Повторяется "Период Таваиф" - распад идеологического ядра единства мусульман...

The "Tawaif Period" repeats itself - the disintegration of the ideological core of Muslim unity... / Müslümanların birliğinin ideolojik çekirdeğinin parçalanması olan "Tavaif Dönemi" tekrarlanıyor... / "Periudha Tavaif" përsëritet - shpërbërja e bërthamës ideologjike të unitetit Mysliman...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Андалусия XI века: как единое мусульманское государство распалось на более чем 30 таваифов (государств-княжеств). Каждая таифа жила обособленно: своими амбициями, династиями, альянсами и так далее. А некоторые даже призывали христианских королей на помощь против соседних мусульман.

Современная исламская Умма: 57 государств. Разные флаги, режимы, интересы. И те же крики о суверенитете, интересах "нации и невмешательстве".

"Период Таваиф" — это не только геополитический феномен. Это глубокий цивилизационный кризис. Когда исчезает политическое единство, идеологическое ядро растворяется в прагматизме, а враг входит без боя, потому что сопротивления уже нет. В Андалусии это закончилось просто: Падением. Не из-за силы врага, нет, а из-за слабости внутри. Их поразило не военное поражение, а моральное разложение. Пока эмиры вроде аль-Му’тадида строили сады, писали стихи и развлекались с наложницами в гаремах, христианский север готовил захват Севильи, Бадахоса, Кордовы и Гранады.

А теперь спросим: не то же ли самое мы видим сегодня? Мечети под наблюдением, прихожане на учёте. Армии без чести. Учёные молчат. И правители вроде аль-Му’тадида, но уже с другими именами, как Бин Заид, Бин Салман, Ас-Сиси..., или марокканского короля пьяницы, тратят миллиарды, на футболистов, женщин и не понятные гигантские строения, в то время как "Исраиль" тратит миллиарды на вооружение, образование и медицину.

Да, у нашей Уммы есть технологии, ресурсы и потенциал. Но пока каждый сегмент Уммы живёт своей политикой, своим экономическим страхом и своей "реальностью" — мы живём в состоянии "Таваиф". Сегодня мы должны признать, что живём во "втором периоде таваиф", и что если мы не предпримем меры, завтра нам останется только наблюдать новый конец. И когда спросят: «Где были мусульмане, когда Умма разрывалась?» — нам будет нечего ответить...

Почему арабо-исламский мир разрознен и что мешает мусульманам объединиться?

Многие задают такой вопрос: почему арабы, некогда правившие всем миром, давшие толчок мировой науке, сегодня так сильно отстали и ослабли?
История арабского мира, безусловно, отличается высоким уровнем развития науки. Ибн Сина, астрономы и математики Востока дали толчок развитию науки в Европе и во всём мире. Многие предметы, которые используются в науке и практике имеют арабское происхождение, арабские корни – это математические формулы и т.д., и т.п... 

Отставание произошло где-то в средние века, когда арабский мир занял подчинённое положение. Аналогичным образом сложилась ситуация и в Средней Азии, в таких известных исламских центрах, как Самарканд, Бухара, Хива, Ташкент, во многих других городах Средней Азии. Поэтому распад государственности и установление внешнего правления привело к отставанию на многие столетия. А Европа получила знания, богатство Востока, она смогла пойти вперёд и достигнуть того уровня, на котором находится сейчас

Безусловно, сегодняшний день отличается от средних веков, и арабские страны в послевоенный период получили независимость и стали на путь самостоятельного развития. Даже это не позволило им восстановить свой потенциал. Имея огромные финансовые средства, нефтепроизводящие страны, буквально «купаются» в богатстве, но с политической и экономической точки зрения они сохранили подчинённое положение по отношению к Западу, который сдерживает их развитие: научное, технологическое, несмотря на то, что страны обладают колоссальным потенциалом – финансовым, экономическим. Но политика Запада в целом в отношении стран третьего мира, в отношении стран исламского мира, безусловно, не способствует, напротив – тормозит их развитие.

Мы видим это на примере того же самого Ирана. Иранская наука развивается огромными темпами, и это вызывает негативную реакцию со стороны западных стран. Безусловно, есть проблема в распространении ядерного оружия, но мы все прекрасно знаем, что Иран является участником договора об ограничении ядерного оружия, что он готов сохранить принципы нераспространения и приверженности, но западные страны, выражают опасения по поводу технологического и научного прорыва, которые в политическом и экономическом плане не зависят от них.

