Прощание с Родиной / Farewell to the Motherland / Lamtumirё Atdheut

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Покидать Родину может быть очень тяжело и печально. Это связано с ностальгией, привязанностью к родным местам, семье и друзьям. Печаль и тоска — естественные чувства в такой ситуации. Важно помнить, что это может быть временным этапом, и у вас будет возможность вернуться или поддерживать связь с теми, кто остался. 

Иногда новые места и обстановка могут принести неожиданные радости и возможности. Человек на чужбине может приблизится ко Всевышнему, у него будет много времени для размышления, осознания что только Аллах может ему помочь.

Когда мусульмане переселились из Мекки  Медину, они очень скучали по своей Родине. Тогда Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует, сделал дуа: "О Аллах сделай так, чтобы мы полюбили Медину так же, как любим Мекку, или даже больше!"

В Исламе понятие Родины (Ватан) имеет важное значение и связано с привязанностью к месту, где человек родился и вырос, а также с культурными и религиозными традициями. Родина рассматривается как особо святое место, которое необходимо защищать и уважать.

Ислам подчеркивает важность общины (Уммы) и солидарности между мусульманами, но также признает значимость национальной идентичности и привязанности к родной земле. В Коране и хадисах можно найти упоминания о важности любви к родине и необходимости заботиться о ней. Кроме того, в исламе существует концепция борьбы, которая может включать защиту своей родины от внешних угроз и захвата.

Любовь к Родине и преданность ей — основополагающие ценности в Исламе, поэтому важно популяризировать патриотизм, укрепляя тем самым гражданское самосознание. Ислам поддерживает в государстве и обществе такие принципы, как справедливость, терпимость и милосердие. 

Любовь к родной земле, Отчизне – чувства, порожденные глубокой верой. В Священном Коране нет понятий «отчизна», "родина», «париотизм», однако в Священном Коране сказано: «Вспомните милость Аллаха. Вы когда-то были врагами друг друга, Он примирил ваши сердца, вы стали братьями по Его же милости». (сура «Аль ‘Имран», 103 аят), что означает, что все верующие – братья, близкие люди, связанные между собой духовной нитью, и нет ничего лучше этих братских отношений.

Мусульманское сообщество – это целостное социальное и культурное явление, неограниченное никакими этническими рамками. Мусульманскую умму можно считать всемирным братством, объединяющим под одной крышей нации и народности, невзирая на племенные и расовые различия. Но это не означает, что мусульманин должен отречься от своей нации, покинуть свой народ, не любить Родину, потерять связь с национальной культурой.

Наставления Священного Корана учат относиться одинаково справедливо ко всем людям и делать добро каждому человеку: родственникам и друзьям, путникам, знакомым и незнакомым. При внимательном изучении вопроса о человеческом долге в Исламе, можно заметить, что у каждого мусульманина существуют важные обязанности - прежде всего перед родственниками и соседями. Это говорит о том, что глубокое осознание долга перед близким окружением, народом и отечеством является основой патриотических чувств в Исламе

Родиной мы называем семью и очаг, землю, воздух, которым дышим; воду, которую пьем; богатую и обширную территорию; село и народ, где живут друзья и сверстники, с которыми мы росли; страну, где живут наши почтенные родители, супруги и дети. Общину, у которой один язык, одна история и культура, мы называем нацией. Человек не выбирает себе национальность. Аллах создает его представителем одной из наций. Об этом в священном Коране говорится: «О люди! Без сомнения Мы породили вас от одного мужчины и от одной женщины (Адама и Евы). Мы также создали вас народами и племенами, чтобы вы узнавали друг друга. Воистину, самые почитаемые перед Аллахом среди вас – богобоязненные. Без сомнения, Аллах – Знающий, Ведающий». (сура «Худжурат», 13 аят).

Но в Исламе нет места национализму в негативном смысле, когда за счет унижения других возвышается одна нация. Ислам – религия, призывающая сохранять мирную жизнь и порядок. В нашей религии нет места насилию и междоусобной войне. Разжигание вражды противоречит канонам Ислама. Ислам – религия дружбы, единства и познания.

В одном из сахих хадисов сказано: Ибн ‘Аббас (да будет доволен Аллах им и его отцом) передаёт, что Посланник Аллаха (мир ему и благословение Аллаха) сказал: «Двух глаз не коснётся Огонь. Это глаз, который плакал от страха перед Аллахом, и глаз, который нёс дозор на пути Аллаха». Передал ат-Тирмизи. Значит, что к бескрайним просторам нашей прекрасной Отчизны, следует относиться как к Великому Залогу и Завету предков, переданных нам, потомкам, на хранение.

Родина – это земля, где покоится прах предков, что возлагает особый долг на потомков. Для того чтобы любить свою Родину, человек должен знать родной язык, историю и культуру. Человек, который не ценит свой язык, национальную культуру, постепенно начинает отдаляться от своих корней. Язык – отражение внутреннего, духовного мира человека. Мышление каждого народа отражается в его языке. Если это так, то сохранение языковой среды – один из путей сохранения нации. Ислам не запрещает какой-либо нации сохранять свой язык, проявлять уважение к нему. 

Важно понять: если язык формирует человеческую мысль, то история – сознание и память. История – кладезь огромной мудрости и силы. Материальное и духовное наследие великих побед и горестных поражений, поэмы о подвигах наших предков навсегда останутся в истории. Поэтому Исламская религия призывает к изучению истории, извлечению из нее полезных уроков. Ислам обязывает защищать, как зеницу ока, пять вещей: религию (веру), жизнь (душу), разум (интеллект, знания, рассудок), честь (совесть, потомство), имущество. Защита Родины входит в эти пять понятий. 

Что означает любить Родину? 

Это значит, что, прежде всего, следует, как зеницу ока беречь, защищать и приумножать достояние Родины, принадлежащее народу, не транжирить его, относится к нему с радением, внимательно заботиться о доле и участи каждого человека. Это требует высокого патриотизма, глубокого знания, мира и созидательного труда во имя Аллаха и будущего страны. Любовь к Родине должна отражаться в больших и малых поступках.

