Почему наша жизнь не терпит пустоты...

Why our life does not tolerate emptiness... / Hayatımız neden boşluğa tahammül etmiyor... / Pse jeta jonë nuk toleron zbrazëtinë...

Всевышний Аллах сотворил этот мир с совершенным порядком. В нём нет ничего хаотичного или лишнего. Всё имеет своё место, цель и смысл. Одним из основных духовных законов мироздания является то, что жизнь не терпит пустоты. Любое оставленное место будет кем-то или чем-то занято. Это касается не только физического мира, но и мира духовного, социального, политического и идеологического. Сегодня мусульманский мир испытывает упадок, унижение и потерю авторитета. Мусульмане задаются вопросом: как мы дошли до этого? Как так вышло, что мы, когда-то господствующие и уважаемые, сегодня стали подчинёнными, слабохарактерными и управляемыми? Ответ на этот вопрос — прост, но многим он кажется непостижимым по своей очевидности: мы оставили Шариат — а значит, освободили место для куфра (неверия)...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Мусульмане ломают голову: как же так случилось, как мы поменялись местами с неверными? Раньше мы были бесстрашными, а неверные боялись мусульман до такой степени, что Америка в период правления Джорджа Вашингтона платила джизью мусульманам (да, представьте, был такой период в истории), а король Англии смиренно просил у правителя Андалусии позволить его детям учиться в университетах мусульман и подписывал обращение: "Ваш покорный слуга". Все эти моменты достоверны и зафиксированы в исторических документах.

Но как же случилось, что наши роли поменялись, и теперь они диктуют нам правила жизни? И это касается почти всех исламских стран, начиная с Саудии, Сирии... и заканчивая Пакистаном — везде кафиры обозначают своё присутствие, а правители, ничтожно дрожащие, действуют с оглядкой на неверных. На самом деле, ответ универсален и очень прост. Именно из-за его простоты у многих мусульман он не укладывается в голове, и они никак не могут осознать и принять этот ответ.

Аллах так создал этот мир, что он не терпит пустоты. Наша жизнь — это не пустое место, она обязательно будет чем-то заполнена. По Закону нашего Творца наша жизнь на 100% должна быть заполнена Шариатом (сводом Законов Аллаха). И если дело обстоит так — то всё в порядке, нам не о чем беспокоиться: все творения будут бояться, почитать и уважать нас. И мы будем хозяевами, а другие будут подчиняться нам. Сказал аль-Фудайль ибн ‘Ийад: «Поистине, творения почитают тебя в той мере, в какой ты чтишь Аллаха». «Хильят-уль-аулияъ» (8/110) Абу Ну’айма. Также сказал шейх Ибн аль-Каййим: «Кто боится Аллаха — боится его каждая вещь, а кто не боится Аллаха — он боится каждой вещи». «Бадаи’ аль-фауаид», 2/470.

Когда мусульмане оставляют что-то из Шариата Аллаха, образуется пустота, и эту пустоту тут же заполняет куфр. Чем больше оставляем из Шариата Аллаха, тем больше куфр проникает в нашу жизнь. А чем больше куфра в нашей жизни, тем больше мы теряем своё величие — пока в конце концов, в один совсем не прекрасный момент, куфр перевешивает Шариат в нашей жизни. И вот с этого катастрофического момента кафиры начинают контролировать нашу жизнь и диктовать свои условия. А почему бы и нет? Ведь мы сами предоставили им такую ошеломляющую возможность.

Есть страны на земле, называющие себя исламскими, где Шариата нет совсем — там безраздельно правит куфр, это Албания... Есть страны, где сохранили Шариат на 20% — здесь тоже правит куфр, но хоть немного, но вынужден считаться с мнением мусульман, это Турция... Есть страны, на 50% лишившиеся Шариата — здесь куфр также правит, но с большой оглядкой на мусульман, это Малайзия и Индонезия... Чем больше Шариата, тем больше величия у мусульман и тем больше страха в сердцах неверных. И чем меньше Шариата — тем наглее действуют кафиры, а мусульмане живут униженными...

