Сербский ориентализм и геноцид мусульман Югославии / Orientalizmi serb dhe gjenocidi I Myslimanёve Nё Jugosllavi
В конце 70-х - начале 80-х годов во многих странах Восточной и Южной Европы начинается религиозное возрождение, которое выражается не только в строительстве или восстановлении культовых сооружений, но и в возвращении религиозного фактора в публичную сферу и даже политику. Однако не везде религиозное и национальное возрождение проходит безболезненно. Распад Югославии, сопровождавшийся кровавой гражданской войной, демонстрирует пример того, как национализм, религия и даже наука могут быть использованы для создания образа врага, обоснования геноцида и массовых репрессий.
Корни сербского этно-фашизма
До 1980 года Югославией управлял Иосип Броз Тито, сделавший ставку на мирное сосуществование с мировыми державами и Движение неприсоединения. Это означало, что во внешней политике Белград исповедовал нейтралитет и не присоединялся ни к Восточному блоку, ни к НАТО. Во внутренней политике Тито и его соратники проводили политику сдерживания основных национальных групп – сербов, хорватов, словенцев и боснийцев, чтобы предотвратить межнациональные конфликты и возможный распад страны.
Однако уже в 80-х годах эта система начала давать сбои и к власти в республиках постепенно приходят националисты, происходят межэтнические столкновения, появляются призывы к пересмотру территориальных границ внутри федерации. Одним из таких лидеров становится Слободан Милошевич, который эксплуатирует национальную и религиозную тему и, постепенно набирая себе очки, в 1989 году приходит к власти в Сербии.
Возглавив самую влиятельную республику федерации, он берет курс на ликвидацию автономии Косово и подтачивает единство государства, которое и без того переживает не самые лучшие времена. Новый идеологический поворот Милошевича опирается не только на административный ресурс, но и на идеологизацию сербской истории. Неспроста именно сербская Академия наук и искусств становится одной из основных площадок для националистических сил.
В то время именно члены Академии разрабатывают и распространяют Меморандум, в котором подчеркивается ключевая роль сербов и выделяются исключительно их интересы. Согласно этому документу, федерация же рассматривается в качестве силы, сдерживающей рост республики и дискриминирующей сербов. Происходит противопоставление православных и католиков, с одной стороны, а, с другой, православных и мусульман.
Манифест подхватывают сербские националисты, происходит формирование альянса, в котором интеллектуалы и ученые обосновывают необходимость будущих трансформаций, формируя образ вечного врага – «турка», под которым, прежде всего, понимаются албанцы и боснийцы. Обретает плоть и кровь то, что известный сербский социолог и критик режима Милошевича Слободан Инич называл сербским этно-фашизмом, иначе говоря, - переформатирование югославской федерации на сербских условиях. В конечном итоге, это и приведет к окончательному распаду единого государства.
Отцы сербской исламофобии
Безусловно, мусульманские народы Югославии, также именуемые «турки» или просто мусульмане, задолго до Милошевича выполняли функцию внутреннего «Чужого» или цивилизационного антипода, на контрасте с которым сербы позиционировали себя и свою историю. Вместе с тем, именно во время Милошевича многие сербские ученые и интеллектуалы принимают наиболее активное участие в дегуманизации и искажении образа боснийских мусульман.
Наиболее одиозную известность получили три весьма известных белградских профессора: Александр Попович, Дарко Танаскович и Миролюб Евтич. Практически все современные мифы о мусульманах были разработаны при их участии в 80-х и начале 90-х годов. То есть, фактически, вся современная сербская исламофобия была изобретена в стенах Белградского университета примерно 20-30 лет назад.
Несмотря на вопиющие и неопровержимые факты о страшном ущербе, который понесли мусульмане и верующие других конфессий от коммунизма и радикального секуляризма, Александр Попович сформулировал и развил идею о якобы наличии нераздельного единства между левыми радикалами и мусульманскими богословами. По его мнению, представители обеих групп действуют в рамках единой стратегии, цель которой - радикализация и исламизация боснийской молодежи.
Действительно, Тито и его Движение неприсоединения находило понимание, в том числе и в мусульманских странах, элиты которых не хотели находиться между молотом и наковальней, стремясь эмансипироваться и от США, и от СССР, проводя свою линию. Вместе с тем, участие мусульманских стран в Движении неприсоединения никак не улучшало, да и не могло улучшить, положения мусульман Югославии, потому что руководство этой страны придерживалось антирелигиозных и атеистических убеждений.
