Предательство... / Betrayal... / Tradhёti...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

الْخِيَانَةُ - "аль-Хыяна" (предательство, вероломство) является отглагольным именем существительным глагола "хана" (предавать, не исполнять) и означает нарушение договоренности, нерадивое и недобросовестное отношение к оказанному доверию (аманат). Однокоренным словом "аль-хаун" называется ситуация, когда человеку доверяют что-либо, а он не относится к взятым на себя обязательствам должным образом.

Мы видим, что в наше время самые вероломные люди – это, как правило, мусульмане. Люди боятся вести бизнес с мусульманами, боятся затевать какие-то другие дела, потому что опасаются, что человек их обманет, не сдержит аманат и предаст в конце концов. И, к сожалению, это не глупые стереотипы, а реальность. Даже сами мусульмане не хотят иметь ничего общего с другими мусульманами, поэтому к сожалению, и делают дела с немусульманами...

Удручающее положение мусульман в сегодняшнем мире заставляют нас задумываться о причинах бесконечных поражении уммы уже в продолжении довольно длительного исторического отрезка времени. Многие умы в течении веков ломают головы над этой задачей, но долгожданного возрождения и победы в горизонте политического небосклона, увы, не наблюдаем. Кризис уммы не является следствием малочисленности, ибо мы видим довольно быстрый и рекордный рост числа мусульман даже в традиционно не исламских странах. Умма не обделена и материальными благами.

Плачевное положение дел мусульман — это не итог действии внешних врагов и недоброжелателей, а результат все увеличивающихся грехов обладателей последнего Писания. Отношения мусульман друг с другом до того испорчены, что в социальных сетях мы находим утверждения типа: «С братьями лучше не связываться». Основополагающие принципы духовного родства и братства попраны, заветы Корана забыты, алчность и скупость становятся нормой. Всевышний же установил совсем другие нормы для мусульман: ..."И кого (Аллах) защитил от скупости (и жадности), – то такие (будут) обретшими счастье (в этом мире и в Вечной жизни)". (59:9). "Поистине, преуспели верующие... которые оберегают вверенное им на хранение и соблюдают договоры". (23:1-8).

Однако мы живем в Последнее время, когда с ошеломляющей точностью сбываются один за другим пророчества о приближении конца света. Один из наиболее ярко выраженных признаков Судного дня — это исчезновение амана - доверия. Мусульмане очень часто дают лживые обещания, не сохраняют аманат, договоры нарушают.

Досадно, конечно, осознать все это, однако мы находимся в преддверии Судного дня, признаки которого с неотвратимой точностью наблюдаются в нашей жизни. Задачей же искренних мусульман (к счастью такие ещё есть альхамдулилляхи), является всеми силами препятствовать разложению нравов. Очищение сердец, отказ от невежества, стремление к искренности, любовь к идеалам Корана и Сунны, следование за верным руководством Всевышнего — пути выхода из трудного положения известны. А сегодняшнее бедственное положение уммы — это следствие накопленных нами грехов. Вспомним же еще раз слова Всевышнего: «Любое бедствие постигает вас лишь за то, что приобрели ваши руки...». (42:30).

Невозможно представить более мерзкого предательства, чем ложь тому, кто доверяет и прислушивается к словам. Ибо человек, который не допускает и мысли о том, что его брат или сестра обманет, верит и полагается на их слова. Поэтому и убыток, который он терпит, несравненно больше, чем в других случаях.

Посланник Аллаха (салляллаху алейхи ва саллям) говорил: «Сколь страшное предательство — лгать брату, который верит, что ты говоришь правду, и подтверждает твои слова!» (Абу Дауд, «Адаб», 71 / 4971; Ахмад, IV, 183; Бухари, «Аль-Адабуль-муфрад», № 393).