Это назидание напоминает нам об одном глубоком духовном и историческом законе: ничто не остаётся пустым — особенно сердца, общества и государства. Если там нет ислама, туда обязательно войдёт что-то иное — и это иное станет нам врагом. Мы часто ищем причины нашего упадка в политике, экономике, технологиях или дипломатии. Но всё это — внешние проявления внутренней болезни. Главная болезнь — отсутствие полного следования Шариату Аллаха. История показывает: как только мусульмане отходили от ислама — их побеждали. Как только они возвращались к Исламу — к их ногам ложился мир.

Когда мы говорим «Шариат», мы имеем в виду не только уголовный кодекс или судебную систему. Мы говорим о всестороннем образе жизни — в нём нравственность, экономика, образование, семейные отношения, права бедных, политика, ответственность правителя и обязательства общины. Это то, чем живёт и дышит мусульманское общество. И когда этого нет — туда входит не просто пустота, туда входит куфр, который формирует мышление, законы, нормы и даже наши мечты и страхи.

Сегодня мы видим мусульманские страны, где на уровне Конституции отрицается верховенство Аллаха. Где законы пишутся под диктовку ООН, МВФ или колониальных конституций. Где ислам сведен к ритуалам, а исламские ученые — к украшению «национальной идентичности». А затем мы удивляемся: почему унижения? Почему нас убивают, сажают, оккупируют, лишают голоса? Ответ очевиден: мы добровольно освободили место под куфр. Мы заменили исламскую логику — логикой Запада, исламскую цель — целью личного комфорта, исламский страх перед Аллахом — страхом перед санкциями, изоляцией и мнением «мирового сообщества».

Это напоминание — не только диагноз, но и путь к исцелению. Пока мы не начнём возвращать Шариат в свои жизни, семьи, общества и государства, мы будем жалкой тенью самих себя. Это не вопрос мечты — это вопрос выживания и достоинства. "Аллах не изменит положения народа, пока они не изменят самих себя". Сура ар-Ра‘д, 11.

Пусть же каждый мусульманин начнёт с себя: Заполни свою жизнь Шариатом — в намерениях, словах, поступках. Воспитывай детей в духе подчинения Аллаху, а не успеха в глазах людей. Поддерживай тех, кто призывает к Шариату — даже если их голос мал. И не бойся. Кто боится Аллаха — его боятся все. А кто не боится Аллаха — он боится всего...

Умма стоит перед выбором: продолжать жить в пустоте, наполненной чуждыми ценностями, или же вернуться к свету Шариата. Не на уровне лозунгов или внешнего благочестия, а на уровне системного, глубокого и искреннего следования воле Аллаха во всём. Каждый мусульманин, каждая семья, община, город и страна — могут начать этот путь уже сегодня, отказываясь от элементов куфра в своей жизни и возвращаясь к Шариату шаг за шагом. "Воистину, Аллах не меняет положение народа, пока они не изменят то, что в них самих." (Коран, 13:11). Путь один — возвращение к Шариату, к истинному Исламу, к подчинению Аллаху. И тогда вернётся и честь, и величие, и безопасность. Аминь!

Why our life does not tolerate emptiness...

Allah, the Most High, created this world with perfect order. There is nothing chaotic or superfluous in it. Everything has its place, purpose, and meaning. One of the fundamental spiritual laws of creation is that life does not tolerate emptiness. Any vacant space will be filled by someone or something. This applies not only to the physical world but also to the spiritual, social, political, and ideological realms. Today, the Muslim world is experiencing decline, humiliation, and a loss of authority. Muslims ask themselves: how did we get here? How did we, who were once dominant and respected, become subordinate, weak-willed, and controlled? The answer to this question is simple, yet for many, it seems incomprehensible due to its obviousness: we abandoned the Shariah — and thus, we left room for disbelief (kufr)...

