Река веры и берега братства

The River of Faith and the shores of Brotherhood / İnanç Nehri ve Kardeşlik kıyıları / Lumi I Besimit dhe brigjet E Vëllazërisë

Жизнь — это течение. Человек — как река. Мы можем казаться похожими: издалека — одна и та же вода, та же гладь, те же берега. Но подойдёшь ближе — и откроется неповторимая история. Бывает, река шумит и бурлит, бывает, еле слышно струится. Иногда она сужается, иногда выходит из берегов. А порой кажется, будто вовсе остановилась… Так и души людей. Внешне мы часто похожи: все говорим, смеёмся, работаем, молимся. Но за этим — бесконечная глубина. У каждого — своё течение, свои камни на дне, свои испытания, свои тихие слёзы...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

«Люди похожи на реки» — метафора, за которой скрыта глубокая мудрость. Вода в реках на первый взгляд одинакова, но каждая река — это отдельный путь, отдельная история. Так же и люди: внешне мы можем быть похожи, но в глубине — каждый из нас уникален, со своим характером, испытаниями, скорбями, радостями, ошибками и внутренней борьбой. Понять это — значит приблизиться к сути истинного братства в Исламе. Сегодня, когда мир наполнен хаосом, стрессом, социальными и духовными кризисами, мусульмане всё чаще теряют связь друг с другом. Утрачивается простое человеческое внимание, сочувствие, эмпатия. Мы, как в метафоре, озабочены только своей «рекой», не замечая, как иссякают другие. Это и есть настоящая духовная болезнь — равнодушие.

В жизни каждого человека, каждой общины, наступает момент, когда необходимо остановиться, присмотреться и задуматься. Мудрецы говорили: "Люди подобны рекам — внешне вода во всех одинакова, но каждая несёт свой путь, глубину, течение и тайну." Это сравнение особенно актуально сегодня, когда мы, мусульмане, переживаем эпоху внутреннего разрыва, равнодушия и отсутствия истинного понимания между собой. Так же, как река меняет своё русло, бурлит или замирает, так и сердце человека не стоит на месте. Оно живое. Иногда оно спокойно, иногда страдает, иногда готово к переменам, а порой кажется замершим, безжизненным. Но даже самая спокойная река может внезапно выйти из берегов, если накопленное давление становится слишком велико.

Мы, мусульмане, часто забываем, что наш долг не только в совершении намаза, поста и хаджа, но и в том, чтобы быть друг для друга опорой, Светом и руководством. Аль-Хасан аль-Басри сказал: «Вы не выполните обязанности перед вашими братьями и сестрами, пока не пожелаете им того, чего желаете себе». Это касается и тех, кто рядом с нами, и тех, кто находится вдалеке от пути Истины. Каждый из нас — частица одной общей Уммы. И когда одна часть болит, должна чувствовать вся Умма.

Сегодня мы хотим обратиться к сестре по вере — Сельме. Ты слышала слова, обращённые тебе, ты не отвернулась полностью, ты не закрыла дверь, хотя могла бы. Это говорит о том, что Аллах (Субхана ва Та’аля) всё ещё дарует тебе шанс. Он не оставил тебя. Он дал тебе возможность услышать, осознать, изменить. Если ты хочешь получать наставления — откликнись. Если ты не хочешь — пусть будет так. Но помни: даже тот, кто просто не отказался от слов Истины, уже делает шаг к Свету. Не позволяй равнодушию взять верх над твоей душой. Пусть Аллах направит тебя на Прямой Путь.

Сельма, если ты это читаешь, знай: Всевышний Аллах не зря оставляет в жизни напоминания. Он не случайно окружает тебя наставлениями. И если ты пока не готова ответить — это не конец, но это и не повод откладывать. Это значит, что твоё сердце ещё живо. Ты ещё слышишь. Даже если молчишь. «Воистину, ты не можешь наставить тех, кого любишь, но Аллах наставляет, кого пожелает». Сура Аль-Касас, 28:56. Те, кто передают тебе слова наставления — не твои судьи, не твои враги, и не те, кто на тебя "давит". Это люди, которым не безразлична твоя душа. Это те, кто чувствует, как твоя «река» медленно засыхает — и хотят, чтобы она снова зазвучала, зажурчала, очистилась.

Сельма, ты ещё не закрылась. Это уже милость от Аллаха. Не каждый, кого призывают, сохраняет тишину. Кто-то сразу отворачивается, кто-то высмеивает, кто-то блокирует и забывает. Но ты, хотя бы, ещё слушаешь. А это — первый шаг. Может быть, тебе страшно. Может, ты не чувствуешь себя готовой. Но знай: Аллах ждёт тебя, не с гневом, а с Милостью. Он — Ар-Рахман, Ар-Рахим. И если ты сделаешь один шаг — Он сделает несколько навстречу тебе.

Ты — река, текущая по Воле Аллаха. Тебе дано то, чего нет у других. И если кто-то из братьев по вере протянул тебе слово, наставление, призыв — это не случайность. Это знамение того, что Аллах не оставил тебя. Может быть, ты не готова отвечать. Может быть, ты молчишь. Но, альхамдулилЛях, ты хотя бы не прерываешь этот поток. Это уже милость. Потому что есть люди, которые не просто не слушают — они отталкивают, затыкают уши, блокируют тех, кто хочет для них добра. Ты не сделала этого. И это уже шанс.

Послушай, Сельма. Этот мир временный. И мы, как реки, однажды впадём в своё море — либо Милости, либо Наказания. Сегодня тебе даётся возможность впасть в океан спасения. Даже если не отвечаешь — продолжай слушать. Даже если не делаешь резких шагов — просто останься рядом с наставлением. Оно работает, даже если ты этого пока не ощущаешь. Пророк ﷺ сказал: «Религия — это наставление (ан-насиха)». (Муслим, 55). Если тебе напоминают, это потому что о тебе не забыли. Это потому что тебя любят ради Аллаха. И если ты поднимешь глаза к Небу, даже со вздохом, даже с каким-то сомнением — Аллах услышит.

Быть рекой — не значит плыть только для себя. Наши воды питают других, вливаются в судьбы, создают общую Умму. Мы — одна Умма, как один организм. Если одна часть болит, болит всё тело. Сельма — это не только имя. Это образ тех сестёр, которые сейчас между сомнением и Истиной. Между равнодушием и пробуждением. Не забывайте о них. Пишите им. Улыбайтесь им. Молитесь за них. Может, именно ваше слово станет мостом, по которому они перейдут к Свету. О, Аллах, раскрой сердце сестры Сельмы и тех кто нуждается в наставлении к Истине. Удали завесу страха, сомнения и лени. Наполни её душу Светом веры и силы. Даруй ей любовь к Тебе и тем, кто напоминает о Тебе. Пусть её река не засохнет, а потечёт чисто, уверенно и благородно, орошая её жизнь и жизни тех, кто рядом.

