Почему погоня за мирским подобна питью морской воды?

Why is the pursuit of the mundane like drinking seawater? / Dünyevi olanı kovalamak neden deniz suyunun içilmesi gibidir? / Pse ndjekja e kësaj bote është si pirja e ujit të detit?

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Пророк ‘Иса ибн Марьям (мир ему) сказал: «Желающий этого мира (тот, кто гонится за мирскими благами) подобен тому, кто пьёт морскую воду: чем больше он пьёт, тем сильнее испытывает жажду и это будет продолжаться до тех пор, пока она его не убьёт». См. “Маусу'ат“ Ибн Аби ад-Дунья, 5/152.

Это изречение раскрывает суть отношения к дунье — к этому временному, обманчивому миру — и указывает на опасности, которые подстерегают тех, кто сделал его целью своей жизни. Мирские желания, такие как богатство, власть, слава и наслаждения, обладают одной особенностью: они никогда не удовлетворяются полностью. Человек, гонящийся за материальными благами, часто оказывается в бесконечном цикле потребления. Он достигает одной цели, но тут же видит новую, ещё более привлекательную. Это напоминает человека, который пытается утолить жажду морской водой. Соль морской воды только усиливает жажду, и человек, продолжая пить, медленно приближается к своему концу.

Морская вода кажется освежающей, особенно в часы сильной жажды. Человек, стоящий посреди пустыни или под палящим солнцем, может быть готов броситься к морю, чтобы утолить свою жажду. Но, вкусив её, он обнаруживает: она не только не утоляет, а, напротив, усиливает страдания. Солёность воды вызывает обезвоживание, нарушает баланс в организме и в конце концов может привести к смерти. Такова и дунья — она обманчива.

Поначалу богатство, слава, наслаждения, успех в мирских делах кажутся желанными и даже необходимыми. Однако человек, который посвящает этому свою жизнь, неизбежно попадает в ловушку: чем больше у него есть, тем больше он хочет. Стремление к дунье — как неутолимая жажда, которая истощает душу, убивает её привязанностью к временным и иллюзорным вещам. Пророк Мухаммад ﷺ сказал: «Если бы у сына Адама было две долины, полные золота, он пожелал бы третью. Ничто не наполнит чрево сына Адама, кроме праха (могильной земли)». (Сахих аль-Бухари). Этот хадис полностью перекликается со словами ‘Исы (мир ему): человек не насыщается мирским. Когда деньги становятся целью, они перестают быть средством. Когда удовольствия становятся религией, душа становится рабом страстей. Сердце, поглощённое дуньей, утрачивает способность видеть вечность, видеть Аллаха, видеть Истину.

Человеку может казаться, что он будет жить вечно. Современная культура — реклама, индустрия красоты, мода, фитнес, технологии — все внушают идею бесконечной молодости, успеха и радости. Но смерть разрушает эту иллюзию. И чем больше человек привязан к дунье, тем тяжелее ему расставаться с ней. Пророк Мухаммад ﷺ наставлял нас: «Будьте в этом мире словно странники или путники, проходящие мимо». (Сахих аль-Бухари). Этот мир — это временная остановка, временное пристанище. Наша душа здесь как гость, которому суждено отправиться дальше. Но тот, кто обустраивает гостиницу так, будто она вечный дворец, тот в момент смерти испытает величайшее потрясение.

Мусульманин — это тот, кто не просто знает Истину, но живёт согласно ей. Оторваться от дуньи — не значит уйти в лес, отказаться от семьи и работы. Это значит: не позволять дунье войти в сердце. Это значит: использовать дунью, чтобы угодить Аллаху, а не поклоняться ей. Умар ибн аль-Хаттаб (да будет доволен им Аллах) говорил: «Если мир придёт к тебе, пусть он будет в твоих руках, но не в твоём сердце». Работа, торговля, богатство, семья, статус — это средства, а не цели. Истинная цель — довольство Аллаха. Сердце мусульманина должно быть связано с Ахиратом, а не с витринами мира. Только тогда душа будет свободна.