Praise be to Allah, Whom we praise and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

Muslims are puzzled: how did this role reversal happen, where we swapped places with the disbelievers? Once, we were fearless, and the disbelievers feared us so much that America, during George Washington’s presidency, paid jizyah to Muslims (yes, such a period existed), and the King of England humbly requested permission from the ruler of Andalusia to allow his children to study in Muslim universities, signing his letters as "Your humble servant." All these moments are authentic and recorded in historical documents.

But how did it happen that our roles reversed, and now they dictate the rules of life to us? This concerns almost all Islamic countries, from Saudi Arabia and Syria to Pakistan — everywhere the disbelievers assert their presence, and rulers, trembling in fear, act with deference to them. In reality, the answer is universal and very simple. It is precisely because of its simplicity that many Muslims fail to grasp it, unable to comprehend or accept this truth.

Allah created this world in such a way that it cannot tolerate emptiness. Our life is not an empty space; it must be filled with something. According to the Law of our Creator, our life must be 100% filled with Shariah (the code of Allah’s laws). If this is the case, then everything is in order, and we have nothing to worry about: all creation will fear, respect, and honor us. We will be the masters, and others will submit to us. Al-Fudayl ibn ‘Iyad said: “Indeed, creation honors you to the extent that you honor Allah.” [Hilyat-ul-Awliya, 8/110] Also, Sheikh Ibn al-Qayyim said: “Whoever fears Allah, everything fears him; and whoever does not fear Allah, he fears everything.” [Bada’i al-Fawa’id, 2/470].

When Muslims abandon any part of Allah’s Shariah, a void is created, and that void is immediately filled by disbelief (kufr). The more we abandon Allah’s Shariah, the more kufr infiltrates our lives. And the more kufr enters our lives, the more we lose our greatness — until, at some catastrophic point, kufr outweighs Shariah in our lives. From that moment, the disbelievers begin to control our lives and impose their conditions. And why not? After all, we ourselves gave them this overwhelming opportunity.

There are countries on earth that call themselves Islamic but have no Shariah at all — there, kufr reigns supreme, as in Albania... There are countries where 20% of Shariah remains — here, too, kufr rules, though it must somewhat consider the opinion of Muslims, as in Turkey... There are countries that have lost 50% of Shariah — here, kufr also dominates, but with significant regard for Muslims, as in Malaysia and Indonesia... The more Shariah, the greater the dignity of Muslims and the greater the fear in the hearts of the disbelievers. And the less Shariah, the bolder the actions of the disbelievers, while Muslims live in humiliation...

This admonition reminds us of a profound spiritual and historical law: nothing remains empty — especially hearts, societies, and states. If Islam is absent, something else will inevitably enter — and that something becomes our enemy. We often look for the causes of our decline in politics, economics, technology, or diplomacy. But all of these are external manifestations of an internal disease. The main disease is the lack of complete adherence to Allah’s Shariah. History shows that whenever Muslims distanced themselves from Islam, they were defeated. Whenever they returned to Islam, the world fell at their feet.

When we speak of "Shariah," we mean not just the penal code or judicial system. We are talking about a comprehensive way of life — encompassing morality, economics, education, family relations, the rights of the poor, politics, the responsibility of rulers, and the obligations of the community. This is what sustains and breathes life into Muslim society. And when this is absent, it is not just emptiness that enters, but kufr, which shapes our thinking, laws, norms, and even our dreams and fears.

Today, we see Muslim countries where the Constitution denies the supremacy of Allah. Laws are written under the dictates of the UN, IMF, or colonial constitutions. Islam has been reduced to rituals, and Islamic scholars to mere ornaments of "national identity." Then we wonder: why the humiliation? Why are we being killed, imprisoned, occupied, and silenced? The answer is clear: we voluntarily cleared the space for kufr. We replaced Islamic logic with Western logic, the Islamic goal with personal comfort, and the Islamic fear of Allah with the fear of sanctions, isolation, and the opinion of the "international community."

This reminder is not just a diagnosis but also a path to healing. Until we begin restoring Shariah in our lives, families, communities, and states, we will remain a pitiful shadow of our former selves. This is not a matter of dreams — it is a matter of survival and dignity. "Allah will not change the condition of a people until they change what is within themselves." [Surah Ar-Ra'd, 11].