Сегодняшнее поколение мусульман сталкивается не с внешним врагом, а с внутренней  вакциной — равнодушия. Мы видим боль, но не чувствуем её. Мы знаем, что сестра или брат нуждаются в помощи, но продолжаем идти своим путём. Мы читаем Коран, но не воплощаем его аяты в жизнь. Пророк ﷺ сказал: «Тот, кто не заботится о делах мусульман, не является одним из них».

Это назидание касается нас всех. Мы должны научиться снова видеть в каждом человеке живую душу, которая ищет Света, любви, поддержки. Мы должны учиться смотреть глазами милосердия и слышать голос сердца. Не суди строго. Прояви сострадание. Подари утешение тем, кто в беде. Учись слушать, прежде чем говорить. Молись за тех, кто отдалился. Прикоснись к сердцу другого не осуждением, а любовью. Ведь именно в этом сила верующего — не в том, чтобы быть правым, а в том, чтобы быть добрым. Не в том, чтобы указывать пальцем, а в том, чтобы протянуть руку.

Мы строим плотины. Плотину эгоизма («моя жизнь, мои проблемы»), плотину гордыни («я лучше знаю, я праведнее»), плотину осуждения («посмотри на неё, она не так одета, не то говорит»). И наши реки перестают сообщаться. Каждая остаётся в своём замкнутом мирке. Но река, лишённая притоков и движения, превращается в болото. Вода в ней застаивается, мутнеет, в ней заводятся болезни. Точно так же мусульманин, оторванный от общины, от братства, духовно застаивается. Его сердце черствеет, а шайтану легче всего одолеть того, кто один, как волку легче утащить отбившуюся от стада овцу. Наше равнодушие — это молчаливое согласие на то, чтобы река нашего брата или сестры пересохла. Это и есть та гибель, которая страшнее любого внешнего врага.

И вот, мы смотрим на одну особенную реку — реку твоей души, сестра Сельма. К твоим берегам доносятся слова напоминания, слова Ислама. Они подобны чистой дождевой воде, которую Всевышний посылает, чтобы наполнить твою реку, укрепить её течение и очистить воды. Твоё молчание... Что оно значит? Люди, не понимающие природу рек, сказали бы: «Она пуста. Она не отвечает. Ей всё равно». Но мы, пытаясь обрести мудрость, о которой говорилось вначале, скажем иначе. Молчание реки — это не всегда знак пустоты.

Возможно, твоя река сейчас очень глубока и тиха. Ты слышишь всё, но перерабатываешь это внутри, в тишине своего сердца. Тебе нужно время, чтобы эти слова опустились на дно и стали частью твоего мира. Возможно, под спокойной поверхностью твоей реки сейчас бурлят подводные течения. В душе идёт борьба, сомнения сменяются надеждой, и ты просто не знаешь, как выразить то, что происходит внутри. Любое слово кажется не тем.

Возможно, твоя река устала. Долгий путь, засушливые периоды жизни отняли у неё силы, и сейчас она просто медленно течёт, набираясь мощи, чтобы ответить, когда будет готова. То, что ты не возводишь плотину — не блокируешь, не отписываешься — это хороший знак. Это значит, что русло открыто. Это значит, что ты позволяешь дождевой воде милости Аллаха падать на твою поверхность. И это не просто шанс. Это и есть милость Аллаха в действии. Он не оставляет тебя. Он посылает тебе напоминание через других людей, потому что Он — аль-Вадуд (Любящий) и ар-Рауф (Сострадательный).

Польза может быть не видна сразу. Семя, брошенное в землю, не даёт росток в тот же миг. Но оно уже в земле, и Аллах силой Своей взрастит его, когда придёт время. Тот, кто призывает, выполняет свою часть — он сеет семя. Твоя часть, сестра, — не дать почве своего сердца окаменеть. Не бойся своего состояния. Не кори себя за медлительность или молчание. Пойми: каждая капля напоминания, которую ты принимаешь в своё сердце, — это уже акт поклонения. Просто скажи в сердце: «О Аллах, я слышу. Помоги мне, спаси меня. Дай мне Джаннат Фирдаус». Даже самое малое движение — мысленный ответ, ду'а за того, кто напоминает, мгновение размышления — может стать началом великого, полноводного течения, которое понесёт тебя прямо в сады Рая, иншаАллах.

Пусть же Всевышний Аллах сделает наши души полноводными реками, текущими в границах Его религии. Пусть Он объединит наши реки в могучий океан Уммы, полный взаимопонимания, сострадания и любви. Пусть Он смягчит сердце нашей сестры Сельмы и каждого, кто ищет путь, и наполнит их души светом Своего Руководства. Наша вера — это живая река. Она не должна пересыхать от равнодушия и леденеть от жестокости. Пусть она течёт через наши сердца, наполняя их Светом, милостью и единением. 

Пусть Аллах сделает нас теми, кто не только говорит о вере, но живёт ею. Кто способен простить, понять, поддержать. Кто способен видеть в каждом человеке ценность, данную ему Всевышним. «Поистине, помощь Аллаха близка». Сура 2, аят 214. И пусть Он направит Сельму и всех нас на Прямой Путь — путь терпения, смирения и истинной любви к Нему и Его рабам. Аминь!

The River of Faith and the shores of Brotherhood

Life is a flow. A person is like a river. We may seem similar: from afar — the same water, the same surface, the same banks. But come closer — and you will see a unique story. Sometimes a river roars and bubbles; sometimes it barely flows. At times it narrows, at times overflows its banks. And sometimes it seems to have stopped altogether… So too are human souls. Externally we often look alike: all speak, laugh, work, pray. But beneath this lies infinite depth. Each of us has our own current, our own stones on the bottom, our own trials, our quiet tears...

Praise be to Allah, whom we praise and to whom we call for help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from bad deeds. Whomever Allah guides, none can mislead. And whomever He leaves behind, none can guide. We bear witness that there is no one worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. Then:

"People are like rivers" — a metaphor hiding deep wisdom. The water in rivers may appear the same at first glance, but each river is a separate path, a unique story. So too with people: outwardly we may resemble one another, but inside — each of us is unique, with our own character, trials, sorrows, joys, mistakes, and inner struggles. To understand this is to approach the essence of true brotherhood in Islam.

