Почему люди вспоминают об Аллахе только в трудные и сложные моменты?

Why do people remember Allah only in difficult and difficult moments? / İnsanlar neden Allah'ı ancak zor ve zor anlarda anıyorlar? / Pse njerëzit e kujtojnë Allahun Vetëm në momente të vështira dhe të vështira?

Жизнь человека наполнена самыми разными событиями: радостными и трагичными, светлыми и тёмными. В повседневной суете, в гонке за успехом, даже верующие иногда забывают об Аллахе, теряя с Ним связь. Это одна из болезней современного общества — забывчивость сердца по отношению к Тому, Кто сотворил его. Когда у людей всё хорошо — здоровье, достаток, семья, работа — многие перестают ощущать необходимость в духовной связи. В такие моменты вера может становиться формальностью и они забывают об Аллахе...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: В 17 суре аль-Исра (Ночной перенос), 67-й аят, Аллах говорит:

وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَن تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَكَانَ الْإِنسَانُ كَفُورًا

"Когда беда постигает вас в море, вас покидают все, к кому вы взывали, кроме Него. Когда же Он спасает вас и выводит на сушу, вы отворачиваетесь. Воистину, человек неблагодарен".

Почему же так происходит? Почему человек вспоминает о Всевышнем только в трудные моменты? Ответ прост, но печален: человек испорчен грехами. Он не замечает истинных ценностей, которые даны ему Свыше. Происходит подмена понятий: материальное становится важнее духовного, деньги – дороже любви, статус – важнее веры. Так было всегда. Люди придают значение внешнему и забывают про внутреннее. Когда человека постигает болезнь, финансовый крах, потеря близких или другие трудности, он понимает, что не контролирует свою судьбу. В этот момент он вспоминает о Аллахе, потому что осознает: только Он может помочь. Однако проблема в том, что такое обращение к нашему Создателю часто бывает вынужденным, а не искренним. Человек просит не из любви к Аллаху, а из-за страха и отчаяния. Как только трудности проходят, он снова возвращается к прежней жизни.

Наша жизнь, наша молодость, здоровье, таланты – всё это дар Аллаха. Мы не создали сами себя, не выбрали родителей, страну, в которой родились, или время нашего существования. Все эти блага – часть Его щедрости. Однако гордыня и любовь к мирским удовольствиям затмевают сердца людей. Особенно это касается богатых и известных. Они считают, что их успех – результат их собственных усилий, а не милость Творца. Богатство само по себе не является грехом, но оно становится испытанием, если человек забывает о своём Создателе. Когда человек погружается в погоню за мирскими благами, он теряет связь с духовным миром. Любовь к деньгам и роскоши вытесняет любовь к Аллаху. Человек начинает ценить вещи больше, чем веру и поклонение.

Несмотря на различия в социальном статусе, образовании или богатстве, все люди едины в одном: перед лицом беды каждый вспоминает о Боге. Будь то болезнь, потеря близкого человека, финансовые трудности или другие испытания, человек осознаёт свою слабость и ничтожность. В такие моменты даже самые неверующие люди начинают задумываться о смысле жизни и обращаются к Всевышнему за помощью.

Одной из причин такого поведения является подмена истинных ценностей. Человек начинает ценить мирские вещи больше, чем духовные. Богатые люди, например, тратят огромные суммы на путешествия, дома, яхты, косметические процедуры и роскошь. Но счастье не приходит, потому что внутренняя пустота остаётся. Они пытаются заполнить её новыми удовольствиями, но это лишь временное облегчение. Человек – слабое и грешное создание. Гордыня, любовь к мирским благам и забвение Аллаха – это обычные явления, которые происходят из-за нашей немощи. Однако Коран и Сунна Пророка Мухаммада (мир ему и благословение Аллаха) дают нам руководство, как избежать этих ошибок. Важно помнить, что все блага исходят от Аллаха, и только Он может помочь в трудную минуту. Постоянная связь с Творцом, благодарность за Его милости и терпение в испытаниях – вот ключ к истинному счастью.

