Предательство Палестины: историческая несправедливость и уроки для мусульман...

The betrayal of Palestine: historical injustice and lessons for Muslims... / Filistin'e İhanet: Tarihsel Adaletsizlikler ve Müslümanlar için dersler... / Tradhtia E Palestinës: padrejtësi historike dhe mësime për Myslimanët...

История Палестины — это история предательства, колониализма и борьбы за справедливость. Обещание Ротшильду (Декларация Бальфура 1917 года) стало ключевым моментом в захвате палестинских земель сионистским движением. Британия, обещавшая арабам независимость за помощь в борьбе против Османской империи, одновременно пообещала ту же землю сионистам. Палестинцы, коренные жители этой земли, даже не были спрошены. Их права были проигнорированы, а их родина была отдана чужакам под ложным предлогом "национального очага для еврейского народа". Сегодня последствия этого предательства видны в оккупации, апартеиде и страданиях палестинского народа. Но эта история — не просто политический урок, это назидание для всей исламской Уммы...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

В 1917 году министр иностранных дел Великобритании Артур Бальфур направил письмо лорду Лайонелу Ротшильду — одному из лидеров сионистского движения в Англии. Это письмо вошло в историю как Бальфурская декларация — "обещание" создать в Палестине "национальный очаг для еврейского народа", при этом с оговоркой: "при условии, что ничто не будет нарушать гражданских и религиозных прав существующих нееврейских общин в Палестине". 

С первого взгляда, декларация кажется политическим документом с попыткой соблюдения баланса. Однако на деле — это было не что иное, как двуличное и колониальное предательство, совершённое в контексте Имперской политики: Британия уже пообещала арабам независимость в обмен на восстание против Османов — Хусейну ибн Али (Шерифу Мекки). В то время как арабы проливали кровь, надеясь освободиться от иностранного господства, Британия готовила другой план: передать землю Палестины под чуждый колониальный проект. Одновременно с этим, Британия и Франция уже делили земли мусульман между собой в рамках тайного соглашения Сайкс–Пико (1916 г.), нарушая обещания, данные мусульманским лидерам.

Британское правительство в тот период вело двойную игру. С одной стороны, оно обещало арабам независимость за их поддержку в Первой мировой войне против Османской империи (Хашимитское восстание, 1916–1918 годы). С другой стороны, оно подписало соглашение Сайкс-Пико с Францией, разделив территорию Османской империи на сферы влияния, и выдало Декларацию Бальфура. Эти три обещания противоречили друг другу, но все они служили интересам британской империи. Для палестинцев последствия были катастрофическими. Их земля была отдана под создание еврейского государства, хотя они составляли более 90% населения региона. Мусульмане и христиане, жившие в Палестине на протяжении столетий, внезапно оказались в положении меньшинства, лишенного прав на свою собственную землю.

Палестинцы — коренные жители этой земли — не были ни спрошены, ни услышаны. Их полностью игнорировали, как будто они не люди, как будто их земля — это ничья территория, которую можно подарить. Это обещание стало политическим подарком влиятельной сионистской элите, которая искала мировую поддержку для создания еврейского государства, используя при этом трагедию еврейского изгнания как моральный щит — но за счёт палестинской крови и изгнания.

С точки зрения ислама, земля — это аманат - доверие от Аллаха, а не собственность, которой можно распоряжаться по воле колонизаторов или по решению тех, кто имеет власть, но не имеет нравственности. Британия не имела никакого права распоряжаться землёй, на которой жила мусульманская община, исповедующая Ислам, живущая своей культурой, имеющая свои мечети, школы, сады, кладбища, память и историю.

Историческая несправедливость, заложенная в этом "обещании", не осталась в прошлом. Сегодняшний геноцид палестинского народа, ежедневные убийства, осады, разрушения — это прямое продолжение этого обещания. Это — цепь событий, начавшаяся с предательства и продолжающаяся до сих пор. И здесь возникает важный вопрос для каждого мусульманина: Где была Умма тогда, и где она сегодня?