Today, when the world is filled with chaos, stress, social and spiritual crises, Muslims increasingly lose connection with one another. Simple human attention, compassion, empathy — these are fading away. As in the metaphor, we are only concerned with our own "river," not noticing how others are drying up. This is the true spiritual illness — indifference.

In the life of every person, every community, comes a moment when we must stop, look closely, and reflect. The sages said: "People are like rivers — outwardly the water in them all looks the same, yet each carries its own path, depth, current, and secret." This comparison is especially relevant today, as Muslims experience an era of internal division, indifference, and lack of true understanding between us.

Just as a river changes its course, rages or stills, so too does the human heart never remain still. It is alive. Sometimes it is calm, sometimes it suffers, sometimes it's ready for change, and sometimes it seems frozen, lifeless. Yet even the calmest river can suddenly overflow its banks if the pressure becomes too great.

We Muslims often forget that our duty is not only in performing prayer, fasting, and Hajj, but also in being support, light, and guidance for one another. Al-Hasan al-Basri said: “You will not fulfill your duties toward your brothers and sisters until you desire for them what you desire for yourself.” This applies both to those who are near us and to those far from the Straight Path. Each of us is a part of the same Ummah. And when one part suffers, the entire Ummah should feel that pain.

Today we want to address a sister in faith — Selma. You have heard the words spoken to you; you did not completely turn away, nor did you close the door, although you could have. This shows that Allah (Subhanahu wa Ta'ala) still gives you a chance. He has not abandoned you. He gave you the opportunity to hear, understand, and change. If you wish to receive guidance — respond. If not — let it be. But remember: even someone who simply doesn’t reject the words of truth is already taking a step toward the Light. Do not allow indifference to overpower your soul. May Allah guide you to the Straight Path.

Selma, if you are reading this, know that Almighty Allah does not leave reminders in life by accident. He deliberately surrounds you with guidance. And if you are not ready to respond — that is not the end, but neither is it an excuse to delay. It means your heart is still alive. You still hear. Even if you are silent. “Indeed, you cannot guide those you love, but Allah guides whom He wills.” Surah Al-Qasas, 28:56. Those who offer you words of guidance are not your judges, not your enemies, not those who 'pressure' you. These are people who care about your soul. These are the ones who feel how your ‘river’ is slowly drying up — and want it to flow again, to sing again, to purify itself.

Selma, you have not closed yourself off. That is already a mercy from Allah. Not everyone who is called remains silent. Some turn away immediately, some mock, some block and forget. But you, at least, are still listening. And that is the first step. Maybe you're afraid. Maybe you don't feel ready. But know: Allah is waiting for you — not with anger, but with mercy. He is Ar-Rahman, Ar-Rahim. And if you take one step — He will take many toward you.

You are a river flowing by the Will of Allah. What you have been given is not found in others. And if a brother or sister in faith has extended a word, advice, a call — it is not by chance. It is a sign. A sign that Allah has not abandoned you. Perhaps you are not ready to respond. Perhaps you are silent. But Alhamdulillah, you do not cut off this stream. That is already a blessing. Because there are people who do not just fail to listen — they push away, cover their ears, block those who wish them good. You did not do that. And that is already a chance.

Listen, Selma. This world is temporary. And we, like rivers, will one day flow into our sea — either of Mercy, or of Punishment. Today you are given the opportunity to enter the ocean of salvation. Even if you do not answer — keep listening. Even if you do not make sudden steps — simply remain close to the reminder. It works, even if you do not feel it yet. The Prophet ﷺ said: “Religion is sincere advice (an-nasiha).” (Muslim, 55). If you are reminded, it is because you have not been forgotten. It is because you are loved for the sake of Allah. And if you raise your eyes to the Heavens, even with a sigh, even with doubt — Allah hears.

To be a river does not mean to flow only for oneself. Our waters nourish others, shape destinies, create a shared Ummah. We are one Ummah, one body. If one part hurts, the whole body feels pain. Selma is not only a name. She is a symbol of those sisters who are now between doubt and Truth. Between indifference and awakening. Do not forget them. Write to them. Smile at them. Pray for them. Perhaps your very words will become the bridge across which they cross to the Light.

O Allah, open the heart of our sister Selma and all those in need of guidance to the Truth. Remove the veil of fear, doubt, and laziness. Fill her soul with the Light of faith and strength. Grant her love for You and for those who remind her of You. Let her river not dry up, but flow clearly, confidently, and nobly, nourishing her life and the lives of those around her.

The current generation of Muslims faces not an external enemy, but an internal virus — indifference. We see pain, but do not feel it. We know a sister or brother needs help, but continue on our way. We read the Qur’an, but do not live its verses. The Prophet ﷺ said: “Whoever does not care for the affairs of Muslims is not one of them.”

This advice concerns all of us. We must learn to see in every person a living soul seeking Light, love, and support. We must learn to look with eyes of mercy and to hear the voice of the heart. Do not judge harshly. Show compassion. Offer comfort to those in hardship. Learn to listen before speaking. Pray for those who have drifted away. Touch another’s heart not with condemnation, but with love. For indeed, the power of the believer lies not in being right, but in being kind. Not in pointing fingers, but in extending hands.

We build dams — dams of egoism (“my life, my problems”), dams of pride (“I know better, I am more righteous”), dams of judgment (“look at her, she is dressed differently, speaks wrongly”). And our rivers stop communicating. Each remains in its own enclosed world. But a river deprived of tributaries and movement turns into a swamp. Its waters stagnate, grow murky, and disease spreads. Likewise, a Muslim separated from the community, from brotherhood, spiritually stagnates. His heart hardens, and Shaytan finds it easiest to overcome one who is alone, like a wolf easily snatching a sheep that strayed from the flock. Our indifference is silent agreement that our brother’s or sister’s river dries up. This is the destruction more terrible than any external enemy.

And here we look at one special river — the river of your soul, dear sister Selma. Words of reminder reach your shores — words of Islam. They are like pure rainwater sent by Allah to fill your river, strengthen its current, and cleanse its waters. Your silence... What does it mean? People who do not understand the nature of rivers would say: “She is empty. She does not reply. It means nothing to her.” But we, striving for the wisdom mentioned earlier, will say differently. The silence of a river is not always a sign of emptiness.

Perhaps your river is now very deep and quiet. You hear everything, but process it within, in the silence of your heart. You need time for these words to settle at the bottom and become part of your world. Perhaps under the calm surface of your river, underwater currents rage. In your soul, struggle and doubts give way to hope, and you simply don’t know how to express what is happening inside. Any word seems inadequate.

