Сербия и израильская оккупация — братья по геноциду / Serbia dhe pushtimi Izraelit janё vёllezёr nё gjenocid
В 2024 году Сербия экспортировала в "Израиль" оружия и боеприпасов на сумму более 23 миллионов евро, несмотря на опасения, что это оружие может быть использовано в военных преступлениях против гражданского населения в секторе Газа.
Только в июле 2024 года Сербия экспортировала в "Израиль" оружие и боеприпасы на сумму 7,3 миллиона евро, что совпало с пятью военными рейсами из Белграда на израильскую авиабазу недалеко от Беэр-Шевы.
С декабря 2023 года было совершено не менее 15 военных рейсов из Белграда и Ниша на израильскую авиабазу Неватим, что сделало Сербию одним из основных поставщиков оружия на эту авиабазу.
Сербия громит мечети и держит мусульман в страхе
Сербы враги мусульман
Мы помним трагедию Сребреницы, когда в течение 1 недели в июле 1995 сербы убили по разным оценкам не менее 8 тыс. боснийских мусульман, - это один из самых тяжёлых, кровавых эпизодов в войне, которую националистические силы в тогдашней Сербии развязали против соседей по Югославии.
Началось всё в апреле 1987, когда лидер сербской компартии Милошевич увидел возможности перехватить власть из рук умеренного президента Сербии Стамболича на теме национализма. До этого бывший президентом Югославии с окончания Второй мировой войны и до своей смерти в 1980 Тито жестко подавлял любые проявления национализма. Однако в международных политических кругах всегда считалось, что со смертью Тито национализм вырастет вновь.
Так оно и случилось. К 1987 в Сербии среди части населения, питавшейся преданиями и молвой, созрели настроения против албанских мусульман, составлявших большинство (81%) в Косове – автономии внутри Сербии. Мол, нас, сербов, косовары оттуда вытеснили, надо вернуть этот край сербам.
Милошевич понял, что тот политик в Сербии, кто поднимет тему защиты сербов в Косове, станет популярным. Не предоставляя никаких фактов, Милошевич стал говорить о нарушении каких-то прав сербов в Косове, их дискриминации, но вместо предложений о поиске путей решения якобы существовавшей проблемы, начал подливать масла в огонь национализма, перешёл к воинственной риторике, угрозам и призыву к сербам сплотиться перед некоей угрозой.
Сербы-националисты стали говорить об «этнической чистоте» Косова, начали устраивать провокации против косоваров. Албанцы были объявлены сепаратистами и «контр-революционерами». Соратники Милошевича во главе сербского ТВ и СМИ раскручивали образ Милошевича как защитника сербов. Руководство Сербии предпринимало попытки пресечь действия Милошевича, но утратило инициативу. Милошевич возглавил Сербию.
Сербия являлась хотя и самой большой, но всё же лишь частью Югославии, в которой функционировали общефедеральные органы власти, позволявшие учитывать интересы не только союзных республик, но и автономных образований, особенно если бы их поддержали другие участники федерации. Во всех республиках сербы составляли определённый сегмент населения, чем и решил воспользоваться Милошевич, поднимая тему защиты сербов по всей Югославии.
После Косова сербские националисты перешли к провокациям в Воеводине, затем в Черногории. Милошевич заявлял, что будет руководствоваться интересами только сербов, даже если это будет противоречить конституции. В 1989 Милошевич настоял на вводе крупных частей армии в Косово, что привело к прекращению работы избранных органов власти. На фоне роста сербского национализма к 1989 в республиках созрели настроения в пользу отделения – первой, несмотря на сербские угрозы, стала Словения.
Затем настала очередь Хорватии, где в ответ на сербские притязания вспыхнул местный национализм. В отличие от более удалённой Словении, Хорватия территориально ближе к Сербии и даже имеет с ней небольшую общую границу, что облегчило сербам провокации против хорватов. Хорватия отделилась в 1991, тогда сербы развязали против хорватов войну. Параллельно, в 1992, о своей независимости объявила Босния-и-Герцеговина, где большинство составляли мусульмане.