Гегемонии США, которая существует в мире, избежать удаётся очень немногим странам. Среди этих стран и Российская Федерация, которая демонстрирует независимый внешнеполитический курс, способная противостоять гегемонистским устремлениям США, которые ставят сегодня задачу полного и безоговорочного подчинения исламского мира своим геополитическим целям. Мы это видим и на примерах и планах, реализуемых в настоящее время по построению большого Ближнего Востока. Под этим термином подразумевается перекройка всех границ ближневосточных стран со Средней Азией и Средним Востоком.

Таким образом, можно сказать, что торможение социального и экономического развития препятствует развитию политики западных стран. Такое государство, как Сирия, которая добилась независимого курса, которая активно развивала свою технологическую базу, по существу находится в состоянии самообеспечения товарами лёгкой промышленности, которая позволяла государству не прибегать к использованию западного импорта, и, опираясь на естественные ресурсы, постепенно продвигалась по пути социального прогресса. Но это не устраивает определённые круги на Западе, которые пытаются сделать всё возможное, чтобы воспрепятствовать такому развитию независимых от запада стран.

С другой стороны, ряд стран, которые следуют курсу в фарватере американской политики, получают определённые льготы. Мы видим, какой ущерб нанесла эта политика Египту. Египет – стомиллионное государство, пыталось выстроить свою экономику, развивать металлургию, энергетику, развивать многие отрасли промышленности и сельского хозяйства. Сегодня же в результате тех изменений, которые были по существу навязаны Западом, Египет погружается в хаос междоусобиц, внутренних противоречий, вооружённых столкновений. К сожалению, Египет сегодня – это тот образец, результат политики Запада в отношении стран исламского мира. 

Запад должен прекратить вмешательство во внутренние дела государств этого региона и позволить странам идти собственным независимым путём. Безусловно, объединение усилий исламских стран арабского мира, в основе которого лежит общая культура, общий язык, вероисповедание могло быть основой для консолидации всех государств арабского мира для того, чтобы обеспечить его развитие. Но, как мы видим, на сегодняшний день даже те региональные структуры, которые должны были бы способствовать развитию арабского мира в направлении единства, выработке общих позиций, даже Лига арабских государств теряет свою ценность как орган, который мог консолидировать арабов. Она становится инструментом политики США и в результате – раскол внутри Лиги арабских государств.

Многие страны привержены политике США, они пытаются навязать свою волю, а есть ряд стран, такие, как Алжир, Ирак, Сирия, которые противостоят этим попыткам. Лига арабских государств сейчас резко теряет свою ценность, она перестаёт быть консолидирующим инструментом среди арабов и превращается в некое орудие американских политиков в этом регионе. К сожалению, колоссальные деньги, которые используются Западом для внедрения в арабо-исламские государства, существенно ослабляют их возможности. Например, Пакистан – огромное исламское государство, которое сегодня подвержено внутренним противоречиям, идёт внутренняя борьба; Афганистан, который также кровоточит от различных столкновений политических и религиозных групп; Ирак на глазах разваливается на три части.

Всё это – продукт политики, который можно определить одним хорошо известным лозунгом. Это Британская политика в начале нового времени, которая претворяет в жизнь, разделяет и властвует. В основе этих проблем лежит и слабость самих арабских стран, несмотря на огромные финансовые средства, которыми они располагают. Все эти средства находятся в западных банках, и, как мы видим на примере Кипра, что мировая банковская система, которую по существу возглавляют и управляют из Нью-Йорка и Лондона – она мало что даёт арабским странам, ибо основные их финансовые могущества, которые могли бы быть основой, находятся в руках западных стран, в руках неоконсервативных кругов, которые далеко не заинтересованы в социальном и экономическом развитии страны.

США во времена правления неоконсервативных кругов, Джорджа Буша и Кандолизы Райс, открытым текстом заявили о том, что исламский мир – это главный враг США и её глобальных интересов после разгрома мирового коммунизма. Они продолжают смотреть на исламский мир как на врага, и несмотря на то, что они формально выступают в поддержку арабских стран, на самом деле эта позиция враждебная, направленная на разрушение структур государственности стран этого региона, на недопущение их консолидации и объединение. 

