Шам стал геостратегическим вулканом...

Sham has become a geostrategic volcano... / Şam, jeostratejik bir yanardağ haline geldi... / Sham është bërë një vullkan gjeostrategjik...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

После окончания холодной войны и падения коммунистической системы США предприняли шаги к расширению своего международного порядка, распространив его на весь мир. Им удалось подчинить ещё больше государств структурам американского мирового порядка, при этом сохранив базовые принципы принятия решений в соответствии со своими колониальными интересами. Опьянев от победы над Советским Союзом, стратегической задачей Америки стало построение империи и овладение инструментами господства для управления миром в качестве единственного гегемона. Эти инструменты представляли собой ресурсы: источники энергии, сырьё, природные богатства, а также контроль над торговыми путями.

Однако исламский мир с его глубоко укоренённым и пробуждающимся Исламом стал главным стратегическим препятствием на пути строительства американской империи. Эта реальность возрождающегося Ислама, сформированная усилиями сознательной и преданной группы мусульман, превратила Ислам в ключевой фактор в международном уравнении и серьёзнейшим вызовом американскому мировому порядку. Американская стратегия в борьбе с Исламом заключалась в возвращении к прямому колониализму мусульманских земель с целью их перепланировки, минирования внутренними конфликтами и разжигания сектантских и этнических противоречий, наряду с грабежом её богатств.

США вторглись в Афганистан, чтобы через него проникнуть в регион Евразии, на исламские земли, богатые энергоресурсами и сырьём. Они оккупировали Ирак, чтобы получить контроль над находящимися в нём и в регионе нефтяными источниками, которые питают энергией весь мир. Они вошли в Сомали, чтобы контролировать ключевые стратегические морские проходы, например пролив в Красное море Баб аль Мандеб. Цель состояла в том, чтобы нанести удар по Исламу, овладеть рычагами глобального господства и полностью контролировать экономически важные артерии мира — от ресурсов до путей их транспортировки и морских проливов. Всё это стало основой для построения американской империи и подчинения мира имперскому центру принятия решений в Вашингтоне.

Таким образом, войны Америки в Персидском заливе, Афганистане и на Африканском Роге были стратегическими по своей сути — они служили цели глобализации американского международного порядка. США активно продвигали стратегию создания «нового мирового порядка», и этот термин стал широко использоваться в риторике американской внешней политики, в выступлениях её политиков и официальных представителей как неотвратимая политическая реальность. Америка сделала Ислам своим стратегическим врагом, а борьбу с ним — своей главной стратегией, с помощью которой она стремилась придать легитимность своему новому международному порядку под предлогом «борьбы с терроризмом». Мусульманские территории были превращены в арену этой борьбы, их оккупировали и опустошали ради обеспечения инструментов господства, необходимых для построения американской империи.

Исламская Умма в лице своей активной, верующей, действенной и стойкой части носителей глобального исламского проекта ведёт борьбу с Америкой и Западом. И речь идёт не просто о борьбе за глобальное лидерство, а о борьбе за само существование западной идеологии. Мусульманский мир и глубоко укоренившийся в сердцах Ислам, обретший новую жизненную силу, являются крупнейшим стратегическим препятствием, величайшим вызовом для Запада и его государств. Это связано с тем, что Ислам, как идеологическая альтернатива, с его твёрдым ядром перемен, сознательной, искренней и активной группой и его мотивированной Уммой стал ключевым фактором в международном политическом уравнении и единственным идеологическим вызовом всей западной системе, идеологии и мировому порядку.

Исходя из вышеизложенного, существует два основных фактора, представляющих реальную угрозу для американского международного порядка. Первый — радикальный, подрывной и смертельно опасный фактор, самый решительный и мощный по своей сути — это стратегический проект Исламской Уммы, то есть возрождение своего утраченного государства и тот стратегический и сотрясающий удар, который он нанесёт по международному положению и системе международных отношений. Второй фактор — это изматывающая угроза, представленная отношениями с Китаем и Россией.

Бывший госсекретарь США Генри Киссинджер зашёл ещё дальше, заявив: «Мир находится в состоянии хаоса, а США сталкиваются с проблемой, как построить новый мировой порядок». Но истина в том, что американская стратегическая проблема гораздо глубже, чем просто вопрос «как построить» — она кроется в интеллектуальном банкротстве, неспособности западного сознания к созданию новых концепций. Сегодня Запад погряз в пережёвывании своего прошлого и катится к своей неминуемой гибели. К этому добавляются последовательные провалы американских стратегий, острый экономический кризис, удушающий государственный долг, дряхлая экономика, обескровленный бюджет, токсичные печатные доллары, политический хаос внутри страны, вызванный острым вертикальным и горизонтальным расколом. Контраст поразителен: Америка 1950-х годов, противостоящая Советскому Союзу, обладая крупнейшими в мире золотыми резервами, и сегодняшняя обанкротившаяся Америка, стоящая против Китая. Разница между её холодной войной против СССР и нынешней «холодной войной» с Китаем колоссальна. К холодной войне против Китая больше подходит выражение: «шума много, а действий ноль».

Решающим фактором в уничтожении западной системы — как философии, культуры, политического строя и государств — станет возродившаяся Умма мусульман, предвестия возрождения которого уже ощущаются в мире. Сегодня международная арена переживает серьёзные потрясения и сотрясения, предвещающие геостратегическое землетрясение невиданных масштабов. Эпицентром этих глобальных потрясений является исламский мир, а эпицентр величайшего взрыва — это Шам и его Благословенная Земля. Именно здесь сегодня сосредоточен наибольший экзистенциальный вызов для Запада и угроза возвращения Ислама на международную арену в роли лидера и руководителя, что означает крах Запада как идеологического и политического субъекта.

Революция в Шаме стала геостратегическим вулканом, бросившим вызов всему коварству, дикости и жестокости, которые применил Запад с целью подавления революции и упразднения её исламского характера на протяжении почти полутора десятка лет. Ислам стал тигелем, очищающим революцию Шама, в результате чего проявился идеологический проект Ислама и жизненно важная цель для мусульман — создание Исламского Государства ради возобновления исламского образа жизни и возвращения к несению послания Ислама всему миру. Этот вулкан революции Шама вызвал именно то, чего Запад опасался больше всего: падение режима мясника-агента под ударами идейных повстанцев, и это произошло не по плану Запада, который заключался в замене одного агента на другого посредством коварной и мягкой схемы. Напротив, пал весь режим: сам мясник пал, пали его армия и структуры, службы безопасности, всё политическое окружение, также пали карьеристы и приверженцы.

Сегодня Запад изо всех сил пытается заполнить этот опасный геостратегический колониальный вакуум носящими бороды функционерами, исполняющими его волю. Но вулкан революции Шама всё ещё пылает, он не угаснет, пока не будет сожжён колониализм и не будет возрождена Умма мусульман. А затем в Шаме, на его Благословенной Земле, а именно из Газы поднялся «Ураган аль-Аксы», который по праву стал геостратегическим цунами.

С точки зрения стратегии, «Ураган аль-Аксы» стал настоящим испытанием для сионистского еврейского образования — стратегической военной базы Запада номер один в самом сердце исламского мира и, можно сказать, его первым реальным испытанием. С момента, как этот передовой форпост был насильно насаждён, он ни разу не подвергался стратегическому землетрясению такого масштаба и силы, как «Ураган аль-Аксы». Для закрепления и насаждения этой передовой базы (еврейского образования "Израиль") Запад организовывал фальшивые войны, при которых присутствовали крайне редкие акты сопротивления, такие как битва при Караме. Но эти эпизоды всё же оставались внутри военно-политической рамки, навязанной региону.

«Ураган аль-Аксы» же — это уникальное стратегическое явление по своему идейному, материальному и людскому содержанию. Он вне рамок и вне контекста, навязываемого региону. Это стратегия, враждебная и противоположная западной системе, порождённая экзистенциальным врагом Запада — Исламом. Это джихад идейной верующей группы, и именно это делает его экзистенциальной стратегической угрозой Западу. Опасность этого ещё усиливается тем, что силы, бросившие вызов Западу на его передовой базе, обладают ограниченными материальными ресурсами, которые намного меньше даже одного батальона регулярной армии евреев. Эта верующая группа подготовилась настолько, насколько могла, несмотря на крайнюю нехватку ресурсов, под жесточайшей блокадой, в условиях чудовищного предательства региональных правителей и под пристальным наблюдением злейших врагов. Они, полагаясь на Аллаха, приняли решение, начали действовать и достигли результата, сотряся еврейскую базу, обнажили её ничтожность и продемонстрировали трусость и слабость её солдат.

Война в Газе превзошла все границы преступности. Однако стойкость её жителей и бесподобное мужество её муджахидов, которые борются уже почти 700 дней против сионистов и их приспешников, обладающего всеми средствами материальной мощи, поражают своим духом. Этот величайший стратегический акт заложил основы для будущего стратегического представления о сокрушительном ударе, который обрушит еврейское образование "Израиль" и низвергнет идола Запада.

Эти два великих события в истории Уммы стали причиной мощного геостратегического сотрясения на международной арене и ознаменовали собой стратегический перелом, который вынудил Америку пересмотреть свои геостратегические ориентиры и переосмыслить расстановку приоритетов, после того, как её стратегическое мышление было сконцентрировано на Китае в качестве главного направления. Однако с началом «Урагана аль-Аксы», войны в Газе и крахом колониального режима мясника в Шаме война в Украине отошла на второй план, несмотря на её серьёзность и стратегическое значение в китайском вопросе. Затих голос конфликта с Китаем, а Америка и Запад вновь вернулись к взглядам Хантингтона — к кровавому межкультурному противостоянию с Исламом, которое вновь обрело свою свирепость, и война в Газе стала его прямым проявлением.

Так как Ислам и его идеологический проект является истинным врагом Запада и его мировоззрению, война против Ислама не прекращалась ни на мгновение. Её формы и методы различны, но пламя этой войны не угасает. Ислам стал центральной темой всех западных стратегий и их главной мишенью. Об этом прямо говорит Ричард Никсон в своей книге «Поймать момент: вызов Америке в однополярном мире», изданной в 1992 году, где он описывает взгляды западных политиков на Ислам и мусульман: «Ислам и Запад — это два мира, которые никогда не сойдутся, ибо Ислам враждебен ко всем, кто в него не верит. Запад должен всегда быть готов к противостоянию с ним».

С оживлением Ислама вновь всплыла западная враждебность, вспыхнула чёрная крестовая злоба, и западные стратегии в борьбе с Исламом обновились, а Америка встала во главе этой войны. Момент краха коммунизма и распада СССР стал переломной точкой в войне против Ислама. Именно тогда начались откровенные заявления: генеральный секретарь НАТО Вилли Клас сразу после распада Советского Союза открыто заявил: «Теперь стратегическим врагом Запада вместо коммунизма является Ислам».

Затем последовали и другие воинственные заявления и глобальные объявления войны против Ислама:

Главнокомандующий войсками НАТО генерал Джон Гэлвин сказал: «Мы выиграли холодную войну и теперь возвращаемся к старому конфликту — великому противостоянию с Исламом». На Международном форуме по вопросам безопасности, проходившем в Мюнхене в 1991 году, министр обороны США времён Буша-старшего Дик Чейни выдвинул лозунг «Ислам — альтернативный враг». В 1993 году спикер Палаты представителей США Ньют Гингрич призвал Конгресс к разработке полной стратегии по борьбе с «исламским тоталитаризмом». А позже последовало заявление Буша-младшего, объявившего свою жестокую войну против исламского мира «священной крестовой войной XXI века».

Ислам — это худший кошмар Запада. Его динамика и жизненная сила лишили покоя западных стратегов и измотали до изнеможения политиков. Главным фактором, стоящим за всеми изменениями в системе безопасности НАТО, за расширением его географии, активности и вмешательства, начиная с брюссельского саммита 1993 года и окончательно закреплённого на саммите в Вашингтоне в 1999 году, стал именно страх перед возвращением Ислама. Этот всепоглощающий страх и стал причиной массового рождения теорий и политико-философских доктрин по борьбе с Исламом. В авангарде оказалась школа неоконсерваторов, подпитывавшаяся идеями злобного еврейского востоковеда Бернарда Льюиса, которая взяла за основу доктрину силового вмешательства и решимости использовать силу для навязывания Западом своей воли мусульманским регионам. Приоритет в первой фазе был отдан Ближнему Востоку, а именно арабскому миру, как центру тяжести глобального Ислама в силу его связи с языком Корана и Сунны и, следовательно, как экзистенциальной угрозе для США и всего Запада.

Войны администрации Буша-старшего, а затем и Буша-младшего стали реализацией программы неоконсерваторов. Эту эпоху отличали лозунги «Большой Ближний Восток», «распространение демократии» и «свободы». Позднее, при Буше-младшем вместе с его кровожадными войнами и разрушительными стратегиями вторжения в исламский регион, появились термины «борьба с терроризмом» и «противодействие насильственному экстремизму». После того, как эти стратегии натолкнулись на преграду исламского сопротивления и доктринальной борьбы сынов Уммы, стали говорить о «войне идей» и «борьбе с радикализмом».

Вторая фаза началась при администрации Обамы после провала неоконсервативной стратегии грубой силы. Демократы избрали тактику «мягкой силы», начав политику в «белых перчатках», призванную скрыть кровавую сущность американского зверя. В этом духе звучали обманчивые речи Обамы в Каире и Анкаре, где он рекламировал новый подход к исламскому региону. В мае 2014 года под прикрытием «мягкой войны» с Исламом Обама объявил о выделении 5 миллиардов долларов на создание фонда для борьбы с терроризмом и поддержки мер по противодействию радикализму по всему миру. В своей речи на базе Вест-Пойнт он изложил контуры своей внешней политики, акцентировав необходимость задействовать и другие инструменты — экономическое давление, санкции и международное право.

Но вскоре стало ясно, что у политики «в белых перчатках» есть недостатки. Звериное лицо Америки снова вышло наружу с военными ударами и кровавыми атаками беспилотников, затмивших небо региона и превративших его землю в цель для беспорядочных ударов американского монстра. И тогда разразились восстания «арабской весны», как громовой ответ исламских народов американскому руководству. Они стали очевидным доказательством провала стратегии демократов, ярким подтверждением живучести Ислама, воинственности его акыды и непокорности Уммы.

Затем, с приходом к власти администрации Трампа, которая открыто и прямо объявила войну Исламу, наступил третий этап. Она сорвала завесу с крестового похода Запада против Ислама — той войны, которую администрации Буша и Обамы пытались скрыть за туманными формулировками вроде «борьбы с терроризмом» и «противодействия насильственному экстремизму». Администрация Трампа, напротив, называла вещи своими именами и вскрыла зловещую подоплёку, о которой ясно говорил американский генерал Уэсли Кларк, заявив: «Война США с терроризмом — это война против Ислама».

Риторика таких фигур из команды Трампа, как Стивен Бэннон и Майкл Флинн, была откровенно крестоносной, пронизанной ненавистью. Советник по национальной безопасности Майкл Флинн называл Ислам «раковой опухолью». А сам Трамп критиковал Обаму за то, что тот избегал использовать выражение «радикальный исламский терроризм». В ответ на это Шам и его Благословенная революция стали практическим ответом и ярким свидетельством стойкости великого Ислама, на прочном основании которого рушились все последующие стратегии США. Так, администрация Трампа в своих стратегических неудачах последовала примеру предыдущих администраций.