Когда Палестина была отдана, не было силы, которая бы встала и сказала: "Это харам! Это обман! Это агрессия против наших братьев!". И если тогда Умма была в состоянии политического разлома и колониального угнетения — то что мешает нам сегодня? Сегодня, когда весь мир видит преступления "Израиля", когда геноцид в Газе транслируется в прямом эфире, почему Умма до сих пор молчит?

История Бальфурской декларации — это назидание для всех поколений мусульман. Это пример того, как народы становятся жертвами, когда ими управляют безответственные правители, когда Умма разобщена, когда религия превращается в формальность, а справедливость уступает место страху и угождению тиранам.

Палестинцы не были слабы. Они были преданы. Их оставили одних. Их голос затоптали в кулуарах дипломатии. И если сегодня мы остаёмся безразличными, значит мы совершаем то же предательство. Никогда не забывайте: это не просто "история", это — основа сегодняшнего конфликта. Это — корень страданий. Говорите правду: разоблачайте ложь о "равной вине", "оборонительной войне", "мире через капитуляцию". Поддерживайте Палестину: делом, словом, бойкотом, мольбой, образованием, активизмом. Понимайте, что страдание одного народа — это страдание всех. Палестина — не просто "регион". Это — исламская земля, священная земля, упомянутая в Коране и хадисах.

Обещание Ротшильду — это символ западного лицемерия и колониальной логики, согласно которой можно дарить чужое и оправдывать это благими намерениями. Но для нас, мусульман, это — предупреждение и урок: Умма, которая забывает справедливость, обречена снова стать жертвой предательства. "Аллах не изменит положение людей, пока они не изменят самих себя." Сура ар-Раад, 11. 

Предательство Палестины — это не просто исторический факт, это предупреждение. Когда мусульмане теряют бдительность, доверяют врагам и забывают о единстве, их земли отнимают, а народы угнетают. Палестина — это испытание для совести Уммы. Если мы молчим — мы соучастники. Если боремся за справедливость — выполняем завет Аллаха.

Справедливость восторжествует, но только если мусульмане будут достойны этой победы. Пусть это назидание пробудит наши сердца, укрепит наши убеждения и заставит нас встать — не просто за Палестину, а за саму честь Ислама, попранную ложью, предательством и кровью...

The betrayal of Palestine: historical injustice and lessons for Muslims...

The history of Palestine is a history of betrayal, colonialism, and the struggle for justice. The promise to Rothschild (the Balfour Declaration of 1917) became a pivotal moment in the seizure of Palestinian lands by the Zionist movement. Britain, having promised independence to the Arabs in exchange for their help against the Ottoman Empire, simultaneously promised the same land to the Zionists. The Palestinians, the indigenous people of this land, were not even consulted. Their rights were ignored, and their homeland was handed over to outsiders under the false pretext of a "national home for the Jewish people." Today, the consequences of this betrayal are evident in the occupation, apartheid, and suffering of the Palestinian people. But this story is not just a political lesson; it is a moral teaching for the entire Islamic Ummah.

Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our misdeeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:

In 1917, the British Foreign Secretary Arthur Balfour sent a letter to Lord Lionel Rothschild, one of the leaders of the Zionist movement in England. This letter went down in history as the Balfour Declaration—a "promise" to create a "national home for the Jewish people" in Palestine, with the caveat: "provided that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine."

At first glance, the declaration appears to be a political document attempting to maintain balance. However, in reality, it was nothing short of duplicitous and colonial betrayal, carried out within the context of Imperial policy: Britain had already promised independence to the Arabs in exchange for their support in the fight against the Ottomans—Hussein bin Ali (the Sharif of Mecca). While the Arabs were shedding blood, hoping to free themselves from foreign domination, Britain was preparing another plan: handing over the land of Palestine for a foreign colonial project. At the same time, Britain and France were dividing Muslim lands between themselves under the secret Sykes-Picot Agreement (1916), violating promises made to Muslim leaders.

