Прощание Газы: назидание, которое Умма не имеет права забыть...

The farewell of Gaza: an admonition that the Ummah has no right to forget... / Gazze'nin vedası: Ümmetin unutmaya hakkı olmayan bir öğüttür... / Lamtumira E Gazës: një këshillë që Ummeti nuk ka të drejtë ta harrojë...

В истории человечества были эпохи, когда мир молчал. Когда истина была задушена в угоду политике, когда справедливость становилась жертвой интересов. И всё же, среди этого мрака — в Газе, в землях, где сегодня полыхает одна из самых жестоких гуманитарных катастроф современности, — слышен голос: это голос умирающих, голос палестинцев, которые, зная о своей неминуемой смерти, оставляют нам духовные завещания, полные веры, боли и мужества. Этот голос — наше испытание...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Есть моменты в истории, которые навсегда врезаются в коллективную память народов. Но есть такие, что предназначены не просто для памяти, а для пробуждения, покаяния и действия. Газу не просто уничтожают — с Газой прощается весь мир. Или точнее — мир делает вид, что прощается, ведь молчание и бездействие — это не прощание, а соучастие. Перед нами — хроника не только геноцида, но и духовной деградации человечества, особенно тех, кто носит имя мусульманин.

В этом видео мы слышим последние слова тех, кто знал, что умрёт. Мы читаем письма, написанные на грани между жизнью и смертью, верой и отчаянием. Но что это значит для нас, мусульман, для Уммы, для тех, кто ещё жив, ест, дышит, спит и надеется? Эта трагедия — не просто политический кризис. Это испытание нашей веры, нашего братства и нашей ответственности перед Аллахом. Это зеркало, в котором мы видим, кто мы есть на самом деле — и кем мы стали, когда перестали жить по заветам ислама.

Братство в Исламе — это не по крови и не по нации. Это узы веры, которые важнее любых паспортов, границ и флагов. Когда ребёнок в Газе говорит: «Я хочу к маме», а его мама похоронена под обломками, — он говорит это каждому из нас. Он говорит это нашему иману: «Ты где? Ты спишь? Ты ушёл?» Когда журналист пишет: «Если вы читаете это, значит, меня убили. Я знал, что это случится, но я не покидал свой народ», — это упрёк нам, живым. Почему он не убежал? Потому что знал, что джихад словом, правдой и свидетельством — это обязанность, от которой он не отступит. И это обязанность всей Уммы.

Те, кто погиб в Газе, особенно журналисты, медики, режиссёры, отцы, дети, матери — это шаиды (мученики), если Аллах пожелает. Их слова, записанные накануне смерти, — это шахада перед миром. И это худжджа (довод) против нас. Они говорят: «Не молчите. Не забывайте. Продолжайте говорить от нашего имени». Почему? Потому что они знали, что наш молчаливый комфорт может стереть их боль с лица земли. Они боялись не смерти, а того, что мир забудет зачем они умерли. "Если я умру, пожалуйста, помните: мы были людьми. У нас были имена, мечты, надежды. Мы не были просто "палестинцами". Мы были братьями и сёстрами вам по вере."

Газа — могила западного лицемерия и исламское доказательство. Западные ценности — свобода, права человека, гуманизм — умерли в Газе. И умерли не тихо. Они погибли в крови, в слезах, в криках младенцев, под завалами больниц. Мир, который требует толерантности ко всему, оказался глух ко всему, кроме сионизма. Но Газа — это не просто жертва. Это доказательство, что исламская Истина жива. Только Ислам называет вещи своими именами. Только Ислам призывает к справедливости, которая не зависит от цвета кожи, паспорта или флага.

Мир повторяет: «Never again» — «Никогда снова». Но это стало пустыми словами. Потому что в Газе это происходит снова, только с другими жертвами. Мусульмане обязаны превратить это «никогда больше» в шариатскую обязанность: бороться с угнетением словом, делом, имуществом и дуа, помнить мучеников и рассказывать их истории, нести помощь тем, кто выжил, воспитывать поколение, которое не предаст Умму ради карьеры или лайков, разоблачать лицемерие и предательство — как извне, так и внутри самой Уммы.

