Разделение мира и вызов для мусульманской уммы...

The division of the world and the challenge for the Muslim Ummah... / Dünyanın bölünmesi ve Müslüman ümmet için bir meydan okuma... / Ndarja e botës dhe sfida për Ummetin Musliman...

Мир, в котором мы живём, действительно вступает в новую фазу — фазу глобальных потрясений, переоценки ценностей и открытых альянсов. Многие процессы, ранее скрытые под покровом дипломатии и геополитических интересов, сегодня происходят открыто. Это вызывает естественное беспокойство у верующих, стремящихся сохранить свою идентичность, верность Умме и исламским принципам справедливости, братства и сопротивления злу.

Когда наблюдается очевидное сближение ряда арабских режимов с силами, воспринимаемыми как враждебные по отношению к исламу и мусульманам — будь то Индия под руководством националистического правительства, "Израиль" или другие политические игроки — возникает ощущение «выбора стороны». В исламской традиции выбор между ха́к (истиной) и ба́тиль (ложью) — это не просто политический акт, а духовное обязательство. Однако реальность сложнее: современные государства часто действуют не как представители Уммы, а как политические субъекты, ориентирующиеся на интересы элит, экономику и геополитику.

Для верующего человека особенно болезненно воспринимается ситуация, когда мусульманские страны демонстрируют поддержку тем, кто, по мнению мусульман, угнетает их братьев — будь то в Палестине, Кашмире или где-либо ещё. Однако нужно различать между предательством религии и политическими действиями правительств, которые не всегда отражают волю народов. История ислама знает множество таких случаев — вспомним, например, как Аббасидский халифат в поздние века отдалялся от идеалов Сунны и справедливости.

Это время можно трактовать как великое испытание — фитна, в которой каждый человек, каждая община, каждый проповедник делает выбор. Аллах в Коране говорит: «Считают ли люди, что их оставят в покое, если они скажут: "Мы уверовали", и не будут они испытаны?» Сура "Аль-Анкабут", 29:2. Это испытание — не только вопрос, кто с кем, но прежде всего: кто ты, мусульманин? Где твоя убеждённость? Где твоя истина и как ты её выражаешь — через мудрость, справедливость и сабр (терпение)?

Ислам учит, что несправедливость следует осуждать. Но также он учит мудрости в действиях. Пророк (мир ему и благословение Аллаха) не раз сталкивался с открытым предательством, но он всегда выбирал путь, ведущий к объединению, а не разобщению Уммы. Ислам не призывает к вражде ради вражды, а к справедливому и этичному сопротивлению злу.

Время, в котором мы живём, требует от нас глубокой рефлексии. Да, происходит разделение, но это не обязательно конец — это может быть началом обновления Уммы, очищения от лжи и возвращения к истинным ценностям Ислама. Необходимо сохранять сабр, укреплять знания, сплочённость и связь с Аллахом. Наш ответ не должен быть эмоцией ненависти, но твёрдым и мудрым стоянием на стороне Истины, без слепой вражды, но с ясным пониманием: Истина — выше всех государств, выше всех правителей.

Визит индийского премьера в Саудовскую Аравию

Торжественная встреча лидера Индии ("язычника-многобожника"), особенно на "земле Двух святынь" (Мекка и Медина), воспринимается как прямое оскорбление исламских святынь и предательство интересов мусульман, особенно в свете конфликтов, затрагивающих мусульманское население в Индии. С точки зрения данной перспективы, правители Саудовской Аравии, принимая такого гостя с почестями, демонстрируют свою лояльность к врагам Ислама, игнорируя страдания мусульман. Это воспринимается как отход от принципа аль-Ухва аль-Исламия (исламского братства) и показатель того, что режим ставит в приоритет политические и экономические альянсы над религиозной солидарностью.

Соболезнования по поводу холокоста со стороны ОАЭ

Выражение сочувствия евреям по поводу холокоста со стороны правительства Эмиратов трактуется как еще одно доказательство их "муртадства" (отступничества). В этой жесткой интерпретации, любое признание событий, связанных с историей евреев, или проявление сочувствия к ним, особенно в контексте палестино-израильского конфликта, рассматривается как недопустимое сближение с "врагами" и отказ от исламской идентичности и принципа аль-Валя валь-Бара (лояльности верующим и непричастности/отречения от неверующих и их дел). Отрицание же самого факта холокоста является распространенным элементом антисионистской и антизападной риторики в определенных кругах.

