Проснётся ли когда - нибудь Умма!?

Will the Ummah ever wake up!? / Ümmet hiç uyanacak mı!? / A Do të zgjohet Ndonjëherë Umeti!?

Мы часто задаёмся вопросом: «Когда же проснётся наша умма?» И честно говоря, никто не знает точного ответа. Но одно очевидно: умма сегодня спит, и сон её — тяжёлый, глубокий, почти беспробудный. Это стало особенно ясно в день Арафата — в тот самый момент, когда миллионы мусульман стоят в долине, где прощение Аллаха нисходит подобно дождю, где ангелы опускают крылья, а Всевышний освобождает рабов от Огня. Но что мы видим?...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Ислам — это не просто религия, это образ жизни, система ценностей, которая требует от человека полной преданности Всевышнему. Однако сегодня мы наблюдаем удручающую картину: мусульманская умма, некогда ведущая мир к свету и справедливости, погружена в сон. Этот сон настолько глубок, что даже в самые священные моменты, такие как пребывание в долине Арафата во время хаджа, многие из нас остаются равнодушными. Мы стоим перед Всевышнем, но наши сердца молчат, наши души спят, а наши дела далеки от того, чтобы быть достойными Его милости.

День Арафата — это сердце хаджа, его высшая точка. Пророк Мухаммад ﷺ сказал: «Хадж — это Арафат». Это день, когда небеса открыты, когда ангелы окружают верующих, когда Аллах внимает молитвам и прощениям. В этот день каждый мусульманин должен стоять, подняв руки, взывать к Аллаху, плакать от раскаяния, просить Его о помощи, бояться Его гнева и надеяться на Его милость. Это день освобождения от Огня, день, когда вся умма представлена перед Господом миров.

Но что мы видим в долине Арафат? Примерно из сотни человек, лишь немногие действительно постигают важность этого момента. Остальные либо спят, либо играют в телефонах, либо заняты пустыми разговорами и едой. Как такое возможно? Как можно игнорировать величайший шанс обратиться к Аллаху в самый благословенный день года? Возможно, эти люди не знали. Возможно, их никто не научил. Но также возможно, что они знали, но их сердца стали черствыми, а души ослеплены мирскими заботами.

Сегодняшнее состояние мусульманской уммы — это результат многолетнего отдаления от истинных принципов Ислама. Мы забыли, что Ислам — это не только ритуалы, но и образ жизни, который требует постоянного самосовершенствования, чистоты намерений и строгого следования Сунне Пророка ﷺ. Многие мусульмане не знают основ своей религии. Они выполняют обязательные действия, такие как намаз и пост, но не понимают их значения. Они не знают, почему нужно стоять в Арафате, почему нужно молиться, почему нужно стремиться к знанию. Современный мир наполнен соблазнами, люди больше думают о деньгах, карьере, развлечениях, чем о своей душе. Телефоны, социальные сети, подписчики, телевидение — всё это отвлекает нас от духовной жизни. Когда человек долгое время живёт без страха перед Аллахом и без надежды на Его милость, его сердце становится каменным. Он теряет способность чувствовать, плакать, каяться. Именно поэтому даже в Арафате люди не могут молиться искренне.

Особую ответственность за состояние уммы несут её лидеры. Горе тем "правителям" мусульман, которые вместо того, чтобы вести свой народ к свету, погружают его во тьму. Вместо того чтобы строить справедливое общество, основанное на законах Шариата, они поддерживают западные ценности, коррупцию и угнетение. Эти лидеры предали свою умму, продав её за временные блага этого мира.  Где те правители, которые повелевают одобряемым и запрещают порицаемое? Где те, кто строит справедливые общества, основанные на законах Ислама? Сегодня мы видим, как мусульманские лидеры сотрудничают с врагами Ислама, угнетают свой народ, разрушают экономику и культуру своих стран. Они строят казино, разрешают разврат, запрещают ношение хиджаба, поддерживают колонизаторов и предают интересы уммы. Эти лидеры — не правители, а угнетатели. Они не служат Аллаху, а служат своим желаниям и интересам. Они продают свой народ за деньги, власть и комфорт. Их судьба ужасна, ведь Аллах обещал суровое наказание тем, кто предаёт свой народ и свою религию.