Газу сегодня стирают с лица земли. Но Аллах сохраняет её в сердцах тех, у кого есть хоть капля имана. Вопрос в другом: жив ли наш иман? Если мы по-настоящему мусульмане — мы не можем быть равнодушны. Если мы по-настоящему верим в Аллаха и Судный День — мы не можем молчать. Если мы называем их братьями — мы не можем не помогать. Каждая смерть в Газе — это зов к жизни нашей Уммы. Каждое прощальное письмо — это послание не только в адрес мира, но и на наш иман.

О Аллах, прими их как мучеников, прости наш недостаток, пробуди нас и сделай нас достойными их жертвы. Аминь!

The farewell of Gaza: an admonition that the Ummah has no right to forget...

In the history of humanity, there have been eras when the world remained silent. When truth was stifled for the sake of politics, and justice became a victim of vested interests. And yet, amidst this darkness — in Gaza, in the lands where one of the most brutal humanitarian catastrophes of our time is unfolding — a voice can still be heard: the voice of the dying, the voice of Palestinians who, knowing their inevitable death, leave us spiritual wills full of faith, pain, and courage. This voice is our test...

Praise be to Allah, Whom we glorify and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

There are moments in history that forever etch themselves into the collective memory of peoples. But there are others meant not just for remembrance but for awakening, repentance, and action. Gaza is not just being destroyed — the entire world is saying goodbye to Gaza. Or rather, the world is pretending to say goodbye, because silence and inaction are not farewells; they are complicity. Before us lies the chronicle of not only genocide but also the spiritual degradation of humanity, especially those who call themselves Muslims.

In this video, we hear the last words of those who knew they would die. We read letters written on the brink between life and death, faith and despair. But what does this mean for us, Muslims, for the Ummah, for those who are still alive, eating, breathing, sleeping, and hoping? This tragedy is not just a political crisis. It is a test of our faith, our brotherhood, and our responsibility before Allah. It is a mirror in which we see who we truly are — and who we have become when we stopped living by the teachings of Islam.

Brotherhood in Islam is not based on blood or nationality. It is a bond of faith stronger than any passport, border, or flag. When a child in Gaza says, "I want my mom," and his mother is buried under the rubble — he is speaking to each of us. He is addressing our Iman: "Where are you? Are you asleep? Have you abandoned us?" When a journalist writes, "If you're reading this, it means I've been killed. I knew it would happen, but I didn't leave my people" — this is a reproach to us, the living. Why didn’t he flee? Because he knew that jihad through words, truth, and testimony is an obligation he could not abandon. And this is an obligation for the entire Ummah.

Those who died in Gaza — journalists, doctors, filmmakers, fathers, children, mothers — are martyrs (shuhada), if Allah wills. Their words, recorded on the eve of their deaths, are a shahada (testimony) before the world. And this is hujjah (proof) against us. They are saying, "Do not be silent. Do not forget. Keep speaking on our behalf." Why? Because they feared that our comfortable silence might erase their suffering from the face of the earth. They were not afraid of death, but of the world forgetting why they died. "If I die, please remember: we were human beings. We had names, dreams, hopes. We were not just 'Palestinians.' We were your brothers and sisters in faith."

Gaza is the grave of Western hypocrisy and Islamic proof. Western values — freedom, human rights, humanitarianism — died in Gaza. And they did not die quietly. They perished in blood, tears, the cries of infants, and under the rubble of hospitals. The world, which demands tolerance for everything, turned a deaf ear to everything except Zionism. But Gaza is not just a victim. It is proof that Islamic Truth is alive. Only Islam calls things by their true names. Only Islam calls for justice that does not depend on skin color, passports, or flags.

The world repeats, "Never again." But these have become empty words. Because in Gaza, it is happening again, only with different victims. Muslims are obligated to turn this "never again" into a Sharia duty: to fight oppression with words, actions, wealth, and dua; to remember the martyrs and tell their stories; to provide aid to the survivors; to raise a generation that will not betray the Ummah for careers or likes; to expose hypocrisy and betrayal — both from outside and within the Ummah itself.

Gaza is being erased from the face of the earth today. But Allah preserves it in the hearts of those who have even a drop of Iman. The question is: Is our Iman alive? If we are truly Muslims, we cannot remain indifferent. If we truly believe in Allah and the Day of Judgment, we cannot stay silent. If we call them our brothers, we cannot fail to help. Every death in Gaza is a call to awaken our Ummah. Every farewell letter is a message not only to the world but also to our Iman.

O Allah, accept them as martyrs, forgive our shortcomings, awaken us, and make us worthy of their sacrifice. Ameen!

