Сознательное отрицание Истины...

Сознательное отрицание Истины...

Conscious denial of the Truth... / Gerçeğin Bilinçli olarak inkar edilmesi... / Mohimi i vetëdijshëm i së Vërtetës...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: Аллах сказал в суре 37 "ас-Саффат", аят 13-14:

"Когда же им нечестивцам напоминают, они отказываются помнить. Когда же они видят знамение, то высмеивают его". 

Такое поведение не может не вызвать удивления. Правоверные напоминают нечестивцам об истине, которая целиком и полностью гармонирует с их разумом и подсознанием, но нечестивцы продолжают отворачиваться от нее. Если они поступают таким образом по причине собственного невежества, то это свидетельствует об их глупости и слабоумии. Как можно отрицать то, что заложено в подсознании каждого человека и без каких-либо трудностей познается разумом?! Если же они сознательно отрицают истину по причине собственного упрямства, то это еще более удивительно. Проповедники истины предоставляют им убедительные доказательства своей правоты и показывают им великие знамения, перед которыми склоняются даже самые благоразумные мужи, но они встречают их неверием и насмешками. Воистину, это удивительно, так же как и удивительны слова неверующих, которые называют пророческое учение явным колдовством.

В этом насыхате, к сожалению говорится, о распространенной проблеме – сознательном отрицании Истины, даже когда она очевидна и соответствует внутреннему пониманию. Речь идёт о людях, которые доносят до нечестивцев (фасиков), некие фундаментальные истины. Это могут быть религиозные наставления, моральные нормы, или просто очевидные факты, которые указывают на определенную правду.

Нечестивцы не просто не соглашаются или спорят, они активно отказываются принимать эти напоминания. Они как бы закрывают глаза и уши, не желая даже рассматривать возможность правоты говорящего. Это не пассивная забывчивость, а активное отторжение.  Это нечто, что должно привлечь внимание к Истине, подтвердить ее подлинность. Это могут быть чудеса, убедительные доказательства, поразительные события, или даже просто логические аргументы, которые явно указывают на что-то важное.

Вместо того чтобы задуматься над увиденным, нечестивцы прибегают к насмешкам и иронии. Это способ отмахнуться от неудобной правды, не дав ей даже шанса повлиять на их мировоззрение. Высмеивание – это защитный механизм, позволяющий им оставаться в своей зоне комфорта, не меняя своих убеждений.

Наставление подчеркивает, что Истина, которую нечестивцам пытаются донести, не является чем-то чуждым или непонятным. Напротив, она "целиком и полностью гармонирует с их разумом и подсознанием". То есть, в глубине души, на интуитивном уровне, они понимают эту Истину, но сознательно ее отрицают.

Почему же они так поступают? Это либо глупость, то есть неспособность осознать очевидное, либо упрямство, то есть сознательное отрицание. И то, и другое вызывает удивление. Как можно быть настолько слепым, чтобы не видеть очевидного? И почему нужно так цепляться за свои убеждения, даже если они не соответствуют истине?

Нечестивцам предоставляются "убедительные доказательства своей правоты" и "великие знамения", которые впечатляют даже "самых благоразумных мужей". Тем не менее, они отказываются принять их. Это подчеркивает абсурдность их поведения и их нежелание признавать правду.

Главный смысл заключается в том, что отрицание Истины часто является сознательным выбором, а не следствием неведения. Нечестивцы не просто ошибаются, они выбирают оставаться в заблуждении. Насмешки и игнорирование являются защитными механизмами, которые помогают им избежать дискомфорта, связанного с необходимостью пересмотреть свои убеждения.

В основе такого поведения лежит упрямство и гордыня, не позволяющие им признать свою неправоту. Им проще насмехаться над Истиной, чем признать свои ошибки.

Данное наставление раскрывает глубокую проблему человеческой природы – склонность отвергать то, что не соответствует нашим предубеждениям, даже если это очевидно. Слова неверующих, называющих пророческое учение "явным колдовством", подчеркивают их нежелание принимать правду. Они пытаются объяснить Истину с помощью чего-то, что заведомо ложно и противоречит здравому смыслу, лишь бы не признавать свою неправоту.