Let every Muslim start with themselves: Fill your life with Shariah — in intentions, words, and actions. Raise your children in submission to Allah, not in pursuit of worldly success. Support those who call to Shariah — even if their voice is small. And do not fear. Whoever fears Allah, all creation fears him. And whoever does not fear Allah, he fears everything...

The Ummah stands at a crossroads: to continue living in a void filled with alien values or to return to the light of Shariah. Not at the level of slogans or outward piety, but at the level of systematic, deep, and sincere adherence to Allah’s will in all matters. Every Muslim, every family, community, city, and country can begin this journey today, rejecting elements of kufr in their lives and returning to Shariah step by step. "Indeed, Allah will not change the condition of a people until they change what is within themselves." [Qur’an, 13:11]. The path is clear — a return to Shariah, to true Islam, to submission to Allah. And then honor, greatness, and security will return. Ameen!

Hayatımız neden boşluğa tahammül etmiyor...

Allah, yüce bir düzen içinde bu dünyayı yarattı. Bu dünyada hiçbir şey karmaşık ya da gereksiz değil. Her şeyin bir yeri, amacı ve anlamı var. Yaratılışın temel ruhani yasalarından biri de hayatın boşluğa tahammül etmemesidir. Boş kalan her yer birileri ya da bir şeyler tarafından doldurulur. Bu yalnızca fiziksel dünya için değil, aynı zamanda manevi, sosyal, siyasi ve ideolojik alanlar için de geçerlidir. Bugün Müslüman dünyası çöküş, aşağılanma ve otorite kaybı yaşıyor. Müslümanlar kendilerine şu soruyu sormaktadır: Nasıl buraya geldik? Eski zamanlarda egemen ve saygın olan bizler nasıl bağımlı, zayıf karakterli ve kontrol edilen hale geldik? Bu sorunun cevabı basit ama birçok insan için şaşırtıcı derecede açık: Şeriat’ı bıraktık — ve böylece inkar (küfür) için yer açtık...

Hamd olsun Allah’a ki O'nu överiz ve O'ndan yardım ve mağfiret dileriz. Bizler nefsimizin kötülüğünden ve kötü işlerimizden korunmak için Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse o kimse sapıtamaz, kimi de O yolundan çıkarırsa onu kimse doğru yola iletemez. Hiçbir ilah olmadığına ve Muhammed’in O’nun kulu ve elçisi olduğuna şahitlik ederiz.

Müslümanlar şu soruyu düşünüyor: Nasıldı ki bu roller tersine döndü ve inkarcılarla yer değiştirdik? Eskiden korkusuzduk ve inkarcılar bizi o kadar çok korkarlardı ki Amerika, George Washington döneminde Müslümanlara cizye ödemiştir (evet, tarihte böyle bir dönem vardı) ve İngiltere Kralı Endülüs hükümdarından çocuklarının Müslüman üniversitelerinde okumasına izin vermesi için mütevazı bir şekilde ricada bulunmuş ve mektuplarını "Sizin mütevazı hizmetkarınız" diye imzalamıştır. Tüm bu anlar güvenilir ve tarihi belgelerde kayıtlıdır.

Ama nasıl oldu da roller değişti de şimdi onlar bize yaşam kurallarını dayatıyor? Ve bu neredeyse tüm İslam ülkelerini kapsıyor, Suudi Arabistan’dan Suriye’ye ve Pakistan’a kadar — her yerde kâfirler varlığını hissettiriyor ve yöneticiler, korku içinde titreyerek onların isteklerine uygun davranıyor. Aslında, cevap evrensel ve çok basit. Tam da bu basitlik yüzünden birçok Müslüman bu gerçeği kavrayamıyor veya kabullenemiyor.

