Понимание наставления и заблуждения в Исламе...
Understanding the teachings and misconceptions in Islam... / İslam'da talimat ve yanılgıyı anlamak... / Kuptimi i mësimeve dhe keqkuptimeve në Islam...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
فَمَن يُرِدِ اللَّهُ أَن يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ وَمَن يُرِدْ أَن يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ
Кого Аллах желает наставить на прямой путь, тому Он раскрывает грудь для ислама, а кого Он желает ввести в заблуждение, тому Он сдавливает и сжимает грудь, словно тот забирается на небо. Так Аллах насылает скверну (или наказание) на тех, кто не верует. 6 Сура Аль-Анам (Скот), 125-й аят.
Всевышний разъяснил Своим рабам, что является признаком счастья и верного руководства, а что - признаком несчастья и заблуждения. Если грудь человека расширяется для ислама, то его душа озаряется светом веры, оживает благодаря сиянию убежденности и обретает покой и умиротворение. Такой человек проникается любовью к добру, охотно совершает праведные дела, получает от них удовольствие и не находит их тягостными. Все это свидетельствует о том, что Аллах наставил его на прямой путь, оказал ему поддержку и повел его самым правильным путем.
Если же Аллах желает ввести человека в заблуждение, то его грудь оказывается сдавленной и стесненной. Его отличительным признаком является то, что его душа настолько стеснена, что не способна вместить веру, знание и убежденность. Его сердце погружается в пучину сомнений и страстей, и добро не добирается до него. Оно не годится для совершения праведных поступков. Оно стеснено и озабочено, словно этому человеку поручено забраться на небо, и он не может справиться с этим заданием. (Современная наука подтверждает, что на больших высотах действительно становится трудно дышать из-за разреженного воздуха. Таким образом, Коран использует точную и убедительную метафору, описывая тяжесть и дискомфорт неверующего перед истиной).
Причиной же этого является отсутствие правой веры. Именно неверие навлекает на людей наказание Аллаха, поскольку неверующие сами закрывают перед собой двери милости и добродетели. Этот критерий совершенно беспристрастен, и этот принцип абсолютно неизменен. Тому, кто делал пожертвования и был богобоязнен, кто признавал наилучшее слово, Аллах всегда облегчает путь к легчайшему. А тому, кто был скуп и полагал, что не нуждается в Аллахе, кто счел ложью наилучшее слово, Он всегда облегчает путь к тягчайшему.
Предопределение и свобода воли
Один из ключевых вопросов, который возникает при изучении этого аята, — это соотношение предопределения (кадара) и свободы воли человека. В Исламе существует учение о том, что Аллах знает всё заранее, но это не лишает человека свободы выбора. Аллах направляет тех, кто искренне стремится к Нему. Он даёт возможность каждому найти путь к истине. Однако окончательный выбор остаётся за человеком. Если он упорно отворачивается от истины, его сердце постепенно закрывается, и он теряет способность воспринимать её.
Аят завершается утверждением, что Аллах насылает "скверну или наказание" на тех, кто не верует. Это не означает, что Аллах проявляет несправедливость. Напротив, это справедливое последствие выбора человека. Это может быть как внутреннее состояние (например, тревога, страх, отсутствие мира), так и внешние обстоятельства (бедствия, болезни, потери). В исламе подчёркивается, что наказание в этом мире — это возможность для человека осознать свои ошибки и обратиться к Аллаху. Окончательное воздаяние будет в День Суда.
Каждый человек должен искренне стремиться к Аллаху, зная, что Он всегда готов помочь тем, кто обращается к Нему с открытым сердцем. Мусульмане должны опасаться того, чтобы их сердца не стали "запечатанными" из-за упорства в грехах или отвержения истины. Те, кто уже нашёл путь к истине, должны быть благодарны Аллаху за Его руководство и продолжать следовать Его заповедям. Верующие должны проявлять сострадание к тем, кто ещё не нашёл путь к истине, и призывать их к добру мягкими словами и примером своей жизни. Примером такого наставления является история праведных сподвижников, таких как Умар ибн Аль-Хаттаб (да будет доволен им Аллах). Вначале он был ярым противником ислама, но затем Аллах смягчил его сердце, и он стал одним из величайших правителей мусульман.