Пример из истории одной сестры, которая ослабла в вере, сняла хиджаб, не соблюдает намаз. Это яркий пример непостоянства человеческой натуры. Аллах, из Своей любви, даёт ей испытания: неудачи, потерю друзей, внутренние переживания. И в этих страданиях и неудачах она вспоминает о Всевышнем, обращается к друзьям, просит поддержки, начинает плакать, молиться. Но как только всё налаживается, она сразу начинает ослаблять связь с Аллахом и забывать тех кто её наставлял, направлял и успокаивал... Это больно, особенно тем, кто рядом с ней и наставляет её. Порой возникает желание оставить такого человека. Но если Аллах не позволяет оставить — значит, это аманат. Всевышний доверил нам её, и уход от этой ответственности — не угоден Ему. Быть рядом с тем, кто борется, карабкается к свету веры, это своего рода усилие. 

Пророк Мухаммад ﷺ сказал: “Помни Аллаха в благополучии, и Он вспомнит тебя в беде”. (ат-Тирмизи). Иблис тоже обратился бы к Аллаху, если бы оказался в адской муке. Но это не было бы покаянием — это был бы крик от страха. Поэтому наше обращение должно быть от сердца, а не от страха перед болью. Человек по своей природе амбициозен, желает власти, денег, признания. Но без мудрости эти желания могут привести к забвению своего истинного предназначения — быть рабом Аллаха. В Коране Аллах говорит: “Человек был создан слабым”. Сура «Ан-Ниса», 28 аят. Эта слабость проявляется в самонадеянности, в гордыне, в беспечности. Люди думают, что всё достигли сами. Но стоит чему-то пошатнуться — и они в панике бегут к Нему. Аллах принимает и такие обращения, но напоминает, что искренность важнее слов.

Мы – создания слабые, забывчивые. Аллах знает нас лучше, чем мы сами. Он испытаниями воспитывает нас, возвращает, очищает. Но мы не должны быть теми, кто помнит о Аллахе только тогда, когда душа стонет. Нужно учиться быть благодарным всегда. Нельзя терять связь с Аллахом только потому, что в жизни стало удобно. Не делайте религию временной мерой. Верьте, поклоняйтесь, благодарите — не только в беде, но и в радости. И тогда ваш путь будет наполнен светом, баракятом и истинным спокойствием. Жизнь в этом мире – лишь испытание. Богатство, здоровье, успех – все это дано нам на время. Истинное счастье – не в накоплении мирских благ, а в удовлетворенности тем, что дал Аллах, и в стремлении к Его довольству. 

Жизнь — это череда испытаний, не только трудностей, но и благ. Самое тяжёлое испытание — это испытание богатством и благополучием. Пусть Всевышний Аллах сделает нас из числа тех, кто помнит Его всегда: и в радости, и в горе. Пусть не ослабевает наш иман, и пусть наша связь с Ним будет не от нужды, а от любви. Да убережет нас Аллах от неблагодарности и Дарует нам искренность в поклонении. Аминь!

Why do people remember Allah only in difficult and difficult moments?

The life of a human being is filled with various events: joyful and tragic, bright and dark. In the hustle and bustle of daily life, in the race for success, even believers sometimes forget about Allah, losing their connection with Him. This is one of the diseases of modern society — the forgetfulness of the heart towards the One Who created it. When people have everything they need — health, wealth, family, work — many stop feeling the necessity for a spiritual connection. During such moments, faith can become a formality, and they forget about Allah...

Praise be to Allah, Whom we glorify, and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can lead astray; and whoever He leaves, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. Then: In Surah Al-Isra (The Night Journey), 17th chapter, verse 67, Allah says:

"When harm afflicts you at sea, those you call upon vanish—except for Him. But when He delivers you to land, you turn away, and man is ever ungrateful."