Allah bu dünyayı boşluğa tahammül etmeyecek şekilde yarattı. Hayatımız boş bir alan değildir; mutlaka bir şeylerle dolu olmalıdır. Yaratıcımızın kanununa göre hayatımız %100 oranında Şeriat (Allah’ın yasalarının bütünü) ile dolu olmalıdır. Eğer durum buysa, her şey yolundadır ve endişelenmemize gerek yoktur: tüm yaratılış bizi korkar, saygı gösterir ve onurlandırır. Biz efendiler oluruz ve diğerleri bize boyun eğer. El-Fudayl bin İyad şöyle demiştir: “Şüphesiz, yaratılış seni Allah’ı ne ölçüde yüceltirsen o ölçüde yüceltir.” [Hilyet-ül-Evliya, 8/110] Ayrıca Şeyh İbn Kayyim şöyle demiştir: “Kim Allah’tan korkarsa her şey ondan korkar; kim Allah’tan korkmazsa her şeyden korkar.” [Bada’i al-Fava'id, 2/470].

Müslümanlar Allah’ın Şeriat’ından bir şeyi bıraktıklarında bir boşluk oluşur ve bu boşluk hemen küfürle dolar. Allah’ın Şeriat’ından ne kadar fazla uzaklaşırsak, hayatımıza o kadar fazla küfür girer. Ve hayatımıza ne kadar fazla küfür girerse, o kadar fazla büyüklüğümüzü kaybederiz — ta ki bir felaket anında küfür, hayatımızda Şeriat’tan daha ağır basana kadar. İşte bu felaket anından itibaren kâfirler hayatımızı kontrol etmeye başlar ve şartlarını dayatır. Neden olmasın ki? Sonuçta biz kendimiz onlara bu ezici fırsatı verdik.

Dünyada kendilerini İslamî diye nitelendiren ancak hiç Şeriat bulunmayan ülkeler var — burada küfür tam anlamıyla egemenlik kurmuştur, örneğin Arnavutluk... Şeriat’ın %20 oranında kaldığı ülkeler var — burada da küfür hüküm sürmektedir, ancak Müslümanların görüşünü biraz dikkate almak zorundadır, örneğin Türkiye... Şeriat’ın %50 oranında kaybolduğu ülkeler var — burada da küfür egemenlik kurmaktadır, ancak Müslümanlar açısından önemli ölçüde dikkate alınmak zorundadır, örneğin Malezya ve Endonezya... Ne kadar fazla Şeriat varsa, Müslümanların o kadar fazla şeref ve büyüklüğü vardır ve inkarcıların kalplerinde o kadar fazla korku yerleşir. Ve ne kadar az Şeriat varsa, inkarcılar o kadar cesur davranır ve Müslümanlar aşağılanmış bir şekilde yaşarlar...

Bu öğüt bize derin bir manevi ve tarihi yasanın hatırlatmasını yapar: Hiçbir şey boş kalmaz — özellikle kalpler, toplumlar ve devletler. Eğer İslam yoksa, başka bir şey mutlaka girecektir — ve bu şey bizim düşmanımız haline gelecektir. Çöküşümüzün nedenlerini genellikle politika, ekonomi, teknoloji veya diplomasi gibi dışsal faktörlerde ararız. Ancak bunların hepsi içsel bir hastalığın dışarıdaki belirtileridir. Ana hastalık, Allah’ın Şeriat’ına tam olarak uymamaktır. Tarih göstermiştir ki Müslümanlar İslam’dan uzaklaştıklarında yenilgiye uğramışlardır. İslam’a döndüklerinde ise dünya ayaklarına serilmişlerdir.

“Şeriat” dediğimizde yalnızca ceza kanunu veya yargı sistemi kastetmiyoruz. Söz konusu olan kapsamlı bir yaşam tarzıdır — ahlak, ekonomi, eğitim, aile ilişkileri, fakirlerin hakları, siyaset, yöneticilerin sorumlulukları ve toplumun yükümlülükleri bundan ibarettir. Müslüman toplumun yaşamasını ve nefes almasını sağlayan odur. Ve eğer bu eksikse, boşlukla dolmaz; küfür girer ve düşüncelerimizi, yasalarımızı, normlarımızı hatta rüyalarımızı ve korkularımızı şekillendirir.