Весьма влиятельным, особенно на сербское руководство, был и другой профессор - доктор Дарко Танаскович, который одно время даже выполнял функции советника Слободана Милошевича по вопросам ислама. Он является автором термина «демографический джихад», который, как он уверяет, по своему эффекту близок к ядерной бомбе.
Согласно Танасковичу, мусульмане намеренно используют свою высокую рождаемость, преследуя исключительно политические задачи, а именно - заселить и вытеснить все остальные народы. Символично, что этот термин Танаскович ввел в оборот в то самое время, когда сербские боевики под командованием военного преступника Ратко Младича вели геноцид мусульманского населения Боснии, по-видимому, решая, тем самым, мусульманский вопрос и «проблему демографического джихада».
Миролюб Евтич, еще один «специалист» по исламу, в своей работе «Ислам необходимо знать» убеждает читателя, что мусульманская религия виновна в современных проблемах человечества. Именно ислам, как уверяет Евтич, развязывает войны и ставит своей целью утверждение мирового господства и гегемонии только одной религии.
Интересно, что свою докторскую диссертацию о джихаде Миролюб Евтич написал, даже не обладая необходимым знанием арабского языка и исламского права, что, безусловно, является красноречивым свидетельством уровня его научных работ. Стоит ли упоминать, что книга Евтича была разгромлена в академическом сообществе. В частности, известный в Боснии политолог Тарик Хаверич очень подробно разобрал все заблуждения и ошибки «исламоведа».
Помимо прочего, Евтич весьма непримиримо относился к албанцам, не признавая их полноценным народом, а только языковой группой. Главная причина такого отношения заключается в том, что албанцы не представляют религиозного единства, как, например, сербы и делятся на приверженцев обеих представленных в регионе религий, то есть ислама или христианства.
Однако религиозная разрозненность, по мнению Евтича, ничуть не мешает албанцам действовать в интересах ислама. Более того, даже неверующие албанцы, уверяет Евтич, «в основу своих политических целей кладут историю албанцев, неразделимо связанную с исламской Османской империей». Основной причиной воображаемой лояльности албанцев несуществующему государству, является тот «факт», что, именно благодаря Османам, албанцы получили возможность расселиться там, где они сейчас и проживают, то есть на землях сербов.
Таким образом, Евтич отрицает не только наличие албанцев как народа, но и принадлежности за ними земли, а также осознания ими собственной политики и геополитических интересов. Будучи лишенными своей собственной политики и интересов, по мнению Евтича, албанцы, как и остальные мусульмане являются ресурсом «исламистского натиска» на Запад, преградой которому, по его мнению, является Сербия.
Кроме того, все мусульмане независимо от их внешней религиозности являются орудием ислама. Евтич утверждает, что не стоит ставить под сомнение масштабы исламизации албанцев, «только потому, что те едят свинину, пьют алкогольные напитки, а их женщины носят мини-юбки и употребляют наркотики. Пусть они вспомнят, что угонщики самолетов в канун 11 сентября тоже сидели в ресторане, употребляли алкоголь и наркотики и занимались развратом, хотя вроде бы все это смертные грехи, которые ведут мусульманина в ад после смерти».
То есть, с точки зрения Евтича, албанские девушки, которые носят мини-юбки или албанские мужчины, которые употребляют алкоголь, в любом случае представляют опасность, потому что все это лишь прикрытие и попытка обмануть немусульман.
Откуда Брейвик и Таррант черпали «вдохновение»?
История современного сербского ориентализма на примере деятельности вышеописанных ученых позволяет продемонстрировать прямую связь между их дискурсом и властной идеологией, которая, будучи нацеленной на конфликт с мусульманами и их религией, привела Югославию к кровопролитному конфликту и гибели десятков тысяч невинных людей. Несмотря на то, что в начале 90-х годов был образован Международный трибунал по бывшей Югославии, основная задача которого заключалась в наказании виновных в преступлениях против человечества и геноциде, никто из указанных академиков к ответственности привлечен не был.
Более того, Александр Попович, Дарко Танаскович и Миролюб Евтич по-прежнему занимаются «наукой». Никто из них не раскаялся и не попросил прощения у мусульман бывшей Югославии за их публикации и деятельность.
