Подхалимство вместо солидарности

Sycophancy instead of solidarity / Dalkavukluk yerine dayanışma / Sycophancy në vend të solidaritetit

Сегодня мы стали свидетелями сцены, достойной страниц самых мрачных хроник исламской истории. Иран наносит удар по американской военной базе аль-Удейд в Катаре — символу оккупационного присутствия США в сердце мусульманского мира. Это событие, как лакмусовая бумага, выявило подлинные позиции режимов региона. Вместо того чтобы хотя бы промолчать, большинство арабских государств поспешили с осуждением — не преступлений сионистов, не массового убийства детей в Палестине, а — атаки на базу угнетателя!

Бахрейн, Сирия, Кувейт, Иордания, Саудовская Аравия, ОАЭ и даже Азербайджан — все выстроились в очередь, чтобы выразить свою верность не Аллаху и Умме, а Вашингтону и Тель-Авиву. Эти режимы, позабыв честь и достоинство, предали своих братьев и сестёр, чтобы угодить тем, кто ежедневно проливает кровь мусульман. “И не склоняйтесь к тем, которые поступают несправедливо, иначе коснется вас огонь”. (Коран, 11:113). 

Как низко пали вы, потомки гордых племён! Ваши предки вели битвы при Бадре и Ярмуке, а вы сегодня — служители баз иностранных армий. Ваши руки должны были бы быть подняты в мольбе за Газу, ваши войска — стоять на защите Уммы, а ваши уста — произносить проклятия угнетателям. Но вместо этого вы хором осуждаете попытку сопротивления. Вы ничего не сказали, когда американские ракеты бомбили Йемен. Вы молчали, когда "Израиль" стирал с лица земли целые кварталы в Газе. Но вы заговорили — о да! — когда кто-то посмел тронуть вашего хозяина.

В современном мире, где международные отношения всё чаще строятся на интересах, а не на принципах, становится особенно заметной деградация моральных и политических норм у ряда государств. Особенно ярко это проявляется в странах Ближнего Востока, где многие арабские режимы, претендующие на роль лидеров региона, демонстрируют полное отсутствие суверенитета, независимости и даже элементарного достоинства.

После ракетного удара Ирана по американской базе аль-Удейд в Катаре, почти все арабские страны региона — за исключением Омана — выступили с осуждением этой акции. Однако эта реакция вызывает не просто недоумение, а глубокое разочарование и возмущение. Ведь именно эти страны, которые сегодня бросаются словами о «суверенитете» и «неприкосновенности», сами давно потеряли свою независимость, став всего лишь инструментами в руках западных и израильских интересов.

Катар, например, действительно долгое время сохранял определённую степень гибкости во внешней политике. Он поддерживал диалог с различными силами, включая ХАМАС, Талибан и другие, что позволяло ему быть посредником в сложных конфликтах. Но даже он, несмотря на некоторую самостоятельность, остаётся зависим от США, так как на его территории находится одна из крупнейших военных баз Вашингтона — аль-Удейд .

Остальные же арабские государства — Саудовская Аравия, Бахрейн, Кувейт, Сирия, Объединённые Арабские Эмираты, Иордания — давно стали частью американской или израильской системы влияния. Их внешняя политика — это продолжение интересов их покровителей, а не собственные национальные цели. Именно поэтому их реакция на удар Ирана выглядит лицемерной и показной. Они не осуждают уничтожение Газы, не говорят о правах палестинцев, не протестуют против оккупации, но при этом готовы выступить с гневным заявлением из-за попадания по американской базе. Это не защита суверенитета — это политический фарс, в котором каждый участник играет свою роль для внутреннего потребления.

Иран остаётся единственным государством региона, которое не склонило голову перед Западом. Он сохраняет реальный суверенитет, имеет независимую внешнюю политику и способен действовать самостоятельно. Именно поэтому удар Тегерана по американскому военному объекту стал символическим жестом — знаком того, что не все в регионе готовы терпеть унижение и колониальное давление. Между тем, остальные арабские страны, вместо того чтобы заняться решением проблем своих народов — бедности, безработицы, социального расслоения, — предпочитают лоббировать интересы "Израиля" и США, заключать сомнительные соглашения и участвовать в антииранских коалициях.