Заявления кувейтского проповедника о Палестине

Критика проповедником Лафи аль Азми палестинского Джихада и сравнение муджахидов с "крысами" воспринимается как прямое предательство одного из ключевых исламских вопросов – освобождения Палестины. С точки зрения данного взгляда, поддержка палестинского сопротивления является религиозным долгом, а те, кто его осуждает, тем самым открыто переходят на сторону угнетателей и врагов мусульман. Такое поведение воспринимается как показатель того, что проповедник и, возможно, правительство Кувейта, которому он лоялен, не являются истинными защитниками исламских ценностей и интересов.

Абу Мазен (Махмуд Аббас) в угоду сионистов критикует ХАМАС

Глава палестинской автономии Махмуд Аббас в своей вступительной речи жестко прошелся по ХАМАСу и настоятельно призвал ХАМАС выдать израильских заложников. По словам главы ПА, все те, палестинцы, которые погибли в нынешней войне - это «не просто тактические потери, как утверждают те, кто создал эту катастрофу в угоду оккупации и всем врагам нашего народа, а затем создал предлоги, чтобы оккупация смогла завершить свой план по уничтожению сектора Газа и изгнанию его жителей». “ХАМАС с момента переворота планомерно действовал, чтоб разъединить сектор Газа и Западный берег… За этот период было шесть разрушительных войн, которые он спровоцировал в секторе Газа, и, конечно, не снимая с оккупации ответственности, нанес серьезный ущерб делу палестинцев”, - сказал он. “Тот, кто считает себя отдельными от своего народа, не заслуживает доверия относительно будущего. Тот, кто видит во всех этих мучениках и раненых лишь тактические потери, не заслуживает доверия нашего народа и его интересов. Тот, кто говорит: «Деньги ХАМАСа принадлежат ХАМАСу, а не народу», не заслуживает доверия нашего народа, даже несмотря на то, что он собирает пожертвования от имени палестинского народа, а затем вносит их на свои счета”, - добавил Аббас. Аббас подчеркнул, что палестинская администрация должна принять обязанности по руководству сектором Газа, а ХАМАС должен безоговорочно передать все свои полномочия и сдать оружие палестинской администрации и “трансформироваться в политическую партию, действующую в соответствии с законами палестинского государства”. Пикантной деталью, не вошедшей в официальные публикации в палестинских СМИ, стала откровенная ругань Аббаса в отношении лидеров ХАМАСа. По поводу заложников, удерживаемых ХАМАСом, Аббас сказал: «Война должна закончиться. Каждый день сотни смертей, почему? Потому, что они не хотят выдавать американского заложника. Собачьи дети, отдайте уже заложников и покончите с этим».

На основании таких примеров, большинство, если не все, арабские страны уже давно "заняли сторону" и находятся на "черной стороне". Это не просто политическая неверность, а, с данной точки зрения, религиозное и идеологическое предательство Ислама. Что особенно подчеркивается, так это переход от так называемого "такта" и дипломатической двусмысленности к открытой и нескрываемой демонстрации "единения с врагами мусульман". Если раньше подобные действия могли скрываться за фасадом исламской риторики или дипломатических условностей, то теперь, "маски сброшены". Это воспринимается как принципиально новый, более опасный уровень отступничества и враждебности.

Кульминацией этого "назидания" является вывод, что раз эти режимы и деятели открыто продемонстрировали свою приверженность "черной стороне" и "единение с врагами мусульман", они сами становятся "открытыми врагами" для тех, кто считает себя на "белой стороне", то есть истинными мусульманами, верными принципам. С точки зрения некоторых радикальных интерпретаций исламского права и идеологии, тот, кто открыто предает Ислам, становится муртаддом (отступником) или мунафиком (лицемером), чья враждебность к верующим приравнивается к враждебности открытых неверующих или даже превосходит ее. В таких идеологиях, если правитель или группа лидеров признаются "открытыми врагами" Ислама и мусульман (например, за союзы с воспринимаемыми как враждебные неверующие, или за борьбу против тех, кто ведет "джихад" за дело Ислама), они могут быть объявлены "законной целью" для вооруженной борьбы.

Это "назидание" отражает глубокое разочарование в существующих политических структурах в мусульманском мире, ощущение предательства со стороны официальных властей, и призыв к четкому идеологическому и практическому разделению с теми, кто воспринимается как отступивший от истинного пути. Оно является выражением бинарного, конфликтного мировоззрения, которое ищет ясности и определяет принадлежность через отношение к воспринимаемым "врагам Ислама".

Да укрепит Аллах тех, кто держится за Истину, разъяснит сердца тех, кто в сомнении. Да уничтожит лицемеров и предателей, и возвысит знамя Ислама. Аминь!

The division of the world and the challenge for the Muslim Ummah...

The world we live in is indeed entering a new phase — a phase of global upheavals, reevaluation of values, and open alliances. Many processes, previously hidden under the veil of diplomacy and geopolitical interests, are now happening openly. This naturally causes concern among believers who strive to preserve their identity, loyalty to the Ummah, and Islamic principles of justice, brotherhood, and resistance to evil.