Сегодня мы наблюдаем трагедию: большая часть мусульман погружена в дунью. Умма, которая когда-то несла свет знаний, справедливости и духовной силы, сегодня тонет в потребительстве, гордыне, показухе, национализме, фракционности. Откуда это? Потому что сердца связались с дуньей. Потому что мы забыли слова ‘Исы, забыли Коран, забыли Судный День. Мы стали рабами экранов, брендов, лайков и материального престижа. И как больной, пьющий морскую воду, мы всё сильнее увядаем — духовно, политически, нравственно.

Слова пророка ‘Исы (мир ему) — это не просто метафора. Это зеркало, в которое мы должны смотреть каждый день. Спасение от этой «жажды» только в одном: в поминании Аллаха, в искреннем поклонении, в стремлении к вечности, в покаянии и в умеренности. Только та душа, которая наполняется светом веры, будет насыщена. Только тот, кто пьёт из источника Таухида, утолит свою жажду. «Поистине, в поминании Аллаха обретают покой сердца». (Сура ар-Ра’д, 13:28).

Пусть Аллах очистит наши сердца от любви к дунье, укрепит нас на пути к Ахирату, и сделает нас из тех, кто живёт ради Него, и умрёт с упованием на Его милость. Пусть наши сердца будут направлены к вечной жизни, а наши дела — к довольству Аллаха. Только тогда мы сможем избежать разрушительной жажды мирских благ и обрести истинное утоление душевной жажды. Аминь!

Why is the pursuit of the mundane like drinking seawater?

Praise be to Allah, Whom we praise and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

The Prophet ‘Isa ibn Maryam (peace be upon him) said: “Whoever desires this world (who chases worldly pleasures) is like one who drinks seawater: the more he drinks, the thirstier he becomes, and this will continue until it kills him.” (See "Mausu'at" by Ibn Abi ad-Dunya, 5/152).

This saying reveals the essence of the relationship with dunya—the temporary, deceptive world—and highlights the dangers that await those who make it the purpose of their lives. Worldly desires such as wealth, power, fame, and pleasures possess one key characteristic: they are never fully satisfied. A person chasing material wealth often finds themselves in an endless cycle of consumption. They achieve one goal only to see another, even more attractive one. This is akin to someone trying to quench their thirst with seawater. The salt in seawater only intensifies thirst, and the person, continuing to drink, slowly approaches their demise.

Seawater may seem refreshing, especially during moments of extreme thirst. A person standing in the middle of a desert or under the scorching sun might be tempted to rush to the sea to quench their thirst. But upon tasting it, they discover that it does not satisfy; instead, it worsens their suffering. The saltiness causes dehydration, disrupts the body's balance, and eventually leads to death. Such is dunya—it is deceitful.

At first, wealth, fame, pleasures, and worldly success seem desirable and even necessary. However, a person who dedicates their life to these pursuits inevitably falls into a trap: the more they have, the more they want. The pursuit of dunya is like an insatiable thirst that exhausts the soul, enslaving it to temporary and illusory things. The Prophet Muhammad ﷺ said: “If the son of Adam had two valleys filled with gold, he would desire a third. Nothing will fill the belly of the son of Adam except the dust (of the grave).” (Sahih al-Bukhari). This hadith perfectly aligns with the words of ‘Isa (peace be upon him): man cannot be satiated by worldly pleasures. When money becomes the goal, it ceases to be a means. When pleasures become one’s religion, the soul becomes enslaved to passions. A heart consumed by dunya loses its ability to see eternity, to see Allah, to see the Truth.

A person may think they will live forever. Modern culture—advertising, the beauty industry, fashion, fitness, technology—all promote the idea of eternal youth, success, and happiness. But death shatters this illusion. And the more attached a person is to dunya, the harder it is for them to part with it. The Prophet Muhammad ﷺ advised us: “Be in this world as if you were travelers or passersby.” (Sahih al-Bukhari). This world is a temporary stop, a fleeting abode. Our soul here is like a guest destined to move on. But those who furnish the inn as if it were an eternal palace will experience the greatest shock at the moment of death.

