Опасность самодовольства и отчаяния в жизни мусульманина...

The danger of complacency and despair in the life of a Muslim... / Bir Müslümanın hayatında gönül rahatlığı ve umutsuzluk tehlikesi... / Rreziku i vetëkënaqësisë dhe dëshpërimit në jetën e Një Muslimani...

‘Абду-Ллах ибн Мас’уд [ум. в 32 г.х.], да будет доволен им Аллах, сказал: «Две вещи, которые губят: самодовольство и отчаяние». Обе эти вещи губительны и объединяет их то, что отчаявшийся не ищет счастья по причине своего сильного уныния, а самодовольный не ищет его, так как считает, что уже обрёл его, и в нём уже собралось всё необходимое для его обретения. «Хильят-уль-аулияъ» (7/298) Абу Ну’айма.

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

В Исламе мудрость часто передаётся через высказывания великих учёных, праведников и имамов (да смилуется над ними Аллах). Одним из таких замечательных людей был ‘Абду-Ллах ибн Мас’уд (да будет доволен им Аллах), чьи слова несут в себе глубокий смысл для каждого человека, особенно для тех, кто стремится к духовному развитию и близости к Всевышнему Аллаху. Одно из его назиданий гласит: «Две вещи, которые губят: самодовольство и отчаяние». Эта простая на первый взгляд фраза содержит мощное предостережение о двух опасных состояниях души, которые могут серьёзно повлиять на духовный путь мусульманина. Эти две противоположности объединяет одно: они мешают человеку стремиться к истине и духовному совершенствованию. Самодовольный уверен в своей праведности и достаточности своих деяний, тогда как отчаявшийся лишается надежды на милость Аллаха и перестает прилагать усилия в поклонении.

Самодовольство - это состояние, при котором человек полагает, что он уже достиг совершенства в своей вере и не нуждается в дальнейшем улучшении. Такой человек может перестать стремиться к увеличению своих благих деяний, довольствуясь тем, что он уже совершил. В Коране Аллах предупреждает: «Не оправдывайте себя! Он лучше знает тех, кто богобоязнен». Сура 53:32. Самодовольный может считать себя защищенным от грехов и пороков, забывая, что даже лучшие из сподвижников Пророка (мир ему и благословение Аллаха) никогда не были уверены в своей судьбе. Они боялись Аллаха и постоянно старались улучшать свою веру.

Опасность самодовольства также заключается в том, что оно ведет к высокомерию, которое является одним из самых разрушительных качеств. Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал: «В Рай не войдет тот, у кого в сердце есть гордыня весом с пылинку». (Муслим). Самодовольство ослепляет человека, мешает ему видеть свои недостатки и работать над ними, что может привести к духовному падению. Самодовольство губительно, потому что оно останавливает человека на пути к Аллаху. Он перестаёт искать знания, совершать добрые дела и работать над своими недостатками, думая, что уже достиг совершенства. Но истинный мусульманин всегда должен помнить, что он нуждается в милости Аллаха и должен стремиться к большему.

Отчаяние - противоположно самодовольству, но столь же опасно. Когда человек впадает в отчаяние, он перестает верить в возможность прощения и исправления. Он может думать, что его грехи слишком велики, и что он уже обречен. Однако Аллах в Коране ясно говорит: «О рабы Мои, которые приступили границы в отношении самих себя! Не отчаивайтесь в милости Аллаха. Воистину, Аллах прощает все грехи. Воистину, Он – Прощающий, Милосердный». Сура 39:53.

Шайтан внушает человеку, что он уже потерян, чтобы тот перестал делать благие дела и еще глубже погружался в грех. Но истинный верующий не должен терять надежду. Сколько бы ошибок он ни совершил, дорога к Аллаху всегда открыта. Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал: «Поистине, Аллах простирает Свою руку ночью, чтобы простить грехи тех, кто совершил их днем, и простирает Свою руку днем, чтобы простить грехи тех, кто совершил их ночью, пока солнце не взойдет с запада». (Муслим).