Человек лжёт один раз, потом другой, а потом свыкается с этим своим состоянием и уже не ощущает стыда перед Аллахом и перед людьми, когда говорит неправду. И в какой-то момент Аллах выносит свой приговор, и ангелы записывают его в число лжецов. Он ещё ходит по земле и строит планы на будущее, а на небесах он уже записан среди тех злосчастных, которые попадут в Ад, и виной тому его поступки, которые он совершил, не задумываясь об их последствиях. Поступки, которые он без сожаления и раскаяния сделал частью своей жизни и своей вечности.

Каждый из нас оказывается в ситуации, когда от него требуется доказать веру, открыто встать на сторону справедливости, воздержаться от греха, пожертвовать чем-то ради Аллаха. И необязательно чем-то дорогим, ведь иной раз совершенно неприметный поступок может кому-то спасти жизнь или доставить радость. Главное, чтобы подвигало человека в этот момент желание угодить Аллаху и благодарность Ему...

«Поведение человека во многом определяется индивидуальной историей. – Тогда формировать новые, доверительные отношения – значит заранее допускать возможность предательства. Отказывая человеку в доверии, мы не устанавливаем с ним глубоких и близких отношений. Не вкладывая ничего в эти глубокие и рискованные отношения, мы препятствуем установлению близости. Таким образом, парадоксальность бинарной опции «доверие – предательство» состоит в том, что одна из ее составляющих обязательно предопределяет другую. Без доверия нет глубины; без глубины нет настоящего предательства». Другими словами, только открывшись человеку, мы можем быть с ним близки. Но при этом мы более уязвимы. Такова цена настоящих отношений. 

Но какова цена предательства? 

С одной стороны, это подорванное доверие, разрушение ожиданий, а с другой – благословение Всевышнего. Звучит абсурдно, но давайте посмотрим на это иначе. Каждый из нас находится на пути земного путешествия, где одна из главных задач – это воспитание высокой нравственности, как говорил Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует. Это воспитание возможно только через преодоление трудностей, подобных предательству. Подобные «удары жизни» – это условия предписанной нам задачи. И если задача решена, то человек больше не сталкивается с ней. Если после предательства вы решили «больше никогда не доверять», то вы столкнетесь с подобной ситуацией еще и еще.

Почему? Потому что «не доверять» – это неверное решение. Правильное решение в том, чтобы сохранить способность к доверию несмотря на испытанную боль и разочарование. Вот в этом благословение предательства. Потери, печаль и предательство означают, что мы не может все контролировать, все удержать, принять все и всех и обойтись без переживания боли. Но вместе с тем подобные испытания дают нам толчок к расширению сознания, к росту души. Много ли нужно мудрости, чтобы испытав предательство, решить больше никогда никому не верить? Но действительно нужно мужество и большое сердце, чтобы снова поверить, чтобы снова открыться новой жизни, чтобы простить предателя и помолившись за него и за себя, прожить боль и идти дальше. Мы все испытания друг для друга.

И хотя хорошие отношения – это одно из благ, все же это не конечная цель нашего существования. Задача каждого из нас, как было сказано выше, воспитать в себе высокую нравственность, очистить намерения, вернуться к состоянию непорочного сердца, с которым мы родились на свет. Быть взрослым по поступкам и годам, но ребенком – по чистоте сердца и непорочности души. Вот в чем задача.

Мусульманин – это человек, который живет в мире доверия, любви и согласия. Не потому что его не предают, не обманывают, не причиняют боли. А несмотря на то что его иногда предают, обманывают и причиняют боль. Не следует понимать это как призыв к наивности. Но это призыв к вере – к тому, чтобы верить в людей, доверять им, открывать им свое сердце. «Нас могут обмануть лишь те, кому мы доверяем. И все-таки мы должны верить. Человек, который не верит и отказывается от любви из страха перед предательством, скорее всего не будет испытывать эти муки, но кто знает чего ему еще придется лишиться?..»

Доверять – значит открывать сердце и любви, и боли одновременно. Но не доверять – это значит жить с болью постоянно. Это боль, порождаемая неверием в других, боль собственной слабости и боль отсутствия любви, которая не может возникнуть без доверия к другому.

