Одиночество на пути Аллаха — это не поражение, а избранность...

Loneliness in the path of Allah is not defeat, but being chosen... / Allah yolunda yalnız olmak yenilgi değil, seçilmekten ibarettir... / Vetmia në rrugën e Allahut nuk është humbje, por të jesh i zgjedhur...

Путь к Аллаху — это не просто внешнее соблюдение ритуалов. Это глубокий внутренний выбор, способ существования, в котором человек подчиняет свою волю Воле Всевышнего. Такой путь поистине является трудным. Он требует не только знания, но и мужества, терпения, стойкости — качеств, которые редко встречаются в полном объеме. Сегодня, когда многие отдалились от истинных принципов веры, человек, решивший следовать Исламу в его первозданной, чистой форме, нередко сталкивается с сопротивлением — не только от общества, но даже от близких. Почему так происходит? Что стоит за этим одиночеством? И почему это одиночество — величайшее из благ, если оно ради Аллаха?...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем

Путь, ведущий к довольству Аллаха, никогда не был легким. Он усеян испытаниями, лишениями, одиночеством и внутренней борьбой. Это путь пророков, праведников и искренних рабов, путь, по которому можно идти только с твёрдым убеждением, чистыми намерениями и полной покорностью Тому, Кто создал тебя. Многие начинают путь Ислама, ожидая, что вокруг будет свет и поддержка. Но реальность такова, что искренность отталкивает тех, кто привык к компромиссам. Если ты решил практиковать Ислам в том виде, как он был ниспослан — без искажений, без уступок страстям и моде — ты станешь чужим и чуждым. Даже самые близкие могут отвернуться.

Даже среди мусульман найдутся те, кто будет сторониться тебя, насмехаться, называть фанатиком или «слишком строгим». Почему? Потому что твоя искренность напоминает им об их собственной слабости. Твоя решимость — это зеркало, в котором они не хотят видеть себя. Посмотри на Пророка Мухаммада ﷺ. В начале откровения он был один. Его племя отвергло его, дяди и родственники стали его врагами. Только несколько самых близких сподвижников выдержали испытания в Мекки. Большинство же ушло или предало. И это было началом самого великого призыва.

Пророк ﷺ сказал: «Ислам начался чуждым и вновь станет чуждым, как он начался. Благо же чуждым!» (Муслим). Ты чувствуешь себя один — значит, ты на пути тех, кто был избран. Это не проклятие, это честь. Современный мир оценивает человека по деньгам, подписчикам, статусу. Но у Аллаха другие критерии: богобоязненность, истина, покорность. Аллах сказал: «Воистину, самый почтенный среди вас пред Аллахом — самый богобоязненный». Сура «Аль-Худжурат», 49:13.

Пусть над тобой смеются, пусть клевещут, пусть даже оставят родители — если ты с Аллахом, ты выше всех. Один, но на Высоте. Имам Ахмад ибн Ханбаль, когда его били и сажали за отказ признать Куран сотворённым, остался почти один. Но сегодня его имя — символ стойкости. Раби' ибн Хайсам говорил: «Я не знаю на земле лучше положения, чем быть с Аллахом, даже если все люди против тебя». Испытания — путь к сладости Вечности. Аллах испытывает тех, кого любит. Кто не испытан — тот не приближен.

Ты почувствуешь горечь одиночества, но именно эта горечь — шаг к сладости Джанната. Те, кто бегут от трудностей, никогда не познают вкус истинной близости к Аллаху. Почему же так мало идущих по этому пути? Потому что он требует жертв. Отказ от страстей, от одобрения людей, от дешёвых удовольствий. Потому что большинство ищут облегчения, а не возвышения. Но истина не придаёт веса большинству. Аллах сказал: «Если ты будешь повиноваться большинству тех, кто на земле, то они собьют тебя с пути Аллаха…». Сура «Аль-Ан‘ам», 6:116.