Боснийские сербы, составлявшие примерно треть местного населения, под руководством Караджича и при поддержке Милошевича начали боевые действия. Дислоцированные в Боснии части федеральной армии (порядка 80 тыс. чел.) были полностью укомплектованы только сербами и переданы под оперативное командование Караджича и Младича. Тогда же в боснийском городе Биелина сербы устроили первую расправу – расстреляли примерно два десятка захваченных в плен мусульман. Босняки организовывали силы самообороны.
Западноевропейские страны проявляли обеспокоенность развитием событий, но первоначально делали это очень сдержанно, избегая втягивания в конфликт. США вообще устранились и заявили, что югославский конфликт – это дело европейцев. Они начали втягиваться в дипломатические усилия только с 1994 на фоне обострения ситуации и бесплодности европейских попыток добиться прекращения конфликта.
После Биелины примерно 2 тыс. босняков были убиты в Зворнике. Начались полномасштабные бои в столице – Сараеве. Десятки тысяч мусульман стали беженцами. Многие из них находили укрытие в Сребренице.
К весне 1993 сербы осадили город и перекрыли все пути доставки продовольствия в него, в т.ч. силами небольшого подразделения ООН в регионе. В апреле 1993 Элие Визель, борец с нацистами, впервые заявил об этнических чистках в Боснии и призвал международное сообщество принять меры. Начались более активные усилия по достижению мира. Планировалось, в частности, ввести в конфликтные зоны в Боснии крупный контингент ООН.
Однако сербы эти инициативы игнорировали или срывали. Их целью было создание собственного сербского государства на территории Боснии. Ситуацию усугубило предательство со стороны Хорватии, согласившейся с сербами поделить Боснию на этнические анклавы.
К началу 1994 ситуация резко обострилась, сербы активизировали боевые действия в Боснии, жертв среди боснийцев становилось всё больше, что международным сообществом расценивалось как геноцид. Сербы игнорировали резолюции ООН.
В июле 1995 сербы начали обстрел Сребреницы тяжёлой артиллерией и затем наступление на город со всех сторон. Люди пытались укрыться на небольшой базе ООН. 12 июля в городе появился Младич. Женщин и детей срочно вывезли из города на грузовиках, предоставленных сербами. Мужчин отлавливали и расстреливали в течение нескольких дней.
Международное сообщество начало реагировать и через 3 мес. силами НАТО по Сербии были нанесены первые удары. Зачем сербы устроили резню?
Ответ: Махровый национализм, который был искусственно подогрет, борьба за власть, желание доминировать, решать свои проблемы за счёт других, пренебрежение к праву и человеческой жизни. Тот национализм, которого Россия счастливо избежала при распаде СССР...
Serbia dhe pushtimi Izraelit janё vёllezёr nё gjenocid
Në vitin 2024, Serbia eksportoi më shumë se 23 milionë euro armë dhe municione Në Izrael, pavarësisht frikës se këto armë mund të përdoren në krimet e luftës kundër civilëve në Rripin e Gazës.
Vetëm në korrik 2024, Serbia eksportoi armë dhe municione me vlerë 7.3 milion euro Në Izrael, të cilat përkonin me pesë fluturime ushtarake nga Beogradi në një bazë ajrore Izraelite pranë Beer Sheba.
Që nga dhjetori 2023, të paktën 15 fluturime ushtarake janë bërë nga Beogradi dhe Nis në bazën ajrore Izraelite Nevatim, e cila e ka bërë Serbinë një nga furnizuesit kryesorë të armëve në këtë bazë ajrore.
Serbia shkatërron xhamitë dhe mban Larg Myslimanët. Serbët janë armiq Të Myslimanëve
Kujtojmë tragjedinë e Srebrenicës, kur gjatë 1 jave në korrik 1995, sipas vlerësimeve të ndryshme, Serbët vranë të paktën 8 mijë Myslimanë Boshnjakë - kjo është një nga episodet më të rënda, të përgjakshme në luftën që forcat nacionaliste në Serbinë e atëhershme lëshuan kundër fqinjëve të tyre Në Jugosllavi.