Каждый день тот или иной человек сталкивается с предательством. Оно может поджидать нас там, где мы его не ждём, может быть постоянным или эпизодическим, равно как и одноразовым, но надолго запоминающимся. На некоторые предательства мы иногда и не реагируем, поскольку понимаем, что они исходят от человека, который не может поступать иначе. От таких людей мы просто отдаляемся и стараемся не иметь с ними никаких дел. Эта категория лиц всегда ищет тех, кто им доверяет, чтобы в дальнейшем воспользоваться этой самой доверчивостью. Мы их называем людьми подлыми, двуличными. Но бывают и такие случаи, когда в результате того или иного поступка приходит острое разочарование в другом человеке, в том, кто, по нашему мнению, поступил вероломно в отношении нас, то есть не оправдал нашего доверия, попросту – предал. Больнее всего, когда этот человек был близок. По всей видимости, я столкнулся именно с этим...

Говорят, что чаще всего предают те, для кого сделано слишком много хорошего. Это противоречит реальности. Если человек предал вас, это не значит, что вы перестарались, вашей вины в этом нет... Всё по Воле Всевышнего и Его предопределению.

Положение предателей унизительно в будущем мире. Тот, кто обманул чьи-то надежды в этом мире, увидит разбитыми свои в Судный день. А их мечты о спасении будут также напрасны, как доверие, которое им оказывалось в дунье.

Если мы благодарим Всевышнего за что-либо приятное, думаю, есть смысл благодарить и за «неприятности». Возможно, за неё нам простилось что-то из наших грехов или это стало преградой на пути к чему-то худшему.

Благодарите Всевышнего за те явные и скрытые блага, которые Он нам ниспосылает в разных формах. Тогда неприятности перестают быть неприятностями и становятся возможностью сближения с Всевышним, приводят к согласию с Его волей и преданию себя Ему всецело. А Он, Всевышний, – наилучший доверенный. И Он точно не предаст того, кто на Него искренне уповает…

Betrayal...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

الْخِيَانَةُ - "al-Hyana" (betrayal, treachery) is a verbal noun of the verb "hana" (to betray, not to fulfill) and means violation of an agreement, negligent and unscrupulous attitude to trust (amanat). The single-root word "al-khawn" refers to a situation when a person is trusted with something, but he does not treat his obligations properly.

We see that nowadays the most treacherous people are, as a rule, Muslims. People are afraid to do business with Muslims, they are afraid to start some other business, because they are afraid that a person will deceive them, will not keep the Amanat and will betray them in the end. And, unfortunately, these are not stupid stereotypes, but reality. Even Muslims themselves don't want to have anything to do with other Muslims, so unfortunately they do business with non-Muslims...

The depressing situation of Muslims in today's world makes us think about the reasons for the endless defeat of the Ummah already over a fairly long historical period of time. Many minds have been puzzling over this task for centuries, but alas, we do not observe the long-awaited revival and victory in the horizon of the political horizon. The crisis of the Ummah is not a consequence of small numbers, because we see a fairly rapid and record growth in the number of Muslims even in traditionally non-Islamic countries. The Ummah is not deprived of material benefits either.

The deplorable state of affairs of Muslims is not the result of the actions of external enemies and ill—wishers, but the result of the ever-increasing sins of the possessors of the last Scripture. Muslims' relations with each other are so damaged that we find statements on social networks like: "It's better not to mess with brothers." The fundamental principles of spiritual kinship and brotherhood have been trampled upon, the precepts of the Koran have been forgotten, greed and avarice are becoming the norm. The Almighty has established completely different norms for Muslims: ..."And whom (Allah) has protected from avarice (and greed), then such (will) find happiness (in this world and in Eternal life)." (59:9). "Truly, the believers have succeeded... who protect what is entrusted to them for safekeeping and comply with contracts." (23:1-8).

However, we are living in recent times, when prophecies about the approaching end of the world are coming true with stunning accuracy. One of the most pronounced signs of Doomsday is the disappearance of haman-trust. Muslims very often make false promises, do not keep the amanat, and violate treaties.

