Слабые фетвы и зависимые правители...

Weak fatwas and dependent rulers... / Zayıf fetvalar ve bağımlı yöneticiler... / Fetva të dobëta dhe sundimtarë të varur...

Слабые фетвы играют на руку врагу и помогают ему в достижении его целей, усугубляя слабость уммы поверх уже имеющейся слабости, давая при этом слабые оправдания, такие как: «джихад требует разрешения от правителя», или «бойкот и уличные демонстрации в поддержку муджахедов - нововведение (бид‘а), на которое нет указаний в Коране и Сунне». Это удивительно - как такое вообще можно использовать в качестве доказательства! Им говорят: вы ждёте разрешения от правителя? А что делать, если сам этот правитель ждёт разрешения от своего правителя в столице иудеев или в столицах Запада? Неужели джихад становится узаконенным только тогда, когда его одобрит Белый дом или правители иудеев? Или теперь обязанность джихада вовсе исчезла из религии мусульман и осталась только частью их древней истории, читаемой в Книге Аллаха как нечто из прошлого?” «Правители Саудовской Аравии поддерживают ваших врагов вашими деньгами. Они тратит деньги Каабы и Умры на ваших врагов.» Муфтий Ливии Садик аль-Гарьяни

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Современный исламский мир переживает небывалый кризис: политический, духовный, социальный. Разрозненность, подчинение внешним силам, утрата самостоятельности и активной позиции – вот лишь часть того, что мешает умме вернуться к своему истинному предназначению. В этом контексте особое значение приобретают голоса ученых и муфтиев, предупреждающих об опасности «ослабленных» религиозных постановлений (фетв), которые, вместо того чтобы мобилизовать мусульман на праведное действие, парализуют их волю и оставляют их в состоянии пассивности и беспомощности. Один из таких голосов — муфтий Ливии Садик аль-Гарьяни, который резко критикует фетвы, тормозящие религиозную обязанность джихада (усилия) и поддержание справедливости. В этом назидании он раскрывает глубокую проблему – подмену подлинной религиозности страхом перед тиранами, внешним контролем и политической лояльностью, маскируемой под «законопослушание».

Назидание муфтия Ливии Садика аль-Гарьяни затрагивает одну из самых острых тем в современном исламском мире — слабость уммы (мусульманской общины), роль правителей, которые отклонились от истинных принципов Ислама, и важность возрождения духа борьбы за справедливость. В его словах звучит призыв к осознанию мусульманами своей ответственности перед Аллахом, а также критика тех, кто оправдывает бездействие или подчинение несправедливым правителям.

Муфтий указывает на то, что многие современные религиозные деятели выдают "слабые фетвы", которые играют на руку врагам ислама. Эти фетвы часто служат оправданием для бездействия или пассивности мусульман. Одним из ключевых моментов в назидании является критика зависимости от правителей, которые сами являются марионетками внешних сил. Неужели джихад становится узаконенным только тогда, когда его одобрит Белый дом или правители сионистов? Это подчёркивает абсурдность ситуации, когда мусульмане ждут разрешения на выполнение своих религиозных обязанностей от тех, кто враждебен исламу. Он с горечью указывает на то, что такая позиция по сути отрицает реальность. Как можно ожидать разрешения от правителя, если этот правитель сам находится в зависимости от сил, враждебных исламу и мусульманам? Ведь если политическое руководство мусульманских стран руководствуется указаниями иностранных держав, тогда ожидание от них «разрешения» на действия, защищающие ислам, выглядит абсурдным и наивным.

В истории Ислама всегда существовала концепция справедливого правителя, который руководствуется шариатом и защищает интересы мусульман. Однако современная реальность такова, что многие правители мусульманских стран находятся под влиянием западных держав или поддерживают врагов ислама. Это ставит перед мусульманами серьёзный вопрос: должны ли они продолжать подчиняться таким лидерам или искать другие пути для защиты своей веры и достоинства?

