Последний вагон уходящего поезда: напоминание о самом важном путешествии

The last carriage of the departing train: a reminder of the most important journey / Giden trenin son Vagonu: En Önemli Yolculuğun hatırlatıcısı / Karroca e fundit e trenit që niset: një kujtesë e udhëtimit më të rëndësishëm

Многие люди живут так, словно у них впереди целая вечность. Они откладывают духовное пробуждение на потом, оправдывая это желанием ещё немного насладиться молодостью, свободой, весельем. Но жизнь — это не гарантированный путь с видимой станцией на финише. Это скорее поезд, который однажды уходит без предупреждения, и в последний момент можно не успеть запрыгнуть. Особенно в наше время, когда признаки конца времён становятся всё очевиднее. Эта статья — искреннее напоминание, призыв к возвращению на путь Истины, особенно обращённый к одной молодой девушке из Албании, но в её образе — отражение тысяч душ, стоящих на перепутье между дуньей (миром земным) и Ахиратом (жизнью вечной)...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

В суете мирской жизни мы часто напоминаем тех спешащих пассажиров на вокзале. Мы бежим, суетимся, боимся опоздать на поезд, который, как нам кажется, увезёт нас к счастью. Мы покупаем билеты на рейсы в разные города и страны, пакуем чемоданы с вещами, которые со временем истлеют, и ищем попутчиков, которые однажды нас покинут. Но мы забываем о главном поезде, который отправляется из этой временной жизни (дунья) в жизнь вечную (Ахират). И у этого поезда есть последний вагон, запрыгнуть в который — значит обрести спасение. Промахнуться — значит потерять всё. Душа, стоит на перроне, она слышит гудок поезда, видит, как он медленно трогается, но вместо того, чтобы сделать шаг, она оглядывается назад. Назад, на шумную толпу, на мимолётные удовольствия, на блеск молодости, который уже начал тускнеть, и на друзей, которые так же, как и она, не спешат в этот путь. Это пронзительная и точная метафора состояния многих людей сегодня.

Человек устроен так, что он часто откладывает самое важное на потом. Кажется, что впереди ещё много времени, что молодость, здоровье и возможности никогда не иссякнут. Но жизнь проходит мгновенно, и внезапно оказывается, что большая часть пути уже пройдена, а главное так и не сделано. Особенно тревожно видеть, когда умные, талантливые люди, понимающие Истину, продолжают откладывать своё исправление. Они говорят: "Да, я знаю, что нужно менять жизнь, но... ещё немного, ещё чуть-чуть..." Но успеют ли?

В жизни каждого человека наступает момент, когда он начинает задумываться о смысле своего существования. В этот момент сердце сжимается от мысли, что время уходит неумолимо, молодость прошла, а впереди — неизвестность. Но именно в такие мгновения приходит понимание важности пути покаяния, служения Аллаху и подготовки к вечной жизни в Ахирате. Однако, как часто случается, вместо того чтобы сразу начать путь к Аллаху, многие продолжают «запрыгивать в последний вагон уходящего поезда», надеясь успеть повеселиться, насладиться миром, пока ещё есть силы, здоровье и друзья. Это состояние души известно каждому из нас, но особенно опасно оно в наши дни — в эпоху, когда признаки Судного Дня становятся всё более явными, а время для покаяния может внезапно закончиться.

Эта статья обращена к одной душе — девушке из Албании, чья жизнь наполнена красотой, харизмой и популярностью. Молодость уходит, но в сердце всё ещё живёт желание наслаждаться жизнью, петь и танцевать, путешествовать, быть любимой и любить. Она знает об Исламе, она слышала призыв, её душа отзываетcя на него, но она откладывает покаяние, говоря: «Да, я всё понимаю, но давай чуть позже… Я ещё хочу немного побыть такой, какая я есть. Потом обязательно займусь религией, буду молиться, поклоняться, замаливать свои грехи...» Такие слова нам очень знакомы, они напоминают нам о тех, кто продал вечное ради временного.

Жизнь подобна поезду. Он движется без остановок, и каждый день — это станция, которую мы минуем. Кто-то садится в начале пути, кто-то — ближе к концу. Но все мы знаем, что рано или поздно приедем к последней станции — смерти. И тогда уже не будет возможности вернуться, переделать, исправить. Откладывать покаяние — это самое коварное искушение шайтана. Он говорит: «Ещё успеешь. Ты молод(а), тебе можно. Живи, веселись. Завтра ты станешь лучше. Завтра ты помолишься, завтра прочитаешь Коран, завтра...» Но завтра может не наступить.

Многие считают, что будущая жизнь — это просто красивые слова, метафоры. Но в Исламе Ахират — это не сказка, это суровая и абсолютная реальность. После смерти душа перейдёт в другую форму существования, где каждый человек ответит за каждое слово, действие, помысел, не скроется ни одна мысль. Что останется с нами после этого мира? Ни богатство, ни красота, ни друзья, ни поклонники — только дела и наша связь с Аллахом. И если эта связь была разорвана или оставлена на потом, то... страшно представить последствия.