When there is an obvious rapprochement between certain Arab regimes and forces perceived as hostile to Islam and Muslims — be it India under a nationalist government, "Israel," or other political players — a sense of "choosing sides" arises. In Islamic tradition, choosing between haqq (truth) and batil (falsehood) is not just a political act but a spiritual obligation. However, reality is more complex: modern states often act not as representatives of the Ummah but as political entities guided by elite interests, economics, and geopolitics.

For a believer, it is especially painful to witness Muslim countries showing support for those who, in the view of many Muslims, oppress their brothers — whether in Palestine, Kashmir, or elsewhere. However, it is important to distinguish between betraying the religion and the political actions of governments, which do not always reflect the will of the people. Islamic history knows many such cases — recall, for example, how the Abbasid Caliphate in its later years drifted away from the ideals of the Sunnah and justice.

This time can be interpreted as a great trial — a fitnah , in which every person, every community, and every preacher makes a choice. Allah says in the Qur'an: "Do people think that they will be left alone because they say, 'We believe,' and will not be tested?" (Surah Al-Ankabut, 29:2). This test is not just about who is with whom, but above all: who are you, Muslim? Where is your conviction? Where is your truth, and how do you express it — through wisdom, justice, and sabr (patience)?

Islam teaches that injustice must be condemned. But it also teaches wisdom in action. The Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) faced open betrayal many times, but he always chose the path that led to unity, not division within the Ummah. Islam does not call for enmity for the sake of enmity, but for just and ethical resistance to evil.

The time we live in demands deep reflection from us. Yes, divisions are occurring, but this is not necessarily the end — it could be the beginning of the renewal of the Ummah, a cleansing of falsehood, and a return to true Islamic values. It is necessary to maintain sabr , strengthen knowledge, solidarity, and our connection with Allah. Our response should not be driven by hatred, but by a firm and wise stand on the side of Truth, without blind enmity, but with clear understanding: Truth is above all states, above all rulers.

Visit of the Indian Prime Minister to Saudi Arabia

The ceremonial reception of the leader of India ("a polytheist-idolater"), especially on the "Land of the Two Holy Mosques" (Mecca and Medina), is perceived as a direct insult to Islamic sanctities and a betrayal of the interests of Muslims, especially in light of conflicts affecting the Muslim population in India. From this perspective, the rulers of Saudi Arabia, by welcoming such a guest with honors, demonstrate their loyalty to the enemies of Islam, ignoring the suffering of Muslims. This is seen as a departure from the principle of al-Ukhuwwah al-Islamiyyah (Islamic brotherhood) and evidence that the regime prioritizes political and economic alliances over religious solidarity.

Condolences for the Holocaust from the UAE

Expressions of sympathy for Jews regarding the Holocaust by the Emirati government are interpreted as further proof of their "apostasy" (murtad ). In this harsh interpretation, any acknowledgment of events related to Jewish history or expressions of sympathy for them, especially in the context of the Palestinian-Israeli conflict, is considered unacceptable rapprochement with "enemies" and a rejection of Islamic identity and the principle of al-Wala wal-Bara (loyalty to believers and disavowal of non-believers and their deeds). Denial of the Holocaust itself is a common element of anti-Zionist and anti-Western rhetoric in certain circles.

Statements by Kuwaiti Preacher on Palestine

Criticism of the Palestinian Jihad by preacher Laifi al-Azmi and his comparison of mujahideen to "rats" is perceived as a direct betrayal of one of the key Islamic issues — the liberation of Palestine. From this perspective, supporting Palestinian resistance is a religious duty, and those who condemn it are openly siding with oppressors and enemies of Muslims. Such behavior is seen as evidence that the preacher, and possibly the Kuwaiti government to which he is loyal, are not true defenders of Islamic values and interests.

Abu Mazen (Mahmoud Abbas) Criticizes Hamas to Appease Zionists

The head of the Palestinian Authority, Mahmoud Abbas, harshly criticized Hamas in his opening speech and strongly urged Hamas to release Israeli hostages. According to Abbas, all Palestinians who have died in the current war are "not just tactical losses, as those who created this catastrophe claim, to appease occupation and all enemies of our people, and then provided excuses for the occupation to complete its plan to destroy the Gaza Strip and expel its residents." He accused Hamas of systematically acting to separate Gaza from the West Bank since its coup and provoking six devastating wars in Gaza. Abbas emphasized that the Palestinian Authority should take control of Gaza, and Hamas should unconditionally hand over all its powers and weapons, transforming into a political party operating under Palestinian state laws. A notable detail, omitted from official Palestinian media reports, was Abbas's explicit cursing of Hamas leaders. Regarding the hostages held by Hamas, Abbas said, "The war must end. Every day hundreds die. Why? Because they don’t want to release the American hostage. Sons of dogs, give up the hostages already."