Муфтий поднимает болезненную для многих мусульман тему — предательство со стороны некоторых правителей, включая тех, кто управляет священными местами ислама. Он обвиняет правителей Саудовской Аравии в том, что они используют деньги, полученные от паломников (например, через хадж и умру), для поддержки врагов мусульман. Это особенно оскорбительно, поскольку Кааба и Мекка символизируют единство и чистоту ислама. Такие действия не только нарушают доверие мусульман, но и противоречат основным принципам ислама, который запрещает использование религиозных средств для несправедливых целей. Здесь речь идёт о бюджетах и инвестициях, полученных от паломничества, нефти, и других источников, которые, по мнению многих, используются не в пользу мусульманской общины, а на поддержку антиисламских коалиций, репрессий и геополитических игр.

Слова муфтия выражают распространённую озабоченность среди мусульман: какова роль нынешних правителей исламского мира? Действуют ли они в интересах шариата, уммы и справедливости? Или они служат интересам чуждых систем, прикрываясь исламическими символами? Он обвиняет некоторые правительства в предательстве: что богатства, данные Аллахом, тратятся не на поддержку ислама, не на бедных мусульман, не на образование и здравоохранение, а на помощь тем, кто борется против мусульман — будь то военными поставками, политической поддержкой или медийной пропагандой.

Назидание Муфтия Садика аль-Гарьяни является мощным напоминанием о том, что мусульмане несут ответственность за своё будущее. Их слабость и бездействие не могут быть оправданы ложными интерпретациями ислама или зависимостью от предателей-правителей. Джихад, как форма защиты справедливости, остаётся неотъемлемой частью религии, и каждый мусульманин должен стремиться к тому, чтобы следовать истинным принципам Ислама, даже если это требует жертв и усилий.

Важно понимать, что джихад — это не только вооружённая борьба. Это любое искреннее усилие на пути Аллаха: от обличения несправедливости до защиты угнетённых, от просвещения до помощи нуждающимся. Когда муфтий говорит о «джихаде», он указывает на необходимость действия, сопротивления и борьбы за права и честь уммы. Ждать «разрешения» на это от тех, кто сам связан с врагами — значит ждать разрешения на верность исламу от его врагов. Это противоречие, которое он призывает осознать.

Мусульманская умма должна осознать, что её сила заключается в единстве, знании и готовности действовать. Только так можно преодолеть современные вызовы и восстановить достоинство ислама в мире. Назидание Муфтия Ливии — это призыв к осознанию истинных ценностей Ислама, критика слабости и пассивности, а также напоминание о том, что мусульмане должны быть активными участниками своей судьбы, а не пассивными наблюдателями.

В истории исламской цивилизации всегда были времена слабости, но также были и возрождения. Сегодня умма нуждается не в поверхностных фетвах, а в учёных, которые говорят истину перед лицом тирании, в общинах, которые поддерживают друг друга, и в людях, которые не боятся действовать в рамках шариата, даже если это неудобно власти. Ислам — религия не только молитвы, но и ответственности.

Слова Садика аль-Гарьяни — это не просто критика. Это призыв к духовному пробуждению, к возвращению к подлинной сущности Ислама, где мусульманин — не объект политической игры, а активный носитель справедливости и защитник своей религии. Это также призыв к улемам: не бояться говорить правду, не бояться властей, не использовать религию как щит для молчания, а как меч для истины. Пусть это станет напоминанием всем нам: только честность, смелость и искренность смогут вернуть Умме её силу...

Weak fatwas and dependent rulers...

Weak fatwas play into the hands of the enemy and help them achieve their goals, exacerbating the weakness of the Ummah on top of its existing frailty while providing weak justifications such as: "Jihad requires permission from the ruler," or "Boycotting and street demonstrations in support of the mujahideen are innovations (bid‘a) with no basis in the Qur'an or Sunnah." It is astonishing — how can such arguments even be used as evidence? They say to you: Are you waiting for permission from the ruler? What should one do if that very ruler is waiting for permission from his master in the capital of the Jews or the capitals of the West? Does Jihad only become legitimate when approved by the White House or the rulers of the Jews? Or has the obligation of Jihad disappeared entirely from the religion of the Muslims, remaining only as part of their ancient history, read in the Book of Allah as something from the past?" "The rulers of Saudi Arabia support your enemies with your money. They spend the wealth of the Kaaba and Umrah on your enemies." Mufti of Libya, Sadeq al-Gharyani.

Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

The modern Islamic world is experiencing an unprecedented crisis: political, spiritual, social. Fragmentation, submission to external forces, loss of independence, and active stance — these are just some of the factors preventing the Ummah from returning to its true purpose. In this context, voices of scholars and muftis warning about "weakened" religious rulings (fatwas) take on special importance. These fatwas, instead of mobilizing Muslims for righteous action, paralyze their will and leave them in a state of passivity and helplessness. One such voice is the Mufti of Libya, Sadeq al-Gharyani, who sharply criticizes fatwas that hinder the religious obligation of jihad (struggle) and the upholding of justice. In this admonition, he reveals a profound problem — the substitution of true religiosity with fear of tyrants, external control, and political loyalty masquerading as "lawful obedience."

The admonition of Mufti Sadeq al-Gharyani touches upon one of the most pressing issues in the contemporary Islamic world — the weakness of the Ummah (Muslim community), the role of rulers who have deviated from the true principles of Islam, and the importance of reviving the spirit of struggle for justice. His words echo a call for Muslims to recognize their responsibility before Allah and also criticize those who justify inaction or submission to unjust rulers.

The Mufti points out that many contemporary religious scholars issue "weak fatwas" that serve the interests of Islam's enemies. These fatwas often act as excuses for inaction or passivity among Muslims. A key point in the admonition is the critique of dependence on rulers who themselves are puppets of external forces. How can Jihad only be legitimized when approved by the White House or Zionist leaders? This highlights the absurdity of the situation where Muslims wait for permission to fulfill their religious duties from those hostile to Islam. He bitterly notes that such a position essentially denies reality. How can one expect permission from rulers who are themselves dependent on forces hostile to Islam and Muslims? If the political leadership of Muslim countries follows the directives of foreign powers, then waiting for "permission" from them to defend Islam appears absurd and naive.

In Islamic history, there has always been the concept of a just ruler who adheres to Sharia and protects the interests of Muslims. However, the modern reality is that many rulers of Muslim countries are under the influence of Western powers or support Islam’s enemies. This poses a serious question for Muslims: Should they continue to obey such leaders, or should they seek other ways to protect their faith and dignity?

The Mufti raises a painful issue for many Muslims — betrayal by some rulers, including those who manage the sacred sites of Islam. He accuses the rulers of Saudi Arabia of using money obtained from pilgrims (e.g., through Hajj and Umrah) to support the enemies of Muslims. This is particularly offensive because the Kaaba and Mecca symbolize the unity and purity of Islam. Such actions not only violate the trust of Muslims but also contradict the fundamental principles of Islam, which prohibits the use of religious resources for unjust purposes.

His words express a widespread concern among Muslims: What is the role of today’s rulers of the Islamic world? Do they act in the interest of Sharia, the Ummah, and justice? Or do they serve alien systems, hiding behind Islamic symbols? He accuses some governments of betrayal: the wealth given by Allah is spent not on supporting Islam, not on poor Muslims, not on education or healthcare, but on helping those who fight against Muslims — whether through military supplies, political support, or media propaganda.

The admonition of Mufti Sadeq al-Gharyani serves as a powerful reminder that Muslims bear responsibility for their future. Their weakness and inaction cannot be justified by false interpretations of Islam or dependence on traitorous rulers. Jihad, as a form of defending justice, remains an integral part of the religion, and every Muslim must strive to follow the true principles of Islam, even if it requires sacrifice and effort.

It is important to understand that Jihad is not only armed struggle. It is any sincere effort on the path of Allah: from denouncing injustice to defending the oppressed, from enlightenment to aiding the needy. When the Mufti speaks of "Jihad," he points to the necessity of action, resistance, and struggle for the rights and honor of the Ummah. Waiting for "permission" from those who themselves are tied to the enemies of Islam means waiting for permission to be faithful to Islam from its enemies. This contradiction is what he calls to be understood.