Их дискурс уже давно вышел за пределы бывшей Югославии и вдохновляет многочисленных террористов - от Брейвика, расстрелявшего 77 человек на острове Утёйа в Норвегии, до Брентона Тарранта, который хладнокровно убил более 50 человек в мечети в городе Крайстчерч в Новой Зеландии. И Брейвик, и Таррант оставили после себя манифесты и заметки, анализ которых позволяет обнаружить прямое влияние на них белградских «специалистов по исламу».
Автор: Григорий Мавров для TRT Russian
Orientalizmi serb dhe gjenocidi I Myslimanёve Nё Jugosllavi
Në fund të viteve 70 dhe në fillim të viteve 80, filloi një ringjallje fetare në shumë vende të Evropës Lindore dhe Jugore, e cila shprehet jo vetëm në ndërtimin ose restaurimin e ndërtesave fetare, por edhe në kthimin e faktorit fetar në sferën publike dhe madje edhe politikën. Megjithatë, ringjallja fetare dhe kombëtare nuk është gjithmonë pa dhimbje. Shpërbërja e Jugosllavisë, e shoqëruar nga një luftë civile e përgjakshme, demonstron një shembull se si nacionalizmi, feja dhe madje edhe shkenca mund të përdoren për të krijuar një imazh të armikut, për të justifikuar gjenocidin dhe shtypjen masive.
Rrënjët e etno-fashizmit serb
Deri në vitin 1980, Jugosllavia drejtohej nga Josip Broz Tito, i cili mbështetej në bashkëjetesën paqësore me fuqitë botërore dhe Lëvizjen Jo Të Lidhur. Kjo do të thoshte se Beogradi pretendonte neutralitet në politikën e jashtme dhe nuk u bashkua as Me Bllokun Lindor as ME NATO-n. Në politikën e brendshme, Tito dhe bashkëpunëtorët e tij ndoqën një politikë të përmbajtjes së grupeve kryesore kombëtare – Serbët, Kroatët, Sllovenët dhe Boshnjakët, në mënyrë që të parandalonin konfliktet ndëretnike dhe shpërbërjen e mundshme të vendit.
Sidoqoftë, tashmë në vitet ' 80, ky sistem filloi të mos funksiononte dhe nacionalistët gradualisht erdhën në pushtet në republika, ndodhën përplasje ndëretnike dhe u shfaqën thirrje për një rishikim të kufijve territorialë brenda federatës. Një nga këta udhëheqës është Sllobodan Millosheviqi, i cili shfrytëzon temën kombëtare dhe fetare dhe, duke fituar gradualisht pikë për vete, vjen në pushtet në Serbi në vitin 1989.
Duke kryesuar republikën më me ndikim të federatës, ai po shkon drejt eliminimit të autonomisë së Kosovës dhe minimit të unitetit të shtetit, i cili tashmë po kalon kohë të vështira. Kthesa e re ideologjike e millosheviçit bazohet jo vetëm në burimet administrative, por edhe në ideologjizimin e historisë serbe. Jo më kot Akademia serbe e Shkencave dhe Arteve po bëhet një nga platformat kryesore për forcat nacionaliste.
Në atë kohë, ishin anëtarët e Akademisë ata që zhvilluan dhe shpërndanë Memorandumin, i cili theksonte rolin kryesor të Serbëve dhe theksonte ekskluzivisht interesat e tyre. Sipas këtij dokumenti, federata konsiderohet si një forcë që frenon rritjen e republikës dhe diskriminon Serbët. Ekziston një kundërshtim midis Ortodoksëve dhe Katolikëve, nga njëra anë, dhe, nga ana tjetër, Ortodoksëve dhe Myslimanëve.
Manifesti merret nga nacionalistët serbë, po formohet një aleancë në të cilën intelektualët dhe shkencëtarët justifikojnë nevojën për transformime në të ardhmen, duke formuar imazhin e armikut të përjetshëm – "Turkut", që, para së gjithash, do të thotë Shqiptarë dhe Boshnjakë. Ajo Që Slobodan Inic, një sociolog dhe kritik i njohur serb i regjimit Të Millosheviçit, e quajti etno-fashizëm serb, me fjalë të tjera, riformatimi i federatës Jugosllave në kushtet serbe, po merr mish e gjak. Në fund të fundit, kjo do të çojë në shpërbërjen përfundimtare të shtetit të unifikuar.