Bugün anayasalarında Allah’ın üstünlüğünü reddeden İslam ülkelerini görüyoruz. Yasalar BM, IMF veya sömürgeci anayasaların emriyle yazılıyor. İslam ritüellere indirgenmiş ve İslam alimleri “milli kimlik” süsüne çevrilmiştir. Ve sonra şaşırıyoruz: Neden aşağılanıyoruz? Neden öldürüyorlar, hapse atıyorlar, işgal ediyorlar, susturuyorlar? Cevap açık: Kendi irademizle küfür için yer açtık. İslam mantığını Batı mantığıyla, İslam hedefini kişisel rahatlıkla, Allah’tan korkmayı ise yaptırımlar, izolasyon ve “uluslararası toplum”un görüşüyle değiştirdik.

Bu hatırlatma yalnızca bir teşhis değil, aynı zamanda iyileşme yoludur. Şeriat’ı hayatlarımıza, ailelerimize, toplumumuza ve devletlerimize geri getirene kadar kendimizin soluk bir gölgesi olmaya devam edeceğiz. Bu hayaller meselesi değil — hayatta kalma ve haysiyet meselesidir. “Allah, insanların durumunu değiştirmez, ta ki onlar kendilerini değiştirene kadar.” [Sure Ar-Ra'd, 11].

Her Müslüman kendisiyle başlasın: Hayatını Şeriat ile doldur — niyetlerinde, sözlerinde, eylemlerinde. Çocuklarını Allah’a teslimiyete göre eğit, insanların gözünde başarıya göre değil. Şeriat’a çağıranları destekle — sesleri ne kadar küçük olursa olsun. Ve korkma. Allah’tan korkanı her şey korkar. Allah’tan korkmayan ise her şeyden korkar...

Ummet bir seçimle karşı karşıya: Yabancı değerlere dolu bir boşlukta yaşamaya devam etmek mi, yoksa Şeriat nuruna mı dönmek? Lafızlar düzeyinde ya da görünürdeki takvada değil, sistemli, derin ve samimi bir şekilde Allah’ın iradesine tüm konularda uyma seviyesinde. Her Müslüman, her aile, topluluk, şehir ve ülke bugün bu yola başlayabilir, hayatlarındaki küfür unsurlarını reddederek ve adım adım Şeriat’a dönerek. “Gerçekten, Allah bir milletin durumunu, onlar kendi içlerinde değişinceye kadar değiştirmeyecektir.” [Kur’an, 13:11]. Yol belli — Şeriat’a dönüş, gerçek İslama dönüş, Allah’a teslimiyete dönüş. Ve o zaman şeref, büyüklük ve güvenlik geri gelecektir. Amin!

Pse jeta jonë nuk toleron zbrazëtinë...

Zoti i Madhëruar, Allah, e krijoi këtë botë me një rend të përkryer. Nuk ka asgjë kaotike apo tepër në të. Gjithçka ka vendin, qëllimin dhe kuptimin e vet. Njëra nga ligjet themelore spirituale të krijimit është se jeta nuk toleron zbrazësi. Çdo hapësirë e lënë do të mbushet nga dikush apo diçka. Kjo vlen jo vetëm për botën fizike, por edhe për atë spirituale, sociale, politike dhe ideologjike. Sot bota myslimane përjeton një rënie, një shpëtim dhe humbje autoriteti. Myshket pyesin veten: Si arritëm këtu? Si ndodhi që ne, që njëherë ishim dominues dhe të respektuar, tani jemi nënshtruar, me karakter të dobët dhe kontrolluar? Përgjigja ndaj kësaj pyetjeje është e thjeshtë, por për shumë njerëz duket e pazbatueshme për sa e qartë është: Ne e lëmë Sheriatën — dhe kështu hapëm vend për kufër...

Lavdi për Allahun, të cilin ne lavdërojmë dhe nga i cili kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim tek Allah nga keqësitë e shpirtit tonë dhe veprimet tona të këqija. Kushdrej që Allah e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushdrej që Ai e lë pas, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij.