Любить ту землю, в которой родился и вырос, с которой связаны все воспоминания, к которой привык и прикипел душой, является естественным свойством человеческой натуры. Когда Посланник Аллаха (мир ему и благословение) покидал Мекку, то говорил с горечью: «...Клянусь Аллахом!… Если бы меня не вывели отсюда, я бы не покинул тебя». (Ахмад, ат-Тирмизи и др.).

Без патриотизма нет страны, теряется смысл в ее защите, борьбы за нее. Реалии сегодняшнего дня таковы, что люди теряют связь с родной землей, забывают своих предков, а значит, не видят необходимости защищать эту землю, сохранять традиции и обычаи своих предков, родной язык. И чем больше людей понимают эту угрозу, тем сильнее и сплочённее будет наш народ. Поэтому мусульманин должен помнить, что патриотизм – проявление веры. Любить Родину означает любить свой народ, быть благодарным ему за славную историю, любить землю, на которой человек живёт, любить все хорошее и прекрасное, что связано с ней. Мусульманин не выбирает Родину - он несёт за неё ответственность. Любовь к Родине - одна из частей веры мусульманина. Он любит Родину за то, что в ней воплощена милость Аллаха по отношению к нему самому.

Верующий любит родной край и родную землю. Он привязан к ней и осознает свою ответственность за ее благополучие. Он ценит историю и культуру родного края, знает и любит родной язык. Он уважительно относится к различиям между народами и открыт к диалогу между культурами. Он осознает себя частью великой Уммы, объединяющей сотни народов и народностей, и никогда не предает ее интересов. К счастью, мыслящих так очень много, но мало мыслить правильно. Нужно учить других и действовать, ибо бездействия здравомыслящих людей достаточно для того, чтобы голоса невежд раздавались громче и ближе.

Коран учит мусульман справедливо относиться ко всем людям, делать добро близким родственникам и друзьям, незнакомым людям и странникам. Однако при внимательном изучении аятов становится ясно, что обязанности мусульманина перед его родственниками и соседями превышают по значимости и содержанию его обязанности перед теми, кто проживает вдали от него. Осознание своего долга перед родными и близкими, перед своим народом и родной землёй и есть основа патриотизма в Исламе.

Любить Родину означает любить свой народ, быть благодарным ему за славную историю и заботу, любить землю, на которой человек живёт, любить все хорошее и прекрасное, что связано с ней. Мусульманин не выбирает Родину — он несёт за неё ответственность. Он связывает свою судьбу с судьбой своего народа, осознаёт свою ответственность за его земное процветание и духовное благополучие. Мусульмане не отождествляют любовь к Родине с отношением к каждому соотечественнику, ведь среди них могут быть и несправедливые люди, лишённые духовности и нравственности. 

Любовь к Родине — одна из частей ответственности мусульманина. Он любит Родину за то, что в ней воплощена милость Аллаха по отношению к нему самому. И как тело живёт, пока оно связано с душой, так и верующий мусульманин ощущает полноту жизни, пока он связан со своим народом и трудится для его блага.

Родина — это больше, чем страна, в которой родился и вырос человек. Чтобы обрести её, нужно духом слиться с её историей и традициями, бытом и нравами, реками и озёрами, долинами и нагорьями. Каждый народ по-своему трудится и отдыхает, печалится и радуется, созерцает и рассуждает, строит дома и ведёт хозяйство. Одинаковые климатические условия, схожие условия труда и быта, общие интересы и нормы поведения — всё это сближает и объединяет людей. Государство же скрепляет эти отношения системой законов и ценностей.

Чтобы любить Родину, человек должен знать и любить язык своего народа, его историю и культуру. Для того, кто не ощущает потребности в родном языке и родной культуре, люди и предметы теряют всякую ценность. Язык выражает внутренний мир человека. Каждый язык имеет свой особый способ мышления и является выражением определённого образа жизни. Это — основной механизм сохранения уникальной самобытности народа и нации. Согласно исламу, уважение и сохранение национального языка — право и обязанность каждого народа. Соответственно, долг каждого человека уважать языки других народов и воздерживаться от любых действий, ущемляющих право на сохранение родного языка.

Если язык формирует образ мышления народа, то история формирует его память. История — сокровищница мудрости и силы, оставляющая глубокий след в жизни и сознании народа. Память о великих победах и горьких поражениях, легенды и правдивые сказания о храбрости и героизме предков создают у каждого народа глубокое чувство единения и солидарности.

Однако следует знать, что иногда поддержание единства нации зависит от умения «позабыть» часть истории, связанной с кровопролитными войнами, через которые она прошла на пути к единению. Это не означает искажения, вычёркивания или полного уничтожения исторических фактов, записанных в хрониках. Достаточно не позволять этим фактам мотивировать наше поведение, чтобы извлекать из них только полезные уроки.

Любовь к Родине — естественное чувство, и человек ощущает её подсознательно. Для человека духовно богатого она выливается в осознание своего долга, признание милости Аллаха и благодарность за неё. Но если человек беден душой, то это чувство превращается в слепой инстинкт, затмевающий порой чувство справедливости и голос разума. Поэтому Ислам призывает свято беречь это чувство, питать к Родине только чистую любовь, не связанную с корыстными побуждениями и лицемерным пафосом.

Патриотизм в шариатской терминологии означает «обязательность нахождения вместе с мусульманским обществом и ее правителем, подчиняясь ему во всем дозволенном». Именно этот принцип является одним из главных лозунгов последователей Ахли Сунны валь Джамаа. Именно поэтому слово «Джамаа» в названии вероубеждения «Ахли Сунны валь Джамаа» указывает на важность этого принципа в нашей акиде. Отсюда следует, что последователи Ахли Сунны валь Джамаа — это те, которые следуют Сунне пророка (мир ему и благословение) и объединяются с мусульманским обществом вокруг правителя-мусульманина.

