Паутина дуньи и спасительная лазейка

The web of Dunya and the saving loophole / Dunya'nın ağı ve hayat kurtaran bir boşluk / Rrjeti I Dunjasë dhe zbrazëtira shpëtuese

Жизнь в этом мире (дунья) — подобна ловушке, изощрённой и обманчивой сети, в которую человек погружается с момента своего рождения. Дунья увлекает, пленяет своими соблазнами, своими удовольствиями, иллюзиями, стремлениями и нафсами. Эта сеть кажется прочной, всепоглощающей, но у неё есть одно уязвимое место — брешь, через которую можно спастись. Эта лазейка — путь к Аллаху, единственный выход к Истине, к Вечной жизни, к довольству Создателя. Однако, подобно мотыльку, человек часто не видит этого выхода, хотя он совсем рядом — на расстоянии зова сердца...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

В мире, где люди стремятся к свободе, к счастью, к безопасности, немногие осознают, что сами возводят вокруг себя невидимую клетку. Они окружают себя сеткой желаний, страхов, развлечений, страстей, амбиций и привычек, которые с каждым днём всё крепче удерживают их сердца. В этой сети человек ищет выход, но часто не туда смотрит, не тем занят и не замечает — брешь рядом. 

Вы наблюдали мотылька, бьющегося о москитную сетку? Он влетел в комнату через едва заметную брешь, но когда пытается вернуться на свободу, бьётся не туда. Он истощает свои силы, летает кругами, отчаянно хлопает крылышками, но всё тщетно. Он не находит выхода, хотя тот совсем рядом. Почему? Потому что его взор скользит по свету, он привязан к инстинкту, а не к направлению.

Вот так и человек. Он оказался в ловушке этой дуньи — мирской жизни, полон желаний, замыслов, развлечений, спешки, грехов. Он не помнит, как вошёл в неё — это было давно, с детства, по наитию, по традиции, по привычке. Но теперь, когда приходит осознание, когда он чувствует удушье, тревогу, пустоту — он ищет выход. Но не там. Он идёт к «саморазвитию», медитации, коучингу, богатству, карьере, славе, комфорту… Но всё это — продолжение той же самой сетки. Он бьётся о границы, всё так же близко к спасению, но не видит его.

В этой истории человеку предстаёт образ мотылька, который, случайно попав в комнату через небольшую брешь в оконной сетке, затем снова и снова пытается вылететь, бьётся об ту самую сетку, игнорируя выход, находящийся буквально рядом. Он не видит спасения, даже когда оно совсем близко. Его действия кажутся безумными, но именно так действует и человек, потерявший ориентиры в мире дуньи (мирской жизни). Эта притча — отражение человеческой жизни в современном мире. Мы часто устремляемся туда, где нас ждёт не благо, а страдание. Мы продолжаем "биться" о ложные ценности, материальные блага, поверхностные удовольствия, не замечая реального пути к освобождению и внутреннему спокойствию.

Пророк Мухаммад (да благословит его Аллах и приветствует) передал один из самых трогательных и значимых хадисов: "Я и вы подобны человеку, который разжёг огонь, куда стали попадать кузнечики и мотыльки, и который пытается отгонять их от этого огня. И я держусь за ваши пояса, удерживая вас от огня, а вы вырываетесь у меня из рук." (Сахих Муслим, 2285). Этот хадис — живое описание сострадания и заботы Посланника Аллаха ﷺ к своей Умме. Он предостерегает людей от гибельного пламени дуньи, греха, забвения Аллаха и последующего Вечного огня Ада. Однако люди, как мотыльки, упрямо стремятся к этому огню, считая его светом, не понимая, что он сожжёт их.

Также этот хадис указывает на то, что Пророк ﷺ был не только вестником радостной вести, но и предостерегателем. Он хотел удержать нас от ошибок, которые могут привести к вечной погибели. Но свобода выбора дана каждому, и многие, к сожалению, всё равно предпочитают следовать своим желаниям, игнорируя призыв к Истине. Если представить мирскую жизнь как огромную паутину или плотную сеть, опутывающую сердца людей, то Ислам является именно той лазейкой, через которую можно выйти на свободу. Это не просто ритуалы и обряды, но целый образ жизни, основанный на покорности Единому Творцу, на чистоте намерений, справедливости, милосердии и постоянном поминании Аллаха.

Человек, обратившийся к Исламу, словно находит просвет в этой запутанной сети. Он начинает видеть различие между истинным благом и временным удовольствием, между светом и тьмой. Ислам даёт направление, цели и смысл жизни, учит контролировать свои страсти, воспитывать характер и строить отношения на основе любви, терпения и ответственности. Но важно помнить: эта "лазейка" существует всегда, но каждый должен сделать усилие, чтобы её найти и сквозь неё пройти. Это требует знаний, искренности, постоянного самопознания и работы над собой.