Наставление предостерегает нас от склонности к сознательному отрицанию Истины. Оно призывает к открытости, смирению и готовности принимать новые знания, даже если они противоречат нашим прежним убеждениям. Оно подчеркивает важность честного диалога и критического мышления, а также предостерегает от упрямства и гордыни, которые могут ослепить нас и не дать увидеть истину.

Просим Аллаха о правильном знании и помощи на тернистом пути этого дунья. Аминь!

Conscious denial of the Truth...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then: Allah said in Surah 37 "as-Saffat", verse 13-14:

"But when the wicked are reminded, they refuse to remember. But when they see a sign, they ridicule it."


This behavior cannot but be surprising. The faithful remind the wicked of the truth, which is completely in harmony with their mind and subconscious, but the wicked continue to turn away from it. If they act in this way because of their own ignorance, then this indicates their stupidity and imbecility. How can you deny what is embedded in the subconscious of every person and is easily recognized by the mind?! If they deliberately deny the truth because of their own stubbornness, then this is even more surprising. The preachers of truth provide them with convincing proofs of their rightness and show them great signs before which even the most prudent men bow, but they are met with disbelief and ridicule. Truly, this is amazing, just as the words of the unbelievers who call the prophetic teaching obvious sorcery are amazing.

Unfortunately, this quote talks about a common problem – the conscious denial of the Truth, even when it is obvious and corresponds to an inner understanding. We are talking about people who convey certain fundamental truths to the wicked (Fasiks). These may be religious teachings, moral norms, or just obvious facts that point to a certain truth.

The wicked don't just disagree or argue, they actively refuse to accept these reminders. They seem to close their eyes and ears, not even wanting to consider the possibility that the speaker is right. This is not passive forgetfulness, but active rejection. This is something that should draw attention to the Truth and confirm its authenticity. These can be miracles, compelling evidence, astounding events, or even just logical arguments that clearly point to something important.

Instead of reflecting on what they have seen, the wicked resort to ridicule and irony. It's a way to dismiss the inconvenient truth without giving it even a chance to influence their worldview. Ridicule is a defense mechanism that allows them to stay in their comfort zone without changing their beliefs.

The instruction emphasizes that the Truth that they are trying to convey to the wicked is not something alien or incomprehensible. On the contrary, it "completely and completely harmonizes with their mind and subconscious." That is, deep down, on an intuitive level, they understand this Truth, but consciously deny it.

Why do they do this? This is either stupidity, that is, an inability to realize the obvious, or stubbornness, that is, conscious denial. Both are surprising. How can you be so blind as not to see the obvious? And why do you have to cling to your beliefs so much, even if they don't correspond to the truth?

The wicked are provided with "convincing proofs of their rightness" and "great signs" that impress even the "most prudent men." However, they refuse to accept them. This highlights the absurdity of their behavior and their unwillingness to admit the truth.

The main point is that denying the Truth is often a conscious choice, not the result of ignorance. The wicked don't just make mistakes, they choose to remain in error. Ridicule and disregard are protective mechanisms that help them avoid the discomfort of having to rethink their beliefs.

Such behavior is based on stubbornness and pride, which do not allow them to admit that they are wrong. It is easier for them to mock the Truth than to admit their mistakes.

This instruction reveals a deep problem of human nature – the tendency to reject what does not correspond to our prejudices, even if it is obvious. The words of non-believers who call the prophetic teaching "obvious sorcery" emphasize their unwillingness to accept the truth. They try to explain the Truth with the help of something that is obviously false and contrary to common sense, rather than admit that they are wrong.

The instruction warns us against the tendency to consciously deny the Truth. It calls for openness, humility, and willingness to accept new knowledge, even if it contradicts our previous beliefs. It emphasizes the importance of honest dialogue and critical thinking, and warns against stubbornness and pride that can blind us to the truth.