Based on such examples, most, if not all, Arab countries are perceived as having "taken sides" and are now on the "black side." This is not just political infidelity but, from this perspective, religious and ideological betrayal of Islam. What is particularly emphasized is the transition from so-called "tact" and diplomatic ambiguity to an open and unhidden demonstration of "unity with the enemies of Muslims." If such actions were once concealed behind a facade of Islamic rhetoric or diplomatic conventions, now "the masks have fallen." This is perceived as a fundamentally new, more dangerous level of apostasy and hostility.

The culmination of this "lesson" is the conclusion that since these regimes and figures have openly demonstrated their allegiance to the "black side" and "unity with the enemies of Muslims," they themselves become "open enemies" to those who consider themselves on the "white side" — i.e., true Muslims faithful to the principles. From the perspective of some radical interpretations of Islamic law and ideology, anyone who openly betrays Islam becomes a murtadd (apostate) or munafiq (hypocrite), whose hostility toward believers is equated with or even surpasses that of open non-believers. In such ideologies, if a ruler or group of leaders is deemed "open enemies" of Islam and Muslims (e.g., for alliances with perceived hostile non-believers or for fighting against those waging "jihad" for the cause of Islam), they may be declared "legitimate targets" for armed struggle.

This "lesson" reflects deep disappointment in existing political structures in the Muslim world, a sense of betrayal by official authorities, and a call for a clear ideological and practical separation from those perceived as having strayed from the true path. It represents a binary, conflictual worldview that seeks clarity and defines belonging through one's stance toward perceived "enemies of Islam."

May Allah strengthen those who hold fast to the Truth, enlighten the hearts of those in doubt, destroy hypocrites and traitors, and raise the banner of Islam. Ameen!

Dünyanın bölünmesi ve Müslüman ümmet için bir meydan okuma...

Yaşadığımız dünya, gerçekten de küresel sarsıntılar, değerlerin yeniden değerlendirilmesi ve açık ittifaklar dönemine giriyor. Daha önce diplomasi ve jeopolitik çıkarlar altında gizli kalan birçok süreç artık açıkça gerçekleşiyor. Bu durum, kimliğini korumaya, Ümmet’e sadakat göstermeye ve İslam’ın adalet, kardeşlik ve kötülüğe karşı direniş ilkelerine bağlı kalmaya çalışan inananlar için doğal bir endişeye neden oluyor.

Bir dizi Arap rejiminin, Müslümanlara düşman olarak algılanan Hindistan milliyetçi hükümeti, "İsrail" veya diğer siyasi oyuncular gibi güçlerle yakınlaşması durumunda “yan seçimi” yapma duygusu ortaya çıkıyor. İslam geleneğinde hak (doğru) ile batıl (yalan) arasında seçim yapmak yalnızca siyasi bir eylem değil, aynı zamanda manevi bir görevdir. Ancak gerçeklik daha karmaşıktır: modern devletler genellikle Ümmet'in temsilcisi olarak değil, elit çıkarları, ekonomi ve jeopolitik yönelimlerle hareket eden politik aktörler olarak davranır.

İnananlar için özellikle acı verici olan durum, Müslüman ülkelerin Filistin, Keşmir veya başka yerlerde kardeşlerini ezdiği düşünülenlere destek göstermesidir. Ancak dini ihanetle hükümetlerin siyasi eylemlerini ayırt etmek önemlidir; çünkü bu eylemler her zaman halkın iradesini yansıtmaz. İslam tarihi böyle birçok olay biliyor – örneğin, Abbasi halifeliğinin son dönemlerde Sünnet ve adalet ilkelerinden uzaklaştığını hatırlayabiliriz.

Bu dönemi büyük bir imtihan — fitne olarak yorumlayabiliriz; burada her insan, her cemaat, her vaiz bir seçim yapıyor. Allah Kuran'da diyor ki: "İnsanlar mı sanıyorlar ki, ‘iman ettik’ dedikleri için bırakılıp gitmelerine izin verilecek ve sınanmayacaklar mı?" (Ankebut suresi, 29:2). Bu imtihan yalnızca kimin kimin yanında olduğu meselesi değil, öncelikle şu sorularla ilgilidir: Sen kim misin, Müslüman? İnançların nerede? Doğrun nedir ve bunu nasıl ifade ediyorsun — hikmet, adalet ve sabır (sabr) aracılığıyla mı?