Мы любим говорить о славе мусульман прошлого — о праведных халифах, Халиде ибн Валиде,  Умар ибн Абдуль-Азизе, Салахуддине (да будет доволен ими Аллах)... Мы восхищаемся их победами, справедливостью, смелостью, религиозностью. А потом — идём листать ленту Instagram или обсуждать новости, пока мусульмане умирают под бомбами, пока дети в Газе роются в развалинах, пока наши сёстры в лагерях и тюрьмах ждут помощи, которая не приходит. Где же ты, умма Мухаммада ﷺ? Где твой Иман? Где твои ду'а? Где твоя боль? 

Горе вам, о правители мусульман! Но если простого мусульманина можно простить за невежество, за слабость, за обман шайтана — что сказать о тех, кто сидит на тронах? Вы, кто носите титулы "королей", "президентов", "эмиров", "султанов"... Вы, кто строите дворцы, пока миллионы мусульман живут в лагерях… Вы, кто договариваетесь с угнетателями, пока кровь мусульман проливается… Вы, кто запрещаете джихад, когда Земля Аллаха вопиет от несправедливости… Вы, кто не поднимаете голос за Аль-Кудс, за Газу, за Сирию, за Йемен… Как вы будете стоять перед Аллахом в День Суда? Как вы ответите Аллаху, когда Он спросит: "Где вы были, когда плакали вдовы? Где была ваша армия, когда требовалась помощь? Где были ваши улемы, когда истина требовала слова?"

Умма не проснётся митингами, шествиями или громкими речами. Она проснётся только тогда, когда проснутся сердца её людей. Каждый мусульманин должен выступать против несправедливости, где бы она ни происходила. Будьте голосом тех, кто не имеет голоса. Мы все хотим перемен. Мы мечтаем о возрождении уммы, о славе, чести и победе. Но эти перемены начнутся не с внешних действий, а с внутренней трансформации. 

Проснитесь хотя бы в Арафате или в наши благословенные дни и ночи! Поднимите руки, плачьте, молитесь, кайтесь. Возрождение уммы не начнётся с дворцов. Оно начнётся с таких Арафатов, где простой мусульманин — бедный, безымянный — будет стоять с поднятыми руками и плакать, и звать Аллаха с искренностью, которой не хватает всем вашим советникам и министерствам. Умма проснётся, когда каждый из нас перестанет ждать чуда и начнёт менять себя: оживит своё сердце, оставит грех, исправит намаз, начнёт читать Книгу Аллаха и молиться за всех братьев и сестёр — как за самого себя. Пусть ваши деяния станут чистыми и искренними. Пусть Аллах разбудит нас, пока ещё не стало слишком поздно...

Will the Ummah ever wake up!?

We often ask ourselves: "When will our ummah awaken?" And honestly, no one knows the exact answer. But one thing is clear: today, the ummah is asleep, and its sleep is deep, heavy, almost unending. This became especially evident on the Day of Arafat — at the very moment when millions of Muslims stand in the valley where Allah’s forgiveness descends like rain, where angels lower their wings, and where the Almighty frees slaves from the Fire. But what do we see?...

Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

Islam is not just a religion; it is a way of life, a system of values that demands total devotion to the Almighty. However, today we see a disheartening picture: the Muslim ummah, which once led the world toward light and justice, is now in slumber. This sleep is so profound that even during the holiest moments, such as standing in the valley of Arafat during Hajj, many of us remain indifferent. We stand before the Almighty, but our hearts are silent, our souls asleep, and our actions far from deserving His mercy.

The Day of Arafat is the heart of Hajj, its pinnacle. The Prophet Muhammad ﷺ said: "Hajj is Arafat." It is the day when the heavens are open, when angels surround the believers, when Allah listens to prayers and pleas for forgiveness. On this day, every Muslim should stand with raised hands, call upon Allah, cry out of repentance, ask Him for help, fear His wrath, and hope for His mercy. It is the day of liberation from the Fire, the day when the entire ummah stands before the Lord of the Worlds.

But what do we see in the valley of Arafat? Out of a hundred people, only a few truly grasp the significance of this moment. The rest are either sleeping, playing on their phones, engaged in idle talk, or eating. How is this possible? How can one ignore the greatest opportunity to turn to Allah on the most blessed day of the year? Perhaps these people did not know. Perhaps no one taught them. But it is also possible that they knew, yet their hearts became hardened, and their souls blinded by worldly concerns.

