Предательство "братьев Юсуфа": арабские режимы и палестинский вопрос в современных реалиях...
The betrayal of the Yusuf Brothers: Arab regimes and the Palestinian issue in modern realities... / "Yusuf kardeşlerin" ihaneti: Çağdaş gerçekliklerde Arap rejimleri ve Filistin sorunu... / Tradhtia e Vëllezërve Jusuf: regjimet Arabe dhe çështja Palestineze në realitetet moderne...
В наши дни палестинский вопрос остаётся одним из самых болезненных и непростых в мире. Сотни тысяч жизней, десятилетия страданий, изгнания, оккупации и бесправия. И на этом фоне – парадоксальное поведение многих арабских и исламских государств, которые, вместо открытой поддержки Палестины, продолжают укреплять отношения с сионистским режимом. Это вызывает резонный вопрос: где же исламское братство, где солидарность? Почему именно мусульманские страны — те, кто по долгу веры должны быть первыми, кто встанет на защиту угнетённого, — действуют, как "братья Юсуфа", предавшие своего родного брата? На саммите Лиги арабских государств в Багдаде, посвящённом палестинскому вопросу, один из делегатов решил не ходить вокруг да около и во время своего выступления прочитал аяты из Корана о Юсуфе (мир ему) и его завистливых братьях, которые его предали. Это предательство — не просто семейная драма. Это универсальный символ предательства ближнего, брата по крови и по вере, ради личных интересов и политических интриг.
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: Аллах в Суре Юсуф 11-18 аятах сказал:
«Они сказали: «О отец наш! Почему ты не доверяешь нам Йусуфа (Иосифа)? Воистину, мы желаем ему добра. Отпусти его завтра с нами, пусть он насладится и поиграет, а мы будем оберегать его. Он сказал: Мне грустно от того, что вы уведете его. Я боюсь, что волк растерзает его, когда вы оставите его без присмотра. Они сказали: Если волк растерзает его, тогда как нас — целая группа, то мы действительно окажемся потерпевшими убыток. Когда они увели его и бросили на дно колодца, Мы внушили ему: Ты непременно напомнишь им об этом поступке, когда они даже не узнают тебя. Вечером они вернулись к своему отцу с плачем и сказал. О отец наш! Мы соревновались, а Юсуфа оставили стеречь наши вещи, и волк съел его. Ты все равно не поверишь нам, хотя мы говорим правду. Они показали лживую кровь на его рубашке, и он сказал: «О нет! Это ваши души ввели вас в соблазн, и лучше проявить терпение. Только Аллаха следует просить о помощи против того, что вы рассказали.» Реакция участников и представителей арабских государств говорит сама за себя и без слов...
«Братья Юсуфа» сегодня: Предательство Палестины и духовная деградация мусульманских режимов. Воистину, в рассказе о Юсуфе и его братьях — урок для обладающих разумом
События, происходящие сегодня в Газе и на всей земле Палестины, обнажают страшную правду, которую уже невозможно прикрыть лозунгами, дипломатией или игрой в "умеренный ислам". В то время как сионистский режим без устали уничтожает детей, женщин и стариков, разрушает мечети, школы и больницы, большинство арабско-исламских государств не только не противостоят этому злу, но наоборот — укрепляют с ним связи, торгуют, обнимаются и подписывают соглашения. Это не просто политическое лицемерие — это предательство, имеющее ясную параллель с кораническим сюжетом: они есть «братья Юсуфа», оставившие его в колодце ради собственной выгоды.
От пророческой истории к реальности Уммы
Юсуф, алейхи-с-салям, был предан своими родными братьями, которые завидовали ему, обманывали своего отца и в итоге бросили его в колодец. Они оправдывали это лживыми доводами, как бы ни каясь, а в действительности руководствуясь низменными страстями. Сегодня палестинский народ — это наш Юсуф. Он страдает, томится в темноте колодца оккупации, отрезан от мира, измучен жаждой свободы и справедливости. А его «братья» — те самые короли, президенты и эмиры арабского мира, которые на словах — братья, на деле — предатели.
Они подливают воду в сосуд сионизма, торгуя с убийцей, подписывая сделки, оправдываясь политическим прагматизмом и геополитическим балансом. Но ведь и братья Юсуфа говорили: «убьём его, или бросим его в землю далёкую, и тогда отец обратит внимание на нас!» Разве не то же самое делают сегодняшние правители? Они "бросили" Палестину, чтобы их самодержавие не пострадало, чтобы «отец» в лице Запада или Америки продолжал их поддерживать.
Дипломатия с сионистом — это предательство крови шахидов. Как можно называть себя мусульманским правителем, и в то же время поддерживать экономические, военные и политические связи с тем, кто убивает твоих братьев по вере? Разве Пророк ﷺ не сказал: «Мусульманин — брат мусульманину: он не предаёт его, не лжёт ему и не оставляет его в беде». (Бухари, Муслим). Тот, кто сегодня торгует с "Израилем" — торгует кровью детей Газы. Кто сегодня подписывает соглашения с сионистами — подписывает смертный приговор духу Уммы. Кто сегодня молчит — участвует в предательстве. И это не просто политическая позиция — это разрушение самой основы братства, на которой стоит исламская Умма.
Сколько лет нам внушают, что нормализация отношений с "Израилем" — это шаг к миру? Где этот мир? Мы видим не прекращение войны, а рост убийств. "Израиль" не остановился, он только усилился. Оружие, технологии, информация, инвестиции — всё это поступает ему через те же самые «мусульманские» страны. Даже в месяцы геноцида в Газе товарооборот "Израиля" с арабскими странами продолжал расти. Разве это не лицемерие? Разве это не предательство? Как можно доверяться тем, кого Аллах назвал врагами? Как можно строить «дружбу» на костях палестинских детей?