Все мы живём в тревожные времена. Признаки Судного Дня множатся: войны, болезни, разрушение семейных устоев, распространение греха, утрата совести, цинизм, фальшивые пророчества, новшества и ложные идеологии. Дни будут короткими, и знамения будут сыпаться одно за другим, как бусины с порванной нити. В таких временах откладывать покаяние — это равносильно самоубийству души. Потому что никто не знает, когда придёт Даджаль, когда спустится пророк 'Иса (мир ему), когда начнётся окончательный суд.

Ислам — это не ограничение, это освобождение. Освобождение от рабства желаний, от зависимости от людей, от страха перед общественным мнением. Это возвращение к истинному достоинству человека — быть рабом Единого Аллаха, Который дал нам жизнь и Которому мы обязаны благодарностью. Отсрочка, промедление — одно из самых эффективных орудий Иблиса. Он редко приходит и говорит: «Не верь в Аллаха». Это слишком грубо. Его шёпот куда тоньше и коварнее: «Ты молод. У тебя ещё есть время. Аллах — Прощающий, Милосердный. Насладись жизнью сейчас, а покаешься потом. Повеселись, пока есть силы, а молиться будешь в старости».

«Потом» может никогда не наступить. Этот поезд не ждёт. Каждый ушедший день, каждый час, проведённый вдали от поминания Аллаха, — это не просто упущенное время. Это вагон, который уехал без нас. А мы остались на перроне, обманутые иллюзией, что впереди ещё целый состав. Для нашей сестры из Албании, особой преградой стала её «былая популярность и харизма». Это очень глубокий и тонкий момент. Когда человек привык к вниманию, восхищению, к определённому образу жизни, ему кажется, что путь к Аллаху — это путь забвения и потерь. Он боится потерять «себя» — того яркого, популярного человека, которого все знали и любили.

Но что есть эта популярность перед Величием Аллаха? Что есть восхищение людей в сравнении с Довольством Творца? Это золотые, но очень тяжёлые цепи. Истинная свобода — не в том, чтобы «оторваться беззаботно», а в том, чтобы освободиться от рабства своего эго (нафса), от рабства мнения людей и от привязанности к этому тленному миру. Истинная харизма и истинная честь ('изза) — у Аллаха. Когда человек поворачивается к своему Господу, Он не отнимает его таланты и качества. Напротив, Он очищает их и направляет на благо. Харизматичный человек может стать успешным призывающим. Популярный человек может повести за собой к Исламу, сотни, тысячи, а может и миллионы людей. Путь к Аллаху — это не потеря себя, а обретение своей истинной, вечной сущности.

События в мире разворачиваются с калейдоскопической скоростью. То, что мы сравнили с «порванными бусинками ожерелья», — это хадис, описывающий появление больших признаков Судного Дня. Как только появится первый из них, остальные последуют один за другим без промедления. Приход Даджаля, нисхождение 'Исы ибн Марьям (мир ему) — это кульминация человеческой истории. И в этот момент двери покаяния в их нынешнем виде закроются. Поэтому откладывать покаяние на «потом» в наше время — это всё равно что стоять на железнодорожных путях, видя свет приближающегося экспресса, и говорить себе: «Я успею отойти».

О, сестра, чьё сердце слышит призыв, но чьи дела медлят! Этот призыв обращён к тебе. Пойми, то, что ты называешь «жизнью» — вечеринки, путешествия, беззаботное веселье, — это лишь тень настоящей жизни. Это дешёвая копия, которая блестит на солнце, но рассыпается в прах от одного прикосновения. Ты гонишься за мимолётным наслаждением, которое оставляет после себя лишь пустоту и сожаление. Аллах же предлагает тебе нечто иное. Он предлагает тебе Сакину — умиротворение и покой, которые не зависят от внешних обстоятельств. Он предлагает тебе Нур — Свет, который озарит твою душу и покажет истинный путь. Он предлагает тебе вечный Рай, ширина которого равна небесам и земле, где веселье никогда не закончится, молодость никогда не уйдёт, и рядом будут лишь те, кого ты любишь.

Не думай, что твои грехи слишком велики. Милость Аллаха безгранична. Он сказал в хадисе-кудси: «О сын Адама, поистине, Я буду прощать тебя, не обращая внимания на то, какие грехи ты совершил, до тех пор, пока ты не перестанешь взывать ко Мне и надеяться на Меня! О сын Адама, если совершишь ты столько грехов, что достигнут они туч небесных, а потом попросишь у Меня прощения, то Я прощу тебя! О сын Адама, поистине, если предстанешь ты предо Мной с таким количеством грехов, что заполнят они собой всю землю, но встретишь Меня, не придав Мне в сотоварищи никого, Я дарую тебе столько же прощения!» (ат-Тирмизи). Пророк Мухаммад ﷺ говорил: "Будь в этом мире как странник или путник на пути." (Бухари). Но современный человек, особенно в странах вроде Албании, где Ислам подвергался долгим годам подавления, часто живёт, словно он здесь навсегда. Он думает о путешествиях, моде, статусе, впечатлениях — и говорит себе: "Я начну поклоняться, когда стану старше. Ещё немного веселья — и потом уже точно..."