Why does this happen? Why does a person remember the Almighty only in difficult moments? The answer is simple but saddening: man is corrupted by sins. He fails to notice the true values given to him from above. A substitution of concepts occurs: material becomes more important than spiritual, money becomes more precious than love, status becomes more significant than faith. This has always been the case. People give importance to the external and forget the internal. When a person faces illness, financial collapse, loss of loved ones, or other hardships, he realizes he does not control his fate. At that moment, he remembers Allah because he understands: only He can help. However, the problem is that such an appeal to our Creator is often forced rather than sincere. A person prays not out of love for Allah but out of fear and despair. As soon as difficulties pass, he returns to his previous lifestyle.

Our life, our youth, health, talents—all are gifts from Allah. We did not create ourselves, nor did we choose our parents, the country where we were born, or the time of our existence. All these blessings are part of His generosity. Yet arrogance and love for worldly pleasures cloud people’s hearts. This especially applies to the wealthy and famous. They think their success is the result of their efforts rather than the mercy of the Creator. Wealth itself is not a sin, but it becomes a test if a person forgets his Creator. When someone immerses themselves in the pursuit of worldly goods, they lose their connection with the spiritual world. Love for money and luxury replaces love for Allah. A person begins to value things more than faith and worship.

Despite differences in social status, education, or wealth, all people share one thing in common: in the face of adversity, everyone remembers God. Whether it is illness, the loss of a loved one, financial difficulties, or other trials, a person realizes their weakness and insignificance. In such moments, even the most unbelieving individuals begin to contemplate the meaning of life and turn to the Almighty for help.

One reason for this behavior is the substitution of true values. A person starts valuing worldly things more than spiritual ones. Rich people, for example, spend vast sums on travel, homes, yachts, cosmetic procedures, and luxury. But happiness does not come because the inner void remains. They try to fill it with new pleasures, but this provides only temporary relief. Man is a weak and sinful creature. Arrogance, love for worldly possessions, and forgetfulness of Allah are common occurrences stemming from our frailty. However, the Qur'an and the Sunnah of Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) provide us with guidance on avoiding these mistakes. It is important to remember that all blessings come from Allah, and only He can help in times of difficulty. Constant connection with the Creator, gratitude for His blessings, and patience in trials are the keys to true happiness.

An example from the story of a sister who weakened in faith, removed her hijab, and stopped performing prayers illustrates the inconsistency of human nature. Out of His love, Allah gives her trials: failures, loss of friends, internal struggles. Amidst her suffering and failures, she remembers the Almighty, reaches out to friends for support, begins to cry, and prays. But as soon as everything improves, she immediately starts weakening her connection with Allah and forgets those who guided, directed, and comforted her... This is painful, especially for those close to her who guide her. Sometimes the desire arises to leave such a person. But if Allah does not allow you to leave—then it is a trust. The Almighty has entrusted her to us, and abandoning this responsibility is not pleasing to Him. Being there for someone struggling, climbing toward the light of faith, is a kind of effort.

Prophet Muhammad ﷺ said: "Remember Allah in prosperity, and He will remember you in adversity." (At-Tirmidhi). Even Iblis would call upon Allah if he were in the torment of Hell. But that would not be repentance—it would be a cry of fear. Therefore, our turning should come from the heart, not from fear of pain. Man is ambitious by nature, desiring power, money, and recognition. But without wisdom, these desires can lead to forgetting one's true purpose—to be a servant of Allah. In the Qur'an, Allah says: "Man was created weak." (Surah An-Nisa, 28). This weakness manifests in overconfidence, arrogance, and carelessness. People think they achieved everything themselves. But when something shakes, they panic and run to Him. Allah accepts such calls, but reminds us that sincerity is more important than words.