Затем пришла администрация Байдена с её позорным бегством из Афганистана и с возвратом к политике Обамы — передаче региона под управление главных преступников из числа продажных правителей с одновременным расширением их полномочий на злодеяния. Это проявилось в попытке «реанимации» главного палача в Дамаске как сигнал со стороны Америки и Запада, что цена сохранения колониального статуса-кво может быть сколь угодно чудовищной и кровавой. Всё это злодейство сопровождалось крестовым идеологическим наступлением, в котором Запад вывел на свет все свои старые востоковедческие инструменты, стряхнул пыль с архивов своих злобных христианских ненавистников Ислама, чтобы повторно пережёвывать их бред и ничтожные высказывания.

Что же касается убогой «войны идей», то она превратилась в идеологическое колдовство и культурное разложение. Культурный кризис Запада, его очевидное интеллектуальное банкротство и вопиющий провал в противостоянии цельной, совершенной, уникальной исламской идеологии, ввергли его в безумие. Он обратился к идейным махинациям, таким как «Гражданский демократический Ислам» от института RAND, ловушка «авраамической религии» от института Блэра, а также взялся за культурное разложение, экспортируя все виды мерзостей и извращений (гендерное равенство, гомосексуализм, CEDAW...), в отчаянной попытке отдалить мусульман от их подлинного Ислама и утопить их в болоте собственной развращённой жизни.

Но идеологический иммунитет этой благородной Уммы, гордящейся своим Исламом, стал для них непроходимым барьером. Борьба этой Уммы и её сопротивление таким извращениям, как CEDAW и гомосексуализм, достигли даже стран самого Запада. Что касается сути западного крестового похода в его силовом и идеологическом измерении, то она заключается в уничтожении исламской идеи правления, в разрушении единства Исламской Уммы и в борьбе против призывов во всём мире к тому, что называют «политическим Исламом». Именно эти три стратегических вопроса являются ядром текущего межкультурного противостояния.

Но Америка и Запад были потрясены глубиной укоренённости исламских идей и их исключительной прочностью. Их шок только усиливается, когда они наблюдают стремительное возрастание интереса к исламским идеям, рост зрелости общественного мнения относительно правления по Исламу и объединения на этой основе, а также устремления мусульман к возрождению Уммы, к восстановлению единства и к несению великого послания Ислама миру для выведения человечества из мрака невежества западной идеологии, тьмы её культуры и пустоты её бытия.

Американские стратегии в сфере безопасности, военного вмешательства и культурного влияния потерпели сокрушительное поражение в попытках сломить решимость этой Уммы и отвратить её от великого идеологического исламского проекта. Напротив, всё обернулось против них: усилилась решимость Уммы, окрепла её стойкость и целеустремлённость, выявились внешние и внутренние враги, выросла тяга к освобождению от западных оков и усилилась вера в великий Ислам. Умма уже начала вести свои идеологические сражения за судьбоносные вопросы, и живым воплощением этого стала революция в Шаме с её величественным лозунгом «Она — ради Аллаха, она — ради Аллаха!» и «Мы преклоняем колени только перед Аллахом!». Это также выражается в высоком политическом сознании её народа, раскрывшего коварство извечного врага — неверного колонизатора, и в их мощных возгласах: «Америка, разве ты ещё не насытилась нашей кровью?!»

И так под ударами убеждённых революционеров пал режим палача, что стало беспрецедентным революционным событием, а вместе с ним рухнул и весь марионеточный колониальный режим, оставив стратегический вакуум, в котором проект Ислама и проект колониализма столкнулись лицом к лицу. «Ураган Аль-Аксы» с последующей войной в Газе также были идеологической битвой и одним из дивных проявлений исламской акыды в человеческой душе и в исторической судьбе народов.

Так проявилась инициатива муджахидов, их решимость, отвага и стремление настичь врага, прорваться сквозь его укрепления, разрушить его оборону и нанести урон, убивая и захватывая в плен его офицеров, солдат и колониальные орды. И всё это при том, что они были лишь малой группой, не обладающей и десятой долей военной мощи, техники и ресурсов, которыми обладают обычные армии. А после муджахиды проявили удивительную стойкость, выносливость и самоотверженность, не имеющие аналогов. Они почти 700 дней держат оборону перед лицом крестоносно-сионистского альянса, располагающего всей материальной мощью. Но при этом они не ослабели, не устрашились и не сломились. Наоборот, возродились, начали действовать изобретательно, несмотря на звериную жестокость и беспрецедентную крестоносно-сионистскую варварскую агрессию.

Более того, величие этой поистине битвы миров многократно возросло после того, как война в Газе вызвала тектонический сдвиг внутри самих западных стран в виде протестов в «цитадели светского богословия» — университетах — что стало настоящим идеологическим сотрясением, потрясшим устои западной системы в её же логове! Эта духовная сила Исламской Уммы лишила Запад и его политиков сна, пробудив все возможные кошмары в их идеологических, политических и военных кругах. А ведь эта сила только набирает масштаб, расширяется, укореняется, из-за чего и паникует весь Запад, боясь её укрепления.

Сегодня Шам переживает предвестия возрождения Уммы: земли Шама со своими благословенными территориями бурлят от жара и напряжения, достигнув критической точки. Это и объясняет ту беспрецедентную жестокость, ту уничтожающую всё варварскую агрессию как против благословенной революции Шама, с её великими достижениями, так и против муджахидов на Благословенной земле — Газе, исполненной чести и достоинства. Этот сокрушительный провал в межкультурной войне против Ислама стал предметом обсуждения мыслителей, политиков и стратегов в Америке и на Западе в целом. Вот, например, американский стратегический аналитик Эндрю С. Гилмор, проработавший 32 года в ЦРУ, в отчёте, опубликованном американским журналом The National Interest, пишет: «Стратегии, которых США придерживались на Ближнем Востоке последние два десятилетия, привели к многочисленным провалам». А британский публицист Дэвид Хёрст, подводя итоги ошибок американских президентов на исламской арене, заявил в 2021 году: «Любая стратегическая ошибка, которую допустят США, станет не только их последней, но и последней ошибкой всей Западной Европы».

Показательным и разоблачающим стало позорное бегство США из Афганистана. Даже официальная формулировка на сайте Госдепартамента США о причинах вывода американских войск из Афганистана заслуживает внимания. Там сказано: «Угроза Халифата распространилась и рассредоточилась по многим мусульманским странам Азии и Африки» (сайт Госдепартамента США, 16.08.2021), то есть весь исламский мир теперь стал активной угрозой западной системе и её колониальному владычеству. Более того, исламская идея, как универсальное мировоззрение, вышла далеко за рамки исламской географии, проникнув на Запад и охватив весь мир. Достаточно взглянуть на интеллектуальное движение в западных странах, да и на политическое тоже. Несмотря на то, что исламская идея сегодня временно отделена от своей шариатской методологии и лишена инструментов практического воплощения, даже в таких условиях видно её влияние — в массовом принятии Ислама западными людьми, в активных дискуссиях об Исламе в академических кругах, в политических дебатах среди власть имущих. Так, в ходе последних президентских выборов во Франции основной темой предвыборной кампании стал «исламский сепаратизм».

Сила исламской идеи, её укоренённость внутри исламского мира и стремительное распространение за его пределами вынудили Запад войти в логово льва и ступить в сам круг исламской мысли и просвещения. Сегодня дебаты ведутся внутри исламской парадигмы. А вот западная секулярная система оказалась на заднем плане. Современное противостояние — это схватка между Исламом от Господа миров и шаманской риторикой Запада, между откровением и ересью, выраженной в идеях «Гражданский и демократический Ислам» и «авраамическая религия».

Интеллектуальное банкротство Запада и его культурный провал выражаются в подавлении, принуждении и идеологическом терроре, который он обрушил на мусульман, используя целый арсенал несправедливых секулярных законов как в самих западных странах, так и в его колониальных центрах на исламских землях. Далее он прибег к кровавой жестокости: убийствам, пыткам, унижению достоинства, изгнаниям, тюрьмам, но всё это злодейство западного мира встречено героической стойкостью и уникальной идеологической борьбой со стороны Исламской Уммы, ведомой своей сознательной, искренней, активной и верующей группой.

Таков итог тридцати лет варварской американской стратегии по противодействию Исламу — сначала под ложью «борьбы с терроризмом и экстремизмом», а затем под откровенными лозунгами войны с Исламом во времена администрации Трампа. А результатом этого стал пылающий вулкан в исламском мире, который находится в предвкушении дня освобождения, решительно желая вырваться из-под власти Запада, избавиться от его системы, колониального присутствия и его агентов — подлых и предательских правителей. И этот момент почти настал. Все признаки этого свершения близки и мы в преддверии исполнения благой вести Пророка ﷺ о восстановлении Уммы мусульман по методу пророчества, о правлении по Книге Аллаха и Сунне Его Посланника ﷺ, о воссоединении разрозненной Уммы, возобновлении исламского образа жизни и искоренении гнилой западной светской системы, которая навязывалась нам на протяжении века.

Это будет момент, когда Умма обретёт своё единство, соберёт всю свою силу, вложит свою энергию и направит свои усилия на восстановление мирового лидерства. Это будет момент отстранения врагов от управления миром. Это будет начало новой эпохи — когда Свет Ислама, его руководство, истина и добродетель понесутся к миру, чтобы положить конец западной гегемонии, вырвать с корнем извращённую, проклятую западную идеологию и очистить мир от её скверны, болезненной философии, гнилых ценностей, несправедливых систем и угнетающих порядков.

Это главные предвестия великих преобразований, сотрясающих ныне международный американский порядок и лишающих сна политиков и лидеров США. Их источник — исламский мир и её идеология, коренной, революционный и универсальный альтернативный проект, который находится уже на расстоянии вытянутой руки от воплощения. Ислам и Умма — это абсолютная альтернатива и то, что представляет собой единственную экзистенциальную угрозу всей западной системе, его идеологии и его международному порядку.

Сегодня стратегическая реальность, в которой нет ни малейшего сомнения, такова: Ислам, как идеологическая альтернатива для мирового лидерства, неумолимо и уверенно движется вперёд. Он возвращается, чтобы вновь взять в свои руки истинное, изначальное и возвышенное руководство человечеством, чтобы перекроить карту международного положения и структуру глобальных отношений, заново установить принципы международной политики на основе справедливости и милосердия Ислама. После освобождения Уммы и разрыва оков Запада, что является лишь вопросом времени, будет в корне разрушен западный международный порядок и покончено с западной проблематикой, от которой человечество освободится навсегда, находясь под тенью Ислама.

И сегодня в исламском мире весь расклад стратегически сводится к одной победе. Только одна победа — и весь колониальный проект рухнет как карточный дом. Возрождение Уммы и установление власти Ислама хотя бы в одной точке исламского мира станет эпицентром геостратегического землетрясения, которое охватит все исламские земли, разрушит западный колониализм, его систему, его режимы и структуры внутри исламского мира, а затем распространится на внешний мир, охватив всё человечество. И вот предвестия возрождения Уммы мусульман по методу пророчества, уже ясно вырисовываются на горизонте.

И будто бы уже всё стало очевидным: американско-китайская напряжённость, текущий изнуряющий конфликт, гниение господствующей западной капиталистической системы, её культурное банкротство, моральное падение, и в то же время готовность Исламской Уммы, её бесподобная идеологическая борьба, кипение благословенного Шама и лидерство её сознательной, искренней и активной группы, обладающей ясным мировоззрением, идеологическим исламским проектом и стратегическим видением для свержения колониальной гегемонии и изменения международного порядка. 

И вроде все признаки уже исполнились, и заря великого Ислама и его глобального проекта уже засветила на горизонте, и победа Могущественного и Достохвального Аллаха, которую Он окажет Своим богобоязненным рабам, уже у порога. Настало время Исламской Уммы возродиться вновь по методу пророчества, чтобы возобновить исламский образ жизни и нести призыв Ислама в мир для освобождения человечества от тьмы западного невежества

И это обязательно свершится, с позволения Аллаха, ибо это обещание Того, Кто не нарушает обещания, — Всевышнего, и радостная весть Мухаммада ﷺ — правдивейшего из людей.

ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ «Затем будет Халифат по методу пророчества» (Ахмад).

Sham has become a geostrategic volcano...

Praise be to Allah, Whom we praise and whose help and forgiveness we seek. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and messenger.

Following the end of the Cold War and the collapse of the communist system, the United States took steps to expand its international order, spreading it across the globe. It managed to subordinate even more countries to the structures of the American world order while maintaining the basic principles of decision-making aligned with its colonial interests. Intoxicated by the victory over the Soviet Union, America's strategic goal became the construction of an empire and gaining instruments of domination to control the world as the sole hegemon. These instruments were resources: energy sources, raw materials, natural wealth, and control over trade routes.

However, the Islamic world, with its deeply rooted and awakening Islam, became the main strategic obstacle on the path to building the American empire. This reality of a resurgent Islam, shaped by the efforts of conscious and devoted groups of Muslims, turned Islam into a key factor in the international equation and a serious challenge to the American world order. The American strategy in combating Islam involved a return to direct colonialism of Muslim lands, aiming to redesign them, mine them with internal conflicts, and ignite sectarian and ethnic divisions, alongside plundering their wealth.

The U.S. invaded Afghanistan to penetrate the Eurasian region, the Islamic lands rich in energy resources and raw materials. They occupied Iraq to gain control over the oil fields that fuel the entire world. They entered Somalia to control key strategic maritime passages, such as the Bab el-Mandeb Strait leading to the Red Sea. The goal was to strike at Islam, seize the tools of global dominance, and fully control economically vital arteries — from resources to transportation routes and sea straits. All this formed the foundation for building the American empire and subjugating the world to the decision-making center in Washington.

Thus, America’s wars in the Persian Gulf, Afghanistan, and the Horn of Africa were strategic in essence — they served the purpose of globalizing the American international order. The U.S. actively promoted the strategy of creating a "new world order," and this term became widely used in the rhetoric of American foreign policy, in speeches by its politicians and officials as an inevitable political reality. America made Islam its strategic enemy, and the fight against it became its primary strategy, through which it sought to legitimize its new international order under the pretext of the "war on terror." Muslim territories were turned into battlefields, occupied and devastated to secure the tools of domination necessary for constructing the American empire.

The Islamic Ummah, in the form of its active, believing, dynamic, and resilient segment, the bearers of the global Islamic project, is waging a struggle against America and the West. And this is not just a struggle for global leadership but a fight for the very existence of Western ideology. The Muslim world and the deeply ingrained Islam, which has regained new vitality, represent the greatest strategic obstacle and challenge to the West and its states. This is because Islam, as an ideological alternative, with its solid core of change, its conscious, sincere, and active group, and its motivated Ummah, has become a key factor in the international political equation and the sole ideological challenge to the entire Western system, ideology, and world order.

Based on the above, there are two main factors posing a real threat to the American international order. The first is the radical, subversive, and deadly factor — the most decisive and powerful in essence: the strategic project of the Islamic Ummah, meaning the revival of its lost state and the strategic, earth-shattering blow it will deliver to the international situation and the system of international relations. The second factor is the exhausting threat represented by relations with China and Russia.

Former U.S. Secretary of State Henry Kissinger went even further, stating: "The world is in chaos, and the U.S. faces the problem of how to build a new world order." But the truth is that the American strategic problem runs much deeper than just the question of "how to build" — it lies in intellectual bankruptcy, the inability of Western consciousness to create new concepts. Today, the West is mired in rehashing its past and rolling toward its inevitable demise. Adding to this are the successive failures of American strategies, acute economic crises, suffocating national debt, a decrepit economy, a hemorrhaged budget, toxic printed dollars, and political chaos within the country caused by severe vertical and horizontal divisions. The contrast is striking: America of the 1950s, opposing the Soviet Union with the largest gold reserves in the world, versus today's bankrupt America standing against China. The difference between its Cold War against the USSR and the current "Cold War" with China is colossal. Regarding the Cold War with China, the expression "much noise, little action" fits better.