The British government at that time was playing a double game. On one hand, it promised independence to the Arabs in return for their support in World War I against the Ottoman Empire (the Hashemite Revolt, 1916–1918). On the other hand, it signed the Sykes-Picot Agreement with France, dividing the territories of the Ottoman Empire into spheres of influence, and issued the Balfour Declaration. These three promises contradicted each other, but all served the interests of the British Empire. For the Palestinians, the consequences were catastrophic. Their land was given away to establish a Jewish state, even though they constituted more than 90% of the region's population. Muslims and Christians, who had lived in Palestine for centuries, suddenly found themselves in the position of a minority deprived of rights to their own land.

The Palestinians—the indigenous people of this land—were neither asked nor heard. They were completely ignored, as if they were not human beings, as if their land were a vacant territory that could be gifted. This promise became a political gift to an influential Zionist elite, which sought global support for the creation of a Jewish state, using the tragedy of Jewish exile as a moral shield—but at the expense of Palestinian blood and displacement.

From an Islamic perspective, the land is an amanah—a trust from Allah, not property to be disposed of by colonizers or by those who have power but lack morality. Britain had no right to dispose of the land on which a Muslim community lived, practicing Islam, living its culture, with its mosques, schools, gardens, cemeteries, memories, and history.

The historical injustice embedded in this "promise" did not remain in the past. Today’s genocide of the Palestinian people, daily killings, sieges, destructions—are a direct continuation of this promise. It is a chain of events that began with betrayal and continues to this day. And here arises an important question for every Muslim: Where was the Ummah then, and where is it today?

When Palestine was handed over, there was no force that stood up and said: "This is haram! This is deception! This is aggression against our brothers!" And if the Ummah was then in a state of political fragmentation and colonial oppression—what prevents us today? Today, when the whole world sees the crimes of "Israel," when the genocide in Gaza is broadcast live, why does the Ummah still remain silent?

The history of the Balfour Declaration is a lesson for all generations of Muslims. It is an example of how peoples become victims when governed by irresponsible rulers, when the Ummah is divided, when religion becomes a formality, and justice gives way to fear and submission to tyrants.

The Palestinians were not weak. They were betrayed. They were left alone. Their voice was trampled in the corridors of diplomacy. And if today we remain indifferent, we commit the same betrayal. Never forget: this is not just "history"; it is the basis of today's conflict. It is the root of suffering. Speak the truth: expose the lies about "equal blame," "defensive war," "peace through capitulation." Support Palestine: through action, words, boycotts, prayer, education, activism. Understand that the suffering of one people is the suffering of all. Palestine is not just a "region." It is Islamic land, sacred land, mentioned in the Quran and Hadith.

The promise to Rothschild is a symbol of Western hypocrisy and colonial logic, according to which one can give away what belongs to others and justify it with good intentions. But for us, Muslims, it is a warning and a lesson: A Ummah that forgets justice is doomed to become a victim of betrayal again. "Allah will not change the condition of a people until they change themselves." Surah Ar-Ra'd, 11.

The betrayal of Palestine is not just a historical fact; it is a warning. When Muslims lose vigilance, trust enemies, and forget unity, their lands are taken, and their peoples are oppressed. Palestine is a test for the conscience of the Ummah. If we remain silent—we are complicit. If we fight for justice—we fulfill Allah's covenant.

Justice will prevail, but only if Muslims prove worthy of this victory. May this lesson awaken our hearts, strengthen our beliefs, and compel us to rise—not just for Palestine, but for the honor of Islam itself, which has been trampled by lies, betrayal, and blood...

Filistin'e İhanet: Tarihsel Adaletsizlikler ve Müslümanlar için dersler...