Запад не заинтересован в усилении блока арабо-исламских государств. Союзником этого блока объективно могла бы быть Россия, поскольку именно она сегодня противостоит попыткам Америки навязать свою гегемонию на глобальном уровне: на Дальнем Востоке, Тихоокеанском регионе, где Малайзия и Индонезия также пытаются выстроить свою независимую политику, и которая также сталкивается с экспансией США. Албания с 70% мусульманским населением утрачивает свою исламскую идентичность. На выборах в этой стране мусульмане не имеют никакого лобби, а две партии: социалистическая которую возглавляет премьер-министр этой страны Эди Рама и демократическая во главе с Сали Беришей в своей основе христианско-католические.

The "Tawaif Period" repeats itself - the disintegration of the ideological core of Muslim unity...

Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:

Andalusia, 11th century: how a united Muslim state disintegrated into more than 30 taifas (small kingdoms). Each taifa lived in isolation: with its own ambitions, dynasties, alliances, and so on. Some even called upon Christian kings for help against neighboring Muslims.

Modern Islamic Ummah: 57 states. Different flags, regimes, interests. And the same cries of sovereignty, national interest, and non-interference.

"The Taifa Period" is not just a geopolitical phenomenon. It is a deep civilizational crisis. When political unity disappears, the ideological core dissolves into pragmatism, and the enemy enters without a fight because resistance is already gone. In Andalusia, it ended simply: with Collapse. Not because of the enemy’s strength, no, but because of internal weakness. They were struck not by military defeat, but by moral decay. While emirs like al-Mu’tadid built gardens, wrote poetry, and indulged with concubines in harems, the Christian north was preparing to capture Seville, Badajoz, Cordoba, and Granada.

And now let us ask: isn't this exactly what we see today? Mosques under surveillance, worshippers monitored. Armies without honor. Scholars are silent. And rulers like al-Mu’tadid, but with different names, such as Bin Zayed, Bin Salman, As-Sisi..., or the drunken king of Morocco, spending billions on footballers, women, and inexplicable giant constructions while "Israel" spends billions on weapons, education, and medicine.

Yes, our Ummah has technology, resources, and potential. But while each segment of the Ummah lives by its own politics, economic fears, and "reality," we live in a state of "Taifa." Today, we must acknowledge that we are living in a "second Taifa period," and if we do not take measures, tomorrow we will only have to watch another end. And when asked, “Where were the Muslims when the Ummah was torn apart?”—we will have nothing to answer...

Why is the Arab-Islamic world fragmented, and what prevents Muslims from uniting?

Many ask this question: why are the Arabs, who once ruled the world and gave a boost to global science, now so far behind and weakened? The history of the Arab world certainly features a high level of scientific development. Ibn Sina, astronomers, and mathematicians of the East provided an impetus for the development of science in Europe and around the world. Many subjects used in science and practice have Arabic origins—mathematical formulas, etc., etc...

The decline occurred somewhere in the Middle Ages when the Arab world took a subordinate position. A similar situation arose in Central Asia, in well-known Islamic centers such as Samarkand, Bukhara, Khiva, Tashkent, and many other cities in Central Asia. Thus, the collapse of statehood and the establishment of external rule led to centuries of backwardness. Meanwhile, Europe gained the knowledge and wealth of the East, moved forward, and reached the level it is at today.

Certainly, today differs from the Middle Ages, and Arab countries gained independence in the post-war period and began their path of independent development. Even this did not allow them to restore their potential. Despite enormous financial resources, oil-producing countries are literally "swimming" in wealth, but politically and economically, they remain subordinate to the West, which hinders their development: scientific, technological, despite possessing colossal potential—financial, economic. Western policy towards the Third World, towards the Islamic world, undoubtedly does not promote; on the contrary—it slows down their development.

We see this in the example of Iran. Iranian science is developing rapidly, provoking negative reactions from Western countries. Certainly, there is the issue of nuclear proliferation, but we all know that Iran is a signatory to the treaty limiting nuclear weapons, ready to uphold non-proliferation principles. Yet Western countries express concerns about technological and scientific breakthroughs that are politically and economically independent from them.

