Осознание своих грехов и чувства сожаления о них...

Осознание своих грехов и чувства сожаления о них...

Awareness of one's sins and feelings of regret for them... / Günahlarının farkına varmak ve onlardan pişmanlık duymak... / Ndërgjegjësimi për mëkatet e dikujt dhe ndjenjat e keqardhjes për to...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Самым лишенным и отлученным от милости Аллаха является тот, кто совершив грех не ощущает в своем сердце печали по этому поводу, потому что такая печаль приводит человека к покаянию и мешает повторению греха. Шейх Абдульазиз ат-Тарифи.

Это наставление подчеркивает важность осознания своих грехов и чувства сожаления о них, что является ключевым элементом духовного очищения и покаяния в исламе. В исламе грех рассматривается как нарушение Воли Аллаха и отдаление от Его милости. Однако сам по себе грех не делает человека окончательно потерянным, если он осознает свою ошибку и стремится исправиться.

Чувство печали или сожаления о совершенном грехе — это признак живой веры (имана) в сердце человека. Оно свидетельствует о том, что человек понимает тяжесть своего поступка и боится гнева Аллаха. Если же человек совершает грех и не чувствует никакой печали, это указывает на ожесточение сердца и отсутствие страха перед Аллахом. Такое состояние опасно, так как может привести к повторению грехов и духовной деградации.

Печаль о грехе — это первый шаг к покаянию. Она побуждает человека обратиться к Аллаху с искренним раскаянием, просить прощения и стремиться исправить свои ошибки. Покаяние в исламе включает в себя: осознание греха, искреннее сожаление о нем, решение не возвращаться к этому греху в будущем, исправление последствий греха, если это возможно (например, возвращение незаконно взятого имущества или просьба о прощении у того, кого обидели). Аллах Милостив и Прощающий, и Он принимает покаяние тех, кто искренне раскаивается.

Если человек не чувствует печали о своих грехах, это может быть признаком того, что его сердце ожесточилось и закрылось для наставлений Аллаха. Такое состояние называется "касват аль-кальб" (ожесточение сердца). Ожесточение сердца опасно, потому что оно лишает человека способности различать добро и зло, а также лишает его стремления к исправлению. Это может привести к тому, что человек будет продолжать грешить, не задумываясь о последствиях. В Коране и Сунне многократно подчеркивается, что Аллах не меняет положения людей, пока они не изменят самих себя. Если человек не стремится к исправлению, он рискует лишиться милости Аллаха.

Чтобы избежать ожесточения сердца, мусульманину рекомендуется: постоянно поминать Аллаха (зикр) и читать Коран, совершать добрые дела и помогать другим, избегать грехов и всего, что может привести к ним, регулярно анализировать свои поступки и искренне каяться в своих ошибках, молиться Аллаху о том, чтобы Он сохранил сердце живым и чувствительным к вере.

Несмотря на тяжесть грехов, ислам учит, что милость Аллаха безгранична. Даже если человек совершил много грехов, он всегда может вернуться к Аллаху с искренним покаянием. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) сказал: "Аллах больше радуется покаянию Своего раба, чем тот, кто нашел своего верблюда, потерянного в пустыне". (Сахих Бухари и Муслим). Это показывает, как сильно Аллах любит тех, кто кается.

Это наставление напоминает нам о важности осознания своих грехов и чувства сожаления о них. Печаль о грехе — это признак живой веры и первый шаг к исправлению. Если человек не чувствует этой печали, он рискует ожесточить свое сердце и лишиться милости Аллаха. Поэтому каждый мусульманин должен стремиться сохранить свое сердце чистым, искренне каяться в своих ошибках и всегда надеяться на милость и прощение Аллаха.

Awareness of one's sins and feelings of regret for them...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

The most deprived and excluded from the mercy of Allah is the one who, having committed a sin, does not feel sorrow in his heart about it, because such sadness leads a person to repentance and prevents the repetition of sin. Sheikh Abdulaziz al-Tarifi.

