Противостояние шайтану, который прикреплён к каждому человеку с момента его рождения...

Opposition to Shaitan, who is attached to every person from the moment of his birth... / Doğduğundan beri her insana bağlı olan şeytanla yüzleşme... / Kundërshtimi Ndaj Shaitan, i cili është i lidhur me çdo person që nga momenti i lindjes së tij...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Каждый мусульманин с момента рождения вступает в духовное противостояние, о котором часто забывает. Это противостояние — с шайтаном, заклятым врагом, который был изгнан и поклялся сбивать потомков Адама, используя все возможные пути. Аллах сказал: «Воистину, шайтан — ваш враг, так считайте же его врагом…» (сура Фатыр, 6). Это не просто абстрактное предостережение, а прямое указание на то, что мы не должны относиться к его влиянию легкомысленно.

Шайтан рядом до смерти. Одной из особенностей этого врага является его постоянное присутствие. Он не отступает, не берёт выходных, не ослабляет хватки, пока человек жив. Как только иман человека ослабевает — шайтан усиливает натиск, стремясь довести его до состояния полного неверия или лицемерия. А когда иман крепкий — шайтан пытается сдержать его рост, не дать ему превзойти критическую точку, за которой человек становится твёрдым, богобоязненным рабом Аллаха, практически недоступным для его наущений.

Он действует как яд, который адаптируется к иммунной системе: если защита слаба — он атакует напрямую; если крепка — он ищет лазейки. Именно поэтому Пророк ﷺ сказал: «Нет ни одного из вас, с кем бы не был приставлен шайтан». Эта непрерывная вражда требует постоянной защиты. И защита эта возможна — но только от Аллаха. Ни интеллект, ни опыт, ни психология, ни философия не способны укрыть от наущений шайтана. Только искреннее прибегание к Аллаху, только приближение к Нему через поклонение, покаяние, молитвы и зикр (поминание) могут стать настоящим щитом. Аллах говорит: «А если шайтан будет нашёптывать тебе, то попроси защиты у Аллаха. Воистину, Он — Слышащий, Знающий», Сура А'раф, 200.

В современном мире многие мусульмане испытывают тревожность, внутреннюю пустоту, духовное смятение. Это не просто следствие внешнего давления или житейских трудностей — это результат внутреннего запустения, когда сердце отрывается от связи с Аллахом, а шайтан заполняет этот вакуум сомнениями, страхами и мыслями, разрушающими душевное равновесие. Аллах сказал: «Воистину, те, которые уверовали, и сердца которых находят покой в поминании Аллаха, — воистину, в поминании Аллаха находят покой сердца». Сура Ар-Раъд, 28. Покой — это не просто отсутствие волнений, а глубокое состояние духовной устойчивости. Но этот покой не достигается механически — просто произнеся несколько слов «субханАллах» или «ля иляха илляЛлах» на бегу. Требуется усилие.

Одна из ловушек — это недостаточное усердие. Человек может начать поминание Аллаха, но слишком быстро сдаться, не почувствовав мгновенного облегчения. Он «держит лекарство во рту, но не глотает его» — то есть, не даёт зикру подействовать. Поминание требует времени, повторения, концентрации. Как и любая терапия, оно требует терпения.

Другая ошибка — произнесение зикра поверхностно, без участия сердца. Это как читать стихи на иностранном языке, не зная их смысла — красиво звучит, но не трогает душу. Чтобы зикр действительно очистил и укрепил душу, каждое слово должно быть осмысленным. Нужно принуждать сердце быть внимательным, особенно в начале. Это и есть духовная борьба (джихад ан-нафс).

Аллах обещал, что Своё обещание Он сдерживает. Если человек будет поминать Аллаха с вниманием, часто, искренне — шайтан отступит. Может, ненадолго, но это уже победа. Победа не навсегда — но каждая такая победа укрепляет веру. Именно поэтому Аллах повелел: «О вы, которые уверовали! Поминайте Аллаха частым поминанием и прославляйте Его утром и вечером». Сура Ахзаб, 41-42. Это не просто совет — это духовная стратегия выживания.

Мы живём не в мире покоя, а в мире испытаний. Сердце — поле битвы. Шайтан — агрессор. Зикр — это оружие, щит и свет. Иман — это не статическое состояние, а постоянно колеблющаяся величина. Он может возрастать, но может и угаснуть. И наша задача — питать его, укреплять его, защищать его — через знание, поклонение, братство и постоянное поминание Аллаха.