Одним из главных препятствий на пути к истине является гордыня, невежество и привязанность к дунье. Человек может быть очень умным, образованным, успешным в мирской жизни, но если его сердце ослеплено мирскими благами, он может не увидеть спасительной дороги. Дунья — это временное жилище, и те, кто слишком привязан к ней, слепнут для вечной жизни. Они продолжают "ползать по сетке", создавая себе новые ловушки, вместо того чтобы воспользоваться предоставленным им шансом на спасение.

В отличие от фауны, у человека есть разум — величайший дар от Аллаха. Именно разум позволяет ему выбирать между добром и злом, истиной и ложью. Но как часто этот разум используется не на поиск правды, а на оправдание ошибочных путей. Разум дан, чтобы благодарить Аллаха, служить и поклоняться Ему, помогать другим и стремиться к Спасению. Если же человек использует свою жизнь во вред себе и другим, то он теряет великую награду.

Каждому из нас нужно задаться вопросом: «А где моя брешь в сетке дуньи?» Возможно, это момент искреннего покаяния, первый прочитанный ракаат намаза, обращение к Корану, помощь нуждающемуся, воздержание от греха... Это может быть маленькое усилие, которое открывает большую дверь в свет и спокойствие. Ислам — это не путь ограничений, а путь свободы. Свободы от зависимости от желаний, от страха, от сомнений, от болезней сердца. Это путь к истинному счастью, которое начинается ещё в этом мире и завершается в Раю. Как сказал Аллах в Коране: «Поистине, в покорности Аллаху и в поминании Его находят успокоение сердца». Сура Аль-Ра‘д, 28.

О мусульмане! Позвольте себе задуматься. Не будьте как мотылёк, который не видит выхода, хотя он рядом. Используйте свой разум, своё сердце, чтобы найти ту самую лазейку — путь к Аллаху. Ведь Он даровал человеку 'акль — разум, чтобы различать. Но многие используют его не для размышления о смысле жизни, а для оправдания своих желаний и компромиссов с Истиной.

Слишком многие проводят жизнь, копошась в сетке. Их дни уходят в поисках новых «дырок» в той же клетке, вместо того чтобы увидеть дверь в Ислам, в Истину, в спасение. Ты — не мотылёк. Ты — человек. У тебя есть разум, сердце, совесть, фитра. У тебя есть шанс выбраться. Посмотри вокруг. Лазейки — рядом. Протяни руку. Прислушайся сердцем. Не упусти свою свободу. «Мирская жизнь — всего лишь потеха и игра, а Последняя обитель — это настоящая жизнь. Если бы они только знали это!» Коран, 29:64.

Мотылёк действует по инстинкту: он влетел в комнату и теперь, ослеплённый светом, бездумно бьётся о сетку, не в силах найти путь назад. Но человек — существо, наделённое разумом и свободой выбора. Аллах дал ему фитру — природную тягу к Истине, заложенную в каждом человеке с рождения, а также разум, чтобы отличать Истину от лжи, Свет от тьмы, спасение от погибели. И всё же многие люди, несмотря на этот дар, предпочитают «изучать сетку», как было сказано в размышлении — бегать по дунье, увлекаться её мимолётными удовольствиями, забывая или игнорируя ту единственную брешь, что ведёт к спасению.

Разумный человек — тот, кто использует разум по назначению: для поиска истины, а не для оправдания заблуждений. Он вглядывается в своё сердце, прислушивается к зову фитры, читает Слова Аллаха, размышляет над знамениями и хадисами. Этот мир — всего лишь мост, не дом. Мы не были созданы для того, чтобы навсегда остаться в дунье. Наше место — за пределами сетки, в вечности, рядом с Милосердным. Если ты чувствуешь, что застрял, если ты изнемогаешь от ударов о стенки этой сетки — не отчаивайся. Брешь есть. Она рядом. Аллах не оставляет Своих рабов без выхода. Оглянись. Услышь. Призови. Протяни руку. И войди.

История с мотыльком — это напоминание каждому из нас. Аллах уже показал нам выход, но воспользуемся ли мы им? Или продолжим биться о сетку дуньи, пока не станет слишком поздно? Пусть Всевышний откроет наши сердца для Истины и поможет нам найти ту самую "брешь" в сетке этого мира — путь к Его довольству и вечному спасению. Аминь!

The web of Dunya and the saving loophole

Life in this world (dunya) is like a trap, an intricate and deceptive net into which a person is plunged from the moment of birth. Dunya fascinates, captivates with its temptations, pleasures, illusions, ambitions, and desires. This net appears strong and all-consuming, but it has one vulnerable spot — a gap through which one can escape. This opening is the path to Allah, the only way to Truth, Eternal Life, and the Pleasure of the Creator. Yet, like a moth, a person often does not see this way out, although it is very close — within the reach of the heart’s call...