Myshket pyesin: Si ndodhi që rolet u kthyen, dhe ne u ndërruam me pagano? Njëherë ishim pa frikë, dhe pagano u frikësonin aq shumë sa që Amerika, gjatë sundimit të Xhorxhit Vašingtonit, i paguante myshketve cizje (po, një periudhë e tillë ekzistonte në histori), dhe Mbreti i Anglisë me nënpunësi u kthye tek sunduesi i Andaluzit që të lejonte fëmijët e tij të studionin në universitetet myslimane, duke nënshkruar letër me titullin "I nënpunëshmi juaj". Të gjitha këto ngjarje janë të vërteta dhe regjistruara në dokumente historike.

Por si ndodhi që rolet u ndërruan, dhe tani ata na diktojnë rregullat e jetës? Dhe kjo i përket pothuajse të gjitha vendeve islame, nga Saudi Arabia dhe Siria deri në Pakistan — kudo pagano prezentojnë praninë e tyre, dhe sunduesit, duke trembur nga frika, veprojnë me kujdes ndaj tyre. Në realitet, përgjigja është universale dhe shumë e thjeshtë. Pikërisht për shkak të thjeshtësisë së saj, shumë myshket nuk mund ta kuptojnë apo pranojnë këtë realitet.

Allah e krijoi këtë botë në mënyrë që ajo nuk toleron zbrazësi. Jeta jonë nuk është një hapësirë bosh; ajo duhet të plotësohet me diçka. Sipas Ligjit të Krijuesit tonë, jeta jonë duhet të plotësohet 100% me Sheriatën (bashkimin e ligjeve të Allahut). Nëse ky është rasti, atëherë gjithçka është në rregull, dhe nuk kemi pse t’u shqetësohemi: të gjitha krijesat do të na frikësohen, na respektojnë dhe na nderojnë. Ne do të jemi sunduesit, dhe të tjerët do t’u nënshtraten. Fudayl ibn Iyad tha: “Në të vërtetë, krijesat të nderojnë në masën në të cilën ti nderon Allahun.” [Hilyat-ul-Awliya, 8/110] Po ashtu, Shejh Ibni Kayyim tha: “Kush e frikëson Allahun, gjithçka e frikëson; dhe kush nuk e frikëson Allahun, ai frikësohet nga gjithçka.” [Bada'i al-Fawa'id, 2/470].

Kur myshket lëshojnë ndonjë pjesë të Sheriatës së Allahut, krijohet një zbrazësi, dhe kjo zbrazësi menjëherë plotësohet nga kufri. Sa më shumë të lëshojmë Sheriatën e Allahut, aq më shumë kufër hyrë në jetën tonë. Dhe sa më shumë kufër të hyjë në jetën tonë, aq më shumë humbasim madhërinë tonë — deri në një moment katastrofik kur kufri kalon Sheriatën në jetën tonë. Nga ai moment, paganot filluan të kontrollojnë jetën tonë dhe të imponojnë kushtet e tyre. Pse jo? Në fund të fundit, ne vetë u dhëmë atyre një mundësi të çmueshme.

Ka vende në tokë që quhen islame por nuk kanë asnjë Sheriat — aty sundon kufri, si në Shqipëri… Ka vende ku ka mbetur 20% e Sheriatës — edhe aty sundon kufri, por pak a shumë duhet t’u përmbahet mendimit të myshkëve, si në Turqi… Ka vende që kanë humbur 50% të Sheriatës — aty kufri sundon, por me një pamje e shikimi ndaj myshkëve, si në Malajzi dhe Indonezi… Sa më shumë Sheriat, aq më shumë nder dhe madhëria për myshket, dhe aq më shumë frikë në zemrat e paganëve. Dhe sa më pak Sheriat, aq më e metë veproni paganët, ndërsa myshket jetojnë në turp.

