Ослеплённые блеском дуньи: между нефтью и богобоязненностью...

Blinded by the brilliance of dunya: between oil and piety... / Dünyanın parıltısıyla kör olmuş, Petrolle takva arasında... / I verbuar nga shkëlqimi i dunjasë: midis vajit dhe devotshmërisë...

«У нас есть богатства: есть нефть, есть золото, но мы, ослеплённые блеском богатства, потеряли богобоязненность, и теперь плутаем в сумраке этой Дуньи.» - Эти слова проникают в самую суть болезненной проблемы современного исламского мира. Мы живём в эпоху, когда материальное благополучие стало мнимым показателем успеха, но одновременно оно стало причиной духовной деградации. Особенно ярко это видно в некоторых арабских странах, где изобилие нефти, газа и золота не привело к процветанию исламских ценностей, а напротив — стало искушением, уводящим от пути Аллаха.

Эта горькая истина, от которой хочется отвернуться, но невозможно не признать её справедливость. Мусульманские страны, обладающие самыми богатыми землями, самыми стратегическими территориями, несметными ресурсами — духовно голодают. Особенно трагично это видно в государствах Персидского залива, где нефть льётся рекой, а духовность испаряется, как мираж в пустыне

Материальное богатство без богобоязненности — путь в заблуждение

Аллах даровал многим мусульманским странам огромные блага: золото, нефть, газ, хадж, туристические и торговые маршруты. Но где же благодарность за эти дары? Где же таква (богобоязненность), которая должна была стать опорой для справедливого правления, заботы о бедных, поддержки Уммы и распространения справедливости? Вместо этого мы наблюдаем роскошь, подобную временам Фараона, дворцы, украшенные золотом, и королей, чьи интересы сосредоточены на престоле, а не на народе. Их сердца связаны не с Меккой, Мединой, Аль Кудсом, а с Тель-Авивом, Нью-Йорком и Лондоном.

Ислам никогда не осуждал богатство само по себе. Более того, Пророк Мухаммад ﷺ сказал: «Как прекрасны праведные богатства в руках праведного человека!» (Ахмад). Но с богатством приходит ответственность. Настоящий правитель в исламе — амир аль-му'минин — это тот, кто служит своему народу, оберегает шариат, действует по справедливости, боится Аллаха больше, чем теряет лицо перед людьми. К сожалению, современная реальность далека от этого идеала. Многие из тех, кто называет себя «правителями мусульман», на деле стали слугами дуньи и западных интересов. Их дворцы сверкают золотом, но их сердца холодны к страданиям уммы.

Арабский мир располагает одними из самых крупных запасов природных ресурсов на планете, но почему так много мусульман живут в нищете, невежестве и под гнётом диктатур? Монархии Персидского залива тратят миллиарды долларов на роскошные дворцы, яхты, футбольные клубы и развратные фестивали, в то время как Палестина, Йемен, Сирия и другие страны страдают. Режимы, поддерживаемые Западом, активно подавляют исламское пробуждение, борются с искренними учёными, улемами, запрещают призывы к шариату и строят мечети только как элемент «туристического декора». Их «ислам» — это внешний антураж. Они надевают куфии и абайи, но при этом обнимаются с врагами ислама, проводят сделки с сионистами, разрешают алкоголь, проституцию, азартные игры под видом «развития туризма». Такое поведение — прямое предательство духа Ислама. Пророк ﷺ предсказывал, что однажды мусульман будет много, но они будут как пена на воде — многочисленные, но без силы и влияния, ибо покинули упование на Аллаха, и продали свою религию за мирские блага.

Ислам — не только религия ритуалов. Это комплексная система, охватывающая политику, экономику, семью, справедливость. Главное, чего не хватает сегодня — это богобоязненности. Именно она — основа истинного лидерства. Слепой блеск нефти и золота не заменит свет Имана. Мы потеряли богобоязненность — и теперь блуждаем в темноте этой жизни. Но пока живы сердца, наполненные искренней верой, надежда не умирает. Современные арабские режимы — это продолжение колониального наследия. После разрушения Османского халифата, Запад не оставил мусульман без «пастухов» — он назначил своих. Эти «короли», «эмиры», «султаны» и «президенты» — лишь тени, облечённые в золото, но пустые изнутри. Они защищают интересы не Ислама, а своих покровителей. Где же «умма» в их речах? Где боль за Палестину в их сердцах?