Praise be to Allah, Whom we praise and to Whom we call for help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from bad deeds. Whomever Allah guides on the straight path, none can mislead; and whomever He leaves astray, none can guide. We bear witness that there is none worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. Then:

In a world where people seek freedom, happiness, and security, few realize that they themselves build an invisible cage around themselves. They surround themselves with a mesh of desires, fears, entertainment, passions, ambitions, and habits that tighten their grip on their hearts day by day. In this net, a person seeks an exit, but often looks in the wrong direction, is preoccupied with the wrong things, and fails to notice — the opening is near.

Have you ever watched a moth hitting itself against a mosquito net? It flew into the room through a barely noticeable gap, but when trying to return to freedom, it hits the wrong place. It exhausts its strength, flies in circles, flaps its wings desperately, yet all in vain. It cannot find the way out, even though it is right next to it. Why? Because its gaze slides toward the light; it is bound by instinct rather than direction.

This is how humans are. They have found themselves trapped in the dunya — worldly life full of desires, plans, distractions, sins, haste. They do not remember how they entered it — it was long ago, by impulse, tradition, habit. But now, when awareness comes, when they feel suffocation, anxiety, emptiness — they seek an exit. But not in the right place. They turn to self-development, meditation, coaching, wealth, career, fame, comfort... But all of these are part of the same net. They keep hitting the boundaries, still close to salvation, yet unable to see it.

In this story, the image of a moth that accidentally enters a room through a small hole in the window screen, then repeatedly tries to fly out again, hitting the very same screen while ignoring the exit just nearby, is presented. The moth does not see salvation even when it is so close. Its actions seem insane, yet this is exactly how humans act when they lose their bearings in the world of dunya (worldly life). This parable reflects human life in the modern world. We often rush towards what brings us not good, but suffering. We continue "hitting" ourselves against false values, material blessings, superficial pleasures, without noticing the real path to liberation and inner peace.

The Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) conveyed one of the most touching and meaningful hadiths:
"I and you are like a man who lit a fire, and moths and locusts began to fall into it, and he tried to drive them away from the fire. I hold your waistbands, trying to keep you from the fire, but you slip from my hands." (Sahih Muslim, 2285).
This hadith is a vivid description of the compassion and care of the Messenger of Allah ﷺ for his Ummah. He warns people of the deadly flames of dunya, sin, forgetfulness of Allah, and the eternal Fire of Hell. Yet people, like moths, stubbornly rush toward that fire, thinking it is light, unaware that it will burn them.

This hadith also indicates that the Prophet ﷺ was not only a bearer of glad tidings but also a warner. He wanted to save us from mistakes that could lead to eternal destruction. But freedom of choice is given to everyone, and many unfortunately still choose to follow their desires, ignoring the call to Truth.

If we imagine worldly life as a huge spider web or dense net entangling people's hearts, then Islam is precisely the opening through which one can escape to freedom. It is not just rituals and rites, but a complete way of life based on submission to the One Creator, purity of intention, justice, mercy, and constant remembrance of Allah.

A person who turns to Islam is like someone finding a ray of light in this tangled net. He begins to see the difference between true good and temporary pleasure, between light and darkness. Islam gives direction, purpose, and meaning to life, teaches one to control desires, cultivate character, and build relationships based on love, patience, and responsibility. But it is important to remember: this “opening” always exists, but each person must make an effort to find it and pass through. It requires knowledge, sincerity, continuous self-awareness, and self-improvement.

One of the main obstacles on the path to truth is pride, ignorance, and attachment to dunya. A person may be very intelligent, educated, successful in worldly life, but if his heart is blinded by worldly blessings, he may not see the saving road. Dunya is a temporary dwelling, and those too attached to it remain blind to eternal life. They continue to "crawl along the net," creating new traps for themselves instead of using the chance of salvation offered to them.

Unlike animals, humans possess reason — the greatest gift from Allah. It is reason that allows a person to choose between good and evil, truth and falsehood. But how often is this reason used not to seek truth, but to justify wrong paths. Reason is given to thank Allah, serve and worship Him, help others, and strive for salvation. If a person uses his life to harm himself and others, he loses a great reward.

Each of us needs to ask: "Where is my gap in the net of dunya?" Perhaps it is a moment of sincere repentance, the first rak'at of prayer, turning to the Qur’an, helping someone in need, refraining from sin… It may be a small effort that opens a big door to light and peace. Islam is not a path of restrictions, but a path to freedom. Freedom from dependence on desires, fear, doubts, and diseases of the heart. It is the path to true happiness that begins in this world and ends in Paradise. As Allah said in the Qur'an:
"Indeed, in the obedience to Allah and in remembering Him, hearts find tranquility." Surah Ar-Ra'd, 28.

O Muslim! Allow yourself to reflect. Do not be like the moth that does not see the way out, although it is near. Use your mind, your heart, to find that very opening — the path to Allah. For He gave man 'aql — reason — to discern. But many use it not to reflect on the meaning of life, but to justify their desires and compromises with the Truth.