Few countries can escape the hegemony of the USA, which dominates the world. Among these countries is the Russian Federation, demonstrating an independent foreign policy course, capable of resisting the hegemonic aspirations of the USA, which aim for the complete and unconditional subordination of the Islamic world to its geopolitical goals. We see this in current plans to reshape the Greater Middle East, implying redrawing borders across the Middle East, Central Asia, and the Near East.

Thus, it can be said that the hindrance of social and economic development obstructs the political aims of Western countries. Take Syria, a country pursuing an independent course, actively developing its technological base, essentially self-sufficient in light industry goods, allowing it to avoid Western imports and gradually progress socially by relying on natural resources. But this does not suit certain Western circles trying to thwart such independent development.

On the other hand, some countries following the American political line receive certain privileges. Look at what this policy has done to Egypt. Egypt—a 100-million-strong state—tried to build its economy, develop metallurgy, energy, and many branches of industry and agriculture. Today, due to changes essentially imposed by the West, Egypt descends into chaos of infighting, internal contradictions, and armed clashes. Unfortunately, Egypt today is the result of Western policy towards the Islamic world.

The West should stop interfering in the internal affairs of states in this region and allow countries to pursue their own independent paths. Undoubtedly, the unification of efforts among Islamic and Arab countries, based on shared culture, language, and religion, could serve as a foundation for consolidating all Arab states to ensure development. But, as we see, even regional structures meant to foster Arab unity, like the Arab League, lose value as tools for consolidation. It becomes an instrument of US policy, leading to division within the Arab League.

Many countries adhere to US policy, attempting to impose their will, while others, such as Algeria, Iraq, and Syria, resist these attempts. The Arab League sharply loses its value, ceasing to be a consolidating tool among Arabs and turning into a tool of American politicians in the region. Unfortunately, colossal sums used by the West to infiltrate Arab-Islamic states significantly weaken their capabilities. For instance, Pakistan—an enormous Islamic state—faces internal contradictions and ongoing struggles; Afghanistan bleeds from various political and religious conflicts; Iraq visibly disintegrates into three parts.

All this is the product of policies summarized by a well-known slogan: the British policy of "divide and rule." Underlying these problems is also the weakness of Arab countries themselves, despite vast financial resources. These funds sit in Western banks, and as seen in the Cyprus example, the global banking system, essentially controlled from New York and London, offers little to Arab countries. Their financial power, which could form a basis, lies in Western hands, in the hands of neoconservative circles far from interested in the socio-economic development of these nations.

During the reign of neoconservative circles in the US, George Bush and Condoleezza Rice openly declared that the Islamic world is America's main enemy after the collapse of global communism. They continue to view the Islamic world as an adversary, and despite formally supporting Arab countries, their stance is hostile, aimed at dismantling state structures in the region and preventing their consolidation and unity.

The West is not interested in strengthening the bloc of Arab-Islamic states. Russia could objectively be an ally of this bloc since it opposes attempts by the US to impose its hegemony globally: in the Far East, the Pacific region, where Malaysia and Indonesia also attempt to pursue independent policies, facing US expansion. Albania, with 70% Muslim population, is losing its Islamic identity. In elections in this country, Muslims have no lobby, and two parties—the Socialist Party led by Prime Minister Edi Rama and the Democratic Party led by Sali Berisha—are fundamentally Christian-Catholic.

Müslümanların birliğinin ideolojik çekirdeğinin parçalanması olan "Tavaif Dönemi" tekrarlanıyor...

Allah'a hamd olsun, O'nu överiz ve yardımını ve affını dileriz. Kendimizin kötülüğünden ve kötü işlerimizden sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz, ve kimi O yolundan çıkarırsa, onu kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, hiçbir ilah ibadete layık değildir ancak Allah, ve Muhammed O'nun kuludur ve elçisidir. Ve sonra:

Endülüs, 11. yüzyıl: nasıl tek bir Müslüman devleti 30'dan fazla taifa (küçük krallıklar) halinde dağıldı. Her taifa kendi hırsları, hanedanları, ittifaklarıyla izole bir şekilde yaşıyordu. Bazıları komşu Müslümanlara karşı Hristiyan kralları yardıma çağırdılar.

Modern İslam Ümmeti: 57 devlet. Farklı bayraklar, rejimler, çıkarlar. Ve aynı egemenlik, ulusal çıkar ve müdahaleye karşı sesleri.