Что важнее: иметь всех, но потерять Аллаха, или потерять всех, но быть с Ним? Если ты прошёл путь, остался один, но сохранил Истину — ты победил. Уходить из этой дуньи на Высоте — это не образ, это цель. А Высота — это не трон, а положение перед Тем, Кто выше Тронов. Пусть каждый, кто идёт по пути искреннего Ислама, знает: одиночество — не признак неуспеха, а доказательство избранности. Потеря людей — не потеря, если с тобой Аллах. Будь один, но будь на Высоте. Пусть этот путь будет трудным, но его конец — вечная сладость близости к Аллаху, которой не сравнятся ни друзья, ни богатство, ни мирское признание...

Одиночество — это естественное состояние для тех, кто стремится к духовному совершенству. В мире, где большинство людей заняты удовлетворением своих желаний, поиском богатства и власти, человек, который ориентируется на вечные ценности, часто оказывается непонятым. Даже самые близкие люди могут отвернуться от него, если увидят, что он стал слишком предан своей вере. Однако одиночество на Пути Аллаха — это не повод для отчаяния. Наоборот, это знак того, что человек движется в правильном направлении. Только те, кто готовы принять трудности и остаться наедине с Аллахом, достойны Его награды.

Жизнь мусульманина полна испытаний. Эти испытания могут принимать разные формы: социальное давление, потеря близких, финансовые трудности, физические страдания. Однако важно понимать, что каждое испытание — это возможность очистить свою душу и приблизиться к Аллаху. Испытания — это способ Аллаха проверить нашу веру и терпение. Горечь этих испытаний временна, а сладость награды вечна. Человек, который проходит через трудности с терпением и надеждой на милость Аллаха, становится сильнее и ближе к своему Создателю.

Несмотря на то, что человек может остаться один на земле, он никогда не остаётся один перед Аллахом. Всевышний обещает Свою поддержку тем, кто искренне следует Его пути: "Воистину, Аллах — с богобоязненными". Сура ан-Нахль, 16:128. Богобоязненный человек (муттақӣ) — это тот, кто постоянно помнит Аллаха, боится Его гнева и стремится к Его довольству. Такой человек находится на высоте перед Аллахом, даже если весь мир против него. Его положение выше, чем положение королей и правителей, потому что он обладает истинным богатством — верой и близостью к Аллаху.

Человек, который выбирает Путь Аллаха, должен быть готов к тому, что его путь будет трудным. Но эти трудности — не преграда, а ступени к духовному росту. Каждое испытание учит нас чему-то важному: терпению, благодарности, доверию Аллаху, смирению. Именно через эти качества мы становимся лучше как личности и как мусульмане. Важно помнить, что Ислам — это не только внешние действия, такие как молитва, пост или хадж. Это внутренняя трансформация, которая меняет наше восприятие мира и самих себя. Ислам учит нас видеть за каждым событием Волю Аллаха и принимать её с благодарностью.

Да, все испытания этой жизни стоят того, чтобы в конце получить вечное счастье в Раю. Тот, кто остаётся верным Аллаху, несмотря на все трудности, достигает высшей цели — довольства своего Создателя. Путь покорности Аллаху — это путь очищения души. И пусть этот путь будет трудным, он приведёт нас к истинному счастью и вечной жизни в Раю. Пусть Аллах укрепит нас на этом пути и сделает нас среди тех, кто удостоится Его довольства. Аминь!

Loneliness in the path of Allah is not defeat, but being chosen...

The path to Allah is not merely the external observance of rituals. It is a profound inner choice, a way of existence in which a person submits their will to the Will of the Almighty. Such a path is truly difficult. It requires not only knowledge but also courage, patience, and resilience—qualities that are rarely found in full measure. Today, when many have distanced themselves from the true principles of faith, a person who decides to follow Islam in its pure, pristine form often faces resistance—not only from society but even from loved ones. Why does this happen? What lies behind this loneliness? And why is this loneliness—one of the greatest blessings—if it is for the sake of Allah?