Too many spend their lives crawling inside the net. Their days are spent searching for new "holes" in the same cage, instead of seeing the door to Islam, to Truth, to salvation. You are not a moth. You are a human being. You have reason, heart, conscience, fitrah. You have a chance to escape. Look around. The openings are near. Reach out. Listen with your heart. Do not miss your freedom.
"The life of this world is but amusement and play, but the Hereafter — that is real life. If only they knew!" Quran 29:64.

The moth acts on instinct: it flew into the room and now, blinded by the light, aimlessly beats against the net, unable to find its way back. But a human is a being endowed with reason and free will. Allah gave him fitrah — an innate attraction to Truth, implanted in every person from birth, as well as reason to distinguish Truth from falsehood, Light from darkness, salvation from destruction. And yet many people, despite this gift, prefer to "study the net" — run after dunya, indulge in its fleeting pleasures, forgetting or ignoring that one single opening leading to salvation.

A wise person is one who uses reason for its intended purpose: seeking truth, not justifying error. He looks into his heart, listens to the voice of fitrah, reads the Words of Allah, reflects on signs and hadiths. This world is merely a bridge, not a home. We were not created to stay forever in dunya. Our place is beyond the net, in eternity, near the Most Merciful. If you feel stuck, if you are exhausted from hitting the walls of this net — do not despair. There is an opening. It is near. Allah does not leave His servants without an exit. Look around. Hear. Call out. Reach out. Step through.

The story of the moth is a reminder for each of us. Allah has already shown us the way out, but will we use it? Or will we continue to hit the net of dunya until it is too late? May the Almighty open our hearts to the Truth and help us find that very "gap" in the net of this world — the path to His Pleasure and eternal salvation. Ameen!

Dunya'nın ağı ve hayat kurtaran bir boşluk

Bu dünyadaki hayat (dünya), insanın doğum anından itibaren düştüğü kurnaz ve aldatıcı bir tuzak gibidir. Dünya insana cazip gelir, hazlar, illüzyonlar, arzular ve heveslerle onu büyüler. Bu ağ güçlü ve yutan gibi görünür ama tek bir zayıf noktası vardır — kaçmak için bir açıklık. Bu açıklık Allah’a dönüş yoludur, tek gerçek yol, ebedi hayata, Yaratıcının rızasına ulaşmanın yolu. Ancak insan, kelebek gibi bu çıkış kapısını göremez, oysa çok yakındır — kalbin çağrısı kadar yakın…

Allah’ı överiz, O’na yardım ve aff dileriz. Ruhlarımızın kötülüğünden ve kötü işlerimizden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse kimse onu sapıklığa sürükleyemez; kimi Allah terk ederse kimse onu doğru yola erdirmez. Tanıklık ediyoruz ki ibadet edecek hiçbir varlık yoktur ancak Allah biriciktir; tanıklık ediyoruz ki Muhammed Allah’ın kulu ve elçisidir. Sonra:

İnsanların özgürlük, mutluluk ve güvenlik peşinde koştuğu bir dünyada, az kişi farkında olur ki aslında kendilerini çeviren görünmeyen bir kafesi vardır. Kendilerini isteklerin, korkuların, eğlencelerin, tutkuların, hırsların ve alışkanlıkların ağlarıyla sararlar; bunlar gün geçtikçe kalplerine daha sıkı sarılır. Bu ağın içinde insan çıkış arar ama genellikle yanlış yöne bakar, yanlış şeylere takılır ve görmez — açıklık yakındır.

Bir odanın sinekliğiyle içeri giren kelebeği izlediniz mi? Açıklıktan girmiş ama dışarı çıkmaya çalışırken yine aynı sinekliğe çarpar durur. Gücünü tüketmiş, kanatlarını çırpar, boşuna uğraşır ama çıkamaz. Çünkü yönü değil de ışığı takip eder. İnsan da böyledir. Dünyanın tuzağına düşmüş, arzularla, planlarla, eğlencelerle, günahlarla dolu bir halde. Nasıl girdiğini hatırlamaz — çocukluğundan beri, alışkanlıkla, örf ve adetlerle olmuş. Fakat farkındalık geldiğinde, boğuculuğu, kaygıyı, boşluğu hissettiğinde çıkış arar. Ama doğru yerde değil. Kendini geliştirme kurslarına, meditasyona, koçluk programlarına, servete, kariyere, şöhrete, konfora yönelir. Ama tüm bunlar aynı ağın parçalarıdır. Sınırda çarpınır durur, çıkışa çok yakındır ama bulamaz.

Bu hikâye, bir pencereye yapışmış kelebeğin, küçük bir delikten içeri girip sonra sürekli aynı sineklikte çarpınarak çıkış araması şeklinde anlatılır. Kelebek kurtuluşun nerede olduğunu bilemez, oysa çok yakındır. Davranışı çılgınca görünür ama insanlar da dünya hayatını unutup saplantıya dönüşmüşken aynı şekilde davranırlar. Bu parabol, modern dünyadaki insanların durumunu yansıtır. Genelde iyi değil, acı getirecek olanlara koşarlar. Gerçek kurtuluşun bulunduğu yeri göremeden, yanlış değerlerin, maddi nimetlerin ve yüzeysel hazların içine dalıp dururlar.

Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) şöyle bir hadis aktarmıştır:
"Ben ve siz, ateş yakmış bir adam gibi olursunuz; çekirgeler ve kelebekler ateşe düşmeye başladığında onları uzaklaştırmaya çalışır, ben de sizleri ateşten korumak için belinizden tutarım ama siz kurtulup kaçarsınız." (Sahih Müslim, 2285).
Bu hadis, Peygamberimizin ümmetine duyduğu merhamet ve ilginin canlı bir yansımasıdır. İnsanları dünyanın, günahın, Allah’tan uzaklaşmanın ve sonsuz cehennemin alevlerinin tehlikesinden uyarır. Ancak insanlar, kelebekler gibi, ateşi ışık sanarak ona karşı direnmeden atılırlar.

Ayrıca bu hadis, Peygamberin hem iyilik haber verici hem de uyaran biri olduğunu gösterir. Bizleri felaket getirebilecek hatalardan korumak istediğini fakat herkesin seçim özgürlüğüne sahip olduğunu dile getirir. Ne yazık ki birçok kişi, gerçeği reddederek arzularını takip etmeye devam eder.

Eğer dünya hayatını büyük bir örümcek ağı ya da kalpleri kuşatan yoğun bir ağ olarak düşünürsek, İslam tam da bu ağdaki açıklıktır; özgürleşmek için geçilen kapıdır. İslam sadece ritüellerden ya da törenlerden oluşmaz; tek Tanrı’ya boyun eğmenin, temiz niyetin, adaletin, merhametin ve Allah’ı anmanın temel alındığı yaşam tarzıdır.

İslam’a yönelen kişi, bu karmaşık ağın içindeki ışık demetini görmeye başlar. Gerçek iyilik ile kısa süreli zevk, ışık ile karanlık arasında ayrım yapmayı öğrenir. İslam kişinin yönünü, amacını ve hayatın anlamını verir; tutkularını kontrol etmeyi, karakterini geliştirmeyi ve sevgi, sabır ve sorumluluk üzerine ilişkiler kurmayı öğretir. Ancak unutmamak gerekir ki bu "açıklık" her zaman vardır ama her bireyin onu bulmak ve geçmek için çaba göstermesi gerekir. Bu bilgi, samimiyet, sürekli öz-değerlendirme ve kendini geliştirmeyi gerektirir.

Gerçek doğrulara ulaşmada en büyük engellerden biri kibir, cehalet ve dünya hayatına bağlılıktır. Bir kişi çok akıllı, eğitimli, dünyevi başarılar kazanmış olsa da kalbi dünya nimetleriyle körleşmişse kurtarıcı yolu göremeyebilir. Dünya geçici bir barınaktır; ona çok bağlananlar ebedi hayatı göremezler. Yeni tuzaklar kurarak, ağın içinde dolaşıp dururlar, kendilerine sunulan kurtuluş fırsatını değerlendiremezler.

Hayvanlardan farklı olarak insana en büyük armağan — akıldır. Akıl, kişinin iyiyi kötüden, doğruyu yanlıştan ayırtabilmesi içindir. Ancak bu akıl çoğu zaman doğruyu bulmak değil, yanlış yolları meşrulaştırmak için kullanılır. Akıl, Allah’a şükretmek, O’na hizmet etmek ve ibadet etmek, diğer insanlara yardım etmek ve kurtuluşa ulaşmak için verilmiştir. Eğer bir kişi hayatını kendine ve başkalarına zarar verecek şekilde geçiriyorsa büyük bir ödülün hakkını kaçırmış olur.

Her birimiz şu soruyu kendimize sormalıyız: "Dünya ağındaki açıklığım nerede?" Belki bu, samimi bir tövbe anıdır, ilk namaz rekatı, Kur’an'a yöneliş, ihtiyacı olan birine yardım etmek ya da günahı bırakmaktır... Küçük bir çabanın, ışık ve huzura açılan büyük bir kapı olabileceğini unutmamalıyız. İslam sınırlama değil, özgürlüktür. İsteklere bağımlılıktan, korkudan, kuşkudan ve kalp hastalıklarından özgür olmak. Bu, dünyada başlayıp cennette son bulacak gerçek mutluluğun yoludur. Allah Kur’an’da şöyle buyurmuştur:
"Gerçekten Rabbinize boyun eğerek ve O'nu anarak kalpler rahatlamaktadır." Ra’d Suresi, 28.

Ey Müslüman! Düşünmeye vakit ayır. Kelebek gibi, çıkış kapısı çok yakınken göremeyen biri olma. Kalbini ve aklını kullan, Allah’a dönüş yolunu bul. Çünkü Allah, insanı ayırt etme gücü olan akılla donatmıştır. Ancak birçok kişi bu aklını hayatın anlamını düşünmek için değil, gerçekle yaptığı pazarlıkları haklı çıkarmak için kullanır.