В Исламе важно держаться золотой середины между этими двумя крайностями: не быть самодовольным, но и не впадать в отчаяние. Истинный мусульманин всегда находится между страхом и надеждой. Страх перед наказанием Аллаха удерживает его от грехов, а надежда на Его милость дает силы покаяться и продолжать путь праведности.

Чтобы избежать самодовольства, необходимо постоянно делать самоанализ своих деяний. Умар ибн аль-Хаттаб (да будет доволен им Аллах) говорил: «Оценивайте себя, пока не были оценены, и взвешивайте свои дела, пока их не взвесили». А чтобы не впадать в отчаяние, важно помнить, что двери покаяния открыты до самого конца жизни. Аллах любит кающихся, и каждый шаг на пути к Нему приближает к Его милости.

Самодовольство и отчаяние – два врага верующего, мешающие ему развиваться и приближаться к Аллаху. Чтобы спастись от них, нужно всегда стремиться к улучшению своей веры, не полагаясь на уже совершенные благие деяния, и не теряя надежду на милость Всевышнего. В Исламе важно находиться между этими двумя крайностями: быть благодарным за то, что у тебя есть, но никогда не останавливаться на достигнутом; признавать свои ошибки, но никогда не терять надежду на прощение и помощь Аллаха. Это состояние гармонии и баланса позволяет человеку постоянно двигаться вперёд, совершенствуя себя и своё служение Создателю. Пусть Аллах укрепит нас на пути истины и убережет от этих опасных крайностей. Аминь!

The danger of complacency and despair in the life of a Muslim...

'Abdullah ibn Mas'ud [d. 32 A.D.], may Allah be pleased with him, said: "There are two things that destroy: complacency and despair." Both of these things are destructive and they are united by the fact that a desperate person does not seek happiness because of his strong despondency, and a self-satisfied person does not seek it, because he believes that he has already found it, and he has already gathered everything necessary to find it. "Hilyat-ul-awliya" (7/298) by Abu Nu'aym.

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

In Islam, wisdom is often conveyed through the sayings of great scholars, saints, and imams (may Allah have mercy on them). One of these remarkable people was ‘Abdullah ibn Mas'ud (may Allah be pleased with him), whose words carry a deep meaning for every person, especially for those who seek spiritual development and closeness to Allah Almighty. One of his admonitions reads: "Two things that destroy: complacency and despair." This seemingly simple phrase contains a powerful warning about two dangerous states of the soul that can seriously affect a Muslim's spiritual path. These two opposites have one thing in common: they prevent a person from striving for truth and spiritual perfection. The self-satisfied is confident in his righteousness and the sufficiency of his deeds, while the desperate loses hope of Allah's mercy and ceases to make efforts in worship.

Complacency is a condition in which a person believes that he has already achieved perfection in his faith and does not need further improvement. Such a person can stop striving to increase his good deeds, being content with what he has already accomplished. In the Qur'an, Allah warns: "Do not justify yourself! He knows best those who are God-fearing." Surah 53:32. A self-satisfied person may consider himself protected from sins and vices, forgetting that even the best of the companions of the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) were never sure of their fate. They feared Allah and constantly tried to improve their faith.

The danger of complacency also lies in the fact that it leads to arrogance, which is one of the most destructive qualities. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: "No one will enter Paradise who has pride in his heart the weight of a speck of dust." (Muslim). Complacency blinds a person, prevents them from seeing their flaws and working on them, which can lead to spiritual decline. Complacency is destructive because it stops a person on the path to Allah. He stops seeking knowledge, doing good deeds, and working on his shortcomings, thinking that he has already achieved perfection. But a true Muslim should always remember that he needs the grace of Allah and should strive for more.

Despair is the opposite of complacency, but it is just as dangerous. When a person falls into despair, he ceases to believe in the possibility of forgiveness and correction. He may think that his sins are too great and that he is already doomed. However, Allah says clearly in the Qur'an: "O My servants, who have set limits on themselves! Do not despair of Allah's mercy. Indeed, Allah forgives all sins. Indeed, He is Forgiving, Merciful." Surah 39:53.