A Muslim is not just someone who knows the Truth but lives by it. To detach from dunya does not mean to retreat into the forest, abandoning family and work. It means not allowing dunya to enter the heart. It means using dunya to please Allah, not to worship it. Umar ibn al-Khattab (may Allah be pleased with him) said: “If the world comes to you, let it be in your hands, but not in your heart.” Work, trade, wealth, family, status—these are means, not ends. The true goal is Allah’s pleasure. A Muslim’s heart should be tied to the Hereafter, not the shop windows of this world. Only then will the soul be free.

Today, we witness a tragedy: much of the Muslim community is immersed in dunya. The Ummah that once carried the light of knowledge, justice, and spiritual strength now drowns in consumerism, pride, ostentation, nationalism, and factionalism. How did this happen? Because hearts became attached to dunya. Because we forgot the words of ‘Isa, forgot the Quran, forgot the Day of Judgment. We have become slaves to screens, brands, likes, and material prestige. And like a sick person drinking seawater, we wither more and more—spiritually, politically, morally.

The words of the Prophet ‘Isa (peace be upon him) are not just a metaphor. It is a mirror in which we must look every day. Salvation from this “thirst” lies in one thing: remembrance of Allah, sincere worship, striving for eternity, repentance, and moderation. Only the soul that is filled with the light of faith will find satisfaction. Only those who drink from the source of Tawhid will quench their thirst. “Indeed, in the remembrance of Allah do hearts find peace.” (Surah ar-Ra’d, 13:28).

May Allah purify our hearts from the love of dunya, strengthen us on the path to the Hereafter, and make us among those who live for Him and die hoping for His mercy. May our hearts be directed toward eternal life, and our deeds toward Allah’s pleasure. Only then will we escape the destructive thirst for worldly goods and find true satisfaction for the soul’s longing. Ameen!

Dünyevi olanı kovalamak neden deniz suyunun içilmesi gibidir?

Hamd, yalnızca Allah'a mahsustur; O'nu överiz ve yardımını dileriz. Günahlarımızdan ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah'tan sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz; kimi de sapıtmak için bırakırsa, onu kimse doğru yola getiremez. Tanrıdan başka ilah olmadığını ve Muhammed'in (s.a.v.) Allah'ın kulu ve elçisi olduğunu ikrar ederiz.

Hazreti İsa ibn Meryem (aleyhisselam), “Dünyayı isteyen kişi, deniz suyu içen kimseye benzer: Ne kadar içerse o kadar susar ve bu durum ölünceye kadar sürer” demiştir. Bkz. "Mausu'at" İbn Ebi'd-Dünya, 5/152.

Bu söz, dünya hayatına bakışımızın özünü ve onu yaşam amacı haline getirenlerin karşı karşıya kaldığı tehlikeleri ortaya koyar. Zenginlik, güç, şöhret ve zevk gibi dünyevi arzuların bir özelliği vardır: Asla tam olarak tatmin olmazlar. Maddi servet peşinde koşan bir insan genellikle bitmek bilmeyen bir tüketim döngüsüne girer. Bir hedefe ulaştığında, daha çekici bir başkasını görür. Bu, deniz suyuyla susuzluğunu gidermeye çalışan bir kimseye benzer. Deniz suyundaki tuz susuzluğu artırır ve kişi devam ettikçe yavaşça sonuna yaklaşır.

Deniz suyu, özellikle aşırı susuzluk anlarında canlandırıcı görünebilir. Çölün ortasında veya yakıcı güneş altında duran bir insan, susuzluğunu gidermek için denize koşabilir. Ancak tadına baktığında, onun susuzluğu gidermediğini, aksine acısını artırdığını fark eder. Tuzlu su organizmadaki dengesizliğe neden olur ve sonunda ölüme yol açabilir. İşte dünya da böyledir—aldatıcıdır.