Filistin tarihi, ihanet, sömürgecilik ve adalet için mücadele tarihidir. Rothschild’e yapılan vaat (1917 Balfour Deklarasyonu), Siyonist hareketin Filistin topraklarını ele geçirmesi açısından bir dönüm noktası oldu. İngiltere, Osmanlı İmparatorluğu’na karşı yardım etmek için Araplara bağımsızlık vadeden aynı toprakları aynı zamanda Siyonistlere de verdi. Filistinliler, bu toprağın yerli halkı bile sorulmadı. Hakları görmezden gelindi ve yurtları “Yahudi halkı için ulusal bir vatan” bahanesiyle yabancılar tarafından ele geçirildi. Bugün bu ihanetin sonuçları işgal, apartheid ve Filistin halkının çektiği acılarda açıkça görülüyor. Ancak bu hikaye yalnızca siyasi bir ders değil, tüm İslam Ümmeti için bir ibret dersidir.

Hamd olsun Allah’a, O’nu övecek ve yardımı ve affını arayacağız. Ruhumuzdaki kötülüklerden ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola kılavuzlarsa onu kimse şaşırtamaz, kimi bırakırsa onu kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki hiçbir ilah yoktur O’ndan başka, ve şahitlik ederiz ki Muhammed O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:

1917 yılında İngiltere Dışişleri Bakanı Arthur Balfour, İngiltere’deki Siyonist hareketinin liderlerinden biri olan Lord Lionel Rothschild’e bir mektup gönderdi. Bu mektup, tarihe “Filistin’de Yahudi halkı için ulusal bir vatan yaratma” sözü olarak geçen Balfour Deklarasyonu olarak bilinir, ancak bir şartla: “Filistin’deki varolan gayri-Yahudi topluluklarının medeni ve dini haklarına zarar verilmeyeceği şekilde.”

Bir bakışta, bu bildiri dengeli davranmaya çalışan bir politik belge gibi görünüyor. Ancak gerçekte, bu söz tamamen ikiyüzlü ve sömürgeci bir ihanetti. İngiltere, Osmanlı İmparatorluğu’na karşı savaşta yardım etmesi karşılığında Araplara bağımsızlık vadetmişken (Hüseyin bin Ali ile anlaşma), aynı anda Filistin topraklarını yabancı bir sömürge projesine teslim etmeye hazırlanıyordu. Aynı zamanda İngiltere ve Fransa, gizli Sykes-Picot Anlaşması (1916) ile Müslüman topraklarını birbirlerine bölüyorlardı ve Müslüman liderlere verdikleri sözleri bozuyorlardı.

İngiliz hükümeti o dönemde çift oyun oynuyordu. Bir yandan, Araplara Osmanlı İmparatorluğu’na karşı I. Dünya Savaşı’nda destek olması karşılığında bağımsızlık vadetti (Haşimî İsyanı, 1916-1918). Diğer yandan, Fransa ile Sykes-Picot Anlaşması imzaladılar, Osmanlı İmparatorluğu’nun bölgelerini etki alanlarına böldüler ve Balfour Deklarasyonu yayınladılar. Bu üç vaat birbiriyle çelişiyordu, ancak hepsi İngiliz İmparatorluğu’nun çıkarlarına hizmet ediyordu. Filistinliler için sonuçlar felaket oldu. Topraklarının yüzde 90’dan fazlası bu halkındı, ama yine de toprakları Yahudi devleti kurmak için verildi. Yüzyıllardır Filistin’de yaşayan Müslümanlar ve Hristiyanlar, birdenbire kendi topraklarına sahip olma hakkından mahrum bırakılan azınlık konumuna düştüler.

Filistinliler – bu toprakların yerli halkı – ne danışıldı, ne de dinlendi. Tamamen görmezden gelindiler, sanki insan değillermiş gibi, sanki toprakları boş bir bölgeymiş gibi hediye edildi. Bu vaat, küresel desteğini kazanmak isteyen güçlü Siyonist elit için bir politik armağandı, Yahudi sürgünü trajedisini ahlaki bir kalkan olarak kullanarak – ama Filistin kanıyla ve sürgünle ödenen bir bedelle.

İslam perspektifinden bakıldığında, toprak Allah’tan bir emanettir, kolonistlerin veya ahlaksız güçlerin tasarrufuna tabi bir mal değil. İngiltere, İslam inancını yaşayıp kendi kültürünü sürdüren Müslüman bir topluluğun yaşadığı toprağa sahip çıkma hakkı yoktu; camileri, okulları, bahçeleri, mezarlıkları, anıları ve tarihi vardı.