Shaitan inspires a person that he is already lost, so that he stops doing good deeds and sinks even deeper into sin. But a true believer should not lose hope. No matter how many mistakes he makes, the road to Allah is always open. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: "Indeed, Allaah stretches out His hand at night to forgive the sins of those who committed them during the day, and stretches out His hand during the day to forgive the sins of those who committed them at night, until the sun rises from the west." (Muslim).

In Islam, it is important to keep the golden mean between these two extremes: not to be complacent, but also not to fall into despair. A true Muslim is always caught between fear and hope. The fear of Allah's punishment keeps him from sinning, and the hope of His mercy gives him the strength to repent and continue the path of righteousness.

To avoid complacency, it is necessary to constantly do introspection of their actions. Umar ibn al-Khattab (may Allah be pleased with him) said: "Evaluate yourself before you have been evaluated, and weigh your deeds before they have been weighed." And in order not to fall into despair, it is important to remember that the doors of repentance are open until the very end of life. Allah loves those who repent, and every step on the way to Him brings them closer to His mercy.

Complacency and despair are two enemies of a believer, preventing him from developing and approaching Allah. To be saved from them, one must always strive to improve one's faith, without relying on good deeds that have already been done, and without losing hope in the mercy of the Almighty. In Islam, it is important to be between these two extremes: to be grateful for what you have, but never stop there; to admit your mistakes, but never lose hope for Allah's forgiveness and help. This state of harmony and balance allows a person to constantly move forward, improving himself and his service to the Creator. May Allah strengthen us on the path of truth and protect us from these dangerous extremes. Amen to that!

Bir Müslümanın hayatında gönül rahatlığı ve umutsuzluk tehlikesi...

'Abdu'llah ibn Mes'ud [ö. 32'de] Allah ondan razı olsun, «Yıkıma uğrayan iki şey: gönül rahatlığı ve umutsuzluk» dedi. Bunların her ikisi de yıkıcıdır ve onları birleştiren şey, çaresiz kişinin yoğun umutsuzluğundan dolayı mutluluk aramaması, kendini beğenmiş olanın ise onu çoktan bulduğuna inandığı için onu aramamasıdır ve onu elde etmek için gerekli her şey onda toplanmıştır. Ebu Nu'aym'ın Hilyat-ül-evliya'sı (7/298).

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

İslam'da bilgelik genellikle büyük alimlerin, salihlerin ve imamların sözleriyle aktarılır (Allah onlara merhamet etsin). Böyle dikkat çekici insanlardan biri, sözleri her insan için, özellikle de ruhsal gelişim ve Yüce Allah'a yakınlık arayanlar için derin anlam taşıyan 'Abdu'llah ibn Mes'ud'du (Allah ondan razı olsun). Onun öğütlerinden biri şöyle der: »Yıkıma uğrayan iki şey: gönül rahatlığı ve umutsuzluk." İlk bakışta bu basit ifade, bir Müslümanın ruhsal yolunu ciddi şekilde etkileyebilecek ruhun iki tehlikeli durumu hakkında güçlü bir uyarı içermektedir. Bu iki zıtlığı birleştiren bir şey var: İnsanın hakikat ve ruhsal gelişim için çabalamasını engelliyorlar. Kendini beğenmiş olan, kendi doğruluğuna ve yaptıklarının yeterliliğine güvenirken, çaresiz kalan, Allah'ın rahmetine olan umudunu yitirir ve ibadette çaba sarf etmeyi bırakır.