Perhaps your river is tired. A long journey, dry periods of life have drained its strength, and now it simply flows slowly, gathering power to respond when ready. The fact that you do not build barriers — do not block, do not unsubscribe — is a good sign. It means the channel is open. It means you allow the rainwater of Allah’s mercy to fall upon your surface. And this is not just a chance. This is mercy from Allah in action. He has not abandoned you. He sends you reminders through other people because He is Al-Wadud (The Loving) and Ar-Ra'uf (The Compassionate).

The benefit may not be seen immediately. A seed cast into the soil does not sprout instantly. But it is already in the ground, and Allah, with His Power, will grow it when the time comes. Whoever calls fulfills their part — they plant the seed. Your part, dear sister, is to prevent the soil of your heart from hardening. Do not fear your state. Do not blame yourself for slowness or silence. Understand: every drop of reminder you accept into your heart — is already an act of worship. Just whisper in your heart: “O Allah, I hear. Help me, save me. Grant me Jannat al-Firdaws.” Even the smallest movement — a thought response, a du’a for the one reminding, a moment of reflection — may be the beginning of a mighty, full-flowing current that will carry you straight into the gardens of Paradise, InshaAllah.

May Almighty Allah make our souls mighty rivers flowing within the boundaries of His religion. May He unite our rivers into a powerful ocean of Ummah, full of understanding, compassion, and love. May He soften the heart of our sister Selma and every seeker of the path, and fill their souls with the light of His Guidance.

Our faith is a living river. It must not dry up from indifference nor freeze from cruelty. May it flow through our hearts, filling them with Light, mercy, and unity.

May Allah make us those who not only speak of faith, but live it — those capable of forgiving, understanding, supporting. Those capable of seeing in every person the value given by the Almighty. “Indeed, the help of Allah is near.” Surah Al-Baqarah, verse 214. And may He guide Selma and all of us to the Straight Path — the path of patience, humility, and true love for Him and His servants. Ameen!

İnanç Nehri ve Kardeşlik kıyıları

Hayat bir akıştır. İnsan nehir gibidir. Benzer görünüp farklı olabiliriz. Uzaktan aynı su, aynı yüzey, aynı kıyılar gibi görünüriz. Ancak yaklaştığınızda, eşsiz hikayelerin ortaya çıktığını görürsünüz. Bazen bir nehir gürültülü ve köpüklüdür, bazen neredeyse hissedilmez derecede sessizdir. Bazen daralır, bazen taşar. Ve bazen tamamen durmuş gibi görünür... İnsan ruhları da böyledir. Dışarıdan benzer görünseler de içinde sonsuz derinlikler barındırırlar. Her birimizin kendine özgü bir akışı vardır, kendi içsel deneyimleri, zorlukları, sessiz gözyaşları vardır...

Allah'ı övüyoruz, O'na yardım ve aff için dua ediyoruz. Ruhlarımızın ve kötü işlerimizin kötülüğünden Allah'a sığınıyoruz. Allah tarafından doğru yola iletilmiş kişiyi kimse sapıklığa sürükleyemez. Kimi Allah terk ederse, kimse o kişiyi doğru yola getiremez. Tanrı'nın tek olduğu, Hz. Muhammed'in ise O'nun kululuğu ve elçiliği şahadetinde bulunuyoruz. Sonra şöyle diyoruz:

"İnsanlar nehirler gibidir" — derin bilgeliği saklayan bir metafordur. Nehirlerdeki su dışarıdan aynı görünebilir ama her nehrin ayrı bir yolu, hikayesi vardır. Aynı şekilde insanlar da dışarıdan benzer olsalar da içinde yaşadıkları karakter, zorluklar, acılar, mutluluklar, hatalar ve içsel mücadelelerle her birimiz eşsiziz. Bu farkındalık bizi İslam'daki gerçek kardeşliğin özüne götürür.

Bugün dünya kaos, stres, sosyal ve ruhsal krizlerle dolu. Müslümanlar birbirinden kopmaya başlamıştır. Basit insanlık değerleri, merhamet ve empati kaybolmaktadır. Metfora göre, sadece kendi "nehrimizle" ilgileniyor, diğerlerinin kuruduğunu fark etmiyoruz. Gerçek manevi hastalık budur: duyarsızlık.

Her kişinin ve toplumun hayatında bir durup düşünmesi gereken anlar vardır. Bilgeler demişti ki: "İnsanlar nehirler gibidir; dışarıdan hepsinde aynı su varmış gibi gözükür ama her biri farklı bir yol, derinlik, akıntı ve sırra sahiptir." Özellikle günümüzde Müslümanların içsel çatlaklar, duyarsızlık ve birbirini anlamama yaşadığı bu dönemde bu karşılaştırma çok daha geçerlidir.

Bir nehrin yatağını değiştirdiğini, kabardığını ya da sessizleştiğini bildiğimiz gibi insan kalbi de sabit değildir. Canlıdır. Bazen sakin, bazen üzgün, bazen değişime hazırdır, bazen de cansız gibi görünür. Fakat en sakin nehir bile biriken basıncın çok büyümesiyle birden taşabilir.

Müslümanlar genellikle namaz kılmak, oruç tutmak ve hacca gitmekle kalmayıp birbirimize destek, ışık ve rehberlik olma görevimizi unuturlar. El-Hasan el-Basri şöyle demiştir: "Kardeşleriniz için kendiniz için istediğiniz şeyi istemeye kadar onlara borcunuzu yerine getirmemiş olursunuz." Bu hem yanında olanlara hem de doğru yoldan uzaklaşanlara yöneliktir. Hepimiz tek bir ümmetin parçasıyız. Bir kısmı acı çektiği zaman tüm ümmet bunu hissetmelidir.

Bugün imanlı bir kardeşimize, Selma'ya sesleniyoruz. Sana söylenen sözleri duymuşsun, tamamen dönüp gitmemişsin, kapıyı kapatmamışsın. Allah (celle celâluhu), seni hâlâ bir fırsatla karşılıyor. Seni terk etmemiş. Dinlemek, anlamak ve değişim için sana fırsat vermiştir. Eğer öğüt almak istiyorsan yanıt ver. İstemiyorsan öyle kalsın. Ama hatırla: gerçeği reddetmeyen kişi bile ışığa ilk adımı atmış demektir. Kalbinize duyarsızlık yerleşmesine izin vermeyin. Allah sizi doğru yola yöneltsin.