Bu “vaatte” saklı tarihsel adaletsizlik geçmişte kalmadı. Bugün yaşanan Filistin halkının soykırımına, günlük katliamlara, ablukalara, yıkımlara – tüm bunlar bu vaadetin doğrudan devamıdır. Bu, ihanetle başlayan ve bugün de devam eden bir olay zinciridir. Ve burada her Müslümanın akıl erdireceği önemli bir soru ortaya çıkıyor: Ümmet o zaman neredeydi, bugün nerede?

Filistin teslim edildiğinde, “Bu haram! Bu aldatmaca! Bu bizim kardeşlerimize yönelik bir saldırı!” diyen bir güç yoktu. Eğer Ümmet o zaman siyasi parçalanma ve sömürge baskısı içindeyse – bugünkü bizi ne engelliyor? Bugün bütün dünya “İsrail’in” suçlarını görüyorken, Gazze’deki soykırım canlı yayınlanırken, Ümmet neden hala sessiz kalıyor?

Balfour Deklarasyonu’nun tarihi, tüm Müslüman nesiller için bir ders. Yöneticiler sorumsuz olduğunda, Ümmet bölündüğünde, din biçimselleştiğinde ve adalet korku ve tiranlara boyun eğmeye bıraktığında milletlerin nasıl mağdur olduğunu gösteren bir örnek.

Filistinliler zayıf değildi. Onlar ihanete uğradı. Tek başlarına bırakıldılar. Sesleri diplomasi odalarında ezildi. Eğer bugün kayıtsız kalırsak, aynı ihaneti işlemiş oluruz. Unutmayın: Bu yalnızca “tarih” değil, bugünün çatışmasının temelidir. Bu, acının köküdür. Doğruyu söyleyin: “Eşit suç,” “savunma savaşı,” “teslimiyetle barış” yalanlarını ortaya çıkarın. Filistin’i destekleyin: eylemle, sözle, boykotla, dua ile, eğitimle, aktivizmle. Bir halkın acısı herkesin acısıdır. Filistin sadece bir “bölge” değildir. Bu İslam toprağıdır, kutsal toprak, Kuran ve Hadis’te adı geçen topraklardır.

Rothschild’e yapılan vaat, başkalarına ait olan şeyi vermeyi ve bunu iyi niyetle meşrulaştırmayı içeren Batılı ikiyüzlülüğün ve sömürge mantığının sembolüdür. Fakat biz Müslümanlar için bu bir uyarı ve ders: Adaleti unutan bir Ümmet, yeniden ihanetin kurbanı olacaktır. “Allah, insanların durumunu değiştiremez, eğer onlar kendilerini değiştirmezlerse.” Bakara Suresi, 11.

Filistin’in ihaneti yalnızca bir tarihi gerçek değil, aynı zamanda bir uyarıdır. Müslümanlar tetikte olmadıklarında, düşmanlara güvendiklerinde ve birliği unuttuklarında toprakları alınır, halkları ezilir. Filistin, Ümmetin vicdanı için bir sınamadır. Eğer sessiz kalırsak – suç ortağıyız. Eğer adalet için mücadele edersek – Allah’ın antlaşmasını yerine getiririz.

Adalet zafer kazanacak, ancak Müslümanlar bu galibiyete layık olursa. İnşallah bu ders kalplerimizi uyandırır, inançlarımızı güçlendirir ve sadece Filistin için değil, yalanlar, ihanet ve kanla çiğnenen İslam’ın şerefine kalkmamızı sağlar.

Tradhtia E Palestinës: padrejtësi historike dhe mësime për Myslimanët...