Gönül rahatlığı, insanın inancında zaten mükemmelliğe ulaştığına inandığı ve daha fazla iyileştirmeye ihtiyaç duymadığı bir durumdur. Böyle bir insan, daha önce yaptıklarından memnun olarak, iyi işlerinin artmasını istemekten vazgeçebilir. Allah Kuran'da şöyle uyarıyor: "Kendinizi mazeret etmeyin! O, korunanları en iyi bilendir.» Sure 53:32. Kendini beğenmiş biri, Peygamberin yoldaşlarının en iyilerinin bile kaderlerinden asla emin olmadıklarını unutarak kendini günahlardan ve ahlaksızlıklardan korunduğunu düşünebilir. Onlar Allah'tan korkuyorlardı ve sürekli inançlarını iyileştirmeye çalıştılar.

Gönül rahatlığının tehlikesi, aynı zamanda en yıkıcı niteliklerden biri olan küstahlığa yol açmasıdır. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem onun üzerine olsun) dedi ki: «Kalbinde bir toz tanesi kadar kibirli olan cennete girmeyecektir.» (Müslüman). Gönül rahatlığı insanı kör eder, kusurlarını görmesini ve onlar üzerinde çalışmasını engeller, bu da ruhsal çöküşe yol açabilir. Gönül rahatlığı zararlıdır, çünkü insanı Allah'a giden yolda durdurur. Zaten mükemmelliğe ulaştığını düşünerek bilgi aramayı, iyi işler yapmayı ve kusurları üzerinde çalışmayı bırakır. Fakat gerçek bir Müslüman, Allah'ın rahmetine ihtiyacı olduğunu ve daha fazlası için çabalaması gerektiğini her zaman hatırlamalıdır.

Umutsuzluk, gönül rahatlığının tam tersidir, ancak aynı derecede tehlikelidir. İnsan umutsuzluğa kapıldığında, bağışlanma ve düzeltme olasılığına inanmayı bırakır. Günahlarının çok büyük olduğunu ve çoktan mahkum olduğunu düşünebilir. Ancak Allah Kuran'da açıkça şöyle der: "Ey kendi nefisleriyle sınırlara giren kullarım! Allah'ın lütfundan ümitsiz olmayın. Şüphesiz Allah bütün günahları bağışlar. Şüphesiz o bağışlayandır, esirgeyendir.» Sure 39:53.

Şeytan, insana, iyi işler yapmayı bırakması ve günahın derinliklerine inmesi için çoktan kaybolduğunu vahyeder. Ama gerçek bir inanan umudunu kaybetmemelidir. Ne kadar hata yaparsa yapsın, Allah'a giden yol her zaman açıktır. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle dedi: «Şüphesiz Allah, gündüzleri işleyenlerin günahlarını affetmek için gece elini uzatır, güneş batıdan doğana kadar geceleri işleyenlerin günahlarını affetmek için gündüzleri elini uzatır.» (Müslüman).

İslam'da bu iki uç nokta arasında bir orta yol tutmak önemlidir: kendini beğenmiş olmamak, umutsuzluğa kapılmamak. Gerçek Müslüman her zaman korku ve umut arasındadır. Allah'ın azabından korkma korkusu onu günahlardan uzak tutar ve O'nun rahmetine olan umut, tövbe etmeyi ve doğruluk yolculuğuna devam etmeyi mümkün kılar.

Gönül rahatlığından kaçınmak için, eylemlerinizin iç gözlemini sürekli yapmak gerekir. Ömer ibn el-Hattab (Allah ondan razı olsun), «Değerlendirilinceye kadar kendinizi değerlendirin ve tartılıncaya kadar işlerinizi tartın» derdi. Umutsuzluğa düşmemek için tövbe kapılarının hayatın sonuna kadar açık olduğunu hatırlamak önemlidir. Allah tövbeleri sever ve O'na giden yolda her adımı O'nun rahmetine yaklaştırır.