Посланник Аллаха ﷺ сказал: «Клянусь Аллахом, не боюсь я за вас бедности. Но боюсь, что откроется вам мир это дунья, как открылся тем, кто был до вас, и вы станете соперничать в нём, как соперничали они, и он погубит вас, как погубил их.» (Сахих аль-Бухари). Разве это не про нас сказано? Разве не стали мы соревноваться в количестве небоскрёбов, брендовых автомобилей и роскошных дворцов?

Сегодня мы живём в эпоху сумерек: кажется, что есть свет — но это свет прожекторов и рамп, а не свет Истины. Народы, которых Аллах сделал хранителями Благородного Корана и хранителями двух Святынь, стали хранителями нефтяных запасов и западных инвестиций. Религия превратилась в формальность, богобоязненность — в редкость, а джихад — в преступление. И пока мусульмане не вернутся к искреннему Таухиду, справедливому правлению, шариату и братству — тьма дуньи будет пожирать их изнутри.

Мы должны призывать к Исламу не только простых людей, но и тех, кто на троне. Их ослепление богатством — это не привилегия, а страшное испытание. И если они не очнутся — Аллах заменит их другими, как уже бывало в истории. Аллах сказал: «Если вы отвернётесь, Он заменит вас другим народом, и они не будут подобны вам». Сура Мухаммад, аят 38. Возвращение к богобоязненности, скромности, справедливости и служению Умме — вот путь, который выведет нас из сумрака зульма, к Свету Ислама и Сунны.

Blinded by the brilliance of dunya: between oil and piety...

"We have riches: there is oil, there is gold, but we, blinded by the glitter of wealth, have lost our God-fearing nature, and now we wander in the darkness of this Dunya." These words penetrate to the very core of a painful problem in the modern Islamic world. We live in an era where material prosperity has become a false indicator of success, but simultaneously it has become the cause of spiritual degradation. This is especially evident in some Arab countries, where the abundance of oil, gas, and gold has not led to the flourishing of Islamic values; on the contrary — it has become a temptation that diverts people from the path of Allah.

This bitter truth, which one may want to turn away from but cannot deny its justice, is undeniable. Muslim countries, possessing the richest lands, the most strategic territories, and countless resources, are spiritually starving. It is particularly tragic in the Gulf states, where oil flows like rivers, but spirituality evaporates like a mirage in the desert.

Material wealth without God-consciousness is a path to misguidance.

Allah has bestowed upon many Muslim countries immense blessings: gold, oil, gas, Hajj, tourist and trade routes. But where is the gratitude for these gifts? Where is taqwa (God-consciousness), which should have been the foundation for just governance, care for the poor, support for the Ummah, and the spread of justice? Instead, we see luxury reminiscent of the times of Pharaoh, palaces adorned with gold, and kings whose interests are focused on their thrones rather than their people. Their hearts are tied not to Mecca, Medina, or Al-Quds, but to Tel Aviv, New York, and London.

Islam has never condemned wealth in itself. On the contrary, Prophet Muhammad ﷺ said: "How excellent are righteous wealth in the hands of a righteous person!" (Ahmad). But with wealth comes responsibility. A true ruler in Islam — Amir al-Mu'minin — is one who serves his people, protects Sharia, acts justly, and fears Allah more than he fears losing face before people. Unfortunately, the modern reality is far from this ideal. Many of those who call themselves "rulers of Muslims" have, in fact, become servants of Dunya and Western interests. Their palaces sparkle with gold, but their hearts are cold to the sufferings of the Ummah.

The Arab world possesses some of the largest reserves of natural resources on the planet, but why do so many Muslims live in poverty, ignorance, and under oppressive dictatorships? The Gulf monarchies spend billions of dollars on luxurious palaces, yachts, football clubs, and debauched festivals while Palestine, Yemen, Syria, and other countries suffer. Regimes supported by the West actively suppress Islamic awakening, fight sincere scholars and ulama, ban calls for Sharia, and build mosques only as elements of "tourist décor." Their "Islam" is merely external decoration. They wear keffiyehs and abayas but embrace enemies of Islam, make deals with Zionists, permit alcohol, prostitution, and gambling under the guise of "tourism development." Such behavior is a direct betrayal of the spirit of Islam. The Prophet ﷺ foretold that one day Muslims would be numerous but weak and powerless, having abandoned reliance on Allah and sold their religion for worldly goods.