История Юсуфа алейхи-с-салям заканчивается прощением. Но перед этим должно было быть раскаяние. Братья Юсуфа не были прощены, пока не признали свою вину, не унизились и не вернулись с раскаянием. Точно так же сегодня: Умма не получит победы, пока не покается за своё молчание, за свою трусость, за своё предательство. Каждый мусульманин должен задаться вопросом: не стал ли и я частью этого предательства? Не стал ли я тем, кто оправдывает молчание? Кто боится говорить истину? Кто потребляет продукты из стран, поддерживающих Израиль? Кто молится за Палестину, но не действует?
Смысл назидания в том, чтобы смотреть на Коран не как на историю прошлого, а как на руководство к действиям. Палестина — наш Юсуф, и мы — его братья. Кто-то предаёт, кто-то молчит, кто-то борется. Но в конце концов, Аллах возвысил Юсуфа, а не тех, кто его предал. Так будет и с Палестиной. Но каждый из нас должен решить — на чьей он стороне: на стороне Юсуфа, или на стороне его братьев?
Это — назидание для всех нас: несмотря на нынешнюю тьму, Аллах не оставляет Своих рабов. Палестина — как Юсуф (мир ему) — пройдёт через колодец, тюрьму, унижения, но по воле Аллаха будет вознесена. А тем, кто сегодня предаёт — ещё предстоит покаяние, если Аллах пожелает. Палестина — это не просто геополитический вопрос. Это зеркало состояния мусульманской Уммы. Это испытание для каждого из нас: останемся ли мы верны справедливости, или станем теми самыми "братьями", которые продали родного ради выгоды?
История Юсуфа учит нас, что даже в самой глубокой яме надежда остаётся — потому что с нами Аллах. И если Умма пробудится, покается, и воссоединится — тогда и Палестина возродится, как Юсуф (мир ему), поднявшийся из колодца на трон. Арабские правители, укрепляющие связи с сионистским режимом, действительно подобны братьям Юсуфа, которые предали его ради сиюминутной выгоды. Но Аллах напоминает: "Воистину, предатели не преуспеют". (Коран, 3:152).
Сегодняшние реалии Палестинского вопроса представляют собой яркий пример того, как некоторые арабские и мусульманские государства фактически повторяют историю братьев Юсуфа. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) назвал Палестину "Умм аль-Кура" (матерью земель) и подчеркнул её важность для мусульман. Однако сегодня многие страны, которые называют себя "исламскими", вместо того чтобы поддерживать палестинцев, предпочитают заключать сделки с оккупационным режимом "Израиля".
Нормализация отношений между некоторыми арабскими государствами и "Израилем" (например, соглашения "Авраамских соглашений") стала символом того, как политические и экономические интересы перевешивают религиозные и моральные обязательства. Эти страны, вместо того чтобы быть защитниками угнетённых палестинцев, становятся союзниками тех, кто угнетает их. Это напоминает нам о том, как братья Юсуфа, ради собственной выгоды, предали своего брата.
Даже те государства, которые формально не установили дипломатических отношений с "Израилем", часто остаются пассивными наблюдателями, не предпринимая активных действий для защиты прав палестинцев. Такое молчаливое предательство ещё более болезненно, потому что оно скрыто под маской "нейтралитета" или "дипломатии". Как братья Юсуфа, эти страны могут оправдывать свои действия тем, что они "не хотят конфликтов" или "защищают свои национальные интересы".
Одной из главных причин предательства братьев Юсуфа была их зависть и страх потерять материальные блага. Сегодняшние лидеры некоторых арабских стран также руководствуются материальными интересами, забывая о духовных принципах ислама. Вместо того чтобы следовать словам Аллаха: "И помогайте друг другу в благочестии и богобоязненности, и не помогайте друг другу в грехе и вражде". (Коран, 5:2), они выбирают путь, который противоречит этим принципам.
История братьев Юсуфа — это предостережение для всех времён. Она напоминает нам, что предательство, даже если оно кажется выгодным в краткосрочной перспективе, всегда имеет разрушительные последствия. Сегодняшние "братья Юсуфа" — это те, кто предаёт палестинцев ради политических и экономических выгод. Однако истинные мусульмане должны помнить, что их долг перед Аллахом — защищать угнетённых и сохранять единство и справедливость в обществе.
Настало время для мусульманского мира вернуться к своим духовным корням и стать настоящими защитниками правды, как того требует Ислам. Палестина останется пробным камнем для совести каждого мусульманина. И те, кто молчит или поддерживает угнетателей, будут отвечать перед Аллахом в Судный день. Да защитит Аллах Палестину и Даст мусульманам силу бороться за справедливость. Аминь!
The betrayal of the Yusuf Brothers: Arab regimes and the Palestinian issue in modern realities...
These days, the Palestinian issue remains one of the most painful and complex in the world. Hundreds of thousands of lives, decades of suffering, exile, occupation, and powerlessness. And against this backdrop — the paradoxical behavior of many Arab and Islamic states, which, instead of openly supporting Palestine, continue to strengthen relations with the Zionist regime. This raises a legitimate question: where is Islamic brotherhood, where is solidarity? Why are it specifically Muslim countries — those who by duty of faith should be the first to stand up for the oppressed — acting like "Joseph's brothers," who betrayed their own sibling?
At the Arab League summit in Baghdad, dedicated to the Palestinian issue, one delegate decided not to beat around the bush and during his speech recited verses from the Quran about Joseph (peace be upon him) and his envious brothers who betrayed him. This betrayal is not just a family drama. It is a universal symbol of betraying one’s neighbor, brother by blood and faith, for personal interests and political intrigues.
Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger. Then, Allah says in Surah Yusuf, verses 11-18:
"They said: 'O our father! Why do you not entrust us with Joseph? Indeed, we intend good for him. Send him with us tomorrow so he may enjoy himself and play, and we will take care of him.' He replied: 'It saddens me that you would take him away. I fear that a wolf might devour him while you are unaware.' They said: 'If a wolf were to devour him while we are a group, then we would indeed be losers.' When they took him and threw him into the well, We inspired him: 'You will surely remind them of this deed when they do not recognize you.' In the evening, they returned to their father crying and said: 'O our father! We went racing and left Joseph to guard our belongings, and a wolf devoured him. You will not believe us even though we are truthful.' They brought back his shirt stained with false blood, and he said: 'Alas! Your souls have tempted you to wrongdoing, so patience is best. And Allah’s help is sought against what you describe.'"
The reaction of the participants and representatives of Arab states speaks for itself without words...
"Joseph's Brothers" today: The betrayal of Palestine and the spiritual degradation of Muslim regimes. Indeed, in the story of Joseph and his brothers, there is a lesson for those with understanding.
Events happening today in Gaza and throughout Palestine reveal a terrible truth that can no longer be covered by slogans, diplomacy, or playing at "moderate Islam." While the Zionist regime tirelessly kills children, women, and the elderly, destroys mosques, schools, and hospitals, most Arab-Islamic states not only fail to oppose this evil but instead strengthen ties with it, trade, embrace, and sign agreements. This is not just political hypocrisy — it is betrayal, with a clear parallel to the Quranic narrative: they are "Joseph's brothers," who left him in the well for their own benefit.
From the prophetic story to the reality of the Ummah
Yusuf, peace be upon him, was betrayed by his own brothers, who envied him, deceived their father, and ultimately threw him into a well. They justified this with false arguments, pretending remorse, but in reality driven by base desires. Today, the Palestinian people are our Joseph. They suffer, languishing in the darkness of the occupation well, cut off from the world, tormented by thirst for freedom and justice. And their "brothers" — those very kings, presidents, and emirs of the Arab world — are brothers in words but traitors in deeds.
They pour water into the vessel of Zionism, trading with murderers, signing deals, excusing themselves with political pragmatism and geopolitical balance. But didn’t Joseph's brothers also say: “Let us kill him, or cast him away into a distant land, and then our father will pay attention to us!” Isn't this exactly what today's rulers are doing? They have "thrown away" Palestine so that their autocracy does not suffer, so that "the father" in the form of the West or America continues to support them.
Diplomacy with Zionists is betrayal of the blood of martyrs. How can one call oneself a Muslim ruler and at the same time maintain economic, military, and political ties with those who kill your brothers in faith? Didn’t the Prophet ﷺ say: "A Muslim is the brother of another Muslim: he does not betray him, lie to him, or abandon him in distress." (Bukhari, Muslim). Whoever trades with "Israel" today — trades the blood of Gaza's children. Whoever signs agreements with Zionists today — signs a death sentence for the spirit of the Ummah. Whoever remains silent today — participates in betrayal. And this is not just a political stance — it is the destruction of the very foundation of brotherhood on which the Islamic Ummah stands.
How many years have we been told that normalizing relations with "Israel" is a step towards peace? Where is this peace? We see not an end to war, but an increase in killings. "Israel" did not stop; it only grew stronger. Weapons, technology, information, investments — all this comes to it through those same "Muslim" countries. Even during months of genocide in Gaza, Israel's trade with Arab countries continued to grow. Isn't this hypocrisy? Isn't this betrayal? How can one trust those whom Allah has called enemies? How can one build "friendship" on the bones of Palestinian children?
The story of Yusuf, peace be upon him, ends with forgiveness. But before that, there must be repentance. Yusuf's brothers were not forgiven until they acknowledged their guilt, humbled themselves, and returned in repentance. So too today: the Ummah will not achieve victory until it repents for its silence, for its cowardice, for its betrayal. Every Muslim must ask themselves: haven’t I become part of this betrayal? Haven’t I become the one who justifies silence? Who fears speaking the truth? Who consumes products from countries that support Israel? Who prays for Palestine but does not act?
The meaning of the admonition is to look at the Quran not as a past history but as a guide to action. Palestine is our Joseph, and we are his brothers. Some betray, some remain silent, some fight. But in the end, Allah exalted Joseph, not those who betrayed him. So it will be with Palestine. But each of us must decide — whose side am I on: Joseph's side, or his brothers'?
This is an admonition for all of us: despite the current darkness, Allah does not abandon His servants. Palestine — like Joseph (peace be upon him) — will pass through the well, prison, humiliations, but by Allah’s will, it will be elevated. And those who betray today — still have repentance ahead, if Allah wills. Palestine is not just a geopolitical issue. It is a mirror of the state of the Muslim Ummah. It is a test for each of us: will we remain faithful to justice, or will we become those "brothers" who sold their own for profit?
The story of Joseph teaches us that even in the deepest pit, hope remains — because Allah is with us. And if the Ummah awakens, repents, and unites — then Palestine will rise again, like Joseph (peace be upon him), rising from the well to the throne. Arab rulers strengthening ties with the Zionist regime are truly like Joseph's brothers, who betrayed him for short-term gain. But Allah reminds us: "Indeed, the betrayers will not succeed." (Quran, 3:152).
Today's realities of the Palestinian issue are a vivid example of how some Arab and Muslim states essentially repeat the story of Joseph's brothers. The Prophet Muhammad (peace be upon him and Allah’s blessings) called Palestine "Umm al-Qura" (the mother of lands) and emphasized its importance for Muslims. However, today many countries, which call themselves "Islamic," instead of supporting Palestinians, prefer to make deals with the occupying regime of "Israel."
The normalization of relations between some Arab states and "Israel" (for example, the "Abraham Accords") has become a symbol of how political and economic interests outweigh religious and moral obligations. These countries, instead of being defenders of the oppressed Palestinians, become allies of those oppressing them. This reminds us of how Joseph's brothers, for their own benefit, betrayed their brother.