Аят 6:125 из суры "Аль-Ан'ам" напоминает нам о величии Аллаха, Его справедливости и милосердии. Он показывает, что путь к истине открыт для всех, но каждый человек сам выбирает, пойдёт ли он по этому пути. Для мусульман этот аят служит источником вдохновения, напоминания о важности искренности и страха Аллаха, а также о необходимости постоянной работы над своим сердцем и душой. Таким образом, забота о сердце — это забота о самом важном, ведь именно сердце определяет наш путь в этой жизни и в вечности. Это назидание призывает нас быть благодарными за дар веры, стремиться к богобоязненности и проявлять терпение в отношении тех, кто еще не обрел свет ислама. Этот аят напоминает нам о важности искренности перед Аллахом. Если человек открывает сердце для ислама, Аллах облегчит ему путь. Если же человек отворачивается от истины, он сам себе усложняет путь.
Пусть Аллах сделает наши сердца светлыми и наполненными верой! О Аллах, сделай нас из числа тех, чьи сердца открыты для Твоего наставления, и защити нас от заблуждения, укрепи наши стопы на прямом пути и даруй нам возможность быть проводниками добра и истины в этом мире. Аминь!
Understanding the teachings and misconceptions in Islam...
Praise be to Allah, Whom we praise, and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. Then:
"And whomsoever Allah wills to guide, He opens his chest to Islam, and whomsoever He wills to leave astray, He makes his chest tight and constricted, as if he were climbing up to the sky. Thus does Allah place defilement (or punishment) upon those who do not believe."
(Surah Al-An'am, 6:125)
Allah has explained to His servants what indicates happiness and true guidance, and what indicates misery and misguidance. If a person's heart is expanded for Islam, their soul is illuminated with the light of faith, enlivened by the radiance of conviction, and finds peace and tranquility. Such a person develops love for goodness, eagerly performs righteous deeds, enjoys them, and does not find them burdensome. This is evidence that Allah has guided them to the straight path, supported them, and led them on the correct way.
But if Allah wills to misguide someone, their heart becomes constricted and squeezed. The distinguishing mark of such a person is that their soul is so cramped that it cannot accommodate faith, knowledge, or conviction. Their heart drowns in doubts and desires, and goodness does not reach them. They are unsuited for performing righteous deeds. Their heart is troubled and burdened, as if they have been tasked with climbing into the sky but cannot accomplish it. (Modern science confirms that breathing becomes difficult at high altitudes due to thin air. Thus, the Quran uses an accurate and convincing metaphor to describe the discomfort and heaviness felt by disbelievers when confronted with truth.)
The cause of this condition is the absence of true faith. It is disbelief that brings Allah’s punishment upon people, as the disbelievers close the doors of mercy and virtue before themselves. This criterion is completely impartial, and this principle is unchanging. For those who gave charity and were God-fearing, who acknowledged the best word, Allah always makes the path to ease accessible. But for those who were stingy and thought they had no need of Allah, who rejected the best word, He always makes the path to hardship easier.
Predestination and Free Will
One of the key questions that arises when studying this verse is the relationship between predestination (qadar) and human free will. In Islam, there is a teaching that Allah knows everything in advance, but this does not deprive humans of free choice. Allah guides those who sincerely strive toward Him. He gives everyone the opportunity to find the path to truth. However, the final choice remains with the individual. If someone persistently turns away from the truth, their heart gradually closes, and they lose the ability to perceive it.