Учитывая вышесказанное, становится очевидным, что мусульманин, который имеет гражданство мусульманского государства, обязан относить себя к этому государству и считать его своей родиной. Также из вышесказанного нам становится ясно, что мусульманину запрещено относить себя и примыкать к каким-либо джамаатам или группировкам, которые дают присягу своим амирам, и тем самым разделяют и вносят раскол в мусульманское общество.

То же самое относится и ко всем политическим оппозиционным партиям, которые создаются для раскола мусульманского общества и прихода к власти за счет поддержки определенной группы людей в этом обществе. В подобных партиях тоже существуют амиры (хотя их сегодня называют лидерами или председателями партий), которым подчиняются все члены партии вместо подчинения законному правителю.

Ислам — религия истины и мудрости, призывает мусульман к единству и объединению и повелевает быть далеким от разобщенных группировок и смуты. Поэтому мусульманину надлежит поддерживать связи со своими согражданами (т.е. с мусульманским обществом его страны), проявлять стремление к сплоченности с ними и укреплять узы взаимопомощи между ними.

Поистине, взаимная любовь и забота сограждан друг к другу — это очень важные составляющие общества, способствующие устранению недостатков государства, его процветанию и прогрессу. Это также способствует различным достижениям государства, его интеллектуальному развитию, претворению в жизнь общего блага для его сограждан и успешному противостоянию различным кризисам. Все это согласно словам Всевышнего Аллаха: «Помогайте друг другу в благочестии и богобоязненности, но не помогайте друг другу в грехе и вражде. Бойтесь Аллаха, ведь Аллах суров в наказании». (Коран, Сура «Трапеза»: 2).

Также, в соответствии с учением ислама, мусульманину следует сторониться сотрудничества с внутренними и внешними организациями, которые грозят безопасности и стабильности его страны. Мусульманин должен предостерегать своих сограждан от угрозы разобщенности. Всевышний Аллах говорит: «Верующие мужчины и женщины являются помощниками и друзьями друг другу. Они велят совершать одобряемое и запрещают предосудительное, совершают намаз, выплачивают закят, повинуются Аллаху и Его Посланнику. Аллах смилостивится над ними. Воистину, Аллах — Могущественный, Мудрый». (Коран, Сура «Покаяние»: 71).

Также Всевышний Аллах говорит: «Если они попросят вас о помощи в делах религии, то вы должны помочь, если только эта помощь не направлена против народа, с которым вы заключили договор. Аллах видит то, что вы совершаете». (Коран, Сура «Трофеи»: 72).

Просим Всевышнего Аллаха утвердить на истине населения всех мусульманских стран и их правителей.

Farewell to the Motherland

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

Leaving your homeland can be very difficult and sad. This is due to nostalgia, attachment to native places, family and friends. Sadness and longing are natural feelings in such a situation. It is important to remember that this may be a temporary stage, and you will have the opportunity to return or keep in touch with those who stayed.

Sometimes new places and environments can bring unexpected joys and opportunities. A person in a foreign land can approach the Almighty, he will have a lot of time for reflection, realizing that only Allah can help him.

When Muslims migrated from Mecca to Medina, they missed their homeland very much. Then the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) made a dua: "O Allah, make us love Medina as much as we love Mecca, or even more!"

In Islam, the concept of homeland (watan) is important and is associated with attachment to the place where a person was born and grew up, as well as cultural and religious traditions. The motherland is considered as a particularly holy place that must be protected and respected.

Islam emphasizes the importance of the community (Ummah) and solidarity among Muslims, but also recognizes the importance of national identity and attachment to the native land. In the Qur'an and Hadith, one can find references to the importance of loving the motherland and the need to take care of it. In addition, there is a concept of struggle in Islam, which may include protecting one's homeland from external threats and capture.

Love for the Motherland and devotion to it are fundamental values in Islam, therefore it is important to popularize patriotism, thereby strengthening civic consciousness. Islam supports principles such as justice, tolerance and mercy in the State and society.

Love for the native land, the Fatherland – feelings generated by deep faith. The Holy Qur'an does not contain the concepts of "homeland", "homeland", "patriotism", but the Holy Qur'an says: "Remember the mercy of Allah. You were once enemies of each other, He reconciled your hearts, you became brothers by His grace." (Surah Al-Imran, 103 verses), which means that all believers are brothers, close people connected by a spiritual thread, and there is nothing better than these fraternal relations.

The Muslim community is an integral social and cultural phenomenon, unlimited by any ethnic framework. The Muslim Ummah can be considered a worldwide brotherhood uniting nations and nationalities under one roof, regardless of tribal and racial differences. But this does not mean that a Muslim should renounce his nation, leave his people, not love his Homeland, lose touch with the national culture.

The instructions of the Holy Quran teach to treat all people equally fairly and to do good to everyone: relatives and friends, travelers, acquaintances and strangers. If you carefully study the issue of human duty in Islam, you can see that every Muslim has important responsibilities - first of all, to relatives and neighbors. This suggests that a deep awareness of duty to the inner circle, the people and the fatherland is the basis of patriotic feelings in Islam

We call the family and the hearth, the earth, the air we breathe, the water we drink, the rich and vast territory, the village and the people where friends and peers with whom we grew up live, the country where our venerable parents, spouses and children live. We call a community that has one language, one history and one culture a nation. A person does not choose his nationality. Allah makes him a representative of one of the nations. The Holy Quran says about this: "O people! Without a doubt, We have begotten you from one man and one woman (Adam and Eve). We have also created you as peoples and tribes so that you can recognize each other. Indeed, the most revered among you before Allah are the God–fearing. Without a doubt, Allah is the Knower, the Knower." (surah "Khujurat", 13 verses).

But in Islam there is no place for nationalism in a negative sense, when one nation rises at the expense of humiliating others. Islam is a religion that calls for maintaining a peaceful life and order. There is no place for violence and internecine warfare in our religion. Inciting hostility is contrary to the canons of Islam. Islam is a religion of friendship, unity and knowledge.