Интересно, что Сирия, которая сама пережила десятилетие войны и разрушений, осудила удар Ирана по аль-Удейду. Причину такого решения можно понять: Дамаск, будучи тесно связанным с Тегераном, не мог прямо поддержать нападение на друга. Однако заявление было сделано с оговоркой о том, что безопасность Персидского залива важна для Сирии — вероятно, чтобы не обострять отношения с другими арабскими странами. Это ещё раз подчёркивает, насколько хрупка и искусственна система международных отношений на Ближнем Востоке. Здесь нет чётких друзей и врагов — есть только временные союзы ради выживания и выгоды.

Ещё один тревожный сигнал — информация о возможном использовании воздушного пространства Азербайджана израильскими истребителями для ударов по Ирану. Если это подтвердится, то это будет означать, что Баку официально встал на сторону Тель-Авива в его политике давления на Тегеран. Такой шаг может серьёзно повлиять на отношения Азербайджана с другими мусульманскими странами и особенно с Турцией, которая тоже позиционирует себя как защитница интересов азербайджанцев Нагорного Карабаха, но при этом сама неоднозначно относится к вопросам Палестины и Ирана.

Отдельного внимания заслуживает реакция Иордании. Эта страна, фактически находящаяся под влиянием "Израиля" и США, вдруг решила заявить о себе как о независимом игроке. Но её осуждение Ирана — не более чем театр одного актёра. Её внешняя политика — это подхалимство и страх. Она не принимает решений, она следует указаниям. Если бы Иордания действительно хотела помочь братским народам, она бы выступила против блокады Газы, против расширения оккупационных поселений, против систематического уничтожения палестинцев. Но вместо этого она выбирает удобный путь — кланяться своим покровителям и осуждать тех, кто не боится говорить правду.

Справедливости ради, стоит сказать: никто не оправдывает применения военной силы как средства достижения целей. Но в условиях, когда международное право отправлено в мусорную корзину, когда ООН ничего не может сделать, чтобы остановить массовые убийства в Газе, когда ни одно государство не решается на реальные действия против "Израиля" — язык силы становится единственным доступным. Иран знает это. Он не стремится к эскалации ради эскалации. Он отвечает на постоянные провокации, на убийства своих командиров, на экономические санкции, на давление со стороны мировых держав. Его действия — это не агрессия, а реакция на многолетнее давление.

Арабский мир сегодня — это мир раздробленный, управляемый, в котором мало кто сохранил чувство гордости и исторической ответственности. Многие правители, называющие себя потомками великих цивилизаций, сегодня соревнуются в том, кто быстрее и угодливее выполнит приказ своих хозяев. Но есть и те, кто ещё не сдался. Иран — один из немногих. Он говорит на языке, который понимают в современном мире — языке силы. И если кому-то не нравятся его методы, пусть спросят себя: а какие методы работают, когда ты уже пробовал всё остальное

Ближний Восток нуждается не в новых предателях, не в новых союзах с колонизаторами, а в восстановлении суверенитета, в защите своих народов, в реальной политике, основанной на интересах, а не на страхе. И пока одни будут лизать ботинки новым империям, другие будут учиться говорить громко и чётко — чтобы их услышали.

Пришло время мусульманам осознать: сие не просто политическая борьба. Это духовная битва. Либо мы вернёмся к нашей вере, к искренности, к братству, к достоинству — либо нас будут топтать те, кто служит "глобальному порядку", называя себя мусульманами. Мы не нуждаемся в подхалимах, прислуживающих сионистам, мы нуждаемся в лидерах, следующих за Истиной, не боящихся зла, говорящих слово справедливости перед лицом тирании. И пока они не появятся, ответственность — на нас. Каждый из нас — звено этой Уммы. Либо мы поднимем её, либо станем частью её падения.

О Аллах, унизь тиранов, выведи на передний план искренних и возроди Умму Мухаммада ﷺ. Аминь!

Sycophancy instead of solidarity

Today we have witnessed a scene worthy of the darkest chronicles of Islamic history. Iran has launched an attack on the American military base Al-Udeid in Qatar — a symbol of the occupying presence of the United States in the heart of the Muslim world. This event, like litmus paper, revealed the true positions of the region's regimes. Instead of remaining silent, most Arab governments rushed to condemn — not the crimes of the Zionists, not the mass killing of children in Palestine — but rather the attack on the occupier’s base!