"Taifa Dönemi" yalnızca jeopolitik bir fenomen değil. Bu, derin bir medeniyet krizi. Siyasi birlik kaybolduğunda, ideolojik çekirdek pragmatizmde erir ve düşman direniş olmadan girer çünkü artık direniş yoktur. Endülüs'te basitçe bitti: Çöküşle. Düşmanın gücü yüzünden değil, iç zayıflık yüzünden. Onları askeri yenilgi değil, ahlaki çöküş vurdu. Emirler, örneğin al-Mu'tadid gibi bahçeler yapıp şiir yazarken, haremde cariyelerle eğlenirken, Hristiyan kuzey Sevilla, Badajoz, Cordoba ve Granada'yı ele geçirmek için hazırlanıyordu.

Şimdi soruyoruz: bugünkü aynı şeyi görmüyor muyuz? Camiler gözetim altında, cemaat üyeleri kayıt altına alınmış. Onur duygusu olmayan ordular. Alimler sessiz. Ve al-Mu'tadid gibi hükümdarlar, ama farklı isimlerle, örneğin Bin Zayed, Bin Salman, As-Sisi... veya sarhoş Moritanya kralı milyarlarca futbolculara, kadınlara ve anlaşılmaz devasa yapılara harcıyor iken "İsrail" milyarlarca silah, eğitim ve tıp üzerine harcıyor.

Evet, bizim Ümmetimizin teknoloji, kaynaklar ve potansiyel var. Ama Ümmetin her kesimi kendi politikasıyla, kendi ekonomik korkularıyla ve kendi "gerçekliğiyle" yaşarken biz "Taifa" durumundayız. Bugün "ikinci Taifa dönemi"nde yaşadığımızı kabul etmeliyiz, ve eğer önlem almazsak yarın yeni bir son izlemekten başka bir şey yapamayacağız. Ve sorulduğunda, "Ümmet parçalanırken Müslümanlar neredeydi?" diye - yanıtımız olmayacak...

Neden Arap-İslam dünyası parçalanmış ve Müslümanların birleşmesini engelleyen nedir?

Birçok insan şu soruyu soruyor: dünyanın bir zamanlar efendisi olan, dünya bilimine ivme kazandıran Araplar neden şu anda bu kadar geride ve güçsüz?

Arap dünyasının tarihi kuşkusuz yüksek seviyede bilimsel gelişimle ayırt edilir. İbn-i Sina, astronomlar ve Doğu matematikçileri Avrupa ve tüm dünyada bilimin gelişimine ivme kazandırdı. Bilim ve uygulamada kullanılan birçok konunun Arap kökenleri vardır — matematiksel formüller vs...

Geri kalma Ortaçağlarda oldu, Arap dünyası bağımlı bir pozisyona geldi. Benzer bir durum Orta Asya'da, Semerkant, Buhara, Hive, Taşkent gibi ünlü İslami merkezlerde de ortaya çıktı. Böylece devlet yapısının çöküşü ve dış idarenin kurulması yüzyıllar boyunca geri kalma getirdi. Avrupa ise Doğu'nun bilgilerini ve zenginliğini aldı, ileri gitti ve bugün bulunduğu seviyeye ulaştı.

Kuşkusuz, günümüz Orta Çağ'dan farklıdır ve Arap ülkeleri savaş sonrası dönemde bağımsızlık kazanarak kendi kendine gelişme yoluna girdi. Buna rağmen potansiyellerini yeniden kuramadılar. Devasa finansal kaynaklara rağmen petrol üreten ülkeler harfiyen "zenginlikte yüzer hale" gelmiş olsa da, siyasi ve ekonomik açıdan Batı’ya bağımlı kaldılar, Batı onların gelişimini engelledi: bilimsel, teknolojik, devasa potansiyele sahip olmalarına rağmen — finansal, ekonomik. Üçüncü dünya ülkelerine, İslami dünyaya yönelik Batı politikası şüphesiz kalkınmalarına katkıda bulunmadı; aksine — yavaşlatmıştır.

Bu İran örneğinde görüyoruz. İran bilimi hızla gelişiyor, Batılı ülkelerde negatif tepki uyandırıyor. Kuşkusuz, nükleer silah yayılması sorunu var ama hepimiz çok iyi biliyoruz ki İran nükleer silahların sınırlandırılmasına ilişkin anlaşmanın bir tarafıdır, sınırlama ve bağlılık ilkelerini korumaya hazır, fakat Batılı ülkeler, politik ve ekonomik olarak bağımsız teknolojik ve bilimsel atılımlardan dolayı endişe duyuyor.

