Рабство Аллаху или страстям - третьего не дано...

Servitude to Allah or to passions is not given to the third... / Allah'a veya tutkulara kulluk - üçüncüsü verilmemiştir... / Robëria Ndaj Allahut ose ndaj pasioneve nuk i jepet të tretëve...

В глубине своей сущности человек — не автономен и не самодостаточен. Он — творение, обладающее слабостью, нуждами и ограниченностью. Вопреки иллюзиям «свободы», человек всегда находится под чьим-то влиянием, под чьим-то управлением — будь то Господь миров или его собственные страсти. В этом и кроется один из величайших смыслов слов: "Раб Аллаха или раб своих страстей"...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Аллах ﷻ наделил человека уникальным даром — свободой воли. В отличие от ангелов, которые не ослушаются своего Господа, и животных, живущих по инстинктам, человек выбирает. Но его выбор — не между поклонением и не поклонением, а между Истиной и ложью, между Аллахом и своими нафсами (страстями).

Когда человек отказывается от поклонения Аллаху, он не становится "свободным". Он просто меняет объект своего рабства. Им становится собственное «я - эго», его желания, страсти, общественные мнения, мода, деньги, власть или даже идеологии. И каждое из этих "божеств" требует от него полной покорности, жертв и разрушения души.

На первый взгляд, слова "раб Аллаха" могут звучать как ограничение. Но именно рабство Аллаху — это единственный путь к истинной внутренней свободе, потому что: оно освобождает от рабства людям, очищает душу от болезней высокомерия, зависти, жадности и страха. Оно возвращает человека к его фитре (естеству) — быть слугой Того, Кто его сотворил. Только в этом рабстве человек становится по-настоящему целостным, уравновешенным и довольным. Он обретает смысл, цель, и, самое главное, — довольство Аллаха.

Нафс требует мгновенного удовлетворения, комфорта, власти, внимания. Вначале это может казаться сладким, но итог — горький. Рабство страстям делает человека: зависимым от внешнего: от взглядов, похвалы, желаний. Погружённым в суету, в жадность, в постоянную неудовлетворённость. Слепым к истине, неспособным к покаянию и возврату к Аллаху. Такой человек — раб своих похотей, словно закованный в цепи, хотя внешне может выглядеть "успешным" и "свободным".

Аллах предоставляет выбор, но последствия этого выбора — на человеке. Путь к Аллаху — это борьба с собой, джихад ан-нафс. А путь к своим страстям — это отказ от борьбы, сдача позиций. Сегодня, в эпоху информации, социальных сетей, глянцевых соблазнов и идеологии индивидуализма, искушение служить своим страстям стало нормой. Под лозунгами "будь собой", "я ещё хочу немножко побыть такой, какая я есть", "живи для себя", "слушай своё сердце" людей ведут к самому опасному рабству — рабству нафса.

И здесь мусульмане должны быть голосом напоминания: нет нейтралитета. Нельзя одновременно быть свободным и служить желаниям. Мы либо на пути Аллаха, либо на пути разрушения. Именно в этом контексте мы понимаем смысл исламского призыва — вернуть сердца людей ко Всевышнему, научить их освобождаться от рабства временного в пользу Вечного.

Каждый день человек делает выбор: остаться ли на намазе или пролистать ещё одну ленту. Удержать ли язык от греха или отпустить его. Простить ради Аллаха или мстить ради эго. Это и есть суть жизни — постоянный выбор между рабством Аллаху и рабством нафсу. И в Судный день человек обязательно встретит последствия этого выбора. Всё предельно ясно. Человек — раб. Но кому он служит — определяет он сам. И тот, кто добровольно приклоняет голову в суджуде перед Аллахом, тот не склонит голову ни перед чем унизительным в этом мире.