Praise be to Allah, Whom we praise, and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

The path leading to Allah’s pleasure has never been easy. It is strewn with trials, deprivation, loneliness, and internal struggles. This is the path of the prophets, the righteous, and the sincere servants—a path that can only be walked with firm conviction, pure intentions, and complete submission to the One Who created you. Many begin the journey of Islam expecting light and support around them. But the reality is that sincerity repels those accustomed to compromises. If you decide to practice Islam as it was revealed—without distortions, without concessions to passions or trends—you will become a stranger, alienated. Even those closest to you may turn away.

Even among Muslims, there will be those who distance themselves from you, mock you, call you a fanatic or "too strict." Why? Because your sincerity reminds them of their own weakness. Your resolve is a mirror in which they do not wish to see themselves. Look at Prophet Muhammad ﷺ. At the beginning of revelation, he was alone. His tribe rejected him, his uncles and relatives became his enemies. Only a few of the closest companions endured the trials in Mecca. Most turned away or betrayed him. And this was the beginning of the greatest call.

The Prophet ﷺ said: “Islam began as something strange, and it will return to being strange, as it began. Blessed are the strangers!” (Muslim). If you feel alone, it means you are on the path of those who were chosen. This is not a curse; it is an honor. The modern world judges people by money, followers, and status. But Allah has different criteria: God-consciousness, truth, and submission. Allah said: “Indeed, the most noble among you in the sight of Allah is the most God-conscious.” Surah Al-Hujurat, 49:13.

Let them laugh at you, slander you, or even abandon you—even if your parents leave you—if you are with Allah, you are above all. Alone, but on High. Imam Ahmad ibn Hanbal, when beaten and imprisoned for refusing to declare the Quran created, was left almost alone. But today, his name is a symbol of steadfastness. Rabi' ibn Khaytham said: “I do not know a better position on earth than being with Allah, even if all people oppose you.” Trials are the path to the sweetness of Eternity. Allah tests those He loves. Those not tested are not drawn near.

You will feel the bitterness of loneliness, but this bitterness is a step toward the sweetness of Jannah. Those who flee from difficulties will never taste the closeness to Allah. Why are there so few walking this path? Because it demands sacrifices. Renouncing passions, seeking people's approval, cheap pleasures. Because the majority seek ease, not elevation. But the truth does not weigh by the majority. Allah said: “If you obey most of those on earth, they will lead you astray from Allah’s path…” Surah Al-An'am, 6:116.

What is more important: having everyone but losing Allah, or losing everyone but being with Him? If you walk the path, remain alone, but preserve the Truth—you have won. To leave this dunya on High is not an image; it is the goal. And being on High is not about thrones but your standing before Him Who is above all thrones. Let everyone walking the path of sincere Islam know: loneliness is not a sign of failure but proof of being chosen. Losing people is no loss if Allah is with you. Be alone, but be on High. Though this path is difficult, its end is the eternal sweetness of closeness to Allah, which surpasses friends, wealth, or worldly recognition...

Loneliness is a natural state for those striving for spiritual perfection. In a world where most people are busy satisfying their desires, seeking wealth and power, a person oriented toward eternal values often finds themselves misunderstood. Even the closest people may turn away if they see that he has become too devoted to his faith. However, loneliness on the Path of Allah is not a reason for despair. On the contrary, it is a sign that one is moving in the right direction. Only those ready to accept difficulties and remain alone with Allah are worthy of His reward.

A Muslim’s life is full of trials. These trials may take various forms: social pressure, loss of loved ones, financial difficulties, physical suffering. However, it is important to understand that every trial is an opportunity to purify the soul and draw closer to Allah. Trials are Allah’s way of testing our faith and patience. The bitterness of these trials is temporary, but the sweetness of the reward is eternal. A person who endures hardships with patience and hope for Allah’s mercy becomes stronger and closer to his Creator.