It is annoying, of course, to realize all this, but we are on the eve of Judgment Day, the signs of which are observed with inescapable accuracy in our lives. The task of sincere Muslims (fortunately, there are still such alhamdulillahs) is to prevent the corruption of morals by all means. Cleansing hearts, renouncing ignorance, striving for sincerity, loving the ideals of the Koran and the Sunnah, following the faithful guidance of the Almighty — the ways out of a difficult situation are known. And the current plight of the Ummah is a consequence of our accumulated sins. Let us recall once again the words of the Almighty: "Any calamity befalls you only for what your hands have acquired..." (42:30).

It is impossible to imagine a more vile betrayal than lying to someone who trusts and listens to words. For a person who does not allow the thought that his brother or sister will cheat, believes and relies on their words. Therefore, the loss he suffers is incomparably greater than in other cases.

The Messenger of Allah (sallallahu alayhi wa sallam) said: "What a terrible betrayal it is to lie to a brother who believes that you are telling the truth and confirms your words!" (Abu Dawud, "Adab", 71/4971; Ahmad, IV, 183; Bukhari, "Al-Adabul-mufrad", No. 393).

A person lies once, then another, and then gets used to this state of his and no longer feels ashamed in front of Allah and in front of people when he tells a lie. And at some point, Allah passes His sentence, and the angels list him among the liars. He still walks the earth and makes plans for the future, but in heaven he is already listed among those unfortunate who will go to Hell, and the fault is his actions that he committed without thinking about their consequences. Actions that he has made a part of his life and his eternity without regret or remorse.

Each of us finds himself in a situation where he is required to prove his faith, openly stand on the side of justice, refrain from sin, sacrifice something for the sake of Allah. And not necessarily something expensive, because sometimes a completely inconspicuous act can save someone's life or bring joy. The main thing is that a person is motivated at this moment by a desire to please Allah and gratitude to Him...

"Human behavior is largely determined by individual history. – Then forming a new, trusting relationship means allowing the possibility of betrayal in advance. By denying a person trust, we do not establish a deep and close relationship with them. By not investing anything in these deep and risky relationships, we are preventing intimacy from being established. Thus, the paradox of the binary option "trust – betrayal" is that one of its components necessarily determines the other. Without trust, there is no depth; without depth, there is no real betrayal."In other words, only by opening up to a person can we be close to them. But at the same time, we are more vulnerable. That's the price of a real relationship.

But what is the price of betrayal?

On the one hand, it is a undermined trust, the destruction of expectations, and on the other – the blessing of the Almighty. It sounds absurd, but let's look at it another way. Each of us is on the path of an earthly journey, where one of the main tasks is the education of high morality, as the Messenger of Allah, peace and blessings of Allah be upon him, said. This education is possible only through overcoming difficulties like betrayal. Such "blows of life" are the conditions of the task assigned to us. And if the task is solved, then the person no longer faces it. If, after betrayal, you decide to "never trust again", then you will face a similar situation again and again.

Why? Because "not trusting" is the wrong decision. The right decision is to maintain the ability to trust despite the pain and disappointment experienced. That's the blessing of betrayal. Loss, sadness and betrayal mean that we cannot control everything, keep everything, accept everything and everyone and do without experiencing pain. But at the same time, such trials give us an impetus to the expansion of consciousness, to the growth of the soul. Does it take a lot of wisdom to experience betrayal and decide never to trust anyone again? But it really takes courage and a big heart to believe again, to open up to a new life again, to forgive the traitor and pray for him and for yourself, to live through the pain and move on. We are all trials for each other.

And although a good relationship is one of the benefits, it is still not the ultimate goal of our existence. The task of each of us, as mentioned above, is to cultivate high morality, purify intentions, and return to the state of the immaculate heart with which we were born into the world. To be an adult in deeds and years, but a child in purity of heart and purity of soul. That's the challenge.