Таким образом, человек всю жизнь стоит между двумя рабствами — одно возвышает, второе разрушает. Быть рабом Аллаха — значит быть свободным от всего наносного, ложного и временного. Быть рабом страстей — значит быть пленником собственных слабостей, что ведёт к забвению, тревоге и погибели. Пусть Аллах сделает нас из числа тех, кто выбирает Его, кто ведёт себя как Его рабы, и кто возвращается к Нему с чистым сердцем, свободным от всех форм низменного поклонения. О Аллах, сделай нас рабами Твоими, а не рабами страстей, денег или людей. Аминь!

Servitude to Allah or to passions is not given to the third...

At the core of his essence, a person is neither autonomous nor self-sufficient. He is a creation marked by weakness, needs, and limitations. Despite the illusions of "freedom," man is always under someone’s influence, someone’s control—be it the Lord of the Worlds or his own passions. This is where one of the greatest meanings of the words lies: "A servant of Allah or a servant of his desires..."

Praise be to Allah, whom we praise and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is none worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:

Allah has endowed humanity with a unique gift—free will. Unlike the angels, who do not disobey their Lord, and animals, which live by instinct, humans choose. But their choice is not between worship and non-worship; rather, it is between truth and falsehood, between Allah and their nafs (desires).

When a person rejects worshiping Allah, they do not become "free." They simply change the object of their servitude. Their new master becomes their ego, their desires, societal opinions, fashion, money, power, or even ideologies. And each of these "gods" demands complete submission, sacrifices, and the destruction of the soul.

At first glance, the words "servant of Allah" may sound restrictive. But servitude to Allah is the only path to true inner freedom because it liberates one from servitude to people, purifies the soul from arrogance, envy, greed, and fear, and restores humanity to its fitrah (natural state)—to be a servant of the One who created them. Only in this servitude does a person become truly whole, balanced, and content. They find meaning, purpose, and, most importantly, Allah's pleasure.

The nafs demands instant gratification, comfort, power, and attention. At first, this may seem sweet, but the end result is bitter. Servitude to desires makes a person dependent on externals: on looks, praise, and fleeting pleasures. It plunges them into greed, constant dissatisfaction, and blindness to truth, leaving them incapable of repentance and returning to Allah. Such a person—a slave to their desires—is like someone shackled in chains, though outwardly they may appear "successful" and "free."

Allah provides the choice, but the consequences of that choice rest on the individual. The path to Allah is a struggle against oneself, jihad an-nafs. The path to one’s desires is surrender, abandoning the fight. Today, in the age of information, social media, glossy temptations, and the ideology of individualism, the temptation to serve one’s desires has become normalized. Under slogans like "be yourself," "I just want to stay the way I am for a little longer," "live for yourself," and "follow your heart," people are led to the most dangerous form of slavery—the slavery of the nafs.

Here, Muslims must be the voice of reminder: there is no neutrality. You cannot simultaneously be free and serve your desires. We are either on the path of Allah or on the path of destruction. It is in this context that we understand the meaning of the Islamic call—to return hearts to the Most High and teach people how to free themselves from the slavery of the temporary in favor of the Eternal.

Every day, a person makes choices: to stay for prayer or scroll through another feed, to restrain their tongue from sin or let it loose, to forgive for the sake of Allah or take revenge for the ego. This is the essence of life—a constant choice between servitude to Allah and servitude to the nafs. And on the Day of Judgment, every person will meet the consequences of their choice. Everything is crystal clear. Man is a servant. But whom he serves is up to him. Whoever willingly bows their head in prostration before Allah will never bow their head to anything demeaning in this world.

Thus, throughout life, a person stands between two forms of servitude—one that elevates and one that destroys. To be a servant of Allah means to be free from all that is false, transient, and superficial. To be a servant of desires means to be a prisoner of one’s weaknesses, leading to forgetfulness, anxiety, and ruin. May Allah make us among those who choose Him, who conduct themselves as His servants, and who return to Him with a pure heart, free from all forms of lowly worship. O Allah, make us Your servants, not servants of desires, money, or people. Ameen!