Gazze'nin vedası: Ümmetin unutmaya hakkı olmayan bir öğüttür...

İnsanlık tarihinde dünya sessiz kaldığı dönemler oldu. Gerçek siyaset uğruna boğuldu ve adalet çıkarlar uğruna feda edildi. Ve yine de, bu karanlığın içinde — günümüzdeki en vahşi insani felaketlerden birinin yaşandığı Gazze’de — bir ses duyuluyor: ölmek üzere olanların sesi, kendilerini bekleyen ölümü bilen Filistinlilerin ruhani vasiyetleri dolu iman, acı ve cesaret dolu sesleri. Bu ses bizim sınavımızdır...

Allah’a hamd olsun, O’nu yüceltiriz ve yardımını ve affını dileriz. Ruhumuzun kötülüğünden ve kötü işlerimizden korunmak için Allah’a sığınırız. Allah tarafından doğru yola iletilen kimseyi hiçbir güç şaşırtamaz ve O'nun terk ettiği kimseyi de hiçbir güç doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, ibadete layık tek ilah Allah’tır ve Muhhammed O’nun kuludur ve Elçisidir.

Tarihte insanlığın kolektif belleğine sonsuza kadar kazınan anlar vardır. Ancak bazı anlar yalnızca hatırlamak için değil, uyanmak, tövbe etmek ve harekete geçmek içindir. Gazze yok edilmiyor sadece — tüm dünya Gazze’ye veda ediyor. Daha doğrusu, dünya veda ediyormuş gibi yapıyor, çünkü sessizlik ve eylemsizlik veda değil, suç ortaklığıdır. Bizim önümüzdeki, soykırımın yanı sıra özellikle Müslüman olanlar için insanlığın manevi çöküşünün kroniği var.

Bu videoda, öleceklerini bilenlerin son sözlerini duyuyoruz. Hayatla ölüm arasında, imanla umutsuzluk arasında yazılan mektupları okuyoruz. Peki bu bizim için ne anlama geliyor, Müslümanlar için, Ümmet için, hâlâ yaşamakta olan bizler için? Bu trajedi yalnızca bir siyasi kriz değil. Bu, imanımızın, kardeşliğimizin ve Allah karşısındaki sorumluluğumuzun sınamasıdır. Bu, gerçek kim olduğumuzu ve İslam öğretilerine göre yaşamayı bıraktığımızda neye dönüştüğümüzü gösteren bir ayna.

İslam'daki kardeşlik kan veya milliyete dayanmaz. İnanç bağları herhangi bir pasaporttan, sınırdan veya bayraktan daha önemlidir. Bir çocuk Gazze’de “Anneme gitmek istiyorum” dediğinde ve annesi enkaz altında gömülüyorsa — bu bize hitaben söyleniyor. Bu bizim imanımıza sesleniyor: “Neredesin? Uyuyor musun? Bizi terk ettin mi?” Bir gazeteci “Eğer bunu okuyorsanız, beni öldürmüşlerdir. Bunu biliyordum ama halkımı terk etmedim” diye yazdığında — bu yaşayan bizlere bir eleştiridir. Neden kaçmadı? Çünkü hakikatin ve şahitliğin cihadının bir vazife olduğunu bilirdi ve bundan geri adım atamazdı. Bu tüm ümmetin vazifesidir.

Gazze'de hayatını kaybedenler — gazeteciler, doktorlar, yönetmenler, babalar, çocuklar, anneler — eğer Allah isterse şehitlerdir. Ölümünden önce kaydedilen sözleri dünyanın önünde bir şahadettir. Ve bu bizim karşı koyamayacağımız bir delildir. “Sessiz kalma. Unutma. Adımıza konuşmaya devam et.” Niye? Çünkü rahatlığımızın dünyadan acılarını silip atmasını istemediler. Onlar ölümten değil, dünyanın neden öldüklerini unutmasından korkuyorlardı. “Eğer ölürsem, lütfen hatırla: insan olduğumuzu. İsimlerimiz, hayallerimiz, umutlarımız vardı. Sadece ‘Filistinliler’ değildik. İman açısından sizin kardeşlerinizdik.”