The decisive factor in destroying the Western system — as philosophy, culture, political structure, and states — will be the revived Muslim Ummah, the premonitions of whose revival are already being felt worldwide. Today, the international arena is experiencing serious upheavals and tremors, heralding a geopolitical earthquake of unprecedented scale. The epicenter of these global upheavals is the Islamic world, and the epicenter of the greatest explosion is Sham and its Blessed Land. It is here that the greatest existential challenge to the West and the threat of Islam’s return to the international stage as a leader and guide resides, signaling the collapse of the West as an ideological and political entity.

The revolution in Sham has become a geostrategic volcano, challenging all the treachery, savagery, and brutality that the West applied to suppress the revolution and eliminate its Islamic character over nearly a decade and a half. Islam has become the crucible purifying the revolution of Sham, resulting in the manifestation of the ideological project of Islam and a vital goal for Muslims — the establishment of the Islamic State to renew the Islamic way of life and resume carrying the message of Islam to the world. This volcano of the Sham revolution brought about exactly what the West feared most: the fall of the butcher-agent regime under the blows of ideological insurgents, and it happened contrary to the West’s plan, which involved replacing one agent with another through a cunning and soft scheme. On the contrary, the entire regime fell: the butcher himself fell, his army and structures fell, the security services, the entire political entourage, careerists, and loyalists all collapsed.

Today, the West is trying desperately to fill this dangerous geostrategic colonial vacuum with bearded functionaries serving its will. But the volcano of the Sham revolution still blazes; it will not subside until colonialism is burned and the Muslim Ummah is revived. Then, in Sham, on its Blessed Land, specifically from Gaza, arose the "Hurricane of Al-Aqsa," which rightfully became a geostrategic tsunami.

Strategically speaking, the "Hurricane of Al-Aqsa" became a true test for the Zionist Jewish entity — the West’s number-one strategic military base in the heart of the Islamic world, and perhaps its first real test. Since this advanced outpost was forcibly imposed, it had never faced a strategic earthquake of such magnitude and force as the "Hurricane of Al-Aqsa." To consolidate and impose this forward base (the Jewish entity of "Israel"), the West orchestrated fake wars, during which there were rare acts of resistance, such as the Battle of Karameh. However, these episodes remained within the military-political framework imposed on the region.

The "Hurricane of Al-Aqsa," on the other hand, is a unique strategic phenomenon in terms of its ideological, material, and human content. It is outside the frameworks and context imposed on the region. It is a strategy hostile and opposite to the Western system, born from the existential enemy of the West — Islam. It is the jihad of an ideological, believing group, and this makes it an existential strategic threat to the West. The danger of this is further amplified by the fact that the forces challenging the West at its forward base possess limited material resources, far fewer than even a single battalion of the regular Jewish army. This believing group prepared as much as they could despite extreme resource scarcity, under the harshest blockade, amidst monstrous betrayal by regional rulers, and under the watchful eye of their worst enemies. Relying on Allah, they made a decision, began acting, and achieved results, shaking the Jewish base, exposing its insignificance, and demonstrating the cowardice and weakness of its soldiers.

The war in Gaza has exceeded all boundaries of criminality. However, the steadfastness of its residents and the unparalleled courage of its mujahideen, who have been fighting for almost 700 days against Zionists and their allies, possessing all means of material power, is astonishing in its spirit. This greatest strategic act laid the foundations for a future strategic concept of a crushing blow that will demolish the Jewish entity of "Israel" and topple the idol of the West.

These two great events in the history of the Ummah have caused a powerful geostrategic tremor on the international stage and marked a strategic turning point that forced America to reconsider its geostrategic orientations and reassess priorities after its strategic thinking had been concentrated on China as the main direction. However, with the onset of the "Hurricane of Al-Aqsa," the war in Gaza, and the collapse of the colonial regime of the butcher in Sham, the war in Ukraine receded to the background despite its seriousness and strategic significance in the Chinese issue. The voice of conflict with China quieted down, and America and the West returned to Huntington’s views — the bloody intercultural confrontation with Islam, which once again gained ferocity, and the war in Gaza became its direct manifestation.

Since Islam and its ideological project are the true enemy of the West and its worldview, the war against Islam has never ceased for a moment. Its forms and methods vary, but the flame of this war does not extinguish. Islam has become the central theme of all Western strategies and their main target. Richard Nixon explicitly states this in his book Seize the Moment: America’s Challenge in a One-Superpower World , published in 1992, where he describes the views of Western politicians on Islam and Muslims: "Islam and the West are two worlds that will never meet, for Islam is hostile to all who do not believe in it. The West must always be ready to confront it."

With the revival of Islam, Western hostility resurfaced, black crusader hatred flared up, and Western strategies in combating Islam were renewed, with America taking the lead in this war. The moment of communism’s collapse and the dissolution of the USSR became a turning point in the war against Islam. It was then that open statements began: NATO Secretary General Willy Claes, immediately after the dissolution of the Soviet Union, openly declared: "Now, instead of communism, Islam is the strategic enemy of the West."

Then followed other belligerent statements and global declarations of war against Islam:

NATO Commander General John Galvin said: "We won the Cold War and now we are returning to the old conflict — the great confrontation with Islam."

At the Munich Security Conference in 1991, U.S. Secretary of Defense under George H.W. Bush, Dick Cheney, put forth the slogan "Islam — the alternative enemy."

In 1993, Speaker of the U.S. House of Representatives Newt Gingrich called on Congress to develop a comprehensive strategy to combat "Islamic totalitarianism."

Later came George W. Bush’s statement, declaring his brutal war against the Islamic world as the "Holy Crusade of the 21st century."

Islam is the worst nightmare for the West. Its dynamism and vitality have robbed Western strategists of peace and exhausted politicians to the point of collapse. The main factor behind all changes in NATO’s security system, the expansion of its geography, activity, and intervention — starting with the Brussels Summit in 1993 and culminating in the Washington Summit in 1999 — was precisely the fear of Islam’s return. This all-consuming fear led to the mass birth of theories and politico-philosophical doctrines to combat Islam. At the forefront was the neoconservative school, fueled by the ideas of the malevolent Jewish Orientalist Bernard Lewis, which adopted the doctrine of forceful intervention and the resolve to use force to impose the West’s will on Muslim regions. Priority in the first phase was given to the Middle East, specifically the Arab world, as the center of gravity of global Islam due to its connection with the language of the Quran and Sunnah, and thus as an existential threat to the U.S. and the entire West.

The wars waged by the administration of George H.W. Bush, and later George W. Bush, became the implementation of the neoconservative program. This era was characterized by slogans like the "Greater Middle East," "spreading democracy," and "freedom." Later, under George W. Bush, along with his bloodthirsty wars and destructive invasion strategies in the Islamic region, terms like "war on terror" and "countering violent extremism" emerged. After these strategies hit the barrier of Islamic resistance and doctrinal struggle by the sons of the Ummah, talk shifted to the "war of ideas" and "fight against radicalization."

The second phase began under Obama’s administration following the failure of the neoconservative strategy of brute force. Democrats opted for a "soft power" approach, initiating a "white gloves" policy designed to conceal the bloody nature of the American beast. In this vein were the deceptive speeches Obama gave in Cairo and Ankara, where he advertised a new approach to the Islamic region. In May 2014, under the cover of a "soft war" on Islam, Obama announced the allocation of $5 billion to create a fund to combat terrorism and support measures to counter radicalization worldwide. In his speech at West Point, he outlined the contours of his foreign policy, emphasizing the need to employ other tools — economic pressure, sanctions, and international law.

But it soon became clear that the "white gloves" policy had flaws. The beastly face of America reemerged with military strikes and bloody drone attacks that darkened the skies of the region and turned its land into targets for indiscriminate assaults by the American monster. Then erupted the uprisings of the "Arab Spring," a thunderous response from Islamic peoples to American leadership. They became evident proof of the failure of the Democratic strategy, a vivid confirmation of Islam’s resilience, the militancy of its creed, and the disobedience of the Ummah.

Then came the Trump administration, which openly and directly declared war on Islam, ushering in the third phase. It lifted the veil from the Western crusade against Islam — the war that the Bush and Obama administrations tried to hide behind vague formulations like "war on terror" and "countering violent extremism." The Trump administration, on the contrary, called things by their names and exposed the ominous subtext, clearly articulated by American General Wesley Clark: "America’s war on terror is a war against Islam."

The rhetoric of figures from Trump’s team, such as Steve Bannon and Michael Flynn, was overtly crusader-like, permeated with hatred. National Security Advisor Michael Flynn called Islam a "malignant cancer." Trump himself criticized Obama for avoiding the term "radical Islamic terrorism." In response, Sham and its Blessed Revolution became a practical answer and vivid testimony to the resilience of great Islam, on the firm foundation of which all subsequent U.S. strategies crumbled. Thus, the Trump administration, in its strategic failures, followed the example of previous administrations.

Then came the Biden administration with its shameful retreat from Afghanistan and a return to Obama’s policy — handing the region over to the main criminals among the corrupt rulers while simultaneously expanding their authority for atrocities. This was evident in the attempt to "revive" the chief executioner in Damascus as a signal from America and the West that the price of maintaining the colonial status quo could be monstrously and bloodily high. All this villainy was accompanied by a crusader ideological offensive, in which the West dusted off all its old Orientalist tools, shaking off the cobwebs from the archives of its malevolent Christian haters of Islam, to regurgitate their delusions and trivial statements.

As for the wretched "war of ideas," it turned into ideological sorcery and cultural decay. The cultural crisis of the West, its obvious intellectual bankruptcy, and blatant failure in confronting a complete, perfect, unique Islamic ideology plunged it into madness. It resorted to ideological manipulations, such as the "Civil Democratic Islam" from the RAND institute, the "Abrahamic religion" trap from the Blair institute, and also embraced cultural decay, exporting all kinds of vices and perversions (gender equality, homosexuality, CEDAW...), in a desperate attempt to distance Muslims from their authentic Islam and drown them in the swamp of their own corrupted lives.

But the ideological immunity of this noble Ummah, proud of its Islam, became an insurmountable barrier for them. The struggle of this Ummah and its resistance to such perversions as CEDAW and homosexuality reached even the countries of the West itself. As for the essence of the Western crusade in its forceful and ideological dimensions, it lies in destroying the Islamic concept of governance, dismantling the unity of the Islamic Ummah, and combating calls worldwide for what is called "political Islam." These three strategic issues form the core of the current intercultural confrontation.

But America and the West were shocked by the depth of the rootedness of Islamic ideas and their exceptional strength. Their shock only intensified when they observed the rapid increase in interest in Islamic ideas, the maturation of public opinion regarding governance according to Islam and uniting on this basis, and the aspirations of Muslims toward reviving the Ummah, restoring unity, and conveying the great message of Islam to humanity to extract it from the darkness of Western ideology, the gloom of its culture, and the emptiness of its existence.

American strategies in security, military intervention, and cultural influence suffered a crushing defeat in attempts to break the determination of this Ummah and divert it from the great ideological Islamic project. On the contrary, everything backfired: the Ummah’s resolve strengthened, its resilience hardened, its focus sharpened, external and internal enemies were revealed, the desire for liberation from Western chains grew, and faith in the great Islam deepened. The Ummah has already begun waging its ideological battles over fateful issues, and the living embodiment of this is the revolution in Sham with its majestic slogan "It is for Allah, it is for Allah!" and "We kneel only before Allah!" It also manifests in the high political awareness of its people, who uncovered the treachery of the eternal enemy — the infidel colonizer — and their powerful cries: "America, have you not yet had your fill of our blood?!"

And so, under the blows of the convinced revolutionaries, the butcher’s regime fell, an unprecedented revolutionary event, and with it collapsed the entire puppet colonial regime, leaving a strategic vacuum in which the Islamic project and the colonial project confronted each other face to face. The "Hurricane of Al-Aqsa" followed by the war in Gaza also became an ideological battle and one of the wonderful manifestations of Islamic creed in the human soul and in the historical destiny of peoples.

Thus manifested the initiative of the mujahideen, their determination, courage, and drive to reach the enemy, break through its fortifications, destroy its defenses, and inflict damage by killing and capturing its officers, soldiers, and colonial hordes. And all this despite being only a small group, lacking even a tenth of the military might, technology, and resources possessed by regular armies. Moreover, the mujahideen demonstrated remarkable steadfastness, endurance, and self-sacrifice without parallel. For nearly 700 days, they held their ground against the crusader-Zionist alliance, wielding all material power. Yet they did not weaken, fear, or break. On the contrary, they were reborn, began acting creatively despite the bestial cruelty and unprecedented crusader-Zionist barbaric aggression.

Moreover, the greatness of this truly world-changing battle magnified many times over after the war in Gaza triggered a tectonic shift within Western countries themselves, in the form of protests in the "citadel of secular theology" — universities — becoming a genuine ideological tremor that shook the foundations of the Western system in its own lair! This spiritual strength of the Islamic Ummah deprived the West and its politicians of sleep, awakening all possible nightmares in their ideological, political, and military circles. And this strength is only growing, expanding, and taking root, causing the entire West to panic in fear of its consolidation.

Today, Sham is experiencing the premonitions of the Ummah’s revival: the lands of Sham, with their blessed territories, are boiling with heat and tension, reaching a critical point. This explains the unprecedented brutality, the annihilating barbaric aggression against both the blessed revolution of Sham, with its great achievements, and against the mujahideen on the Blessed Land — Gaza, filled with honor and dignity. This devastating failure in the intercultural war against Islam has become a topic of discussion among thinkers, politicians, and strategists in America and the West as a whole. For instance, American strategic analyst Andrew S. Gilmore, who worked for 32 years at the CIA, wrote in a report published in the American journal The National Interest : "The strategies that the U.S. adhered to in the Middle East over the last two decades have led to numerous failures." British journalist David Hearst, summarizing the mistakes of American presidents in the Islamic arena, stated in 2021: "Any strategic mistake made by the U.S. will not only be its last but also the last mistake of all Western Europe."

A telling and revealing example was the shameful retreat of the U.S. from Afghanistan. Even the official formulation on the U.S. Department of State website regarding the reasons for withdrawing American troops from Afghanistan is worth noting. It states: "The threat of the Caliphate has spread and dispersed across many Muslim countries in Asia and Africa" (U.S. Department of State website, 08/16/2021), meaning the entire Islamic world has now become an active threat to the Western system and its colonial dominance. Moreover, the Islamic idea, as a universal worldview, has gone far beyond the Islamic geographical boundaries, penetrating the West and encompassing the entire world. Just look at the intellectual movement in Western countries, and even in politics. Despite the fact that the Islamic idea today is temporarily separated from its Sharia methodology and lacks practical implementation tools, even under such conditions, its influence is visible — in the mass acceptance of Islam by Westerners, in active discussions about Islam in academic circles, in political debates among the ruling class. For instance, during the recent presidential elections in France, the main campaign theme became "Islamic separatism."

The strength of the Islamic idea, its rootedness within the Islamic world, and its rapid spread beyond its borders have forced the West to enter the lion’s den and step into the circle of Islamic thought and enlightenment. Today, debates are conducted within the Islamic paradigm. Meanwhile, the Western secular system has receded into the background. The modern confrontation is a clash between Islam from the Lord of the Worlds and the shamanistic rhetoric of the West, between revelation and heresy expressed in ideas like "Civil and Democratic Islam" and "Abrahamic religion."