Etërit e Islamofobisë serbe
Sigurisht, popujt Myslimanë Të Jugosllavisë, të quajtur edhe " Turq "ose thjesht Myslimanë, shumë kohë përpara Se Millosheviçi të kryente funksionin e një antipodi të brendshëm" Të Huaj " ose civilizues, në kontrast me të cilin serbët pozicionoheshin dhe historia e tyre. Në të njëjtën kohë, ishte gjatë kohës Së Millosheviçit që shumë shkencëtarë dhe intelektualë serbë morën pjesën më aktive në dehumanizimin dhe shtrembërimin e imazhit të Myslimanëve Boshnjakë.
Më famëkeqët ishin tre profesorë Shumë të famshëm Të Beogradit: Alexander Popovich, Darko Tanaskovic dhe Mirolyub Evtic. Pothuajse të gjitha mitet moderne për Myslimanët u zhvilluan me pjesëmarrjen e tyre në vitet 80 dhe fillimin e viteve 90. Kjo do të thotë, në fakt, E gjithë Islamofobia moderne serbe u shpik brenda mureve të Universitetit të Beogradit rreth 20-30 vjet më parë.
Megjithë faktet skandaloze dhe të pakundërshtueshme në lidhje me dëmin e tmerrshëm të pësuar Nga Myslimanët dhe besimtarët e besimeve të tjera nga komunizmi dhe laicizmi radikal, Alexander Popovich formuloi dhe zhvilloi idenë e unitetit të supozuar të pandashëm midis radikalëve të majtë dhe teologëve Myslimanë. Sipas mendimit të tij, përfaqësuesit e të dy grupeve veprojnë në kuadër të një strategjie të vetme që synon radikalizimin dhe Islamizimin e të rinjve Boshnjakë.
Në të vërtetë, Tito dhe Lëvizja e tij Jo E Lidhur gjetën mirëkuptim, përfshirë në vendet Myslimane, elitat e të cilave nuk donin të ishin midis një shkëmbi dhe një kudhre, duke kërkuar të emancipoheshin si nga Shtetet e bashkuara ashtu edhe NGA BRSS, duke ndjekur linjën e tyre. Në të njëjtën kohë, pjesëmarrja e vendeve Myslimane në Lëvizjen Jo Të Lidhur nuk përmirësoi dhe nuk mund të përmirësonte situatën e Myslimanëve në Jugosllavi, sepse udhëheqja e këtij vendi iu përmbajt besimeve antifetare dhe ateiste.
Një profesor tjetër, Dr. Darko Tanaskovic, ishte gjithashtu shumë me ndikim, veçanërisht në udhëheqjen serbe, e cila në një kohë madje shërbeu si këshilltar i Slobodan Milosevic për çështjet Islame. Ai është autori i termit "xhihad demografik", i cili, siç pretendon ai, është afër një bombe bërthamore në efektin e saj.
Sipas Tanaskovich, Myslimanët qëllimisht përdorin shkallën e tyre të lartë të lindjeve në ndjekje të objektivave ekskluzivisht politikë, domethënë, për të populluar dhe zhvendosur të gjithë popujt e tjerë. Symbolshtë simbolike që Tanaskovic shpiku këtë term në kohën kur militantët serbë nën komandën e kriminelit Të luftës Ratko Mladic po kryenin gjenocid kundër popullsisë Myslimane të Bosnjës, me sa duket duke zgjidhur, në këtë mënyrë, çështjen Myslimane dhe "problemin e xhihadit demografik"."
Mirolyub Yevtich, një tjetër" ekspert "Për Islamin, në veprën e tij" Islami duhet të dihet " e bind lexuesin se feja Myslimane është fajtore për problemet moderne të njerëzimit. Islamshtë Islami, siç siguron Evtich, që lëshon luftëra dhe synon të pohojë dominimin botëror dhe hegjemoninë e vetëm një feje.
Interesante, Mirolyub Yevtich shkroi disertacionin e tij të doktoratës mbi xhihadin pa pasur as njohuritë e nevojshme të gjuhës arabe dhe ligjit Islam, i cili, natyrisht, është një dëshmi elokuente për nivelin e punës së tij shkencore. A ia vlen të përmendet se libri I Yevtich u shkatërrua në komunitetin akademik. Në veçanti, një shkencëtar i njohur politik në Bosnjë, Tarik Haverich, analizoi me hollësi të madhe të gjitha keqkuptimet dhe gabimet e "dijetarit Islam".