Подумай, сестра. Этот поезд уходит в Рай. Твой билет — это искреннее покаяние (тауба). Твой багаж — это поклонение Аллаху. Твой Проводник — Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха). А в пункте назначения (Джаннате) тебя ждёт Сам Аллах, Довольный тобой. Неужели мимолётные огни этого мира стоят того, чтобы пропустить такое путешествие? Уходящий поезд — это наша жизнь. Последний вагон — это шанс покаяться перед смертью. Но поезд может уйти внезапно.

Сделай один шаг. Просто скажи: «О, мой Господь, я возвращаюсь к Тебе, так прими же меня». Соверши омовение и встань на коврик. И ты почувствуешь, как спадают цепи, как уходит тяжесть и как твою душу наполняет покой, которого ты так долго искала в других местах. Дорогая сестра Сельма, возможно, именно эти строки — твоя возможность, твой шанс. Возможно, Аллах привёл тебя к ним не случайно. Остановись. Подумай. И начни путь обратно к своему Создателю. Не жди последнего вагона. Он может не остановиться. Запрыгни сейчас — пока ещё открыт путь.

О Аллах, веди эту душу и все души, откладывающие покаяние, к Тебе. Сделай нас из числа тех, кто пробудился до того, как стало слишком поздно. Пусть Всевышний Аллах откроет сердце нашей сестры Сельмы, укрепит её стопы на прямом пути и сделает её из числа тех, кто успел запрыгнуть в последний вагон поезда, идущего к Его Довольству и Милости. И пусть Он укрепит всех нас, чтобы мы не остались на перроне этого обманчивого мира. Аминь!

The last carriage of the departing train: a reminder of the most important journey

Many people live as if they have an eternity ahead of them. They postpone spiritual awakening, justifying it with the desire to enjoy youth, freedom, and fun a little longer. But life is not a guaranteed journey with a visible final destination. It is more like a train that one day departs without warning, and at the last moment, you might not make it on board—especially in these times, when the signs of the End Times are becoming increasingly evident.

This article is a sincere reminder, a call to return to the path of Truth, particularly addressed to a young woman from Albania. Yet, in her image, it reflects thousands of souls standing at the crossroads between dunya (the worldly life) and Akhirah (the Hereafter)...

Praise be to Allah, whom we glorify and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our misdeeds. Whomever Allah guides, none can lead astray, and whomever He leaves, none can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

In the rush of worldly life, we often resemble hurried passengers at a train station. We run, fret, and fear missing the train we believe will take us to happiness. We buy tickets to various cities and countries, pack suitcases with belongings that will eventually decay, and seek companions who will one day leave us. Yet, we forget the most important train—the one departing from this temporary life (dunya) to the eternal life (Akhirah).

This train has a final carriage—boarding it means salvation; missing it means losing everything. The soul stands on the platform, hearing the train’s whistle, watching it slowly pull away. But instead of stepping forward, it looks back—back at the noisy crowd, fleeting pleasures, fading youth, and friends who, like itself, hesitate. This is a piercing metaphor for the state of many today.

Humans are prone to procrastination, especially in matters of faith. We think, "There’s still time—youth, health, and opportunities will never run out." But life passes in a blink, and suddenly, most of the journey is over, while the most crucial task remains undone. It is especially heartbreaking to see intelligent, talented people who recognize the Truth yet delay their repentance. "Yes, I know I must change, but… just a little more time," they say. But will they make it?

There comes a moment in every person’s life when they ponder their existence. The heart trembles at the thought of time slipping away, youth fading, and the uncertainty ahead. Yet, instead of turning to Allah, many keep chasing fleeting joys, hoping to "board the last carriage" later. This is dangerous, especially now—as the signs of the Hour multiply, and the window for repentance may close abruptly.

This message is for one soul—a young woman from Albania, full of beauty, charisma, and popularity. Youth is fading, yet her heart still clings to enjoyment—singing, dancing, traveling, being loved. She knows Islam, she feels the call, but she postpones repentance: "I understand, but let me stay as I am a little longer. Later, I’ll focus on faith, pray, worship, atone…"

These words are painfully familiar—they echo those who traded eternity for the temporary.

Life is like a train—unstoppable, each day a passing station. Some board early, some late, but all will reach the final stop: death. Then, there’s no return, no second chance. Delaying repentance is Shaytan’s trap: "You have time. You’re young. Enjoy now—repent tomorrow." But tomorrow may never come.