We are weak, forgetful creatures. Allah knows us better than we know ourselves. Through trials, He nurtures, brings back, and purifies us. But we should not be among those who remember Allah only when the soul groans. We must learn to be grateful always. Do not lose your connection with Allah just because life becomes convenient. Do not make religion a temporary measure. Believe, worship, and give thanks—not only in hardship but also in joy. Then your path will be filled with light, barakah, and true peace. Life in this world is merely a test. Wealth, health, success—all are given to us temporarily. True happiness lies not in accumulating worldly goods but in contentment with what Allah has given and striving for His pleasure.

Life is a series of tests, not only hardships but also blessings. The toughest trial is the trial of wealth and prosperity. May Almighty Allah make us among those who remember Him always: in joy and sorrow. May our faith never weaken, and may our connection with Him be out of love, not need. May Allah protect us from ingratitude and grant us sincerity in worship. Ameen!

İnsanlar neden Allah'ı ancak zor ve zor anlarda anıyorlar?

İnsanın hayatı çok farklı olaylarla doludur: neşeli ve trajik, aydınlık ve karanlık. Günlük yaşamın telaşında, başarı peşinde koşarken, hatta inananlar bile bazen Allah'ı unutur ve O'na olan bağlarını kaybederler. Modern toplumun hastalıklarından biri de kalbin Yaratan'a karşı unutkanlığıdır. İnsanlara her şey iyi gittiğinde – sağlık, zenginlik, aile, iş – birçok insan ruhsal bağın gerekliliğini hissetmeyi bırakır. Böyle anlarda iman biçimsel bir hal alabilir ve insanlar Allah'ı unutur...

Hamd olsun Allah'a, O'nu yüceltiriz ve yardım, af dilemek için sığınıyoruz. Ruhumuzdaki kötülükten ve kötü işlerimizden korunmak için Allah'a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, kimse onu şaşırtamaz; ve kimi bırakırsa, kimse onu doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, ibadet edilecek hiçbir ilah yoktur ancak tek Allah, ve şahitlik ederiz ki Muhammed O'nun kulu ve elçisidir. Sonra: Kuran'da 17. sure, El-İsrâ (Gece Yolculuğu), 67. ayette Allah şöyle der:

"Denizde size zarar dokunduğunda, siz O'ndan başka hiç kimseye dua etmezsiniz. Fakat O sizi karaya çıkarınca yüz çevirdiniz, ve insan gerçekten nankördür."

Peki bu nasıl olur? Neden insan yalnızca zor anlarda Yüce Varlığı hatırlar? Cevap basit ama üzücüdür: insan günahlardan bozulmuştur. Kendisine yukarılardan verilen gerçek değerleri görmez. Bir kavram karışıklığı yaşanır: maddi şeyler manevi olanlardan daha önemli hale gelir, para sevgiden daha değerli, statü inançtan daha önemli olur. Bu her zaman böyle olmuştur. İnsanlar dışarıya önem verir ve içeriği unutur. Bir kişi hastalık, finansal çöküş, yakınlarının kaybı veya diğer zorluklarla karşılaştığında, kendi kaderini kontrol edemediğini anlar. İşte o anda Allah'ı hatırlar çünkü anlar ki sadece O yardımcı olabilir. Ancak sorun şu ki, bu tür bir Yaratıcıya yöneliş genellikle zorunlu değil, içten değildir. İnsan korku ve umutsuzluktan dolayı, Allah'a olan sevgiden dolayı değil dua eder. Zorluklar geçer geçmez tekrar eski yaşamına döner.