Selma, eğer bunu okuyorsan bil ki Allah hayatımızdaki hatırlatıcıları tesadüf olarak koymaz. Sana sürekli yönlendirici sözler göndererek seni yalnız bırakmadığını gösterir. Cevap vermeye hazır olmasan bile bu son değil ama ertelemek için de mazeret değildir. Bu durum kalbinin hâlâ canlı olduğunu gösterir. Hâlâ dinliyorsun. Ne kadar sessiz kalsa da. "Gerçekten, sevdiğin kişileri doğru yola iletmen mümkün değildir ancak Allah dilediğini doğru yola iletir." Sure-i Kassas, 28:56. Sana öğüt verenler yargıçların ya da düşmanlarının değil, senin ruhuna değer veren kişilerdir. Onlar senin 'nehir'inin yavaş yavaş kuruduğunu hisseder ve tekrar akan, temizlenmiş bir nehir olmasını isterler.

Selma, henüz kendini kapatmadın. Bu zaten Allah'ın bir lütfudur. Çağrılan herkes sessiz kalmaz. Kimi hemen uzaklaşır, kimisi alay eder, kimisi engeller ve unutur. Ama sen en azından dinliyorsun. Bu zaten ilk adımdır. Belki korkuyorsundur. Belki hazır hissetmiyorsun. Ama bil ki Allah sana kızgınlıkla değil rahmetle bekliyor. O Rahman ve Rahim'dir. Sen bir adım atarsan O birçok adım gelir.

Sen, Allah’ın iradesiyle akan bir nehrisin. Başkalarının sahip olmadığı bazı şeylere sahipsin. Eğer inançta bir erkek veya kadın sana öğüt, nasihat ya da çağrı sunmuşsa bu tesadüf değildir. Bu bir işaret, bir haberdir. Allah’ın seni terk etmediğinin bir kanıtıdır. Belki cevap vermeye hazır değilsindir. Belki sessizsin. Ama hamdolsun bu akışı kesmiyorsun. Bu zaten bir lütfun yansımasıdır. Çünkü bazı insanlar sadece dinlemekle kalmaz, iyilik dilemek isteyenleri iterler. Sen böyle yapmadın. Bu zaten büyük bir fırsat.

Dinle Selma. Bu dünya geçicidir. Bizler bir gün nehirlerimizi denize dökerek ya Rahmet ya da Ceza ile karşılaşacağız. Bugün senin için kurtuluş denizine ulaşma fırsatı doğmuştur. Cevap veremesen bile dinlemeye devam et. Aniden hareket etmese bile öğütten uzaklaşmadan yakın dur. Etkisini henüz hissetmese de çalışıyor. Peygamberimiz ﷺ şöyle buyurmuştur: “Din samimi öğütlerden ibarettir (an-nasıha).” (Müslim, 55). Eğer seni uyarıyorlarsa, çünkü sen unutulmamışsın. Çünkü seni Allah için sevenler var. Gökyüzüne bakıp bir nefesle bile şüpheyle bakarsan Allah duyar.

Nehir olmak sadece kendin için akmak anlamına gelmez. Suların diğerlerini beslediğini, kaderleri şekillendirdiğini, ortak bir Ümmet yarattığını unutma. Biz bir Ümmetiz, tek bir bedeniz. Bir kısmı acı çekerse tüm beden hisseder. Selma sadece bir isim değil. Şüphe ile Hak arasında kalan, duyarsızlıkla uyanış arasında bulunan kadınları sembolize eder. Onları unutmayın. Onlara yazın. Gülümseyin. Onlar için dua edin. Belki de sizin sözleriniz onları ışığa götürecek köprü olacaktır.

Ey Allah, kardeşimiz Selma'nın kalbini ve doğruluk arayan herkesin kalbini aç. Korku, şüphe ve tembellik perdelerini kaldır. Onun ruhunu imanın ışığıyla doldur. Ona Seni sevenleri seveni sevgiyi bahşet. Nehrinin kurumaması, açıkça, güvenle ve asil bir şekilde akarak hem kendi yaşamını hem çevresindekileri beslemesini sağla.

Günümüz Müslümanları dışsal bir düşmanla değil, içsel bir tehlikeyle karşı karşıya: duyarsızlık. Acıyı görüyoruz ama hissetmiyoruz. Kardeşimiz ya da ablamız yardıma ihtiyaç duyarken yoluna devam ediyoruz. Kur'an'ı okuyoruz ama ayetlerini yaşayamıyoruz. Peygamberimiz ﷺ şöyle buyurdu: “Müslümanların işlerine aldırmayan, onlardan biri değildir.”

Bu uyarı hepimize hitap eder. Her insanda ışık, aşk ve destek arayan canlı bir ruh gördüğümüz sürece yeniden öğrenmeliyiz. Merhametle bakan gözlerle bakmalı, kalbin sesini duymalıyız. Sert yargılarda bulunmayın. Acıyanlara şefkat gösterin. Konuşmadan önce dinlemeyi öğrenin. Yoldan çıkmış olanlar için dua edin. Bir başkasının kalbine eleştirilerle değil, sevgiyle dokunun. Çünkü inananın gücü haklı olmakta değil, iyi olmakta yatar. Parmakla göstermek yerine elini uzatmak önemlidir.

Kendimiz için şu setleri kuruyoruz: “Benim hayatım, problemlerim” egosu, “Ben daha iyi biliyorum, daha fazla salihim” gururu, “Ona bak, başka giyindi, başka konuştu” yargısı. Böylece nehirlerimiz iletişim kurmayı bırakıyor. Her biri kendi kapalı dünyasında kalıyor. Ama bir nehir, yeni kaynaklar ve hareket olmadan bataklığa dönüşür. Suyu durur, kirli hale gelir ve hastalıklar yayılır. Aynı şekilde bir topluluktan kopmuş, kardeşlikten uzaklaşmış Müslüman manevi olarak çürüyecektir. Kalbi sertleşir ve şeytan, sürüden ayrılan koyunu kolayca alır. Bizim duyarsızlığımız, kardeşlerimizin ya da ablamızın nehrinin kurumasına sessizce onay vermektir. Bu herhangi bir dış düşmandan daha korkunç bir yok oluş biçimidir.

Ve şimdi özel bir nehre bakıyoruz — kalbinin nehrine, Sevgili kardeşim Selma. Sana İslam'ın hatırlatıcı sözleri ulaşıyor. Bunlar, nehrini doldurmak, akışını güçlendirmek ve sularını temizlemek için Allah tarafından gönderilmiş saf yağmur sularıdır. Senin sessizliğin... Ne anlama geliyor? Nehirlerin doğasını bilmeyenler şöyle der: “Boş. Cevap vermiyor. Hiçbir şey ona önemli değil.” Ama biz daha önce belirtilen bilgeliği kazanmak için farklı söyleyeceğiz. Nehirlerin sessizliği her zaman boşluğun bir işareti değildir.