Dünyada Amerika Birleşik Devletleri'nin hegemonyasından kaçabilen ülke sayısı çok azdır. Bunlar arasında Rusya Federasyonu da var, küresel düzeyde ABD'nin hegemonyasını dayatma girişimlerine karşı çıkabilen bağımsız bir dış politika izliyor. Uzak Doğu’da, Pasifik bölgesinde Malezya ve Endonezya’nın bağımsız politika izlemeye çalıştığı ve ABD'nin genişlemesiyle karşılaştığı yerlerde görüyoruz bunu. %70 Müslüman nüfusa sahip Arnavutluk, Müslüman kimliğini kaybediyor. Bu ülkedeki seçimlerde Müslümanların hiçbir lobi gücü yok ve iki parti — Başbakan Edi Rama tarafından yönetilen sosyalist parti ile Sali Berisha liderliğindeki demokratik parti temelde Hristiyan-Katolik.

"Periudha Tavaif" përsëritet - shpërbërja e bërthamës ideologjike të unitetit Mysliman...

Lavdi Allahut, ne e lavdërojmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehim nga keqja e frymës sonë dhe veprat e këqija. Kush që Allah e udhëheq në rrugën e drejtë, askush nuk mund të çojë në gabim, dhe kush që Ai e lë jashtë, askush nuk mund të udhëheqë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe profeti i Tij. Dhe pastaj:

Andaluzia, shekulli i XI-të: si një shtet mysliman i njësuar shpërbëhet në më shumë se 30 taifa (mbretërsira të vogla). Secila taifa jetonte në mënyrë të izoluar: me ambiciunet e tyre, dinastitë, aleancat dhe kështu me radhë. Disa madje edhe thirrnin mbretërinë hrishtiane për ndihmë kundër myslimanëve fqinj.

Umma Islame moderne: 57 shtete. Flamuj të ndryshëm, regjime, intereset. Dhe të njëjtat krerë rreth suverenitetit, interesave kombëtare dhe mos-përfshirjes.

"Perioda e Taifave" nuk është vetëm një fenomen gjeopolitik. Ky është një krizë e thellë civilizmi. Kur njësia politike zhduket, bërthama ideologjike tretet në pragmatizëm, dhe armiku hyn pa luftuar sepse rezistenca tashmë nuk ekziston. Në Andaluzi përfundoi thjesht: Me Rënie. Jo për shkak të forcës së armikut, jo, por për shkak të dobësisë së brendshme. Ata u goditën jo nga porosi ushtarake, por nga prishja morale. Ndërsa emirët si al-Mu’tadid ndërtuan kopshte, shkruanin poezi dhe argëtoheshin me shtëpiaznat në haremet, veriu hrishtian po përgatitej për kapjen e Sevillës, Badajozit, Kordoves dhe Granades.

Dhe tani pyesim: a nuk po shohim të njëjtin gjë sot? Xhamitë nën mbikëqyrje, besimtarët në regjistrim. Ushtritë pa nder. Diatat e heshtura. Dhe sundimtarë si al-Mu’tadid, por me emra të tjera, si Bin Zayed, Bin Salman, As-Sisi…, ose mbreti i Maltës i pijanit, që shpenzojnë miliarda në futbollistë, gra dhe ndërtesa të pazakonta kolosale, ndërsa "Izraeli" shpenzon miliarda në armament, arsim dhe mjekësi.

Po, Umma jonë ka teknologji, burime dhe potencial. Por ndërsa çdo segment i Ummës jeton me politikën e tij, frikën e tij ekonomike dhe "realitetin" e tij — ne jetojmë në një gjendje "Taifa". Sot duhet të pranojmë se jetojmë në një "periodë të dytë Taifa", dhe nëse nuk ndërmarrim masa, nesër na mbetet vetëm të shohim një fund të ri. Dhe kur të pyeten, "Ku ishin myslimanët kur Umma po shpërndajej?" — nuk do të kemi përgjigje...

Pse botë arabe-islame është fragmentuar dhe çfarë pengon muslimanët të bashkohen?