Even those states that have not formally established diplomatic relations with "Israel" often remain passive observers, not taking active steps to defend the rights of Palestinians. Such silent betrayal is even more painful because it is hidden under the mask of "neutrality" or "diplomacy." Like Joseph's brothers, these countries may justify their actions by saying they "do not want conflicts" or "protect their national interests."
One of the main reasons for Joseph’s brothers’ betrayal was their envy and fear of losing material wealth. Today’s leaders of some Arab countries are also driven by material interests, forgetting about the spiritual principles of Islam. Instead of following Allah’s words: "And cooperate in righteousness and piety, but do not cooperate in sin and aggression" (Quran, 5:2), they choose a path that contradicts these principles.
The story of Joseph’s brothers is a warning for all times. It reminds us that betrayal, even if it seems profitable in the short term, always has destructive consequences. Today’s "Joseph’s brothers" are those who betray Palestinians for political and economic gains. However, true Muslims must remember that their duty before Allah is to protect the oppressed and preserve unity and justice in society.
It is time for the Muslim world to return to its spiritual roots and become true defenders of truth, as Islam requires. Palestine will remain a litmus test for the conscience of every Muslim. And those who remain silent or support oppressors will answer to Allah on Judgment Day. May Allah protect Palestine and grant Muslims the strength to fight for justice. Ameen!
"Yusuf kardeşlerin" ihaneti: Çağdaş gerçekliklerde Arap rejimleri ve Filistin sorunu...
Bugünlerde Filistin meselesi dünyanın en acı ve karmaşık sorunlarından biri olarak kalmaya devam ediyor. Yüz binlerce hayat, onlarca yıllık acı, sürgün, işgal ve çaresizlik. Ve bu arka planda — birçok Arap ve İslam devletinin paradoksal davranışı, açıkça Filistin'i desteklemek yerine Siyonist rejimle ilişkilerini güçlendirmeye devam etmeleri. Bu, meşru bir soruyu gündeme getiriyor: İslam kardeşliği nerede, dayanışma nerede? Neden özellikle Müslüman ülkeler — inanç gereği zulme uğrayanları korumak için ilk sıraya geçmesi gerekenler — Yusuf'un kardeşleri gibi kendi kardeşlerini ihanet ediyorlar?
Bağdat'taki Arap Birliği zirvesinde, Filistin meselesine adanmış bir oturumda, bir delegasyon üyesi dolaylı konuşmaktan kaçınarak Yusuf (aleyhi selam) ve onu ihanet eden kıskanç kardeşleri hakkında Kuran'dan ayetler okudu. Bu ihanet sadece bir aile dramı değil. Bu, kişisel çıkarlar ve politik entrikalar için komşusunu, kan ve iman kardeşi olanı ihanet etmenin evrensel bir sembolüdür.
Hamd olsun Allah'a, O'nu överek ve yardım ve affını dileriz. Ruhlarımızın ve kötü davranışlarımızın kötülüğünden Allah'tan sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse onu hiç kimse şaşırtamaz, kimini bırakırsa onu hiç kimse doğru yola iletemez. Tanıklık ederiz ki, ibadete layık tek ilah Allah'tır ve Muhammed O'nun kuludur ve elçisidir. Ardından, Allah Yusuf suresi 11-18 ayetlerinde şöyle der:
"Dediler ki: 'Ey babamız! Bizi Yusuf'u emanet etmiyor musun? Gerçekten onun iyiliğini istiyoruz. Onu yarın bizimle gönder de hoşuna gitsin ve oynasın, biz ona göz kulak oluruz.' Dedi ki: 'Siz onu yanınızdan götürürseniz üzerime üzüntü verirsiniz. Kurt onu siz farkında olmadan parçalarsa diye korkarım.' Dediler ki: 'Eğer bizi bir grup olarak görürseniz ve kurt onu yiyorsa gerçekten zarara uğramış oluruz.' Onu aldıklarında ve kuyunun dibine attıklarında, ona vahyettik: 'Onların seni tanıyamadıkları bir zamanda onlara bu yaptıklarını hatırlatacaksın.' Akşamleyin babalarına ağlayarak dönüp dediler ki: 'Ey babamız! Koşuştuk ve Yusuf'u eşyamızı beklemek üzere bıraktık, kurt onu yedi. Gerçeği söylüyoruz ama inanmazsın.' Onun üzerine kanla lekelenmiş gömleğini getirdiler ve dedi ki: 'Vah vah! Ruhlarınız size kötülük için vesile oldu. Sabır en hayırlısıdır. Ancak Allah’a karşı direniş aranmalıdır.'"
Katılımcıların ve Arap devlet temsilcilerinin tepkileri kelimelere gerek bırakmadan kendini ifade ediyor...
"Yusuf'un Kardeşleri" bugün: Filistin'in ihaneti ve Müslüman rejimlerin manevi çöküşü. Gerçekten de Yusuf ve kardeşlerinin hikayesinde akıl sahipleri için bir ders var.
Gazze'de ve tüm Filistin topraklarında bugün yaşanan olaylar artık sloganlar, diplomasi veya "ılımlı İslam" oyunlarıyla örtülemeyen korkunç bir gerçeği ortaya çıkarıyor. Siyonist rejim çocukları, kadınları ve yaşlıları öldürmeye devam ederken, camileri, okulları ve hastaneleri yok ederken, çoğu Arap-İslam devleti bu kötülüğe karşı çıkmak yerine onunla bağlarını güçlendiriyor, ticaret yapıyor, kucaklıyor ve anlaşmalar imzalıyor. Bu sadece politik ikiyüzlülük değil — net bir paralel sunan Kuranik hikayeyle tam bir ihanettir: bunlar Yusuf'u kendi çıkarları için kuyuya bırakan "Yusuf'un kardeşleri."