Не удивляйтесь, если ваша душа ощущает тревогу, если появляются сомнения, если усиливаются наущения. Это значит, что шайтан рядом. Но он не может победить, если вы держитесь за Аллаха. Поминание Аллаха — это не ритуал для успокоения совести, это духовное сражение, которое каждый из нас обязан вести. Победа в этом сражении — это не только внутренний покой в этом мире, но и спасение в вечности. «А тот, кто отвратится от поминания Меня, тот будет жить тяжёлой жизнью, и Мы воскресим его слепым в День воскресения». Сура Та-Ха, 124.

Шайтан — это реальный враг, который всегда рядом с нами. Он использует наши слабости, чтобы разрушить нашу веру и отдалить нас от Аллаха. Однако Аллах дал нам мощное оружие против него — поминание Его имени и качеств. Если мы будем регулярно и качественно выполнять зикр, наша вера станет сильнее, а шайтан отступит.

Важно помнить, что эта борьба — часть нашего испытания. Только те, кто проявляет усердие и искренность, смогут преуспеть в День Суда. Поэтому давайте поминать Аллаха обильным поминанием, чтобы наши сердца наполнились миром, а наши души стали ближе к Творцу. И пусть Аллах дарует нам силы противостоять шайтану и укрепить нашу веру. Именно в этом — суть назидания: не сдаваться, не отступать, не делать зикр формально. А делать это глубоко, осознанно, регулярно — и тогда, иншаАллах, сердце наполнится светом, а душа — покоем. Да сделает Аллах нас из тех, чьи сердца живы зикром, чья душа спокойна, а иман устойчив. Аминь!

Opposition to Shaitan, who is attached to every person from the moment of his birth...

Praise be to Allah, whom we praise, seek help from, and ask for forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our bad deeds. Whomsoever Allah guides, none can misguide, and whomsoever He leaves astray, none can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. To proceed:

Every Muslim, from the moment of birth, enters into a spiritual confrontation that is often forgotten. This confrontation is with Shaytan, the accursed enemy who was cast out and swore to mislead the descendants of Adam through every possible means. Allah said: “Indeed, Shaytan is your enemy, so take him as an enemy…” (Surah Fatir, 6). This is not merely an abstract warning, but a direct instruction not to take his influence lightly.

Shaytan is with a person until death. One of the traits of this enemy is his constant presence. He never retreats, takes no breaks, and never loosens his grip as long as the person is alive. When a person’s faith weakens, Shaytan intensifies his attack, aiming to drag him into disbelief or hypocrisy. When faith is strong, he tries to hinder its growth, not allowing it to reach the critical point where the person becomes a devout, God-fearing servant of Allah, nearly inaccessible to Shaytan’s whispers.

He acts like a poison adapting to the immune system: if the defense is weak — he attacks directly; if strong — he seeks gaps. That’s why the Prophet ﷺ said: “There is none among you but a Shaytan is assigned to him.” This constant enmity requires constant protection. And that protection is only possible — from Allah. Neither intellect, nor experience, nor psychology, nor philosophy can shield from Shaytan’s whispers. Only sincere seeking of refuge in Allah, drawing near to Him through worship, repentance, prayer, and dhikr (remembrance) can become a true shield. Allah says: “And if an evil suggestion comes to you from Shaytan, then seek refuge in Allah. Indeed, He is Hearing and Knowing.” (Surah Al-A’raf, 200)

In today’s world, many Muslims experience anxiety, inner emptiness, and spiritual confusion. This is not just the result of external pressures or life’s hardships — it is a result of inner neglect, when the heart is disconnected from Allah, and Shaytan fills that void with doubts, fears, and thoughts that destroy spiritual balance. Allah said: “Verily, in the remembrance of Allah do hearts find rest.” (Surah Ar-Ra’d, 28). Peace is not merely the absence of worry, but a deep state of spiritual stability. But this peace is not achieved mechanically — by quickly uttering “SubhanAllah” or “La ilaha illa Allah” in passing. It requires effort.

One trap is insufficient perseverance. A person may begin dhikr but give up too quickly without feeling immediate relief. It’s like “holding the medicine in the mouth but not swallowing it” — that is, not allowing the dhikr to take effect. Remembrance requires time, repetition, and focus. Like any therapy, it demands patience.