The current state of the Muslim ummah is the result of years of drifting away from the true principles of Islam. We have forgotten that Islam is not just about rituals but also about a way of life that requires constant self-improvement, purity of intention, and strict adherence to the Sunnah of the Prophet ﷺ. Many Muslims do not know the basics of their religion. They perform obligatory acts like prayer and fasting but do not understand their meaning. They do not know why they must stand in Arafat, why they must pray, or why they must seek knowledge. The modern world is filled with temptations, and people think more about money, careers, and entertainment than about their souls. Phones, social media, followers, television — all of these distract us from spiritual life. When a person lives for a long time without fearing Allah or hoping for His mercy, their heart becomes stone-like. They lose the ability to feel, cry, or repent. That is why, even in Arafat, people cannot pray sincerely.

Special responsibility for the state of the ummah lies with its leaders. Woe to those "rulers" of Muslims who, instead of leading their people toward light, plunge them into darkness. Instead of building just societies based on Sharia law, they support Western values, corruption, and oppression. These leaders have betrayed their ummah, selling it for temporary worldly gains. Where are the rulers who command what is right and forbid what is wrong? Where are those who build just societies based on Islamic laws? Today, we see Muslim leaders collaborating with enemies of Islam, oppressing their own people, destroying the economy and culture of their countries. They build casinos, permit immorality, ban hijabs, support colonizers, and betray the interests of the ummah. These leaders are not rulers but oppressors. They do not serve Allah but serve their desires and interests. They sell their people for money, power, and comfort. Their fate is terrible because Allah promised severe punishment for those who betray their people and religion.

We love to talk about the glory of Muslims of the past — about the righteous caliphs, Khalid ibn al-Walid, Umar ibn Abdul-Aziz, Saladin (may Allah be pleased with them)... We admire their victories, justice, courage, and religiosity. And then we scroll through Instagram or discuss the news while Muslims die under bombs, while children in Gaza dig through ruins, while our sisters in camps and prisons wait for help that never comes. Where are you, O ummah of Muhammad ﷺ? Where is your Iman? Where are your duas? Where is your pain?

Woe to you, O rulers of Muslims! If an ordinary Muslim can be forgiven for ignorance, weakness, or being deceived by Satan, what can be said about those who sit on thrones? You, who carry titles like "kings," "presidents," "emirs," "sultans"... You, who build palaces while millions of Muslims live in refugee camps… You, who make deals with oppressors while Muslim blood is spilled… You, who prohibit jihad when the land of Allah cries out against injustice… You, who do not raise your voice for Al-Quds, for Gaza, for Syria, for Yemen… How will you stand before Allah on the Day of Judgment? How will you answer Allah when He asks: "Where were you when widows cried? Where was your army when help was needed? Where were your scholars when truth demanded a word?"

The ummah will not awaken through rallies, marches, or loud speeches. It will awaken only when the hearts of its people awaken. Every Muslim must stand against injustice wherever it occurs. Be the voice of those who have no voice. We all want change. We dream of the revival of the ummah, of glory, honor, and victory. But these changes will begin not with external actions but with internal transformation.

Wake up, at least in Arafat or during our blessed days and nights! Raise your hands, cry, pray, repent. The revival of the ummah will not begin in palaces. It will begin in places like Arafat, where an ordinary Muslim — poor, nameless — stands with raised hands and cries, calling upon Allah with sincerity that your advisors and ministers lack. The ummah will awaken when each of us stops waiting for miracles and starts changing ourselves: reviving our hearts, abandoning sin, perfecting our prayers, reading the Book of Allah, and praying for all brothers and sisters — as if for ourselves. May your deeds become pure and sincere. May Allah awaken us before it is too late...

Ümmet hiç uyanacak mı!?

Sıklıkla kendimize şu soruyu sorarız: "Ümmetimiz ne zaman uyanacak?" Ve dürüst olmak gerekirse, kimse kesin bir cevap bilmiyor. Ancak bir şey açık: bugün ümmet uyuyor ve bu uyku derin, ağır, neredeyse bitmez tükenmez. Bu durum özellikle Arafat Günü'nde daha da belirgin hale geldi — tam da o anda milyonlarca Müslüman, Allah’ın affının yağmur gibi indiği, meleklerin kanatlarını indirdiği ve Rabb'in köleleri ateştan kurtardığı Arata Vadisi'nde dururlarken... Peki ne görüyoruz?...