We ask Allah for correct knowledge and help on the thorny path of this dunya. Amen to that!

Gerçeğin Bilinçli olarak inkar edilmesi...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra: Allah, Saffat Suresi 37'de, 13-14 ayetlerde şöyle dedi:

"Onlara zulmedenlere hatırlatıldığı zaman, hatırlamayı reddederler. Onlar bir mucize gördüklerinde onunla alay ediyorlar."


Bu davranış şaşkınlığa neden olmaktan kendini alamaz. İnananlar, zalimlere, akılları ve bilinçaltları ile bütünüyle uyumlu olan gerçeği hatırlatır, ancak kötüler ondan yüz çevirmeye devam eder. Bunu kendi cehaletlerinden dolayı yaparlarsa, bu onların aptallıklarını ve bunamalarını gösterir. Her insanın bilinçaltında yatan ve akıl tarafından herhangi bir zorluk çekmeden bilinenleri nasıl inkar edebiliriz?! Eğer inatçılıklarından dolayı gerçeği bilerek inkar ediyorlarsa, bu daha da şaşırtıcıdır. Gerçeğin vaizleri, onlara doğruluklarına dair kesin kanıtlar sunarlar ve onlara, en ihtiyatlı erkeklerin bile önünde eğildikleri büyük ayetleri gösterirler, ama onlar onları inkarcılıkla ve alay ederek karşılarlar. Şüphesiz bu şaşırtıcıdır, tıpkı peygamberlik dersini apaçık bir büyü olarak adlandıran kafirlerin sözleri de şaşırtıcıdır.

Bu kurumada, ne yazık ki, ortak bir sorundan bahsediliyor – açık ve içsel bir anlayışa karşılık gelse bile Gerçeğin bilinçli olarak reddedilmesi. Bu, zalimlere (fasiklere) bazı temel gerçekleri ileten insanlardan bahsediyoruz. Bunlar dini talimatlar, ahlaki normlar veya belirli bir gerçeğe işaret eden sadece açık gerçekler olabilir.

Kötüler sadece katılmıyorlar ya da tartışmıyorlar, bu hatırlatmaları aktif olarak kabul etmeyi reddediyorlar. Sanki konuşmacının haklı olma olasılığını düşünmek bile istemeden gözlerini ve kulaklarını kapatıyorlar. Bu pasif unutkanlık değil, aktif reddidir. Bu, Gerçeğe dikkat çekmesi, gerçekliğini doğrulaması gereken bir şeydir. Bunlar mucizeler, ikna edici kanıtlar, şaşırtıcı olaylar veya hatta önemli bir şeye açıkça işaret eden mantıksal argümanlar olabilir.

Zalimler gördüklerini düşünmek yerine alay ve ironiye başvururlar. Bu, onun dünya görüşlerini etkileme şansı bile vermeden rahatsız edici gerçeği bir kenara bırakmanın bir yoludur. Alay etmek, inançlarını değiştirmeden rahatlık bölgelerinde kalmalarına izin veren koruyucu bir mekanizmadır.

Talimat, zalimlere aktarılmaya çalışılan gerçeğin yabancı veya anlaşılmaz bir şey olmadığını vurgular. Aksine, "onların zihinleri ve bilinçaltıyla tamamen ve tamamen uyum içindedir". Yani, ruhlarının derinliklerinde, sezgisel bir düzeyde, bu Gerçeği anlıyorlar ama bilinçli olarak inkar ediyorlar.

Peki bunu neden yapıyorlar? Bu ya aptallıktır, yani bariz olanın farkına varamamadır ya da inatçılıktır, yani bilinçli inkardır. Her ikisi de şaşırtıcı. Bariz olanı görmeyecek kadar nasıl bu kadar kör olabilirsiniz? Ve gerçeğe uymasalar bile neden inançlarınıza bu kadar sarılmanız gerekiyor?

Kötülere, "en ihtiyatlı kocaları" bile etkileyen "haklı olduklarına dair kesin kanıtlar" ve "büyük işaretler" sunulur. Yine de onları kabul etmeyi reddediyorlar. Bu, davranışlarının saçmalığını ve gerçeği kabul etme konusundaki isteksizliklerini vurgular.