Gjithçka nisi në prill të vitit 1987, kur lideri i Partisë Komuniste serbe, Millosheviç, pa mundësi për të marrë pushtetin nga duart E Presidentit të moderuar serb Stamboliç mbi temën e nacionalizmit. Para kësaj, Tito, i cili ishte president i Jugosllavisë nga fundi i Luftës së dytë botërore deri në vdekjen e tij në 1980, shtypi ashpër çdo manifestim të nacionalizmit. Sidoqoftë, në qarqet politike ndërkombëtare gjithmonë është besuar se me vdekjen E Titos, nacionalizmi do të rritet përsëri.
Dhe kështu ndodhi. Deri në vitin 1987, ndjenjat kundër Myslimanëve shqiptarë, të cilët përbënin shumicën (81%) në Kosovë, një rajon autonom brenda Serbisë, ishin pjekur në Serbi midis një pjese të popullsisë që ushqehej me legjenda dhe thashetheme. Ata thonë se Ne, Serbët, U rrëzuam Nga Kosovarët prej andej, është e nevojshme që Këtë rajon T'ua kthejmë Serbëve.
Millosheviqi e kuptoi se politikani në Serbi që ngre çështjen e mbrojtjes Së Serbëve në Kosovë do të bëhet popullor. Pa dhënë asnjë fakt, Millosheviç filloi të flasë për shkeljen e disa të drejtave Të Serbëve në Kosovë, diskriminimin e tyre, por në vend të propozimeve për të gjetur mënyra për të zgjidhur problemin e pretenduar, ai filloi të shtonte karburant në zjarrin e nacionalizmit, u kthye në retorikë militante, kërcënime dhe një thirrje Për Serbët për t'u mbledhur para një kërcënimi.
Nacionalistët serbë filluan të flasin për "pastërtinë etnike" të Kosovës dhe filluan të organizojnë provokime kundër Kosovarëve. Shqiptarët u shpallën separatistë dhe"kundërrevolucionarë". Bashkëpunëtorët e millosheviqit në krye TË TV dhe mediave serbe promovuan imazhin e Millosheviqit si mbrojtës I Serbëve. Udhëheqja serbe bëri përpjekje për të ndaluar veprimet E Millosheviqit, por humbi iniciativën. Millosheviqi udhëhoqi Serbinë.
Serbia ishte, megjithëse më e madhja, por ende vetëm një pjesë e Jugosllavisë, në të cilën funksiononin autoritetet federale, gjë që lejonte marrjen parasysh të interesave jo vetëm të republikave të bashkimit, por edhe të entiteteve autonome, veçanërisht nëse ato mbështeteshin nga anëtarë të tjerë të federatës. Në të gjitha republikat, Serbët përbënin një segment të caktuar të popullsisë, nga i cili Millosheviçi vendosi të përfitonte, duke ngritur temën e mbrojtjes Së Serbëve në Të gjithë Jugosllavinë.
Pas Kosovës, nacionalistët serbë u kthyen në provokime në Vojvodinë, pastaj në Mal të Zi. Millosheviqi deklaroi se do të udhëhiqej vetëm nga interesat e Serbëve, edhe nëse do të ishte në kundërshtim me kushtetutën. Në vitin 1989, Millosheviqi këmbënguli në vendosjen e njësive të mëdha të ushtrisë në Kosovë, gjë që çoi në ndërprerjen e punës së autoriteteve të zgjedhura. Në sfondin e rritjes së nacionalizmit serb, deri në vitin 1989, ndjenjat në favor të shkëputjes ishin pjekur në republika – Sllovenia u bë e para, pavarësisht kërcënimeve serbe.
Pastaj ishte radha E Kroacisë, ku shpërtheu nacionalizmi lokal në përgjigje të pretendimeve serbe. Ndryshe Nga Sllovenia më e largët, Kroacia është gjeografikisht më afër Serbisë dhe madje ndan një kufi të vogël me të, gjë që E bëri Më të lehtë për Serbët të provokojnë Kroatët. Kroacia u shkëput në vitin 1991, kur Serbët filluan një luftë kundër Kroatëve. Në të njëjtën kohë, në vitin 1992, Bosnja dhe Hercegovina, ku shumica ishin Myslimanë, shpalli pavarësinë e saj.