This instruction emphasizes the importance of realizing one's sins and feeling regret for them, which is a key element of spiritual purification and repentance in Islam. In Islam, sin is seen as violating the Will of Allah and moving away from His mercy. However, sin itself does not make a person completely lost if he realizes his mistake and strives to improve.

A feeling of sadness or regret for a sin committed is a sign of living faith (iman) in a person's heart. It shows that a person understands the severity of his act and fears the wrath of Allah. If a person commits a sin and does not feel any sadness, this indicates a hardening of the heart and a lack of fear of Allah. This condition is dangerous, as it can lead to the repetition of sins and spiritual degradation.

Sorrow for sin is the first step towards repentance. It encourages a person to turn to Allah with sincere repentance, ask for forgiveness and strive to correct their mistakes. Repentance in Islam includes: awareness of sin, sincere regret for it, a decision not to return to this sin in the future, correcting the consequences of sin, if possible (for example, returning illegally taken property or asking for forgiveness from someone who was offended). Allah is Merciful and Forgiving, and He accepts the repentance of those who sincerely repent.

If a person does not feel sorrow for his sins, this may be a sign that his heart has hardened and closed itself to the teachings of Allah. This condition is called "kaswat al-kalb" (hardening of the heart). Hardening of the heart is dangerous because it deprives a person of the ability to distinguish between good and evil, as well as deprives him of the desire for correction. This can lead to a person continuing to sin without thinking about the consequences. The Qur'an and the Sunnah repeatedly emphasize that Allah does not change the position of people until they change themselves. If a person does not strive for correction, he risks losing the grace of Allah.

To avoid hardening of the heart, a Muslim is recommended to: constantly remember Allah (dhikr) and read the Quran, do good deeds and help others, avoid sins and everything that can lead to them, regularly analyze their actions and sincerely repent of their mistakes, pray to Allah that He keeps His heart alive and sensitive to faith.

Despite the severity of sins, Islam teaches that the mercy of Allah is unlimited. Even if a person has committed many sins, he can always return to Allah with sincere repentance. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allaah be upon him) said: "Allaah is more pleased with the repentance of His slave than the one who found his camel lost in the desert." (Sahih Bukhari and Muslim). This shows how much Allah loves those who repent.

This instruction reminds us of the importance of recognizing our sins and feeling sorry for them. Sorrow for sin is a sign of living faith and the first step towards correction. If a person does not feel this sadness, he risks hardening his heart and losing the grace of Allah. Therefore, every Muslim should strive to keep his heart pure, sincerely repent of his mistakes and always hope for the mercy and forgiveness of Allah.

Günahlarının farkına varmak ve onlardan pişmanlık duymak...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Allah'ın rahmetinden en çok mahrum bırakılan ve aforoz edilen, günah işlediği için kalbinde bu konuda üzüntü hissetmeyen kişidir, çünkü böyle bir üzüntü insanı tövbe etmeye sevk eder ve günahın tekrarlanmasını engeller. Şeyh Abdülaziz el-Tarifi'dir.

Bu talimat, kişinin günahlarının farkına varmasının ve İslam'da ruhsal arınma ve tövbenin kilit bir unsuru olan onlardan pişmanlık duymasının önemini vurgulamaktadır. İslam'da günah, Allah'ın iradesinin ihlali ve O'nun lütfundan uzaklaşma olarak görülür. Ancak günah, hatasını anlarsa ve kendini düzeltmeye çalışırsa, tek başına bir insanı kesin olarak kaybetmez.

İşlenen günahtan üzüntü veya pişmanlık duymak, insanın kalbindeki yaşayan inancın (iman) bir işaretidir. Bu, insanın eyleminin ciddiyetini anladığına ve Allah'ın gazabından korktuğuna tanıklık eder. Eğer bir insan günah işliyorsa ve hiçbir üzüntü hissetmiyorsa, bu, kalbin sertleştiğini ve Allah'a karşı korkunun olmadığını gösterir. Böyle bir durum tehlikelidir, çünkü günahların tekrarlanmasına ve ruhsal bozulmaya yol açabilir.