The intellectual bankruptcy of the West and its cultural failure are expressed in suppression, coercion, and ideological terror that it unleashed on Muslims, using an arsenal of unjust secular laws both in Western countries themselves and in its colonial centers on Islamic lands. Then it resorted to bloody cruelty: killings, torture, humiliation, expulsions, prisons; but all this wickedness of the Western world was met with heroic steadfastness and a unique ideological struggle from the Islamic Ummah, led by its conscious, sincere, active, and believing group.

Such is the outcome of thirty years of barbaric American strategy in countering Islam — first under the guise of the lie of "fighting terrorism and extremism," and then under the explicit slogans of war on Islam during the Trump administration. And the result of this was a blazing volcano in the Islamic world, which is on the verge of liberation day, decisively seeking to break free from Western rule, rid itself of its system, colonial presence, and its agents — the despicable and traitorous rulers. And this moment is almost here. All signs of this fulfillment are near, and we are on the threshold of the realization of the glad tidings of the Prophet ﷺ about the restoration of the Muslim Ummah according to prophetic methodology, about governance based on the Book of Allah and the Sunnah of His Messenger ﷺ, about the reunification of the fragmented Ummah, the renewal of the Islamic way of life, and the eradication of the rotten Western secular system that was imposed on us throughout the century.

This will be the moment when the Ummah regains its unity, gathers all its strength, channels its energy, and directs its efforts toward restoring world leadership. This will be the moment of removing the enemies from governing the world. This will be the beginning of a new era — when the Light of Islam, its guidance, truth, and virtue will spread to the world to end Western hegemony, uproot the perverted, cursed Western ideology, and cleanse the world of its filth, diseased philosophy, rotten values, unjust systems, and oppressive orders.

These are the main premonitions of great transformations currently shaking the international American order and depriving politicians and leaders of the U.S. of sleep. Their source is the Islamic world and its ideology, a fundamental, revolutionary, and universal alternative project that is already within arm’s reach of realization. Islam and the Ummah are the absolute alternative and represent the only existential threat to the entire Western system, its ideology, and its international order.

Today, the strategic reality, about which there is no doubt whatsoever, is this: Islam, as an ideological alternative for global leadership, is moving forward relentlessly and confidently. It is returning to take back the true, original, and exalted leadership of humanity, to redraw the map of the international situation and the structure of global relations, and to re-establish the principles of international politics based on the justice and mercy of Islam. After the liberation of the Ummah and breaking free from Western chains, which is only a matter of time, the Western international order will be fundamentally destroyed, and the Western problem, from which humanity will be forever freed, will come to an end, under the shade of Islam.

Today, in the Islamic world, the entire strategic layout boils down to one victory. Just one victory — and the entire colonial project will collapse like a house of cards. The revival of the Ummah and the establishment of Islamic rule in even one point of the Islamic world will become the epicenter of a geostrategic earthquake that will engulf all Islamic lands, destroy Western colonialism, its system, regimes, and structures within the Islamic world, and then spread to the outside world, embracing all humanity. And behold, the premonitions of the revival of the Muslim Ummah according to prophetic methodology are already clearly emerging on the horizon.

And it seems as though everything has already become obvious: the American-Chinese tension, the current exhausting conflict, the rotting of the dominant Western capitalist system, its cultural bankruptcy, moral decline, and at the same time, the readiness of the Islamic Ummah, its unparalleled ideological struggle, the boiling of the blessed Sham, and the leadership of its conscious, sincere, and active group, possessing clear worldview, ideological Islamic project, and strategic vision for overthrowing colonial hegemony and changing the international order.

And it seems all the signs have been fulfilled, and the dawn of the great Islam and its global project has already lit up on the horizon, and the victory of the Almighty and Praiseworthy Allah, which He will grant to His God-fearing servants, is already at the threshold. The time has come for the Islamic Ummah to revive again according to prophetic methodology, to renew the Islamic way of life and carry the call of Islam to the world for the liberation of humanity from the darkness of Western ignorance.

And this will surely come to pass, by the permission of Allah, for it is the promise of the One Who does not break promises — the Most High, and the glad tidings of Muhammad ﷺ — the most truthful of men.

«…Then there will be a Caliphate on the Prophetic methodology» (Ahmad).

Şam, jeostratejik bir yanardağ haline geldi...

Allah'a hamd olsun, O'nu överiz ve O'ndan yardım ve affetme dileriz. Allah'tan, ruhlarımızın ve kötü işlerimizin kötülüğünden sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse saptıramaz; kimi de Allah saptırırsa, ona kimse hidayet veremez. Şahitlik ederiz ki, alemlerde hiçbir ilah yoktur Allah’tan başka; ve yine şahitlik ederiz ki, Muhammed O'nun kulu ve elçisidir.

Soğuk Savaş'ın sona ermesinin ve komünist sistemin çöküşünün ardından Amerika Birleşik Devletleri uluslararası düzenini genişletmek için adımlar atmış ve dünyaya yaymıştır. Daha fazla ülkeyi Amerikan dünya düzeninin yapılarına tabi kılmayı başarmış ve bu süreçte sömürgeci çıkarlarına uygun temel karar alma ilkelerini korumuştur. Sovyetler Birliği’ne karşı kazanılan zaferin sarhoşluğuyla, Amerika’nın stratejik hedefi tek hegemon olarak dünya yönetimi için bir imparatorluk inşa etmek ve küresel egemenlik araçlarına sahip olmak haline gelmiştir. Bu araçlar ise kaynaklardır: enerji kaynakları, madenler, doğal zenginlikler ve ticaret yollarının kontrolü.

Ancak derin köklere sahip İslam ve dirilişe başlayan İslam dünyası, Amerikan imparatorluğunu inşa etmek için en büyük stratejik engel haline gelmiştir. Uyanan bu İslam gerçeği, bilinçli ve adanmış Müslüman grupların çabalarıyla şekillenmiş ve İslam’ı uluslararası denklemde anahtar bir faktör ve Amerikan dünya düzeni için ciddi bir meydan okuma haline getirmiştir. Amerika'nın İslam’a karşı takip ettiği strateji, Müslüman topraklarının yeniden kolonileştirilmesi, iç çatışmalarla dolu hale getirilmesi, mezhep ve etnik çatışmaların kışkırtılması ve zenginliklerinin yağmalanması yönünde odaklanmıştır.

Amerika, enerji kaynakları ve madenlerle zengin İslam ülkelerine nüfuz etmek için Afganistan'a girdi. Dünyayı besleyen petrol kaynaklarını kontrol altına almak için Irak'ı işgal etti. Kızıldeniz’e açılan Babü'l Mendep gibi stratejik deniz geçitlerini kontrol etmek amacıyla Somali'ye girdi. Hedef, İslam'a darbe vurmak, küresel egemenlik araçlarına sahip olmak ve dünyanın ekonomik arterlerini tamamen kontrol etmekti — kaynaklardan taşıma yollarına ve deniz boğazlarına kadar her şey. Tüm bunlar Amerikan imparatorluğunun inşası ve dünyanın Washington’daki karar merkezine boyun eğdirilmesi için temel teşkil etti.

Böylece Amerika'nın Pers Körfezi, Afganistan ve Afrika Boynuzu'ndaki savaşları özünde stratejikti — bunlar Amerikan uluslararası düzenini küreselleştirmek amacıyla hizmet etti. Amerika "Yeni Dünya Düzeni" stratejisini aktif olarak ileri sürdü ve bu terim Amerikan dış politikasının söyleminde, politikacılarının ve yetkililerinin konuşmalarında kaçınılmaz bir siyasi gerçeklik olarak yaygın biçimde kullanılmaya başladı. Amerika, İslam'ı stratejik düşman olarak belirledi ve onunla mücadeleyi ana stratejisi haline getirdi. "Terörle Mücadele" bahanesiyle yeni uluslararası düzenine meşruiyet kazandırmaya çalıştı. Müslüman toprakları bu mücadele arenasına dönüştürüldü, işgal edildi ve tahrip edildi, Amerikan imparatorluğunu inşa etmek için gereken egemenlik araçlarını sağlamak adına.

İslamî ümmet, etkin, inanan, dinamik ve dirençli kesimiyle küresel İslam projesinin taşıyıcıları olarak Amerika ve Batı ile mücadele etmektedir. Ve bu yalnızca küresel liderlik için bir mücadele değil, aynı zamanda Batı ideolojisinin varlığı için bir mücadeledir. Müslüman dünya ve yüreklerde derin kök salmış olan İslam, yeniden canlanma gücü kazanarak Batı ve devletleri için en büyük stratejik engel ve meydan okuma haline gelmiştir. Bunun nedeni, İslam'ın bir ideolojik alternatif olarak sağlam bir değişim çekirdeğine, bilinçli, samimi ve aktif bir gruba ve motive olmuş bir ümmete sahip olmasıdır. İslam, tüm Batılı sistem, ideoloji ve dünya düzeni için tek ideolojik meydan okuma haline gelmiştir.

Yukarıda belirtildiği gibi, Amerikan uluslararası düzeni için iki temel tehdit unsuru bulunmaktadır. İlki radikal, yıkıcı ve ölümcül faktör, en kararlı ve güçlü olanıdır: İslamî ümmetin stratejik projesi, yani kayıp devletinin yeniden inşa edilmesi ve uluslararası durum ile uluslararası ilişkiler sistemine karşı verilecek olan sarsıcı darbedir. İkinci faktör ise Çin ve Rusya ile ilişkilerden kaynaklanan yorucu tehdittir.

Eski Amerikan Dışişleri Bakanı Henry Kissinger daha da ileri giderek, "Dünya kaos içinde ve ABD'nin karşılaştığı sorun, nasıl yeni bir dünya düzeni inşa edileceğidir," dedi. Ancak gerçek şu ki Amerikan stratejik sorunu, sadece "nasıl inşa edileceği" meselesinden çok daha derindir — bu, Batı bilincinin yeni kavramlar yaratma yeteneğindeki fikri iflasındadır. Bugün Batı geçmişini çiğneyip tükenmeye mahkum bir şekilde ilerlemektedir. Buna Amerikan stratejilerinin ardışık başarısızlıkları, keskin ekonomik krizler, boğucu ulusal borçlar, yaşlı ekonomi, kan kaybettiren bütçe, zehirli basılı dolarlar ve ülkedeki dikey ve yatay bölünmelerden kaynaklanan siyasi kaos eklenmektedir. Kontrast çarpıcıdır: 1950'lerde Sovyetler Birliği'ne karşı dünyadaki en büyük altın rezervlerine sahip olan Amerika ile bugün Çin'e karşı iflas etmiş olan Amerika arasındaki fark devasadır. Soğuk Savaş ile SSCB'ye karşı olan Soğuk Savaş ile şu anki Çin'e karşı olan "Soğuk Savaş" arasındaki fark muazzamdır. Çin'e karşı olan Soğuk Savaş için "çok gürültü, az eylem" ifadesi daha uygundur.

Batılı sistemi — felsefe, kültür, siyasi yapı ve devletler olarak — yıkmada belirleyici faktör, ön işaretleri dünya genelinde hissedilmeye başlanan canlanmış Müslüman ümmet olacaktır. Bugün uluslararası arenada ciddi sarsıntılar yaşanmakta ve tarihi ölçekte benzeri görülmemiş jeostratejik bir depremin habercisi olarak nitelendirilen olaylar gerçekleşmektedir. Bu küresel sarsıntıların merkezi İslam dünyasıdır ve en büyük patlamanın merkezi Şam ve Kutsal Toprağıdır. İşte burası, Batı için en büyük varoluşsal meydan okumanın ve İslam'ın uluslararası arenaya lider ve rehber olarak geri dönüş tehdidinin odak noktasıdır. Bu, Batı'nın ideolojik ve siyasi bir varlık olarak çöküşünü işaret etmektedir.

Şam'daki devrim, Batı'nın devrimi bastırmak ve İslam karakterini ortadan kaldırmak için yaklaşık on beş yıl boyunca sergilediği tüm ihanet, vahşet ve zalimliklere meydan okuyan bir jeostratejik volkan haline geldi. İslam, Şam devrimini arıtan bir ergitme potası oldu ve sonuç olarak İslam'ın ideolojik projesi ve Müslümanlar için hayati bir hedef ortaya çıktı — İslam hayat tarzını yeniden canlandırmak ve İslam'ın mesajını dünyaya taşımak için İslam Devleti'nin kurulması. Şam devriminin bu volkanı, Batı'nın en çok korktuğu şeyi tetikledi: bir ajan-rejimin düşüşü, ancak Batı'nın bir ajanı diğer ajanla değiştirme planına göre değil. Tam tersine, bütün rejim düştü: katil kendisi düştü, ordusu ve yapıları düştü, güvenlik güçleri, tüm siyasi çevre, kariyeristler ve bağlılar hepsi çöktü.

Bugün Batı, bu tehlikeli jeostratejik sömürge boşluğunu sakalı uzun memurlarla doldurmaya çalışıyor, ancak Şam devriminin volkanı hâlâ yanıyor; sömürgeciliğin yakılmasını ve Müslüman ümmetin diriltilmesini sağlamadan sönmeyecek. Sonra Şam'da, Kutsal Toprak'ta, özellikle Gazze'den "El-Aksa Fırtınası" yükseldi ve haklı olarak jeostratejik bir tsunamiye dönüştü.

Stratejik açıdan bakıldığında, "El-Aksa Fırtınası", Batı'nın İslami dünyadaki kalbinde yer alan bir numaralı stratejik askeri üssü olan Siyonist Yahudi kuruluşu için gerçek bir sınav haline geldi ve belki de onun ilk gerçek sınavı oldu. Bu ileri karakol zorla dayatıldığından beri, El-Aksa Fırtınası gibi bir büyüklük ve güçteki bir stratejik depremle hiç karşılaşmamıştı. Bu ileri üssü (Yahudi kuruluşu "İsrail") pekiştirmek ve yerleştirmek için Batı sahte savaşlar düzenledi, nadiren direniş gösterildi, örneğin Karame Muharebesi gibi. Ancak bu olaylar bölgesel olarak dayatılan askeri-siyasi çerçeve içinde kaldı.

El-Aksa Fırtınası ise, ideolojik, maddi ve insan içeriği açısından eşsiz bir stratejik fenomendir. Bölgeye dayatılan çerçevenin ve bağlamın dışında yer alır. Bu, Batı sistemine düşman ve karşıt bir stratejidir, Batı'nın varoluşsal düşmanı İslam tarafından doğurulmuştur. Bu, ideolojik bir inanç grubunun cihadıdır ve bu, onu Batı için varoluşsal bir stratejik tehdit haline getirir. Bu tehlike, Batı'nın ileri karakolunda meydan okuyan güçlerin sınırlı maddi kaynaklara sahip olmasıyla daha da artar. Bu kaynaklar, düzenli Yahudi ordusunun tek taburundan bile daha azdır. Bu inançlı grup, en şiddetli kaynak kıtlığına rağmen, en sert abluka altında, bölgesel liderlerin korkunç ihaneti ve en kötü düşmanlarının gözetiminde yapabildikleri kadar hazırlık yaptı. Allah'a güvenerek bir karar aldılar, harekete geçtiler ve sonuçlar elde ettiler, Yahudi üssünü sarsarak onun önemsizliğini ortaya çıkardılar ve askerlerinin korkaklığını ve zayıflığını sergilediler.

Gazze'deki savaş tüm suçluluk sınırlarını aştı. Ancak halkın dayanıklılığı ve Sionistler ve müttefikleri karşısında yaklaşık 700 gün boyunca savaşan mücahitlerin eşsiz cesareti, tüm maddi güce rağmen şaşırtıcı bir ruh sergiledi. Bu en büyük stratejik eylem, "İsrail" adlı Yahudi kuruluşunu yok edecek ve Batı'nın putunu devirecek olan ezici bir darbenin temellerini attı.