The verse concludes by stating that Allah places "defilement or punishment" on those who disbelieve. This does not mean that Allah acts unjustly. On the contrary, it is a just consequence of the person’s choice. It may manifest as an internal state (e.g., anxiety, fear, lack of peace) or external circumstances (disasters, illnesses, losses). In Islam, it is emphasized that worldly punishment is an opportunity for a person to recognize their mistakes and turn back to Allah. The ultimate recompense will come on the Day of Judgment.
Every person should sincerely strive toward Allah, knowing that He is always ready to help those who turn to Him with an open heart. Muslims must beware lest their hearts become "sealed" due to persistence in sin or rejection of the truth. Those who have already found the path to truth should be grateful to Allah for His guidance and continue to follow His commandments. Believers should show compassion to those who have not yet found the path to truth and invite them to goodness with gentle words and through the example of their lives. An example of such guidance is the story of the righteous companions, such as Umar ibn Al-Khattab (may Allah be pleased with him), who was initially a fierce opponent of Islam but later had his heart softened by Allah and became one of the greatest leaders of the Muslims.
Verse 6:125 of Surah Al-An'am reminds us of Allah’s greatness, justice, and mercy. It shows that the path to truth is open to all, but each person chooses whether to walk it. For Muslims, this verse serves as a source of inspiration, reminding us of the importance of sincerity and fear of Allah, as well as the necessity of constant work on one’s heart and soul. Thus, caring for the heart is caring for the most important thing, for it is the heart that determines our path in this life and the hereafter. This admonition calls us to be grateful for the gift of faith, to strive for God-consciousness, and to show patience toward those who have not yet found the light of Islam. This verse reminds us of the importance of sincerity before Allah. If a person opens their heart to Islam, Allah will make the path easy for them. If someone turns away from the truth, they only make the path harder for themselves.
May Allah make our hearts bright and filled with faith! O Allah, make us among those whose hearts are open to Your guidance, and protect us from misguidance. Strengthen our feet on the straight path and grant us the opportunity to be guides of goodness and truth in this world. Ameen!
İslam'da talimat ve yanılgıyı anlamak...
Hamd, Allah'a mahsustur; O'nu överiz ve yardımını ve mağfiretini dileriz. Ruhumuzun ve kötü işlerimizin kötülüğünden Allah'a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz; kimi de sapıklığa bırakırsa, onu kimse doğruya iletemez. Tanrı'dan başka hiçbir ilah olmadığını ve Muhammed'in (s.a.v.) Allah'ın kulu ve elçisi olduğunu şahitlik ederiz. Sonra:
"Kimin kalbini İslam'a açarsa, Allah onu doğru yola iletir; kimi de sapıklığa sürüklemek isterse, göğsünü sıkıştırır ve daraltır, sanki gökyüzüne tırmanmaya çalışıyor gibi olur. İşte Allah, inanmayanların üzerine böylece pisliği (veya azabı) gönderir."
(En'âm Suresi, 6:125)
Yüce Allah kullarına ne mutluluğun ve gerçek rehberliğin, ne de sefaletin ve sapmanın işaretleri olduğunu izah etmiştir. Eğer birisinin kalbi İslam için genişlerse, ruhu iman nuruyla aydınlanır, kesin inançla canlanır ve huzur bulur. Böyle bir kişi iyiliğe karşı sevgi duyar, hayırlı işleri hoşnutlukla yapar, bunları zorlu bulmaz. Bu, Allah'ın bu kişiyi doğru yola ilettiğinin ve desteğini verdiğinin delilidir.
Fakat eğer Allah birisini saptırmak isterse, kalbi daralır ve sıkışır. Böyle bir kişinin belirgin özelliği ise, ruhunun inanç, bilgi ve kesin inanç alabilecek kadar geniş olmadığıdır. Kalbi şüpheler ve arzular denizine batar ve iyilik ona ulaşamaz. Hak işleri yerine getirmeye uygun değildir. Kalbi sıkışmış ve kaygılıdır, sanki gökyüzüne çıkmakla görevlendirilmiş ama başaramamış gibidir. (Modern bilim, yüksek rakımlarda nefes almanın incelmiş hava nedeniyle zor olduğunu doğrular. Bu nedenle Kuran, hakikat karşısında inkarcının yaşadığı sıkıntıyı tam ve ikna edici bir metaforla tasvir eder.)