Many dismiss the Hereafter as a metaphor. But in Islam, Akhirah is absolute reality. After death, every soul will answer for every word, deed, and thought. What remains? Not wealth, beauty, or fame—only deeds and our connection with Allah. If that connection is broken or postponed… the consequences are unthinkable.

We live in alarming times. The signs of the Hour are clear: wars, diseases, moral decay, false ideologies. The days shorten, signs unfold like beads from a broken necklace. In such times, delaying repentance is spiritual suicide. No one knows when Dajjal will appear, when ‘Isa (AS) will descend, or when the Final Judgment will begin.

Islam is not restriction—it is liberation. Liberation from the slavery of desires, people’s opinions, and fear of this transient world. Procrastination is Shaytan’s weapon. He rarely says, "Don’t believe in Allah." Instead, he whispers: "You’re young. Allah is Forgiving. Enjoy now—repent later."

But "later" may never arrive. This train won’t wait. Every day spent heedless of Allah is a missed carriage. For our sister in Albania, her past popularity and charisma became chains. She fears losing her identity—the vibrant, admired self. But what is popularity before Allah’s Majesty? True freedom is breaking free from the ego (nafs), people’s approval, and attachment to this fleeting world.

Turning to Allah doesn’t erase talents—it purifies and elevates them. A charismatic person can become a caller to Islam. A popular figure can lead thousands to faith. The path to Allah isn’t losing yourself—it’s discovering your true, eternal essence.

World events unfold rapidly. The "broken beads" hadith describes the major signs of the Hour—once the first appears, the rest follow swiftly. When Dajjal emerges and ‘Isa (AS) descends, the door of repentance as we know it will close. To delay in such times is like standing on train tracks, watching the approaching light, and saying, "I’ll move later."

O sister whose heart hears the call but whose feet hesitate! This is for you. What you call "life"—parties, travel, carefree fun—is a shadow of true life. A cheap imitation that crumbles at a touch. You chase fleeting joy, leaving only emptiness. Allah offers something greater: Sakinah (tranquility), Nur (Divine Light), and a Paradise as vast as the heavens and earth—where joy never fades, youth never withers, and loved ones remain.

Don’t think your sins are too great. Allah’s mercy is boundless. In a Hadith Qudsi, He says:
"O son of Adam, were you to come to Me with sins nearly filling the earth and then meet Me without associating partners with Me, I would bring you forgiveness nearly as vast as the earth." (Tirmidhi)

The Prophet (ﷺ) said: "Be in this world as a stranger or a traveler." (Bukhari) But modern life, especially in places like Albania where Islam was suppressed, makes people live as if they’re here forever. They chase status, travel, and say, "I’ll worship when I’m older."

Reflect, sister. This train leads to Paradise. Your ticket is sincere repentance (tawbah). Your luggage is worship. Your guide is Muhammad (ﷺ). At the destination (Jannah), Allah Himself awaits—pleased with you. Are fleeting worldly lights worth missing this journey?

Take one step. Say: "O my Lord, I return to You—accept me." Make wudu, pray, and feel the chains fall. The peace you sought elsewhere will fill your soul.

Dear sister Selma, perhaps these words are your chance. Maybe Allah led you here for a reason. Pause. Reflect. Begin your return to your Creator. Don’t wait for the last carriage—it may not stop. Board now, while the path is open.

O Allah, guide this soul and all who delay repentance. Make us among those who awaken before it’s too late. May You open Selma’s heart, steady her feet on the Straight Path, and place her among those who boarded the final train to Your Mercy. Save us from being left on the platform of this deceptive world. Ameen.

Giden trenin son Vagonu: En Önemli Yolculuğun hatırlatıcısı

Birçok insan, önlerinde sonsuz bir zaman varmış gibi yaşıyor. Manevi uyanışlarını erteleyip, gençliğin, özgürlüğün ve eğlencenin tadını biraz daha çıkarma arzusuyla kendilerini avutuyorlar. Ancak hayat, son durağı belli garantili bir yolculuk değil. Daha çok, bir gün uyarı vermeden hareket eden ve son anda yetişemeyeceğiniz bir tren gibi—özellikle de Kıyamet alametlerinin giderek belirginleştiği bu zamanlarda...

Bu yazı, samimi bir hatırlatma, Hakikat yoluna dönme çağrısıdır. Özellikle Arnavutluk’tan genç bir kadına hitap ediyor, ancak onun şahsında, dünya (geçici hayat) ile Ahiret (ebedi hayat) arasındaki yol ayrımında duran binlerce ruhun yansımasını taşıyor.

Hamd, yardım ve mağfiret dilediğimiz Allah’a mahsustur. Nefislerimizin şerrinden ve kötü amellerimizden Allah’a sığınırız. Allah kimi hidayete erdirirse, artık onu saptıracak yoktur. Kimi de sapıklıkta bırakırsa, artık ona hidayet edecek yoktur. Şahitlik ederiz ki, Allah’tan başka ibadete layık hiçbir ilah yoktur ve yine şahitlik ederiz ki, Muhammed (s.a.v.) O’nun kulu ve elçisidir.