Gönül rahatlığı ve umutsuzluk, inananın gelişmesini ve Allah'a yaklaşmasını engelleyen iki düşmanıdır. Onlardan kaçmak için, halihazırda yapılmış olan iyi işlere güvenmeden ve Yüce Allah'ın merhametine olan umudunu kaybetmeden her zaman inancını iyileştirmeye çalışmalısın. İslam'da bu iki uç nokta arasında olmak önemlidir: sahip olduklarınıza şükretmek, ancak orada asla durmamak; hatalarınızı kabul etmek, ancak Allah'ın bağışlanmasına ve yardımına olan umudunu asla kaybetmemek. Bu uyum ve denge durumu, insanın sürekli ilerlemesine, kendisini ve Yaratıcıya olan hizmetini mükemmelleştirmesine olanak tanır. Allah bizi hak yolunda güçlendirsin ve bizi bu tehlikeli aşırılıklardan korusun. Amen!

Rreziku i vetëkënaqësisë dhe dëshpërimit në jetën e Një Muslimani...

Abdullah ibn Mas'ud [d. 32 PAS krishtit], Allahu qoftë i kënaqur me të, ka thënë: "ka dy gjëra që shkatërrojnë: vetëkënaqësinë dhe dëshpërimin."Të dyja këto gjëra janë shkatërruese dhe ato janë të bashkuara nga fakti që një person i dëshpëruar nuk kërkon lumturi për shkak të dëshpërimit të tij të fortë, dhe një person i vetë-kënaqur nuk e kërkon atë, sepse ai beson se ai tashmë e ka gjetur atë, dhe ai tashmë ka mbledhur gjithçka të nevojshme për ta gjetur atë. "Hilyat-ul-awliya" (7/298) nga Abu Nu'aym.

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Në Islam, urtësia shpesh përcillet përmes thënieve të dijetarëve të mëdhenj, shenjtorëve dhe imamëve (Allahu i mëshiroftë). Një nga këta njerëz të shquar ishte ' Abdullah ibn Mas'ud (Allahu qoftë i kënaqur me të), fjalët e të cilit kanë një kuptim të thellë për çdo person, veçanërisht për ata që kërkojnë zhvillim shpirtëror dhe afërsi me Allahun E Madhëruar. Një nga këshillat e tij thotë: "dy gjëra që shkatërrojnë: vetëkënaqësia dhe dëshpërimi." Kjo frazë në dukje e thjeshtë përmban një paralajmërim të fuqishëm për dy gjendje të rrezikshme të shpirtit që mund të ndikojnë seriozisht në rrugën shpirtërore të Një Muslimani. Këto dy të kundërta kanë një gjë të përbashkët: ato e pengojnë një person të përpiqet për të vërtetën dhe përsosmërinë shpirtërore. I vetë-kënaquri është i sigurt në drejtësinë e tij dhe mjaftueshmërinë e veprave të tij, ndërsa i dëshpëruari humbet shpresën e mëshirës së Allahut dhe pushon së bëri përpjekje në adhurim.

Vetëkënaqësia është një gjendje në të cilën një person beson se ai tashmë ka arritur përsosmërinë në besimin e tij dhe nuk ka nevojë për përmirësim të mëtejshëm. Një person i tillë mund të ndalojë së përpjekuri për të rritur veprat e tij të mira, duke qenë i kënaqur me atë që ka arritur tashmë. Në Kur'an, allahu paralajmëron: "mos e justifikoni veten! Ai i njeh më së miri ata që kanë Frikë Nga Zoti."Surah 53: 32. Një person i vetë-kënaqur mund ta konsiderojë veten të mbrojtur nga mëkatet dhe veset, duke harruar se edhe më të mirët e shokëve të Profetit (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të) nuk ishin kurrë të sigurt për fatin e tyre. Ata kishin frikë Allahun dhe vazhdimisht përpiqeshin të përmirësonin besimin e tyre.