Belki senin nehrin şimdi çok derin ve sessizdir. Her şeyi duyuyorsun ama bunları kalbinin sessizliğinde işlemini yapıyorsun. Bu sözlerin kalbinin dibine inmesi ve dünyanın bir parçası haline gelmesi için zamana ihtiyacın var. Belki sakin yüzeyinin altında güçlü alt akımlar vardır. İçinde savaşlar, kuşkular umuda dönüşüyor, fakat içsel yaşanandan nasıl bahsetmeyi bilmiyorsun. Her kelime eksik gibi geliyor.

Belki nehrin yorgundur. Uzun bir yolculuk, hayatındaki kurak dönemler gücünü almıştır ve şimdi sadece yavaşça akarak tepkin vermeye hazır hale gelmeye çalışmaktadır. Engeller kurmayışın, bloke etmemen iyi bir işaret. Çünkü kanal açıktır. Kalbinin yüzeyine düşen Allah’ın rahmet damlalarına izin veriyorsun. Bu sadece bir fırsat değil. Bu Allah’ın rahmetinin somut bir yansımasıdır. Seni terk etmemiştir. Diğer insanların ağzından sana hatırlatmalar gönderdi çünkü O Sevgi Dolu (El-Vadud) ve Merhametli (Er-Raûf)'dur.

Yararı hemen görülmeyebilir. Toprağa ekilen tohum anında filizlenmez. Ama tohum zaten topraktadır ve Allah onu zamanı geldiğinde büyütür. Çağrıda bulunan kişi görevini yerine getirir — tohumu eker. Sendeki görev, kalbinin toprağı sertleşmesin diye korumaktır. Durumundan korkma. Geç kalmaktan ya da sessizliğinden dolayı kendini suçlama. Her hatırlatma damlasını kalbine kabul etmen bile bir ibadettir. Sadece kalbinde şöyle diyorsun: “Ey Allah, duyuyorum. Yardım et, kurtar beni. Cennetü’l Firdevsi bana ver.” En küçük düşünce bile, dua bile, bir anlık düşüncede bile cennet bahçelerine götürebilecek büyük bir akıntının başlangıcı olabilir, İnşallah.

Yüce Allah dualarımızın nehirlerini, dinin sınırları içinde akan nehirler yapar, Ümmeti birleştirip anlayış, merhamet ve sevgi ile dolu büyük bir denize dönüştürür. Allah kardeşimiz Selma ve her doğru yolu arayan kişinin kalbini yumuşatsın ve onları doğru yolla aydınlatsın.

İmanımız canlı bir nehir olmalıdır. Duyarsızlıkla kurumamalı ya da zalimlikle donmamalıdır. Kalplerimizi ışık, rahmet ve birlikle doldurmalıdır.

Allah bizleri sadece imandan söz etmekle kalmayıp onu yaşamayı başaran, affedebilen, anlayabilen, destekleyebilen, her insanda yüce Tanrı’nın verdiği değeri görebilen kullar yapsın. “Şüphesiz Allah’ın yardımı yakındır.” Bakara Suresi, 214. Ayet. Allah Selma’yı ve hepimizi sabır, tevazu ve O’na ve kullarına gerçek sevgi yoluna yönetsin. Âmin!

Lumi I Besimit dhe brigjet E Vëllazërisë

Jeta është një rrjedhë. Njeriu është si një lumë. Nga larg mund të duken të ngjashëm: e njëjta ujë, sipërfaqja e njëjtë, brigjet e njëjta. Por kur afrohesh, do të shohësh historinë unike të secilit. Disa herë lumi është i fortë dhe i bubullt, disa herë rrjedh vetëm me vështirësi. Disa herë ngushtohet, disa herë del nga brigjet e tij. Dhe disa herë duket se ka ndaluar plotësisht... Kështu janë edhe shpirtrat e njerëzve. Nga jashtë ne shpesh dukemi të njëjtë: flasim, qeshim, punojmë, lutemi. Por nën këtë siperfaqe gjendet thellësi e pafundme. Secili prej nesh ka rrjedhën e vet, gurët e fundit të vet, provimet e veta, lotët e heshta...

Falënderim për Allahun, të cilin ne lavdërojmë dhe tek i cili kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë mbrojtje nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprimeve të këqija. Kushdo që udhëzon Allahu, askush nuk mund ta sjellë në gabim. Dhe kushdo që Allahu lë pas, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka Zot tjetër që meriton adhurimin përveç Allahut të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbyes i Tij dhe i dërguari i Tij. Pastaj thuhet:

"Njerëzit janë si lumë" – një metaforë që fsheh urtësinë e thellë. Uji në lumenj në dukje është i njëjtë, por secili lumë është një rrugë e veçantë, një histori e veçantë. Po kështu edhe njerëzit: jashtë mund të jemi të ngjashëm, por thellësisht - secili prej nesh është unik, me karakterin e vet, provimet e veta, dhimbjen e vet, gëzimin e vet, gabimet e brendshme të vet. T’ia kuptosh këtë është të afrohesh nga esenca e vërtetë e vëllezërisë në Islam.

Sot, kur bota është e mbushur me kaos, stres, krize shoqërore dhe spirituale, besimtarët muslimanë po humbasin lidhjen mes tyre. Humbsi është vëmendja njerëzore e thjeshtë, mirësia, empasia. Ne, si në metaforë, jemi të shqetësuar vetëm për "lumin tonë", duke mos vërejtur se po thahen të tjerët. Kjo është vërtetë sëmundja spirituale - indiferenca.

Në jetën e secilit njeriu, çdo komuniteti, vjen një moment kur duhet të ndalosh, të vështrimosh mirë dhe të reflektojësh. Mëditësit thanë: "Njerëzit janë si lumë - nga jashtë uji duket i njëjtë, por secili ka rrugën, thellësinë, rrjedhën dhe sekretin e vet." Kjo krahasim është veçanërisht aktual sot, kur ne, besimtarët muslimanë, po përjetojmë një epokë të thyerjeve brenda vetvetes, indiferencës dhe mungesës së kuptimit të vërtetë mes nesh. Gjithashtu, siç ndryshon lumi rrjedhën e tij, bubullon apo qetësohet, kështu edhe zemra e njeriut nuk qëndron pa lëvizje. Ajo është e gjallë. Disa herë është e qetë, disa herë vuaj, disa herë është e gatshme për ndryshim, dhe disa herë duket sikur është e ngurtë, pa jetë. Por madje edhe lumi më i qetë mund të dalë nga brigjet e tij nëse presioni bëhet shumë i madh.