Başlangıçta servet, şöhret, zevkler ve dünyevi başarılar cazip ve hatta gerekli görünebilir. Ancak tüm hayatını buna adayan bir insan kaçınılmaz olarak bir tuzağa düşer: Daha fazlasına sahip oldukça daha fazlasını ister. Dünyaya olan tutku, sonsuz bir susuzluk gibidir; ruhu tükenir, geçici ve yanıltıcı şeylerin kölesi olur. Peygamber Efendimiz Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “Eğer Âdem oğlunun iki altın dolu vadisi olsa, üçüncü bir vadi daha isterdi. Hiçbir şey Âdem oğlunun karınını toprak (mezar toprağı) dışında doyuramaz.” (Sahih al-Buhari). Bu hadis, İsa'nın (aleyhisselam) sözleriyle tamamen uyumludur: İnsan dünyevi hazlardan doymaz. Para amaç olduğunda araç olmaktan çıkar. Zevkler din haline geldiğinde, ruh arzuların esiri olur. Dünyaya takılıp kalan bir kalp ebediyeti, Allah'ı ve Hakikati göremez.

Bir insan sonsuza kadar yaşayacakmış gibi düşünebilir. Modern kültür—reklamlar, güzellik endüstrisi, moda, fitness, teknoloji—bütün bunlar hep gençliğin, başarının ve mutluluğun ebediliği fikrini teşvik eder. Fakat ölüm bu yanılgıyı dağıtır. Ve insan ne kadar dünyaya bağlıysa, ondan ayrılmak o kadar zor olur. Peygamber Efendimiz Muhammed (s.a.v.), “Bu dünyada sanki yolcu veya geçici bir misafir gibi olun” demiştir. (Sahih al-Buhari). Bu dünya, geçici bir mola, kısa süreli bir konaklamadır. Ruhumuz burada, ileri gitmek üzere bir misafirdir. Ancak biri handaki odaları ebedi saraylar gibi düzenleyecek olursa, ölüm anında en büyük şokla karşılaşır.

Müslüman, sadece hakikat bilen değil, aynı zamanda ona göre yaşayan kişidir. Dünyadan uzaklaşmak demek, ormana çekilip aileyi ve işi bırakmak değildir. Bu, dünyanın kalbe girmesine izin vermemektir. Dünya, Allah'ı razı etmek için kullanılmalıdır, tapınma aracı olmamalıdır. Ömer bin Hattab (Allah ondan razı olsun), “Eğer dünya senin yanına gelirse, onu ellerinde tut ama kalbinde taşırma” demiştir. İş, ticaret, servet, aile, statü—bunlar araçlardır, amaç değiller. Gerçek amaç, Allah'ın rızasıdır. Müslümanın kalbi ahiretle meşgul olmalı, dünyevi vitrinlerle değil. Sadece o zaman ruh serbest kalır.

Bugün üzücü bir tablo görüyoruz: Müslüman toplumun büyük kısmı dünyaya gömülmüş durumda. Bir zamanlar bilgi, adalet ve manevi güçlerin ışığını taşıyan ümmet, bugün tüketim, gurur, gösteriş, milliyetçilik ve bölünmüşlük içinde boğuluyor. Bunun sebebi nedir? Çünkü kalpler dünyaya bağlandı. Çünkü İsa'nın sözlerini, Kuran'ı, Kıyamet Günü'nü unuttuk. Ekranlara, markalara, beğenilere ve maddi prestijlere kul oldum. Deniz suyu içen hasta gibi, biz de manevi, siyasi ve ahlaki yönden giderek soluyoruz.

İsa'nın (aleyhisselam) sözleri sadece bir metafor değildir. Her gün bakmamız gereken bir aynadır. Bu "susuzluktan" kurtuluş tek bir şeye bağlıdır: Allah'ı anmak, samimi ibadet, ebediyete yönelmek, tövbe ve ölçülü olmak. Sadece iman nuruyla dolan ruh tatmin olacaktır. Yalnızca tevhid kaynağını içen susuzluğu giderebilir. “Şüphesiz Allah’ı anmak kalpleri huzura kavuşturur.” (Rad suresi, 13:28).