Çoğu insan hayatını ağın içinde geçirir. Günleri aynı kafesin içinde başka "delikler" arayarak geçer ama İslam’ın, Hak’ın ve kurtuluşun kapısını göremezler. Sen bir kelebek değilsin. Sen bir insansın. Sendeki akıl, vicdan, kalp ve fıtrat seni özgür kılmaya yetecek. Şansın var. Etrafına bak. Açıklıklar yakındır. Elini uzat. Kalbinle dinle. Özgürlüğünü kaçırma.
"Dünya hayatı yalnızca eğlence ve oyundur. Ahiret ise gerçek hayattır. Onlar bilseydi!" Kur’an-ı Kerim, 29:64.

Kelebek içgüdüsel hareket eder: odaya girmiş ama şimdi ışığa kör olmuş, sinekliğe vurup durur. Ama insan, akıl ve iradeyle donatılmış bir varlıktır. Allah, her insanın kalbine doğuştan Hakka yönelme eğilimi olan fıtratı yerleştirmiştir. Aynı zamanda hakkı, yalanı, ışığı ve karanlığı ayırt etmek için akıl vermiştir. Ancak ne yazık ki birçok kişi bu nimeti fark etmeden "ağın üzerinde çalışmaya" devam eder; dünya nimetleriyle eğlencelere dalıp, kurtuluşu sağlayacak tek açıklığı unutur veya görmezden gelir.

Akıllı kişi, aklını amacı doğrultusunda kullanan kişidir: doğruyu aramak için değil, sapkınlıkları haklı çıkarmak için değil. Kalbine bakar, fıtratın sesini duyar, Allah’ın sözlerini okur, işaretleri ve hadisleri düşünür. Bu dünya sadece bir köprüdür, ev değildir. Biz dünya hayatında sonsuza kadar kalmak için yaratılmadık. Yerimiz ağın ötesindedir, ebediyette, Rahmet sahibi Allah’ın yanında. Eğer sıkıştığını, ağın duvarlarına çarpmaktan yorulduğunu hissediyorsan umutsuzluğa kapılma. Açıklık vardır. Çok yakındır. Allah kulunu çıkışsız bırakmaz. Çevrene bak. Dinle. Çağır. Elini uzat. Gir.

Kelebek hikâyesi her birimiz için bir hatırlatmadır. Allah zaten bize çıkış yolunu göstermiştir ama biz kullanacak mıyız? Yoksa dünya ağına çarpmaya mı devam edeceğiz? Cenab-ı Allah kalplerimizi Hakk’a açsın ve bu dünyanın ağındaki o kurtuluş açıklığını, Allah’ın rızasına ve ebedi selamete giden yolu bulmamızı nasip etsin. Âmin!

Rrjeti I Dunjasë dhe zbrazëtira shpëtuese

Jeta në këtë botë (dunya) është si një kapçkë, një rrjetë e fshehtë dhe mashtruese në të cilën njeriu futet që nga lindja. Dunja i fryhon, i tërheq me tërheqjet e saja, me kënaqësitë, iluzionet, ambiciet dhe pasionet e tyre. Ky rrjet duket i fortë dhe i gjithëpërfshirës, por ka një pikë të vetme të dobët – një hapje nëpër të cilën mund të shpëtohet. Kjo hapje është rruga drejt Allahut, e vetmja dalje për të arritur në Të Vertetën, jetën e përjetshme, në kënaqësinë e Krijuesit. Megjithatë, si një flutur, njeriu shpesh nuk e sheh këtë dalje, megjithëse është afër – brenda distancës së thirrjes së zemrës...

Falënderim për Allah, Të cilin falënderojmë dhe te Të cilit kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje nga e keqja e shpirtrave tanë dhe nga veprat e këqija tona. Kushdo që udhëzon Allahu, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushdo që Ai lë, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka Zot tjetër që meriton adhurim përveç Allahut të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbyesi i Tij dhe i Dërguari i Tij. Pastaj:

Në një botë ku njerëzit janë duke u kërkuar lirinë, lumturinë, sigurinë, pakëna kuptojnë se ata vetë po ndërtojnë një qelizë të padukshme rreth vetvetes. Ata i rrethojnë veten me një rrjetë të dëshirave, frikëve, argëtimeve, pasioneve, ambicieve dhe zakoneve që çdo ditë e ngushton më shumë zemrat e tyre. Në këtë rrjet, njeriu kërkon daljen, por shpesh shikon në drejtimin e gabuar, është i zënë me gjëra të gabuara dhe nuk e sheh – hapja është pranë.

A keni parë ndonjëherë një flutur duke goditur rrjetën e moskitos? Ajo hyri në dhomë nëpër një hapje të vogël, por kur përpiqet të kthehet në liri, goditet në vendin e gabuar. Ajo e harxhon energjinë e vet, fluturon në rreth, flapsiron me krahët e saj me padurim, por pa sukses. Ajo nuk gjen daljen, edhe pse është plot aq afër. Pse? Sepse sytë e saj shkojnë drejt dritës; ajo vepron sipas instinktit, jo sipas drejtimit.