Hayatımız, gençliğimiz, sağlığımız, yeteneklerimiz – hepsi Allah'tan bir lütuftur. Kendimizi yaratmadık, ebeveynlerimizi seçmedik, doğduğumuz ülkeyi ya da varoluşumuzun zamanını seçmedik. Tüm bu nimetler O'nun cömertliğinin bir parçasıdır. Ancak kibir ve dünyevi zevklerin sevgisi insanların kalplerini bulandırır. Bu özellikle zengin ve ünlü kişiler için geçerlidir. Onlar başarının kendi çabalarının sonucu olduğunu düşünür, Yaratan'ın merhameti olduğunu unuturlar. Zenginlik kendisi bir günah değildir, ancak insan Yaratıcısını unutursa bir sınama haline gelir. Bir kişi dünyevi malların peşinden koştuğunda, manevi dünyayla bağlantısını kaybeder. Para ve lüks sevgisi Allah sevgisini bastırır. Kişi iman ve ibadetten daha fazla şeylerle ilgilenmeye başlar.

Sosyal statü, eğitim veya zenginlikteki farklılıklara rağmen, tüm insanlar bir noktada ortaktır: sıkıntılar karşısında herkes Tanrı'yı hatırlar. Hastalık, sevdiğin birinin kaybı, finansal zorluklar veya diğer sınavlar olsun, kişi kendi zayıflığını ve önemsizliğini anlar. Böyle anlarda en inkarcı bireyler bile hayatın anlamını düşünmeye başlar ve Yardım için Yüce Varlığa yönelirler.

Bu davranışın nedenlerinden biri gerçek değerlerin yer değiştirmesidir. İnsan dünyevi şeylere manevi olanlardan daha fazla değer vermeye başlar. Örneğin, zengin insanlar seyahatler, evler, yatlar, kozmetik prosedürler ve lüks için büyük paralar harcar. Ancak mutluluk gelmez çünkü içsel boşluk kalır. Onlar bunu yeni zevklerle doldurmaya çalışırlar ama bu yalnızca geçici bir rahatlamadır. İnsan zayıf ve günahkar bir yaratıktır. Kibir, dünyevi malların sevgisi ve Allah'ı unutma bizim güçsüzlüğümüzden kaynaklanan yaygın olaylardır. Ancak Kur'an ve Hz. Muhammed'in (s.a.v.) Sünneti bize bu hatalardan kaçınmak için rehberlik sunar. Önemli olan tüm nimetlerin Allah'tan geldiğini ve yalnızca O'nun zor anlarda yardım edebileceğini bilmektir. Yaratıcı ile sürekli bağlantı, O'nun nimetlerine şükretmek ve sınavlarda sabırlı olmak gerçek mutluluğun anahtarıdır.

Bir kız kardeşin öyküsü, imanını zayıflatması, başörtüsünü çıkarması ve namazı terk etmesi insan doğasının tutarsızlığını açıkça gösteren bir örnektir. Allah'ın sevgisiyle ona sınavlar verir: başarısızlıklar, arkadaşlarının kaybı, iç çatışmalar. Acıları ve başarısızlıkları arasında Yüce Varlığı hatırlar, arkadaşlarından destek ister, ağlamaya ve dua etmeye başlar. Ancak her şey düzelir düzelmez hemen Allah'la olan bağlantısını zayıflatır ve ona yol gösterenleri, yönlendirenleri ve teselli edenleri unutur... Bu, özellikle ona yakın olanlar ve onu yönlendirenler için acı vericidir. Bazen bu kişiyi bırakma arzusu uyanır. Ancak eğer Allah sizi bırakmanıza izin vermiyorsa – o zaman bu bir emanettir. Yüce Varlık onu bize emanet etmiştir ve bu sorumluluktan kaçmak O'nun hoşnut olduğu bir şey değildir. Mücadele eden, imanın ışığına doğru tırmanan biri için orada olmak bir çeşit çabadır.