Another mistake is reciting dhikr superficially, without heart involvement. It’s like reading poetry in a foreign language without understanding its meaning — it may sound beautiful but doesn’t touch the soul. For dhikr to truly purify and strengthen the soul, every word must be understood. The heart must be forced to pay attention, especially at the start. This is the essence of spiritual struggle (jihad an-nafs).

Allah promised, and He does not break His promise: if a person remembers Allah mindfully, frequently, and sincerely — Shaytan will retreat. Maybe not forever, but that alone is a victory. Not a permanent victory — but each such victory strengthens the faith. That’s why Allah commands: “O you who have believed, remember Allah with much remembrance and exalt Him morning and afternoon.” (Surah Al-Ahzab, 41–42). This is not just advice — it’s a survival strategy.

We live not in a world of peace, but in a world of trials. The heart is the battlefield. Shaytan is the aggressor. Dhikr is the weapon, shield, and light. Iman is not a static state; it fluctuates. It can increase, but it can also fade. And our task is to feed it, strengthen it, and protect it — through knowledge, worship, brotherhood, and constant remembrance of Allah.

Don’t be surprised if your soul feels anxious, if doubts appear, if whispers intensify. This means Shaytan is near. But he cannot win if you hold onto Allah. Remembrance of Allah is not a ritual to soothe the conscience — it is a spiritual battle that every one of us must fight. Victory in this battle means not only inner peace in this world but also salvation in the Hereafter. “And whoever turns away from My remembrance — indeed, he will have a depressed life, and We will raise him blind on the Day of Resurrection.” (Surah Ta-Ha, 124)

Shaytan is a real enemy who is always near us. He uses our weaknesses to destroy our faith and distance us from Allah. But Allah has given us powerful weapons against him — the remembrance of His names and attributes. If we regularly and meaningfully perform dhikr, our faith will grow stronger, and Shaytan will retreat.

It is important to remember that this struggle is part of our test. Only those who show perseverance and sincerity will succeed on the Day of Judgment. So let us remember Allah abundantly, so that our hearts are filled with peace and our souls draw closer to the Creator. May Allah grant us the strength to resist Shaytan and to strengthen our faith. That is the essence of the reminder: do not give up, do not retreat, do not perform dhikr formally. Do it deeply, mindfully, consistently — and then, inshaAllah, the heart will be filled with light, and the soul with tranquility. May Allah make us among those whose hearts are alive with dhikr, whose souls are at peace, and whose faith is strong. Ameen!

Doğduğundan beri her insana bağlı olan şeytanla yüzleşme...

Hamd, Allah’adır. O’nu över, O’ndan yardım diler ve O’ndan bağışlanma isteriz. Nefislerimizin şerrinden ve kötü amellerimizden Allah’a sığınırız. Allah kimi doğru yola iletirse, onu kimse saptıramaz. Kimi de saptırırsa, onu kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederiz ki, Allah’tan başka ibadete layık hiçbir ilah yoktur ve Muhammed O’nun kulu ve Resûlüdür. Amma ba’d:

Her Müslüman, doğduğu andan itibaren çoğu zaman unuttuğu bir ruhani mücadeleye girer. Bu mücadele, kovulmuş ve Âdem’in soyunu saptırmak için yemin etmiş olan şeytanladır. Allah şöyle buyurmuştur: “Şüphesiz şeytan sizin düşmanınızdır; öyleyse siz de onu düşman edinin...” (Fâtır Suresi, 6). Bu sadece soyut bir uyarı değil, şeytanın etkisini hafife almamamız gerektiğine dair doğrudan bir emirdir.

Şeytan, ölüm anına kadar insanla beraberdir. Bu düşmanın özelliklerinden biri, sürekli varlığıdır. Geri çekilmez, ara vermez, elini gevşetmez. İnsan yaşadıkça onunla uğraşır. İmanın zayıfladığı anlarda şeytan hücum eder, küfre ya da münafıklığa sürüklemeye çalışır. İman güçlüyken ise büyümesini engellemek, Allah’a tam teslim olmuş takva sahibi bir kul olmamıza mani olmak ister.