Asıl anlam, Gerçeği inkar etmenin genellikle cehaletin bir sonucu değil, bilinçli bir seçim olduğudur. Zalimler sadece yanılmazlar, sapıklık içinde kalmayı seçerler. Alay etmek ve görmezden gelmek, inançlarını gözden geçirme ihtiyacının rahatsızlığından kaçınmalarına yardımcı olan savunma mekanizmalarıdır.

Bu davranışın temelinde, hatalarını kabul etmelerine izin vermeyen inatçılık ve gurur vardır. Hatalarını kabul etmekten ziyade Hakikatle alay etmeleri onlar için daha kolaydır.

Bu talimat, insan doğasıyla ilgili derin bir sorunu ortaya koymaktadır – açık olsa bile önyargılarımıza uymayan şeyleri reddetme eğilimi. Peygamberlik öğretisine "apaçık büyü" diyen kafirlerin sözleri, onların gerçeği kabul etme isteksizliklerini vurgulamaktadır. Hatalarını kabul etmemek için gerçeği açıkça yanlış olan ve sağduyuya aykırı olan bir şeyle açıklamaya çalışırlar.

Talimat, bizi Gerçeği bilinçli olarak inkar etme eğilimine karşı uyarır. Önceki inançlarımızla çelişse bile açıklık, alçakgönüllülük ve yeni bilgileri kabul etmeye istekli olmayı gerektirir. Dürüst diyaloğun ve eleştirel düşüncenin önemini vurgular, aynı zamanda bizi kör edebilecek ve gerçeği görmemizi engelleyebilecek inatçılık ve gurura karşı uyarır.

Allah'tan bu dünyanın dikenli yolunda doğru bilgi ve yardım istiyoruz. Amen!

Mohimi i vetëdijshëm i së Vërtetës...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj: Allahu tha Në Suren 37 "as-Saffat", ajeti 13-14:

"Por kur të ligjtë kujtohen, ata refuzojnë të kujtojnë. Por kur shohin një shenjë, ata e përqeshin atë."


Kjo sjellje nuk mund të mos jetë befasuese. Besimtarët i kujtojnë të ligjve të vërtetën, e cila është plotësisht në harmoni me mendjen dhe nënvetëdijen e tyre, por të ligjtë vazhdojnë të largohen prej saj. Nëse ata veprojnë në këtë mënyrë për shkak të injorancës së tyre, atëherë kjo tregon marrëzinë dhe imbecilitetin e tyre. Si mund ta mohoni atë që është ngulitur në nënndërgjegjeshëm të çdo personi dhe njihet lehtësisht nga mendja?! Nëse ata e mohojnë qëllimisht të vërtetën për shkak të kokëfortësisë së tyre, atëherë kjo është edhe më befasuese. Predikuesit e së vërtetës u japin atyre prova bindëse për drejtësinë e tyre dhe u tregojnë shenja të mëdha para të cilave edhe burrat më të matur përkulen, por ata takohen me mosbesim dhe tallje. Me të vërtetë, kjo është e mahnitshme, ashtu si fjalët e jobesimtarëve që e quajnë mësimin profetik magji të dukshme janë të mahnitshme.

Fatkeqësisht, ky citat flet për një problem të zakonshëm – mohimin e vetëdijshëm të së Vërtetës, edhe kur është e qartë dhe korrespondon me një kuptim të brendshëm. Ne po flasim për njerëz që përcjellin të vërteta të caktuara themelore tek të ligjtë (Fasikët). Këto mund të jenë mësime fetare, norma morale ose thjesht fakte të dukshme që tregojnë për një të vërtetë të caktuar.