Kështu është edhe njeriu. Ai është gjetur i bllokuar në këtë dunya – jetën botërore të mbushur me dëshira, mendime, argëtime, mëkat, shpejtësi, frikë. Ai nuk e kujton se si hyri në të – ishte që nga fëmijëria, nga impulsi, nga tradita, nga zakonet. Por tani, kur vjen vetëdija, kur ai ndjen mungesën e ajrit, ankthin, zbraztinë – ai kërkon daljen. Por jo në drejtimin e duhur. Ai shkon te zhvillimi vetjak, meditimi, konsulentët, pasuria, karriera, fama, komforti… Por të gjitha këto janë pjesë e rrjetit të njëjtë. Ai vazhdon të godasë murin, ende i afërt me shpëtimin, por nuk e sheh atë.

Kjo histori me fluturën është një pasqyrë e jetës së njeriut në këtë botë moderne. Shpesh ne jemi duke u kërkuar atë që na sjell jo mirësi, por vuajtje. Ne vazhdojmë të "godasim" vlera të gabuara, të mirësit materiale, argëtime sipërfaqësore, pa vërejtur rrugën reale drejt shpëtimit dhe qetësisë së brendshme.

Profeti Muhammedi (paqe mbi të) na ka lëshuar një nga hadiset më të ndjeshme dhe të rëndësishme:
"Unë dhe ju jemi si një njeri që ka ndezur zjarrin dhe në të kanë bien grashët dhe fluturat dhe ai po i largon ata nga zjarri. Unë i mbaj pemben tuaj duke u përpoqur t’ju mbaj nga zjarri, por ju largoheni nga dorët e mia." (Sahih Muslim, 2285).
Ky hadis është një përshkrim i fuqishëm i dashurisë dhe kujdesit të Mesazherit të Allahut për ummatin e tij. Ai na paralajmëron nga flakët e helmuara të dunjas, të mëkatit, të harrimit të Allahut dhe të zjarrit të përjetshëm të Xhellit. Megjithatë, njerëzit, si fluturat, janë të pandershëm dhe shkojnë drejt zjarrit, duke e menduar se është dritë, duke mos ditur se do të djegë.

Po ashtu ky hadis tregon se Profeti ﷺ ishte jo vetëm një bartës i lajmeve të mira, por edhe një paralajmërues. Ai donte të na ruante nga gabimet që mund të çonin në shkatërrim të përjetshëm. Por zgjedhja e lirë është dhënë secilit, dhe shumë, fatkeqësisht, vazhdojnë të ndjekin dëshirat e tyre, duke injoruar thirrjen drejt Të Vërtetës.

Nëse e imagjinojmë jetën botërore si një rrjetë të madhe araknoide apo si një rrjet të dendur që i kap zemrat e njerëzve, atëherë Islami është pikërisht ajo hapje nëpër të cilën mund të shpëtojmë në liri. Kjo nuk është thjesht një ritualistikë apo rite, por një mënyrë e plotë jetese që bazohet në nënshtrimin ndaj Zotit të Vetëm, pastriminë e qëllimeve, drejtësinë, mëshirën dhe kujtimin e vazhdueshëm të Allahut.

Njeriu që u kthye në Islam është si dikush që gjeti një rrezë drite në këtë rrjet të ngarkuar. Ai fillon të shohë dallimin midis mirësisë së vërtetë dhe kënaqësisë së përkohshme, midis dritës dhe errësirës. Islamu i jep jetës qëllim, kuptim dhe drejtim, mëson të kontrollojë pasionet, të rrisë karakterin dhe të ndërtojë marrëdhënie mbi dashurinë, durimin dhe përgjegjësinë. Por është e rëndësishme të kujtojmë: kjo "hapje" ekziston gjithmonë, por çdo individ duhet të bëjë një përpjekje për ta gjetur dhe kaluar nëpër të. Kjo kërkon dije, bindje, vetërefleksion të vazhdueshëm dhe punë të vështirë mbi veten.

Një nga pengesat më të mëdha në rrugën drejt Të Vërtetës është krenaria, pakujdesia dhe lidhja me dunjanë. Njeriu mund të jetë shumë inteligjent, i arsimuar, i suksesshëm në jetën botërore, por nëse zemra e tij është e verbër nga mirësitë botërore, ai mund të mos e shohë rrugën e shpëtimit. Dunja është një banesë e përkohshme, dhe ata që janë shumë të lidhur me të, qëndrojnë të verbër për jetën e përjetshme. Ata vazhdojnë të "krehen nëpër rrjet", duke krijuar trapa të rinj për veten e tyre, në vend se të përdorin mundësinë e dhënë për të shpëtuar.