O, bağışıklık sistemine uyum sağlayan bir zehir gibi davranır: Koruma zayıfsa doğrudan saldırır; güçlüyse açık arar. Bu yüzden Peygamber Efendimiz ﷺ şöyle buyurmuştur: “Sizden her birinizle birlikte bir şeytan vardır.” Bu sürekli düşmanlık, sürekli korunmayı gerektirir. Ve bu koruma ancak Allah’tan gelir. Ne akıl, ne deneyim, ne psikoloji, ne de felsefe şeytanın vesvesesinden koruyabilir. Sadece Allah’a içten yönelmek, ibadetle, tövbe ile, namazla ve zikirle O’na yaklaşmak gerçek bir kalkan olabilir. Allah buyuruyor: “Eğer şeytandan bir vesvese gelirse, hemen Allah’a sığın. Şüphesiz O, işitendir, bilendir.” (A’râf Suresi, 200)

Günümüzde birçok Müslüman endişe, içsel boşluk ve manevi karmaşa hissediyor. Bu yalnızca dış baskıların ya da hayatın zorluklarının sonucu değil; kalbin Allah’tan kopmasının sonucudur. Bu boşluğu şeytan şüphelerle, korkularla ve ruhu yıpratan düşüncelerle doldurur. Allah şöyle buyurur: “Kalpleri Allah’ı anmakla huzur bulanlar… Biliniz ki, kalpler yalnızca Allah’ı anmakla huzur bulur.” (Ra’d Suresi, 28). Huzur, sadece kaygının yokluğu değil; derin bir ruhani istikrardır. Ancak bu huzur, sadece “Sübhanallah” ya da “Lâ ilâhe illallah” deyip geçerek elde edilmez. Çaba gerektirir.

Tuzaklardan biri, yeterince sebat göstermemektir. Kişi zikre başlar ama hemen vazgeçer, anında ferahlık hissetmeyince bırakır. Bu, “ilacı ağzında tutup yutmamak” gibidir — yani zikrin etkisini göstermesine izin vermez. Zikir, zaman, tekrar ve odaklanma ister. Her terapi gibi sabır gerektirir.

Bir başka hata, zikri yüzeysel yapmak, kalbi devreye sokmamaktır. Anlamı bilinmeyen bir dili şiir gibi okumak gibidir — kulağa hoş gelir ama ruha işlemez. Zikrin ruhu arındırması ve güçlendirmesi için, her kelimenin anlamı bilinmeli ve kalp bilinçli olmalıdır. Özellikle başlangıçta kalbi zorlamak gerekir. Bu, nefsle yapılan cihadın (cihadü’n-nefs) ta kendisidir.

Allah söz verdi ve O, sözünden caymaz: Eğer kişi Allah’ı dikkatle, sıkça, samimiyetle zikrederse — şeytan geri çekilir. Belki geçici olarak ama bu bile bir zaferdir. Kalıcı bir zafer olmasa da her küçük zafer imanı güçlendirir. Bu yüzden Allah şöyle buyurmuştur: “Ey iman edenler! Allah’ı çokça zikredin. Sabah akşam O’nu tesbih edin.” (Ahzâb Suresi, 41-42). Bu sadece bir tavsiye değil — bir manevi hayatta kalma stratejisidir.

Biz huzur değil, imtihan dünyasında yaşıyoruz. Kalp, savaş alanıdır. Şeytan, saldırgandır. Zikir, hem silah hem kalkan hem ışıktır. İman, sabit bir hâl değil; artar da azalır da. Bizim görevimiz, onu beslemek, güçlendirmek ve korumaktır — bilgiyle, ibadetle, kardeşlikle ve sürekli Allah’ı anmakla.

Eğer ruhunuz kaygı hissediyorsa, şüpheler belirmişse, vesveseler artmışsa — bu, şeytanın yakın olduğunu gösterir. Ama siz Allah’a tutunduğunuz sürece, o galip gelemez. Allah’ı anmak, vicdanı yatıştırmak için yapılan bir ritüel değil — her birimizin vermesi gereken bir ruhani savaştır. Bu savaşta zafer, sadece bu dünyada iç huzur değil, ahirette de kurtuluş demektir. “Kim Benim zikrimden yüz çevirirse, onun için sıkıntılı bir hayat vardır ve kıyamet günü onu kör olarak haşrederiz.” (Tâ-Hâ Suresi, 124)

Şeytan, her an yanımızda olan gerçek bir düşmandır. Zayıf noktalarımızı kullanarak imanımızı yok etmek ve bizi Allah’tan uzaklaştırmak ister. Ancak Allah bize çok güçlü bir silah vermiştir — kendi isim ve sıfatlarının zikri. Eğer düzenli ve bilinçli şekilde zikir yaparsak, imanımız güçlenir ve şeytan geri çekilir.