Të pabesët jo vetëm që nuk pajtohen ose debatojnë, ata në mënyrë aktive refuzojnë t'i pranojnë këto përkujtesa. Ata duket se mbyllin sytë dhe veshët, madje as që duan të marrin në konsideratë mundësinë që folësi të ketë të drejtë. Kjo nuk është harresë pasive, por refuzim aktiv. Kjo është diçka që duhet të tërheqë vëmendjen tek e Vërteta dhe të konfirmojë vërtetësinë e saj. Këto mund të jenë mrekulli, prova bindëse, ngjarje befasuese, apo edhe thjesht argumente logjike që tregojnë qartë për diçka të rëndësishme.

Në vend që të reflektojnë mbi atë që kanë parë, të ligjtë i drejtohen talljes dhe ironisë. Shtë një mënyrë për të hedhur poshtë të vërtetën e papërshtatshme pa i dhënë asaj as një shans për të ndikuar në botëkuptimin e tyre. Tallja është një mekanizëm mbrojtës që i lejon ata të qëndrojnë në zonën e tyre të rehatisë pa ndryshuar besimet e tyre.

Udhëzimi thekson se e Vërteta që ata po përpiqen t'u përcjellin të ligjve nuk është diçka e huaj ose e pakuptueshme. Përkundrazi, ajo " plotësisht dhe plotësisht harmonizohet me mendjen dhe nënndërgjegjen e tyre."Kjo është, thellë, në një nivel intuitiv, ata e kuptojnë këtë të Vërtetë, por me vetëdije e mohojnë atë.

Pse e bëjnë këtë? Kjo është ose marrëzi, domethënë një paaftësi për të realizuar të dukshmen, ose kokëfortësinë, domethënë mohimin e vetëdijshëm. Të dyja janë befasuese. Si mund të jesh aq i verbër sa të mos shohësh të dukshmen? Dhe pse duhet të kapeni pas besimeve tuaja aq shumë, edhe nëse ato nuk korrespondojnë me të vërtetën?

Të ligjve u jepen "prova bindëse për drejtësinë e tyre" dhe "shenja të mëdha" që impresionojnë edhe "njerëzit më të kujdesshëm"."Megjithatë, ata refuzojnë t'i pranojnë ato. Kjo nxjerr në pah absurditetin e sjelljes së tyre dhe mosgatishmërinë e tyre për të pranuar të vërtetën.

Pika kryesore është se mohimi i së Vërtetës është shpesh një zgjedhje e vetëdijshme, jo rezultat i injorancës. Të ligjtë nuk bëjnë vetëm gabime, ata zgjedhin të mbeten në gabim. Tallja dhe shpërfillja janë mekanizma mbrojtës që i ndihmojnë ata të shmangin shqetësimin për të rimenduar bindjet e tyre.

Një sjellje e tillë bazohet në kokëfortësi dhe krenari, të cilat nuk i lejojnë ata të pranojnë se e kanë gabim. Themshtë më e lehtë për ta të tallen me të Vërtetën sesa të pranojnë gabimet e tyre.

Ky udhëzim zbulon një problem të thellë të natyrës njerëzore – tendencën për të refuzuar atë që nuk korrespondon me paragjykimet tona, edhe nëse është e qartë. Fjalët e jobesimtarëve që e quajnë mësimin profetik "magji të dukshme" theksojnë mosgatishmërinë e tyre për të pranuar të vërtetën. Ata përpiqen të shpjegojnë të Vërtetën me ndihmën e diçkaje që është padyshim e rreme dhe në kundërshtim me arsyen e shëndoshë, në vend që të pranojnë se e kanë gabim.

Udhëzimi na paralajmëron kundër tendencës për të mohuar me vetëdije të Vërtetën. Ai bën thirrje për hapje, përulësi dhe gatishmëri për të pranuar njohuri të reja, edhe nëse bie ndesh me besimet tona të mëparshme. Ai thekson rëndësinë e dialogut të ndershëm dhe të menduarit kritik, dhe paralajmëron kundër kokëfortësisë dhe krenarisë që mund të na verbojë ndaj së vërtetës.

Lusim Allahun për dije të saktë dhe ndihmë në rrugën e mprehtë të kësaj dunjaje. Amen për këtë!