Ne, besimtarët muslimanë, shpesh harrojmë se detyra jonë nuk është vetëm në faljen e namazit, agjërimin dhe hedjimin, por edhe në atë që të jemi mbështetje, dritë dhe udhërrëfyes për njëri-tjetrin. El-Hasani el-Basri tha: "Ju nuk do të kryeni detyrat tuaja ndaj vëllezërve dhe motrave tuaj derisa të doni për ta atë që doni për veten tuaj". Kjo i përfshin edhe ata që janë pranë nesh, edhe ata që janë larg rrugës së Vërtetësisë. Secili prej nesh është një copë e një Ummetit të përbashkët. Dhe kur një pjesë e saj vuaj, të gjitha Ummeti duhet ta ndiejë këtë dhimbje.

Sot ne duam të u drejtohemi një motre në fe - Selmës. Ti e ke dëgjuar fjalën që të është drejtuar, ti nuk je larguar plotësisht, ti nuk e ke mbyllur derën, megjithëse mund ta kishte bërë. Kjo tregon se Allahu (Subhanahu va Te'ala) ende ju jep një mundësi. Ai nuk të ka lënë pas. Ai ju ka dhënë mundësinë të dëgjoni, të kuptoni, të ndryshoni. Nëse dëshironi të merrni udhëzime - përgjigjuni. Nëse nuk dëshironi - le të jetë kështu. Por mbani mend: edhe ai që thjesht nuk e refuzon fjalën e Vërtetësisë, tashmë po bën hapat e parë drejt Dritës. Mos lejoni indiferencën të marrë përparësi mbi shpirtin tuaj. Le të ju udhëzojë Allahu në RRUGËN E DREJTË.

Selma, nëse e lexon këtë, di se Allahu i Lartësuar nuk lë në jetë fjalët e kujtesës rastësisht. Ai vetëm i rrethon me udhëzime. Dhe nëse ende nuk je e gatshme të përgjigjesh - kjo nuk është fundi, por nuk është as një arsye për të vonuar. Kjo do të thotë se zemra jote është ende e gjallë. Ti ende dëgjon. Edhe nëse po hesht. "Vërtetë, ti nuk mund të udhëzosh ata që i do, por Allahu udhëzon atë që dëshiron". Suret El-Kasas, 28:56. Ata që ju japin fjalë udhëzimesh - nuk janë gjyqtarët tuaj, jo armiq të tuaj, dhe jo ata që "shtypin" mbi ty. Këta janë njerëz që nuk janë indiferentë ndaj shpirtit tënd. Këta janë ata që ndjejnë se "lumi" yt po thahet ngadalë - dhe duan që ai të rifillojë rrjedhjen, të zbresë dhe të pastrohet.

Selma, ti ende nuk e ke mbyllur veten. Kjo është një mëshirë nga Allahu. Jo çdo i ftuar qëndron heshtur. Disa kthehen menjëherë, disa e tallen, disa bllokojnë dhe harronin. Por ti, së paku, po dëgjon. Dhe kjo është hapi i parë. Mund të jesh e frikësuar. Mund të nuk ndihesh e gatshme. Por di: Allahu po të pret, jo me zemërim, por me Mëshirë. Ai është Ar-Rahman, Ar-Rahim. Dhe nëse bën një hap - Ai do të bëjë disa përballë ty.

Ti je një lumë që rrjedh sipas Vullnetit të Allahut. Ju është dhënë ajo që të tjerët nuk kanë. Dhe nëse dikush nga vëllezërit tënd në fe të ka zgjatur një fjalë, udhëzim, thirrje - kjo nuk është rastësi. Është një shenjë. Shenja se Allahu nuk të ka lënë pas. Mund të nuk je e gatshme të përgjigjesh. Mund të heshtësh. Por, al-hamdu li llah, ti së paku nuk e ndanon këtë rrjedhë. Kjo është tashmë një mëshirë. Sepse ka njerëz që nuk dëgjojnë vetëm - ata i hedhin poshtë, i bllokojnë ata që duan të bëjnë mirë për ta. Ti nuk e bëre këtë. Dhe kjo është tashmë një mundësi.

Dëgjo, Selma. Ky botë është e përkohshme. Dhe ne, si lumë, një ditë do të bienim në detin tonë - ose të Mëshirës, ose të Dënimit. Sot ju jepet mundësia të bieni në oqeanin e shpëtimit. Edhe nëse nuk përgjigjeni - vazhdoni të dëgjoni. Edhe nëse nuk bëni hapa të mëdhenj - thjesht qëndroni pranë udhëzimit. Ai funksionon, edhe nëse ende nuk e ndieni këtë. Pejgamberi ﷺ tha: "Fetë është udhëzim (an-nasih)". (Muselem, 55). Nëse ju kujtohen, kjo është sepse për ju nuk është harruar. Është sepse ju jeni dashur për hir të Allahut. Dhe nëse do të ngrihesh kah qielli, edhe me një frymë, edhe me dyshim të vogël - Allahu do të dëgjojë.

Të jesh një lumë - nuk do të thotë të rrjedhë vetëm për veten tënde. Ujërat tona ushqejnë të tjerët, formojnë fatet, krijojnë një Ummet të përbashkët. Ne jemi një Ummet, si një organizëm. Nëse një pjesë vuaj, të gjitha trupi vuajnë. Selma - kjo nuk është vetëm një emër. Është figura i atyre motrave që janë tani midis dyshimit dhe Vërtetësisë. Midis indiferencës dhe zgjimit. Mos e harroni ato. Shkruajini. U flisni me buzëqeshje. Lutuni për ta. Ndodh se fjala juaj është ura, nëpërmjet së cilës ata do të kalojnë drejt Dritës. O, Allahu, zbulon zemrën e motrës Selma dhe të të gjithëve që kanë nevojë për udhëzim drejt Vërtetësisë. Hiqni veshit e frikës, dyshimit dhe të lodhurit. Mbush zemrën e saj me Dritën e besimit dhe forcën. Ia dhuro se dashurinë për Ty dhe për ata që të kujtojnë për Ty. Le të mos thahet lumi i saj, por të rrjedhë me pastërti, me siguri dhe me nder, duke u bërë frytëdhënës për jetën e saj dhe jetët e atyre që janë pranë saj. Përgjenerimi aktual i besimtarëve muslimanë ballafaqohet jo me një armik të jashtëm, por me një virus të brendshëm - indiferencë. Ne e dimë dhembjen, por nuk e ndiejmë. E dimë se motra apo vëllai ka nevojë për ndihmë, por vazhdojmë rrugën tonë. Lexojmë Kur'anin, por nuk e zhvillojmë në jetë ajetet e tij. Pejgamberi ﷺ tha: "Ai që nuk ka kujdes për çështjet e besimtarëve muslimanë, nuk është prej tyre".