Bu durumun sebebi ise doğru inancın eksikliğidir. İnkarcılık, insanlar üzerinde Allah'ın azabını çeken şeydir, çünkü inkarcılar kendileri için merhamet ve erdem kapılarını kapatırlar. Bu ölçü tamamen tarafsızdır ve bu ilke değişmez. Sadaka veren, takva sahibi olan ve en güzel sözü kabul edenler için Allah her zaman kolay yolu açar. Fakat cimri olan, Allah'a ihtiyaç duymadığını düşünen ve en güzel sözü reddedenler için Allah her zaman zorluğu kolaylaştırır.
Kader ve Serbest İrade
Bu ayeti incelediğimizde ortaya çıkan temel sorulardan biri, kader (kadar) ile insan iradesi arasındaki ilişkidir. İslam’da Allah’ın her şeyi önceden bildiği, ancak bu durumun insanların özgür seçimini elimine etmediği öğretisi vardır. Allah, samimiyetle O'na yönelenleri yönlendirir. Herkese hakikati bulma fırsatı verir. Ancak son karar her zaman insana aittir. Eğer biri sürekli olarak gerçeği reddederse, kalbi yavaş yavaş kapanır ve gerçeği algılama yeteneğini kaybeder.
Ayette “pislik veya azap”tan bahsedilerek, Allah’ın inanmayanlar üzerine bunu indirdiği belirtilir. Bu, Allah’ın adaletsiz davrandığı anlamına gelmez. Aksine, bu kişinin kendi seçimlerinin adil bir sonucudur. İçsel bir durum (örneğin, kaygı, korku, huzursuzluk) veya dışsal koşullar (felaketler, hastalıklar, kayıplar) şeklinde görülebilir. İslam’da bu dünyadaki ceza, kişinin hatalarını fark etmesi ve Allah’a dönmesi için bir fırsattır. Nihai karşılık ise Kıyamet Günü’nde olacaktır.
Her insan samimiyetle Allah’a yönelmeli, O’nun açık yüreklere her zaman yardım ettiğini bilerek hareket etmelidir. Müslümanlar, günahkarlıkta ısrar ederek veya hakikati reddederek kalplerinin “mühürlenmesinden” sakınmalıdır. Doğru yolu bulanlar, Allah’ın rehberliğine şükretmeli ve emirlerine uymaya devam etmelidir. Müminler, henüz hakikati bulamamış olanlara karşı merhamet göstermeli ve yumuşak sözler ve hayat örnekleriyle onları iyiliğe çağırmalıdır. Bu tür bir rehberlik örneği, başlangıçta İslam'ın şiddetli bir düşmanı olan, daha sonra Allah tarafından kalbi yumuşatılan ve en büyük Müslüman liderlerden biri haline gelen Ömer bin Hattab (r.a.)'nın hikayesidir.
En'âm Suresi'nin 6:125. ayeti, Allah’ın büyüklüğü, adaleti ve merhameti konusunda bize hatırlatır. Bu yolun herkes için açık olduğunu, ancak herkesin bu yolda yürümeyi seçip seçmeyeceği konusunda özgür iradeye sahip olduğunu gösterir. Müslümanlar için bu ayet, samimiyet ve Allah korkusu öneminin hatırlatılması ve sürekli olarak kalp ve ruh üzerinde çalışma gerekliliğinin vurgulanması açısından ilham kaynağıdır. Dolayısıyla kalp için yapılan bakım, bu hayat ve öteki dünya için en önemli şeydir, çünkü kalp, bizim yolumuzu belirler. Bu öğüt, iman nimetine şükretmemizi, takvaya ulaşmamız gerektiğini ve henüz İslam’ın ışığını bulamamış olanlara karşı sabırlı olmamız gerektiğini hatırlatır. Bu ayet, Allah önünde samimiyetin önemini hatırlatır. Eğer bir insan kalbini İslama açarsa, Allah onun yolunu kolaylaştırır. Eğer biri hakikatten yüz çevirirse, kendi yolunu zorlaştırır.