Allah'a veya tutkulara kulluk - üçüncüsü verilmemiştir...

Varlığının derinliklerinde insan ne bağımsız ne de kendi kendine yeterlidir. Zayıflıkları, ihtiyaçları ve sınırlamalarıyla bir yaratıktır. "Özgürlük" yanılsamalarına rağmen, insan her zaman birilerinin etkisi altında, birilerinin kontrolündedir – bu ya Alemlerin Rabbi ya da kendi arzularıdır. İşte “Allah’ın kuluyum ya da arzularımın kulu” sözlerinin en büyük anlamlarından biri de burada gizlidir...

Hamd olsun Allah’a, O’na övgüler ederiz ve yardımını ve mağfiretini dileriz. Ruhumuzdan ve kötü işlerimizden korunmak için Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz; kimi bırakırsa, onu kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, hiçbir ilah ibadete layık değildir ancak yalnız Allah, ve şahitlik ederiz ki, Muhammed O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:

Allah insanlığa eşsiz bir hediye vermiştir – irade özgürlüğü. Melekler gibi Rablerine itaatsizlik yapmayanlar veya içgüdüleriyle yaşayan hayvanlar gibi değil, insan seçer. Ancak bu seçim, ibadet ve ibadetsizlik arasında değil, hakikat ve batıl arasında, Allah ve nefislerimiz (arzularımız) arasındadır.

Bir insan Allah’a ibadetten vazgeçtiğinde "özgür" olmaz. Sadece köleliğinin nesnesini değiştirir. Yeni efendisi kendi benliği, arzuları, toplumsal görüşler, moda, para, güç veya ideolojiler olur. Ve bu "tanrılar"dan her biri tam teslimiyet, fedakarlık ve ruhun tahribatını talep eder.

İlk bakışta "Allah'ın kulu" sözleri kısıtlayıcı gelebilir. Ancak Allah'a olan kulluk, gerçek içsel özgürlüğe giden tek yoldur çünkü bu durum insanoğlunu insanların köleliğinden kurtarır, gurur, haset, cimrilik ve korkudan kalbi temizler. İnsanı yaratan Allah’a kulluk etmek için doğal haline (fitre) geri getirir. Sadece bu türdeki kullukta kişi gerçekten bütünlük, denge ve tatmin bulur. Anlam, amaç, ve en önemlisi Allah’ın razı olduğunu bulur.

Nefs anında tatmin, rahatlık, güç ve ilgi ister. Başlangıçta bu tatlı görünebilir, ancak sonuç acıdır. Arzulara olan kölelik insanı dış faktörlere bağımlı kılar: bakışlara, övgülere, geçici zevklere. Onu açgözlülüğe, sürekli tatminsizliğe, ve hakikate karşı körlüğe sürükler, tövbe etmekten ve Allah’a dönüp uzaklaştırır. Böyle bir insan – arzularının kölesi – görünürde "başarılı" ve "özgür" olsa bile zincire vurulmuş gibidir.

Allah seçimi sunar, ancak bu seçimin sonuçları insana aittir. Allah’a giden yol, nefisle mücadele etmektir, nefis mücadelesi. Arzulara giden yol ise savaşmaktan vaz geçmektir. Bugün, bilgi çağı, sosyal medya, gösterişli cazibeler ve bireycilik ideolojisi döneminde, arzularına hizmet etme teşviki normal hale gelmiştir. "Kendin ol," "biraz daha şu anki halimle kalmak istiyorum," "kendin için yaşa," "kalbine kulak ver" sloganlarının altında insanlar en tehlikeli köleliğe – nefsin köleliğine – götürülüyor.

Burada Müslümanların hatırlatıcı ses olması gerekmektedir: tarafsızlık yoktur. Hem özgür hem de arzularına hizmet edemezsin. Ya Allah’ın yolundayız ya da yıkım yolundayız. Tam da bu bağlamda İslam çağrısının anlamını anlarız – insanların kalplerini yüce Allah’a geri döndürmek ve onları geçici kölelikten sonsuz köleliğe kurtarmayı öğretmek için.