Gazze Batı ikiyüzlülüğünün mezarı ve İslam'ın delilidir. Batı değerleri — özgürlük, insan hakları, insancılık — Gazze’de öldü. Ve sessizce ölmedi. Kan, gözyaşı, bebeklerin feryatları ve hastanelerin enkazı altında öldüler. Her şeye tahammül etmeyi talep eden dünya Siyonizm dışında her şeye sağır kaldı. Ancak Gazze bir kurban değil. İslam’ın gerçeğinin hala yaşıyor olduğunun bir delilidir. Sadece İslam şeyleri gerçek adlarıyla çağırır. Sadece İslam derki, adalet ten renginden, pasaporttan veya bayraktan bağımsız olmalıdır.

Dünya “Asla tekrar değil” diyor. Fakat bu artık boş kelimeler haline geldi. Çünkü Gazze’de aynı şey farklı kurbanlarla yeniden yaşanıyor. Müslümanlar bu “hiçbir zaman tekrar değil” ifadesini Şeriat mükellefiyetine çevirmek zorundadır: Zulmü kelam, fiil, mal ve dua ile mücadele etmek; şehitleri hatırlamak ve hikayelerini anlatmak; hayatta kalanlara yardım etmek; kariyer veya beğeni uğruna ümmeti ihanet etmeyecek bir nesil yetiştirmek; ikiyüzlülüğü ve ihaneti hem dışarıdan hem de ümmetin içinden açığa çıkarmak.

Gazze bugün yer yüzünden siliniyor. Fakat Allah, imanı olanların kalplerinde yaşatıyor. Soru şu: imanımız yaşıyor mu? Eğer gerçekten Müslümansak kayıtsız kalamayız. Eğer gerçekten Allah’a ve Kıyamet Günü’ne inanıyorsak susamayız. Eğer onları kardeşlerimiz olarak görüyorsak yardım etmemeliyiz. Gazze’deki her ölüm bizim ümmetimizi uyandırmak için bir çağrı. Her veda mektubu sadece dünyaya değil, aynı zamanda imanımıza yönelik bir mesajdır.

Ey Allah, onları şehit olarak kabul et, eksikliklerimizi affet, uyanık kıl ve fedakarlıklarına layık kıl. Amin!

Lamtumira E Gazës: një këshillë që Ummeti nuk ka të drejtë ta harrojë...

Në historinë e njerëzimit ka pasur periudha kur bota ka qenë e heshtur. Kur e vërteta është mbytur për politikën dhe drejtësia është bërë viktimë e interesave personale. Dhe megjithatë, në këtë errësirë — në Gazë, në tokat ku po ndodh një nga katastrofat humanitare më të dhunshme të kohëve moderne — dëgjohet një zë: ky është zëri i atyre që po vdesin, zëri i palestinezëve, të cilët, duke ditur se janë përballë vdekjes, na lënë testamentet e tyre spirituale, të mbushura me besim, dhimbje dhe guxim. Ky zë është provimi ynë…

Lavdi Allahut, të cilin Ne e lavdërojmë dhe prej të cilit kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë strehë tek Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprimet tona të këqija. Kush udhëhiqet nga Allah, askush nuk mund ta çojë në gabime. Ndërsa ai që Allah e le në rrugë të humbur, askush nuk mund ta udhëhiqë në rrugën e drejtë. Depozitojmë se nuk ka zot që meriton adhurimin, përveç Allahut të Vetëm, dhe depozitojmë se Muhamedi është rob dhe profeti i Tij. E pastaj:

Ka momente në histori që përhershëshisht grabiten në kujtesën kolektive të popujve. Por ka disa që janë të përcaktuara jo vetëm për kujtesë, por për zgjim, pokënaqësi dhe veprim. Gazën nuk thjesht e shkatërrojnë — botë e tërë po thotë shenjtër Gazës. Ose më mirë, bota po bën sikur të thotë shenjtër, sepse qetësia dhe mosveprimi — kjo nuk është shenjtër, kjo është bashkpunim. Para nesh qëndron kronika jo vetëm e gjenojidit, por edhe degradimi shpirtëror i njerëzimit, veçanërisht e atyre që quhen muslimanë.

Në këtë video, ne dëgjojmë fjalët e fundit të atyre që dinin se do të vdisnin. Ne lexojmë letër të shkruara në pragun e jetës dhe të vdekjes, besimi dhe deshperimi. Por çfarë do të thotë kjo për ne, muslimanët, për Ummen, për ata që ende jetojnë, hanë, fryejnë, flejnë dhe shpresojnë? Ky tragjedhi nuk është thjesht një krizë politike. Ky është një provim i besimit tonë, i brëndësisë sonë dhe i përgjegjësisë sonë përpara Allahut. Kjo është një pasqyrë ku shikojmë se kush jemi ne në fakt — dhe se kush kemi bërë kur ndalëm të jetonim sipas parimeve të islamit.