Allah’ım, kalplerimizi nur ve imanla doldur! Ey Allah, senin rehberliğine açık kalplere sahip olanlardan olmamızı nasip et, bizi sapmaktan koru! Ayaklarımızı doğru yolda güçlendir ve bu dünyada iyilik ve hakikat rehberi olma fırsatını bize bağışla. Âmin!
Kuptimi i mësimeve dhe keqkuptimeve në Islam...
Lavdi i përket Allahut, Ne e lutmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Kërkojmë strehë tek Allah nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprat e këqija. Kush që Allah e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kush që Ai e lë jashtë rrugës, askush nuk mund ta drejtojë. Dëshirojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe dërgues i Tij. Pastaj:
“Dhe kush që Allah dëshiron të udhëzojë, Zoti e hap zemrën për Islam, dhe kush që Allah dëshiron të çojë në gabim, Zoti e ngushton dhe e shtyp zemrën e tij, sikur po ngjitet në qiell. Kështu Allah vendos pakundërshtimin (ose dënimin) mbi ata që nuk besojnë.”
(Sura Al-An'am, 6:125)
Zoti i Lartë u ka shpjeguar robërve Se çfarë është shenja e lumturisë dhe e udhëzimit të vërtetë dhe çfarë është shenja e paaftësisë dhe gabimit. Nëse zemra e dikujt zgjerohet për Islam, shpirti i tij ndriçohet me dritën e besimit, jeton nga shkëlqimi i bindjes dhe gjen qetësi dhe paqe. Ky person zhvillon dashuri për mirësinë, me gëzim kryen vepra të mira, i gëzon ato dhe nuk i gjen të rënda. Kjo është provë se Allah e ka udhëzuar në rrugën e drejtë, i ka dhënë mbështetje dhe e ka drejtuar në rrugën më të saktë.
Por nëse Allah dëshiron të çojë dikë në gabim, zemra e tij ngushtohet dhe shtypet. Shenja dalluese e tillë një personi është se shpirti i tij është aq i ngushtuar sa nuk mund të pranojë besim, njohuri dhe bindje. Zemra e tij zhytet në detin e dyshimeve dhe dëshirave, dhe mirësia nuk arrin te ai. Ai nuk është i aftë për të kryer vepra të drejta. Zemra e tij është e shtypur dhe e shqetësuar, sikur ai ka detyrën të ngjitet në qiell por nuk mund ta realizojë atë. (Shkenca moderne konfirmon se në lartësi të mëdha frymëmarrja bëhet e vështirë për shkak të ajrit të rralluar. Kështu, Kuran-i Shekullit përdor një metaforë të saktë dhe bindëse për të përshkruar ngarkesën dhe diskomfortin e pagënjyerësit para të vërtetës.)
Arsyeja për këtë gjendje është mungesa e besimit të drejtë. Pikërisht mospajtimi sjell dënimin e Allahut mbi njerëzit, sepse pagënjyerësit vetë mbyllin portat e mëshirës dhe virtudet para tyre. Kjo kriter është krejtësisht i papërfshirë dhe ky parim është i pandryshueshëm. Për ata që kanë dhënë sadaka dhe kanë qenë të frikësuar nga Zotit, që kanë pranuar fjalën më të mirë, Allah gjithmonë ua lehtëson rrugën e lehtësisë. Por për ata që janë qenë të lakmuar dhe kanë menduar se nuk kanë nevojë për Allah, që kanë refuzuar fjalën më të mirë, Ai gjithmonë ua lehtëson rrugën e vështirësisë.