Bahrain, Syria, Jordan, Saudi Arabia, UAE, and even Azerbaijan lined up one after another to express their loyalty — not to Allah and the Ummah, but to Washington and Tel Aviv. These regimes, having forgotten honor and dignity, betrayed their brothers and sisters just to please those who shed Muslim blood daily. "And do not incline toward those who do wrong, lest you be touched by the Fire." (Quran, 11:113)

How low you have fallen, descendants of proud tribes! Your ancestors led battles at Badr and Yarmouk, while today you are servants of foreign military bases. Your hands should be raised in supplication for Gaza; your armies should stand in defense of the Ummah; and your tongues should utter curses upon the oppressors. But instead, you collectively condemn an act of resistance.

You said nothing when American missiles bombed Yemen. You remained silent when Israel erased entire neighborhoods in Gaza. But you spoke — oh yes! — when someone dared strike your master.

In the modern world, where international relations are increasingly built on interests rather than principles, the moral and political degradation of several states becomes especially evident. Nowhere is this more apparent than in the Middle East, where many Arab regimes claiming leadership roles demonstrate complete lack of sovereignty, independence, and even basic dignity.

Following Iran's missile strike on the American base Al-Udeid in Qatar, nearly all Arab countries in the region — except Oman — issued statements condemning the attack. However, this reaction provokes not just confusion, but deep disappointment and outrage. For these very nations, which now speak so loudly about "sovereignty" and "inviolability," long ago lost their own independence, becoming mere tools in the hands of Western and Israeli interests.

Qatar, for example, did maintain a certain degree of flexibility in its foreign policy for some time. It supported dialogue with various forces, including Hamas and the Taliban, allowing it to serve as a mediator in complex conflicts. Yet, despite this autonomy, it remains dependent on the US, as it hosts one of Washington’s largest military bases — Al-Udeid.

The rest of the Arab states — Saudi Arabia, Bahrain, Kuwait, Syria, UAE, Jordan — have long been integrated into the systems of influence of America or Israel. Their foreign policies reflect the interests of their patrons, not national objectives. That is why their reactions to Iran's strike appear hypocritical and performative. They do not condemn the destruction of Gaza, do not speak out for Palestinian rights, do not protest occupation, yet they rush to issue indignant statements over an attack on an American base. This is not the defense of sovereignty — it is a political farce where each actor plays their role for domestic consumption.

Iran remains the only state in the region that has not bowed its head before the West. It maintains real sovereignty, an independent foreign policy, and the ability to act autonomously. That is why Tehran’s strike against a US military target was symbolic — a sign that not everyone in the region is willing to endure humiliation and colonial pressure.

Meanwhile, the other Arab countries, instead of addressing the problems of their people — poverty, unemployment, social inequality — prefer to lobby for the interests of Israel and the US, signing dubious agreements and joining anti-Iranian coalitions.

Interestingly, Syria, which itself endured a decade of war and destruction, condemned the Iranian strike on Al-Udeid. The reason can be understood: Damascus, closely tied to Tehran, could not openly support an attack on a friend. Yet the statement was carefully worded to emphasize the importance of Gulf security — likely to avoid straining relations with other Arab nations. This once again highlights how fragile and artificial the system of international relations in the Middle East truly is. There are no clear friends or enemies — only temporary alliances driven by survival and interest.

Another alarming signal is the report that Israeli fighter jets may have used Azerbaijani airspace to strike Iran. If confirmed, this would mean Baku has officially sided with Tel Aviv in its pressure campaign against Tehran. Such a move could seriously affect Azerbaijan’s relations with other Muslim nations, especially Turkey, which positions itself as a protector of Azeris in Nagorno-Karabakh, yet takes an ambiguous stance on issues concerning Palestine and Iran.

Jordan's response also deserves attention. A country practically under Israeli and American influence suddenly tried to present itself as an independent player. But its condemnation of Iran is nothing more than theater. Its foreign policy is based on servility and fear. It does not make decisions — it follows orders.

If Jordan truly wanted to help the brotherly peoples, it would speak out against the blockade of Gaza, against the expansion of settlements, against the systematic killing of Palestinians. But instead, it chooses the easy path — bowing to its masters and condemning those who dare to speak the truth.

To be fair, no one condones the use of military force as a means to achieve goals. But in a world where international law lies discarded, where the UN cannot stop mass killings in Gaza, where no nation dares take real action against Israel — the language of power becomes the only available tool.

Iran knows this. It does not seek escalation for its own sake. It responds to constant provocations, to the assassinations of its commanders, to economic sanctions, to global powers’ relentless pressure. Its actions are not aggression — they are a reaction to years of coercion.

The Arab world today is fragmented, controlled, and largely devoid of pride and historical responsibility. Many rulers, claiming descent from great civilizations, now compete to see who can obey their masters fastest and most submissively.