In one of the sahih hadith it is said: Ibn 'Abbas (may Allah be pleased with him and his father) reports that the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) said: "Fire will not touch two eyes. This is the eye that cried out of fear of Allah, and the eye that kept watch in the way of Allah." I gave it to at-Tirmizi. It means that the vast expanses of our beautiful Homeland should be treated as a Great Pledge and Testament of the ancestors, handed over to us, the descendants, for safekeeping.

The motherland is the land where the ashes of the ancestors rest, which imposes a special duty on the descendants. In order to love their Homeland, a person must know their native language, history and culture. A person who does not appreciate his language, national culture, gradually begins to move away from his roots. Language is a reflection of the inner, spiritual world of a person. The thinking of each nation is reflected in its language. If this is the case, then preserving the language environment is one of the ways to preserve the nation. Islam does not forbid any nation to preserve its language, to show respect for it.

It is important to understand that if language forms human thought, then history is consciousness and memory. History is a storehouse of great wisdom and power. The material and spiritual legacy of great victories and bitter defeats, poems about the exploits of our ancestors will forever remain in history. Therefore, the Islamic religion calls for the study of history and the extraction of useful lessons from it. Islam obliges us to protect, as the apple of our eye, five things: religion (faith), life (soul), reason (intellect, knowledge, reason), honor (conscience, offspring), property. The protection of the Motherland is included in these five concepts.

What does it mean to love the Motherland?

This means that, first of all, one should cherish, protect and multiply the patrimony of the Motherland belonging to the people, not waste it, treat it with joy, carefully take care of the share and fate of each person. This requires high patriotism, deep knowledge, peace and creative work for the sake of Allah and the future of the country. Love for the Motherland should be reflected in big and small actions.

To love the land in which he was born and grew up, with which all memories are connected, to which he got used and stuck with his soul, is a natural property of human nature. When the Messenger of Allah (peace and blessings of Allaah be upon him) left Mecca, he said bitterly: "...By Allah!...If I hadn't been taken out of here, I wouldn't have left you." (Ahmad, at-Tirmizi, etc.).

There is no country without patriotism, there is no point in defending it, fighting for it. The realities of today are such that people lose touch with their native land, forget their ancestors, which means they do not see the need to protect this land, preserve the traditions and customs of their ancestors, their native language. And the more people understand this threat, the stronger and more united our people will be. Therefore, a Muslim should remember that patriotism is a manifestation of faith. To love the Motherland means to love your people, to be grateful to them for their glorious history, to love the land on which a person lives, to love all the good and beautiful things associated with it. A Muslim does not choose his Homeland - he is responsible for it. Love of the Motherland is one of the parts of a Muslim's faith. He loves his homeland because it embodies the mercy of Allah towards himself.

A believer loves his native land and his native land. He is attached to her and is aware of his responsibility for her well-being. He appreciates the history and culture of his native land, knows and loves his native language. He respects the differences between peoples and is open to dialogue between cultures. He recognizes himself as a part of the great Ummah, uniting hundreds of peoples and nationalities, and never betrays its interests. Fortunately, there are a lot of people who think this way, but it is not enough to think correctly. It is necessary to teach others and act, because the inaction of sane people is enough to make the voices of the ignorant resound louder and closer.

The Quran teaches Muslims to treat all people fairly, to do good to close relatives and friends, strangers and strangers. However, upon careful study of the verses, it becomes clear that the duties of a Muslim to his relatives and neighbors exceed in importance and content his duties to those who live far from him. The awareness of one's duty to one's relatives and friends, to one's people and native land is the basis of patriotism in Islam.

To love the Motherland means to love your people, to be grateful to them for their glorious history and care, to love the land on which a person lives, to love everything good and beautiful that is associated with it. A Muslim does not choose his Homeland — he is responsible for it. He connects his fate with the fate of his people, realizes his responsibility for their earthly prosperity and spiritual well-being. Muslims do not equate love of the Motherland with the attitude towards every compatriot, because among them there may be unfair people deprived of spirituality and morality.

Love for the Motherland is one of the parts of a Muslim's responsibility. He loves his homeland because it embodies the mercy of Allah towards himself. And just as the body lives as long as it is connected with the soul, so a Muslim believer feels the fullness of life as long as he is connected with his people and works for their good.

Homeland is more than the country in which a person was born and grew up. To find it, you need to merge with its history and traditions, way of life and customs, rivers and lakes, valleys and highlands. Each nation works and rests in its own way, grieves and rejoices, contemplates and reasons, builds houses and runs a household. The same climatic conditions, similar working and living conditions, common interests and norms of behavior — all this brings people together and unites them. The state seals these relations with a system of laws and values.

To love the Motherland, a person must know and love the language of his people, its history and culture. For someone who does not feel the need for their native language and native culture, people and objects lose all value. Language expresses the inner world of a person. Each language has its own special way of thinking and is an expression of a certain way of life. This is the main mechanism for preserving the unique identity of the people and the nation. According to Islam, respect and preservation of the national language is the right and duty of every nation. Accordingly, it is the duty of every person to respect the languages of other peoples and to refrain from any actions that infringe on the right to preserve their native language.

If language shapes the way people think, then history shapes their memory. History is a treasure trove of wisdom and power, leaving a deep mark on the life and consciousness of the people. The memory of great victories and bitter defeats, legends and true tales of the bravery and heroism of the ancestors create a deep sense of unity and solidarity among every nation.

However, you should know that sometimes maintaining the unity of a nation depends on the ability to "forget" part of the history associated with the bloody wars that it went through on the way to unity. This does not mean distortion, deletion or complete destruction of historical facts recorded in the chronicles. It is enough not to let these facts motivate our behavior in order to learn only useful lessons from them.

Love for the Motherland is a natural feeling, and a person feels it subconsciously. For a person who is spiritually rich, it translates into an awareness of his duty, recognition of the mercy of Allah and gratitude for it. But if a person is poor in soul, then this feeling turns into a blind instinct, sometimes eclipsing the sense of justice and the voice of reason. Therefore, Islam calls upon us to cherish this feeling sacredly, to cherish only pure love for the Motherland, not associated with selfish motives and hypocritical pathos.