Even though a person may be alone on earth, they are never alone before Allah. The Almighty promises His support to those who sincerely follow His path: “Indeed, Allah is with the God-conscious.” Surah An-Nahl, 16:128. A God-conscious person (muttaqi) is one who constantly remembers Allah, fears His wrath, and seeks His pleasure. Such a person stands high before Allah, even if the whole world opposes him. His position is higher than that of kings and rulers because he possesses true wealth—faith and closeness to Allah.

A person who chooses the Path of Allah must be prepared for it to be difficult. But these difficulties are not obstacles—they are steps toward spiritual growth. Every trial teaches us something important: patience, gratitude, trust in Allah, humility. It is through these qualities that we become better individuals and Muslims. It is important to remember that Islam is not just external actions like prayer, fasting, or Hajj. It is an inner transformation that changes our perception of the world and ourselves. Islam teaches us to see Allah’s Will in every event and accept it with gratitude.

Yes, all the trials of this life are worth it to attain eternal happiness in Paradise. Whoever remains faithful to Allah, despite all difficulties, achieves the highest goal—the pleasure of their Creator. The path of submission to Allah is the path of purifying the soul. And though this path may be difficult, it leads us to true happiness and eternal life in Paradise. May Allah strengthen us on this path and make us among those who attain His pleasure. Ameen!

Allah yolunda yalnız olmak yenilgi değil, seçilmekten ibarettir...

Allah'a giden yol, sadece dışsal ritüellerin yerine getirilmesi değildir. Bu, bir insanın iradesini Yüce'nin İradesine teslim ettiği derin bir içsel seçimdir. Böyle bir yol gerçekten zordur. Sadece bilgi değil, aynı zamanda cesaret, sabır ve direnç gerektirir—bu nitelikler nadiren tam olarak bulunur. Bugün, birçok insan imanın gerçek ilkelerinden uzaklaşmışken, İslam'ı saf ve bozulmamış biçiminde yaşamaya karar veren bir kişi genellikle toplumdan hatta sevdiklerinden bile direnişle karşılaşır. Neden böyle oluyor? Bu yalnızlığın arkasında ne yatıyor? Ve bu yalnızlık neden, eğer Allah için ise, en büyük nimetlerden biridir?

Hamd Allah'a mahsustur, O'nu överiz ve yardımını ve affını dileriz. Ruhlarımızın ve kötü davranışlarımızın kötülüğünden Allah'a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz ve kimi bırakırsa, onu kimse doğru yola iletemez. Şahitlik ederiz ki hiçbir ilah yoktur tapınmaya layık olan tek Allah'tır ve Muhammed O'nun kulu ve elçisidir.

Allah’ın rızasına giden yol hiç kolay olmadı. Zorluklarla, yoksullukla, yalnızlıkla ve iç mücadeleyle doludur. Bu, peygamberlerin, salih insanların ve samimi kulların yoludur—yalnızca güçlü bir inanç, saf niyetler ve sizi yaratan Kişiye tam teslimiyetle yürünülebilecek bir yoldur. Birçok kişi İslam yoluna başladığında çevrede ışık ve destek bulmayı bekler. Ancak gerçek şu ki, samimiyet uzlaşmaya alışkın olanları uzaklaştırır. Eğer İslam'ı olduğu gibi--herhangi bir çarpıtma veya tutkulara boyun eğmeden--yaşamaya karar verirseniz, yabancılığa düşersiniz. Hatta en yakınlarınız bile yüz çevirebilir.

Müslümanlar arasında bile sizi uzak duranlar, alay edenler, aşırı fanatik veya "çok katı" diyenler olacaktır. Neden? Çünkü samimiyetiniz onların kendi zayıflıklarını hatırlatır. Kararlılığınız, kendilerini görmek istemedikleri bir aynadır. Hz. Muhammed’e bakın ﷺ. Vahyin başında yalnızdı. Kabilesi onu reddetti, amcaları ve akrabaları düşmanı oldu. Mekke'deki denemelerde dayanabilen birkaç yakın sahabi vardı. Çoğu ise ayrıldı ya da ihanet etti. Ve bu en büyük çağrının başlangıcıydı.