Peygamberin hikayesinden Ummet'in gerçekliğine
Yusuf, aleyhi selam, kıskanç kardeşleri tarafından ihanete uğradı, onlar babalarını aldattılar ve sonunda onu bir kuyuya attılar. Onlar bu eylemlerini yanlış argümanlarla haklı çıkardılar, pişmanlık numarası yaptılar, ancak aslında alçak arzularla yönlendirildiler. Bugün Filistin halkı bizim Yusuf'umuzdur. Onlar acı çekiyor, işgal kuyusunun karanlığında mahsur kaldılar, dünyadan kopmuşlar, özgürlük ve adalet susuzluğundan perişan oldular. Ve onların "kardeşleri" — sözde kardeşler, fiilî ihanetçiler olan şu krallar, cumhurbaşkanları ve Arap dünyasının emirleri.
Onlar Siyonizm kabını dolduruyorlar, katil ile ticaret yapıyorlar, anlaşmalar imzalıyorlar, siyasi pragmatizm ve jeopolitik denge ile kendilerini mazur gösteriyorlar. Fakat Yusuf'un kardeşleri de "Onu öldürün ya da uzak bir yere atalım, sonra babamız bize dikkat etsin!" dememiş miydi? Bugünün liderleri bunu yapmıyor mu? Onlar "Filistin'i attılar" ki otokrasisi zarar görmesin, "baba" Batı ya da Amerika onları desteklemeye devam etsin.
Siyonistlerle yapılan diplomatik ilişkiler şehitlerin kanının ihanetidir. Kendini Müslüman bir yönetici olarak adlandıran biri nasıl olur da ekonomik, askeri ve politik bağlarını, iman kardeşlerini öldürenlerle sürdürür? Peygamber Efendimiz ﷺ "Müslüman, Müslümanın kardeşidir: Onu ihanet etmez, ona yalan söylemez ve onu sıkıntıda bırakmaz." dememiş miydi? (Buhari, Müslim). Bugün "İsrail" ile ticaret yapan — Gazze çocuklarının kanını satıyor. Bugün Siyonistlerle anlaşma imzalayan — Ummet'in ruhu için ölüm fermanı imzalıyor. Bugün sessiz kalan — ihanete katılıyor. Ve bu sadece bir politik tutum değil — İslam Ummetinin dayanışma temellerinin yıkımıdır.
Kaç yıldır bize "İsrail" ile ilişkileri normalleştirmenin barışa bir adım olduğu söyleniyor? Bu barış nerede? Savaşın sonunu görmüyoruz, öldürmeler artıyor. "İsrail" durmadı; daha da güçlendi. Silahlar, teknoloji, bilgi, yatırımlar — hepsi şu "Müslüman" ülkelerden geliyor. Hatta Gazze'deki soykırımların aylarında bile İsrail'in Arap ülkeleriyle ticareti artmaya devam etti. Bu ikiyüzlülük değil mi? Bu ihanet değil mi? Allah'ın düşman olarak adlandırdıklarına nasıl güvenilir? Filistinli çocukların kemikleri üzerinde nasıl "dostluk" kurulabilir?
Yusuf'un hikayesi, aleyhi selam, affetmeyle biter. Ancak bundan önce tövbe olmalı. Yusuf'un kardeşleri suçlarını kabul edip, alçalıp tövbe ile geri dönene kadar affedilmedi. Bugün de aynı şekilde: Ummet sessizliği, korkaklığı ve ihaneti için tövbe etmedikçe zafer bulamaz. Her Müslüman şu soruyu sormalıdır: Ben bu ihanetin bir parçası haline gelmedim mi? Ben sessizliği haklı gösteren kişi olmadım mı? Doğruyu söylemekten korkan kişi mi oldum? İsraile destek veren ülkelerden ürünler tüketen kişi mi? Filistin için dua eden ama hiçbir şey yapmayan kişi mi?
Öğütün anlamı, Kuran'a geçmişte kalmış bir tarih gözüyle bakmak değil, eyleme yönelik bir rehber olarak bakmaktır. Filistin bizim Yusuf'umuzdur ve biz onun kardeşleriyiz. Bazıları ihanet eder, bazıları sessiz kalır, bazıları mücadele eder. Ama sonuçta, Allah Yusuf'u yükseltti, onu ihanet edenleri değil. Aynı şekilde Filistin de öyle olacaktır. Ama her birimiz şu kararı vermek zorundayız: Hangi taraftayım: Yusuf'un tarafında mı, yoksa kardeşlerinin tarafında mı?
Bu hepimiz için bir öğüttür: şu anki karanlığa rağmen, Allah kullarını terk etmez. Filistin — Yusuf (aleyhi selam) gibi — kuyudan, hapishaneden, aşağılamalardan geçecek, ama Allah'ın iradesiyle yükselecek. Bugün ihanet edenler — eğer Allah dilemezse — tövbeye gelecekler. Filistin sadece bir jeopolitik mesele değil. Bu Müslüman Ummetin durumunun bir aynasıdır. Bu bizim her birimiz için bir sınavdır: Adaletimize sadık kalacak mıyız, yoksa kendi çıkarları için kardeşlerini satan "kardeşler" haline gelecek miyiz?
Yusuf'un hikayesi bize öğretiyor ki, en derin çukurda bile umut vardır — çünkü Allah bizimle. Eğer Ummet uyanır, tövbe eder ve birleşirse — o zaman Filistin tekrar dirilir, Yusuf (aleyhi selam) gibi kuyudan tahta yükselir. Siyonist rejimle ilişkileri güçlendiren Arap hükümdarları gerçekten Yusuf'un kardeşleri gibidir, kısa vadeli kazanç için onu ihanet edenler. Fakat Allah bize hatırlatıyor: "Gerçekten, hainler başarılı olamazlar." (Kuran, 3:152).