Her gün insan seçimler yapar: namazda mı kalmalı, yoksa başka bir akışı mı kaydırmalı? Dilden günahlara engel mi olmalı, yoksa serbest mi bırakmalı? Allah için mi affetmeli, yoksa egomuz için mi intikam mı almalı? İşte hayatın özü budur – Allah’a olan kölelik ile nefse olan kölelik arasındaki sürekli seçim. Ve Hesap Gününde insan mutlaka bu seçimlerin sonuçlarıyla karşılaşır. Her şey son derece açık. İnsan bir kuldur. Ancak kimin kulu olacağı kendisine bağlıdır. Kim Allah’a secde etmeye gönüllü olarak boyun eğmişse, o dünya hayatında hiç bir aşağılık şeye boyun eğmez.

Dolayısıyla, insan hayatı boyunca iki tür kölelik arasında durmaktadır – biri yükseltirken diğeri mahveder. Allah’ın kulu olmak, tüm yapay, yanlış ve geçici şeylerden özgür olmak demektir. Nefsin kölesi olmak ise kendi zayıflıklarının esiri olmak, unutuşa, kaygıya ve helak olmaya sürüklenmek demektir. Allah, bizleri kendisini seçenlerden eylesin, kendisinin kulları gibi davrananlardan eylesin ve saf bir kalple O’na dönenlerden eylesin. Ey Allah, bizi senin kulların yap, nefsimizin, paranın veya insanların kulları yapma. Amin!

Robëria Ndaj Allahut ose ndaj pasioneve nuk i jepet të tretëve...

Në thellësinë e vetësisë së saj, njeriu nuk është as i pavarur dhe as i vetëmjaftueshëm. Ai është një krijesë që posedon dobësi, nevoja dhe kufizime. Përballë iluzioneve të "lirisë", njeriu gjithmonë është nën ndikimin e dikujt, nën kontrollin e dikujt – qoftë Zotit të Botëve ose pasioneve të tij të veta. Këtu qëndron njëra nga kuptimet më të mëdha të fjalëve: "Rob i Allahut ose rob i pasioneve të tij"...

Lavdim për Allahun, të cilin ne lavdojmë dhe prej të cilit kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje tek Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat e gabuara. Kë ata që Allah udhëheq në rrugën e drejtë, askush nuk mund t'i çojë në gabim, dhe ata që Allah lë, askush nuk mund t'i udhëheq në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka asnjë zot që meriton adhurim përveç Allahut të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe i Dërguari i Tij. Dhe më pas:

Allahu i ka dhënë njeriut një dhuratë unike – vullnetin e lirë. Ndryshe nga engjëjtë, të cilët nuk mosobedisin Zotin e tyre, dhe kafshët, që jetojnë sipas instinkteve, njeriu zgjedh. Por zgjedhja e tij nuk është mes adhurimit dhe jo-adhurimit, por mes së Vërtetës dhe Rreme, mes Allahut dhe nafsit të tij (pasioneve).

Kur një person refuzon të adhurojë Allahun, ai nuk bëhet "i lirë". Ai thjesht ndryshon objektin e robërisë së tij. Efendi i ri i tij bëhet egoja e tij, dëshirat e tij, opinionet shoqërore, moda, para, pushteti ose madje edhe ideologjitë. Dhe secili prej këtyre "zotrave" kërkon nga ai nënshtresë të plotë, kurban dhe shkatërrimin e shpirtit.