The Muslim Ummah must realize that its strength lies in unity, knowledge, and readiness to act. Only in this way can modern challenges be overcome, and the dignity of Islam restored in the world. The admonition of the Mufti of Libya is a call to recognize the true values of Islam, a critique of weakness and passivity, and a reminder that Muslims must be active participants in their destiny, not passive observers.

In the history of Islamic civilization, there have always been times of weakness, but also times of revival. Today, the Ummah needs not superficial fatwas but scholars who speak the truth in the face of tyranny, communities that support each other, and people who are not afraid to act within the framework of Sharia, even if it is inconvenient for the authorities. Islam is not only a religion of prayer but also of responsibility.

The words of Sadeq al-Gharyani are not just criticism; they are a call for spiritual awakening, a return to the true essence of Islam, where a Muslim is not an object of political games but an active bearer of justice and defender of their religion. It is also a call to the scholars: do not fear speaking the truth, do not fear authority, do not use religion as a shield for silence but as a sword for truth. Let this be a reminder to all of us: only honesty, courage, and sincerity can restore strength to the Ummah.

Zayıf fetvalar ve bağımlı yöneticiler...

Zayıf fetvalar düşmanın eline güç verir ve onların hedeflerine ulaşmalarına yardımcı olur, zaten var olan zayıflığın üzerine ümmetin zayıflığını daha da artırır ve "cihad için liderin izni gereklidir" veya "mücahitleri desteklemek için boykotlar ve sokak gösterileri, Kur'an ve Sünnet'te yer almayan bir yenilik (bid'at) olduğu için kabul edilemez" gibi zayıf mazeretler sunar. Şaşırtıcıdır - nasıl böyle bir şey kanıt olarak kullanılabilir! Size diyorlar ki: liderin iznini mi bekliyorsunuz? Peki ya bu lider kendisi Batı'nın başkentlerindeki veya Yahudilerin başkentindeki efendilerinden izin bekliyorsa ne yapacaksınız? Acaba cihad yalnızca Beyaz Saray veya Yahudi liderler tarafından onaylandığında mı meşru hale geliyor? Yoksa cihad farızası tamamen Müslümanların dininden mi kaldırıldı ve sadece geçmişte kalmış bir tarih mi oldu, Allah'ın Kitabı'nda okunan eski bir anı mı? "Suudi Arabistan liderleri sizin düşmanlarınızı sizin paranızla destekliyor. Kabe ve Umre gelirlerini düşmanlarınıza harcıyorlar." Libya Müftüsü Sadık el-Garhani.

Hamd olsun Allah'a, O'na hamdederiz ve yardımını ve affını dileriz. Ruhumuzdan ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah'a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse onu kimse şaşırtamaz, kimi de yoldan çıkarırsa onu kimse doğruya iletemez. Tek ilah olarak Allah'a ibadet etmekten başka hiçbir ilaha ibadet olmadığını ve Muhammed'in Allah’ın kulü ve Elçisi olduğunu şahitlik ederiz.

Modern İslam dünyası şu anda siyasi, manevi ve sosyal bir kriz yaşıyor. Dağınıklık, dış güçlere tabi olma, bağımsızlığın kaybı - tüm bunlar ümmetin gerçek amacına geri dönmesini engelleyen faktörlerden sadece birkaçı. Bu bağlamda, Müslümanları haklı eyleme sevk etmek yerine iradelerini felç eden ve onları pasifliğe ve çaresizliğe bırakan "zayıflatılmış" dini hükümler (fetvalar) konusunda uyarıcı sesler özel bir önem kazanıyor. Bunlardan biri Libya Müftüsü Sadık el-Garhani'nin sesidir. O, dini cihad (mücadele) görevini geciktiren fetvaları sert bir şekilde eleştiriyor. Bu öğütünde, gerçek dindarlığı tiranlara karşı korkuyla, dış kontrolle ve "yasal itaat" maskesi altında gizlenen politik sadakatle değiştirme gibi derin bir sorunu ortaya koyuyor.