Bugünün Filistin meselesinin gerçeklikleri, bazı Arap ve Müslüman devletlerin esasen Yusuf'un kardeşlerinin hikayesini tekrarladıklarının açık bir örneğidir. Peygamber Muhammed (aleyhi selam ve Allah'ın bereketi) Filistin'i "Umm al-Qura" (anayurt) olarak adlandırmış ve Müslümanlar için önemini vurgulamıştır. Ancak bugün, "İslami" olduklarını iddia eden birçok ülke, Filistinlileri desteklemek yerine işgalci "İsrail" rejimiyle anlaşma yapmayı tercih ediyor.
Bazı Arap devletleri ile "İsrail" arasındaki ilişkilerin normalleştirilmesi ("İbrahim Anlaşmaları" gibi) politik ve ekonomik çıkarların dini ve ahlaki yükümlülüklerden üstün geldiğinin bir sembolü haline geldi. Bu ülkeler, ezilen Filistinlilerin savunucusu olmak yerine onları ezenlerin müttefiki oluyor. Bu, Yusuf'un kardeşlerinin kendi çıkarları için kardeşlerini ihanet ettiklerini hatırlatıyor.
Resmen "İsrail" ile diplomatik ilişkiler kurmamış olan devletler bile genellikle pasif gözlemciler olarak kalıyorlar ve Filistinlilerin haklarını savunmak için aktif adımlar atmıyorlar. Bu sessiz ihanet daha da acı verici, çünkü "tarafsızlık" veya "diplomasi" maskesi altında gizleniyor. Yusuf'un kardeşleri gibi, bu ülkeler eylemlerini "çatışma istemiyoruz" veya "ulusal çıkarlarımızı koruyoruz" diyerek haklı çıkarabiliyorlar.
Yusuf'un kardeşlerinin ihanetinin ana nedenlerinden biri kıskançlıkları ve maddi servet kaybetme korkularıydı. Bugün bazı Arap ülkelerinin liderleri de manevi İslam ilkelerini unutarak maddi çıkarlar peşinde koşuyorlar. Allah'ın sözlerini takip etmek yerine — "Birbirinizle salihlik ve takvada yardımlaşın, günah ve düşmanlıkta yardımlaşmayın." (Kuran, 5:2) — bu ilkelerle çelişen bir yol seçiyorlar.
Yusuf'un kardeşlerinin hikayesi her zaman için bir uyarıdır. Bize şunu hatırlatır ki, ihanet kısa vadeli kazanç sağlasa bile her zaman yıkıcı sonuçlara sahiptir. Bugünkü "Yusuf'un kardeşleri" siyasi ve ekonomik kazançlar için Filistinlileri ihanet edenlerdir. Ancak gerçek Müslümanlar, Allah önünde ezilenleri koruma ve toplumda birlik ve adaleti koruma görevlerini unutmamalıdır.
Müslüman dünyanın manevi köklerine dönmek ve İslam'ın gerektirdiği gibi hakikatin gerçek savunucuları olması zamanı geldi. Filistin her Müslümanın vicdanı için bir asit testi olmaya devam edecektir. Ve sessiz kalanlar veya zulmedenleri destekleyenler, Yargı Günü'nde Allah'a hesap vereceklerdir. Allah Filistin'i korusun ve Müslümanlara adalet için mücadele etme gücü versin. Amin!
Tradhtia e Vëllezërve Jusuf: regjimet Arabe dhe çështja Palestineze në realitetet moderne...
Në ditët e sotme, çështja palestineze mbetet një nga më të dhimbshmet dhe më të ndërlikuara në botë. Qindra mijëra jeta, dhjetëra vite të vuajtjeve, eksodusi, okupacioni dhe paforcia. Dhe në këtë sfond — sjellja paradoksale e shumë shteteve arabe dhe islame, të cilat, në vend që të mbështesin hapur Palestinën, vazhdojnë të forcjojnë marrëdhëniet me regjimin sionist. Kjo ngre një pyetje të drejtëpërdrejtë: ku është vëllezëria islame, ku është solidariteti? Pse pikërisht vendet muslimane — ata që sipas detyrës së besimit duhet të jenë të parët që të ngrihen për të mbrojtur të shtypurit — po vepron si "vëllezërit e Jusufit", që e tradhtuan vëllain e tyre të vet?
Në kryeplani të Lidhjes Arabe në Bagdad, i përkushtuar çështjes palestineze, një delegat vendosi të mos fliste në rreth detaje dhe gjatë fjalës së tij lexoi ajetet nga Kurani mbi Jusufin (paqe mbi të) dhe vëllezërit e tij tradhtarë që e tradhtuan atë. Ky tradhim nuk është thjesht një dramë familjare. Është një simbol universal i tradhëtisë ndaj fqinjit, të vëllait sipas gjakut dhe besimit, për interesat personale dhe intrigu politike.