Hamd olsun Allah'a, O'na hamdederiz ve yardımını ve affını dileriz. Bizler, nefsimizin kötülüğünden ve kötü işlerimizden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, hiç kimse onu şaşırtamaz, ve kimi yolundan çıkarırsa, hiç kimse onu doğru yola iletemez. Şahitlik ederiz ki, hiçbir ilah ibadete layık değildir yalnızca Allah, ve şahitlik ederiz ki Muhammed O'nun kuludur ve Elçisidir.

İslam sadece bir din değil, aynı zamanda bir yaşam tarzı, insanın Yüce'ye karşı tam bir bağlılık gerektiren bir değerler sistemidir. Ancak bugün üzücü bir manzara ile karşı karşıyayız: bir zamanlar dünyayı ışığa ve adalet yoluna götüren Müslüman ümmeti şu anda uyuyor. Bu uyku o kadar derindir ki, hac sırasında Arafat Vadisi'nde bile birçoklarımız kayıtsız kalıyor. Allah'ın huzurunda duruyoruz ama kalplerimiz sessiz, ruhlarımız uyuyor ve davranışlarımız O'nun rahmetine layık olmaktan uzak.

Arafat Günü hacın kalbi, zirvesidir. Peygamber Muhammed ﷺ şöyle buyurdu: "Hac Arafat'tır." Bu, cennet kapılarının açıldığı, meleklerin müminleri çevrelediği, Allah'ın duaları dinlediği ve günahlardan af dilemelerini kabul ettiği gündür. Bu gün her Müslüman ellerini kaldırarak Allah'a dua etmeli, tövbe için ağlamalı, O'ndan yardım istemeli, gazabından korkmalı ve merhametine umut bağlamalıdır. Bu, Cehennem'den kurtuluş günüdür, tüm ümmetin Âlemlerin Rabbi'nin huzurunda durduğu gündür.

Ancak Arafat Vadisi'nde ne görüyoruz? Yüz kişiden ancak birkaçı bu anın önemini gerçekten anlıyor. Diğerleri ya uyuyor, ya telefonlarıyla oynuyor, boş konuşmalar yapıyor veya yemek yiyor. Bu nasıl mümkün olabilir? Bir yılda en kutsal gününde Allah'a yönelme fırsatını nasıl göz ardı edebilirsiniz? Belki bu insanlar bilmiyordur. Belki kimse onlara öğretmemiştir. Ama aynı zamanda, biliyor olsalar da kalplerinin sertleştiğini ve ruhlarının dünyevi endişelerle körleştiğini de görebiliriz.

Bugünkü Müslüman ümmetinin durumu, İslam'ın gerçek ilkelerinden yıllar boyunca uzaklaşmanın sonucudur. Unuttuk ki İslam sadece ritüellerden ibaret değildir, aynı zamanda sürekli öz-yeterlilik, niyet saflığı ve Hz. Muhammed'in Sünnetine sıkı sıkıya bağlılık gerektiren bir yaşam tarzıdır. Birçok Müslüman dininin temelini bilmiyor. Namaz kılmak ve oruç tutmak gibi farzları yerine getiriyorlar ancak bunların anlamını anlamıyorlar. Neden Arafat'ta durmaları gerektiğini, neden namaz kılmaları gerektiğini, neden bilgi arayışında olmaları gerektiğini bilmiyorlar. Modern dünya baştan çıkarıcıdır, insanlar ruhlarından çok para, kariyer ve eğlence hakkında düşünüyor. Telefonlar, sosyal medya, takipçiler, televizyon — hepsi bizi manevi hayattan uzaklaştırıyor. İnsan uzun süre Allah'tan korkmadan ve O'nun merhametine umut bağlamadan yaşarsa, kalbi taş gibi olur. Duygularını, ağlamayı, tövbeyi hissetme yeteneğini kaybeder. İşte bu yüzden, Arafat'ta bile insanlar samimiyetsiz şekilde dua edemez.