Historia e Palestines është një histori e tradhëtisë, kolonializmit dhe luftrimit për drejtësi. Premtimi ndaj Rothschild-it (Deklarata e Balfour-it në vitin 1917) u bë një moment kyç në kapjen e tokave palestine nga lëvizja sioniste. Britania, duke premtuar pavarësinë e arabëve në shkëmbim të ndihmës së tyre kundër Perandorisë Osmane, në të njëjtën kohë u premtua e njëjta tokë sionistëve. Palestinezët, popullsia vendase e kësaj tokë, as që u pyetën. Të drejtat e tyre u injoruan, dhe atdheu i tyre u dha të huajve nën parandjen e një "vendbanimi kombëtar për popullin hebrej". Sot pasojat e kësaj tradhëtie janë dukshme në okupimin, apartheidin dhe vuajtjet e popullsisë palestine. Por kjo histori nuk është thjesht një mësim politik; është një mësim moral për të gjithë Ummeten Islame.

Lavdi Allahu, Ne e lavdërojmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehë tek Zoti ynë nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprimet tona të këqija. Kushdo që Zoti e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kushdo që Zoti e lë pa udhëzim, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij. Dhe më pas:

Në vitin 1917, Ministri i Jashtëm i Britanisë Arthur Balfour i dërgoi një letër Lordit Lionel Rothschild, një nga liderët e lëvizjes sioniste në Angli. Kjo letër u regjistrua në histori si Deklarata e Balfour-it – një "premtim" për të krijuar një "vendbanim kombëtar për popullin hebrej" në Palestinë, me një kusht: "me kusht që asgjë të mos dëmtojë të drejtat civile dhe fetare të komuniteteve jo-hebreje ekzistuese në Palestinë."

Nga paraqitja e parë, deklarata duket si një dokument politik që tenton të ruajë balancën. Megjithatë, në realitet, kjo nuk ishte gjë tjetër veçse një tradhtësi dyfytyrëshe dhe koloniale, bërë në kontekstin e politikave imperiale: Britania tashmë i kishte premtuar pavarësinë arabëve në shkëmbim të ndihmës së tyre kundër Osmanëve – Hussein bin Ali (Sharifi i Mekes). Ndërsa arabët po derdhnin gjakun, duke shpresuar të çliroheshin nga sundimi i huaj, Britania po përgatiste një plan tjetër: dhënia e tokave të Palestines për një projekt kolonial të huaj. Në të njëjtën kohë, Britania dhe Franca po ndanin tokat muslimane mes tyre nën Marrëveshjen Sekrete Sykes-Picot (1916), duke thyer premtime që i kishin dhënë liderëve musliman.

Qeveria britanike në atë periudhë po luante një lojë të dyfishtë. Nga njëra anë, ajo premtonte pavarësi arabëve në shkëmbim të ndihmës së tyre në Luftën e Parë Botërore kundër Perandorisë Osmane (Revolta Haşimite, 1916-1918). Nga ana tjetër, nënshkruante Marrëveshjen Sykes-Picot me Francën, duke ndarë territorin e Perandorisë Osmane në zona ndikimi, dhe botoi Deklaratën e Balfour-it. Këto tre premtime kunderveprojnë njëra-tjetrës, por të gjitha shërbyen interesave të perandorisë britanike. Për palestinezët, pasojat ishin katastrofike. Toka e tyre u dha për të krijuar një shtet hebrej, edhe pse ata përbënin mbi 90% të popullsisë së rajonit. Myslimanët dhe krishterët, që kishin jetuar në Palestinë për shekuj, papritmas u gjetën në pozicionin e minoritetit, të pritur nga të drejtat e tyre mbi tokën e tyre.

Palestinezët – popullsia vendase e kësaj tokë – as që u pyetën, as që u dëgjuan. Ata plotësisht u injoruan, sikur nuk ishin njerëz, sikur tokat e tyre ishin një territor i zbrazët që mund të dhurohej. Ky premtim u bë një dhuratë politike për eliten sioniste, që kërkonte mbështetje globale për krijimin e një shteti hebrej, duke përdorur tragjedinë e eksodit hebrej si një mburojë morale – por në kushtet e gjakut dhe eksodit palestinez.