Ndryshe nga kafshët, njeriu posedon mendjen – dhuratën më të madhe nga Allahu. Pikërisht mendja lejon njeriun të zgjedhë mes të mirës dhe të keqes, të vërtetës dhe gënjeshtrës. Por sa shpesh kjo mendje përdoret jo për të kërkuar të vertetën, por për të justifikuar rrugë të gabuara. Mendja është dhënë për të falënderuar Allahun, për të shërbyer dhe adhuruar Atë, për të ndihmuar të tjerët dhe për të kërkuar shpëtimin. Nëse njeriu e përdor jetën e vet në dëm të vetvetes dhe të të tjerëve, ai humbet një shpërblim të madh.

Secili prej nesh duhet të pyesë veten: “Ku është hapja ime në rrjetën e dunjas?” Ndodhi të jetë një moment i vërtetë i pendimit, një rakat i parë i namazit, leximi i Kur’anit, ndihma për të nevojshmit, shmangia nga mëkati... Mund të jetë një përpjekje e vogël që hap dyert e mëdha drejt dritës dhe paqes. Islamu nuk është një rrugë e kufizimeve, por një rrugë e lirisë. Lirisë nga varësia nga dëshirat, nga frika, nga dyshimet, nga sëmundjet e zemrës. Është rruga drejt lumturisë së vërtetë që fillon në këtë botë dhe përfundon në xhennet. Siç tha Allah në Kur’an:
"Vërtetë, në nënshtrimin ndaj Allahut dhe në kujtimin e Tij, zemrat gjejnë qetësi." Suret Al-Ra’d, 28.

O musulman! Le të reflektojë. Mos bëhu si flutura që nuk e sheh daljen edhe pse është afër. Përdor mendjen tënde, zemrën tënde, për ta gjetur atë hapje të vetme – rrugën drejt Allahut. Sepse Ai i dha njeriut ‘aql – mendjen, për ta përdorur atë për të dalluar. Por shumë prej nesh e përdorin atë jo për të reflektuar mbi kuptimin e jetës, por për të justifikuar dëshirat dhe kompromiset me Të Vërtetën.

Shumë të shumtë kaluan jetën duke u rrotulluar në rrjet. Ditët e tyre shpenzohen në kërkim të "vrimave" të reja në të njëjtën qelizë, në vend se të shohin derën drejt Islamit, drejt Të Vërtetës, drejt shpëtimit. Ti nuk je flutur. Ti je njeri. Ti posedon mendje, zemër, këndje, fıtrën. Ti posedon një mundësi për të ikur. Shiko rreth e qark. Daljet janë pranë. Strehohu. Dëgjoje zemrën tënde. Mos e humb lirinë tënde.
"Jeta botërore është vetëm argëtim dhe lojë, por jeta e fundit – ajo është jeta e vërtetë. Po të dinin!" Kur’ani, 29:64.

Flutura vepron sipas instinktit: ajo hyri në dhomë dhe tani, e verbër nga drita, goditet papritur në rrjetë, pa mundur të gjejë rrugën e kthimit. Por njeriu është një krijesë e pajisur me mendje dhe liri zgjedhjeje. Allahu ia dha fıtrën – një tendencë natyrore drejt Të Vërtetës, të vendosur në çdo njeri që nga lindja, si dhe mendjen për të dalluar Të Vërtetën nga gënjeshtra, dritën nga errësira, shpëtimin nga shkatërrimi. Dhe megjithatë, shumë njerëz, pavarësisht këtij dhuratimi, preferojnë të "studjojnë rrjetën" – të vrapojnë pas dunjas, të argëtohen nga mirësitë e saj të përkohshme, duke e harruar apo injoruar atë hapje të vetme që çon në shpëtim.

Njeriu i mençur është ai që përdor mendjen për qëllimin e saj të destinuar: për të kërkuar të vertetën, jo për të justifikuar gabimet. Ai shikon në zemrën e vet, dëgjon zërin e fıtrës, lexon Fjalët e Allahut, reflekton mbi shenjat dhe hadiset. Kjo botë është thjesht një urë, jo një shtëpi. Ne nuk kemi qenë të krijuar për të qëndruar përgjithmonë në dunja. Vendbanimi ynë është pas rrjetës, në përjetësi, pranë të Mëshirshmit. Nëse ndjen se je i bllokuar, nëse je i lodhur nga goditjet në muret e kësaj rrjete – mos u tremb. Ka një hapje. Ajo është pranë. Allahu nuk lë pa dalje robërit e vet. Shiko rreth e qark. Dëgjo. Thirr. Strehohu. Hy brenda.

Historia e fluturës është një kujtim për secilin prej nesh. Allahu tashmë na ka treguar daljen, por a do ta përdorim? Aapo do të vazhdojmë të godasim rrjetën e dunjas derisa të jetë vonë? Le të hapë Zotëria zemrat tona drejt Të Vërtetës dhe të na ndihmojë të gjejmë atë "hapje" në rrjetën e kësaj bote – rrugën drejt kënaqësisë Së Tij dhe shpëtimit të përjetshëm. Amen!