But there are still those who have not surrendered. Iran is among the few. It speaks the language the modern world understands — the language of strength. And if anyone dislikes its methods, let them ask themselves: what methods work when you’ve already tried everything else?

The Middle East needs neither new traitors nor new alliances with colonizers — it needs the restoration of sovereignty, protection of its peoples, and genuine politics rooted in interests, not fear.

While some lick the boots of new empires, others are learning to speak clearly and loudly — so that they will be heard.

This is not merely a political struggle. It is a spiritual battle. Either we return to our faith, sincerity, brotherhood, and dignity — or we will be trampled by those who serve the “global order” while calling themselves Muslims. We do not need sycophants serving Zionists — we need leaders who follow Truth, fear no tyranny, and speak justice to power. Until such leaders emerge, the responsibility lies with us. Each of us is a link in this Ummah. Either we elevate it, or we become part of its decline.

O Allah, humble the tyrants, bring forth the sincere, and revive the Ummah of Muhammad ﷺ. Ameen!

Dalkavukluk yerine dayanışma

Bugün İslam tarihinin en karanlık sayfalarına layık bir sahneye tanıklık ettik. İran, Katar'daki Amerikan askeri üssü El-Udeid'e saldırı gerçekleştirdi — Müslüman dünyanın kalbindeki işgalci ABD varlığının sembolü olan bu üs. Bu olay, damla damla göstergeler sunarak bölgedeki rejimlerin gerçek tutumlarını ortaya çıkardı. Sessiz kalmak yerine, çoğu Arap hükümeti hemen mahkûm etti — ama Filistin'de çocukların kitlesel öldürülmesini değil, işgalcinin üssünü vurulmasını mahkûm ettiler.

Bahreyn, Suriye, Ürdün, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri ve hatta Azerbaycan sıraya girip Washington ve Tel Aviv’e sadakatlerini ilan ettiler — Allah’a ve Ümmet’e değil. Bu rejimler, şerefi ve onuru unutmuş, Müslüman kanını her gün akıtan güçlere lâyık olmak için kardeşlerini ve kız kardeşlerini ihanet ettiler. “Yahudilerin suçlarına karşı sessiz kalmayın, yoksa size de ateş dokunur.” (Kur’an-ı Kerim, 11:113)

Ey gururlu kabileden gelen soydan düşmüş olanlar! Atalarınız Bedr ve Yermük savaşlarında zafer kazandı, siz bugün yabancı orduların üslerinde hizmetkar oldunuz. Elleriniz Gazze için dua etmeliydi, ordularınız Ümmet’in savunmasında durmalıydı, dilleriniz ise zulüm yapanları lanetlemeliydi. Ancak bunun yerine direniş girişimini hep birlikte mahkûm ediyorsunuz.

Amerikan füzelerinin Yemen’e saldırması sırasında suskun kaldınız. İsrail’in Gazze’de tüm mahalleleri silip süpürdüğü zamanlarda sustunuz. Ama birisi efendinizin eline zarar vermek cesaretini gösterdiğinde konuştunuz — evet, o zaman konuştunuz!

Modern dünyada uluslararası ilişkiler giderek çıkarlar üzerine kuruluyor, prensiplerse ikinci planda kalıyor. Özellikle Orta Doğu’da bazı devletlerin ahlaki ve siyasi bozulması daha belirgin hale geliyor. Buradaki birçok Arap rejimi, liderlik iddialarıyla hareket etseler de özgür irade, bağımsızlık ve temel onurlarından çoktan uzaklaştılar.

İran’ın Katar’daki El-Udeid üssüne füze saldırısı sonrasında neredeyse tüm Arap ülkeleri — Umman hariç — saldırıya karşı mahkûm edici açıklamalarda bulundular. Ancak bu tepki yalnızca şaşırtıcı değil, aynı zamanda derin hayal kırıklığına uğratıcı. Çünkü bu ülkeler, “egemenlik” ve “ihlal edilemezlik” hakkında yüksek sesle konuşsalar da, aslında uzun süre önce bağımsızlıklarını kaybetmişler ve Batılı ve İsrail çıkarlarının aracı olmuşlardı.

Örneğin Katar, dış politikasında belli bir esnekliği korudu. Hamas ile Taliban dahil çeşitli aktörlerle diyalog sağladı, karmaşık çatışmalarda arabulucu olarak öne çıktı. Yine de bağımlılığını sürdürüyor çünkü burası Washington’un en büyük askeri üslerinden biri olan El-Udeid’in bulunduğu yer.