Günahın üzüntüsü, tövbe etmenin ilk adımıdır. İnsanı içten pişmanlıkla Allah'a yönelmeye, af dilemeye ve hatalarını düzeltmeye teşvik eder. İslam'da tövbe şunları içerir: günahın farkına varmak, ondan içten pişmanlık duymak, gelecekte bu günaha geri dönmeme kararı, mümkünse günahın sonuçlarının düzeltilmesi (örneğin, haksız yere alınan mülkün iadesi veya haksızlığa uğrayandan af dilemek). Allah çok esirgeyendir, çok bağışlayıcıdır ve içtenlikle tövbe edenlerin tevbesini kabul eder.

Eğer insan günahlarından dolayı üzülmüyorsa, bu onun kalbinin katılaştığının ve Allah'ın talimatlarına kapandığının bir işareti olabilir. Bu duruma "qaswat al-kalb" (kalbin sertleşmesi) denir. Kalbin sertleşmesi tehlikelidir çünkü insanı iyiyle kötüyü ayırt etme yeteneğinden mahrum eder ve aynı zamanda onu düzeltme arzusundan da mahrum eder. Bu, kişinin sonuçlarını düşünmeden günah işlemeye devam etmesine neden olabilir. Kuran ve Sünnet, Allah'ın insanların durumlarını onlar kendilerini değiştirene kadar değiştirmediğini defalarca vurgulamaktadır. Eğer bir insan düzeltmeye çalışmazsa, Allah'ın lütfundan mahrum kalma riskiyle karşı karşıyadır.

Kalbin sertleşmesini önlemek için Müslümanın: Allah'ı (zikir'i) sürekli anması, Kuran'ı okuması, iyi işler yapması ve başkalarına yardım etmesi, günahlardan ve onlara yol açabilecek her şeyden kaçınması, eylemlerini düzenli olarak analiz etmesi ve hatalarından içtenlikle tövbe etmesi, Allah'a dua etmesi tavsiye edilir.

Günahların ağırlığına rağmen islam, Allah'ın lütfunun sınırsız olduğunu öğretir. İnsan birçok günah işlemiş olsa bile, her zaman içten bir tövbe ile Allah'a dönebilir. Hz. Muhammed (as), "Allah, çölde kaybolan devesini bulandan daha çok kulunun tövbesine sevinir" dedi. (Sahih Buhari ve Müslüman). Bu, Allah'ın tövbe edenleri ne kadar sevdiğini gösterir.

Bu talimat bize günahlarımızın farkında olmanın ve onlardan pişmanlık duymanın önemini hatırlatıyor. Günahın üzüntüsü, yaşayan inancın bir işaretidir ve düzeltmeye yönelik ilk adımdır. Eğer insan bu üzüntüyü hissetmiyorsa, kalbini sertleştirme ve Allah'ın lütfundan mahrum kalma riskiyle karşı karşıyadır. Bu nedenle her Müslüman kalbini saf tutmaya çalışmalı, hatalarından içtenlikle tövbe etmeli ve her zaman Allah'ın rahmetini ve bağışlanmasını ummalıdır.

Ndërgjegjësimi për mëkatet e dikujt dhe ndjenjat e keqardhjes për to...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Më i privuari dhe më i përjashtuari nga mëshira e Allahut është ai që, pasi ka kryer një mëkat, nuk ndjen pikëllim në zemrën e tij për këtë, sepse një trishtim i tillë e çon një person në pendim dhe parandalon përsëritjen e mëkatit. Shejh Abdulaziz el-Tarifi.

Ky udhëzim thekson rëndësinë e realizimit të mëkateve të dikujt dhe ndjenjën e keqardhjes për to, e cila është një element kyç i pastrimit shpirtëror dhe pendimit në Islam. Në Islam, mëkati shihet si shkelje E Vullnetit të Allahut dhe largim nga mëshira e tij. Sidoqoftë, vetë mëkati nuk e bën një person plotësisht të humbur nëse e kupton gabimin e tij dhe përpiqet të përmirësohet.