Peygamber ﷺ şöyle dedi: "İslam yabancı olarak başladı ve tekrar yabancı olarak bitecek, kutsal olsun yabancılar!" (Müslim). Eğer yalnız hissediyorsanız, bu demektir ki seçilmiş olanların yolundasınız. Bu bir lanet değil, bir şereftir. Modern dünya insanları paraya, takipçi sayısına ve statüye göre değerlendirir. Ancak Allah'ın farklı ölçütleri vardır: Tanrı korkusu, hakikat ve teslimiyet. Allah şöyle buyurdu: "Şüphesiz, Allah katında sizden en soylusu, en takvâlı olanınızdır." Bakara Suresi, 49:13.

Sizinle dalga geçsinler, iftira atsınlar, hatta aileniz bile sizi terk etsin—eğer Allah'la birlikteseniz, her şeyin üstündesinizdir. Yalnız olsanız bile, yükseklikte olursunuz. İmam Ahmed bin Hanbel, Kuran’ın yaratılmış olduğunu kabul etmeyi reddettiği için dövüldü ve hapse atıldı, neredeyse tamamen yalnız kaldı. Fakat bugün adı bir direniş sembolüdür. Rabi' bin Haysem şöyle derdi: "Bütün insanların karşı çıkması şartıyla bile, Allah'la olmanın dünyada daha iyi bir konumu olduğunu bilmiyorum." Denemeler, Ebediyet'in tatlılığına giden yoldur. Allah sevenlerini sınar. Sınanmayanlar yaklaştırılmaz.

Yalnızlığın acısını hissedeceksiniz, ancak bu acı Cennet'in tatlılığına giden bir adımdır. Zorluklardan kaçanlar asla Allah'a yakınlığın tadına varamaz. Peki bu yolda neden çok az kişi var? Çünkü fedakârlık talep ediyor. Tutkuları, insanların onayını, ucuz zevkleri reddetmek. Çünkü çoğunluk rahat arar, yükseliş değil. Ancak hakikat çoğunluğa bakmaz. Allah şöyle buyurdu: "Eğer yeryüzündeki çoğunluğa uyarsanız, sizi Allah'ın yolundan saptırırlar…" En'âm Suresi, 6:116.

Hangisi daha önemli: Herkesi kazanmak ama Allah'ı kaybetmek mi, yoksa herkesi kaybetmek ama O'yla birlikte olmak mı? Eğer yolu tamamladıysanız, yalnız kaldınız, ama Hakikati korudunuz—kazandınız. Dünyadan yüksekte ayrılması bir görüntü değil, bir hedeftir. Yükseklik tahtlarla değil, tahtların üzerindeki O'nun önünde durmakla ölçülmelidir. Samimi İslam yolunda yürüyen herkes bilsin: Yalnızlık başarısızlığın işareti değil, seçilmişliğin kanıtıdır. İnsanları kaybetmek, eğer Allah sizinle ise, bir kayıp değildir. Yalnız olsanız bile, yükseklikte olun. Bu yol zor olsa da, sonu Allah'a yakınlığın ebedi tatlılığıdır ki bu, dostluk, servet veya dünyevi tanıma ile karşılaştırılamaz…

Yalnızlık, manevi mükemmelliğe ulaşmak isteyenler için doğal bir durumdur. Çoğu insanın arzularını tatmin etmeye, zenginlik ve güç peşinde koştuğu bir dünyada, ebedi değerlere odaklanan bir kişi genellikle anlaşılmaz hale gelir. En yakın kişiler bile, kişinin inancına fazlasıyla bağlı olduğunu gördüklerinde ondan uzaklaşabilir. Ancak Allah yolundaki yalnızlık umutsuzluğa kapılma nedeni değildir. Tam tersine, doğru yönde ilerlediğinizin bir işaretidir. Sadece zorluklara razı olan ve Allah'la yalnız kalmaya hazır olanlar O'nun ödülünü hak ederler.