Lavdi për Allahun, të cilin ne lavdërojmë dhe prekim ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehë tek Allahu nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat e këqija. Kushcë Allahi udhëzon në rrugën e drejtë, asnjë nuk mund të çojë në gabim. Dhe kushcë Allahi e lë, asnjë nuk mund ta drejtojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka asnjë zot të vërtetë përveç Allahut të Vetëm, dhe ne dëshmojmë se Muhamedi është rob dhe dërguesi i Tij. Pastaj, Allahu në Sure Jusuf, ajetet 11-18 thotë:
"Ato thanë: 'O baba ynë! Pse nuk na beson për Jusufin? Ne i duam mirë. Lë na ta merr nesër me ne, të lodhet dhe luajë, dhe ne do ta mbrojmë atë.' Ai tha: 'Më vjen keq nga ajo që ju do ta largoni. Kam frikë se lupi do ta shkatërrojë atë kur ju do ta lini të padiskutuar.' Ata thanë: 'Nëse lupi do ta shkatërrojë atë, dhe ne jemi një grup, atëherë ne vërtet do të jemi humbës.' Kur ata e morën atë dhe e hodhën në fund të varrës, Ne ia inspijuam: 'Ti do t'i kujtojsh këtë veprim kur ata nuk do të të njohin.' Në mbrëmje ata u kthyen tek babai i tyre duke qarë dhe thanë: 'O baba ynë! Ne garoyem dhe e lëmë Jusufin të ruajë gjërat tona, dhe lupi e ngrëti atë. Ju nuk do na besoni edhe pse themi të vërtetën.' Ata i treguan gjakun e rreme në bluzën e tij, dhe ai tha: 'O jo! Kjo është shpirti juaj që ju ka tentuar në tentacion, dhe më mirë është të shfaqet durimi. Vetëm Allahu duhet kërkuar ndihmë kundër asaj që ju keni treguar.'"
Reagimet e pjesëmarrësve dhe përfaqësuesve të shteteve arabe flasin vetë pa fjalë...
"Vëllezërit e Jusufit" sot: Tradhëtia e Palestinës dhe degradimi spiritual i regjimeve muslimane. Vërtet, në historinë e Jusufit dhe vëllezërve të tij ka një mësim për ata që kanë mendje.
Ngjarjet që ndodhin sot në Gazu dhe në të gjithë tokën e Palestines zbulojnë një realitet të tmerrshëm, të cilin tashmë nuk mund të mbulohen me slogane, diplomaci apo lojë me "islam moderat". Ndërsa regjimi sionist pa pushim vret fëmijët, gratë dhe të pleqit, shkatërron xhamitë, shkollat dhe spitale, shumica e shteteve arabe dhe islame jo vetëm që nuk i përballet kësaj keqesie, por e forcjon lidhjen me të, bëjnë tregti, e përfaqësojnë dhe nënshkruajnë marrëveshje. Kjo nuk është thjesht hipokrizi politike — është tradhëti, me një paralele të qartë me narrativën kuranore: ata janë "vëllezërit e Jusufit", që e lënë atë në varr për interesin e tyre.
Nga historia profetike në realitetin e Ummes
Jusufi, alejkhi selami, u tradhtua nga vëllezërit e tij, të cilët e zhilluan babain e tyre dhe në fund e hodhën në një varr. Ata e justifikuan këtë me argumente të rreme, sikur të kërkonin ndjesë, por në realitet u drejtuan nga pasioni i ulët. Sot populli palestinez është Jusufi ynë. Ata vuajnë, janë në errësirën e varrit të okupacionit, të izoluar nga bota, të mërzitur nga seteja për liri dhe drejtësi. Dhe "vëllezërit e tyre" — ata mbretër, presidentë dhe emirë të botës arabe — janë vëllezër me fjalë, por tradhtarë në vepra.
Ata derdhin ujë në enën e sionizmit, duke bërë tregti me vrësësit, duke nënshkruar marrëveshje, duke u shpjeguar me pragmatizmin politik dhe balancën gjeopolitike. Por a nuk thanë vëllezërit e Jusufit: "Le ta vrasim atë, ose ta hedhim në një vend të largët, dhe pastaj babai ynë do të na japë vëmendje!" A nuk është kjo ajo që bëjnë udhëheqësit e sotëm? Ata e "kanë hedhur" Palestinën që pushteti i tyre të mos jetë i dëmtuar, që "baba" në trupin e Perëndimit ose Amerikës të vazhdojë të i mbështesë ato.
Diplomacia me sionistët është tradhëti e gjakut të shahidëve. Si mund të quhet dikush udhëheqës musliman dhe në të njëjtën kohë ka lidhje ekonomike, ushtarake dhe politike me ata që vrasin vëllezërit e tyre sipas besimit? A nuk tha Profeti ﷺ: "Muslimani është vëllau i muslimanit: ai nuk e tradhton atë, nuk i lye dhe nuk e lë në nevojë." (Buhari, Muslim). Kush tregton sot me "Izraelin" — tregon me gjakun e fëmijëve të Gazës. Kush nënshkruan marrëveshje me sionistët sot — nënshkruan fjalinë e vdekjes për frymën e Umës. Kush qëndron i heshtur sot — merr pjesë në tradhëti. Dhe kjo nuk është thjesht një pozicion politik — është shkatërrimi i themelit të vëllezërisë mbi të cilën qëndron Umma islame.
Sa vite na kanë mësuar se normalizimi i marrëdhënieve me "Izraelin" është një hap drejt paqes? Ku është kjo paqe? Ne nuk shohim fundin e luftës, por një rritje të vrimeve. "Izraeli" nuk ndaloi; ajo u forcua. Armet, teknologjia, informacioni, investimet — gjithçka kjo i vjen përmes atyre të njëjtë "vendeve muslimane". Madje edhe në muajt e gjenoçidit në Gazë, tregtia e "Izraelit" me vende arabe vazhdoi të rritej. A nuk është kjo hipokrizi? A nuk është kjo tradhëti? Si mund të besohet atyre që Allahu i ka quajtur armiq? Si mund të ndërtohet "miqësi" mbi kockat e fëmijëve palestinezë?