Islam is not only a religion of rituals. It is a comprehensive system encompassing politics, economics, family, and justice. What is lacking today, above all, is God-consciousness. It is the foundation of true leadership. The blinding gleam of oil and gold cannot replace the light of Iman. We have lost God-consciousness — and now we wander in the darkness of this life. But as long as there are hearts filled with sincere faith, hope does not die. Modern Arab regimes are a continuation of colonial legacies. After the destruction of the Ottoman Caliphate, the West did not leave Muslims without "shepherds" — it appointed its own. These "kings," "emirs," "sultans," and "presidents" are mere shadows clad in gold but empty inside. They defend not the interests of Islam but those of their patrons. Where is the "Ummah" in their speeches? Where is the pain for Palestine in their hearts?

The Messenger of Allah ﷺ said: "By Allah, I do not fear for you poverty. But I fear that the world will be opened up to you as it was opened up to those before you, and you will compete in it as they competed, and it will destroy you as it destroyed them." (Sahih al-Bukhari). Is this not about us? Have we not started competing in the number of skyscrapers, branded cars, and luxurious palaces?

Today, we live in an era of twilight: it seems there is light — but it is the light of spotlights and stages, not the light of Truth. Peoples whom Allah made custodians of the Noble Quran and guardians of the Two Holy Sanctuaries have become custodians of oil reserves and Western investments. Religion has become a formality, God-consciousness — a rarity, and jihad — a crime. And until Muslims return to sincere Tawheed, just governance, Sharia, and brotherhood — the darkness of Dunya will consume them from within.

We must call to Islam not only ordinary people but also those on the throne. Their blindness due to wealth is not a privilege but a severe trial. And if they do not awaken — Allah will replace them with others, as has happened in history. Allah said: "And if you turn away, He will replace you with another people, and they will not be like you." Surah Muhammad, verse 38. Returning to God-consciousness, humility, justice, and service to the Ummah — this is the path that will lead us out of the darkness of Zulm into the Light of Islam and Sunnah.

Dünyanın parıltısıyla kör olmuş, Petrolle takva arasında...

"Bizde zenginlikler var: petrol var, altın var, ancak bu zenginliklerin parıltısına kör olmuşuz ve artık bu Dünyada kaybolmuş bir halde dolaşıyoruz." Bu sözler, modern İslam dünyasının acı verici bir sorununun özüne dokunuyor. Maddi refahın başarının yanlış bir göstergesi olduğu bir çağda yaşıyoruz, fakat aynı zamanda bu durum ruhsal çöküşün nedeni haline geldi. Özellikle bazı Arap ülkelerinde, petrol, gaz ve altın bolluğu İslam değerlerinin gelişmesine yol açmadı; tam tersine — bu, insanları Allah'ın yolundan saptıran bir deneme haline geldi.

Bu acı gerçek, yüz çevirmek isteseniz de adaletini inkar edemeyeceğiniz bir gerçek. En zengin topraklara, en stratejik bölgelere, sayısız kaynağa sahip Müslüman ülkeler, manevi açıdan açlık çekiyor. Özellikle Körfez devletlerinde, petrol nehir gibi akarken, maneviyat çöldeki bir serap gibi buharlaşıyor.

Takva'sız maddi servet, sapmaya giden bir yoldur.

Allah, birçok Müslüman ülkeye büyük nimetler bahşetmiştir: altın, petrol, gaz, hac, turizm ve ticaret yolları. Ancak bu hediyeler için şükür nerede? Adaletli yönetimin, yoksulların korunmasının, ümmetin desteklenmesinin ve adaletin yayılmasının temeli olması gereken takva nerede? Bunun yerine, Firavun zamanlarını hatırlatan lüks görüyoruz, altınlarla bezeli saraylar ve ilgi odağı halkın değil de tahtların olduğu krallar görüyoruz. Kalpleri Mekke, Medine veya Kudüs'e değil, Tel Aviv, New York ve Londra'ya bağlı.