Paralajmërimi dhe Vullneti i Lirë
Një nga pyetjet kyç që lind gjatë studimit të këtij ajeti është lidhja midis paralajmërimit (qadarit) dhe vullnetit të lirë të njeriut. Në Islam ka një mësim që thotë se Allah e di gjithçka paraprakisht, por kjo nuk e privon njeriun nga zgjedhja e lirë. Allah drejton ata që me zemër të pastër strehojnë tek Ai. Jep mundësi secilit të gjejë rrugën drejt të vërtetës. Megjithatë, zgjedhja përfundimtare mbetet në dorën e njeriut. Nëse dikush vazhdimisht largohet nga e vërteta, zemra e tij gradualisht mbyllet dhe humbet aftësinë për ta perceptuar atë.
Ajeti përfundon me deklaratën se Allah vendos "pakundërshtimin ose dënimin" mbi ata që nuk besojnë. Kjo nuk do të thotë se Allah bën injorancë. Përkundrazi, kjo është pasojë e drejtë e zgjedhjes së personit. Kjo mund të shfaqet si një gjendje e brendshme (p.sh., ankth, frikë, mungesë e paqes) ose si kushte të jashtme (fatkeqësi, sëmundje, humbje). Në Islam theksohet se dënimi në këtë botë është një mundësi për një person të kuptojë gabimet e tij dhe të kthehet tek Allah. Përgjegjësia përfundimtare do të jetë në Ditën e Gjykimit.
Çdo person duhet të strehojë me zemër të pastër tek Allah, duke ditur se Ai është gjithmonë gati të ndihmojë ata që kthehen tek Ai me zemër të hapur. Myshket duhet të kenë kujdes të mos u mbyllen "zemrat e tyre" për shkak të përsëritjes së mëkatit ose refuzimit të së vërtetës. Ata që tashmë kanë gjetur rrugën e vërtetë duhet të jenë mirënjohës për udhëzimin e Allahut dhe të vazhdojnë të ndjekin urdhërat e Tij. Besimtarët duhet të shfaqin mëshirë ndaj atyre që ende nuk kanë gjetur rrugën e vërtetë dhe të i ftojnë ata në mirë me fjalë të buta dhe me shembullin e jetës së tyre. Një shembull i tillë udhëheqjeje është historia e shoqeve të sinqertë, si Umar ibn Al-Hattab (qoftë i kënaqur me të), i cili fillimisht ishte një armik i fortë i Islamit, por më pas zemra e tij u butësua nga Allah dhe u bë një nga udhëheqësit më të mëdhenj të muslimanëve.
Ajeti 6:125 i sures "Al-An'am" na kujton për madhërinë, drejtësinë dhe mëshirën e Allahut. Tregon se rruga drejt të vërtetës është e hapur për të gjithë, por çdo person zgjedh nëse do të ecë në të. Për myshket, ky ajet shërben si burim inspirimi, i kujton rëndësinë e sinqeritetit dhe frikës së Allahut, si dhe nevojën për punë të vazhdueshme mbi zemrën dhe shpirtin. Kujdesi për zemrën është kujdesi për atë më të rëndësishmen, sepse pikërisht zemra përcakton rrugën tonë në këtë jetë dhe në përhershshmëri. Kjo mësimdhënie na thërret të jemi mirënjohës për dhuratën e besimit, të strehojmë për takwë dhe të shfaqim durim ndaj atyre që ende nuk kanë gjetur dritën e Islâmit. Ky ajet na kujton për rëndësinë e sinqeritetit përpara Allahut. Nëse një person e hap zemrën për Islam, Allah ia lehtëson rrugën. Nëse dikush largohet nga e vërteta, vetëm e komplikon rrugën e tij.
O Allah, bëni zemrat tona të ndritura dhe të mbushura me besim! O Allah, bëni ne nga ata që zemrat e tyre janë të hapura për udhëzimin Tënd dhe na mbroj nga gabimi! Forconi këmbët tona në rrugën e drejtë dhe na jep mundësinë të jemi udhëheqës të mirësisë dhe të vërtetës në këtë botë. Ameen!