Ümmetin durumuyla ilgili özel sorumluluk liderlerin omuzlarındadır. Müslümanları aydınlığa götürmek yerine karanlığa sürükleyen "liderler" lanet olsun. İslam hukukuyla adil bir toplum kurmak yerine Batı değerlerini destekleyen, yolsuzluğu ve zulmü besleyen bu liderler, ümmetlerini ihanete uğratmış, geçici dünya menfaatleri için satmışlardır. Hak olanı emreden ve yanlış olanı yasaklayan liderler nerede? İslam hukuklarına dayalı adil toplumlar kuran liderler nerede? Bugün Müslüman liderlerin İslam düşmanlarıyla işbirliği yaptığını, kendi halklarını ezip, ülkelerinin ekonomisini ve kültürünü mahvettiklerini görüyoruz. Kumarhaneler inşa ediyorlar, fuhuşa izin veriyorlar, hijaba yasak getiriyorlar, sömürgecileri destekliyorlar ve ümmetin çıkarlarını ihanete uğratıyorlar. Bu liderler hükümdar değil, zulüm yapanlardır. Onlar Allah'a değil, arzularına ve çıkarlarına hizmet ediyorlar. Halklarını para, güç ve konfor için satıyorlar. Akıbetleri korkunçtur çünkü Allah, ümmetini ve dinini ihanete uğratanlara sert bir ceza vadetmiştir.

Geçmişteki Müslümanların şanından bahsetmeyi severiz — halife-i râşidîn, Halid bin Velid, Ömer bin Abdulaziz, Selahaddin Eyyubi (Allah hepsinden razı olsun)... Zaferlerine, adaletlerine, cesaretlerine ve dindarlıklarına hayranız. Sonra Instagram'da kaydırıyoruz veya bombalar altında ölen Müslümanlar hakkında haberleri tartışıp, Gazze'deki çocukların harabelerde kazandığı sıralarda bekleyen kardeşlerimizin sesi çıkmaz. Ey Muhammed ümmeti! İmanınız nerede? Dualarınız nerede? Acınız nerede?

Ey Müslümanların yöneticileri, vay size! Eğer sıradan bir Müslüman, cehaleti, zayıflığı veya şeytanın aldatması yüzünden affedilebilirse, tahtlarda oturanlar için ne denmelidir? Kral, cumhurbaşkanı, emir, sultan unvanları taşıyan sizler... Müslüman milyonlarca insana çadırlarda yaşarken saraylar inşa eden sizler... Müslüman kanı dökülürken baskıcılarla pazarlık yapan sizler... Zulüm dolu topraklarda cihat yasaklayan sizler... Kudüs, Gazze, Suriye, Yemen için sesinizi yükseltmeyen sizler... Allah'ın Kıyamet Günü'nde nasıl hesap vereceksiniz? Allah sizi şu sorularla nasıl sorgulayacak: “Dul kadınlar ağladığında neredeydiniz? Yardım gerektiğinde ordunuz neredeydi? Hakikat bir söz istediğinde bilginiz neredeydi?”

Ümmet mitinglerle, yürüyüşlerle veya yüksek sesli konuşmalarla uyanmayacak. İnsanların kalpleri uyandığında uyanacak. Her Müslüman, haksızlığın nerede olursa olsun karşı durmalıdır. Sesini duyuramayanlar için ses olun. Hepimiz değişim istiyoruz. Ümmetin canlanmasını, şeref, onur ve zaferi hayal ediyoruz. Ancak bu değişim dışsal hareketlerle değil içsel dönüşümle başlayacak.

En azından Arafat'ta veya kutsal günlerimizde uyanın! Ellerinizi kaldırın, ağlayın, dua edin, tövbe edin. Ümmetin dirilişi saraylarda değil, Arafat gibi yerlerde başlayacak. Fakir, isimsiz bir Müslüman'ın ellerini kaldırıp Allahtan samimiyetle dua ettiği yerde başlayacak. Ümmet her birimiz mucize beklemeyi bırakıp kendimizi değiştirmeye başladığımızda uyanacak: kalplerimizi diriltelim, günahı bırakalım, namazı düzeltelim, Allah'ın Kitabını okuyalım ve tüm kardeşlerimiz için dua edelim — kendimiz için dua ettiğimiz gibi. Amelleriniz saf ve samimi olsun. Allah, henüz geç olmadan uyanmamızı nasip etsin...

A Do të zgjohet Ndonjëherë Umeti!?

Shpesh pyesim veten: "Kur do të zgjohet umma jonë?" Dhe, me të vërtetë, askush nuk e di përgjigjen e saktë. Por një gjë është e qartë: sot umma është në gjumë, dhe ky gjumë është i thellë, i rëndë, pothuajse pa fund. Kjo u bë veçanërisht e dukshme në Ditën e Arafatës — në atë moment kur miliona muslimanë qëndrojnë në luginën ku falja e Allahut bien si shi, ku engjëjtë ulin krahët e tyre, dhe Ku Zoti çliron robit nga zjarri. Por çfarë shohim?...