İslam, serveti hiçbir zaman kınar değildir. Aksine, Peygamber Muhammed ﷺ şöyle buyurmuştur: "Ne güzel ki, doğru bir kişinin elinde doğru kazanılmış servet vardır!" (Ahmed). Ancak servetle birlikte sorumluluk da gelir. İslam'daki gerçek lider — Emirül Müminin — halkına hizmet eden, Şeriat'ı koruyan, adaletle hareket eden, insanların önünde utanmaktan çok Allah'tan korkan kişidir. Ne yazık ki, modern gerçeklik bu idealin çok uzağında. Kendilerini "Müslümanların hükümdarı" olarak adlandıran birçok kişi aslında Dünya'nın ve Batı çıkarlarının hizmetkarı haline geldi. Sarayları altınla parıldasa da, kalpleri ümmetin acılarına karşı soğuk.

Arap dünyası gezegen üzerindeki en büyük doğal kaynak rezervlerinden bazılarına sahip olmasına rağmen, neden bu kadar çok Müslüman yoksulluk, cehalet ve baskıcı diktatörlükler altında yaşıyor? Körfez monarşileri milyarlarca doları lüks saraylar, yatlar, futbol kulüpleri ve günahkâr festivallere harcarken, Filistin, Yemen, Suriye ve diğer ülkeler acı çekiyor. Batı tarafından desteklenen rejimler İslami uyanışı bastırıyor, samimi bilginlerle ve âlimlerle mücadele ediyor, Şeriat'a çağrıları yasaklıyor ve camileri yalnızca "turizm dekorasyonu" olarak inşa ediyor. Onların "İslam"ı sadece dış görünüş. Keffiyeler ve aba giyiyorlar ama İslam'ın düşmanlarıyla kucaklaşarak, Siyonistlerle anlaşma yapıyorlar, alkollü içecekleri, fuhuşu ve kumarı "turizm geliştirme" bahanesiyle izin veriyorlar. Böyle bir davranış, İslam'ın ruhuna açık bir ihanettir. Peygamber ﷺ, bir gün Müslümanların sayıca çok olacağı ama güçsüz ve etkisiz olacağından bahsetti: Allah'a güvenmeyi bırakıp dinlerini dünya malı karşılığında sattılar.

İslam sadece ritüellerden ibaret bir din değildir. Bu, siyaset, ekonomi, aile ve adaleti kapsayan kapsamlı bir sistemdir. Bugün eksik olan şey ise takvadır. Gerçek liderliğin temeli budur. Petrol ve altının kör edici parıltısı İmanın nuruyla değiştirilemez. Takvayı kaybettik — ve şimdi bu hayatın karanlığında dolanıyoruz. Ancak samimi imanla dolu kalpler yaşarken umut ölmez. Modern Arap rejimleri, sömürge mirasının bir devamıdır. Osmanlı Hilafeti'nin yıkılmasının ardından Batı, Müslümanları "çoban"sız bırakmadı — kendi taraftarlarını atadı. Bu "krallar", "emirler", "sultanlar" ve "başkanlar" altınla kaplı gölgelerdir, ancak içleri boş. İslam'ın değil, himayecilerinin çıkarlarını koruyorlar. "Ümmet" onların konuşmalarında nerede? Filistin için acı nerede?

Allah'ın Elçisi ﷺ şöyle buyurdu: "And olsun ki, sizin için yoksulluktan korkmuyorum. Ancak size dünyanın kapılarının açılmasından, geçmiş milletler gibi rekabet etmenizden ve bunun sizi helak etmesinden korkuyorum." (Sahih el-Buhari). Bu bizden bahsetmiyor mu? Gökdelenlerin, marka arabaların ve lüks sarayların sayısı konusunda rekabet etmiyor muyuz?

Bugün, alacakaranlık çağını yaşıyoruz: sanki ışık var — ama bu, sahne projektörlerinin ışığı, hakikatin ışığı değil. Allah'ın Soylu Kuran'ın ve İki Kutsal Mekan'ın bekçileri olarak seçtiği milletler, petrol rezervleri ve Batı yatırımlarının bekçileri oldular. Din bir formaliteye dönüştü, takva nadir bir hal aldı ve cihad suç sayıldı. Müslümanlar samimi Tevhid'e, adil yönetime, Şeriat'a ve kardeşliğe geri dönene kadar — Dünya'nın karanlığı onları içeriden tüketmeye devam edecek.