Bu mücadelenin, imtihanımızın bir parçası olduğunu unutmamalıyız. Ancak sebat gösteren ve samimi olanlar kıyamet gününde kurtuluşa ereceklerdir. O hâlde Allah’ı bol bol zikredelim ki, kalplerimiz huzur bulsun, ruhlarımız Yaratıcımıza yaklaşsın. Allah bize şeytana karşı direnç ve imanımızı güçlendirme gücü versin. Asıl öğüt işte budur: Vazgeçmemek, geri durmamak, zikri şekil olarak değil, derinlikli, bilinçli ve sürekli yapmak. O zaman, inşaAllah, kalplerimiz nurlanır, ruhlarımız huzura erer. Allah bizleri kalpleri zikirle yaşayan, ruhları huzurlu, imanları güçlü kullarından eylesin. Âmin!

Kundërshtimi Ndaj Shaitan, i cili është i lidhur me çdo person që nga momenti i lindjes së tij...

Falënderimi i qoftë Allahut, Atë që e lavdërojmë, prej Tij kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë mbrojtje tek Allahu nga të këqijat e vetes dhe nga veprat tona të liga. Kë të udhëzojë Allahu, askush nuk mund ta humbasë, dhe kë ta lërë në humbje, askush nuk mund ta udhëzojë. Dëshmojmë se nuk ka të adhuruar tjetër me meritë përveç Allahut të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. E më pas:

Çdo musliman, që nga lindja, hyn në një përballje shpirtërore që shpesh harrohet. Kjo përballje është me shejtanin — armikun e mallkuar që u dëbua dhe u betua se do të largojë pasardhësit e Ademit nga rruga e drejtë me çdo mjet të mundshëm. Allahu thotë: “Vërtet, shejtani është armiku juaj, prandaj merreni atë për armik…” (Sureja Fatir, 6). Kjo nuk është një paralajmërim abstrakt, por një urdhër i qartë për të mos e marrë lehtë ndikimin e tij.

Shejtani është pranë njeriut deri në vdekje. Një nga tiparet e këtij armiku është prania e tij e vazhdueshme. Ai nuk tërhiqet, nuk pushon, nuk ndalet për sa kohë njeriu është gjallë. Kur imani i njeriut dobësohet — ai forcon sulmin, duke synuar ta çojë drejt mohimit apo hipokrizisë. Kur imani është i fortë — ai përpiqet ta ndalë përparimin e tij, për të mos e lejuar të arrijë nivelin e një robi të devotshëm, i mbrojtur nga ngacmimet e tij.

Ai vepron si një helm që përshtatet me sistemin imunitar: nëse mbrojtja është e dobët — sulmon drejtpërdrejt; nëse është e fortë — kërkon rrugë të fshehta. Prandaj Profeti ﷺ ka thënë: “Çdo njeri e ka një shejtan të caktuar me të.” Kjo armiqësi e vazhdueshme kërkon një mbrojtje të vazhdueshme. Dhe kjo mbrojtje mund të vijë vetëm nga Allahu. As intelekti, as përvoja, as psikologjia, as filozofia nuk mund të mbrojnë nga vesveset e shejtanit. Vetëm kërkimi i sinqertë i mbrojtjes së Allahut, afrimi ndaj Tij me adhurim, pendim, namaz dhe dhikr (përmendje) janë mburoja e vërtetë. Allahu thotë: “Nëse shejtani të shtyn drejt së keqes, kërko strehim tek Allahu. Vërtet, Ai është Dëgjuesi, i Dijshmi.” (Sureja A’raf, 200)

Në botën moderne, shumë muslimanë ndiejnë ankth, zbrazëti shpirtërore dhe hutim të brendshëm. Kjo nuk është vetëm rezultat i presioneve të jashtme apo vështirësive të jetës — është pasojë e braktisjes së zemrës nga lidhja me Allahun, dhe shejtani mbush këtë boshllëk me dyshime, frikëra dhe mendime që prishin qetësinë shpirtërore. Allahu thotë: “Vërtet, ata që besojnë dhe zemrat e të cilëve gjejnë qetësi në përmendjen e Allahut — vërtet, në përmendjen e Allahut zemrat gjejnë qetësi.” (Sureja Ra’d, 28). Qetësia nuk është vetëm mungesa e shqetësimit, por një gjendje e thellë e qëndrueshmërisë shpirtërore. Por kjo qetësi nuk arrihet thjesht duke shqiptuar fjalët “SubhanAllah” apo “La ilahe il-lAllah” në nxitim. Kërkon përpjekje.