Dünyanın koşuşturmacasında, sıklıkla bir tren istasyonundaki telaşlı yolculara benzeriz. Mutluluğa götüreceğine inandığımız trene yetişmek için koşar, endişeleniriz. Çeşitli şehirlere ve ülkelere bilet alır, zamanla çürüyecek eşyalarla bavullarımızı doldurur, bir gün bizi terk edecek yol arkadaşları ararız. Ancak asıl treni unuturuz—dünyadan Ahirete giden o son vagona binmek kurtuluştur; kaçırmak ise her şeyi kaybetmektir.

Ruh, peronda durur, trenin düdüğünü duyar, yavaşça hareket ettiğini görür. Ama adım atmak yerine geriye bakar—gürültülü kalabalığa, gelip geçici zevklere, solmaya başlayan gençliğine ve kendisi gibi tereddüt eden arkadaşlarına. Bu, bugün birçok insanın içinde bulunduğu durumun çarpıcı bir metaforudur.

İnsan, en önemli şeyleri erteleme eğilimindedir. "Önümüzde daha çok zaman var," deriz. Ancak hayat bir anda geçer ve birden yolun çoğunun geride kaldığını, asıl amacın hala yerine getirilmediğini fark ederiz. Özellikle de Hakikati bilen akıllı, yetenekli insanların tövbeyi ertelemesi üzücüdür. "Evet, değişmem gerektiğini biliyorum, ama… biraz daha zaman," derler. Peki ya yetişemezlerse?

Her insanın, varlığının anlamını sorguladığı bir an gelir. Kalp, zamanın acımasızca aktığı, gençliğin geçtiği ve önümüzde belirsizliğin olduğu düşüncesiyle sıkışır. Tam da o anda, tövbe etmenin, Allah’a yönelmenin ve Ahiret için hazırlanmanın önemi anlaşılır. Ancak çoğu, bu fırsatı değerlendirmek yerine, "son vagona sonra binerim" diyerek eğlenceye devam eder.

Bu mesaj, gençliği solan ama kalbi hâlâ şarkı söylemek, dans etmek, sevmek ve sevilmek isteyen Arnavut bir kız kardeşimize. İslam’ı biliyor, daveti duyuyor, ama tövbeyi erteliyor: "Anlıyorum, ama biraz daha böyle kalmama izin ver. Sonra dinime döner, namaz kılar, ibadet ederim…"

Bu sözler, ebediyeti geçici olana satanların sözlerine ne kadar da benziyor.

Hayat bir tren gibidir—durması imkânsız, her gün bir istasyon geride kalır. Bazıları erken biner, bazıları geç. Ama son durak—ölüm—herkes içindir. O anda geri dönüş yoktur. Tövbeyi ertelemek, Şeytan’ın tuzağıdır: "Daha gençsin, vaktin var. Şimdi eğlen, yarın tövbe edersin." Ama yarın hiç gelmeyebilir.

Çoğu, Ahireti bir metafor sanır. Oysa İslam’da Ahiret mutlak gerçektir. Ölümden sonra her ruh, her söz, fiil ve niyetinden sorguya çekilecektir. Geride ne kalacak? Mal, güzellik veya şöhret değil—sadece ameller ve Allah’la olan bağımız. Eğer bu bağ kopmuşsa veya ertelenmişse... sonuç korkunç olur.

Alarm veren bir çağda yaşıyoruz. Kıyamet alametleri açık: savaşlar, hastalıklar, ahlaki çöküş, sahte ideolojiler. Günler kısalmakta, alametler kopmuş bir kolyenin boncukları gibi peş peşe dizilmektedir. Böyle bir zamanda tövbeyi ertelemek, ruhun intiharıdır. Deccal’in ne zaman çıkacağını, Hz. İsa’nın (a.s.) ne zaman ineceğini kimse bilmez.

İslam bir kısıtlama değil—özgürleşmedir. Nefsin, insanların fikirlerinin ve fani dünyanın köleliğinden kurtuluştur. Ertelemek, Şeytan’ın en etkili silahıdır. Nadiren "Allah’a inanma" der. Bunun yerine fısıldar: "Allah çok bağışlayıcı. Şimdi eğlen, sonra tövbe edersin."

Ama "sonra" hiç gelmeyebilir. Bu tren beklemez. Allah’ı unuttuğumuz her gün, kaçırdığımız bir vagondur. Arnavut kardeşimiz için geçmiş popülaritesi ve karizması birer zincirdi. "Kendimi kaybedeceğim" korkusu vardı. Oysa popülarite, Allah’ın Azameti yanında nedir ki? Gerçek özgürlük, nefsin, insanların rızasının ve dünyaya bağlılığın zincirlerini kırmaktır.