Diğer Arap devletleri — Suudi Arabistan, Bahreyn, Kuveyt, Suriye, Birleşik Arap Emirlikleri, Ürdün — uzun zamandır ya Amerika ya da İsrail’in etki alanına dahil olmuş durumdalar. Dış politikaları millî hedeflerden çok patronlarının çıkarlarını yansıtır. Bu yüzden İran’a yönelik saldırılara verdikleri tepkiler ikiyüzlü ve gösterişten ibaret görünüyor. Gazze’nin yıkımından bahsetmiyorlar, Filistinli halkların haklarından söz etmiyorlar, işgal karşıtı çıkmıyorlar ama Amerikan üssünün vurulmasına karşı hemen kınamalarda bulunuyorlar. Bu egemenliğin savunusu değil, içi boş bir siyasi perde.

İran, Batı’ya baş eğmemiş tek ülke olarak kalıyor. Gerçek egemenliğe sahip, bağımsız dış politikaya yön veren ve kendi başına eylem yapabilen tek ülke. İşte bu yüzden Tahran’ın ABD askeri hedefine saldırısı sembolik oldu — bölgedeki herkesin boyun eğmeyeceği anlamında güçlü bir mesajdı.

Bu arada diğer Arap ülkeleri, kendi halklarının sorunlarıyla — yoksulluk, işsizlik, sosyal eşitsizlik — ilgilenmek yerine İsrail ve ABD çıkarları için çalışıyor, şüpheli anlaşmalar imzalıyor ve İran karşıtı koalisyonlara katılıyorlar.

Dikkat çekici bir örnek Suriye. On yıllık bir savaşın ardından yıkıma uğramış olan Suriye, El-Udeid’e yapılan İran saldırısını mahkûm etti. Bunun sebebi açık: Dumaşk, Tahran’a yakın olduğu için dostunu hedef alan saldırıyı doğrudan destekleyemezdi. Ancak açıklama, Körfez güvenliğinin önemine dair bir dipnotta yapıldı — muhtemelen diğer Arap ülkeleriyle ilişkilerini bozmamak için. Bu da Orta Doğu’da uluslararası ilişkiler sisteminin ne kadar kırılgan ve yapay olduğunu bir kez daha gözler önüne seriyor. Burada net dost ya da düşman yok — sadece hayatta kalma ve çıkarlar adına geçici ittifaklar var.

Başka bir endişe verici gelişme ise İsrail savaş uçaklarının İran’a yönelik saldırılar için Azerbaycan hava sahasını kullandığı iddiası. Eğer bu teyit edilirse, Bakü'nün resmen Tel Aviv'in Tahran'a baskı kampanyasına taraf olduğunu gösterecek. Bu adım Azerbaycan’ın diğer Müslüman ülkelerle ilişkilerini ciddi şekilde etkileyebilir, özellikle Karabağ’daki Azeri halkının koruyucusu gibi görünen ama Filistin ve İran meselelerinde tutarsız tavırlar sergileyen Türkiye ile olan bağları da zedeleyebilir.

Ürdün'ün tepkisi de ayrıca dikkat çekici. Temelde İsrail ve ABD etkisinde olan bu ülke, birden bağımsız oyuncu gibi pozisyona girmek istedi. Ancak İran’a yönelik eleştirisi sadece bir tiyatrodan ibaret. Dış politikası boyun eğme ve korkuya dayanıyor. Kendi kararlarını almıyor, talimatları uyguluyor.

Eğer Ürdün gerçekten kardeş halklara yardım etmek isteseydi Gazze’ye uygulanan abluka, yerleşim bölgelerinin genişletilmesi ve Filistinlilerin sistemli olarak yok edilmesi konusunda konuşurdu. Ama bunun yerine kolay yolu seçiyor — efendilerine saygı gösteriyor ve gerçeği söyleyenleri mahkûm ediyor.

Doğrusu kimse askeri gücün amaçlara ulaşmak için kullanılmasını onaylamaz. Ancak uluslararası hukuk çöpe atılmışken, BM Gazze'deki katliamları durduramazken, hiçbir ülke İsrail'e karşı somut adımlar atamazken, güç dili tek erişilebilir yol haline geliyor.