İslam'a çağrıyı yalnızca sıradan insanlara değil, aynı zamanda tahtta oturanlara da yapmalıyız. Onların servetle körlüğü bir ayrıcalık değil, korkunç bir sınavdır. Eğer uyanmazlarsa — Allah onları başkalarıyla değiştirir, tarih boyunca olduğu gibi. Allah şöyle buyurdu: "Eğer yüz çevirecek olursanız, sizi başka bir milletle değiştiririz ve onlar sizin gibi olmazlar." Sure Muhammed, ayet 38. Takvaya, tevazu, adalet ve ümmete hizmete dönüş — bu, bizi Zulm'un karanlığından İslam ve Sünnet'in ışığına çıkaracak yol.

I verbuar nga shkëlqimi i dunjasë: midis vajit dhe devotshmërisë...

"Kemi pasuritë: ka naftë, ka ar, por, të verbër nga ndritja e pasurisë, kemi humbur frikën për Zotin dhe tani po rrojmë në errësirën e këtij Botësi." Këto fjalë depërtojnë në thelbin e një problemi të dhimbshëm në botën islame moderne. Jetojmë në një epokë ku prosperi material është bërë një tregues i rremë i suksesit, por në të njëjtën kohë ka bërë shkak të dekadencës spirituale. Kjo duket sidomos në disa vende arabe, ku mbledhja e naftës, gazi dhe ari nuk ka çuar në lulëzimin e vlerave islame; përkundrazi — ka bërë një provim që largon njerëzit nga rruga e Allahut.

Kjo e vërtetë e dhimbshme, nga e cila mund të donim të ktheheshim, por nuk mund ta mohojmë drejtësinë e saj, është e pakontestueshme. Vendet muslimane, me tokat më të pasura, territoriet më strategjike dhe burime të pambarueshme, janë duke vuajtur nga uria spirituale. Kjo duket veçanërisht tragjike në shtetet e Gjirit, ku nafta rrjedh si lumi, por spiritualiteti avullohet si një mirazh në shkretëtirë.

Pasuria materiale pa frikë për Zotin është rruga drejt gabimit.

Allahu i ka dhuruar shumë vendeve muslimane dhuratat më të mëdha: ar, naftë, gaz, haxhi, rrugët e turizmit dhe tregtisë. Por ku është mirënjohja për këto dhuratë? Ku është takva (frikë për Zotin), e cila duhej të ishte themeli i sundimit të drejtë, kujdesit për të varfërve, mbështetjes së Ummes dhe shpërndarjes së drejtësisë? Në vend të kësaj, shohim luks si në kohët e Faraonit, pallate të mbështjella me ar dhe mbretër me intereset e përqendruara në fron, jo në popull. Zemrat e tyre janë të lidhura jo me Mekën, Medinën apo Al-Kudsin, por me Tel Avivin, New Yorkun dhe Londën.

Islami nuk ka kurrë kritikuar pasurinë në vetvete. Përkundrazi, Profeti Muhammedi ﷺ tha: "Sa e bukur është pasuria e drejtë në duart e një personi të drejtë!" (Ahmad). Por me pasurinë vjen përgjegjësia. Një udhëheqës i vërtetë në Islam — Amiri i Besimtarve — është ai që shërben popullit të tij, mbroj shariatin, vepron me drejtësi dhe frikëzon Allah më shumë se humbjen e fytyrës para njerëzve. Fatkeqësisht, realiteti modern është shumë larg këtij ideali. Shumë prej atyre që quhen "sundimtarë të muslimanëve" në fakt janë bërë shërbyes të Botime dhe interesave perëndimore. Pallatet e tyre flakën me ar, por zemrat e tyre janë të ftohta ndaj vuajtjeve të Ummes.

