünyevi işlerimiz de böyledir: servet biriktirir, planlar yaparız, ancak ölüm meleği geldiğinde her şey burada kalır. “Her nefes ölüm tadacaktır, ve size tam mükafatınız Kıyamet Günü verilecektir.” (Kuran, 3:185).
Peygamber Muhammed (aleyhisselam) şöyle buyurdu: “Hazların tahripçisi olan ölümden sık sık hatırla.” (Sahih el-Buhari). Ölüm, her an gelmesi muhtemel kaçınılmaz bir olaydır. Masada bırakılan bir kahve fincanı gibi, hayatımız da ani bir şekilde erişemeyeceğimiz bir noktaya gelebilir. Gelecek için planlar yapar, kariyer kurar, seyahat hayalleri görürüz, ancak gitme zamanı geldiğinde tüm bunlar anlamsızlaşır. Ölüm üzerine düşünmek, insana tek önemli olan şeyin Allah’la karşılaşmaya hazırlanmak olduğunu hatırlatır. Bir Müslüman için bu, farzları yerine getirmek, günahlardan kaçınmak ve iyi işler yapmak anlamına gelir.
Tövbe ve Hayat Önceliklerini Yeniden Değerlendirme
Yazar şöyle düşünür: “Neleri farklı yapabilirdim diye düşündüm…” Bu, hatalarını fark eden birinin doğal tepkisidir. İslam’da tövbe (tevbe) en önemli ibadetlerden biri olarak kabul edilir. Allah çok merhametli ve affedicidir, samimi bir şekilde tövbe eden ve düzelme kararı alan bir kulunu her zaman kabul eder. Kahve fincanı hikayesi her birimiz için bir uyarı olabilir: acaba hayatımızı doğru bir şekilde mi yönetiyoruz? Önemli işleri sürekli erteliyor muyuz? Allah’a karşı görevlerimizi mi ihmal ediyoruz? Eğer öyleyse, şimdi değişime başlamak için uygun zaman.
Ahiret Günü, insanlar zamanlarını iyi işler için kullanmadıkları için pişman olacaktır. Allah Kuran’da şöyle buyurur: “Ey iman edenler! Allah’tan hakkıyla sakının ve İslamiyet üzere ölün.” (3:102). Eğer küçük bir şey olan içilemeyen bir kahve fincanı için bile üzülüyorsak, kaçırılan namazlar, yerine getirilmemiş vaatler, söylenmemiş güzel sözler için pişmanlığımız ne kadar büyük olacak? Kaçırılan kahve fincanı, zamanımızı daha bilgece kullansaydık daha iyi yapabileceğimiz şeylerin metaforu haline gelir. Belki bitmemiş bir proje, söylenmemiş teşekkür sözleri, ertelenmiş işler ya da farz ibadetlerin ihmali. Tüm bunlar zaman dolduğunda geride kalır.
Bu hikaye aynı zamanda Müslümanlara şu anda yaşayan bir hayat sürme gerekliliğini hatırlatır. Kuran’da şöyle buyurulur: “Allah’ı unutanları unutmayınca, onlar da kendilerini unuttu. İşte bunlar zalimlerdir.” (Kuran, 59:19). Genellikle otomatik yaşar, arzularımıza ve alışkanlıklarımıza göre hareket eder, varoluşumuzun yüksek amacını unuturuz. Ancak İslam bize hayatımızın her anında bilinçli olmayı öğretir. Örneğin, sahurda uyanırken bu Allah’a yaklaşmak için bir fırsattır. Namaz kılarken, Yaratan’la iletişim kurduğumuzu fark etmeliyiz. İyi ile kötü arasında seçim yaparken, her eylemin bu dünya ve Ahiret hayatında sonuçları olduğunu anlamalıyız.
Bırakılan kahve fincanı hikayesi, Allah’ın bize verdiği zamanı nasıl değerli kullandığımız konusunda güçlü bir hatırlatmadır. Bizi ölüme düşünmeye, her anın değerini takdir etmeye ve eylemlerimizin Allah’ın razı olmasını sağlama yönünde yönlendirmeyi öğretir. Müslümanlar olarak kendimize şunu sormalıyız: “Bugün Allah’a yaklaşma için ne yaptım? Yarın neyi düzeltebilirim?”