Një ndjenjë trishtimi ose keqardhjeje për një mëkat të kryer është një shenjë e besimit të gjallë (imanit) në zemrën e një personi. Kjo tregon se një person e kupton ashpërsinë e veprimit të tij dhe i frikësohet zemërimit të Allahut. Nëse një person kryen një mëkat dhe nuk ndjen ndonjë trishtim, kjo tregon një forcim të zemrës dhe mungesë frike nga Allahu. Kjo gjendje është e rrezikshme, pasi mund të çojë në përsëritjen e mëkateve dhe degradimin shpirtëror.

Pikëllimi për mëkatin është hapi i parë drejt pendimit. Ai inkurajon një person që t'i drejtohet Allahut me pendim të sinqertë, të kërkojë falje dhe të përpiqet të korrigjojë gabimet e tij. Pendimi në Islam përfshin: vetëdijen për mëkatin, keqardhjen e sinqertë për të, një vendim për të mos u kthyer në këtë mëkat në të ardhmen, duke korrigjuar pasojat e mëkatit, nëse është e mundur (për shembull, kthimi i pasurisë së marrë në mënyrë të paligjshme ose kërkimi i faljes nga dikush që ishte ofenduar). Allahu Është Mëshirues dhe Falës, Dhe ai pranon pendimin e atyre që pendohen sinqerisht.

Nëse një person nuk ndjen pikëllim për mëkatet e tij, kjo mund të jetë një shenjë se zemra e tij është ngurtësuar dhe është mbyllur ndaj mësimeve të Allahut. Kjo gjendje quhet "kaswat al-kalb" (forcimi i zemrës). Forcimi i zemrës është i rrezikshëm sepse privon një person nga aftësia për të bërë dallimin midis së mirës dhe së keqes, si dhe e privon atë nga dëshira për korrigjim. Kjo mund të çojë që një person të vazhdojë të mëkatojë pa menduar për pasojat. Kur'ani dhe Suneti vazhdimisht theksojnë se Allahu nuk e ndryshon pozitën e njerëzve derisa ata të ndryshojnë vetveten. Nëse një person nuk përpiqet për korrigjim, ai rrezikon të humbasë hirin e Allahut.

Për të shmangur ngurtësimin e zemrës, Një Muslimani i rekomandohet: të kujtojë vazhdimisht Allahun (dhikrin) dhe të lexojë Kuranin, të bëjë vepra të mira dhe të ndihmojë të tjerët, të shmangë mëkatet dhe gjithçka që mund të çojë tek ata, të analizojë rregullisht veprimet e tyre dhe të pendohet sinqerisht për gabimet e tyre, t'i lutet Allahut që ai ta mbajë zemrën gjallë dhe të ndjeshme ndaj besimit.

Pavarësisht ashpërsisë së mëkateve, Islami mëson se mëshira e Allahut është e pakufizuar. Edhe nëse një person ka bërë shumë mëkate, ai gjithmonë mund të kthehet Te Allahu me pendim të sinqertë. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të) tha: "Allahu është më i kënaqur me pendimin e robit të tij sesa ai që gjeti devenë e tij të humbur në shkretëtirë."(Sahih Bukhari dhe Muslim). Kjo tregon se Sa Shumë I do Allahu ata që pendohen.

Ky udhëzim na kujton rëndësinë e njohjes së mëkateve tona dhe ndjenjës së keqardhjes për to. Trishtimi për mëkatin është një shenjë e besimit të gjallë dhe hapi i parë drejt korrigjimit. Nëse një person nuk e ndjen këtë trishtim, ai rrezikon të forcojë zemrën e tij dhe të humbasë hirin e Allahut. Prandaj, Çdo Musliman duhet të përpiqet ta mbajë zemrën e tij të pastër, të pendohet sinqerisht për gabimet e tij dhe gjithmonë të shpresojë për mëshirën dhe faljen e Allahut.