Peygamber Muhammed ﷺ demiştir ki: "Refah içinde Allah'ı hatırla, O da sıkıntıda seni hatırla." (Tirmizi). İblis bile Cehennem azabında olsa Allah'a çağırırdı. Ancak bu tövbe olmazdı – bu korkudan bir çığlıktı. Bu yüzden yönelişimiz kalpten, acıdan korkudan olmalıdır. İnsan doğası itibarıyla hırslıdır, güç, para ve tanınma ister. Ancak bilgelik olmadan bu arzular insanın gerçek amacını – Allah'ın kulunu olmayı – unutmasına neden olur. Kuran'da Allah şöyle buyurur: "İnsan zayıf olarak yaratılmıştır." (Nisa suresi, 28. ayet). Bu zayıflık aşırı güven, kibir ve dikkatsizlik olarak ortaya çıkar. İnsanlar her şeyi kendilerinin başardığını düşünür. Ancak bir şey sarsıldığında panik yaparlar ve O'na koşarlar. Allah böyle çağrıları kabul eder, ancak samimiyetin sözlerden daha önemli olduğunu hatırlatır.

Biz zayıf, unutkan yaratıklarız. Allah kendimizden daha iyi bilir. Denemeler yoluyla bizi yetiştiriyor, geri getiriyor, arıtıyor. Ancak kalp inlediğinde Allah'ı hatırlayanlardan olmamalıyız. Daima şükreder olmayı öğrenmeliyiz. Hayat kolaylaştığında Allah'la olan bağlantınızı kaybetmeyin. Din bir geçici önlem olmasın. İnanın, kulluk edin, şükredin – yalnızca zorlukta değil, neşede de. O zaman yolunuz ışık, bereket ve gerçek huzur dolu olacaktır. Bu dünyadaki hayat yalnızca bir sınavdır. Zenginlik, sağlık, başarı – hepsi bize geçici olarak verilmiştir. Gerçek mutluluk dünyevi mallar biriktirmekte değil, Allah'ın verdiğiyle memnun olmakta ve O'nun hoşnutluğuna ulaşma çabasındadır.

Hayat bir dizi sınavdır, yalnızca zorluklar değil, aynı zamanda nimetlerdir. En zor sınav servet ve refah sınavıdır. Yüce Allah bizi her zaman O'nu hatırlayanlardan eylesin: neşe ve üzüntüde. İmanımız zayıflamasın ve O'na olan bağlantımız ihtiyacımızdan değil sevgimizden olsun. Allah bizi nankörlükten korusun ve ibadette samimiyet versin. Amin!

Pse njerëzit e kujtojnë Allahun Vetëm në momente të vështira dhe të vështira?

Jeta e njeriut është e mbushur me ngjarje të ndryshme: të lumtura dhe tragjike, të ndritura dhe të errëta. Në vrimbim të jetës së përditshme, në gjuetinë për sukses, madje edhe besimtarët nganjëherë harrojnë për Allahun, duke humbur lidhjen me Të. Kjo është një nga sëmundjet e shoqërisë moderne — harrim i zemrës ndaj Atij që e krijoi atë. Kur gjithçka shkon mirë për njerëzit — shëndeti, pasuria, familia, puna — shumë njerëz ndalojnë të ndihen të nevojshëm për lidhjen spirituale. Në këto momente, feja mund të bëhet formale dhe ata harrojnë për Allahun...

Lavdi Allahut, Ne e lavdërojmë dhe Ne kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë mbrojtje nga keqja e shpirtit tonë dhe veprimet e keqija. Kushcë Allahut e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushcë që Ai e lë, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot të vërtetë përveç Allahut të vetëm, dhe ne dëshmojmë se Muhamedi është rob i Tij dhe i Dërguari i Tij. Pastaj: Në Sure Al-Isra (Udhëtimi Në Natë), kapitulli 17, ajeti 67, Allah thotë:

"Kur ju prek dëmtimi në det, ata që ju thirrni zhduken përveç Tij. Por kur Ai ju shpëton dhe ju çon në tokë, ju ktheheni prapa, dhe njeriu vërtet është pakmirës."