İslam, adaletsizliği kınamamız gerektiğini öğretir. Aynı zamanda eylemlerde hikmet göstermeyi de öğretir. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) birçok kez açık ihanetlerle karşılaştı, ancak her zaman Ümmet'i birleştirme yolunu seçti, bölünmeyi değil. İslam, kin uğruna kin çağrısı yapmaz, adaletli ve etik bir şekilde kötülüğe karşı direnmeyi öğütler.

Yaşadığımız bu dönem derin bir öz-refleksiyon gerektiriyor. Evet, bölünmeler yaşanıyor, ancak bu mutlaka son değildir — bu Ümmet'in yenilenmesinin, yalana karşı arınmanın ve İslam'ın gerçek değerlere dönüşünün başlangıcı olabilir. Sabrı korumak, bilgiyi güçlendirmek, dayanışmayı artırmak ve Allah ile bağlantıyı sürdürmek gereklidir. Cevabımız nefret duygusuyla değil, sağlam ve akıllı bir şekilde Hakka sadık kalmakla olmalıdır, körlükten uzak kin beslemeksizin, ama net bir anlayışla: Hak tüm devletlerden, tüm hükümdarlardan üstündür.

Hindistan Başbakanının Suudi Arabistan Ziyareti

"Hindistan lideri" ("putperest-çok tanrıcı")nın, özellikle "İki Kutsal Mekan Diyarı"nda (Mekke ve Medine) törensel bir şekilde karşılanması, İslam kutsallıklarına açık bir hakaret ve Müslümanların çıkarlarına ihanet olarak algılanmaktadır, özellikle Hindistan’daki Müslüman nüfusu etkileyen çatışmalar göz önüne alındığında. Bu perspektife göre, Suudi Arabistan yöneticileri, bu ziyaretçiyi şerefle karşılayarak İslam’ın düşmanlarına sadakatlerini gösteriyorlar ve Müslümanların acılarını görmezden geliyorlar. Bu durum, al-Uhve-i İslâmiye (İslam kardeşliği) ilkesinden sapma olarak görülüyor ve rejimin dinî dayanışmadan çok siyasi ve ekonomik ittifakları önceliklendirdiğine dair bir kanıt olarak kabul ediliyor.

BAE'nin Holokost'tan Dolayı Taziye Mesajı

ÜAE hükümetinin Yahudilere yönelik Holokost ile ilgili sempati ifadeleri, bu ülkenin "irtidat" (dinden çıkma) olduğuna dair bir başka kanıt olarak yorumlanıyor. Bu sert yorumda, Yahudi tarihine ilişkin olayların kabulü veya onlara karşı sempati göstermek, özellikle Filistin-İsrail çatışması bağlamında, "düşmanlarla" yakınlık kurma ve İslam kimliğinden vazgeçme olarak görülüyor. Holokost inkarı ise belirli çevrelerde yaygın bir anti-Siyonist ve Batı karşıtı retorik unsuru.

Kuveytli Vaizin Filistin Hakkındaki Açıklamaları

Laifi al-Azmi adlı Kuveytli vaizin Filistin Cihadi eleştirisi ve mücahitleri "fare" olarak tanımlaması, İslam'ın temel konularından birine — Filistin'in kurtuluşuna — açık bir ihanet olarak algılanıyor. Bu bakış açısıyla Filistin direnişini desteklemek dini bir vazifedir ve bunu kınamak, açıkça baskıcılar ve Müslümanların düşmanlarının tarafına geçmektir. Bu davranış, vaizin ve muhtemelen bağlı olduğu Kuveyt hükümetinin İslam değerlerinin gerçek savunucuları olmadığını gösteriyor.

Ebu Mazen (Mahmud Abbas) Siyonistleri Memnun Etmek İçin Hamas'ı Eleştiriyor

Filistin Özerkliği Başkanı Mahmud Abbas, açılış konuşmasında Hamas'a şiddetle saldırdı ve Hamas'ın İsrail rehinelerini teslim etmesi çağrısında bulundu. Abbas'a göre, şu anda devam eden savaşta ölen tüm Filistinliler, "bu felaketi yaratan ve ardından işgalin Gazze Şeridi'ni tahrip etme ve halkını sürgün etme planını tamamlaması için bahane sağlayan kişilerin iddia ettiği gibi, yalnızca taktik kayıplar değil." Abbas, Hamas'ı darbe sonrasında Gazze ile Batı Şeria'yı ayırmak için sistematik olarak hareket etmekle suçladı ve altı yıkıcı savaş başlattığını söyledi. Abbas, Filistin Otoritesi'nin Gazze Şeridi'ni yönetmesi gerektiğini vurguladı ve Hamas'ın tüm yetkilerini teslim etmesini ve silahlarını bırakmasını istediğini söyledi. Resmi Filistin medyasında yer almayan bir detay ise Abbas'ın Hamas liderlerine açık bir şekilde küfür etmesiydi. Abbas, Hamas tarafından tutulan rehineler hakkında şunları söyledi: "Savaş bitmeli. Her gün yüzlerce kişi ölüyor. Neden? Çünkü Amerikalı rehineyi teslim etmek istemiyorlar. Köpek yavruları, rehineleri verin ve bu işi bitirin."