Libya Müftüsü Sadık el-Garhani'nin öğütü, günümüz İslam dünyasındaki en acil konulardan birine değiniyor — ümmetin (Müslüman topluluğun) zayıflığı, İslam'ın gerçek ilkelerinden sapmış liderlerin rolü ve adalet için mücadele ruhunun canlandırılması gerekliliği. Sözleri, Müslümanların Allah karşısındaki sorumluluklarını fark etmeleri çağrısını içeriyor ve aynı zamanda hareketsizliği veya adaletsiz yöneticilere boyun eğmeyi haklı çıkaranları eleştiriyor.

Müftü, birçok çağdaş dini alimlerin İslam düşmanlarına hizmet eden "zayıf fetvalar" verdiklerini belirtiyor. Bu fetvalar genellikle Müslümanların hareketsizliğini veya pasifliğini haklı çıkarmak için kullanılıyor. Öğütteki önemli bir nokta, kendileri dış güçlerin kuklası olan liderlere bağımlılığı eleştirmektir. Cihad ancak Beyaz Saray veya Siyonist liderler tarafından onaylandığında mı meşru hale gelir? Bu durum, Müslümanların İslam'a düşman olanlardan izin beklediği absürd bir durumu vurguluyor. Garhani, böyle bir pozisyonun aslında gerçeği inkâr etmek olduğunu acıyla belirtiyor. Kendisi yabancı güçlere bağımlı olan bir liderden "izin" beklemek nasıl mümkün olabilir? Eğer Müslüman ülkelerin siyasi liderliği yabancı güçlerin emirlerini takip ediyorsa, İslam'ı savunmak için onlardan "izin" beklemek saçma ve naif görünüyor.

İslam tarihinde her zaman, Şeriat'a uyan ve Müslümanların çıkarlarını koruyan adaletli bir lider kavramı vardı. Ancak modern gerçek şu ki, birçok Müslüman ülkenin lideri Batılı güçlerin etkisi altındadır veya İslam'ın düşmanlarını destekliyor. Bu durum Müslümanlara ciddi bir soru soruyor: Bu tür liderlere itaat etmeye devam mı etmeli, yoksa inançlarını ve onurunu korumak için başka yollar mı aramalılar?

Müftü, özellikle bazı liderlerin, kutsal İslam bölgelerini yönetenlerin ihanetine dikkat çekiyor. Suudi Arabistan liderlerini, hac ve umre yoluyla elde edilen para ile Müslüman düşmanlarını destekledikleri için suçluyor. Bu özellikle rahatsız edici çünkü Kabe ve Mekke İslam'ın birliği ve saflığını sembolize eder. Bu tür eylemler sadece Müslümanların güvenini bozmakla kalmaz, aynı zamanda İslam'ın temel prensiplerine aykırıdır, çünkü İslam dini kaynakların adaletsiz amaçlar için kullanılmasını yasaklar.

Sözleri, Müslümanlar arasında yaygın bir endişeyi ifade ediyor: Bugün İslam dünyasının liderlerinin rolü nedir? Onlar Şeriat, ümmet ve adalet uğruna mı hareket ediyorlar? Yoksa yabancı sistemlere hizmet ediyorlar da İslam sembolleri arkasına saklanıyorlar mı? Bazı hükümetleri, Allah'ın verdiği servetin İslam'ı desteklemek, fakir Müslümanlara yardım etmek, eğitim ve sağlık için değil, Müslümanlara karşı savaşanlara yardım etmek için kullanıldığını suçluyor — askeri destek, politik destek veya medya propagandası yoluyla.

Libya Müftüsü Sadık el-Garhani'nin öğütü, Müslümanların gelecekleri için sorumlu oldukları hatırlatmasıdır. Zayıflıkları ve hareketsizlikleri yanlış İslam yorumlarıyla veya ihanet eden liderlere bağımlılıkla mazur gösterilemez. Adaleti savunmak için bir mücadele biçimi olan cihad, dinin ayrılmaz bir parçası olarak kalır ve her Müslüman gerçek İslam ilkelerini takip etmek için fedakarlık ve çaba göstermelidir.