Pse ndodh kjo? Pse njeriu kujton Zotin e Madhëruar vetëm në momentet e vështira? Përgjigjja është e thjeshtë por e trishtueshme: njeriu është i korruptuar nga mëkatet. Ai nuk vë re vlerat e vërteta që i janë dhënë nga lart. Ndodh një ndërrim konceptesh: materiale bëhet më e rëndësishme se spirituale, paratë më të vlefshme se dashuria, statusi më i rëndësishëm se besimi. Kjo ka ndodhur gjithmonë. Njerëzit i japin rëndësi aspektit të jashtëm dhe harron atë të brendshëm. Kur një person përballon sëmundje, rrëzim financiar, humbje të afërmit ose vështirësi të tjera, ai kupton se nuk kontrollon fatin e tij. Në atë moment, ai kujton Allahun sepse kupton se vetëm Ai mund të ndihmojë. Megjithatë, problemi është se një tillë kthim ndaj Krijuesit zakonisht është i detyruar dhe jo i vërtetë. Një person lutet jo nga dashuria për Allahun, por nga frika dhe dëshpërimi. Sa herë që vështirësitë kalojnë, ai kthehet në jetën e mëparshme.

Jeta jonë, rinia jonë, shëndeti ynë, talentet tona — gjithçka është dhuratë nga Allahi. Ne nuk u krijuam veten, nuk zgjodhëm prindërit, vendin ku lindëm, apo kohën e ekzistencës sonë. Të gjitha këto mirësi janë pjesë e gjenerozitetit Tij. Megjithatë, arroganca dhe dashuria për kënaqësitë botërore të zemërave të njerëzve i ndotin. Kjo vlen veçanërisht për të pasurit dhe të famshmit. Ata mendojnë se suksesi i tyre është rezultat i përpjekjeve të tyre, jo i mëshirës së Krijuesit. Pasuria në vetvete nuk është faj, por bëhet një provë nëse një person harron Krijuesin e tij. Kur dikush zhytet në gjuetinë për pasuri botërore, ai humb lidhjen me botën spirituale. Dashuria për para dhe luks bën që dashuria për Allahun të zbehet. Një person fillon të vlerësojë gjërat më shumë se besimin dhe adhurimin.

Pavarësisht nga ndryshimet në statusin social, arsimin ose pasurinë, të gjithë njerëzit kanë diçka të përbashkët: në ballafaqimin me fatkeqësinë, të gjithë kujtojnë për Zotin. Qoftë sëmundje, humbja e dikujt të afërmit, vështirësi financiare apo prova të tjera, një person kupton dobësinë dhe rëndësinë e tij. Në këto momente, madje edhe njerëzit më pakbesimtar fillon të mendojnë për kuptimin e jetës dhe të kërkojnë ndihmë nga Zoti i Madhëruar.

Një nga arsyet për këtë sjellje është ndërrimi i vlerave të vërteta. Një person fillon të vlerësojë gjërat botërore më shumë se ato spirituale. Njerëzit e pasur, për shembull, shpenzojnë shuma të mëdha për udhëtime, shtëpi, jaht, procedura kozmetike dhe luks. Por lumturia nuk vjen sepse zbrazësia e brendshme mbetet. Ata përpiqen ta plotësojnë atë me kënaqësi të reja, por kjo siguron vetëm lehtësim të përkohshëm. Njeriu është një krijesë e dobët dhe e mëkatuar. Arroganca, dashuria për pasuri botërore dhe harrimi i Allahut janë dukuri të zakonshme që lindin nga dobësia jonë. Megjithatë, Kurani dhe Sunneti i Profetit Muhamed (paqe dhe bekuarja e Allahut mbi të) na ofrojnë udhëzime se si t'i shmangim këto gabime. Është e rëndësishme të kujtojmë se të gjitha mirësitë vijnë nga Allahi, dhe vetëm Ai mund të ndihmojë në kohët e vështira. Lidhja e vazhdueshme me Krijuesin, mirënjohja për mirësitë e Tij dhe durimi në prova janë çelësat për lumturinë e vërtetë.