Allah kalplerimizi dünyaya karşı duyulan sevgiden arıtsın, ahiret yolunda bizi güçlendirsin ve O’nun için yaşayan ve rahmetini umarak ölen kişilerden yapmasını dileriz. Kalplerimizin ebedi yaşama yönelmesini ve amellerimizin Allah'ın rızasına ulaşmasını dileriz. Sadece bu şekilde dünya mallarının tahrip edici susuzluğundan kurtulabilir ve ruhumuzun gerçek ihtiyaçlarını giderebiliriz. Amin!

Pse ndjekja e kësaj bote është si pirja e ujit të detit?

Lavdi i përket vetëm Allahut, Ne e lavdërojmë dhe nga Tij kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim në Allah nga mëkatet dhe veprimet e keqija të frymës sonë. Kushdo që Allah e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushdo që ai lë pa udhëhequr, askush nuk mund ta çojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahit të Vetmit, dhe dëshmojmë se Muhammedi është rob dhe i dërguari i Tij.

Profeti Isa bin Maryam (paqe mbi të) tha: "Kushdo që dëshiron këtë botë (ai që gjimon pas gjërave botërore) është si një që pi ujë deti: sa më shumë të pijë, aq më shumë urryen dhe kjo vazhdon derisa të vdesë." Shiko "Mausu'at" Ibn Abi ad-Dunya, 5/152.

Ky thënie zbulon thelbin e marrëdhënieve me duniën – botën kohore dhe mashtruese – dhe tregon rreziqet që presin ata që e bëjnë atë qëllimin e jetës së tyre. Dëshirat botërore, si pasuria, fuqia, fama dhe kënaqësitë, kanë një karakteristikë të veçantë: nuk janë kurrë të plotësisht të kënaqura. Një person që gjimon pas pasurisë materiale shpesh bien në një cikël të pafund të konsumit. Ai arrin një qëllim, por menjëherë shikon një tjetër, edhe më tërheqës. Kjo ngjan me dikë që përpiqet të stërvitë urinën duke pirë ujë deti. Kripa në ujë deti vetëm e rrit urinën, dhe personi, duke vazhduar të pijë, ngadalë afrohet fundit.

Uji i detit mund të duket freskues, veçanërisht në orët kur uria është e fortë. Një person që qëndron në mes të shkretëtirës ose nën diellin e djegshëm mund të ketë dëshirën të hidhet në det për të stërvitur urinën. Por, sapo të shijojë, ai zbulon se jo vetëm se nuk e stërvit, por e rrit edhe vuajtjen. Kripa në ujë shkakton dehidratim, prish ekuilibrin në trup dhe në fund mund të çojë në vdekje. Kështu është edhe duni – ajo është mashtruese.

Fillimisht, pasuria, fama, kënaqësitë dhe suksesi në punimet botërore mund të duken të dëshirueshme dhe madje të nevojshme. Megjithatë, personi që i dedikon jetën për këto gjera padyshim bien në një kurth: sa më shumë të ketë, aq më shumë dëshiron. Drejtimi drejt duniës është si një urie e pakënaqshme që e nxjerr frymën, duke e bërë atë të bjerë në varësi nga gjërat kohore dhe iluzive. Profeti Muhammedi ﷺ tha: "Nëse bija e Ademit kishte dy lugina të mbushura me ar, do të dëshironte një të tretë. Asgjë nuk do të mbush stomakun e bijës së Ademit përveç dhe tokës (tokës së varrit)." (Sahih al-Bukhari). Ky hadith përputhet plotësisht me fjalët e Isait (paqe mbi të): njeriu nuk mund të jetë i kënaqur nga kënaqësitë botërore. Kur para bëhet qëllim, ajo nuk është më një mjet. Kur kënaqësitë bëhen fe, fryma bëhet rob i këmbënguljeve. Zemra e mbingarkuar me duni humbet aftësinë për të parë përgjithësinë, për të parë Allahun, për të parë Vërtetën.