Bu örneklerden yola çıkarak çoğu, hatta tüm Arap ülkeleri "taraf seçmiş" ve "kara taraf"ta yer almış olarak algılanıyor. Bu yalnızca siyasi bir ihanet değil, aynı zamanda İslam'a karşı dini ve ideolojik bir ihanet olarak görülüyor. Özellikle vurgulanan nokta, İslam'ın düşmanlarıyla "birlik" gösterisinin diplomatik ikiyüzlülükten açık ve saklı olmayan bir duruma evrilmesidir. Eğer önce bu eylemler İslam retorikleri veya diplomatik gelenekler arkasında gizleniyorsa, şimdi "maskeler düşmüş" durumda. Bu, irtidat ve düşmanlığın daha tehlikeli bir seviyesi olarak algılanıyor.

Bu "ders"in doruk noktası, bu rejimlerin ve figürlerin "kara tarafa" ve "Müslümanların düşmanlarıyla" açık bir şekilde birleştiğini göstermeleri durumunda, kendilerinin de "açık düşman" haline geldiğidir; yani, İslam ilkelerine bağlı olduğunu düşünen ve "beyaz tarafta" olanlar için düşman olarak görülmektedir. Bazı radikal İslam yorumlarına göre, İslam'a açıkça ihanet eden kişi bir mürtekip (dinden çıkan) veya münafık haline gelir ve inananlara karşı düşmanlığı açık gayri müslimlerinkinden bile fazla olabilir. Böyle bir ideoloji çerçevesinde, bir yönetici veya lider grubu, İslam ve Müslümanlar düşmanı olarak nitelendirilirse (örneğin, düşman olarak algılanan gayri müslimlerle ittifak yapmak veya İslam davası için "cihad" yürüyenlerle mücadele etmek), silahlı mücadele için "yasal hedef" olarak ilan edilebilir.

Bu "ders", mevcut siyasi yapıya karşı derin bir hayal kırıklığını, resmi otoritelere karşı bir ihanet duygusunu ve yanlış yoldan ayrıldığı düşünülenlerle net bir ideolojik ve pratik ayrılma çağrısını yansıtıyor. Bu, İslam düşmanlarına karşı tutum aracılığıyla aidiyeti tanımlayan ikili, çatışmacı bir dünya görüşünü temsil ediyor.

Allah, Hakka sıkı sıkıya sarılanları güçlendirsin, şüphe içinde olanların kalplerini aydınlatın. Münafıkları ve hainleri yok etsin ve İslam bayrağını yükseltsin. Amin!

Ndarja e botës dhe sfida për Ummetin Musliman...

Bota në të cilën jetojmë po hyn në një fazë të re — një fazë e shqetësimeve globale, rivlerësimit të vlerave dhe aleancave të hapura. Shumë procese, që më parë ishin të fshehura nën mbulesën e diplomacisë dhe interesave gjeopolitike, tani po ndodhin në mënyrë të hapur. Kjo natyrshmërisht shkakton ankth tek besimtarët që përpiqen të ruajnë identitetin e tyre, të qëndrojnë të bindur me Ummen dhe parimet islame të drejtësisë, vëllazërisë dhe rezistencës ndaj të keqes.

Kur vërehet një afërmi e dukshme e një numri regjimesh arabe me forca që perceptohen si armiqe ndaj islamit dhe muslimanëve — p.sh. Indien nën udhëheqjen e një qeverie nacionaliste, "Izraeli" ose lojtarë politikë të tjerë — lind ndjenja e "zgjedhjes së anës". Në traditën islamike, zgjedhja mes hak (së vërtetës) dhe batil (gënjeshtrës) nuk është thjesht një akt politik, por një obligim shpirtëror. Megjithatë, realiteti është më i ndërlikuar: sotë qeveritë moderne shpesh veprojnë jo si përfaqësues të Ummes, por si subjekte politike që orientohen sipas interesave të eliteve, ekonomisë dhe gjeopolitikës.