Nga perspektiva islame, toka është një amanet – një besim nga Allah, jo pronë që mund të disponohet nga kolonialistët ose nga ata që kanë fuqi por mungojnë moraliteti. Britania nuk kishte asnjë të drejtë të dispononte tokën ku një komunitet mysliman jetonte, praktikonte Islam-in, jetonte kulturën e saj, me xhami, shkolla, kopshte, varreza, kujtime dhe histori.

Padrejtësitë historike të fshehura në këtë "premtim" nuk mbetën në të kaluarën. Gjenocidi i popullsisë palestine sot, vrime ditore, bllokadat, shkatërrimet – janë vazhdim i drejtpërdrejtë i këtij premtimi. Është një zinxhir ngjarjesh që filluan me tradhëti dhe vazhdojnë deri më sot. Dhe këtu lind një pyetje e rëndësishme për çdo mysliman: Ku ishte Umma atëherë, dhe ku është sot?

Kur Palestina u dha, nuk kishte forcë që të ngrinte zërin dhe të thoshte: "Kjo është haram! Kjo është mashtrim! Kjo është agresion ndaj vëllezërve tanë!" Dhe nëse Umma ishte atëherë në një gjendje shpërbërjeje politike dhe shtypje koloniale – çfarë na pengon sot? Sot, kur e gjithë bota shikon krimet e "Izraelit", kur gjenocidi në Gazë transmetohet në drejtpërdrejtë, pse Umma ende qëndron e heshtur?

Historia e Deklaratës së Balfour-it është një mësim për të gjitha gjeneratat e myslimanëve. Është një shembull i mënyrës se si popujt bëhen viktimat kur udhëheqen nga sundimtarë të pakujdesshëm, kur Umma është e ndarë, kur feja bëhet formale dhe kur drejtësia jep vend ndaj frikës dhe nënshtrimit tiranëve.

Palestinezët nuk ishin të dobët. Ata u tradhtuan. Ata u lënë vetëm. Zëri i tyre u shtyp në korridorët e diplomacisë. Dhe nëse sot mbetemi të pafjalshëm, ne po bëjmë të njëjtin tradhtim. Mos harroni: kjo nuk është thjesht "histori"; kjo është themeli i konfliktit të sotëm. Kjo është rrënja e vuajtjeve. Thoni të vërtetën: zbuloni gënjeshtrat e "fajit të barabartë," "luftës mbrojtëse," "paqeve nëpërmjet dorëzimit." Mbështetni Palestinen: me veprim, fjalë, bojkotim, lutje, arsimim, aktivizëm. Kuptoni se vuajtja e një populli është vuajtja e të gjithëve. Palestina nuk është thjesht një "regjion". Është tokë islame, tokë e shenjtë, e përmendur në Kur'an dhe Hadith.

Premtimi ndaj Rothschild-it është një simbol i hipokrizisë perëndimore dhe logjikës koloniale, sipas së cilës mund të dhurohet ajo që i takon të tjerëve dhe të justifikohet me qëllime të mira. Por për ne, myslimanët, kjo është një paralajmërim dhe një mësim: Një Ummet që harron drejtësinë ka fatin të bëhet përsëri viktimë e tradhëtisë. "Allahu nuk do të ndryshojë gjendjen e një populli derisa ata të mos e ndryshojnë atë për veten e tyre." Sureja Erraad, 11.

Tradhëtia e Palestines nuk është thjesht një fakt historik; kjo është një paralajmërim. Kur myslimanët humbasin vigjilentësinë, besojnë armiqve dhe harrojnë njësinë, tokat e tyre merren dhe popujt e tyre shtypen. Palestina është një provë për vetëdijen e Ummes. Nëse qëndrojmë të heshtur – jemi bashkëvinues. Nëse luftojmë për drejtësi – përmbushim lidhjen e Allahut.

Drejtësia do të fitojë, por vetëm nëse myslimanët meritojnë këtë fitore. Le të na zgjohen zemrat, le të forcohen bindjet dhe le të ngritemi – jo vetëm për Palestinen, por për vetë nderin e Islami, i cili ka qenë çalë nëpërmjet gënjeshterive, tradhëtive dhe gjakut...