Në pamje të parë, fjalët "rob i Allahut" mund të tingëllojnë si një kufizim. Por pikërisht robëria ndaj Allahut është rruga e vetme drejt lirisë së vërtetë brenda, sepse ajo çliron njeriun nga robëria ndaj njerëzve, pastron shpirtin nga sëmundjet e ngurrimi, zilisë, lakomisë dhe frikës. Ajo e kthen njeriun në fitren e tij (natyrën e tij) – të jetë i robër i Atij që e ka krijuar atë. Vetëm në këtë robëri njeriu bëhet i tërësisë, i balancuar dhe i kënaqur. Ai gjen kuptim, qëllim dhe, më së rëndi, kënaqësinë e Allahut.

Nafsi kërkon kënaqësi të menjëhershme, komoditet, pushtet dhe vëmendje. Në fillim, kjo mund të duket e ëmbël, por rezultati në fund është i hidhur. Robëria ndaj dëshirave bën njeriun: të varur nga jashtë: nga shikimet, lavdimet dhe kënaqësitë e kalueshme. E fut në shpifje, në lakomi, në papërkënaqësi të vazhdueshme dhe e verb në lidhje me të vërtetën, duke e bërë të aftë për t'u kthyer prapa tek Allahu. Ky njeri – rob i dëshirave të tij – është si i kaltër në kushte, megjithëse duket jashtësisht "i suksesshëm" dhe "i lirë".

Allahu ofron zgjedhjen, por pasojat e kësaj zgjedhje janë në dorën e njeriut. Rruga drejt Allahut është një luftë me veten, xhihad i nafsit. Rruga drejt dëshirave të tij është largimi nga lufta, dorëzimi i pozitave. Sot, në epokën e informacionit, rrjeteve sociale, tentimeve të shkëlqyera dhe ideologjisë së individualizmit, tentimi për t'u shërbyer dëshirave të tij ka bërë normë. Nën sloganet "bëhu vetja," "dua ende pak ta jam siç jam," "jeto për veten," "dëgjo zemrën tënde" njerëzit po çohen në formën më të rrezikshme të robërisë – robërinë e nafsit.

Këtu, muslimanët duhet të jenë zërat e kujtesës: nuk ka neutralitet. Nuk mund të jesh njëkohësisht i lirë dhe të shërbejë dëshirat. Ne jemi ose në rrugën e Allahut ose në rrugën e shkatërrimit. Pikërisht në këtë kontekst ne kuptojmë kuptimin e thirrjes islame – të kthejmë zemrat e njerëzve tek Zoti më i Lartë dhe t'i mësojmë ata si të lirohen nga robëria e përkohshme në favor të Përhershmërisë.

Çdo ditë njeriu bën zgjedhje: të qëndrojë në namaz apo të rrëshqasë një tjetër fushe. Të kontrollojë gjuhën nga pekata apo ta lëshojë atë. Të falë për Allahun apo t'i hakmarrë për ego. Kjo është thelbi i jetës – një zgjedhje e vazhdueshme mes robërisë ndaj Allahut dhe robërisë ndaj nafsit. Dhe në Ditën e Gjykimit njeriu patjetër do të takojë pasojat e kësaj zgjedhjeje. Çdo gjë është e qartë. Njeriu është një rob. Por kushit i shërben përcakton vetë. Kush e palos kokën në sekund për Allahun, nuk do të palos asnjëherë kokën për asgjë të ulët në këtë botë.

Kështu që gjatë gjithë jetës, njeriu qëndron midis dy llojeve të robërisë – njëra që ngrit, tjetra që shkatërron. Të jesh rob i Allahut do të thotë të jesh i lirë nga çdo gjë e rreme, e gabuar dhe e përkohshme. Të jesh rob i dëshirave do të thotë të jesh i burgosur në dobësitë e tua, çka çon në harresë, ankth dhe humbje. O Allah, bëni ne të tillë që t'i zgjedhim ty, të sillen si robitë e tua dhe të kthehemi tek ti me një zemër të pastër, të lirë nga të gjitha format e adhurimit të ulët. O Allah, bëni ne robitë e tua, jo robitë e dëshirave, lekëve ose njerëzve. Amen!