Patriotism in Sharia terminology means "the obligation to be together with the Muslim society and its ruler, obeying him in all things permissible." It is this principle that is one of the main slogans of the followers of Ahli Sunnah wal Jama'a. That is why the word "Jama'a" in the name of the belief "Ahli Sunnah wal Jama'a" indicates the importance of this principle in our aqida. It follows that the followers of Ahli Sunnah wal Jama'a are those who follow the Sunnah of the Prophet (peace and blessings be upon him) and unite with the Muslim society around the Muslim ruler.

Considering the above, it becomes obvious that a Muslim who has the citizenship of a Muslim state is obliged to relate himself to this state and consider it his homeland. Also, from the above, it becomes clear to us that a Muslim is forbidden to identify himself and join any Jamaats or groups that swear an oath to their amirs, and thereby divide and split the Muslim society.

The same applies to all political opposition parties that are created to split the Muslim society and come to power by supporting a certain group of people in this society. In such parties, there are also amirs (although they are now called leaders or chairmen of parties), to whom all members of the party obey instead of subordinating to the legitimate ruler.

Islam is a religion of truth and wisdom, calls Muslims to unity and unification and commands them to be far from disunited factions and turmoil. Therefore, a Muslim should maintain ties with his fellow citizens (i.e., with the Muslim society of his country), show a desire for unity with them and strengthen the bonds of mutual assistance between them.

Truly, the mutual love and care of fellow citizens for each other are very important components of society, contributing to the elimination of the shortcomings of the state, its prosperity and progress. It also contributes to the various achievements of the state, its intellectual development, the realization of the common good for its fellow citizens and the successful confrontation of various crises. All this is according to the words of Allah Almighty: "Help each other in piety and God-fearing, but do not help each other in sin and enmity. Fear Allah, for Allah is severe in punishment." (Quran, Surah "Meal": 2).

Also, in accordance with the teachings of Islam, a Muslim should avoid cooperation with internal and external organizations that threaten the security and stability of his country. A Muslim should warn his fellow citizens against the threat of disunity. Allah Almighty says: "Believing men and women are each other's helpers and friends. They order to do the approved and forbid the reprehensible, perform prayer, pay zakat, obey Allah and His Messenger. Allah will have mercy on them. Indeed, Allah is the Mighty, the Wise." (Quran, Surah "Repentance": 71).

Allah Almighty also says: "If they ask you for help in matters of religion, then you must help, unless this help is directed against the people with whom you have concluded a treaty. Allah sees what you do." (Quran, Surah "Trophies": 72).

We ask Allah Almighty to establish the people of all Muslim countries and their rulers on the truth.

Lamtumirё Atdheut

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Largimi nga atdheu juaj mund të jetë shumë i vështirë dhe i trishtuar. Kjo është për shkak të nostalgjisë, lidhjes me vendet vendase, familjen dhe miqtë. Trishtimi dhe malli janë ndjenja të natyrshme në një situatë të tillë. Importantshtë e rëndësishme të mbani mend se kjo mund të jetë një fazë e përkohshme dhe do të keni mundësinë të ktheheni ose të mbani kontakte me ata që qëndruan.

Ndonjëherë vendet dhe mjediset e reja mund të sjellin gëzime dhe mundësi të papritura. Një person në një tokë të huaj mund t'i afrohet Të Plotfuqishmit, ai do të ketë shumë kohë për reflektim, duke kuptuar se Vetëm Allahu mund ta ndihmojë atë.

Kur Muslimanët migruan nga Meka në Medinë, ata e humbën shumë atdheun e tyre. Pastaj I Dërguari I Allahut (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) bëri një dua: "O Allah, na bëj Ta duam Medinën aq sa e duam Mekën, apo edhe më shumë!"

Në Islam, koncepti i atdheut (watan) është i rëndësishëm dhe shoqërohet me lidhjen me vendin ku një person ka lindur dhe është rritur, si dhe traditat kulturore dhe fetare. Atdheu konsiderohet si një vend veçanërisht i shenjtë që duhet mbrojtur dhe respektuar.

Islami thekson rëndësinë e komunitetit (Ummetit) dhe solidaritetit midis Myslimanëve, por gjithashtu njeh rëndësinë e identitetit kombëtar dhe lidhjes me tokën amtare. Në Kuran dhe Hadith, mund të gjenden referenca për rëndësinë e dashurisë për atdheun dhe nevojën për t'u kujdesur për të. Përveç kësaj, ekziston një koncept i luftës në Islam, i cili mund të përfshijë mbrojtjen e atdheut nga kërcënimet dhe kapja e jashtme.

Dashuria për Atdheun dhe përkushtimi ndaj tij janë vlera themelore në Islam, prandaj është e rëndësishme të popullarizohet patriotizmi, duke forcuar kështu vetëdijen qytetare. Islami mbështet parime të tilla si drejtësia, toleranca dhe mëshira në Shtet dhe shoqëri.

Dashuria për tokën amtare, Atdheun – ndjenjat e krijuara nga besimi i thellë. Kurani I Shenjtë nuk përmban konceptet e "atdheut", "atdheut", "patriotizmit", por Kurani I Shenjtë thotë: "Kujto mëshirën e Allahut. Dikur ishit armiq të njëri-tjetrit, ai pajtoi zemrat tuaja, ju u bëtë vëllezër me hirin e tij."(Sure El-Imran, 103 ajete), që do të thotë se të gjithë besimtarët janë vëllezër, njerëz të afërt të lidhur me një fije shpirtërore dhe nuk ka asgjë më të mirë se këto marrëdhënie vëllazërore.