Rreziku i vetëkënaqësisë qëndron edhe në faktin se çon në arrogancë, e cila është një nga cilësitë më shkatërruese. Profeti (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të) ka thënë: "askush nuk do të hyjë Në Xhenet që ka krenari në zemrën e tij peshën e një pike pluhuri."(Muslim). Vetëkënaqësia verbon një person, i pengon ata të shohin të metat e tyre dhe të punojnë mbi to, gjë që mund të çojë në rënie shpirtërore. Vetëkënaqësia është shkatërruese sepse e ndalon një person në rrugën drejt Allahut. Ai ndalon së kërkuari njohuri, duke bërë vepra të mira dhe duke punuar për të metat e tij, duke menduar se ai tashmë ka arritur përsosmërinë. Por Një Musliman i vërtetë duhet të kujtojë gjithmonë se ai ka nevojë për hirin e Allahut dhe duhet të përpiqet për më shumë.

Dëshpërimi është e kundërta e vetëkënaqësisë, por është po aq e rrezikshme. Kur një person bie në dëshpërim, ai pushon së besuari në mundësinë e faljes dhe korrigjimit. Ai mund të mendojë se mëkatet e tij janë shumë të mëdha dhe se ai tashmë është i dënuar. Mirëpo, Allahu thotë qartë Në Kuran: "O shërbëtorët e Mi, të cilët i kanë vendosur kufij vetes! Mos e humbni shpresën nga mëshira E Allahut. Vërtet, Allahu i fal të gjitha mëkatet. Në të vërtetë, Ai Është Falës, Mëshirëplotë."Surah 39: 53.

Shaitan frymëzon një person se ai tashmë është i humbur, në mënyrë që ai të ndalojë së bëri vepra të mira dhe të zhytet edhe më thellë në mëkat. Por një besimtar i vërtetë nuk duhet të humbasë shpresën. Pavarësisht se sa gabime bën, rruga Drejt Allahut është gjithmonë e hapur. Profeti (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të) tha: "Me të vërtetë, Allahu shtrin dorën natën për të falur mëkatet e atyre që i kanë kryer gjatë ditës dhe shtrin dorën gjatë ditës për të falur mëkatet e atyre që i kanë kryer natën, derisa dielli të lindë nga perëndimi."(Muslim).

Në Islam, është e rëndësishme të mbash mesataren e artë midis këtyre dy ekstremeve: të mos jesh i vetëkënaqur, por edhe të mos biesh në dëshpërim. Një Mysliman i vërtetë kapet gjithmonë mes frikës dhe shpresës. Frika nga ndëshkimi I Allahut e mban atë nga mëkati, dhe shpresa e mëshirës së tij i jep atij forcën për t'u penduar dhe për të vazhduar rrugën e drejtësisë.

Për të shmangur vetëkënaqësinë, është e nevojshme që vazhdimisht të bëhet introspeksioni i veprimeve të tyre. Umar ibn el-Khattab (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: "Vlerësoni veten para se të jeni vlerësuar dhe peshoni veprat tuaja para se të peshohen."Dhe për të mos rënë në dëshpërim, është e rëndësishme të mbani mend se dyert e pendimit janë të hapura deri në fund të jetës. Allahu i do ata që pendohen dhe çdo hap në rrugën Drejt tij i afron me mëshirën e tij.

Vetëkënaqësia dhe dëshpërimi janë dy armiq të një besimtari, duke e penguar atë të zhvillohet dhe t'i afrohet Allahut. Për t'u shpëtuar prej tyre, gjithmonë duhet të përpiqemi të përmirësojmë besimin e dikujt, pa u mbështetur në vepra të mira që janë bërë tashmë dhe pa humbur shpresën në mëshirën e Të Plotfuqishmit. Në Islam, është e rëndësishme të jesh midis këtyre dy ekstremeve: të jesh mirënjohës për atë që ke, por kurrë mos u ndal këtu; të pranosh gabimet e tua, por kurrë mos e humb shpresën për faljen dhe ndihmën e Allahut. Kjo gjendje harmonie dhe ekuilibri i lejon një personi të ecë vazhdimisht përpara, duke përmirësuar veten dhe shërbimin e tij Ndaj Krijuesit. Allahu na forcoftë në rrugën e së vërtetës dhe na mbroftë nga këto ekstreme të rrezikshme. Amen për këtë!