Ümmet tarihinin bu iki büyük olayı, uluslararası arenada güçlü bir jeostratejik sarsıntıya neden oldu ve Amerika'yı jeostratejik yönelimlerini yeniden değerlendirmeye ve öncelikleri tekrar belirlemeye zorladı. Çünkü Amerikan stratejik düşünce sistemi Çin'i ana yönlendirme olarak ele almıştı. Ancak "El-Aksa Fırtınası"nın başlaması, Gazze'deki savaş ve Şam'daki katil-sömürge rejiminin çöküşüyle, Ukrayna'daki savaş, Çin meselesi açısından ne kadar önemli ve stratejik olursa olsun, arka planda kaldı. Çin'le çatışma sesi hafifledi ve Amerika ve Batı, Huntington'un görüşlerine geri döndü — İslam'la kanlı bir kültürel çatışmaya ve bu çatışmanın doğrudan ifadesi olan Gazze'deki savaşa.

Çünkü İslam ve ideolojik projesi Batı'nın ve dünya görüşünün gerçek düşmanı olduğu için, İslam'a karşı savaş bir an olsun durmadı. Biçimleri ve yöntemleri farklı olsa da, bu savaşın alevi asla sönmüyor. İslam, tüm Batılı stratejilerin merkezi konusu ve ana hedefi haline geldi. Richard Nixon, 1992 yılında yayınlanan Seize the Moment: America’s Challenge in a One-Superpower World kitabında Batılı politikacıların İslam ve Müslümanlar hakkındaki görüşlerini açıkça şöyle ifade ediyor: "İslam ve Batı, birbirine asla uymayacak iki dünyadır, çünkü İslam, ona inanmayan herkese karşı düşmanca bir tavır sergilemektedir. Batı, onunla mücadeleye her zaman hazır olmalıdır."

İslam'ın dirilişiyle birlikte Batılı düşmanlık yeniden ortaya çıktı, siyah haçlı nefret alevlendi ve İslam'la mücadelede Batılı stratejiler yenilendi, Amerika bu savaşın başında yer aldı. Komünizmin çöküşü ve SSCB'nin dağılması anı, İslam'a karşı savaşta bir dönüm noktası oldu. Tam da o zaman açık ifadeler başladı: NATO Genel Sekreteri Willy Claes, Sovyetler Birliği'nin dağılmasının hemen ardından, "Artık komünizm yerine İslam Batı'nın stratejik düşmanıdır," diyerek açıkça konuştu.

Daha sonra diğer savaşçı açıklamalar ve İslam'a karşı küresel savaş ilanları geldi:

NATO kuvvetleri Başkomutanı General John Galvin, "Soğuk Savaşı kazandık ve şimdi eski çatışmaya geri dönüyoruz — İslam'la büyük karşıtlık," dedi.

1991 yılında Münih Güvenlik Konferansı'nda Bush Sr.'nın Savunma Bakanı Dick Cheney, "İslam — alternatif düşman" sloganını öne sürdü.

1993 yılında ABD Temsilciler Meclisi Başkanı Newt Gingrich, Kongre'den "İslamik totalitarizmle mücadele" için kapsamlı bir strateji geliştirme çağrısında bulundu.

Daha sonra George W. Bush, İslam dünyasına karşı acımasız savaşını "21. yüzyılın Kutsal Haçlı Seferi" olarak tanımlayan bir açıklama yaptı.

İslam, Batı için en kötü kabusudur. Dinamizmi ve canlılığı, Batılı stratejistleri uykusuz bıraktı ve politikacıları iflas etmesine kadar yordu. NATO güvenlik sistemindeki tüm değişikliklerin, coğrafi kapsamının, faaliyetlerinin ve müdahalelerinin arkasındaki temel faktör, İslam'ın geri dönüşünden duyulan korkuydu. Bu her yutucu korku, İslam'la mücadele için teorilerin ve politiko-felsefi doktrinlerin kitle doğumuna neden oldu. Öncü konumda neo-muhafazakar okul vardı, zehirli Yahudi oryantalist Bernard Lewis'in fikirleriyle beslenen bu okul, Batı'nın iradesini Müslüman bölgelere dayatmak için zor kullanma doktrinini benimsedi. İlk aşama için öncelik, Küresel İslam'ın ağırlık merkezi olan Arap dünyasına, Kur'an ve Sünnet diline bağlılığı sebebiyle ve böylece Amerika ve tüm Batı için varoluşsal bir tehdit olarak verildi.

Bush Sr. yönetiminden sonra Bush Jr. yönetiminde yürütülen savaşlar, neo-muhafazakar programın uygulanması oldu. Bu dönem, "Büyük Ortadoğu", "demokrasiyi yayma" ve "özgürlük" sloganlarıyla ayırt ediliyordu.

Daha sonra Bush Jr.'nın döneminde, İslam bölgesine yönelik kanlı savaşlar ve yıkıcı işgal stratejileriyle birlikte "terörle mücadele" ve "şiddetçi aşırılığa karşı mücadele" terimleri ortaya çıktı. Bu stratejiler, Ümmet'in oğullarının İslam'ın direnişine ve doktriner mücadelesine çarptıktan sonra, "fikirlerle savaş" ve "radikalleşmeye karşı mücadele" hakkında konuşulmaya başlandı.

Obama yönetimi döneminde ikinci aşama başladı, neo-muhafazakar gücün başarısızlığından sonra Demokratlar "yumuşak güç" stratejisini seçti ve Amerikan canavarının kanlı doğasını gizlemek için "beyaz eldivenler" politikasını başlattılar. Bu çerçevede Obama'nın Kahire ve Ankara'daki yanıltıcı konuşmaları, İslam bölgelerine yönelik yeni bir yaklaşımı reklam etti. Mayıs 2014'te İslam'a karşı "yumuşak savaş" perdesi altında, terörle mücadele ve küresel ölçekte radikalleşmeye karşı mücadele fonu oluşturmak için 5 milyar dolar ayıracağını açıkladı. West Point'teki konuşmasında dış politikasının çerçevesini çizdi ve ekonomik baskı, yaptırımlar ve uluslararası hukuku kullanma gereğini vurguladı.

Ancak kısa süre sonra "beyaz eldivenler" politikasının kusurları ortaya çıktı. Amerika'nın vahşi yüzü tekrar ortaya çıktı, askeri saldırılar ve kanlı drone saldırılarıyla bölgeyi hedef alan karışık darbelerle gökyüzünü kararttı. Ardından "Arap Baharı" isyanları patladı, İslam halklarının Amerikan liderliğine karşı bir tepki olarak. Bunlar, Demokrat stratejisinin başarısızlığının bariz kanıtı oldu, İslam'ın sağlamlığı, akidesinin savaşçılığı ve Ümmet'in itaatsizliğinin somut delili.

Sonra Trump yönetimi iktidara geldi ve İslam'a karşı açık ve net bir savaş ilan etti, üçüncü aşama başlamış oldu. Bu, Bush ve Obama yönetimlerinin "terörle mücadele" ve "şiddetçi aşırılığa karşı mücadele" gibi bulanık ifadelerle gizlemeye çalıştığı Batılı haçlı seferlerinin perdesini yırttı. Trump yönetimi ise aksine, şeylerin gerçek adını kullandı ve Amerikan generali Wesley Clark'ın söylediği gibi, "ABD'nin terörle mücadele savaşı, İslam'a karşı bir savaştır" sözleriyle gizli anlamı ortaya çıkardı.

Trump'ın kadrosundan Steven Bannon ve Michael Flynn gibi figürlerin retoriği açıkça haçlıydı ve nefretle doluydu. Ulusal Güvenlik Danışmanı Michael Flynn, İslam'ı "kötü huylu kanser" olarak nitelendirdi. Trump kendisi Obama'yı "radikal İslamcı terörizm" ifadesini kullanmaktan kaçınmakla eleştirdi. Buna karşılık Şam ve Kutsal Devrimi, büyük İslam'ın direncinin somut yanıtı ve canlı bir kanıtı oldu ve tüm sonraki ABD stratejileri bu güçlü İslam temelinde çöktü. Böylece Trump yönetimi de önceki yönetimlerin izlediği stratejik başarısızlıkların yolunu izledi.

Ardından Biden yönetimi, Afganistan'dan utanç verici bir geri çekilme ve Obamacı politikaya geri dönüşle geldi — bölgeyi emperyalist suç ortakları olan hain yöneticilere teslim ederek onların zulmünü artırdı. Bu, Damaskus'taki baş celladı "canlandırma" girişiminde açıkça görüldü, Amerika ve Batı'nın sömürge statükonun korunması uğruna ne kadar vahşice ve kanlı bir bedel ödeyebileceğini gösteren bir sinyaldi. Tüm bu zalimlik, Batının ideolojik haçlı saldırısıyla birlikte geldi. Bu saldırıda Batı, İslam düşmanı Hıristiyanların eski Doğu bilim araçlarını yeniden gündeme getirdi ve arşivlerindeki saçma fikirleri ve değersiz açıklamaları tekrar çiğnemeye başladı.

Ne var ki perişan "fikirler savaşı", ideolojik büyücülüğe ve kültürel çürüme dönüştü. Batının kültürel krizi, apaçık fikri iflası ve bütünsel, mükemmel, eşsiz İslam fikrine karşı verilen çarpıcı başarısızlığı, onu çılgınlığa sürükledi. Batı, RAND Enstitüsü'nün "Sivil Demokratik İslam" ve Blair Enstitüsü'nün "Abrahamic din" tuzağı gibi fikirsel manipülasyonlara başvurdu ve kültürel çürümeyle cinsiyet eşitliği, homoseksüellik, CEDAW gibi tüm pislik ve sapkınlıkları ihraç etmeye başladı. Bu, Müslümanları gerçek İslam'larından uzaklaştırmak ve kendilerini fesat bir yaşam bataklığına batırmak için bir umutsuz girişimdi.

Fakat asil İslam Ümmeti'nin ideolojik bağışıklığı, onlar için aşılmaz bir engel teşkil etti. Ümmet'in CEDAW ve homoseksüellik gibi sapkınlıklara karşı mücadelesi, Batı'nın kendi ülkelerine kadar ulaştı. Batı haçlı seferinin güç kullanımı ve ideolojik boyutundaki özü ise, İslam'ın yönetim fikrini yok etmek, İslam Ümmeti'nin birliğini bozmak ve tüm dünyada "siyasi İslam" olarak adlandırılan çağrılarla mücadele etmekten ibarettir. Bu üç stratejik konu, şu anki kültürel çatışmanın çekirdeğini oluşturmaktadır.

Ancak Amerika ve Batı, İslam fikirlerinin ne kadar derinlere kök saldığını ve ne kadar güçlü olduğunu görünce şok oldu. Müslümanların İslam'a göre yönetilme ve bu temel üzerine birleşme konusunda olgunlaşan kamuoyu görüşüne ve İslam'ın büyük mesajını insanlığa taşımak için ümmetin yeniden canlanma ve birlik arayışlarına tanık olunca şokları daha da arttı.

Amerikan güvenlik, askeri müdahale ve kültürel etki stratejileri, bu büyük İslam ideolojik projesinden ümmeti uzaklaştırmak ve kararlılığını kırmak için yapılan girişimlerde ezici bir yenilgiye uğradı. Aksine, her şey onların aleyhine döndü: Ümmet'in kararlılığı arttı, direnci güçlendi, odaklanması keskinleşti, iç ve dış düşmanlar ortaya çıktı, Batı zincirlerinden kurtulma isteği arttı ve büyük İslam'a olan iman derinleşti. Ümmet, kader belirleyici konular üzerinde ideolojik savaşlarını başlatmış bulunuyor ve bunun canlı örneği, "O Allah içindir, o Allah içindir!" ve "Biz yalnızca Allah'a secde ederiz!" sloganlarıyla Şam'daki devrimin görkemli ruhu ve insanlarının yüksek siyasi bilinciyle ortaya konulmaktadır. Ayrıca, ezelî düşman — gayrı inançlı sömürgeci — ihanetini açığa çıkaran güçlü haykırışlarla: "Amerika, senin bizim kanımızla doymadın mı?!"

Ve böylece, inanmış devrimcilerin darbeleri altında cellat rejimi devrildi, bu olağanüstü bir devrimci olaydı ve birlikte tüm kukla sömürgeci rejim çöktü, İslam projesi ile sömürgecilik projesi arasında bir stratejik boşluk bıraktı. "El-Aksa Fırtınası" ve ardından gelen Gazze Savaşı da ideolojik bir savaş oldu ve İslam akidesinin insanların ruhunda ve milletlerin tarihsel kaderindeki harika bir tecellisi oldu.

Böylece mücahitlerin inisiyatifi, kararlılıkları, cesaretleri ve düşmana ulaşma, onun tahkimatlarını delebilme, savunmasını yıkabilme ve onun subaylarını, askerlerini ve sömürgeci ordularını öldürerek veya esir alarak zarar verebilme iradeleri ortaya çıktı. Ve bu, düzenli orduların sahip olduğu askeri güç, teknoloji ve kaynakların onda birine bile sahip olmayan küçük bir grup tarafından gerçekleştirildi. Üstelik mücahitler, şaşırtıcı bir direnç, dayanıklılık ve fedakarlık gösterdiler, Haçlı-Siyonist ittifakının tüm maddi gücüne rağmen yaklaşık 700 gün boyunca direndiler. Zayıflamadılar, korkmadılar, pes etmediler. Aksine, hayvanî bir vahşet ve Haçlı-Siyonist barbarlığına rağmen yeniden canlandılar ve yaratıcı bir şekilde harekete geçtiler.

Dahası, bu gerçekten dünyalar çarpışan savaşın büyüklüğü, Gazze'deki savaşın Batı ülkeleri içinde tectonic bir kaymaya neden olmasıyla birçok kat arttı — üniversitelerde, "seküler teolojinin kalelerinde" protestolar şeklindeki ideolojik sarsıntılar, Batı sisteminin kendi yuvasında temellerini sarsan bir durum olarak ortaya çıktı! İslam Ümmeti'nin bu manevi gücü, Batı'yı ve politikacılarını uykusuz bıraktı, onların ideolojik, politik ve askeri çevrelerinde tüm mümkün kabusları uyandırdı. Ve bu güç büyümeye, yayılmaya, kökleşmeye devam ediyor, tüm Batı'nın paniğe kapılmasına ve güçlenmesinden korkmasına neden oluyor.

Bugün Şam, Ümmet'in dirilişinin öncü belirtilerini yaşıyor: Kutsal topraklarıyla birlikte Şam toprakları ısı ve gerilimden kaynıyor, kritik bir noktaya ulaşıyor. Bu, Şam'ın kutsal devrimine ve onun büyük başarılarına karşı gösterilen o eşsiz vahşetin, Gazzeli mücahitlere ve onların şeref ve haysiyetle dolu kutsal topraklarına karşı sergilenen o yıkıcı barbar saldırıların nedenini açıklıyor. Kültürlerarası savaşta İslam'a karşı bu ezici başarısızlık, Amerika ve Batı'da düşünürler, politikacılar ve stratejistler arasında tartışma konusu oldu. Örneğin, 32 yıl CIA'da çalışan Amerikalı stratejik analist Andrew S. Gilmore, The National Interest dergisinde yayımlanan bir raporda şöyle yazıyor: "ABD'nin son iki on yılda Ortadoğu'da izlediği stratejiler sayısız başarısızlığa yol açtı." Britanyalı gazeteci David Hearst, 2021'de İslam dünyasındaki Amerikan başkanlarının hatalarını özetlerken şöyle dedi: "ABD'nin yapacağı herhangi bir stratejik hata, sadece onların son hatası değil, aynı zamanda tüm Batı Avrupa'nın son hatası olacaktır."