Komuniteti Mysliman është një fenomen integral social dhe kulturor, i pakufizuar nga çdo kornizë etnike. Ummeti Mysliman mund të konsiderohet një vëllazëri mbarëbotërore që bashkon kombet dhe kombësitë nën një çati, pavarësisht dallimeve fisnore dhe racore. Por kjo nuk do të thotë që Një Mysliman duhet të heqë dorë nga kombi i tij, të lërë popullin e tij, të mos e dojë Atdheun e tij, të humbasë kontaktin me kulturën kombëtare.

Udhëzimet e Kuranit Të Shenjtë mësojnë t'i trajtojnë të gjithë njerëzit në mënyrë të barabartë dhe t'u bëjnë mirë të gjithëve: të afërmve dhe miqve, udhëtarëve, të njohurve dhe të huajve. Nëse studioni me kujdes çështjen e detyrës njerëzore në Islam, mund të shihni se çdo Musliman ka përgjegjësi të rëndësishme - para së gjithash, për të afërmit dhe fqinjët. Kjo sugjeron se një vetëdije e thellë e detyrës ndaj rrethit të brendshëm, popullit dhe atdheut është baza e ndjenjave patriotike Në Islam

Ne e quajmë familjen dhe vatrën, tokën, ajrin që thithim, ujin që pimë, territorin e pasur dhe të gjerë, fshatin dhe njerëzit ku jetojnë miqtë dhe bashkëmoshatarët me të cilët jemi rritur, vendin ku jetojnë prindërit, bashkëshortët dhe fëmijët tanë të nderuar. Ne e quajmë një komunitet me një gjuhë, një histori dhe një kulturë një komb. Një person nuk zgjedh kombësinë e tij. Allahu e bën atë përfaqësues të njërit prej kombeve. Kur'ani I Shenjtë thotë për këtë: "O njerëz! Pa dyshim, ne Ju kemi lindur nga një burrë dhe një grua (Adami dhe Eva). Ne gjithashtu ju kemi krijuar si popuj dhe fise në mënyrë që të njihni njëri-tjetrin. Me të vërtetë, më të nderuarit ndër ju para Allahut janë të zotët. Pa dyshim, Allahu është Njohësi, Njohësi."(surah "Khujurat", 13 ajete).

Por Në Islam nuk ka vend për nacionalizëm në një kuptim negativ, kur një komb ngrihet në kurriz të poshtërimit të të tjerëve. Islami është një fe që bën thirrje për ruajtjen e një jete dhe rendi paqësor. Nuk ka vend për dhunë dhe luftë të brendshme në fenë tonë. Nxitja e armiqësisë është në kundërshtim me kanunet e Islamit. Islami është fe e miqësisë, unitetit dhe dijes.

Në një nga hadithet sahih thuhet: Ibn 'Abbas (Allahu qoftë i kënaqur me të dhe babanë e tij) transmeton se I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: "Zjarri nuk do të prekë dy sy. Ky është syri që qau nga frika e Allahut, dhe syri që mbajti vëzhgim në rrugën e Allahut."Ia dhashë at-Tirmizit. Do të thotë që hapësirat e gjera të Atdheut tonë të bukur duhet të trajtohen si Një Premtim dhe Testament i Madh i paraardhësve, të dorëzuar tek ne, pasardhësit, për ruajtje.

Atdheu është toka ku pushon hiri i paraardhësve, i cili u imponon një detyrë të veçantë pasardhësve. Për ta dashur Atdheun e tyre, një person duhet të njohë gjuhën, historinë dhe kulturën e tij amtare. Një person që nuk e vlerëson gjuhën e tij, kulturën kombëtare, gradualisht fillon të largohet nga rrënjët e tij. Gjuha është një pasqyrim i botës së brendshme, shpirtërore të një personi. Mendimi i secilit komb pasqyrohet në gjuhën e tij. Nëse është kështu, atëherë ruajtja e mjedisit gjuhësor është një nga mënyrat për të ruajtur kombin. Islami nuk ndalon asnjë komb të ruajë gjuhën e tij, të tregojë respekt për të.

Importantshtë e rëndësishme të kuptohet se nëse gjuha formon mendimin njerëzor, atëherë historia është vetëdije dhe kujtesë. Historia është një depo e mençurisë dhe fuqisë së madhe. Trashëgimia materiale dhe shpirtërore e fitoreve të mëdha dhe humbjeve të hidhura, poezitë për shfrytëzimet e paraardhësve tanë do të mbeten përgjithmonë në histori. Prandaj, feja Islame bën thirrje për studimin e historisë dhe nxjerrjen e mësimeve të dobishme prej saj. Islami na obligon të mbrojmë, si mollë e syrit tonë, pesë gjëra: fenë (besimin), jetën (shpirtin), arsyen (intelektin, dijen, arsyen), nderin (ndërgjegjen, pasardhësit), pronën. Mbrojtja e Atdheut përfshihet në këto pesë koncepte.

Çfarë do të thotë të duash Atdheun?

Kjo do të thotë që, para së gjithash, njeriu duhet të çmojë, mbrojë dhe shumëfishojë trashëgiminë e Atdheut që i përket popullit, të mos e harxhojë atë, ta trajtojë atë me gëzim, të kujdeset me kujdes për pjesën dhe fatin e secilit person. Kjo kërkon patriotizëm të lartë, dije të thellë, paqe dhe punë krijuese për hir të Allahut dhe të ardhmes së vendit. Dashuria për Atdheun duhet të pasqyrohet në veprime të mëdha dhe të vogla.

Të duash tokën në të cilën ai ka lindur dhe është rritur, me të cilën janë të lidhura të gjitha kujtimet, me të cilat është mësuar dhe mbërthyer me shpirtin e tij, është një pronë natyrore e natyrës njerëzore. Kur I Dërguari I Allahut (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) u largua Nga Meka, ai tha me hidhërim: "...Nga Allahu!...Po të mos isha larguar nga këtu, nuk do të të kisha lënë."(Ahmad, at-Tirmizi, etj.).