Për një besimtar, është veçanërisht dhimbëshe të percepcioni kur vendet muslimane demonstrojnë mbështetje ndaj atyre që, sipas mendimit të shumë muslimanëve, shtypin vëllezërit e tyre — p.sh. në Palestinë, Kaşimire ose ndonjë vend tjetër. Megjithatë, është e rëndësishme të dallohet midis tradhëtie ndaj fejes dhe veprimeve politike të qeverive, të cilat nuk gjithmonë pasqyrojnë dëshirën e popullit. Historia e islamit njeh shumë raste të tilla — kujtojmë, për shembull, se si Mbretëria Abaside në shekujt e vonë largohet nga idealët e Sunnit dhe drejtësisë.

Kjo kohë mund të interpretohet si një provë e madhe — një fitnah , ku çdo person, çdo bashkësi, çdo predikues bën një zgjedhje. Allah në Kur'an thotë: "Mos mendojnë njerëzit se ata do të lihen pa u provuar sepse thanë: 'Ne kemi besuar', dhe ata nuk do të jenë të provuar?" (Sureja Al-Ankabut, 29:2). Ky provë nuk është vetëm çfarë ane ka zgjedhur dikush, por më së pari: Kush je ti, musliman? Ku është bindja jote? Ku është e vërteta jote dhe si e shpreh kjo — përmes urtësisë, drejtësisë dhe sabrit (durimit)?

Islami mëson që padrejtësit duhet të denoncohen. Por ai mëson edhe urtësinë në veprim. Profeti (paqe dhe bekoja nga Allah) shpesh u përball me tradhëti të hapura, por ai gjithmonë zgjodhi rrugën e njësimit, jo të ndarjes së Ummes. Islami nuk thërret për armiqësi për armiqësinë, por për një rezistencë të drejtë dhe etike ndaj të keqes.

Koha në të cilën jetojmë kërkon refleksion të thellë. Po, po ndodhin ndarje, por kjo nuk është domosdoshmërisht fundi — kjo mund të jetë fillimi i rinovimit të Ummes, pastër nga gënjeshtra dhe kthimi tek vlerat e vërteta të Islamit. Nevojitet të ruajmë sabrin , të forcosh njohuritë, solidaritetin dhe lidhjen me Allah. Përgjigja jonë nuk duhet të jetë emocione të urrejtjes, por një pozicion i fortë dhe i urtë në anën e Vërtetësisë, pa armiqësi të verbër, por me një kuptim të qartë: Vërteta është mbi të gjitha shtetet, mbi të gjithë sundimtarët.

Vizita e kryeministrit indian në Arabi Saudite

Pranimi ceremoniale i liderit të Indisë ("shumëzotar-pagan"), veçanërisht në "Tokën e Dy Shenjave" (Meka dhe Medinë), perceptohet si një goditje e drejtpërdrejtë e shenjave islame dhe tradhti ndaj interesave të muslimanëve, veçanërisht në kontekstin e konflikteve që prekin popullsinë muslimane në Indi. Nga ky perspektivë, sundimtarët e Arabisë Saudite, duke pranuar këtë mysafir me nder, tregojnë lojalitet ndaj armiqve të islamit, duke injoruar vuajtjet e muslimanëve. Kjo perceptohet si një largim nga parimi i al-Ukhuwwah al-Islamiyyah (vëllazëria islame) dhe si një dëshmi se regjimi e vë në prioritet aleancat politike dhe ekonomike mbi solidaritetin fetar.

Kondolenca për Holokaustin nga BEA

Shprehja e simpatiisë për hebrejt në lidhje me Holokaustin nga qeveria e Emirateve të Bashkuara Arabe interpretohet si një provë tjetër e "murtadisë" (papohjes). Në këtë interpretim të ashprë, çdo njohje e ngjarjeve të lidhura me historinë e hebrejve ose shfaqja e simpatiisë për ta, veçanërisht në kontekstin e konfliktit palestino-izraelit, konsiderohet si një afrim i papranueshëm me "armiqët" dhe një hedhje dorë nga identiteti islame dhe parimi i al-Wala wal-Bara (lidhja me besimtarët dhe hedhja dorë nga jobesimtarët dhe veprimet e tyre). Mospajtimi i faktit të Holokaustit është një element i zakonshëm i retorikës anti-sijoniste dhe anti-perëndimore në qarqe të caktuara.

Deklaratat e predikatorit kuwaitian mbi Palestinën

Kritika e xhihadit palestiniane nga predikatori kuwaitian Laifi al-Azmi dhe krahasimi i mujahedinëve me "miu" perceptohet si një tradhtëi e drejtpërdrejtë ndaj një prej çështjeve kryesore islame — çlirimit të Palestines. Nga ky perspektivë, mbështetja e rezistencës palestine është një detyrë fetare, dhe ata që e kritikojnë atë po kalon në anën e shtypësve dhe armiqve të muslimanëve. Kjo sjellje perceptohet si një dëshmi se predikatori, dhe ndoshta qeveria e Kuweitit, të cilit ai i është i bindur, nuk janë mbrojtës të vërtetë të vlerave dhe interesave islame.