Një person mund të mendojë se do të jetë përgjithmonë i gjallë. Kultura moderne – reklamat, industritë e bukurisë, moda, fitnesi, teknologjia – e gjithë kjo promovon ideën e rinisë të pafund, suksesit dhe lumturisë. Por vdekja shkatërron këtë iluzion. Dhe sa më shumë që një person është i lidhur me duni, aq më e vështirë është për ta lënë atë. Profeti Muhammedi ﷺ na këshillonte: "Jeni në këtë botë si udhëtarë ose kalues." (Sahih al-Bukhari). Kjo botë është një ndalim kohore, një vend pushimi i përkohshëm. Fryma jonë këtu është si një mysafir që ka për të udhëtuar më tej. Por ai që e pajis hotelin sikur është një pallat i përjetshëm, në momentin e vdekjes do të përjetojë goditjen më të madhe.

Muslimani është ai që jo vetëm e njeh Vërtetën, por edhe jeta sipas saj. Të largohesh nga duni nuk do të thotë të shkosh në pyll, duke refuzuar familjen dhe punën. Kjo do të thotë të mos lejosh duniën të hyjë në zemër. Kjo do të thotë të përdorësh duniën për t'u pëlqyer Allahut, jo për t'u adhuruar atë. Omar bin al-Hattab (Allahu të jetë i kënaqur me të) tha: "Nëse bota vjen tek ti, le të jetë në duart e tua, por jo në zemrën tënde." Puna, tregtia, pasuria, familia, statusi – këto janë mjete, jo qëllime. Qëllimi i vërtetë është kënaqësia e Allahut. Zemra e muslimanit duhet të lidhet me Jetën e Përhershme, jo me vitrinat e botës. Vetëm atëherë zemra do të jetë e lirë.

Sot shohim një tragedji: pjesa më e madhe e komunitetit musliman është i mermer me duni. Umma që dikur përhapte dritën e njohurive, drejtësisë dhe forcës spirituale, sot po mbytet në konsumizëm, krenari, shfaqje, nacionalizëm dhe fraksionizëm. Prej ku vjen kjo? Sepse zemrat u lidhën me duni. Sepse haruam fjalët e Isait, haruam Kuranin, haruam Ditën e Gjykimit. Bëhëm rob ekranesh, markash, pëlqimeve dhe prestigjit material. Dhe si një pacient që pi ujë deti, ne po zhdukemi – shpirtërisht, politikisht, moralisht.

Fjalët e profetit Isait (paqe mbi të) nuk janë vetëm një metaforë. Kjo është një pasqyrë në të cilën duhet të shikojmë çdo ditë. Shpëtimi nga kjo "urie" është në një gjë: në kujtesën e Allahut, në adhurimin e sinqertë, në drejtimin drejt përgjithësisë, në të metejnë dhe në moderim. Vetëm ajo zemër që mbushet me dritën e besimit do të jetë e kënaqur. Vetëm ai që pi nga burimi i Tevhidit do të stërvitë urinën e tij. “Me të vërtetë, në kujtesën e Allahut zemrat gjejnë qetësi.” (Sureja ar-Ra’d, 13:28).

Të bëjë Allah që të pastrojë zemrat tona nga dashuria për duni, të na forcojë në rrugën drejt Jetës së Përhershme dhe të na bëjë nga ata që jetojnë për Ty dhe vdesin me shpresën për mëshirën Tënde. Të jenë zemrat tona të drejtuara drejt jetës së përjetshme dhe veprimet tona drejt kënaqësisë së Allahut. Vetëm atëherë ne mund të shmangen nga uria shkatërruese për mallrat botërore dhe të gjejmë kënaqësinë e vërtetë të zemrës. Ameen!