Një nga kurthet është mungesa e durimit. Njeriu mund të fillojë dhikrin, por dorëzohet shpejt, pa ndier menjëherë lehtësim. Ai “mban ilaçin në gojë, por nuk e gëlltit” — pra nuk lejon që dhikri të japë efekt. Dhikri kërkon kohë, përsëritje dhe përqendrim. Si çdo terapi, kërkon durim.

Një tjetër gabim është shqiptimi i dhikrit në mënyrë sipërfaqësore, pa përfshirje të zemrës. Është si të lexosh poezi në një gjuhë të huaj pa kuptuar kuptimin — mund të tingëllojë bukur, por nuk të prek shpirtin. Që dhikri të pastrojë dhe forcojë shpirtin, çdo fjalë duhet të kuptohet. Duhet ta detyrojmë zemrën të jetë e vëmendshme, veçanërisht në fillim. Kjo është xhihadi i nefsit — lufta shpirtërore me vetveten.

Allahu ka premtuar, dhe Ai nuk e thyen premtimin e Tij: nëse njeriu e përmend Allahun me vëmendje, shpesh dhe sinqerisht — shejtani do të tërhiqet. Ndoshta përkohësisht, por kjo është fitore. Jo një fitore e përhershme — por çdo fitore e tillë forcon besimin. Prandaj Allahu ka urdhëruar: “O ju që besuat! Përmendeni Allahun me përmendje të shumtë, dhe lavdërojeni Atë në mëngjes e në mbrëmje.” (Sureja Ahzab, 41-42). Kjo nuk është thjesht këshillë — është një strategji shpirtërore mbijetese.

Ne nuk jetojmë në një botë paqeje, por në një botë provash. Zemra është fusha e betejës. Shejtani është agresori. Dhikri është arma, mburoja dhe drita. Imani nuk është gjendje statike — ai ngrihet dhe bie. Detyra jonë është ta ushqejmë, ta forcojmë dhe ta mbrojmë — përmes dijes, adhurimit, vëllazërisë dhe përmendjes së vazhdueshme të Allahut.

Mos u çudisni nëse ndieni ankth, nëse lindin dyshime, nëse vesveset rriten. Kjo do të thotë se shejtani është afër. Por ai nuk mund të fitojë nëse mbështeteni tek Allahu. Përmendja e Allahut nuk është një ritual për qetësimin e ndërgjegjes — është një betejë shpirtërore që secili prej nesh duhet ta luftojë. Fitorja në këtë betejë nuk është vetëm paqe e brendshme në këtë botë, por edhe shpëtim në botën tjetër. “Ndërsa kush i shmanget përmendjes Sime — do të ketë një jetë të vështirë dhe në Ditën e Ringjalljes do ta ngjallim të verbër.” (Sureja Ta-Ha, 124)

Shejtani është një armik i vërtetë që gjithmonë është pranë nesh. Ai përdor dobësitë tona për të shkatërruar besimin tonë dhe për të na larguar nga Allahu. Por Allahu na ka dhënë një armë të fuqishme kundër tij — përmendjen e Emrave dhe Cilësive të Tij. Nëse e bëjmë dhikrin rregullisht dhe me vetëdije, besimi ynë do të forcohet dhe shejtani do të tërhiqet.

Është e rëndësishme të kujtojmë se kjo luftë është pjesë e sprovës sonë. Vetëm ata që tregojnë përkushtim dhe sinqeritet do të shpëtojnë në Ditën e Gjykimit. Prandaj, le të përmendim Allahun me përmendje të shumtë, që zemrat tona të mbushen me paqe dhe shpirtrat tanë të afrohen me Krijuesin. Allahu na dhëntë forcë për t’i rezistuar shejtanit dhe për të forcuar besimin tonë. Kjo është thelbi i këshillës: të mos dorëzohemi, të mos tërhiqemi, të mos e bëjmë dhikrin në mënyrë formale. Ta bëjmë me thellësi, vetëdije dhe rregullisht — dhe atëherë, inshaAllah, zemrat tona do të mbushen me dritë dhe shpirtrat me paqe. Allahu na bëftë prej atyre që zemrat i kanë të gjalla me dhikr, shpirtrat e qetë dhe imanin e fortë. Amin!