Abu Mazen (Mahmud Abbas) kritikon Hamasin për t'u përshtatur Siyonistëve

Kreu i Autoritetit Palestinian, Mahmud Abbas, në fjalën e tij hyrëse kritikoi fort Hamasin dhe i kërkoi me forcë Hamasit të dorëzojë të pirësit izraelit. Sipas Abbasit, të gjithë palestinezët që kanë vdekur në luftën aktuale janë "jo thjesht humbje taktike, siç pretendonin ata që krijuan këtë katastrofë për t'u përshtatur okupacionit dhe të gjithë armiqve të popullit tonë, dhe më pas i dhanë arsyeve që okupacioni të plotësojë planin e saj për shkatërrimin e sektorit të Gazës dhe deportimin e banorëve të tij." Ai e akuzoi Hamasin se ka vepruar sistematikisht për të ndarë Gazën nga Perëndimi i Bregut që nga kupi, dhe ka shkaktuar gjashtë luftëra shkatërruese në Gazë. Abbas theksoi se Autoriteti Palestinian duhet të marrë kontrollin e sektorit të Gazës, dhe Hamas duhet të dorëzojë të gjitha autoritetet e tij dhe armët, duke u transformuar në një parti politike që vepron sipas ligjeve të shtetit palestinian. Një detaj pikant, i cili nuk u përfshi në publikimet zyrtare në mediat palestineze, ishte kultimi i shprehur i Abbasit ndaj liderëve të Hamasit. Rreth të pirësveve që mbahen nga Hamas, Abbas tha: "Lufta duhet të përfundojë. Çdo ditë qindra vdesin. Pse? Sepse ata nuk duan të dorëzojnë të pirësin amerikan. Fëmijët e qenve, dorëzojini tash rehinet dhe mbarojani këtë."

Nga këto shembuj, shumica, nëse jo të gjitha, vendet arabe perceptohen si "duke marrë anën" dhe tashmë janë në "anën e zezë". Kjo nuk është vetëm një tradhtësi politike, por nga ky perspektivë, një tradhtësi fetare dhe ideologjike ndaj islamit. Ajo që veçanërisht theksohet është kalimi nga ashtuquajtura "taktika" dhe dykuptimia diplomatike në një demonstrim të hapur dhe pa maskë "bashkim me armiqët e muslimanëve". Nëse më parë veprimet e tilla mund të fsheheshin pas një fasade retorike islame ose konventave diplomatike, tani "maskat janë rënë". Kjo perceptohet si një nivel fundamentalisht i ri dhe më i rrezikshëm i apostazisë dhe armiqësisë.

Kulminimi i kësaj "mësimdhënie" është përfundimi se, pasi këto regjime dhe figurat kanë demonstruar në mënyrë të hapur përkushtimin e tyre ndaj "anës së zezë" dhe "bashkimit me armiqët e muslimanëve", ato vetvetiu bëhen "armiq të hapur" për ata që mendojnë se janë në "anën e bardhë" — pra, muslimanët e vërtetë që janë të bindur me parimet. Nga perspektiva e disa interpretimeve radikale të ligjit dhe ideologjisë islame, ai që tradhton në mënyrë të hapur islam bëhet murtadd (apostat) ose munafiq (hipokrit), armiqësia e të cilit ndaj besimtarëve barazohet apo madje tejkalon armiqësinë e pagano-njobesimtarëve. Në këto ideologji, nëse një sundimtar ose grup liderësh konsiderohet si "armiq të hapur" të Islamit dhe muslimanëve (p.sh., për aleanca me jo-muslimanët që perceptohen si armiqë, ose për luftë me ata që bëjnë "xhihad" për shkakun e Islamit), ato mund të shpallën "synim ligjor" për luftë të armatosur.

Kjo "mësimdhënie" reflekton një zhgënjim të thellë në strukturat politike ekzistuese në botën muslimane, një ndjenjë të tradhtisë nga autoritetet zyrtare, dhe një thirrje për një ndarje të qartë ideologjike dhe praktike nga ata që perceptohen se kanë braktisur rrugën e vërtetë. Ajo paraqet një botëkuptim binar, konfliktues, i cili kërkon qartësi dhe përcakton përkatësinë përmes qëndrimit ndaj armiqve të perceptuar të Islamit.

O Allah, forcosh ata që mbajnë fortë Vërtetësinë, sqarosh zemrat e atyre që janë në dyshim. Asgjëso mungonjtarët dhe tradhtarët, dhe ngrit flamurin e Islamit. Ameen!