Nuk ka vend pa patriotizëm, nuk ka kuptim ta mbrosh atë, të luftosh për të. Realitetet e sotme janë të tilla që njerëzit humbasin kontaktin me tokën e tyre amtare, harrojnë paraardhësit e tyre, që do të thotë se ata nuk e shohin nevojën për të mbrojtur këtë tokë, për të ruajtur traditat dhe zakonet e paraardhësve të tyre, gjuhën e tyre amtare. Dhe sa më shumë njerëz ta kuptojnë këtë kërcënim, aq më i fortë dhe më i bashkuar do të jetë populli ynë. Prandaj, Një Mysliman duhet të kujtojë se patriotizmi është një manifestim i besimit. Të duash Atdheun do të thotë të duash popullin tënd, të jesh mirënjohës ndaj tyre për historinë e tyre të lavdishme, të duash tokën në të cilën jeton një person, të duash të gjitha gjërat e mira dhe të bukura që lidhen me të. Një Mysliman nuk zgjedh Atdheun e tij - ai është përgjegjës për të. Dashuria për Atdheun është një nga pjesët e besimit Të Një Muslimani. Ai e do atdheun e tij sepse mishëron mëshirën e Allahut ndaj vetes.

Një besimtar e do tokën e tij të lindjes dhe tokën e tij të lindjes. Ai është i lidhur me të dhe është i vetëdijshëm për përgjegjësinë e tij për mirëqenien e saj. Ai vlerëson historinë dhe kulturën e vendit të tij të lindjes, njeh dhe e do gjuhën e tij amtare. Ai respekton dallimet midis popujve dhe është i hapur për dialog midis kulturave. Ai e njeh veten si pjesë e Umetit të madh, duke bashkuar qindra popuj dhe kombësi dhe kurrë nuk tradhton interesat e tij. Për fat të mirë, ka shumë njerëz që mendojnë në këtë mënyrë, por nuk mjafton të mendosh saktë. Necessaryshtë e nevojshme të mësosh të tjerët dhe të veprosh, sepse mosveprimi i njerëzve të arsyeshëm është i mjaftueshëm për t'i bërë zërat e injorantëve të tingëllojnë gjithnjë e më afër.

Kurani i mëson Muslimanët t'i trajtojnë të gjithë njerëzit në mënyrë të drejtë, t'u bëjnë mirë të afërmve dhe miqve të ngushtë, të huajve dhe të huajve. Sidoqoftë, pas studimit të kujdesshëm të ajeteve, bëhet e qartë se detyrat e Një Muslimani ndaj të afërmve dhe fqinjëve të tij tejkalojnë në rëndësi dhe përmbajtje detyrat e tij ndaj atyre që jetojnë larg tij. Ndërgjegjësimi për detyrën e dikujt ndaj të afërmve dhe miqve të tij, ndaj popullit dhe tokës amtare është baza e patriotizmit në Islam.

Të duash Atdheun do të thotë të duash popullin tënd, të jesh mirënjohës ndaj tyre për historinë dhe kujdesin e tyre të lavdishëm, të duash tokën në të cilën jeton një person, të duash gjithçka të mirë dhe të bukur që lidhet me të. Një Mysliman nuk zgjedh Atdheun e tij — ai është përgjegjës për të. Ai e lidh fatin e tij me fatin e popullit të tij, kupton përgjegjësinë e tij për prosperitetin e tyre tokësor dhe mirëqenien shpirtërore. Myslimanët nuk e barazojnë dashurinë për Atdheun me qëndrimin ndaj çdo bashkatdhetari, sepse midis tyre mund të ketë njerëz të padrejtë të privuar nga spiritualiteti dhe morali.

Dashuria për Atdheun është një nga pjesët e përgjegjësisë Së Një Muslimani. Ai e do atdheun e tij sepse mishëron mëshirën e Allahut ndaj vetes. Dhe ashtu si trupi jeton për aq kohë sa është i lidhur me shpirtin, ashtu edhe një besimtar Mysliman ndjen plotësinë e jetës për aq kohë sa është i lidhur me popullin e tij dhe punon për të mirën e tyre.

Atdheu është më shumë se vendi në të cilin një person ka lindur dhe është rritur. Për ta gjetur atë, duhet të bashkoheni me historinë dhe traditat e saj, mënyrën e jetës dhe zakonet, lumenjtë dhe liqenet, luginat dhe malësitë. Çdo komb punon dhe pushon në mënyrën e vet, hidhërohet dhe gëzohet, sodit dhe arsyeton, ndërton shtëpi dhe drejton një familje. Të njëjtat kushte klimatike, kushte të ngjashme pune dhe jetese, interesa të përbashkëta dhe norma të sjelljes — e gjithë kjo i bashkon njerëzit dhe i bashkon ata. Shteti i vulos këto marrëdhënie me një sistem ligjesh dhe vlerash.

Për ta dashur Atdheun, një person duhet të njohë dhe të dojë gjuhën e popullit të tij, historinë dhe kulturën e tij. Për dikë që nuk ndjen nevojën për gjuhën e tyre amtare dhe kulturën amtare, njerëzit dhe objektet humbasin çdo vlerë. Gjuha shpreh botën e brendshme të një personi. Çdo gjuhë ka mënyrën e vet të veçantë të të menduarit dhe është shprehje e një mënyre të caktuar jetese. Ky është mekanizmi kryesor për ruajtjen e identitetit unik të popullit dhe kombit. Sipas Islamit, respektimi dhe ruajtja e gjuhës kombëtare është e drejtë dhe detyrë e çdo kombi. Prandaj, është detyrë e çdo personi të respektojë gjuhët e popujve të tjerë dhe të përmbahet nga çdo veprim që cenon të drejtën për të ruajtur gjuhën e tyre amtare.

Nëse gjuha formon mënyrën se si njerëzit mendojnë, atëherë historia formon kujtesën e tyre. Historia është një thesar i mençurisë dhe fuqisë, duke lënë një shenjë të thellë në jetën dhe vetëdijen e njerëzve. Kujtimi i fitoreve të mëdha dhe humbjeve të hidhura, legjendave dhe përrallave të vërteta të trimërisë dhe heroizmit të paraardhësve krijojnë një ndjenjë të thellë uniteti dhe solidariteti midis çdo kombi.