Ndër të tjera, Yevtich ishte shumë i papajtueshëm me Shqiptarët, duke mos i njohur ata si një popull me të drejta të plota, por vetëm si një grup gjuhësor. Arsyeja kryesore e këtij qëndrimi është Se Shqiptarët nuk përfaqësojnë unitetin fetar, si, për shembull, Serbët dhe janë të ndarë në ithtarë të të dy feve të përfaqësuara në rajon, domethënë Islamit ose Krishterimit.
Sidoqoftë, copëzimi fetar, sipas Yevtich, nuk i pengon Shqiptarët të veprojnë në interes të Islamit. Për më tepër, Edhe Shqiptarët jo-besimtarë, thotë Yevtich, "i bazojnë qëllimet e tyre politike në historinë e Shqiptarëve, të lidhur në mënyrë të pandashme me Perandorinë Osmane Islame."Arsyeja kryesore e besnikërisë imagjinare Të Shqiptarëve ndaj një shteti inekzistent është "fakti" se, falë Osmanëve, Shqiptarët ishin në gjendje të vendoseshin aty ku jetojnë tani, domethënë në tokat e Serbëve.
Kështu, Yevtich mohon jo vetëm ekzistencën e Shqiptarëve si popull, por edhe pronësinë e tokës së tyre, si dhe vetëdijen e tyre për politikën dhe interesat e tyre gjeopolitike. Duke u privuar nga politika dhe interesat e tyre, Sipas Yevtic, Shqiptarët, si Myslimanët e tjerë, janë një burim i "sulmit Islamik" në Perëndim, i cili, sipas tij, është i bllokuar nga Serbia.
Përveç kësaj, të gjithë Myslimanët, pavarësisht nga religjioni i tyre i jashtëm, janë një instrument I Islamit. Yevtich argumenton se nuk duhet vënë në dyshim shkallën e Islamizimit të Shqiptarëve, "vetëm sepse ata hanë mish derri, pinë pije alkoolike, dhe gratë e tyre veshin minifunde dhe përdorin drogë. Le të kujtojnë se rrëmbyesit në prag të 11 shtatorit gjithashtu u ulën në një restorant, konsumuan alkool dhe drogë dhe u angazhuan në shthurje, megjithëse duket se të gjitha këto janë mëkate vdekjeprurëse që çojnë Një Mysliman në ferr pas vdekjes."
Kjo do të thotë, nga këndvështrimi I Yevtic, vajzat shqiptare që veshin minifunde ose burrat shqiptarë që pinë alkool janë të rrezikshme në çdo rast, sepse e gjithë kjo është vetëm një mbulesë dhe një përpjekje për të mashtruar Jomuslimanët.
Nga E morën Breivik dhe tarrant "frymëzimin" e tyre?
Historia e orientalizmit modern serb, duke përdorur shembullin e aktiviteteve të shkencëtarëve të përshkruar më sipër, na lejon të demonstrojmë një lidhje të drejtpërdrejtë midis ligjërimit të tyre dhe ideologjisë së fuqishme, e cila, duke pasur për qëllim konfliktin me Myslimanët dhe fenë e tyre, e çoi Jugosllavinë në një konflikt të përgjakshëm dhe vdekjen e dhjetëra mijëra njerëzve të pafajshëm. Përkundër faktit se Tribunali Ndërkombëtar për Ish-Jugosllavinë u krijua në fillim të viteve ' 90, detyra kryesore e të cilit ishte të ndëshkonte ata që ishin përgjegjës për krimet kundër njerëzimit dhe gjenocidit, asnjë nga këta akademikë nuk u soll para drejtësisë.
Për më tepër, Alexander Popovich, Darko Tanaskovich dhe Mirolyub Yevtich janë ende të angazhuar në "shkencë". Asnjëri prej tyre nuk u pendua apo nuk kërkoi falje Nga Muslimanët e Ish-Jugosllavisë për botimet dhe aktivitetet e tyre.
Diskursi i tyre ka shkuar prej kohësh përtej kufijve të Ish - Jugosllavisë dhe ka frymëzuar terroristë të shumtë-Nga Breivik, i cili qëlloi 77 njerëz në ishullin Utøya në Norvegji, Te Brenton tarrant, i cili vrau më shumë se 50 njerëz me gjakftohtësi në një xhami në Qytetin E Christchurch në Zelandën e re. Si Breivik ashtu edhe tarrant lanë pas manifeste dhe shënime, analiza e të cilave zbulon ndikimin e drejtpërdrejtë të "ekspertëve Të Beogradit mbi Islamin" mbi to.
Nga Grigory Mavrov për trt rusisht