Cihadın yalnızca silahlı mücadele olmadığını anlamak önemlidir. Bu, Allah yolunda herhangi bir samimi çabadır: adaletsizliği ortaya çıkarmaktan, ezilenleri savunmaktan, aydınlanmadan, ihtiyaç sahiplerine yardım etmeye kadar. Müftü "cihad" dediğinde, ümmetin hakları ve onuru uğruna eylemde bulunma, direnme ve mücadele gerekliliğini işaret eder. İslam düşmanlarına bağlı olanlardan "izin" beklemek, İslam'a sadık olmak için düşmanlarından izin beklemek anlamına gelir. Bu çelişkiyi anlamamız gerektiğini söylüyor.

Müslüman ümmet, gücünün birlik, bilgi ve eyleme hazır oluşunda olduğunu anlamalıdır. Yalnızca bu şekilde modern zorluklar aşılabilecek ve İslam'ın onuru dünyanın gözünde yeniden kurulacaktır. Libya Müftüsünün öğütü, İslam'ın gerçek değerlerini tanımaya, zayıflık ve pasifliğe eleştiriye ve Müslümanların kaderlerinin aktif katılımcıları olması gerektiğine dair bir hatırlatmadır.

İslam uygarlığının tarihinde her zaman zayıflık dönemleri olmuş, ancak aynı zamanda canlanma dönemleri de yaşanmıştır. Bugün ümmet yüzeysel fetvalara değil, zulüm karşısında gerçeği söyleyen alimlere, birbirini destekleyen toplumlara ve yetkililerin hoşuna gitmese bile Şeriat çerçevesinde hareket etmeye hazır insanlara ihtiyaç duyar. İslam yalnızca dua dinidir, aynı zamanda sorumluluktur.

Sadık el-Garhani'nin sözleri sadece bir eleştiri değil; aynı zamanda manevi bir uyanış çağrısıdır, İslam'ın gerçek özüne dönüş çağrısıdır, burada bir Müslüman politik oyunların nesnesi değil, adaletin aktif taşıyıcısı ve dini koruyucusudur. Ayrıca bilginlere yönelik bir çağrıdır: Gerçeği söylemekten korkmayın, yetkililerden korkmayın, dini sessizliğin kalkanı olarak değil, gerçeğin kılıcı olarak kullanın. Bu bize bir hatırlatma olsun: Yalnızca dürüstlük, cesaret ve samimiyet ümmete gücü geri verebilir.

Fetva të dobëta dhe sundimtarë të varur...

Vetëm fetwa të dobëta luajnë në duart e armikut dhe i ndihmojnë ata të arrijnë qëllimet e tyre, duke përkeqësuar dobësinë e umës së muslimanëve mbi dobësitë ekzistuese, duke dhënë shpjegime të dobëta si: "Xhihadi kërkon leje nga sunduesi," ose "bojkotimet dhe demonstratat rrugore në mbështetje të mujahedinëve janë një novitet (bida) për të cilin nuk ka udhëzime në Kuran dhe Sunet." Është habitshme - si mund të përdoret kjo si provë! Ju thonë: po pritni lejen nga sunduesi? Dhe çfarë bëni nëse ky sundues vetë po pret leje nga sunduesi i tij në kryeqytetin e hebrejeve apo në kryeqytetet e Perëndimit? A bëhet xhihadi legal vetëm atëherë kur e miraton Shtëpia e Bardhë apo sunduesit e hebrejeve? A ka humbur fare detyra e xhihadit nga feja e muslimanëve dhe ka mbetur vetëm si pjesë e historisë së lashtë, e lexuar në Librin e Allahut si diçka nga e kaluara?" "Sunduesit e Arabisë Saudite mbështesin armiqët tuaj me paratë tuaja. Ata shpenzojnë paratë e Kaabës dhe të Umres për armiqët tuaj." Mufti i Libisë, Sadik al-Gharjani.

Lavdi Allahut, të cilin Ne lavdojmë dhe nga i cili kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim në Allah nga çdo keq që vjen nga shpirti ynë dhe veprat e keqija. Kush Allahi e drejton në rrugën e vërtetë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kush ai e lë në gabim, askush nuk mund ta drejtojë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe se Muhamedi është rob dhe profeti i Tij.