Sidoqoftë, duhet të dini se ndonjëherë ruajtja e unitetit të një kombi varet nga aftësia për të "harruar" një pjesë të historisë që lidhet me luftërat e përgjakshme që kaloi në rrugën drejt unitetit. Kjo nuk do të thotë shtrembërim, fshirje ose shkatërrim i plotë i fakteve historike të regjistruara në kronika. Mjafton të mos lejojmë që këto fakte të motivojnë sjelljen tonë në mënyrë që të mësojmë vetëm mësime të dobishme prej tyre.

Dashuria për Atdheun është një ndjenjë e natyrshme, dhe një person e ndjen atë në mënyrë të pandërgjegjshme. Për një person që është i pasur shpirtërisht, kjo përkthehet në një vetëdije për detyrën e tij, njohje të mëshirës së Allahut dhe mirënjohje për të. Por nëse një person është i varfër në shpirt, atëherë kjo ndjenjë kthehet në një instinkt të verbër, ndonjëherë duke eklipsuar ndjenjën e drejtësisë dhe zërin e arsyes. Prandaj, Islami na bën thirrje që ta çmojmë këtë ndjenjë në mënyrë të shenjtë, të çmojmë vetëm dashurinë e pastër për Atdheun, që nuk shoqërohet me motive egoiste dhe patos hipokrit.

Patriotizmi në terminologjinë E Sheriatit do të thotë "obligim për të qenë së bashku me shoqërinë Muslimane dhe sunduesin e saj, duke iu bindur atij në të gjitha gjërat e lejueshme."Thisshtë ky parim që është një nga parullat kryesore të ndjekësve Të Ahli Sunnah wal Jama'a. Kjo është arsyeja pse fjala "Jama'a" në emër të besimit "Ahli Sunnah wal Jama'a" tregon rëndësinë e këtij parimi në aqidën tonë. Nga kjo rrjedh se ndjekësit e Ahli Sunnetit wal Jama'a janë ata që ndjekin Sunnetin e Profetit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) dhe bashkohen me shoqërinë Myslimane rreth sundimtarit Mysliman.

Duke marrë parasysh sa më sipër, bëhet e qartë se Një Mysliman që ka shtetësinë e një shteti Mysliman është i detyruar të lidhet me këtë shtet dhe ta konsiderojë atë atdheun e tij. Gjithashtu, nga sa më sipër, na bëhet e qartë se Një Mysliman është i ndaluar të identifikojë veten dhe të bashkohet me Çdo Xhamaat ose grup që betohet në emirat e tyre, dhe në këtë mënyrë të ndajë dhe ndajë shoqërinë Myslimane.

E njëjta gjë vlen edhe për të gjitha partitë opozitare politike që janë krijuar për të ndarë shoqërinë Myslimane dhe për të ardhur në pushtet duke mbështetur një grup të caktuar njerëzish në këtë shoqëri. Në parti të tilla, ka edhe emire (edhe pse tani quhen udhëheqës ose kryetarë të partive), të cilëve u binden të gjithë anëtarët e partisë në vend që t'i nënshtrohen sundimtarit legjitim.

Islami është fe e së vërtetës dhe mençurisë, i thërret Myslimanët drejt unitetit dhe bashkimit dhe i urdhëron ata të jenë larg fraksioneve dhe trazirave të përçara. Prandaj, Një Mysliman duhet të mbajë lidhje me bashkëqytetarët e tij (d.m. th., me shoqërinë Myslimane të vendit të tij), të tregojë një dëshirë për unitet me ta dhe të forcojë lidhjet e ndihmës reciproke midis tyre.

Me të vërtetë, dashuria dhe kujdesi i ndërsjellë i bashkëqytetarëve për njëri-tjetrin janë përbërës shumë të rëndësishëm të shoqërisë, duke kontribuar në eliminimin e mangësive të shtetit, prosperitetin dhe përparimin e tij. Ai gjithashtu kontribuon në arritjet e ndryshme të shtetit, zhvillimin e tij intelektual, realizimin e së mirës së përbashkët për bashkëqytetarët e tij dhe konfrontimin e suksesshëm të krizave të ndryshme. E gjithë kjo është sipas fjalëve të Allahut Të Madhëruar: "Ndihmoni njëri-tjetrin në devotshmëri dhe frikë Nga Zoti, por mos e ndihmoni njëri-tjetrin në mëkat dhe armiqësi. Kini frikë Allahun, sepse Allahu është i rëndë në dënim."(Kur'an, Sure "Vakt": 2).

Gjithashtu, në përputhje me mësimet E Islamit, Një Mysliman duhet të shmangë bashkëpunimin me organizatat e brendshme dhe të jashtme që kërcënojnë sigurinë dhe stabilitetin e vendit të tij. Një Mysliman duhet të paralajmërojë bashkëqytetarët e tij kundër kërcënimit të përçarjes. Allahu I Madhëruar thotë: "Burrat Dhe gratë Besimtare janë ndihmësit dhe miqtë e njëri-tjetrit. Ata urdhërojnë të bëjnë të miratuarit dhe ndalojnë të dënuarit, kryejnë namazin, paguajnë zekatin, i binden Allahut dhe Të Dërguarit të tij. Allahu do të ketë mëshirë për ta. Vërtet, Allahu është I Fuqishmi, I Urti."(Kur'an, Sure "Pendimi": 71).

Allahu I Madhëruar gjithashtu thotë: "nëse ata ju kërkojnë ndihmë në çështjet e fesë, atëherë ju duhet të ndihmoni, përveç nëse kjo ndihmë drejtohet kundër njerëzve me të cilët keni lidhur një traktat. Allahu e sheh atë që bëni ju."(Kur'an, Sure "Trofe": 72).

Ne i kërkojmë Allahut Të Madhëruar të vendosë njerëzit e të gjitha vendeve Myslimane dhe sundimtarët e tyre mbi të vërtetën.