Müslüman bir hayat sınavlarla doludur. Bu sınavlar sosyal baskı, sevdiklerinin kaybı, maddi zorluklar veya fiziksel acılar gibi çeşitli şekillerde ortaya çıkabilir. Ancak her sınavın, ruhu arındırma ve Allah'a yaklaşma fırsatı olduğunu anlamak önemlidir. Sınavlar, Allah'ın imanımızı ve sabrımızı test etme yoludur. Bu sınavların acısı geçicidir, ancak ödülün tatlılığı sonsuzdur. Sabır ve Allah'ın merhametine umut bağlayarak zorluklara katlanan bir kişi daha güçlü ve yaratıcısına daha yakın hale gelir.

Bir insan dünyada yalnız kalabilir, ancak Allah'ın karşısında asla yalnız değildir. Yüce, samimi bir şekilde yoluna uyanlara desteğini vaat eder: "Şüphesiz Allah, takvalılarla beraberdir." Nahl Suresi, 16:128. Takvalı kişi (muttaqi), Allah'ı sürekli hatırlayan, gazabından korkan ve rızasını arayan kişidir. Böyle bir kişi, bütün dünya ona karşı olsa bile, Allah'ın huzurunda yüksektedir. Pozisyonu krallardan ve hükümdarlardan daha yücedir çünkü gerçek zenginliğe—imana ve Allah'a yakınlığa—sahiptir.

Allah'ın yolunu seçen bir kişi, yolunun zor olacağını bilmelidir. Ancak bu zorluklar engel değil, manevi büyüme basamaklarıdır. Her sınav bize önemli bir şeyler öğretir: sabır, şükür, Allah'a güven, alçakgönüllülük. İşte bu özellikler sayesinde daha iyi bireyler ve Müslümanlar oluruz. Unutmamak gerekir ki İslam sadece namaz kılmak, oruç tutmak veya hac yapmak gibi dışsal eylemlerden ibaret değildir. Bu, dünyaya ve kendimize bakış açımızı değiştiren bir iç dönüşüm sürecidir. İslam, her olayın ardında Allah’ın İradesini görmeyi ve bunu şükranla kabul etmeyi öğretir.

Evet, bu hayatın tüm sınavları, sonunda Cennet'te ebedi mutluluğa ulaşmak için değerlidir. Zorluklara rağmen Allah'a sadık kalan kimse, en yüksek hedefe—yaratıcısının rızasına—ulaşır. Allah'a teslimiyet yolunun ruhu arındırmaktır. Bu yol zor olsa da, bizi gerçek mutluluğa ve ebedi hayata götürecektir. Allah bizi bu yolda güçlendirsin ve O'nun rızasına erişecekler arasına koysun. Amin!

Vetmia në rrugën e Allahut nuk është humbje, por të jesh i zgjedhur...

Rruga drejt Allahut nuk është thjesht mbajtja e riteve të jashtme. Ky është një zgjedhje e thellë e brendshme, një mënyrë e ekzistencës në të cilën njeriu nënshton vullnetin e tij nën Vullnetin e Zotit të Madh. Kjo rrugë me të vërtetë është e vështirë. Kërkon jo vetëm njohuri, por edhe kurajë, durim dhe qëndrueshmëri—cilësi që rrallë gjenden në masë të plotë. Sot, kur shumë janë larguar nga parimet e vërteta të besimit, një person që vendos të ndjekë Islamin në formën e tij të pastër dhe fillestare shpesh përballon rezistence—jo vetëm nga shoqëria, por edhe nga të afërmit. Pse ndodh kjo? Çfarë qëndron pas kësaj vetmisë? Dhe pse kjo vetmi—është njëra nga të mirat më të mëdha, nëse është për Allahun?