A Muslim is a person who lives in a world of trust, love and harmony. Not because he is not betrayed, deceived, or hurt. And despite the fact that he is sometimes betrayed, deceived and hurt. This should not be understood as a call to naivety. But this is a call to faith – to believe in people, to trust them, to open your heart to them. "We can only be deceived by those whom we trust. And yet we must believe. A person who does not believe and refuses love out of fear of betrayal will most likely not experience these torments, but who knows what else he will have to lose?.."

Trust means opening the heart to both love and pain at the same time. But not trusting means living with pain all the time. This is the pain caused by disbelief in others, the pain of one's own weakness and the pain of lack of love, which cannot arise without trust in another.

Every day, one or another person is faced with betrayal. It can be waiting for us where we don't expect it, it can be permanent or episodic, as well as one-time, but it will be memorable for a long time. Sometimes we do not react to some betrayals, because we understand that they come from a person who cannot act otherwise. We just move away from such people and try not to have anything to do with them. This category of people is always looking for those who trust them in order to further take advantage of this very credulity. We call them sneaky, two-faced people. But there are also cases when, as a result of one act or another, acute disappointment comes in another person, in someone who, in our opinion, acted treacherously towards us, that is, did not justify our trust, simply betrayed. It hurts the most when this person was close. Apparently, this is exactly what I came across...

It is said that those who are most often betrayed are those for whom too much good has been done. This contradicts reality. If a person betrayed you, it doesn't mean that you overdid it, it's not your fault... Everything is according to the Will of the Almighty and His predestination.

The position of traitors is humiliating in the future world. The one who has deceived someone's hopes in this world will see his own shattered on the Day of Judgment. And their dreams of salvation will be as vain as the trust they were given in dunya.
If we thank God for something pleasant, I think it makes sense to thank Him for the "troubles". Perhaps some of our sins were forgiven for her, or it became an obstacle on the way to something worse.

Thank the Almighty for the obvious and hidden benefits that He sends down to us in various forms. Then troubles cease to be troubles and become an opportunity to get closer to the Almighty, lead to agreement with His will and surrender oneself completely to Him. And He, the Almighty, is the best trusted. And He will definitely not betray someone who sincerely trusts in Him.…

Tradhëti...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

الخخييَانَة - "al-Hyana" (tradhti, tradhti) është një emër verbal i foljes "hana" (të tradhtosh, të mos përmbushësh) dhe do të thotë shkelje e një marrëveshjeje, qëndrim neglizhent dhe i paskrupullt ndaj besimit (amanat). Fjala me një rrënjë "al-khawn" i referohet një situate kur një personi i besohet diçka, por ai nuk i trajton detyrimet e tij siç duhet.

Ne shohim se në ditët e sotme njerëzit më të pabesë janë, si rregull, Myslimanë. Njerëzit kanë frikë të bëjnë biznes me Myslimanët, kanë frikë të fillojnë ndonjë biznes tjetër, sepse kanë frikë se një person do t'i mashtrojë, nuk do t'i mbajë Amanetet dhe do t'i tradhtojë në fund. Dhe, për fat të keq, këto nuk janë stereotipe budallaqe, por realitet. Edhe Vetë Myslimanët nuk duan të kenë asnjë lidhje me Myslimanët e tjerë, prandaj, për fat të keq, ata bëjnë biznes me Jomuslimanët...

Situata dëshpëruese e Muslimanëve në botën e sotme na bën të mendojmë për arsyet e humbjes së pafund të Umetit tashmë gjatë një periudhe mjaft të gjatë historike kohore. Shumë mendje kanë qenë në mëdyshje për këtë detyrë për shekuj me radhë, por mjerisht, ne nuk e vëzhgojmë ringjalljen dhe fitoren e shumëpritur në horizontin e horizontit politik. Kriza E Umetit nuk është pasojë e numrit të vogël, sepse shohim një rritje mjaft të shpejtë dhe rekord të numrit të Muslimanëve edhe në vendet tradicionalisht Jo Islame. Ummeti nuk privohet as nga përfitimet materiale.