Serbët e bosnjës, të cilët përbënin rreth një të tretën e popullsisë vendase, filluan të luftonin nën udhëheqjen e Karaxhiçit dhe me mbështetjen e Millosheviçit. Njësitë e ushtrisë federale të stacionuara në Bosnjë (rreth 80 mijë njerëz) ishin me personel të plotë vetëm Nga Serbët dhe u vendosën nën komandën operacionale të Karaxhiçit dhe Mladiçit. Në të njëjtën kohë, Në qytetin Boshnjak Të Bijeljinës, Serbët organizuan masakrën e parë – ata qëlluan rreth dy duzina Myslimanë të kapur. Boshnjakët organizuan forca vetëmbrojtëse.
Vendet e Evropës perëndimore shprehën shqetësim për zhvillimin e ngjarjeve, por fillimisht e bënë këtë me shumë kujdes, duke shmangur tërheqjen në konflikt. Shtetet e bashkuara në përgjithësi u tërhoqën dhe deklaruan se konflikti Jugosllav ishte një çështje për Evropianët. Ata filluan të përfshiheshin në përpjekjet diplomatike vetëm në vitin 1994 në sfondin e përkeqësimit të situatës dhe pafrytësisë së përpjekjeve Evropiane për t'i dhënë fund konfliktit.
Pas Bijeljinës, rreth 2 mijë Boshnjakë u vranë në Zvornik. Luftimet në shkallë të plotë filluan në kryeqytetin, Sarajevë. Dhjetëra mijëra Myslimanë janë bërë refugjatë. Shumë prej tyre gjetën strehim në srebrenicë.
Deri në pranverën e vitit 1993, Serbët kishin rrethuar qytetin dhe kishin bllokuar të gjitha rrugët e shpërndarjes së ushqimit në të, përfshirë forcat e një njësie të vogël TË OKB-së në rajon. Në prill të vitit 1993, Elie Wiesel, një luftëtare anti-Naziste, foli për herë të parë për spastrimin etnik në Bosnjë dhe i bëri thirrje komunitetit ndërkombëtar të ndërmarrë veprime. Përpjekjet më aktive për të arritur paqen kanë filluar. Ishte planifikuar, në veçanti, të futej një kontigjent i madh I OKB-së në zonat e konfliktit në Bosnjë.
Megjithatë, Serbët i injoruan ose i penguan këto iniciativa. Qëllimi i tyre ishte të krijonin shtetin e tyre serb në territorin e Bosnjës. Situata u rëndua nga tradhtia nga Ana E Kroacisë, e cila u pajtua me Serbët për të ndarë Bosnjën në enklava etnike.
Deri në fillim të vitit 1994, situata ishte përshkallëzuar ndjeshëm, Serbët intensifikuan armiqësitë në Bosnjë dhe kishte gjithnjë e më shumë viktima midis Boshnjakëve, gjë që u konsiderua nga komuniteti ndërkombëtar si gjenocid. Serbët injoruan rezolutat e OKB-së.
Në korrik 1995, Serbët filluan bombardimin e srebrenicës me artileri të rëndë dhe më pas sulmuan qytetin nga të gjitha anët. Njerëzit po përpiqeshin të strehoheshin në një bazë të vogël TË OKB-së. Më 12 korrik, Mladic u shfaq në qytet. Gratë dhe fëmijët u nxorën urgjentisht nga qyteti me kamionë të siguruar nga Serbët. Burrat u kapën dhe u qëlluan për disa ditë.
Bashkësia ndërkombëtare filloi të reagojë dhe pas 3 muajsh, forcat E NATO-s nisën sulmet e para kundër Serbisë. Pse Serbët kryen një masakër?
Përgjigje: nacionalizmi Terry, i cili u ushqye artificialisht, lufta për pushtet, dëshira për të dominuar, për të zgjidhur problemet e tyre në kurriz të të tjerëve, mosrespektimi i ligjit dhe jetës njerëzore. Lloji i nacionalizmit që rusia shmangu me kënaqësi gjatë rënies së BRSS...