Bu hikayenin bizim için bir ders ve hatırlatma vesilesi olması dileğiyle, zamanın boşa harcanamayacak kıymetli bir hediye olduğunu unutmayalım. Amin!
"Suhur më kujtoi vdekjen sot..."
Bëra një filxhan kafe që desha shumë ta pij, por nuk përdorja mirë kohën time, dhe Fajri filloi para se të kisha mundësi ta pij. Duhet ta lëshë atje… Ajo ende ishte pjesë e këtij botësi, por nuk mund të prekësh më – sepse koha kishte mbaruar. Po mendonja për gjithçka që mund të kisha bërë ndryshe…
Lavdi Allahut, Ne e lavdërojmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Kërkojmë strehim nga Allahi nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprimet e këqija. Kush Allahia e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kush e lë, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot përveç Allahut të Vetëm, dhe se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij. Dhe pastaj:
Këto fjalë, duket se përshkruajnë një situatë të zakonshme – një person bën kafe, por nuk arrin ta pijë para se të fillojë Fajri – por në këtë veprim të thjeshtë ka një mësim shpirtëror të thellë që na kujton për jetëgjatësinë e botës, vlerën e kohës dhe pashmangshmërinë e vdekjes. Në pamje të parë ky rast i thjeshtë dhe i zakonshëm ka një kuptim filozofik dhe shpirtëror të thellë, i lidhur me themelat e besimit islame. Ai prek temat e kohës, të metanisë, të vetëdijes së vdekshmërisë dhe rëndësisë së zgjedhjeve të saktë në jetë.
Njeriu është krijuar për një qëllim të caktuar: adhurimin dhe shërbimin e Allahut, plotësimin e urdhërave të Tij dhe përdorimin e kohës për të arritur afërshmëri nga Ai. Por koha është e kufizuar, çdo moment i jetës sonë është një dhuratë që duhet çmuar dhe përdorur me zgjuarsi. Në historinë e filxhanit të kafesë që nuk u pij pas fillimit të Fajrit (namazi i mëngjesit), autori përballon realitetin e kufizimit të kohës. Kjo na kujton se gjithçka në jetë ka një fund: planet e mia, dëshirat, edhe jeta vetë. Kur koha mbaron, nuk kemi më mundësi të ndryshojmë të kaluarën ose të marrim prapë atë që kemi humbur.
Momentet që Fluturojnë
Autorja thotë: "Ajo ende ishte pjesë e këtij botësi, por nuk mund të prekësh më – sepse koha kishte mbaruar." Këto fjalë simbolizojnë mundësitë e humbura dhe burimet e papërdorura. Në islam ka një koncept të përdorimit të saktë të kohës. Çdo ditë një person duhet të pyes veten: “Çfarë kam bërë sot?”
Kafja, e gatuar por jo e pirë, simbolizon mundësitë e humbura. Shpesh shtyjmë detyrat e rëndësishme duke menduar se do të kemi kohë më vonë. Por po sikur mbërritja e Fajrit bëri kafjen e ndaluar për t'u pirë, ashtu edhe vdekja mund të na godasë në çdo moment, duke na hequr mundësinë të përfundojmë punët e papërfunduara.
Suhoori — koha para lindjes kur besimtarët hajen para agjërimit — është një kohë reflektimi, adhurimi dhe përgatitjes për një ditë të re. Megjithatë, në këtë rast, Suhoori u bë një kujtim i vdekjes. Kafja mbeti në këtë botë, por personi nuk mund ta prekte më. Kështu edhe me gjërat e tjera botërore: grumbullojmë pasuri, ndërtojmë plane, por kur vjen engjëlli i vdekjes, gjithçka mbetet këtu. “Çdo shpirt do të shijojë vdekjen, dhe ju do të paguheni plotësisht shpërblimin tuaj në Ditën e Ringjalljes.” (Kurani, 3:185).