Ky këshill i takon të gjithëve. Duhet të mësohemi sërish të shohim në secilin njeri një shpirt të gjallë që kërkon Dritë, dashuri, mbështetje. Duhet të mësohemi të shikojmë me sy të mëshirës dhe të dëgjojmë zërin e zemrës. Mos na vlerësoni shumë pak. Tregoni dashamirësi. Jepini urtim atyre që janë në vështirësi. Mësoni të dëgjoni, para se të flisni. Lutuni për ata që janë larguar. Prek zemrën e dikujt jo me gjykim, por me dashuri. Sepse pikërisht në këtë qëndron fuqia e besimtarit - jo në atë që të jesh i drejtë, por në atë që të jesh i mirë. Jo në atë që të tregosh me gishtin, por në atë që të zgjatësh dorën.

Ne ndërtojmë diga. Digat e egosizmit ("jeta ime, problemet mia"), digat e fisnikërisë ("unë e di më mirë, unë jam më i drejtë"), digat e gjykimit ("shiko sa është veshur ajo, si flet"). Dhe lumenjtë tanë nuk komunikojnë më. Secili qëndron në botën e tij të mbyllur. Por një lumë, e cila është e izoluar nga burimet dhe lëvizja, bëhet lagun. Uji i saj qëndron, turbullohet, dhe në të zhvillohen sëmundjet. Po kështu edhe një musliman që është i izoluar nga bashkësia, nga vëllezëria, bëhet shpirtërisht i papërmbajtur. Zemra e tij bëhet e fortë, dhe shaitanit i bëhet më lehtë të pushtojë atë që është vetëm, siç është më lehtë për një lup të marrë një dele që është larguar nga turma. Indiferenca jonë është pajtimi i heshtur për të lejuar që lumi i vëllezërit ose motrës sonë të thahet. Kjo është pikërisht ajo humbje që është më e tmerrshme se çdo armik i jashtëm.

Dhe вот, ne shohim një lumë të veçantë - lumën e zemrës sate, o motër Selma. Tek këto brigje tua vijnë fjalët e kujtesës, fjalët e Islamit. Ata janë si uji i pastër i reshjeve që Allahu dërgon për të mbushur lumën tënde, për ta forcu rrjedhjen dhe për ta pastruar ujin. Heshtja jote... Çfarë do të thotë ajo? Njerëzit që nuk e kuptojnë natyrën e lumenjve do të thonë: "Ajo është e zbrazët. Ajo nuk përgjigjet. I përsërbën gjithçka". Por ne, që po përpiqemi të fitojmë urtësinë e folur më parë, do të themi ndryshe. Heshtja e një lumi - nuk është gjithmonë shenjë e zbrazhtisë.

Ndoshta lumja jote tani është shumë e thellë dhe e qetë. Ti e dëgjon gjithçka, por e përpunon brenda, në heshtjen e zemrës sate. Ti kesh kohë për këto fjalë të bien në fund dhe të bëhen pjesë e botës sate. Ndoshta nën sipërfaqen e qetë të lumës sate tani janë rrjedha të fuqishme nën ujë. Në zemër po lëviz lufta, dyshimet zëvendësohen nga shpresat, dhe thjesht nuk e di si të shprehësh atë që po ndodh brenda. Çdo fjalë duket se nuk është ajo e duhura.

Ndoshta lumja jote është lodhur. Udhëtimi i gjatë, periudhat e thatësisë në jetë të kanë marrë fuqinë tënde, dhe tani thjesht rrjedh ngadalë, duke mbledhur fuqi për të përgjigjur kur të jesh e gatshme. Ai fakt që nuk po ngritësh pengesa - nuk po bllokon, nuk po hiqesh - është një shenjë pozitive. Kjo do të thotë se kanali është i hapur. Kjo do të thotë se lejon që të bien në sipërfaqen tënde pika të mëshirës së Allahut. Dhe kjo nuk është thjesht një mundësi. Kjo është mëshira e Allahut në veprim. Ai nuk të ka lënë pas. Ai po të dërgon kujtime nëpërmjet njerëzve të tjerë, sepse Ai është el-Vadud (I Dashur) dhe er-Rauf (I Mëshirshëm).

Benefiti mund të mos shihet menjëherë. Sema që hidhet në tokë nuk jep frondin në të njëjtën çast. Por ajo tashmë është në tokë, dhe Allahu me fuqinë e Tij do ta rrisë kur të vijë koha. Ai që e thirrën e kryen pjesën e vet - e ka mbjellë sementin. Pjesa jote, o motër, është të mos i lejosh tokën e zemrës sate të ngurtësohet. Mos frikësohu nga gjendja jote. Mos e fajëso veten për ngadalësinë apo heshtjen. Kupto: çdo pikë e kujtesës që pranon në zemrën tënde është tashmë një akt ibadete. Thjesht thuaj në zemër: "O Allahu, unë dëgjoj. Më ndihmo, më shpëto. Më jep Xhennet Ferdausin". Madje edhe lëvizja më e vogël - një përgjigje mendore, një dua për atë që kujton, një çast reflektimi - mund të jetë fillimi i një rrjedhe të madhe, e cila do të të bartë drejt xhennetit, inshallah.

Le të bëjë Allahu zemrat tona lumë të plotë që rrjedhin brenda kufijve të religjisë Së Tij. Le të bashkojë lumenjtë tanë në një oqean të fuqishëm të Ummetit, të mbushur me kuptim, mëshirë dhe dashuri. Le të butësojë zemrën e motrës sonë Selma dhe të secilit që kërkon rrugën dhe ta mbushë zemrat e tyre me dritën e udhëzimit Të Tij. Feti ynë është një lumë e gjallë. Ajo nuk duhet të thahet nga indiferenca dhe të ngurtësohet nga dhunimi. Le të rrjedhë ajo nëpër zemrat tona, duke i mbushur ato me Dritë, mëshirë dhe unitet.

Le të na bëjë Allahu ata që nuk flasin vetëm për fenë, por që e jetojnë atë. Ata që janë në gjendje të falin, të kuptojnë, të mbështesin. Ata që janë në gjendje të shohin vlerën në çdo njeri që ua ka dhënë Ai i Lartësuar. "Vërtetë, ndihma e Allahut është e afërt". Suret El-Bekare, ajeti 214. Dhe le të na udhëzojë Selma dhe të gjithë ne në RRUGËN E DREJTË - rrugën e durimit, të ulësisë dhe dashurisë së vërtetë për të dhe për shërbyesit e Tij. Amen!