Shumë pyesin këtë pyetje: pse arabët, që dikur sundonin në të gjithë botën dhe dhanë një impuls zhvillimit global të shkencës, janë aq larg prapa dhe dobësuar tani? Historia e botës arabe sigurisht dallon për nivelin e lartë të zhvillimit shkencor. Ibn Sina, astronomët dhe matematikanët e Lindjes i dhanë një impuls zhvillimit të shkencës në Evropë dhe në të gjithë botën. Shumë subjekte që përdoren në shkencë dhe praktikë kanë origjinë arabe — formula matematikore, etj...

Prapambetja ndodhi diku në Mesjetën e Vonë, kur bota arabe mori një pozicion nënshtrues. Një situatë e ngjashme u krijua edhe në Azinë Qendrore, në qendra islame të njohura si Samarkandi, Bukuroshi, Hiwa, Taxhikenti dhe në shumë qytete të tjera të Azisë Qendrore. Kështu, shpërbërja e shtetit dhe vendosja e sundimit të jashtëm çoi në mbeturinë për shekuj. Ndërsa Europa mori njohuritë dhe pasurinë e Lindjes, u ngrit dhe arriti nivelet ku është sot.

Sigurisht, ditët e sotme dallohen nga Mesjeta, dhe vendet arabe në periudhën pas-luftës fituan pavarësinë dhe filluan rrugën e tyre të zhvillimit të pavarur. Madje edhe kjo nuk i lejoi ato të rikthehen në potencialin e tyre. Pavarësisht nga burimet financiare masive, vende prodhuese të naftës literatura "noton në pasuri", por politikisht dhe ekonomikisht ato mbeten nënshtruese ndaj Perëndimit, i cili pengon zhvillimin e tyre: shkencor, teknologjik, pavarësisht se posedojnë potenciale kolosale — financiare, ekonomike. Politika perëndimore ndaj botës së tretë, ndaj botës islame, pa dyshim nuk promovon; përkundrazi — e ngadalëson zhvillimin e tyre.

Ne e shohim këtë në shembullin e Iraniut. Shkenca irakiane po zhvillohet me shpejtësi, duke shkaktuar reagime negative nga vendet perëndimore. Sigurisht, ka problemin e proliferimit të armëve nukleare, por të gjithë e dimë shumë mirë se Irani është pjesëmarrës në traktatin për kufizimin e armëve nukleare, i gatshëm të ruajë parimet e pakufizimit dhe angazhimit, por vende perëndimore shprehin shqetësim për përparimet teknologjike dhe shkencore që janë politikisht dhe ekonomikisht të pavarura nga ata.

Pak vende mund të shpëtojnë nga hegemonia e SHBA, e cila dominon botën. Në mes të këtyre vendeve është Federata Ruse, e cila demonstron një kurs të pavarur të politikës së jashtme, në gjendje të rezistojë aspiratave hegomoni të SHBA, të cilat synojnë në nënshtrimin e plotë dhe pa kushte të botës islame ndaj qëllimeve të tyre gjeopolitike. Ne e shohim këtë në planet aktuale për ndërtimin e Lindjes së Madhe, që implikon riparimin e kufijve të të gjitha vendeve të Lindjes së Afërme me Azinë Qendrore dhe Lindjen e Mesme.

Kështu, mund të thuhet se frenimi i zhvillimit social dhe ekonomik pengon politikën e vendeve perëndimore. Vend i tillë si Siri, i cili ka ndjekur një kurs të pavarur, duke zhvilluar bazën e tij teknologjike, esencialisht i vetëmjaftueshëm në mallra të industrisë së lehtë, duke lejuar që shteti të shmangë importet perëndimore dhe gradualisht të përparojë në planin shoqëror duke u mbështetur në burime natyrore. Por kjo nuk i pëlqen qarqeve të caktuara perëndimore që po përpiqen të pengojnë këtë zhvillim të pavarur nga Perëndimi.

Nga ana tjetër, disa vende që ndjekin politikën amerikane marrin privilegje të caktuara. Shikoni çfarë ka bërë kjo politikë Shqipërisë. Egjipti — një shtet me 100 milion banorë — po përpiqej të ndërtoni ekonominë e tij, të zhvillon metalurgjinë, energjinë dhe shumë degë të industrisë dhe bujqësisë. Tani, si rezultat i ndryshimeve që në thelb i imponohen nga Perëndimi, Egjipti po zhytet në kaosin e luftës së brendshme, kontradiktave të brendshme dhe përplasjeve të armatosura. Fatkeqësisht, Egjipti sot është rezultati i politikës perëndimore ndaj botës islame.