Një shembull nga historia e një motre që u dobësua në besim, hoqi hidhjabën dhe nuk e respektoi namazin, ilustron papajtueshmërinë e natyrës njerëzore. Nga dashuria e Tij, Allah i jep prova: dështime, humbjen e miqve, konfliktet e brendshme. Në vuajtjet dhe dështimet e saj, ajo kujton Zoti të Madhëruar, kërkon mbështetje nga miqtë, fillon të qajë dhe të lutet. Por sapo gjithçka përmirësohet, menjëherë do të fillojë të dobësojë lidhjen me Allahun dhe të harrojë ata që e udhëzuan, drejtuan dhe qetësuan… Kjo është e dhimbshme, veçanërisht për ata që janë afër dhe e udhëzojnë atë. Nganjëherë lind dëshira për ta lënë një person të tillë. Por nëse Allah nuk na lejon të lëshëm – atëherë kjo është një besnikësi. Zoti i Madhëruar na ka besuar atë dhe largimi nga kjo përgjegjësi nuk është me qëllim të Tij. Të qenit pranë dikujt që po lufton, po ngjitet drejt dritës së besimit, është një lloj përpjekjeje.

Profeti Muhamedi ﷺ tha: "Kujto Allahun në mirësi, dhe Ai do të kujtojë ty në vështirësi." (Tirmizi). Edhe Iblisi do të thirrte Allahun nëse do të ishte në dhembjen e Jahannemit. Por kjo nuk do të ishte pokënaqësi — kjo do të ishte një thirrje nga frika. Prandaj, përqafimi ynë duhet të vijë nga zemra, jo nga frika e dhimbjes. Njeriu sipas natyrës së tij është ambicioz, dëshiron pushtet, para dhe njohje. Por pa urtësi, këto dëshira mund të çojnë në harrimin e qëllimit të vërtetë — të jesh rob i Allahut. Në Kur'an, Allah thotë: "Njeriu është krijuar i dobët." (Sure An-Nisa, ajeti 28). Kjo dobësi manifestohet në tepërbindje, arrogancë dhe paaftësi. Njerëzit mendojnë se kanë arritur vetë gjithçka. Por sa herë që diçka dridhet, ata panikohen dhe vrapojnë tek Ai. Allah pranon këto thirrje, por na kujton se vërtetësia është më e rëndësishme se fjalët.

Ne jemi krijesa të dobëta, harruese. Allah na njeh më mirë sesa ne veten tonë. Përmes provave, Ai na ushqen, na kthen, na pastron. Por ne nuk duhet të jemi nga ata që kujtojnë për Allahun vetëm kur zemra qan. Duhet të mësojmë të jemi mirënjohës gjithmonë. Mos humbisni lidhjen me Allahun thjesht sepse jeta bëhet e lehtë. Mos bëni feinë një masë të përkohshme. Besoni, adhurojni, jini mirënjohës — jo vetëm në vështirësi, por edhe në lumturi. Dhe pastaj rruga juaj do të jetë e mbushur me dritë, baraka dhe qetësi të vërtetë. Jeta në këtë botë është vetëm një provë. Pasuria, shëndeti, suksesi — gjithçka na është dhënë përkohësisht. Lumturia e vërtetë nuk është në grumbullimin e pasurive botërore, por në kënaqësinë me atë që ka dhënë Allah dhe në përmbushjen e dëshirës së Tij.

Jeta është një seri prova, jo vetëm vështirësi, por edhe mirësi. Prova më e vështirë është prova e pasurisë dhe lumturisë. Zoti i Madhëruar na bëjë nga ata që Kujtojnë për Të gjithmonë: në lumturi dhe në dhembje. Të mos dobësohet besimi ynë, dhe lidhja jonë me Të të jetë nga dashuria, jo nga nevoja. Allah na mbrojë nga pakmirësia dhe na jep vërtetësi në adhurim. Ameen!