Profeti Muhamedi (paqe dhe bekoja mbi të) tha: “Kujtojeni shpesh shkatërruesin e kënaqësive – vdekjen.” (Sahih al-Buhari). Vdekja është një ngjarje e pashmangshme që mund të ndodhë në çdo moment. Po sikur filxhani i kafesë që u lë në tryezë, ashtu edhe jeta jonë mund të jetë paprekshëm në një moment. Mund të planifikojmë të ardhmen, të ndërtojmë karrierë, të ëndërrim udhëtime, por kur vjen koha për të larguar nga kjo botë, gjithçka humbet kuptim. Reflektimi mbi vdekjen ndihmon një person të kuptojë se e vetmja gjë që ka rëndësi është përgatitja për takimin me Allahun. Për një musliman, kjo do të thotë plotësimi i detyrave obligative (fare), shmangia e mëkatit dhe aspirimi për veprat e mira.
Metania dhe Rivlerësimi i Prioriteteve të Jetës
Autorja reflekton: “Po mendonja për gjithçka që mund të kisha bërë ndryshe…” Kjo është një reagim natyral i dikujt që e kupton gabimet e tij. Në islam, metania (tawbah) konsiderohet një nga aktet më të rëndësishme të adhurimit. Allah është i Mëshirshëm dhe i Falshmërisë, Gjithmonë i gatshëm të pranojë një shërues të sinqertë dhe që vendos të përmirësohet. Historia e filxhanit të kafesë mund të na shpikë të reflektojmë: a e menaxhojmë saktë jetën tonë? A shtyjmë shpesh detyrat e rëndësishme? A e neglizhojmë detyrat tona ndaj Allahut? Nëse po, tani është koha për të filluar ndryshimin.
Në Ditën e Gjykimit, njerëzit do të vjenë në shqetësim për faktin se nuk e përdorën kohën e tyre për veprat e mira. Allah thotë në Kuran: “O ju që keni besuar! Frikësohuni Allahun siç duhet dhe mos vdisni përveç se si muslimanë.” (3:102). Nëse edhe për një gjë të vogël si një filxhan kafe i humbur ndjejme keqardhje, sa më e madhe do të jetë metania jonë për namazet e humbura, premtime të paplotësuara, fjalë të pazhira të mirë? Filxhani i kafesë së humbur bëhet metaforë për të gjitha gjërat që mund të kishim bërë më mirë, nëse kishim menaxhuar kohën tonë më zgjuar. Ndaj një projekti të papërfunduar, fjalë falënderimi të thëna, detyra të shtyera, ose injorimi i adhurimeve obligative. Të gjitha këto mbeten prapa kur koha mbaron.
Kjo histori gjithashtu na kujton ne muslimanët për nevojën e një jetëje të vetëdijshme. Në Kuran thuhet: “Mos jeni si ata që harruan Allahun, dhe Ai i bëri ata të harrojnë vetveten. Ata janë të ligësuarit.” (Kurani, 59:19). Shpesh jetojmë automatikisht, duke ndjekur dëshirat dhe zakonet tona, duke harruar qëllimin më të lartë të ekzistencës sonë. Por islam na mëson të jemi të vetëdijshëm për çdo moment të jetës sonë. Për shembull, duke u zgjuar për Suhoor, duhet të kujtojmë se kjo është një mundësi për të afër Allahut. Duke kryer namazin, duhet të jemi të vetëdijshëm se po komunikojmë me Krijuesin. Duke bërë zgjedhje mes mirë dhe keq, duhet të kuptojmë se çdo veprim ka pasoja në këtë botë dhe në jetën e përhershme të Aherit.
Historia e filxhanit të kafesë së lënë është një kujtim i fuqishëm se sa e rëndësishme është trajtimi me kujdes i kohës që Allah na ka dhënë. Na mëson të reflektojmë mbi vdekjen, të çmuarojmë çdo moment të jetës dhe të strehojmë që veprimet tona të jenë të drejtuara drejt arritjes së kënaqësisë së Allahut. Si muslimanë, duhet të pyesim veten vazhdimisht: “Çfarë kam bërë sot për të afër Allahut? Çfarë mund të përmirësoj nesër?”
Të bëhet ky historia një mësim dhe një kujtesë për ne se koha është një dhuratë e çmuar që nuk mund të shpenzohet pa kuptim. Amen!