Amerika'nın Afganistan'dan utanç verici kaçışı da gösterici ve açığa vuran bir örnek oldu. ABD Dışişleri Bakanlığı web sitesindeki Afganistan'dan Amerikan birliklerinin çekilmesinin nedenleriyle ilgili resmi açıklama bile dikkat çekicidir. Orada şöyle deniyor: "Halifeliğin tehdidi Asya ve Afrika'daki birçok Müslüman ülkeye yayıldı ve dağıldı" (ABD Dışişleri Bakanlığı web sitesi, 16.08.2021), yani tüm İslam dünyası artık Batılı sistem ve sömürgeci egemenlik için aktif bir tehdit haline geldi. Dahası, evrensel bir dünya görüşü olarak İslam fikri, İslam coğrafyasının sınırlarını aşarak Batı'ya nüfuz etti ve tüm dünyayı kapsadı. Batılı ülkelerdeki entelektüel hareketliliğe ve hatta politikaya bakmak yeterlidir. İslam fikrinin bugün geçici olarak Şeriat metodolojisinden ayrıldığı ve pratik uygulama araçlarından yoksun olduğu göz önüne alındığında bile, etkisi açıkça görülüyor — Batılı insanların İslam'ı topluca kabul etmesi, akademik çevrelerde İslam hakkındaki aktif tartışmalar, iktidardaki sınıfın politik tartışmaları. Örneğin, Fransa'daki son başkanlık seçimlerinde ana kampanya konusu "İslamik ayrılıkçılık" oldu.

İslam fikrinin gücü, İslam dünyasındaki kökleşmişliği ve sınırların ötesinde hızla yayılması, Batı'nın aslanın inine girmesine ve İslam düşünce ve aydınlanma çemberine adım atmasına neden oldu. Bugün tartışmalar İslam paradigması içinde yürütülüyor. Batılı seküler sistem ise arka planda kaldı. Çağdaş karşıtlık, Rabbü'l Alemin'den gelen İslam ile Batı'nın "Sivil ve Demokratik İslam" ve "Abrahamic din" gibi fikirlerde ifade edilen vahiy ve bidat arasındaki bir mücadeledir.
Batı'nın fikri iflası ve kültürel başarısızlığı, baskı, zorlama ve ideolojik terör şeklinde kendini gösteriyor. Bu terör, hem Batılı ülkelerde hem de İslam topraklarındaki sömürge merkezlerinde adaletsiz seküler yasalarla donatılmıştır. Daha sonra Batı kanlı vahşetlere başvurdu: cinayetler, işkenceler, aşağılamalar, sürgünler, hapishaneler. Ancak Batı'nın tüm bu vahşeti, bilinçli, samimi, aktif ve inanan bir grup tarafından yönetilen İslam Ümmeti'nin kahramanca direnişi ve eşsiz ideolojik mücadelesiyle karşılandı.

İşte bu, İslam'a karşı "terör ve aşırılıkla mücadele" yalanı altında yürütülen otuz yıllık vahşi Amerikan stratejisinin sonucudur — önce "terörle mücadele ve aşırılıkla mücadele" yalanı altında, daha sonra Trump yönetimi döneminde İslam'a karşı açık savaş sloganlarıyla. Ve bunun sonucunda İslam dünyasında alevlenen bir volkan ortaya çıktı, bu volkan şu anda özgürlük gününe yaklaşmakta, Batı'nın egemenliğinden kurtulmak, onun sisteminden, sömürge varlığından ve onun hain yöneticilerinden kurtulmak için kararlı bir şekilde bekliyor. Ve bu an neredeyse geldi. Bu olayın tüm işaretleri yakındır ve Peygamber ﷺ'in müjdesi olan İslam metoduyla ümmetin yeniden inşası, Allah'ın Kitabı ve Resulünün Sünneti'ne göre yönetilmesi, parçalanmış ümmetin birleştirilmesi, İslam yaşam şeklinin yeniden canlandırılması ve bize bir yüzyıl boyunca dayatılan çürümüş Batı seküler sisteminin kökünün kazınması gerçekleşmek üzereyiz.
Bu, ümmetin birliğini kazandığı, tüm gücünü topladığı, enerjisini odakladığı ve dünya liderliğinin yeniden kazanılması için çaba sarf ettiği andır. Bu, düşmanların dünyayı yönetmekten uzaklaştırıldığı andır. Bu, İslam'ın ışığının, rehberliğinin, hakikatinin ve erdemliğinin Batı hegemonyasına son vermek, Batı'nın sapık, lanetli ideolojisini kökünden söküp atmak ve dünyayı onun pisliklerinden, hastalıklı felsefesinden, çürümüş değerlerinden, adaletsiz sistemlerinden ve baskıcı düzenlerinden arındırmak için dünyaya yayıldığı yeni bir çağın başlangıcı olacaktır.

İşte Amerikan uluslararası düzenini sarsmakta olan ve Amerikan politikacılarını ve liderlerini uykusuz bırakan büyük dönüşümlerin ana belirtileri budur. Kaynakları İslam dünyası ve ideolojisi, devrimci ve evrensel alternatif bir proje olan İslam, artık gerçekleşmeye hazırdır. İslam ve ümmet, tüm Batılı sistem, ideoloji ve uluslararası düzen için mutlak alternatif ve tek varoluşsal tehdittir.

Bugünün hiçbir şüphesi olmayan stratejik gerçekliği şu ki, İslam küresel liderlik için bir ideolojik alternatif olarak kararlılıkla ve güvenle ilerlemektedir. İnsanlığın gerçek, orijinal ve yüce rehberliğini yeniden ele almak, uluslararası durum haritasını yeniden çizmek, küresel ilişkiler yapısını değiştirmek ve adalet ve İslam'ın merhametine dayalı uluslararası politika ilkelerini tekrar tesis etmek için geri dönüyor. Ümmet'in kurtuluşu ve Batı zincirlerinden kurtulması yalnızca zaman meselesi olan bir süreçtir ve bunun sonucunda Batılı uluslararası düzen kökünden yıkılacak ve insanlığın sonsuza dek kurtulacağı Batı sorununa son verilecek, bu süreç İslam'ın gölgesinde gerçekleşecektir.

Bugün İslam dünyasında tüm stratejik hesaplar tek bir zafer üzerine toplanmaktadır. Sadece bir zafer — ve tüm sömürgeci proje bir kart evi gibi çökecektir. Ümmet'in dirilmesi ve İslam'ın gücü en az bir noktada tesis edilirse, bu durum tüm İslam topraklarını kapsayan bir jeostratejik depremin odak noktası haline gelecek; batılı sömürgecilği, onun sistemini, rejimlerini ve İslam dünyası içindeki yapılarını tamamen yok edecek ve ardından dış dünyaya yayılacak, tüm insanlığı içine alacaktır. Ve işte peygamber metoduna göre Müslüman Ümmet'in dirilişinin habercileri artık ufukta net bir şekilde belirmektedir.

Ve neredeyse her şey apaçık hale gelmiştir: ABD-Çin gerginliği, şu anki yorucu çatışma, egemen Batı kapitalist sisteminin çürümesi, kültürel iflası, ahlaki çöküşü ve aynı zamanda İslam Ümmeti'nin hazır bulunması, eşsiz ideolojik mücadelesi, kutsal Şam'ın kaynaması ve bilinçli, samimi ve aktif grubunun önderliği — hepsi net bir dünya görüşüne, ideolojik İslam projesine ve sömürgeci hegemonyayı devirmek ve uluslararası düzeni değiştirmek için stratejik bir vizyona sahip.

Ve sanki tüm işaretler yerine getirildi ve büyük İslam’ın ve onun küresel projesinin şafağı ufkunda parlamaya başladı, ve Kudretli ve Övülmüş Allah'ın, O'nun takvayla yaşayan kullarına bahşedeceği zafer eşiğinde. İslam Ümmeti'nin peygamber metoduna uygun olarak yeniden canlanması vakti geldi, İslam yaşam şeklini yeniden canlandırmak ve insanlığı Batının cehalet karanlığından kurtarmak için İslam'ın davasını dünyaya taşımak için...

Bu, Allah'ın izniyle mutlaka gerçekleşecektir, çünkü bu, vaadini asla bozmayan — Yüce olanın sözüdür ve bu da Muhammed ﷺ'in — en doğru söyleyenin müjdesidir.

Sham është bërë një vullkan gjeostrategjik...

Falënderoj All-llahun, të Cilin e lavdërojmë dhe të Cilit i kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë strehë te All-llahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe nga veprat tona të këqia. Atë që All-llahu e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta shpie në humbje. Dhe atë që Ai e lë, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Dëshmojmë se nuk ka zot tjetër përveç All-llahut të Vetmit dhe dëshmojmë se Muhammedi është rob i All-llahut dhe i Dërguari i Tij. Pastaj:

Pas përfundimit të Luftës së Ftohtë dhe rënies së sistemit komunist, SHBA-ja ndërmori hapa për zgjerimin e rendit të saj ndërkombëtar, duke e përhapur atë në të gjithë botën. Ajo arriti t’i nënshtrojë edhe më shumë shtete strukturës së rendit botëror amerikan, duke ruajtur në të njëjtën kohë parimet themelore të vendimmarrjes në përputhje me interesat e saj koloniale. Të dehur nga fitorea mbi Bashkimin Sovjetik, detyra strategjike e Amerikës u bë ndërtimi i një perandorie dhe përdorimi i mjeteve të dominimit për të menaxhuar botën si hegjemon i vetëm. Këto mjete përfaqësonin burime: burimet e energjisë, lëndët e para, pasuritë natyrore, si dhe kontrollin mbi rrugët tregtare.

Megjithatë, bota islame me Islam-in e saj të thellë të rrënjosur dhe të zgjuar u bë pengesa kryesore strategjike në rrugën e ndërtimit të perandorisë amerikane. Kjo realitet i ringjalljes së Islam-it, i formuar nga përpjekjet e një grupi të vetëdijshëm dhe besnik myslimanësh, e shndërroi Islam-in në faktor kyç në ekuacionin ndërkombëtar dhe në sfidën më të rëndë për rendin botëror amerikan. Strategjia amerikane në luftën kundër Islam-it qe kthimi në kolonializmin e drejtpërdrejtë të tokave myslimane me qëllim të rishpërndarjes së tyre, minimit të konflikteve të brendshme dhe ndezjes së grindjeve sektare dhe etnike, së bashku me grabitjen e pasurive të saj.

SHBA-ja pushtoi Afganistanin për të depërtuar në rajonin e Eurasisë, në tokat islame të pasura me burime energjie dhe lëndë të para. Ajo pushtoi Irakun për të marrë kontrollin mbi burimet e naftës që ndodhen në të dhe në rajon, të cilat ushqejnë me energji të gjithë botën. Ajo hyri në Somali për të kontrolluar kalimet kryesore detare strategjike, siç është hyrja në Detin e Kuq Bab el Mandeb. Qëllimi ishte të goditej Islam-i, të kontrolloheshin mjetet e dominimit global dhe të menaxhoheshin plotësisht arteriet ekonomike të rëndësishme të botës – nga burimet deri te rrugët e transportit dhe ngushticat detare. E gjithë kjo u bë baza për ndërtimin e perandorisë amerikane dhe nënshtrimin e botës ndaj qendrës imperiale të vendimmarrjes në Uashington.

Kështu, luftërat e Amerikës në Gjirin Persik, Afganistan dhe në Bririn Afrikan kishin një natyrë strategjike – ato shërbyen qëllimit të globalizimit të rendit ndërkombëtar amerikan. SHBA-ja promovoi aktivisht strategjinë e krijimit të një "rendi të ri botëror", dhe ky term filloi të përdoret gjerësisht në retorikën e politikës së jashtme amerikane, në fjalimet e politikanëve dhe përfaqësuesve të saj zyrtarë si një realitet politik i pashmangshëm. Amerika e bëri Islam-in armikun e saj strategjik, dhe luftën kundër tij strategjinë e saj kryesore, me të cilën ajo u përpoq t’i jepte legitimitet rendit të saj të ri ndërkombëtar nën pretekstin e "luftës kundër terrorizmit". Tokat myslimane u shndërruan në skenë të kësaj lufte, ato u pushtuan dhe u shkatërruan për të siguruar mjetet e dominimit të nevojshme për ndërtimin e perandorisë amerikane.

Ummah Islame, përmes pjesës së saj aktive, besnike, efektive dhe të qëndrueshme të bartësve të projektit global islamik, po lufton kundër Amerikës dhe Perëndimit. Dhe kjo nuk është thjesht një luftë për udhëheqje globale, por një luftë për ekzistencën vetë të ideologjisë perëndimore. Bota myslimane dhe Islam-i i thellë i rrënjosur në zemra, i cili ka fituar një jetë të re, përfaqësojnë pengesën më të madhe strategjike dhe sfidën më të madhe për Perëndimin dhe shtetet e tij. Kjo për shkak se Islam-i, si alternativë ideologjike, me bërthamën e tij të fortë të ndryshimeve, grupin e vetëdijshëm, të sinqertë dhe aktiv dhe Ummah-in e tij të motivuar, u bë faktori kyç në ekuacionin politik ndërkombëtar dhe sfida e vetme ideologjike për të gjithë sistemin perëndimor, ideologjinë dhe rendin botëror.

Nga sa u tha më lart, ekzistojnë dy faktorë kryesorë që përfaqësojnë një kërcënim të vërtetë për rendin ndërkombëtar amerikan. I pari – faktori radikal, nëndërmarrës dhe vdekjeprurës, më i vendosur dhe i fuqishëm në thelb – është projekti strategjik i Ummah-së Islame, domethënë ringjallja e shtetit të saj të humbur dhe goditja strategjike dhe tronditëse që ai do të shkaktojë në pozicionin ndërkombëtar dhe sistemin e marrëdhënieve ndërkombëtare. Faktori i dytë është kërcënimi i rraskapitur, i përfaqësuar nga marrëdhëniet me Kinën dhe Rusi.

Ish-sekretari i Shtetit amerikan Henry Kissinger shkoi edhe më tej, duke thënë: "Bota është në kaos, dhe SHBA-ja përballet me problemin se si të ndërtojë një rend të ri botëror." Por e vërteta është se problemi strategjik amerikan është shumë më i thellë se thjesht pyetja "si të ndërtohet" – ai qëndron në falimentimin intelektual, në paaftësinë e vetëdijes perëndimore për të krijuar koncepte të reja. Sot Perëndimi është thellë në përtypjen e së kaluarës së tij dhe po rrëshqet drejt shkatërrimit të tij të pashmangshëm. Kësaj i shtohen dështimet e njëpasnjëshme të strategjive amerikane, kriza e mprehtë ekonomike, borxhi shtetëror mbytës, ekonomia e plakur, buxheti i gjakosur, dollarët e shtypur toksikë, kaosi politik brenda vendit, i shkaktuar nga një ndarje e mprehtë vertikale dhe horizontale. Kontrasti është tronditës: Amerika e viteve 1950, që përballte Bashkimin Sovjetik, duke pasur rezervat më të mëdha të arit në botë, dhe Amerika e falimentuar e sotme, që qëndron kundër Kinës. Dallimi midis Luftës së saj të Ftohtë kundër BRSS-së dhe "luftës së ftohtë" aktuale me Kinën është kolosal. Për luftën e ftohtë kundër Kinës më shumë i përshtatet shprehja: "shumë zhurmë, asnjë veprim."