Bota islame moderne po jetoj një krizë të pazakontë: politike, shpirtërore, shoqërore. Shpërndarja, nënshtrimi ndaj forcave të jashtme, humbja e pavarësisë dhe pozicionit aktiv – këto janë vetëm disa nga faktorët që pengojnë kthimin e umës në qëllimin e saj të vërtetë. Në këtë kontekst, zërat e studiuesve dhe muftiveve që sinjalizojnë rreziqet e "fetvave të dobëtuara" (fetva) që në vend që t'i mobilizojnë muslimanët për veprime të drejta, i paralizojnë vullnetin dhe i lënë në gjendje pasiviteti dhe pamundësie, marrin një rëndësi të veçantë. Njëra prej këtyre zëve është ajo e Muftisë së Libisë, Sadik al-Gharjani, i cili kritikon fort fetvat që ngadalësojnë detyrën fetare të xhihadit (përpjekjes) dhe mbajtjen e drejtësisë. Në këtë këshillim, ai zbulon një problem të thellë – zëvendësimin e vërtetësisë fetare me frikën nga tiranët, kontrollin e jashtëm dhe lojalitetin politik, të maskuar si "obediencë ligjore".

Këshillimi i Muftisë së Libisë, Sadik al-Gharjani, prek një nga temat më të nxehta në botën islame të sotme – dobësinë e umës (bashkësisë së muslimanëve), rolin e sunduesve që kanë devijuar nga parimet e vërteta të Islamit dhe rëndësinë e ringjalljes së shpirtit të luftës për drejtësi. Në fjalët e tij zgjohet një thirrje për muslimanët të kuptojnë përgjegjësitë e tyre përpara Allahut, si dhe një kritikë ndaj atyre që justifikojnë papunësinë ose nënshtrimin ndaj sunduesve të padrejtë.

Mufti tregon se shumë intelektualë religjiozë të ditëve tona japin "fetva të dobëta" që shërbejnë në favor të armiqve të Islamit. Këto fetva shpesh shërbejnë si justifikim për papunësinë ose pasivitetin e muslimanëve. Një pikë kyçe në këtë këshillim është kritika e varësisë nga sunduesit që vetë janë kukulla të forcave të jashtme. A bëhet xhihadi legal vetëm atëherë kur e miraton Shtëpia e Bardhë ose sunduesit sionist? Kjo nënvizon absurditetin e situatës ku muslimanët presin leje për të përmbushur detyrat e tyre fetare nga ata që janë armiq të Islamit. Ai me ndjenjë të keqe tregon se një pozicion i tillë në thelb e mohon realitetin. Si mund të presim leje nga një sundues që vetë është i varur nga forcat e armiqësishme ndaj Islamit dhe muslimanëve? Nëse udhëheqja politike e vendeve muslimane veprojnë sipas urdhërave të fuqive të huaja, atëherë pritja e "lejes" prej tyre për veprime që mbrojnë Islam-in duket absurde dhe naife.

Në historinë e civilizimit islame ka ekzistuar gjithmonë koncepti i një sunduesi të drejtë që udhëheq sipas shariut dhe mbrojnë interesat e muslimanëve. Megjithatë, realiteti modern është që shumë sundues të vendeve muslimane janë nën ndikimin e fuqive perëndimore ose mbështesin armiqët e Islamit. Kjo shton pyetje serioze për muslimanët: A duhet të vazhdojnë të binden këtyre liderëve apo të kërkojnë rrugë të tjera për të mbrojtur besimin dhe nderin e tyre?

Mufti ngrit një çështje të dhimbshme për shumë muslimanë – tradhëtinë nga disa sundues, duke përfshirë ata që administrojnë vendet e shenjta të Islamit. Ai akuzon sunduesit e Arabisë Saudite se përdorin paratë e fituara nga përgëzuesit (p.sh., përmes Hadžit dhe Umres) për të mbështetur armiqët e muslimanëve. Kjo është veçanërisht ofensive sepse Kaaba dhe Meka simbolizojnë njësinë dhe pastërtinë e Islamit. Këto veprime jo vetëm që thyen besën e muslimanëve, por edhe kundërshtohen parimet themelore të Islamit, i cili ndalon përdorimin e burimeve fetare për qëllime të padrejta.