Lavdi për Allah, Ne e lavdërojmë Atë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë mbrojtje nga Allah nga keqesia e shpirtit tonë dhe veprimet e padrejtë. Kush drejtohet nga Allah në rrugën e drejtë, askush nuk mund t'i çojë në gabim. Dhe kush largohet nga Ai, askush nuk mund t'i udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka zot që meriton adhurim përveç Allahut të Vetëm, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij.

Islami nuk është vetëm një fe, por një mënyrë jetese, një sistem vlerash që kërkon devotshmëri totale ndaj Zotit. Megjithatë, sot jemi dëshmitarë të një pamjeje trishtuese: umma muslimane, e cila dikur çoi botën drejt dritës dhe drejtësisë, tani është në gjumë. Ky gjumë është aq i thellë sa madje edhe në momentet më të shenjta, si qëndrimi në luginën e Arafatës gjatë haxhit, shumë prej nesh janë të pasjellshëm. Ne qëndrojmë para Zotit, por zemrat tona janë të heshtura, shpirtet tona flenë dhe veprimet tona janë larg për të merituar mëshirën e Tij.

Dita e Arafatës është zemra e haxhit, pikëpamja e saj më e lartë. Profeti Muhamedi ﷺ tha: "Haxhi është Arafatë." Kjo është dita kur qiellat hapen, kur engjëjtë rrethojnë besimtarët, kur Allah dëgjon lutjet dhe faljen e krimeve. Në këtë ditë, çdo musliman duhet të qëndrojë me duar të ngritura, të thërrasë Allahun, të qajë nga përulja, të kërkojë ndihmë nga Ai, të frikësohet nga zemra e Tij dhe të shpresojë për mëshirën e Tij. Kjo është dita e çlirimit nga zjarri, dita kur e gjithë umma paraqitet para Zotit të Botëve.

Por çfarë shohim në luginën e Arafatës? Ndër njëqind njerëz, vetëm pakë prej tyre e kuptojnë rëndësinë e këtij momenti. Të tjerët ose flenë, ose luajnë me telefonat, ose janë të angazhuar në biseda boshe apo duke ngrënë. Si është e mundur? Si mund të injorojnë mundësinë më të madhe për të thirrur Allahun në ditën më të shenjtë të vitit? Ndoshta këta njerëz nuk e dinë. Ndoshta askush nuk i ka mësuar. Por gjithashtu, është e mundur që ata ta dinë, por zemrat e tyre janë bërë të fortë dhe shpirtet e tyre të verbëruara nga shqetësimet botërore.

Gjendja aktuale e ummës muslimane është rezultat i viteve të largimit nga parimet e vërteta të Islamiut. Ne kemi harruar se Islami nuk është vetëm rituale, por një mënyrë jetese që kërkon përmirësim të vazhdueshëm vetjak, pastërti të qëllimeve dhe ndjekje të ngushtë të Sunnit të Profetit ﷺ. Shumë muslimanë nuk e dinë bazën e fejes së tyre. Ato kryejnë veprime obligative si namazi dhe agjërimi, por nuk e kuptojnë kuptimin e tyre. Ato nuk e dinë pse duhet të qëndrojnë në Arafat, pse duhet të lutin, pse duhet të strehojnë për njohuri. Bota moderne është mbushur me tentacione, dhe njerëzit mendojnë më shumë për para, karrierë dhe argëtim sesa për shpirtin e tyre. Telefona, mediave sociale, ndjekësve, televizioni — gjithçka na largon nga jeta spirituale. Kur një njeri jetojnë për një kohë të gjatë pa frikë për Allahun dhe pa shpresë për mëshirën e Tij, zemra e tij bëhet si gur. Ajo humb aftësinë për të ndier, për të qarë dhe për t'u përulur. Prandaj, madje edhe në Arafatë, njerëzit nuk mund të lutin me sinqeritet.