Gjendja e mjerueshme E Muslimanëve nuk është rezultat i veprimeve të armiqve të jashtëm dhe keqbërësve, por rezultat i mëkateve gjithnjë në rritje të zotëruesve të Shkrimit të Fundit. Marrëdhëniet e myslimanëve me njëri-tjetrin janë aq të dëmtuara sa gjejmë deklarata në rrjetet sociale si: "është më mirë të mos ngatërrohesh me vëllezërit."Parimet themelore të farefisnisë dhe vëllazërisë shpirtërore janë shkelur, porositë e Kuranit janë harruar, lakmia dhe koprracia po bëhen normë. I Plotfuqishmi ka vendosur norma krejtësisht të ndryshme për Muslimanët:..."E kush (Allahu) e ka mbrojtur nga koprracia (dhe lakmia), atëherë i tillë (do) të gjejë lumturinë (në këtë botë dhe në jetën E Përjetshme)." (59:9). "Me të vërtetë, besimtarët kanë pasur sukses... të cilët mbrojnë atë që u është besuar për ruajtje dhe respektojnë kontratat." (23:1-8).

Megjithatë, ne po jetojmë kohët e fundit, kur profecitë për fundin e afërt të botës po realizohen me saktësi mahnitëse. Një nga shenjat më të theksuara të Ditës së Kijametit është zhdukja e haman-besimit. Myslimanët shumë shpesh bëjnë premtime të rreme, nuk i mbajnë amanetet dhe shkelin traktatet.

Natyrisht, është e bezdisshme të kuptosh të gjitha këto, por ne jemi në prag të Ditës së Gjykimit, shenjat e së cilës vërehen me saktësi të pashmangshme në jetën tonë. Detyra e Muslimanëve të sinqertë (për fat të mirë, ka ende alhamdulillah të tillë) është të parandalojnë korrupsionin e moralit me të gjitha mjetet. Pastrimi i zemrave, heqja dorë nga injoranca, përpjekja për sinqeritet, dashuria e idealeve të Kuranit dhe Sunetit, ndjekja e udhëzimit besnik të Të Plotfuqishmit — dihen mënyrat për të dalë nga një situatë e vështirë. Dhe gjendja aktuale E Umetit është pasojë e mëkateve tona të grumbulluara. Le të kujtojmë edhe një herë fjalët e Të Plotfuqishmit: "çdo fatkeqësi ju bie vetëm për atë që kanë fituar duart tuaja..." (42:30).

Impossibleshtë e pamundur të imagjinohet një tradhti më e poshtër sesa të gënjesh dikë që beson dhe dëgjon fjalë. Për një person që nuk lejon mendimin se vëllai ose motra e tij do të mashtrojnë, beson dhe mbështetet në fjalët e tyre. Prandaj, humbja që ai pëson është pakrahasimisht më e madhe se në rastet e tjera.

I Dërguari I Allahut (sallallahu alejhi ue sallam) ka thënë: "Çfarë tradhtie e tmerrshme është të gënjesh një vëlla që beson se po thua të vërtetën dhe konfirmon fjalët e tua!"(Abu Dawud," Adab", 71/4971; Ahmad, IV, 183; Bukhari," Al-Adabul-mufrad", Nr. 393).

Një person gënjen një herë, pastaj një tjetër, dhe pastaj mësohet me këtë gjendje të tij dhe nuk ndihet më i turpëruar para Allahut dhe para njerëzve kur thotë një gënjeshtër. Dhe në një moment, Allahu e kalon dënimin e tij, dhe engjëjt e rendisin atë midis gënjeshtarëve. Ai ende ecën në tokë dhe bën plane për të ardhmen, por në parajsë ai tashmë është renditur në mesin e atyre fatkeqëve që do të shkojnë në Ferr, dhe faji janë veprimet e tij që ai kreu pa menduar për pasojat e tyre. Veprime që ai i ka bërë pjesë të jetës dhe përjetësisë së tij pa keqardhje apo pendim.