Allah’a yönelmek, yetenekleri silmez—arındırır ve yüceltir. Karizmatik biri, İslam’a davet eden biri olabilir. Popüler biri, binleri hidayete taşıyabilir. Allah’a giden yol, kendini kaybetmek değil—asıl benliğini bulmaktır.

Dünya olayları hızla gelişiyor. "Kopmuş boncuklar" hadisi, Kıyamet’in büyük alametlerini anlatır—birincisi göründüğünde, diğerleri ardı ardına gelecektir. Deccal çıktığında, Hz. İsa (a.s.) indiğinde, tövbe kapısı kapanacaktır. Böyle bir zamanda ertelemek, tren raylarında durup yaklaşan ışığı görerek "sonra kaçarım" demek gibidir.

Ey daveti duyan ama adım atmayan kardeşim! Bu mesaj sana. "Hayat" dediğin partiler, seyahatler, kaygısız eğlenceler—gerçek hayatın gölgesidir. Dokununca dağılan sahte bir parıltı. Allah ise sana Sekîne (huzur), Nûr (ilahi ışık) ve cenneti vaat ediyor—orada neşe bitmez, gençlik solmaz, sevdiklerin hep yanındadır.

Günahlarının çok büyük olduğunu düşünme. Allah’ın rahmeti sınırsızdır. Bir Kudsi Hadis’te şöyle buyurur:
"Ey Âdemoğlu! Bana dua ettiğin ve benden ümit kesmediğin sürece, işlediğin günahlar ne kadar çok olursa olsun, seni bağışlarım." (Tirmizi)

Peygamber (s.a.v.) şöyle dedi: "Dünyada bir yolcu veya garip bir misafir gibi ol." (Buhari) Ancak modern hayat—özellikle İslam’ın baskı gördüğü Arnavutluk gibi yerlerde—insanları sanki sonsuza kadar kalacaklarmış gibi yaşatıyor.

Düşün, kardeşim. Bu tren Cennet’e gidiyor. Biletin samimi tövbe (tevbe), bagajın ibadet, rehberin Muhammed’dir (s.a.v.). Varış noktasında (Cennet), Allah’ın rızası seni bekliyor. Bu yolculuğu kaçırmaya değer mi?

Bir adım at. "Rabbim, sana dönüyorum—beni kabul et," de. Abdest al, namaz kıl. Zincirlerin düştüğünü hissedeceksin. Aradığın huzur, ruhunu dolduracak.

Sevgili kardeşim Selma, belki de bu satırlar senin şansın. Belki Allah seni buraya sebepsiz getirmedi. Dur. Düşün. Yaratan’a dönüş yoluna başla. Son vagona bekleme—durmayabilir. Şimdi bin, yol açıkken.

Allah’ım, bu ruhu ve tövbeyi erteleyenleri hidayete erdir. Uyanmamızı nasip eyle. Selma’nın kalbini aç, ayaklarını Sırat-ı Müstakim’de sabit kıl. Onu, rahmet trenine son anda binenlerden eyle. Bizi bu aldatıcı dünyanın peronunda bırakma. Âmin.

Karroca e fundit e trenit që niset: një kujtesë e udhëtimit më të rëndësishëm

Shumë njerëz jetojnë sikur kanë një përjetësi përpara. Ata shtyjë zgjohen shpirtërore, duke e justifikuar me dëshirën për të shijuar rinë, lirinë dhe argëtimin pak më gjatë. Por jeta nuk është një udhëtim i garantuar me një destinacion të dukshëm. Ajo është më shumë si një tren që një ditë niset pa paralajmërim, dhe në momentin e fundit, mund të mos arrish të hipësh—veçanërisht në këto kohëra, kur shenjat e Kiametit po bëhen gjithnjë e më të dukshme.

Ky artikull është një kujtesë e sinqertë, një thirrje për t'u kthyer në rrugën e së Vërtetës, e drejtuar veçanërisht një vajze të re nga Shqipëria. Por në figurën e saj, ajo pasqyron mijëra shpirtra që qëndrojnë në udhëkryq midis dunjas (jetës së përkohshme) dhe Ahiretit (jetës së përjetshme)...

Falënderimi i takon Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe prej të cilit kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehë te Allahu nga e keqja e shpirtrave tona dhe nga veprat tona të këqija. Atë që Allahu e udhëzon, askush nuk mund ta shmangë, dhe atë që Ai e lë, askush nuk mund ta udhëzojë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut të Vetmit, dhe dëshmojmë se Muhammedi (p.a.q.) është robi dhe i dërguari i Tij.