Faktori vendimtar në shkatërrimin e sistemit perëndimor – si filozofi, kulturë, sistem politik dhe shtete – do të jetë Ummah myslimane e ringjallur, parathëniet e ringjalljes së së cilës tashmë ndihen në botë. Sot skena ndërkombëtare po përjeton tronditje dhe goditje serioze, që paragesin një tërmet gjeostrategjik të paparë më parë. Epiqendra e këtyre tronditjeve globale është bota islame, dhe epiqendra e shpërthimit më të madh është Shami dhe Toka e tij e Bekuar. Pikërisht këtu sot përqendrohet sfida më e madhe ekzistenciale për Perëndimin dhe kërcënimi i kthimit të Islam-it në skenën ndërkombëtare në rolin e udhëheqësit dhe drejtuesit, që do të thotë shkatërrimi i Perëndimit si subjekt ideologjik dhe politik.

Revolucioni në Sham u bë një vullkan gjeostrategjik, që sfidoi të gjitha dinakëritë, egërsitë dhe mizoritë që Perëndimi zbatoi për të shtypur revolucionin dhe për të hequr karakterin islamik të tij për gati një dekadë e gjysmë. Islami u bë një furrë që pastroi revolucionin e Shamit, si rezultat i së cilës u shfaq projekti ideologjik i Islamit dhe qëllimi jetik për myslimanët – krijimi i Shtetit Islam për të rifilluar mënyrën islamike të jetesës dhe për t’u kthyer në bartjen e mesazhit të Islamit për të gjithë botën. Ky vullkan i revolucionit të Sham shkaktoi pikërisht atë që Perëndimi e kishte frikën më shumë: rënien e regjimit të kasapit-agjent nën goditjet e rebelëve ideologjikë, dhe kjo nuk ndodhi sipas planit të Perëndimit, i cili konsistonte në zëvendësimin e një agjenti me një tjetër përmes një skeme dinake dhe të butë. Përkundrazi, i gjithë regjimi ra: vetë kasapi ra, ra ushtria dhe strukturat e tij, shërbimet e sigurisë, i gjithë rrethi politik, dhe ranë edhe karrieristët dhe ndjekësit.

Sot Perëndimi po përpiqet me të gjitha forcat ta mbushë këtë vakum të rrezikshëm kolonial gjeostrategjik me funksionarë me mjekra që ekzekutojnë vullnetin e tij. Por vullkani i revolucionit të Sham ende digjet, ai nuk do të fiket derisa të digjet kolonializmi dhe të ringjallet Ummah myslimane. Pastaj në Sham, në Tokën e tij të Bekuar, pikërisht nga Gaza u ngrit "Uragani i Al-Aqsës", i cili me të drejtë u bë një cunami gjeostrategjik.

Nga pikëpamja strategjike, "Uragani i Al-Aqsës" u bë testi i vërtetë për entitetin sionist hebre – bazën ushtarake strategjike numër një të Perëndimit në zemër të botës islame dhe, mund të thuhet, testin e tij të parë të vërtetë. Që nga momenti kur ky pararojë u fut me forcë, ai kurrë nuk ka qenë objekt i një tërmeti strategjik të këtij shkalle dhe fuqie si "Uragani i Al-Aqsës". Për të forcuar dhe implantuar këtë bazë të përparme (entitetin hebre "Izrael"), Perëndimi organizoi luftëra të rreme, ku ishin të pranishme akte shumë të rralla të rezistencës, si Beteja e Karamës. Por këto epizoda gjithsesi mbeten brenda kornizës ushtarako-politike të imponuar rajonit.

"Uragani i Al-Aqsës" është një fenomen unik strategjik për nga përmbajtja e tij ideologjike, materiale dhe njerëzore. Ai është jashtë kornizës dhe jashtë kontekstit të imponuar rajonit. Kjo është strategji, armike dhe e kundërt me sistemin perëndimor, e lindur nga armiku ekzistencial i Perëndimit – Islami. Ky është xhihad i një grupi besimtarësh ideologjik, dhe pikërisht kjo e bën atë një kërcënim strategjik ekzistencial për Perëndimin. Rreziku i kësaj rritet edhe më shumë nga fakti se forcat që kanë sfiduar Perëndimin në bazën e tij të përparme kanë burime të kufizuara materiale, të cilat janë shumë më të vogla se edhe një batalion i ushtrisë së rregullt të hebrejve. Ky grup besimtarësh u përgatit aq sa mundi, pavarësisht mungesës ekstreme të burimeve, nën bllokadën më të ashpër, në kushtet e tradhtisë së tmerrshme të sunduesve rajonal dhe nën vëzhgimin e armikëve më të egër. Ata, duke u mbështetur te All-llahu, morën vendimin, filluan të vepronin dhe arritën rezultatin, duke e tronditur bazën hebraike, duke e ekspozuar parëndësinë e saj dhe duke treguar frikën dhe dobësinë e ushtarëve të saj.

Lufta në Gaza ka kaluar të gjitha kufijtë e krimit. Megjithatë, qëndrueshmëria e banorëve të saj dhe trimëria e pa krahasueshme e mujahidëve të saj, të cilët luftojnë tashmë për gati 700 ditë kundër sionistëve dhe ndihmësve të tyre, që posedojnë të gjitha mjetet e fuqisë materiale, mahniten me frymën e tyre. Ky akt strategjik më i madh hodhi themelet për një pamje të ardhshme strategjike të goditjes rrënuese që do të rrëzojë entitetin hebraik "Izrael" dhe do të rrëzojë idhullin e Perëndimit.

Këto dy ngjarje të mëdha në historinë e Ummës shkakuan një ndikim gjeostrategjik të fortë në arenën ndërkombëtare dhe shënonin një ndryshim strategjik, i cili detyroi Amerikën të rishikojë orientimet e saj gjeostrategjike dhe të rivlerësojë prioritetet, pasi mendimi strategjik ishte i përqendruar në Kinën si drejtim kryesor. Megjithatë, me fillimin e "Uraganit të Al-Aqsa", luftës në Gazë dhe rënia e regjimit kolonial të masakruesit në Sham, lufta në Ukrainë u zhvendos në planin dytë, pavarësisht rëndësisë dhe vlerës strategjike të saj në pyetjen kineze. Zëri i konfliktit me Kinën u hesht, dhe Amerika dhe Perëndimi u kthyen përsëri tek pamjet e Huntingtonut - në një përballim të gjakshëm ndërkulturor me Islamin, i cili përsëri mori forcën e tij, dhe lufta në Gazë u bë shprehje e drejtpërdrejtë e saj.

Meqenëse Islami dhe projekti i tij ideologjik është armiku i vërtetë i Perëndimit dhe të botëkuptimit të tij, lufta kundër Islami nuk ka ndalur as për një moment. Format dhe metodat e saj janë të ndryshme, por flaka e kësaj luftëje nuk fiket. Islami u bë tema qendrore e të gjitha strategjive perëndimore dhe synimi i tyre kryesor. Për këtë thotë drejtpërdrejt Richard Nixon në librin e tij "To Catch the Moment: The Challenge to America in a Unipolar World", botuar në vitin 1992, ku përshkruan opinionet e politikanëve perëndimorë për Islamin dhe muslimanët: "Islami dhe Perëndimi janë dy botë që nuk do të takohen kurrë, sepse Islami është armik ndaj të gjithëve që nuk besojnë në të. Perëndimi duhet të jetë gjithmonë i gatshëm për të përballuar atë".

Me ringjalljen e Islami, armiqësia perëndimore u rifitua, u ndez zemra e zjarrtë kryqezuese e keqe, dhe strategjitë perëndimore në luftën kundër Islami u rinovuan, kurse Amerika mori vendin në krye të kësaj luftë. Momenti i rënies së komunizmit dhe shpërthimi i Bashkimit Sovjetik u bë pikë kthesë në luftën kundër Islami. Pikërisht atëherë fillohen deklaratat të hapura: Sekretari General i NATOs Willy Claes menjëherë pas shpërthimit të Bashkimit Sovjetik deklaroi hapur: "Tani armiku strategjik i Perëndimit në vend të komunizmit është Islami."

Më pas ndoqën deklarata të tjera ushtarake dhe njoftime globale të luftës kundër Islami:

Komandanti i Forcave të NATO-s, Gjeneral John Galvin tha: "Ne fituam Luftën e Ftohtë dhe tani po kthehemi në konfliktin e vjetër - përballimin e madh me Islamin". Në Forumin Ndërkombëtar për Sigurinë, i mbajtur në Mynih në vitin 1991, Ministri i Mbrojtjes amerikane gjatë Bush-it të Vjetër, Dick Cheney, propozoi goxhanin "Islami - armiku alternativ". Në 1993, Kryetari i Shtëpisë së Reprezentantëve të SHBA-s, Newt Gingrich, thirri Kongresin për të hartuar një strategji të plotë për luftën kundër "totalitarizmit islame". Ndërsa më vonë pasoi deklarata e Bush-it të Ri, i cili shpalli luftën e tij të ashper kundër botës islame "Luftën e Shenjtë Kryqezuese të Shekullit XXI".

Islami është peshtyma më e keq e Perëndimit. Dinamika dhe forca e tij e gjallë e kanë lënë pa pushim strategët perëndimorë dhe i kanë lodhur deri në dobësi politikanët. Faktori kryesor prapa të gjitha ndryshimeve në sistemin e sigurisë së NATO-s, zgjerimit të gjeografisë së saj, aktivitetit dhe ndërhyrjeve, duke filluar nga verteti i Briseles në 1993 dhe përfundimisht i konsoliduar në vertetin e Washingtonit në 1999, ishte pikërisht frika nga kthimi i Islami. Ky frikë e përgjithshme u bë shkaku i lindjes masive të teorive dhe doktrinave politiko-filozofike kundër Islami. Në avantgardë ishte shkolla neokonzervatore, e ushqyer nga idetë e njeriut të keq të orientalistëve hebraik Bernard Lewis, e cila mori si bazë doktrinën e ndërhyrjes me force dhe vendosjen për të përdorur forcën për të imponuar vullnetin e Perëndimit në rajonet muslimane. Prioriteti në fazën e parë u dhënë Lindjes së Afërme, konkretisht botës arabe, si qendër gravitacioni globale të Islami për shkak të lidhjes së saj me gjuhën e Kur'anit dhe Sunnit dhe, për rrjedhojë, si kërcënim ekzistencial për SHBA dhe të gjithë Perëndimin.

Luftërat e administratës së Bush-it të Vjetër, dhe më pas edhe të Bush-it të Ri, u bënë zbatim i programit neokonzervator. Këtë epokë e dalluan goxhat "Big Middle East", "shpërndarja e demokracisë" dhe "lirisë". Më vonë, gjatë Bush-it të Ri, bashkë me luftërat e tij të gjakshme dhe strategjitë e tij të shkatërrueshme të pushtimit të rajonit islame, u shfaqën termat "lufta kundër terrorizmit" dhe "kundërveprimi ndaj ekstremizmit të dhunshëm". Pas kësaj, kur këto strategji goditën pengesat e rezistencës islame dhe luftës doktrinore të bijve të Ummës, filloi të flasen për "luftën e ideve" dhe "luftën kundër radikalizmit".

Faza e dytë filli gjatë administratës së Obamës pas dështimit të strategjisë neokonzervatore me forcë brute. Demokratët zgjodhën taktikën e "forcës së butë", duke filluar një politikë me "glopa të bardha", e cila kishte për qëllim të fshepte natyrën e gjakut të bishës amerikane. Në këtë frymë tingëllojnë fjalët mashtruese të Obamës në Kairo dhe Ankara, ku ai reklamoi një qasje të re ndaj rajonit islame. Në maj 2014, nën mbulimin e "luftës së butë" kundër Islami, Obama shpalli se do të alokohej 5 miliardë dollarë për krijimin e një fonde për luftën kundër terrorizmit dhe për mbështetjen e masave për kundërveprim ndaj radikalizmit në të gjithë botën. Në fjalën e tij në bazën West Point, ai paraqiti konturet e politikës së jashtme, duke theksuar nevojën për të angazhuar edhe mjete të tjera - presion ekonomik, sankione dhe ligj ndërkombëtar.

Por shpejt u bë e qartë se politika e "glopave të bardha" ka mangësi. Fytyra e egër e Amerikës përsëri dalloi në pah me goditje ushtarake dhe sulme të gjakta të dronave, të cilat errën qiellin e rajonit dhe e kthyen tokën në objektiv për goditje të çrregullta nga monstri amerikan. Dhe atëherë shpërthejnë kryengritjet e "pranverës arabe", si një përgjigje e vrullshme e popujve islame ndaj udhëheqjes amerikane. Ato u bënë prova e dukshme e dështimit të strategjisë së demokratëve, një konfirmim i shndritshëm i fortësisë së Islami, agresivitetit të akidës së tij dhe pakapshmërisë së Ummës.

Më pas, me ardhjen në pushtet të administratës së Trump-it, e cila shpalli hapur dhe drejtpërdrejt luftë kundër Islami, nisi faza e tretë. Ajo hoqi pallatin e krerës kryqezuese të Perëndimit kundër Islami - asaj luftëje që administratat e Bush-it dhe Obamës përpiqeshin ta fshehin pas formulimeve të turbullta si "lufta kundër terrorizmit" dhe "kundërveprimi ndaj ekstremizmit të dhunshëm". Administrata e Trump-it, përballë, quajti gjërat me emrat e tyre dhe zbuloi themelin e tmerrshëm, për të cilin qartë foli gjenerali amerikan Wesley Clark, duke deklaruar: "Lufta e SHBA-ve me terrorizmin është një luftë kundër Islami".

Retorika e figurave të tillë nga ekipi i Trump-it, si Steven Bannon dhe Michael Flynn, ishte hapurisht kryqezuese, e përshfuatur me urrejtje. Këshilltari për sigurinë kombëtare Michael Flynn e quajti Islamin "një tumor kanceroz". Ndërsa vetë Trump-i kritikoi Obamën për shmangien e përdorimit të frazës "terorizmi islame radikal". Si përgjigje, Sham dhe Revolucioni i saj i Bejtë u bënë përgjigje praktike dhe dëshmi e shndritshme e forcës së madhe të Islami, në bazë të të cilit u shkatërruan të gjitha strategjitë pasuese të SHBA-ve. Kështu, administrata e Trump-it në dështimet e saj strategjike ndoqi shembullin e administratave të mëparshme.

Më pas erdhi administrata e Biden-it me ikjen e turpshme nga Afganistani dhe me kthimin në politikën e Obamës - transferimin e rajonit nën administratën e kriminelëve kryesorë nga sunduesit e shitur, me zgjerimin e autoriteteve të tyre për vepra të keqija. Kjo u shfaq në tentativën për "rivitalizimin" e masakruesit kryesor në Damask, si një sinjal nga ana e Amerikës dhe Perëndimit se çmimi i ruajtjes së status quo kolonial mund të jetë sa të keq dhe i gjakshëm qoftë. Të gjitha këto vepra keqija shoqëroheshin nga një sulm ideologjik kryqezues, në të cilin Perëndimi nxorri në dritë të gjitha instrumentet e vjetra orientaliste, puthi pluhurin nga arkivat e armiqve të tij krishterë të keq të Islami, për t'i përmbledhur sërish fantazitë dhe deklarimet e tyre të pamjaftueshme.