Vëllazërimi në islam nuk është bazuar në gjak ose komb. Është lidhja e besimit, e cila është më e rëndësishme se çdo pasaportë, kufi apo flamur. Kur një fëmijë në Gazë thotë: "Dua të shkoj tek nëna ime", dhe nëna e tij është varrosur nën grumbuj të shkatërruar — ai po flet për secilin prej nesh. Ai po flet për besimin tonë: "Ku je? Po flejsh? Ke ikur?" Kur një gazetar shkruan: "Nëse e lexoni këtë, do të thotë se më kanë vrarë. E dija se kjo do të ndodhte, por nuk e kam lënë popullin tim" — kjo është një akuzë për ne, të gjallët. Pse nuk u ik? Sepse e dinte se xhihadi me fjalë, me të vërtetën dhe me dëshmi — është një detyrë nga e cila nuk mund të largohet. Dhe kjo është një detyrë e tërë Ummes.

Ata që vranë në Gazë, sidomos gazetarët, mjekët, regjisorët, prindërit, fëmijët, nënat — janë shahidë, nëse Allah do të dëshirojë. Fjalët e tyre, të regjistruara para vdekjes, janë një shahadë përpara botës. Dhe kjo është një argument kundër nesh. Ata po flasin: "Mos qetësoheni. Mos harroni. Vazhdoni të flisni në emër tonë". Pse? Sepse frika jonë nga komforti i heshtjes mund të fshijë dhimbjen e tyre nga fytyra e tokës. Ata nuk frikësoheshin nga vdekja, por nga fakti se bota mund të harxonte pse ata vranë. "Nëse vdes, ju lutem kujtojeni: ne ishim njerez. Kemi pasur emra, ëndrra, shpresash. Ne nuk ishim vetëm 'palestinez'. Ne ishim vëllezër dhe motra juaj në besim."

Gazë është varri i hipokrizisë perëndimore dhe dëshmitë islame. Vlerat perëndimore — liri, të drejtat e njeriut, humanizmi — vranë në Gazë. Dhe nuk vranë në qetësi. Ata vranë në gjak, lot, në të qarë të foshnjave, nën rrënojat e spitaleve. Bota, e cila kërkon tolerancë për çdo gjë, u bë e gdhendur për çdo gjë, përveç sionizmit. Por Gazë nuk është vetëm një viktimë. Kjo është dëshmi se e vërteta islame është e gjallë. Vetëm Islami i quan gjërërat me emrin e tyre të vërtetë. Vetëm Islami thërret për drejtësi që nuk varet nga ngjyra e lëkurës, pasaporta ose flamuri.

Bota përsërit: "Kurrë më tepër". Por kjo ka bërë fjalë bosh. Sepse në Gazë, kjo po ndodh përsëri, vetëm me viktimë të tjera. Muslimanët janë të obliguar të shndërrojnë këtë "kurrë më tepër" në një detyrë shariati: të luftojnë shtypjen me fjalë, veprime, pasuri dhe du'a, të kujtojnë martirët dhe të tregojnë historitë e tyre, të sjellin ndihmë atyre që kanë mbijetuar, të edukojnë një brez që nuk do të tradhtojë Ummen për karrierën ose lajkat, të hapin sytë për hipokrizinë dhe tradhtinë — si nga jashtë ashtu edhe nga brenda vetë Ummes.

Gazë sot po fshihet nga fytyra e tokës. Por Allah e mban atë në zemrat e atyre që kanë edhe një pikë iman. Pyetja është: a jetoj imani ynë? Nëse jemi vërtet muslimanë, nuk mund të jemi indiferentë. Nëse vërtet besojmë në Allah dhe Ditën e Gjykimit, nuk mund të qetësohemi. Nëse i quajmë ata vëllezër — nuk mund të mos ndihmojmë. Çdo vdekje në Gazë është një thirrje për të zgjuar Ummen tonë. Çdo letër e fundit është një mesazh jo vetëm për botë, por edhe për imanin tonë.

O Allah, pranoni ata si martirë, falni deficiteve tona, zgjoni dhe na bëni të vlefshëm për sakrificën e tyre. Amen!