Në nxitimin e jetës botërore, ne shpesh ngjajmë me udhëtarët e nxituar në stacion. Vrapojmë, shqetësohemi dhe kemi frikë të humbasim trenin që besojmë se do të na çojë në lumturi. Blejmë bileta për qytete dhe vende të ndryshme, paketojmë valixhe me gjëra që do të kalben me kohën dhe kërkojmë shoqërues që një ditë do të na largohen. Por harrojmë trenin më të rëndësishëm—atë që niset nga kjo jetë e përkohshme (dunja) drejt jetës së përjetshme (Ahiret).

Ky tren ka një vagon të fundit—të hipësh në të do të thotë shpëtim; ta humbësh do të thotë të humbësh gjithçka. Shpirti qëndron në platformë, dëgjon bilbilin e trenit, e sheh atë duke u larguar ngadalë. Por në vend që të hedhë një hap përpara, ai kthehet pas—pas turmës së zhurmshme, pas kënaqësive të përkohshme, pas rinisë që po zbehet dhe pas miqve që, ashtu si ai, hezitojnë. Ky është një metaforë e thellë për gjendjen e shumë njerëzve sot.

Njeriu ka prirje për të shtyrë gjërat më të rëndësishme për më vonë. "Endej ka ende kohë," themi. Por jeta kalon në çast, dhe papritmas kuptojmë se pjesa më e madhe e udhëtimit ka kaluar, ndërsa detyra kryesore mbetet e përmbushur. Veçanërisht dhimbshme është të shohësh njerëz të zgjuar, me talente, që e kuptojnë të Vërtetën, por vazhdojnë të shtyjnë pendimin. "Po, e di që duhet të ndryshoj jetën, por… pak më shumë kohë," thonë ata. Por a do të arrijnë?

Vjen një moment në jetën e çdo njeriu kur ai fillon të mendojë për kuptimin e ekzistencës së tij. Zemra dridhet nga mendimi se koha po ikë e pamëshirshme, rinia ka kaluar, dhe përpara—pasiguria. Por në vend që të kthehet drejt Allahut, shumë vazhdojnë të ndjekin kënaqësitë e përkohshme, duke shpresuar të "hipin në vagonin e fundit" më vonë. Kjo është e rrezikshme, veçanërisht tani—kur shenjat e Orës po shumohen, dhe dritarja për pendim mund të mbyllet papritur.

Ky mesazh është për një shpirt—një vajzë nga Shqipëria, e mbushur me bukuri, karizmë dhe popullaritet. Rinia po ikën, por zemra e saj ende kapet pas argëtimeve—këndimit, vallëzimit, udhëtimeve, dashurisë. Ajo e njeh Islamin, e ndjen thirrjen, por shtyn pendimin: "E kuptoj, por më lër të qëndroj ashtu si jam pak më gjatë. Më vonë do të përqendrohem në fenë time, do të falem, do të adhuroj…"

Këto fjalë janë të njohura—ato i përsërisin ata që shituan përjetësinë për të përkohshmen.

Jeta është si një tren—i pandalshëm, çdo ditë një stacion që kalon. Disa hipin herët, disa vonë. Por të gjithë do të arrijnë në stacionin e fundit: vdekjen. Atëherë, nuk ka mundësi për t'u kthyer. Të shtysh pendimin është kurthi i Shejtanit: "Ke ende kohë. Je e re. Allahu është Falës. Kënaqu tani—pendohu nesër." Por nesër mund të mos vijë kurrë.

Shumë e konsiderojnë Ahiretin thjesht si një metaforë. Por në Islam, Ahireti është realitet absolut. Pas vdekjes, çdo shpirt do t’i japë llogari për çdo fjalë, vepër dhe mendim. Çfarë mbetet? Jo pasuria, bukuria apo fama—vetëm veprat dhe lidhja jonë me Allahun. Nëse kjo lidhje është thyer ose e shtyrë… pasojat janë të frikshme.

Jetojmë në kohë alarmi. Shenjat e Orës janë të qarta: luftëra, sëmundje, rrënimi i vlerave, ideologji të rreme. Ditët po shkurtohen, shenjat po shfaqen si rruaza nga një varëse e thyer. Në këto kohëra, të shtysh pendimin është vetëvrasje shpirtërore. Askush nuk e di kur do të shfaqet Dexhalli, kur do të zbresë Isa (a.s.), ose kur do të fillojë Gjykimi Përfundimtar.

Islami nuk është kufizim—është çlirim. Çlirim nga robëria e dëshirave, nga varësia nga opinionet e njerëzve dhe nga frika e kësaj bote të përkohshme. Shtyrja është arma më efektive e Shejtanit. Ai rrallë thotë: "Mos beso në Allahun." Në vend të kësaj, pëshpërit: "Je e re. Allahu është Mëshirues. Kënaqu tani—pendohu më vonë."