Perëndimi duhet të ndalojë interferimin në punët e brendshme të shteteve të këtij rajoni dhe të lejojë vendet të shkojnë në rrugë të pavarura. Pa dyshim, bashkimi i përpjekjeve të vendeve arabe-islame, bazuar në kulturën e përbashkët, gjuhën dhe feja, mund të ishte bazë për bashkimin e të gjitha shteteve arabe për të siguruar zhvillimin e tyre. Por, siç shohim, edhe strukturat rajonale që duhet të ndihmojnë në zhvillimin e botës arabe në drejtim të njësisë, si Liga e Shteteve Arabe, humbasin vlerën e tyre si organ që mund të bashkojë arabët. Ajo po bëhet një mjet i politikës së SHBA dhe si rezultat — ndarje brenda Ligës së Shteteve Arabe.

Shumë vende janë të përkushtuara politikës së SHBA, duke tentuar të imponojnë vullnetin e tyre, ndërsa ka disa vende, si Algjeria, Iraku, dhe Siri, që përballen këtyre përpjekjeve. Liga e Shteteve Arabe po humbas shpejt vlerën e saj, duke ndaluar të jetë një mjet bashkimi në mes të arabëve dhe duke u kthyer në një mjet të politikanëve amerikanë në këtë rajon. Fatkeqësisht, shuma kolosale që përdoret nga Perëndimi për t'u infiltruar në shtetet arabe-islame e dobëson ndjeshëm aftësitë e tyre. Për shembull, Pakistan — një shtet i madh islame — po përballen me kontradikta të brendshme dhe luftë të vazhdueshme; Afganistani po rrjedh gjak për shkak të konflikteve të ndryshme politike dhe fetare; Iraku duket se po shpërndahet në tre pjesë.

Të gjitha këto janë produkt i politikave që mund të përmbledhen në një gojërdhënjë të njohur: politika britanike e "ndaje dhe pushto." Nën këto probleme qëndron edhe dobësia e vendeve arabe vetë, pavarësisht nga burimet financiare masive. Këto fonde gjenden në bankat perëndimore, dhe siç pamë në shembullin e Kiprit, sistemi bankar global, i cili në thelb kontrollohet nga New Yorku dhe Londra, ofron pak për vende arabe. Fuqia e tyre financiare, e cila mund të formojë bazën, qëndron në duart e vendeve perëndimore, në duart e qarqeve neonazionale që janë shumë larg nga interesat për zhvillimin social dhe ekonomik të këtyre vendeve.

SHBA gjatë sundimit të qarqeve neonazionale, George Bush dhe Condoleezza Rice hapur deklaruan se bota islame është armiku kryesor i SHBA dhe intereseve të tyre globale pas shkatërrimit të komunizmit botëror. Ato vazhdojnë të shohin botën islame si armik, dhe megjithëse formalisht mbështesin vende arabe, në fakt qëndrimi i tyre është armiqësor, i orientuar drejt shpërbërjes së strukturave shtetërore të rajonit dhe ndalimit të bashkimit dhe njësimit të tyre.

Perëndimi nuk është i interesuar për forcimin e bllokut të vendeve arabe-islame. Objektivisht, Rusia mund të jetë një aleatë i këtij blloku, pasi është ajo që aktualisht i përballet përpjekjeve të SHBA për të imponuar hegemoninë e tyre në nivel global: në Lindjen e Largët, Rajonin e Oqeanit të Qetë, ku Malezia dhe Indonezia gjithashtu po përpiqen të ndjejnë politikat e tyre të pavarura dhe përballen me zgjerimin e SHBA. Shqipëria, me 70% popullsi myslimane, po humbet identitetin e saj islame. Në zgjedhjet e këtij vendi, myslimanët nuk kanë asnjë lobinim, dhe dy partitë — socialistët udhëhequr nga kryeministri i këtij vendi Edi Rama dhe demokratët nën udhëheqjen e Sali Berisha janë thelbësisht krishtere-katolike.