İran bunu biliyor. O sadece gerginlik yaratmak için hareket etmiyor. Sürekli kışkırtmalara karşılık veriyor, komutanlarının öldürülmesine, ekonomik yaptırımlara, küresel güçlerin baskısına yanıt veriyor. Eylemleri saldırganlık değil, yıllardır süregelen baskıya verilen cevap.

Bugünkü Arap dünyası parçalanmış, yönetilen, tarihsel sorumluluğu ve gururu kaybetmiş bir dünya. Kendilerini büyük medeniyetlerin soyundan geldiklerini iddia eden pek çok yönetici, kim daha hızlı ve boyun eğerek emirlere uyacak diye yarışıyorlar.

Ancak henüz pes etmemiş olanlar da var. İran bunlardan biri. O çağdaş dünyanın anladığı dile konuşuyor — güç dilini. Eğer kimse yöntemlerinden hoşlanmıyorsa kendisine şu soruyu sormalıdır: Başka yöntemler işe yarıyor mu, ki hepsini denemişsin?

Orta Doğu yeni hainlere, yeni sömürgecilerle ittifaklara değil, egemenliğin yeniden kazanılmasına, halklarını korumaya ve korku değil çıkarlar temelinde gerçek siyaset yapılmasına ihtiyaç duyuyor.

Bazıları yeni emperyalizmlerin ayakkabılarını öpmeye devam ederken, diğerleri güçlü ve net konuşmayı öğreniyor — böylece kendileri duyulsun.

Bu sadece siyasi bir mücadele değil. Aynı zamanda ruhsal bir mücadeledir. Ya inancımıza, samimiyetimize, kardeşliğimize ve onura döneriz ya da “küresel düzen”e hizmet edenler tarafından eziliriz. Bizim ihtiyacımız olan şey İsrail yanlısı yalakalar değil, doğruyu söyleyen, zalime boyun eğmeyen, zulüm karşısında adaleti dile getiren liderlerdir. Böyle liderler ortaya çıkana kadar bu sorumluluk bizlerin üzerindedir. Her birimiz bu Ümmet’in bir halkasıyız. Ya onu yükseltiriz ya da düşüşüne ortak oluruz.

Ey Allah! Zorbaları alçalt, samimi olanları ön plana çıkar ve Muhammed (s.a.v.) Ümmetini dirilt. Amin!

Sycophancy në vend të solidaritetit

Sot ne kemi qenë dëshmitar të një scene të merituar për faqet më të errët të historisë islame. Irani ka goditur bazën ushtarake amerikane Al-Udeid në Katar – një simbol i pranisë okupuese të SHBA-së në zemrën e botës myslimane. Ky ngjarje, si letrë lakmusi, ka hedhur dritë mbi pozitat reale të regjimeve në rajon. Në vend që të mbeten të heshtur, shumica e shteteve arabe nxituan të dënonin jo krimele e sionistëve, jo vrasjet masive të fëmijëve në Palestinë, por pikërisht sulmin ndaj bazës së pushtuesit!

Bahreyni, Siriia, Jordania, Arabia Saudite, EAE-të dhe perfshirë Azerbajxhani – të gjithë ranë në radhë për të shprehur besnikërinë e tyre jo për Allah dhe Ummen, por përashingtonin dhe Tel Avivin. Këto regjime, duke harruar nderin dhe dininë, i tradhtonin vëllezërit dhe motrat e tyre vetëm për të pëlqyer ata që çdo ditë derdhin gjakun e myslimanëve. "Dhe mos përkulen drejt atyre që bëjnë padrejtësi, përndryshe ju do t'i prekë zjarri". (Kur'an, 11:113).

Sa poshtë kanë rënë ju, pasardhësit e fisave të mëdhenj! Paraardhësit tuaj udhëhoqën betejat e Badrit dhe Jarmukes, ndërsa ju sot jeni shërbyes të bazave ushtarake të huaja. Duart tuaja duhet të ishin ngritur në lutje për GAZEN, ushtëritë tuaja duhet të qëndronin në mbrojtje të Ummes, e gojat tuaja duhet të flisnin mallkimet për të shtypurit. Por në vend të kësaj, ju të gjithë bashkërisht dënoni një përpjekje rezistence. Ju nuk thamë asnjë fjalë kur raketa amerikane bombarduan Jemenin. Mbërritët qëndruat të heshtur kur Izraeli fshiu me tokë të gjitha lagjet në GAZË. Por ju folët – po, saktë! – kur dikush u bë guximtar të prekë zotin tuaj.