Secili prej nesh e gjen veten në një situatë ku i kërkohet të provojë besimin e tij, të qëndrojë hapur në anën e drejtësisë, të përmbahet nga mëkati, të sakrifikojë diçka për hir të Allahut. Dhe jo domosdoshmërisht diçka e shtrenjtë, sepse ndonjëherë një veprim krejtësisht i padukshëm mund të shpëtojë jetën e dikujt ose të sjellë gëzim. Gjëja kryesore është që një person të motivohet në këtë moment nga dëshira për të kënaqur Allahun dhe mirënjohjen ndaj tij...

"Sjellja njerëzore përcaktohet kryesisht nga historia individuale. - Pastaj të formosh një marrëdhënie të re, të besueshme do të thotë të lejosh mundësinë e tradhtisë paraprakisht. Duke mohuar besimin e një personi, ne nuk krijojmë një marrëdhënie të thellë dhe të ngushtë me ta. Duke mos investuar asgjë në këto marrëdhënie të thella dhe të rrezikshme, ne po parandalojmë krijimin e intimitetit. Kështu, paradoksi i opsionit binar "besim – tradhti" është se një nga përbërësit e tij përcakton domosdoshmërisht tjetrin. Pa besim, nuk ka thellësi; pa thellësi, nuk ka tradhti të vërtetë."Me fjalë të tjera, vetëm duke u hapur me një person mund të jemi afër tyre. Por në të njëjtën kohë, ne jemi më të prekshëm. Ky është çmimi i një marrëdhënieje të vërtetë.

Por cili është çmimi i tradhtisë?

Nga njëra anë, është një besim i minuar, shkatërrimi i pritjeve, dhe nga ana tjetër – bekimi i Të Plotfuqishmit. Duket absurde, por le ta shohim në një mënyrë tjetër. Secili prej nesh është në rrugën e një udhëtimi tokësor, ku një nga detyrat kryesore është edukimi i moralit të lartë, siç tha I Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të. Ky edukim është i mundur vetëm përmes tejkalimit të vështirësive si tradhtia. "Goditje të tilla të jetës" janë kushtet e detyrës që na është caktuar. Dhe nëse detyra zgjidhet, atëherë personi nuk përballet më me të. Nëse, pas tradhtisë, vendosni të "mos besoni më kurrë", atëherë do të përballeni me një situatë të ngjashme përsëri dhe përsëri.

Pse? Sepse" të mos besosh " është vendimi i gabuar. Vendimi i duhur është ruajtja e aftësisë për të besuar pavarësisht dhimbjes dhe zhgënjimit të përjetuar. Ky është bekimi i tradhtisë. Humbja, trishtimi dhe tradhtia do të thotë që ne nuk mund të kontrollojmë gjithçka, të mbajmë gjithçka, të pranojmë gjithçka dhe të gjithë dhe të bëjmë pa përjetuar dhimbje. Por në të njëjtën kohë, sprova të tilla na japin një shtysë për zgjerimin e vetëdijes, për rritjen e shpirtit.

A duhet shumë mençuri për të përjetuar tradhtinë dhe për të vendosur të mos i besoni më askujt? Por me të vërtetë duhet guxim dhe një zemër e madhe për të besuar përsëri, për t'u hapur përsëri për një jetë të re, për të falur tradhtarin dhe për t'u lutur për të dhe për veten tuaj, për të jetuar përmes dhimbjes dhe për të vazhduar përpara. Të gjithë jemi sprova për njëri-tjetrin.

Dhe megjithëse një marrëdhënie e mirë është një nga përfitimet, ajo ende nuk është qëllimi përfundimtar i ekzistencës sonë. Detyra e secilit prej nesh, siç u përmend më lart, është të kultivojmë moral të lartë, të pastrojmë qëllimet dhe të kthehemi në gjendjen e zemrës së papërlyer me të cilën kemi lindur në botë. Të jesh i rritur në vepra dhe vite, por një fëmijë në pastërtinë e zemrës dhe pastërtinë e shpirtit. Kjo është sfida.