Por "më vonë" mund të mos vijë kurrë. Ky tren nuk pret. Çdo ditë e kaluar pa kujtuar Allahun është një vagon i humbur. Për motrën tonë në Shqipëri, popullariteti dhe karizma e saj e kaluar u bënë pranga. Ajo kishte frikë të humbte identitetin—atë personin e admiruar. Por çfarë është popullariteti para Madhështisë së Allahut? Liria e vërtetë është të çlirohesh nga robëria e egos (nefs), nga pëlqimi i njerëzve dhe nga lidhja me këtë botë të përkohshme.

Të kthehesh te Allahu nuk i fshin talentet—i pastron dhe i lartëson. Një person karizmatik mund të bëhet një thirrës drejt Islamit. Një figurë popullore mund të udhëheqë mijëra drejt besimit. Rruga drejt Allahut nuk është humbja e vetvetes—është zbulimi i identitetit tënd të vërtetë, të përjetshëm.

Ngjarjet në botë po zhvillohen me shpejtësi. Hadithi i "rruzave të thyera" përshkruan shenjat e mëdha të Kiametit—sapo të shfaqet e para, të tjerat do të vijnë njëra pas tjetre. Kur të shfaqet Dexhalli dhe të zbresë Isa (a.s.), dera e pendimit do të mbyllet. Të shtysh pendimin në këto kohëra është si të qëndrosh në shina duke parë dritën e trenit që afrohet dhe të thuash: "Do të largohem më vonë."

O motër, zemra e të cilit e dëgjon thirrjen por këmbët hezitojnë! Ky mesazh është për ty. Ajo që ti e quan "jetë"—festat, udhëtimet, argëtimi pa shqetësime—është hije e jetës së vërtetë. Një kopje e lirë që shkërmoqet me një prekje. Ti ndjek kënaqësi të përkohshme që lënë vetëm zbrazëti. Allahu të ofron diçka më të madhe: Sekina (qetësi), Nur (Drita Hyjnore) dhe një Xhennet aq i gjerë sa qiejt dhe Toka—ku gëzimi nuk shuhet kurrë, rinia nuk zvjetërohet dhe të dashurit mbeten pranë.

Mos mendoni se mëkatet e tua janë shumë të mëdha. Mëshira e Allahut është e pafund. Në një Hadith Kudsi, Ai thotë: "O bir i Ademit, po të vije tek Unë me mëkate sa të mbushin tokën dhe të më takosh pa Më bërë shok, Unë do të të jap falje po aq të gjera." (Tirmidhi)/

Profeti (p.a.q.) tha: "Jetu në këtë botë si një udhëtar ose i huaj." (Buhariu) Por jeta moderne—veçanërisht në vende si Shqipëria, ku Islami u shtyp për vite—i bën njerëzit të jetojnë sikur janë këtu përgjithmonë. Reflekto, motër. Ky tren shkon drejt Xhennetit. Bileta jote është pendimi i sinqertë (tevbe). Bagazhi yt është adhurimi. Udhërrëfyesi yt është Muhammedi (p.a.q.). Në destinacion (Xhennet), vetë Allahu të pret—i kënaqur me ty. A ia vlen të humbësh këtë udhëtim për dritat e përkohshme të kësaj bote?

Mendo, motër. Ky tren po shkon drejt Xhennetit. Bileta jote është pendimi i sinqertë (tevbe). Bagazhi yt është adhurimi i Allahut. Udhërrëfyesi yt është Profeti Muhammed (paqja dhe bekimi qofshin mbi të). Në destinacion (Xhennet), vetë Allahu të pret—i kënaqur me ty. A ia vlen të harrosh një udhëtim të tillë për dritat e përkohshme të kësaj bote?

Ky tren që po largohet është jeta jonë. Vagoni i fundit është shansi për të penduar para vdekjes. Por treni mund të niset papritur.

Bëj vetëm një hap. Thjesht thuaj: "O Zoti im, po kthehem te Ti—pranomë!" Bëj abdest dhe u në misir. Do të ndjesh si prangat bien, si rënia largohet dhe si shpirti yt mbushet me një qetësi që ke kërkuar kot në vende të tjera.

Motra ime e dashur Selma, ndoshta këto rreshta janë mundësia jote, shansi yt. Ndoshta Allahu të ka çuar tek ata jo kot. Ndalu. Reflekto. Dhe fillo rrugën për t'u kthyer te Krijuesi yt. Mos prit vagonin e fundit—mund të mos ndalojë. Hipi tani—derisa rruga është ende e hapur.

O Allah, udhëzoje këtë shpirt dhe të gjithë ata që shtyjnë pendimin drejt Teje. Bëna nga ata që u zgjuan para se të bëhej shumë vonë. Le të Lartësuari Allahu t'i hapë zemrën motrës sonë Selma, t'i forcojë hapat në rrugën e drejtë dhe ta bëjë atë nga ata që arritën të hipin në vagonin e fundit të trenit që shkon drejt Kënaqësisë dhe Mëshirës së Tij. Dhe le të na forcojë të gjithë ne, që të mos mbetemi në peronin e kësaj bote mashtruese. Amin!