Në botën moderne, ku marrëdhëniet ndërkombëtare po bëhen gjithnjë e më shumë interesash sesa parime, bëhet sidomos e dukshme degradimi moral dhe politik i disa shteteve. Më së shumti ky është i dukshëm në vendet e Lindjes së Mesme, ku shumë regjime arabe që pretendojnë të jenë udhëheqëse të rajonit, demonstrojnë plotësisht mungesë suveriniteti, pavarësie dhe madje edhe të dinisë elementare.

Pas sulmit raketic të Iranit ndaj bazës amerikane Al-Udeid në Katar, pothuajse të gjitha shtetet arabe të rajonit – përveç Omanit – dhanë reagime me dënim të kësaj akte. Megjithatë, kjo reagim shkakton jo vetëm mospajtim, por edhe zhgënjim të thellë dhe trimërim. Sepse pikërisht këto vende, të cilat sot flasin shumë për "suverenitetin" dhe "paprekshmërinë", kanë humbur që më parë pavarësinë e tyre, duke u bërë instrumente në dorë të interesave perëndimore dhe izraelite.

Katar, për shembull, ka ruajtur për një kohë të caktuar fleksibilitet në politikën e saj të jashtme. Ai ka mbështetur dialogun me forcë të ndryshme, përfshirë HAMAS-in, Talibanin etj., gjë që i lejoi të jetë një mesatar në konfliktet komplekse. Por edhe ai, megjithë këtë autonomi, mbetet i varur nga SHBA, sepse në territorin e tij ndodhet njëra nga bazat më të mëdha ushtarake të Uashingtonit – Al-Udeid.

Të tjerat shtete arabe – Arabia Saudite, Bahreyni, Kuweiti, Siriia, Emiratet e Bashkuara Arabe, Jordania – janë prej kohësh të integruara në sistemet e influencës amerikane apo izraelite. Politika e tyre e jashtme është vazhdimësi e interesave të patronëve të tyre, jo objektivave kombëtare. Prandaj, reagimet e tyre ndaj sulmit të Iranit duken dyfytyrë dhe parastrate. Ata nuk dënojnë shkatërrimin e GAZEs, nuk flasin për të drejtat e palestinezëve, nuk protestojnë kundër okupimit, por janë të gatshëm të japin deklarata të ashpra për një sulm ndaj një baze amerikane. Kjo nuk është mbrojtja e suverenitetit – është një fars politike, ku secili lojtar luan rolin e vet për konsum brenda vendit.

Irani mbetet shteti i vetëm në rajon që nuk i ka lëshuar kokën para Perëndimit. Ai ka ruajtur suverenitetin real, ka një politikë të pavarur të jashtme dhe është i aftë të veçoje vetëm. Prandaj, sulmi i Teheranit ndaj një objektivi ushtarak amerikan ishte simbolik – një shenjë se jo të gjithë në rajon janë të gatshëm të durojnë të turpëruarit dhe presionin kolonial.

Në mes të kësaj, shtetet e tjera arabe, në vend që të merren me zgjidhjen e problemeve të popujve të tyre – varfëria, papunësia, thyerja sociale – më shumë preferojnë të lobojnë interesat e Izraelit dhe SHBA-së, të nënshkruajnë marrëveshje të dyshimtë dhe të marrin pjesë në koalicione kundër Iranit.

Me interes, Siriia, e cila vetë ka përjetuar një dekadë luftërash dhe shkatërrimesh, dënoi sulmin e Iranit në Al-Udeid. Arsyeja mund të kuptohet: Damasku, që lidhet ngushtë me Teheranin, nuk mund të mbështeste hapur një sulm ndaj një mikuti. Megjithatë, deklarata u bë me një kusht të fshehtë se siguria e Gjirit Persik është e rëndësishme për Sirinë – mundësisht për të mos nxjerrë marrëdhëniet me shtetet arabe të tjera. Kjo e thekson edhe njëherë se sa e thyeshme dhe artificiale është sistemi i marrëdhënieve ndërkombëtare në Lindjen e Mesme. Nuk ka miq të qartë dhe armiq – ka vetëm aleatë të përkohshëm për të mbijetuar dhe përfitim.