Bota arabe posedon disa nga rezervat më të mëdha të burimeve natyrore në planet, por pse aq shumë muslimanë jetojnë në varfëri, papunësi dhe nën diktaturat shtypëse? Monarkitë e Gjirit shpenzojnë miliarda dollarë në pallate luksoze, anije, klube futbolli dhe festivale të pakushtueshme, ndërsa Palestina, Jemeni, Siria dhe vende të tjera vuajnë. Rezimet, të mbështetura nga Perëndimi, shtyjnë aktivisht zgjuarsimin islame, luftojnë intelektualët e sinqertë dhe 'ulematë, ndalojnë thirrjet për shariatin dhe ndërtojnë xhami vetëm si elemente "dekorativë turistike". Islami i tyre është dekor i jashtëm. Ata veshin kefi dhe aba, por mbajnë gjithashtu marrëdhënie me armiqtë e Islamiut, bëjnë merita me sionistët, lejojnë alkoolin, prostitucionin dhe lojërat e fatit nën mbulazhin e "zhvillimit të turizmit." Ky sjellje është një tradhtim i qartë i shpirtit të Islamiut. Profeti ﷺ parashikoi se një ditë muslimanët do të jenë të shumtë, por të dobët dhe pa ndikim, sepse kanë braktisur besimin në Allah dhe shitur fejnë për mallra botësore.

Islami nuk është vetëm një fe rituale. Kjo është një sistem kompleks që përfshin politikën, ekonomikën, familjen dhe drejtësinë. Ajo që mungon sot, mbi të gjitha, është frika për Zotin. Kjo është themeli i lideritetit të vërtetë. Ndritja e verbër e naftës dhe ari nuk mund ta zëvendësojë dritën e Imanit. Kemi humbur frikën për Zotin — dhe tani po rrojmë në errësirën e kësaj jetë. Por derisa të ketë zemra të plotë me besim të sinqertë, shpresa nuk vdes. Rezimet moderne arabe janë një vazhdim i trashëgimisë koloniale. Pas shkatërrimit të Hilafetit Osman, Perëndimi nuk i la musulmanët pa "çobanë" — i emëroi veten. Këta "mbretër," "emirë," "sultanë" dhe "presidentë" janë hije të mbështjellura me ar, por bosh nga brenda. Ata mbrojnë jo interesat e Islamiut, por ato të patronëve të tyre. Ku është "Umma" në fjalët e tyre? Ku është dhembja për Palestinën në zemrat e tyre?

Elçi i Allahut ﷺ tha: "Besoj në Allah, nuk kam frikë për juvarfërinë. Por kam frikë se ju do t'i hapni derët e kësaj bote sikurse u bë për ata para jush, dhe do të konkuronit si ata konkurojnë, dhe kjo do t'ju shkatërrojë siç i shkatërroi ata." (Sahih al-Bukhari). A nuk është kjo për ne? A nuk kemi filluar të konkurojmë në numrin e ndërtesave qiellore, automjeteve me markë dhe pallateve luksoze?

Sot, jetojmë në një epokë të errësirës: duket se ka dritë — por është drita e reflektorëve dhe skenave, jo drita e Vërtetës. Popujt, të cilët Allahu i bëri mbajtësit e Kur'anit të Shenjtë dhe të Dy Vendeve të Shenjta, janë bërë mbajtës të rezervave të naftës dhe investimeve perëndimore. Feja ka bërë formalitet, frika për Zotin — një raritet, dhe xhihad — një krim. Dhe derisa muslimanët të kthehen në Tevhidin e sinqertë, sundimin e drejtë, shariatin dhe vëllezërinë — errësia e Botime do t'i konsumojë nga brenda.

Duhet të thërrasim në Islam jo vetëm njerëzit e zakonshëm, por edhe ata në fron. Verbëria e tyre nga pasuria nuk është privilegj, por një provim i tmerrshëm. Dhe nëse nuk zgjohen — Allah do t'i zëvendësojë me të tjerë, siç ka ndodhur në histori. Allah tha: "Nëse ktheheni, do t'ju zëvendësoj me një popull tjetër, dhe ata nuk do të jenë si ju." Sure Muhammedi, ajeti 38. Kthimi në frikë për Zotin, tevazuminë, drejtësinë dhe shërbimin e Ummes — kjo është rruga që do të na çojë nga errësia e Zulm në Dritën e Islamiut dhe Sunnit.