Historia e Jusufit, alejkhi selam, përfundon me faljen. Por para kësaj ka nevojë për të metuar. Vëllezërit e Jusufit nuk u falën derisa nuk e njohën fajin e tyre, nuk u ulën dhe nuk u kthyen me të metuar. E njëjta është sot: Umma nuk do të arrijë fitoren derisa të të metojë për heshtjen e saj, për trimninë e saj, për tradhëtinë e saj. Çdo musliman duhet të pyes veten: a nuk kam bërë pjesë e kësaj tradhëtie? A nuk kam bërë personi që e justifikon heshtjen? A nuk jam bërë ai që frikësohet të thotë të vërtetën? A nuk jam bërë ai që konsumon produkte nga vendet që mbështesin Izraelin? A nuk jam bërë ai që pret për Palestinën, por nuk vepron?
Kuptimi i mësimit është që të shikosh në Kur'an jo si një histori të kaluar, por si një udhëzim për veprim. Palestina është Jusufi ynë, dhe ne jemi vëllezërit e tij. Disa e tradhtojnë, disa qëndrojnë të heshtur, disa luftojnë. Por në fund të fundit, Allahu e ngriti Jusufin, jo ata që e tradhtuan atë. Kështu do të jetë edhe me Palestinën. Por secili prej nesh duhet të vendosë — në anën e kujt jam: në anën e Jusufit apo në anën e vëllezërve të tij?
Ky është një mësim për të gjithë ne: pavarësisht nga errësira e tanishme, Allahu nuk e lë vetëm robërinë e Tij. Palestina — si Jusufi (paqe mbi të) — do të kalojë përmes varrit, burgut, dhunimeve, por sipas dëshirës së Allahut do të ngrihet. Ata që sot e tradhtojnë — ende kanë të metuar nëse Allahu do të dëshirojë. Palestina nuk është thjesht një çështje gjeopolitike. Është një pasqyrë e gjendjes së Ummës islame. Është një provë për secilin prej nesh: a do të qëndrojmë të bindur ndaj drejtësisë, apo do të bëhemi ata "vëllezër" që e shitanin vëllain e tyre për përfitim?
Historia e Jusufit na mëson se madje edhe në gropën më të thellë, shpresa mbetet — sepse me ne është Allahu. Dhe nëse Umma zgjohet, të meton dhe ribashkoheni — atëherë Palestina do të ringjallet, siç u ngjau nga varri në fron, Jusufi (paqe mbi të). Drejtuesit arab që e forcjojnë lidhjen me regjimin sionist janë vërtet si vëllezërit e Jusufit, që e tradhtuan atë për përfitim të shkurtër. Por Allahu na kujton: "Vërtet, tradhtarët nuk do të arrinë sukses." (Kuran, 3:152).
Realitetet e sotme të çështjes palestineze paraqesin një shembull të qartë se si disa shtete arabe dhe islame në fakt përsërisin historinë e vëllezërve të Jusufit. Profeti Muhamedi (paqe mbi të dhe bendësia e Allahut) e quajti Palestinen "Umm al-Qura" (nëna e tokave) dhe nënvizoi rëndësinë e saj për muslimanët. Megjithatë, sot shumë vende që quhen "islame", në vend që të mbështesin palestinezët, preferojnë të bëjnë marrëveshje me regjimin okupues të "Izraelit".
Normalizimi i marrëdhënieve mes disa shteteve arabe dhe "Izraelit" (p.sh., Marrëveshjet e Abrahama) është bërë simbol i asaj se si interesat politike dhe ekonomike përballen me detyrimet fetare dhe morale. Këto vende, në vend që të jenë mbrojtëse të palestinezëve të shtypur, bëhen aleatë të atyre që i shtypin ata. Kjo na kujton se si vëllezërit e Jusufit, për përfitim të tyre, e tradhtuan vëllain e tyre.
Edhe ato shtete që zyrtarisht nuk kanë vendosur marrëdhënie diplomatike me "Izraelin", shpesh mbeten vëzhgues pasiv, duke mos ndërmarrur veprime aktive për të mbrojtur të drejtat e palestinezëve. Kjo lloj tradhëtie e heshtur është edhe më e dhimbshme, sepse është fshehur nën maskën e "neutralitetit" ose "diplomatisë". Si vëllezërit e Jusufit, këto vende mund të justifikojnë veprimet e tyre duke thënë se "nuk duan konflikte" ose "mbrojnë interesat e tyre kombëtare".
Njëra nga arsyet kryesore për tradhtinë e vëllezërve të Jusufit ishte zhillja dhe frika e tyre për humbjen e mirëve materiale. Sot liderët e disa vendeve arabe po udhëheqën nga interesat materiale, duke harruar parimet shpirtërore të islamit. Në vend që të ndjekin fjalët e Allahut: "Ndihmoni njëri-tjetrin në përpunim dhe devotshmëri, dhe mos ndihmoni njëri-tjetrin në gënjeshtër dhe armiqësi" (Kuran, 5:2), ata zgjedhin një rrugë që shkon kundër këtyre parimeve.
Historia e vëllezërve të Jusufit është një paralajmërime për të gjitha kohërat. Na kujton se tradhëtia, edhe nëse duket e dobishme në afat të shkurtër, gjithmonë ka pasoja shkatërruese. Sot "vëllezërit e Jusufit" janë ata që e tradhtojnë popullin palestiniaz për fitime politike dhe ekonomike. Megjithatë, muslimanët e vërtetë duhet të mbajnë mend se detyra e tyre para Allahut është të mbrojnë të shtypurit dhe të ruajnë njësinë dhe drejtësinë në shoqëri.
Ka venuar koha për botën muslimane të kthehet te rrënjët e saj shpirtërore dhe të bëhet një mbrojtës i vërtetë i së vërtetës, ashtu si kërkon Islami. Palestina do të mbetet një provë për ndërgjegjen e çdo muslimani. Dhe ata që qëndrojnë të heshtur ose mbështesin shtypësit, do të përgjigjen para Allahut në Ditën e Gjykimit. Allahu ta mbrojë Palestinen dhe të japë muslimanëve forcën për të luftuar për drejtësi. Amen!