Një sinjal tjetër i tmerrshëm është informacioni mbi mundësinë e përdorimit të hapësirës ajrore të Azerbajxhanit nga avionët luftarak izraelitë për të goditur Iranin. Nëse kjo do të konfirmon, do të do të thotë se Bakuu ka ngritur zyrtarisht në anën e Tel Avivit në politikën e presionit ndaj Teheranit. Një lëvizje e tillë mund të ndikojë seriozisht në marrëdhëniet e Azerbajxhanit me shtetet e tjera myslimane dhe veçanërisht me Turqinë, e cila gjithashtu pozicionon veten si mbrojtëse e interesave të azerbajxhanëve të Nagornog-Karabakut, por vetëm ka qasje të paqarta ndaj pyetjeve të Palestinës dhe Iranit.

Reagimi i Jordaniës meriton veçmas vëmendje. Kjo shtet, faktikisht nën ndikimin e Izraelit dhe SHBA-së, në një çast vendosi të njoftojë për veten si lojtar i pavarur. Por dënimi i saj ndaj Iranit – nuk është më shumë se një teatër i një aktori. Politika e saj e jashtme – është shërbim dhe frikë. Ajo nuk merr vendime, ajo ndjek urdhërat. Nëse Jordania do të donte të ndihmonte popujt e saj të afërt, ajo do të ishte ngritur kundër bllokades së GAZEs, kundër zgjerimit të vendbanimeve okupuese, kundër vrasjeve sistematike të palestinezëve. Por në vend të kësaj, ajo zgjedh rrugën e lehtë – ta lëshojë kokën para patronëve të saj dhe t'i dënojë ata që nuk frikësohen të flasin të vërtetën.

Me drejtësi, askush nuk e mbrojt përdorimin e forcës ushtarake si mjet për arritjen e qëllimeve. Por në një botë ku të drejtat ndërkombëtare janë hedhur në koshin e plehrave, ku OKB-ja nuk mund të ndalojë vrasjet masive në GAZË, ku asnjë shtet nuk ka guxim të marrë masa reale kundër Izraelit – gjuha e forcës bëhet e vetmja e disponueshme. Irani e di këtë. Ai nuk synon eskalimin për të eskaluar. Ai i përgjigjet kishkirtjeve të vazhdueshme, vrasjeve të komandantëve të tij, sanksioneve ekonomike, presionit të fuqive globale. Veprimet e tij – nuk janë agresion, por reagim ndaj presionit që ka zgjatur për vite.

Bota arabe sot – është një botë e copëtuar, e kontrolluar, në të cilën pakëna kanë mbijetuar ndjenjat e nderit dhe përgjegjësisë historike. Shumë sundues, të cilët quajnë veten pasardhës të civilizimeve të mëdha, sot garojnë se kush do të jetë më i shpejtë dhe më i shërbëtor për t'u përputhur me urdhërat e patronëve të tyre. "Dhe mos përkulen drejt atyre që bëjnë padrejtësi, përndryshe ju do t'i prekë zjarri". (Kurani, 11:113).

Por ka edhe ata që nuk kanë dorëzuar ende. Irani është njëri nga të vetëm. Ai flisni gjuhën që kjo botë e kupton – gjuhën e forcës. Dhe nëse dikush nuk i pëlqen metodat e tij, le të pyes veten: cilat metoda punojnë, kur ke provuar të gjitha të tjerat?

Lindja e Mesme ka nevojë jo për tradhtarë të rinj, jo për aleatë me kolonizatorët, por për rivitalizimin e suverenitetit, mbrojtjen e popujve të saj, për një politikë reale të themeluar në interesa, jo në frikë. Dhe derisa të tjerë do të lëshojnë koka përpara imperieve të reja, të tjerët do të mësojnë të flasin me zë të fortë dhe të qartë – për të dëgjuar.

Kjo nuk është thjesht një betejë politike. Është një betejë spirituale. Ose ne do të kthehemi te feja jonë, te sinqeriteti, te vëllëria, te nderi – ose ne do të shihemi nga ata që shërbejnë "rendit global", duke thënë se jemi myslimanë. Ne nuk kemi nevojë për shërbyes që shërbejnë sionistëve, kemi nevojë për liderë që ndjekin Të Vërtetën, që nuk frikësohen nga e keqja, që flasin fjalën e drejtësi para tiranisë. Dhe derisa ata të mos shfaqen, përgjegjësia – është mbi ne. Secili nga ne – është një lidhje e kësaj Ummeh. Ose ne do ta ngrisim atë, ose do të bëhemi pjesë e rënies së saj.

O Zot, ul moçalin e tiranëve, nxirr në skenë ata të sinqertë dhe ringjall Ummen e Muhamedit ﷺ. Amen!