Një Mysliman është një person që jeton në një botë besimi, dashurie dhe harmonie. Jo sepse ai nuk tradhtohet, mashtrohet ose lëndohet. Dhe përkundër faktit se ai ndonjëherë tradhtohet, mashtrohet dhe lëndohet. Kjo nuk duhet kuptuar si thirrje për naivitet. Por kjo është një thirrje për besim – të besosh në njerëz, t'u besosh atyre, t'u hapësh zemrën atyre. "Ne mund të mashtrohemi vetëm nga ata të cilëve u besojmë. E megjithatë duhet të besojmë. Një person që nuk beson dhe refuzon dashurinë nga frika e tradhtisë ka shumë të ngjarë të mos i përjetojë këto mundime, por kush e di se çfarë tjetër do të duhet të humbasë?.."

Besimi nënkupton hapjen e zemrës si për dashurinë ashtu edhe për dhimbjen në të njëjtën kohë. Por të mos besosh do të thotë të jetosh me dhimbje gjatë gjithë kohës. Kjo është dhimbja e shkaktuar nga mosbesimi tek të tjerët, dhimbja e dobësisë së dikujt dhe dhimbja e mungesës së dashurisë, e cila nuk mund të lindë pa besim te tjetri.

Çdo ditë, një ose një person tjetër përballet me tradhti. Mund të na presë aty ku nuk e presim, mund të jetë i përhershëm ose episodik, si dhe një herë, por do të jetë i paharrueshëm për një kohë të gjatë. Ndonjëherë ne nuk reagojmë ndaj disa tradhtive, sepse e kuptojmë që ato vijnë nga një person që nuk mund të veprojë ndryshe. Ne thjesht largohemi nga njerëz të tillë dhe përpiqemi të mos kemi asnjë lidhje me ta. Kjo kategori njerëzish është gjithmonë në kërkim të atyre që u besojnë atyre në mënyrë që të përfitojnë më tej nga kjo besueshmëri. Ne i quajmë njerëz të poshtër, me dy fytyra. Por ka edhe raste kur, si rezultat i një akti ose një tjetër, zhgënjimi akut vjen tek një person tjetër, tek dikush që, sipas mendimit tonë, veproi pabesisht ndaj nesh, domethënë nuk e justifikoi besimin tonë, thjesht tradhtoi. Më dhemb më shumë kur ky person ishte afër. Me sa duket, kjo është pikërisht ajo që kam hasur...

Thuhet se ata që tradhtohen më shpesh janë ata për të cilët është bërë shumë mirë. Kjo bie ndesh me realitetin. Nëse një person ju tradhtoi, nuk do të thotë që e keni tepruar, nuk është faji juaj... Gjithçka është sipas Vullnetit të Të Plotfuqishmit dhe paracaktimit të tij.

Pozicioni i tradhtarëve është poshtërues në botën e ardhshme. Ai që ka mashtruar shpresat e dikujt në këtë botë do ta shohë të tijën të copëtuar Në Ditën e Gjykimit. Dhe ëndrrat e tyre për shpëtim do të jenë po aq të kota sa besimi që u është dhënë në dunya.
Nëse falënderojmë Zotin për diçka të këndshme, mendoj se ka kuptim ta falënderojmë atë për "problemet". Ndoshta disa nga mëkatet tona u falën për të, ose u bë pengesë në rrugën drejt diçkaje më të keqe.

Falënderoni Të Plotfuqishmin për përfitimet e dukshme dhe të fshehura që ai na dërgon në forma të ndryshme. Pastaj problemet pushojnë së qeni telashe dhe bëhen një mundësi për t'iu afruar Të Plotfuqishmit, për të çuar në marrëveshje me vullnetin e tij dhe për t'iu dorëzuar plotësisht Atij. Dhe Ai, I Plotfuqishmi, është më i besuari. Dhe ai definitivisht nuk do të tradhtojë dikë që sinqerisht beson në të.