Ky kujtim na kujton një ligj thelbësor spiritual dhe historik: asgjë nuk mbetet bosh — veçanërisht zemrat, shoqëritë dhe shtetet. Nëse Islami mungon, diçka tjetër patjetër do të hyjë — dhe kjo gjë do të bëhet armiku ynë. Ne shpesh kërkojmë shkaqet e rënies sonë në politikë, ekonomi, teknologji apo diplomaci. Por të gjitha këto janë shfaqje të jashtme të një sëmundjeje të brendshme. Sëmundja kryesore është mungesa e ndjekjes së plotë të Sheriatës së Allahut. Historia tregon se sa herë që myshket largohen nga Islami, ata u përbëhen. Sa herë që u kthyen në Islam, bota bije në këmbët e tyre.

Kur flasim për "Sheriatën", nuk e kemi parasysh vetëm kodin penal apo sistemin gjyqësor. Ne flasim për një mënyrë të plotë jetese — që përfshin moralin, ekonominë, arsimin, marrëdhëniet familjare, të drejtat e varfërve, politikën, përgjegjësitë e sunduesve dhe detyrimet e komunitetit. Kjo është ajo që e mbush dhe frymëzon shoqërinë myslimane. Dhe kur kjo mungon, nuk futet vetëm zbrazësi; futet kufri, i cili formon mendimet, ligjet, normat dhe madje edhe ëndrrat dhe frikët tona.

Sot shohim vende islame ku në nivelin e Kushtetutës mohohet supremacia e Allahut. Ligjet shkruhen sipas urdhërave të OKB-së, IMF-it ose kushtetutave koloniale. Islami është reduktuar në rituale, dhe studiuesit islame janë bërë dekorativë për "identitetin kombëtar." Dhe pastaj pyesim: Pse turpitje? Pse na vrasin, na burgosin, na okupojnë, na heshtasin? Përgjigja është e qartë: Ne vetë lëshuam vendin për kufër. Ne zëvendësuam logjikën islame me logjikën perëndimore, qëllimin islame me komoditetin personal, dhe frikën nga Allahu me frikën nga sanktionet, izolimi dhe opinioni i "bashkësisë ndërkombëtare."

Ky kujtim nuk është vetëm një diagnozë, por edhe një rrugë drejt shërimit. Derisa nuk fillojmë të rivendosim Sheriatën në jetën tonë, familjet tona, shoqëritë dhe shtetet, do të jemi një hije e dobët e vetvetes. Ky nuk është një problem ëndrrash — është një problem mbijetesjeje dhe nderi. "Allahu nuk do të ndryshojë gjendjen e një populli derisa ata të mos e ndryshojnë atë që është brenda tyre." [Sure Ar-Ra'd, 11].

Le të fillojë çdo myshket me veten e tij: Plotëso jetën tënde me Sheriatën — në qëllime, fjalë dhe veprime. Eduko fëmijët në shpëtimin ndaj Allahut, jo në suksesin në sytë e njerëzve. Mbështet ata që thirrin në Sheriatë — edhe nëse zëri i tyre është i vogël. Dhe mos frikësohu. Kush e frikëson Allahun, të gjitha krijesat e frikësojnë. Dhe kush nuk e frikëson Allahun, ai frikësohet nga gjithçka...

Umma qëndron para një zgjedhjeje: Të vazhdojë të jetojë në një zbrazësi të mbushur me vlera të huaja, apo të kthehet në dritën e Sheriatës. Jo në nivel slogane ose pjesë të jashtme të përkushtimit, por në nivel sistematik, të thellë dhe të shenjtë për të ndjekur dëshirën e Allahut në të gjitha aspektet. Çdo myshket, çdo familje, komunitet, qytet dhe vend mund të fillojë këtë udhëtim sot, duke refuzuar elementet e kufrit në jetën e tyre dhe duke u kthyer në Sheriatë hap pas hapi. "Vërtet, Allah nuk do të ndryshojë gjendjen e një populli derisa ata të mos e ndryshojnë atë që është brenda tyre." [Kur'an, 13:11]. Rruga është e qartë — kthimi në Sheriat, në Islamin e vërtetë, në shpëtim ndaj Allahut. Dhe atëherë do të kthehet nderi, madhëria dhe siguria. Amen!