Për sa i përket luftës së varfër "të ideve", ajo u shndërrua në magji ideologjike dhe degradim kulturor. Kriza kulturore e Perëndimit, bankroti i tij intelektual i dukshëm dhe dështimi i shkrepshëm në përballimin e ideologjisë islame të plotë, unike dhe perfekte, e hodhën në aksi. Ai u kthye në manipulime ideologjike, të tilla si "Islami Demokratik Civil" nga Instituti RAND, dhe në rrjedhën e "religjionit abrahamik" nga Instituti Blair, dhe mori pjesë në degradimin kulturor, duke eksportuar të gjitha llojet e pakushtësive dhe përkuljeve (barazia gjinore, homoseksualizmi, CEDAW...), në një përpjekje të deshperuar për të larguar muslimanët nga Islami i vërtetë dhe për t'i mbytur ata në moçalin e jetës së tyre të korrë.

Por imuniteti ideologjik i kësaj Ummë noble, që ka krenari për Islamin e saj, u bë për ta një barierë e papërshkallshme. Lufta e saj dhe rezistenca ndaj përkuljeve të tilla, si CEDAW dhe homoseksualizmi, arritën edhe në vende të Perëndimit. Për sa i përket thelbit të sulmit kryqezues perëndimor në dimensionin e forcës dhe ideologjisë, ai përfshin eliminimin e ideve islame të sundimit, shkatërrimin e unitetit të Ummës Islame dhe luftën kundër thirrave në të gjithë botën për atë që quhet "Islami Politik". Pikërisht këto tri çështje strategjike janë bërthama e përballimit interkultural aktual.

Por Amerika dhe Perëndimi u tronditën nga thellësia e rrënjëzimit të ideve islame dhe forca e tyre e jashtëzakonshme. Shoku i tyre vetëm u rrit kur vëzhgonin rritjen e interesit ndaj ideve islame, rritjen e maturisë së opinionit publik në lidhje me sundimin sipas Islami dhe bashkimin në këtë bazë, si dhe aspiratat e muslimanëve për ringjalljen e Ummës, për rimarrjen e unitetit dhe për mbajtjen e mesazhit të madh të Islami për botën për t'u çuar njerëzimin jashtë errësirës së pasurisë së ideologjisë perëndimore, errësirës së kulturës së saj dhe zbrazësisë së ekzistencës së saj.

Strategjitë amerikane në fushën e sigurisë, ndërhyrjes ushtarake dhe ndikimit kulturor patën një dështim të thyeshëm në përpjekjet për të thyer vendimmarrjen e kësaj Ummë dhe për t'i kthyer atë larg nga projekti ideologjik islame i madh. Përkundrazi, gjithçka u kthye kundër tyre: vendimmarrja e Ummës u forcua, qëndrueshmëria e saj dhe determinimi u rritën, u bënë të njohur armiqtë e jashtëm dhe të brendshëm, u rrit dëshira për çlirimin nga oket perëndimore dhe u forcua besimi në Islamin e madh. Ummës tashmë i ka filluar betejat e saj ideologjike për çështjet fatit, dhe realizimi i kësaj u bë revolucionin në Sham me sloganin e saj të madh "Ajo - për Allahun, ajo - për Allahun!" dhe "Ne palosim gjunjët vetëm për Allahun!". Kjo shprehet edhe në nivelin e lartë të ndërgjegjes politike të popullit të saj, që zbuloi tradhtarinë e armikut të përhershëm - kolonizatorit jo besnik, dhe në urrat e tyre të fuqishme: "Amerikë, a s’je ende të mirë me gjakun tonë?!"

Dhe kështu, në goditjet e revolucionarëve të bindur ra regjimi i masakruesit, çka u bë një ngjarje revolucionare pa precedent, dhe me të ra gjithë regjimi kolonial marionetë, duke lënë një vakum strategjik, në të cilin projekti i Islami dhe projekti kolonial u ballë për ballë. "Uragani i Al-Aqsa" me luftën e mëpasme në Gazë gjithashtu ishin një betejë ideologjike dhe një nga shfaqjet e bukura të akidës islame në shpirtin e njeriut dhe në fatin historik të popujve.

Kështu u shfaq iniciativa e mujahedinëve, vendosmëria e tyre, guximi dhe aspirimi për të kapur armikun, për të depërtuar fortifikimet e tij, për të shkatërruar mbrojtjen e tij dhe për të infliguar dëme, duke vrarë dhe kapur në prizë oficerët e tij, ushtarët dhe turmat koloniale. Dhe gjithë kjo kur ata ishin vetëm një grup i vogël, që nuk posedonte as një dhjetë pjesë të fuqisë ushtarake, teknikave dhe burimeve që posedojnë armiqtë e zakonshëm. Mujahedinët më pas shfaqën një qëndrueshmëri të mrekullueshme, durim dhe devotim pa krahasim, duke mbajtur mbrojtjen për afër 700 ditë përballë aliancës kryqezuese-sioniste, e cila dispononte të gjithë fuqinë materiale. Por me të gjitha këto ata nuk u dobësuan, nuk u tmerruan dhe nuk u thyen.

Përkundrazi, ata rinovuan dhe filluan të vepronin krijueshëm, pavarësisht prej dhunës së egër dhe agresionit të paprecedentuar kryqezues-sionist të barbar.
Më tej, grandiositeti i kësaj bote të vërtetë i rritet shumëfishësisht pasi lufta në Gazë shkaktonte një lëvizje tektonike brenda vetë vendeve perëndimore në formën e protestave në "citadelën e teologjisë seculare" - universitetet - çka u bë një ndezje ideologjike që tronditi themelat e sistemit perëndimor në vetë luginën e tij! Forca spirituale e Ummës Islame i privoi gjumës Perëndimin dhe politikanët e tij, duke zgjuar të gjitha ëngjëllat e mundshme në rrathet e tyre ideologjike, politike dhe ushtarake. Dhe ky forcë vetëm po rritet, zgjerohet, rrënjëzohet, dhe për këtë arsye i panikon të gjithë Perëndimi, i frikësuar nga forcimi i saj.

Sot Sham po përjeton parashenjat e ringjalljes së Ummës: tokat e Shamit me territorjet e saj të bekuara po vëllezohen nga nxehtësia dhe tensioni, duke arritur një pikë kritike. Kjo dhe shpjegon atë brutalitet të pa precedent, atë agresion të gjakshëm barbar që ndodh si kundër Revolucionit të Bekuar të Shamit, me arritjet e saj të mëdha, ashtu edhe kundër mujahedinëve në Tokën e Bekuar - Gazën, të mbushur me nder dhe dinjitet. Ky dështim i thyeshëm në luftën interkulturelle kundër Islami u bë subjekt diskutimi për mendësinë, politikanët dhe strategët në Amerikë dhe në Perëndim në përgjithësi. Ja, për shembull, analisti strategjik amerikan Andrew S. Gilmore, i cili punoi 32 vjet në CIA, në një raport të publikuar nga revista amerikane The National Interest, shkruan: "Strategjitë, të cilat SHBA-të kanë ndjekur në Lindjen e Afërme gjatë dy dekadave të fundit, kanë çuar në shumë dështime." Ndërsa gazetari britanik David Hearst, duke përmbledhur gabimet e presidentëve amerikanë në arenën islamike, deklaroi në 2021: "Çdo gabim strategjik që bëjnë SHBA-të do të jetë jo vetëm i fundit i tyre, por edhe i fundit i të gjithë Evropës Perëndimore."

Ilustruese dhe zbuluese u bë ikja e turpshme e SHBA-ve nga Afganistani. Madje formulimi zyrtar në faqen e Departamentit të Shtetit të SHBA-ve për arsyet e tërheqjes së trupave amerikane nga Afganistani meriton vëmendje. Atje thuhet: "Kërcënimet e Khalifatit kanë përhapur dhe shpërndarë në shumë vende muslimane të Azisë dhe Afrikës" (faqja e Departamentit të Shtetit të SHBA-ve, 16.08.2021), domethënë tani i gjithë bota islame ka bërë një kërcënim aktiv sistemit perëndimor dhe sundimit të saj kolonial. Për më tepër, ideja islame, si botëkuptim universal, ka kaluar shumë tej gjeografisë islame, duke depërtuar në Perëndim dhe duke përfshirë të gjithë botën. Mjafton të hedhim një sy levizjeve intelektuale në vende perëndimore, apo edhe politike. Pavarësisht faktit se ideja islame sot përkohësisht është ndarë nga metodologjia e saj shariatike dhe i mungojnë instrumentet për zbatimin praktik, edhe në këto kushte është e dukshme ndikimi i saj - në pranimin masiv të Islami nga njerëzit perëndimorë, në diskutimet aktive rreth Islami në rrathet akademike, në debatet politike midis atyre që kanë pushtetin. Për shembull, gjatë zgjedhjeve presidenciale të fundit në Francë, tema kryesore e fushatës zgjedhore u bë "separatizmi islame".

Forca e ideve islame, rrënjëzimi i tyre brenda botës islame dhe përhapja e tyre e shpejtë jashtë saj i detyruan Perëndimin të hynte në vendin e lvizë dhe të hyni në qendrën e mendimit dhe ndriçimit islame. Sot debatet po zhvillohen brenda paradigmes islame. Ndërsa sistemi seculare perëndimor është në sfond. Konfrontimi modern është një garë midis Islami nga Zoti i Botëve dhe retorikës shamanike të Perëndimit, midis zbulimit dhe herezisë, të shprehura në ide të tilla si "Islami Demokratik Civil" dhe "religjioni abrahamik".

Bankroti intelektual i Perëndimit dhe dështimi i tij kulturor shprehen në shtypjen, detyrimin dhe terorin ideologjik, të cilin ai u hoqi muslimanëve, duke përdorur një arsenal të tërë ligjesh të padrejtë seculare, si në vetë vendet perëndimore, ashtu edhe në qendrat e tij koloniale në tokat islame. Më tej, ai u kthye në dhunë të gjakshme: vraje, tortura, ulje të nderit, deportime, burgime, por të gjitha këto vepra keqija të botës perëndimore u takuan nga një qëndrueshmëri heroike dhe një luftë ideologjike unike nga ana e Ummës Islame, udhëhequr nga grupi i saj i ndërgjegjshëm, i sinqertë, aktiv dhe besnik.
Ky është përfundimi i 30 viteve të strategjisë amerikane barbare kundër Islami - fillimisht nën mashtrimin e "luftës kundër terrorizmit dhe ekstremizmit", dhe më pas nën goxhat e hapur të luftës kundër Islami gjatë administratës së Trump-it. Rezultati i kësaj ishte një vulkan i djegshëm në botën islame, i cili po pritet ditën e çlirimit, duke dëshiruar me vendim të shkëputet nga sundimi i Perëndimit, të lirohet nga sistemi i tij, nga prania koloniale dhe nga agjentët e tij - sunduesit e poshtër dhe tradhtarë. Dhe ky moment pothuajse ka arritur. Të gjitha shenjat e këtij ngjarje janë afër dhe ne jemi në prag të plotësimit të lajmit të mirë të Profetit ﷺ për ringjalljen e Ummës së muslimanëve sipas metodës së profecisë, për sundimin sipas Librit të Allahut dhe Sunnes së Dërguarit Të Tij ﷺ, për ribashkimin e Ummës së shpërndarë, për rinovimin e jetës islame dhe për shkatërrimin e sistemit seculare perëndimor të skajshëm, i cili na u imponua gjatë një shekulli.

Ky do të jetë momenti kur Ummës do të gjejë unitetin e saj, do të grumbullojë të gjitha forcën e saj, do të fusë energjinë e saj dhe do të drejtojë përpjekjet e saj për të rivendosur liderizmin botëror. Ky do të jetë momenti i largimit të armiqve nga sundimi i botës. Ky do të jetë fillimi i një epoke të re - kur Drita e Islami, udhëheqja e tij, vërteta dhe virtuet do të shpërndahen në botë për t'i vendosur fund hegemonisë perëndimore, për të rrënjëzuar ideologjinë e skajshme, të mallkuar perëndimore dhe për të pastruar botën nga korruptimi i saj, filozofia e sëmundshme, vlerat e skajshme, sistemet e padrejta dhe rendet e shtypjes.

Këto janë parashenjat kryesore të transformimeve të mëdha, të cilat tani po shkaterrojnë rendin amerikan ndërkombëtar dhe po i privojnë gjumës politikanët dhe liderët e SHBA-ve. Burimi i tyre është bota islame dhe ideologjia e saj, një projekt alternativ revolucionar dhe universal, i cili është në largësinë e një dorëzimi nga realizimi. Islami dhe Ummës janë alternativa absolute dhe paraqesin kërcënimin e vetëm ekzistencial për të gjithë sistem perëndimor, ideologjinë e tij dhe rendin e tij ndërkombëtar.

Sot realiteti strategjik, në të cilin nuk ka asnjë dyshim, është: Islami, si alternativë ideologjike për liderizmin botëror, po lëviz pa mëshirë dhe me vendim përpara. Ai po kthehet për t'i marrë përsëri në dorë udhëheqjen e vërtetë, fillestare dhe të lartë të njerëzimit, për t'i rikrijuar hartat e pozicionit ndërkombëtar dhe strukturën e marrëdhënieve globale, për të rivendosur parimet e politikës ndërkombëtare në bazë të drejtësisë dhe mëshirës së Islami. Pas çlirimit të Ummës dhe thyerjes së oketeve perëndimore, e cila është vetëm çështje kohë, do të shkatërrohet plotësisht rendi ndërkombëtar perëndimor dhe do të mbarojë problemtika perëndimore, nga e cila njerëzimi do të çlirohet përgjithmonë, duke qenë në hijen e Islami.

Dhe sot në botën islame gjithçka strategjikisht reduktohet në një fitore. Vetëm një fitore - dhe i gjithë projekti kolonial do të rrëzohet si një shtëpi letra. Ringjallja e Ummës dhe vendosja e pushtetit të Islami të paktën në një pikë të botës islame do të bëhet epicentër i një tremujtori gjeostrategjike, e cila do të përfshijë të gjitha tokat islame, do të shkatërrojë kolonializmin perëndimor, sistemin e tij, regjimet dhe strukturat brenda botës islame, dhe pastaj do të përhapet në botën e jashtme, duke përfshirë të gjithë njerëzimin. Dhe ja, parashenjat e ringjalljes së Ummës së muslimanëve sipas metodës së profecisë, tashmë po dallohen qartë në horizont.

Dhe sikur gjithçka tashmë të ishte e qartë: tensioni amerikano-kinez, konflikti aktual i lodhshëm, putërimi i sistemit kapitaliste dominues perëndimore, bankroti i saj kulturor, rënia morale, dhe në të njëjtën kohë gatiqenia e Ummës Islame, lufta e saj ideologjike e pafabte, vëllezimi i Shamit të bekuar dhe lideriteti i grupit të saj të ndërgjegjshëm, të sinqertë dhe aktiv, i pajisur me një botëkuptim të qartë, një projekt ideologjik islame dhe një vision strategjik për rrënjëzimin e hegemonisë koloniale dhe ndryshimin e rendit ndërkombëtar.

Dhe sikur të gjitha shenjat tashmë të kenë përmbushur, dhe zora e madhe e Islami dhe projekti i tij global tashmë të flasë në horizont, dhe fitoria e Zotit të Fuqishmit dhe e Lavdishëm, të cilën Ai do t'i japë robit të Tij të përkujdesshëm, tashmë është në prag. Ka ardhur koha për Ummën Islame të ringjallet përsëri sipas metodës së profecisë, për të rinovuar jetën islame dhe për të shpërndarë thirrjen e Islami në botë për çlirimin e njerëzimit nga errësira e pasurisë perëndimore.

Dhe kjo me siguri do të realizohet, me lejen e Allahut, sepse kjo është premtimi i Atij që nuk e thyen premtimin - të Lartësuarit, dhe lajmi i mirë i Muhammad ﷺ - të vërtetëm ndër njerëzit.

ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ "Pastaj do të ketë një Khilafet sipas metodës së profecisë" (Ahmad).