Fjalët e tij shpreh besnikëri të gjerë midis muslimanëve: Cila është roli i sunduesve aktual të botës islame? A vepron ata për interesin e shariut, të umës dhe të drejtësisë? A shërbejnë ata sisteme të huaja, duke fshehur pas simboleve islame? Ai akuzon disa qeveri për tradhëti: se pasuria e dhënë nga Allah shpenzohet jo për mbështetjen e Islamit, jo për muslimanët e varfër, jo për arsimin ose shëndetësinë, por për ndihmën e atyre që luftojnë kundër muslimanëve – qoftë përmes furnizimeve ushtarake, mbështetjes politike ose propagandës mediative.

Këshillimi i Muftisë Sadik al-Gharjani është një kujtim i fuqishëm se muslimanët mbajnë përgjegjësi për të ardhmen e tyre. Dobësia dhe papunësia e tyre nuk mund të justifikohet me interpretime të rreme të Islamit ose varësi nga sunduesit tradhëtar. Xhihadi, si formë e mbrojtjes së drejtësisë, mbetet pjesë e pandashme e fejës, dhe çdo musliman duhet të përpiqet të ndjekë parimet e vërteta të Islamit, edhe nëse kjo kërkon urtësi dhe përpjekje.

Është e rëndësishme të kuptohet se xhihadi nuk është vetëm luftë e armatosur. Ky është çdo përpjekje e sinqertë në rrugën e Allahut: nga zbulimi i padrejtësisë, mbrojtja e të shtypurit, arsimimi deri tek ndihma për të nevojshmit. Kur mufti flet për "xhihadin", ai tregon nevojën për veprim, rezistencë dhe luftë për të drejtat dhe nderin e umës. Prania e "lejes" nga ata që vetë janë të lidhur me armiqët e Islamit do të thotë të prisni leje për të qenë të besuar në Islam nga armiqët e tij. Kjo është kundërthënia që ai thërret të kuptohet.

Uma muslimane duhet të kuptojë se forca e saj qëndron në njësinë, njohjen dhe gatishmërinë për të vepruar. Vetëm në këtë mënyrë mund të tejkalohen sfidat moderne dhe të rivendoset nderi i Islamit në botë. Këshillimi i Muftisë të Libisë është një thirrje për të kuptuar vlerat e vërteta të Islamit, një kritikë e dobësisë dhe pasivitetit, dhe një kujtim se muslimanët duhet të jenë pjesëmarrës aktive në fatet e tyre, jo vrojues pasiv.

Në historinë e civilizimit islame ka ekzistuar gjithmonë periudha të dobësisë, por edhe periudha të ringjalljes. Sot, uma ka nevojë jo për fetva sipërfaqësore, por për studiues që flasin të vërtetën përballë tiranisë, komunitete që mbështesin njëra-tjetrën dhe njerëz që nuk i frikësohen autoriteteve për të vepruar brenda kornizave të shariut. Islami nuk është vetëm një fe e lutjes, por edhe një fe e përgjegjësisë.

Fjalët e Sadik al-Gharjani nuk janë thjesht një kritikë; janë një thirrje për një zgjim shpirtëror, një kthim në thelbin e vërtetë të Islamit, ku një musliman nuk është objekt i lojërave politike, por një mbajtës aktiv i drejtësisë dhe mbrojtës i fejes së tij. Është gjithashtu një thirrje për intelektualët: mos i frikësohuni të flisni të vërtetën, mos i frikësohuni autoriteteve, mos përdorni fenë si një shqetës për të qenë të heshtur, por si një shpatë për të vërtetën. Le të jetë kjo një kujtesë për të gjithë ne: vetëm nderi, guximi dhe sinqeria mund të kthejnë forcën e umës...