Përgjegjësia speciale për gjendjen e ummës u takon liderëve të saj. Vaj liderëve "musliman" që në vend të çuarit të popullit drejt dritës, e futin në errësirë. Në vend të ndërtimit të shoqërive të drejta të bazuar në ligjëratën islame, ata mbulojnë vlerat perëndimore, korupcionin dhe shtypjen. Këta liderë kanë tradhëtuar ummën e tyre, duke e shitur për fitime botërore të përkohshme. Ku janë liderët që urdhërojnë mirën dhe ndalojnë të keqen? Ku janë ata që ndërtojnë shoqëri të drejta të bazuar në ligje islame? Sot shohim liderë musliman që bashkëpunësohen me armiqtë e Islamiut, shtypin popullin e tyre, shkatërrojnë ekonomikën dhe kulturën e vendeve të tyre. Ata ndërtojnë kazino, lejojnë pakushtërinë, ndalojnë hijabin, mbështesin kolonizatorët dhe tradhëtojnë interesat e ummës. Këta liderë nuk janë sundimtarë, por shtypës. Ata nuk shërbejnë Allahut, por deshirave dhe interesave të tyre. Ata shesin popullin për para, pushtet dhe komoditet. Fatit e tyre është i tmerrshëm sepse Allah ka premtuar një ndëshkim të ashper për ata që tradhëtojnë popullin dhe fejnë e tyre.

Ne e duam të flasim për lavdin e muslimanëve të kaluar — kalifatët e drejtë, Xhelaluddinit bin Velid, Umerin bin Abdulaziz, Salahuddinit (Allahu u kënaqej me ta)... Ne admironim fitoret e tyre, drejtësinë, guximin dhe diniarësinë. Dhe pastaj shkollat në Instagram ose diskutojmë lajmet ndërsa muslimanët vdesin nën bombardime, ndërsa fëmijët në Gazë kërcejnë në shkatërrime, ndërsa motrat tona në kamp dhe burg priten për ndihmë që nuk vjen. Ku je ti, o umme e Muhamedit ﷺ? Ku është imani yt? Ku janë lutjet e tua? Ku është dhimbja jote?

Vaj juve, o sundimtarë të muslimanëve! Nëse një musliman i zakonshëm mund të falë përtesë për dënim, dobësi ose mashtrimin e shaitanit, çfarë mund të thuhet për ata që ulen në fron? Ti që bart tituj si "mbret", "president", "emir", "sultan"... Ti që ndërtoni pallate, ndërsa miliona muslimanë jetojnë në kamp... Ti që bëni marrëveshje me shtypësit, ndërsa gjaku i muslimanëve derdhet... Ti që ndalon cihadin, ndërsa toka e Allahut trimohet nga përshtypja... Ti që nuk ngren zë për Al-Kud, për Gazë, për Siri, për Jemen... Si do të qëndroni para Allahut në Ditën e Gjykimit? Si do të përgjigjeni Allahut kur Ai do të pyes: "Ku ishit kur vedetat qanin? Ku ishte ushtria juaj kur nevojitej ndihmë? Ku ishin studiuesit tuaj kur e vërteta kërkonte fjala?"

Umma nuk do të zgjohet me mitinge, marshe ose fjalë të larta. Ajo do të zgjohet vetëm kur do të zgjohen zemrat e njerëzve. Çdo musliman duhet të qëndrojë kundër përshtypjes, kudo që ndodhet. Bëhuni zë për ata që nuk kanë zë. Ne të gjithë duam ndryshime. Ne ëndërrojmë ringjalljen e ummës, lavdin, nderin dhe fitoren. Por këto ndryshime nuk do të fillojnë me veprime të jashtme, por me transformim të brendshëm.

Zgjoheni të paktën në Arafat ose në ditët dhe netët tona të shenjta! Ngreni duart, qajeni, lutni, përuleni. Ringjallja e ummës nuk do të fillojë në pallate. Do të fillojë në vende si Arafat, ku një musliman i thjeshtë — i varfër, i panjohur — qëndron me duar të ngritura dhe qanon, duke thirrur Allahun me sinqeritet që i mungon këshilltarëve dhe ministrave tuaj. Umma do të zgjohet kur secili prej nesh do të ndalojmë të presim mrekulli dhe do të fillojmë të ndryshojmë veten: të ringjallim zemrat tona, të lëshojmë grekun, të përmirësojmë namazin, të lexojmë Librin e Allahut dhe të lutemi për të gjithë vëllezërit dhe motrat tona — si për veten tonë. Që veprimet tuaja të jenë të pastër dhe të sinqertë. O Allah, zgjohu ne para se të jetë shumë vonë...