Lavdi Allahut, Ne e lavdojmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehim në Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat e këqija. Kush përcillet nga Allah në rrugën e duhur, askush nuk mund ta çojë në gabim; kush lë nërrugë, askush nuk mund ta udhëheq në rrugën e duhur. Ne dëshmojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut të Vetëm dhe se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij.

Rruga që çon në kënaqësinë e Allahut asnjëherë nuk ka qenë e lehtë. Ajo është mbushur me provime, mungesa, vetmi dhe luftë të brendshme. Kjo është rruga e profeteve, e të drejtëve dhe e robërve të vërtetë—rrugë që mund të ecet vetëm me bindje të fortë, qëllime të pastra dhe nënshtrim të plotë ndaj Atij që të ka krijuar. Shumë fillojnë rrugën e Islami duke pritur që rreth tyre të ketë dritë dhe mbështetje. Por realiteti është se sinjertësia i largon ata që janë mësuar me kompromis. Nëse vendos të praktikosh Islamin siç është zbritur—pa deformime, pa përshtatje ndaj pasioneve ose modeve—do të bëhesh i huaj dhe i larguar. Madje edhe ata më të afërmit mund të kthehen nga ti.

Edhe në mesin e muslimanëve, do të gjenden ata që do të largohen prej teje, do të marrin me ironi, do të të quajnë fundamentalist ose "shumë të ngushtë". Pse? Sepse sinjertësia jote i kujton ata për dobësinë e tyre. Vendimi yt—është pasqyra në të cilën ata nuk duan të shikojnë veten. Shiko Profetin Muhamedin ﷺ. Në fillim të zbulimit ai ishte i vetëm. Fisi i tij e hodhi poshtë, xhaxhat dhe familjaret u bën armiq. Vetëm disa nga bashkëpunëtorët më të afërmit mbajtën provalet në Mekë. Shumica u larguan ose tradhtuan. Dhe kjo ishte fillimi i thirrjes më të madhe.

Profeti ﷺ tha: "Islami filli si diçka e huaj dhe do të kthehet të jetë e huaj, siç filloi. Mirësjellësit e huaj!" (Muslim). Nëse ndjehesh i vetëm, kjo do të thotë se je në rrugën e atyre që u zgjodhën. Kjo nuk është mallkuar, kjo është nder. Bota moderne e vlerëson njerëzit sipas parave, ndjekësve dhe statusit. Por Allah ka kriteret e tij: frika nga Allah, e vërteta dhe nënshtrimi. Allah tha: "Me të vërtetë, më i nderuarit prej jush para Allahut janë ata që janë më të frikshëm nga Ai." Sureja Al-Hudjurat, 49:13.

Le të të qajnë, të të përshkruajnë me fjalë të keqija, madje të të lëshin prindërit—nëse je me Allahun, je mbi të gjitha. I vetëm, por në lartësi. Imami Ahmed ibn Hanbal, kur u goditi dhe u burgos për refuzimin e tij të pranimit se Kurani është i krijuar, u la pak a shumë i vetmuar. Por sot emri i tij është simbol i qëndrueshmërisë. Rabi' ibn Haytham tha: "Nuk e di një pozicion më të mirë në tokë se sa të jesh me Allahun, edhe nëse të gjithë njerëzit janë kundër teje." Provime—janë rruga drejt ëmbëlsisë së Përhershme. Allah i provon ata që i dashuron. Ai që nuk është provuar—ai nuk afrohet.

Do të ndjesh pikëllimin e vetmisë, por pikëllimi është hap drejt ëmbëlsisë së Xhenetit. Ata që iknin nga vështirësitë kurrë nuk do të njohin afërsinë e vërtetë me Allahun. Pse ka pak që e ndjekin këtë rrugë? Sepse kërkon sakrifica. Hedhjen dorë nga pasionet, miratimi i njerëzve, kënaqësitë e lira. Sepse shumica kërkojnë lehtësi, jo ngritje. Por e vërteta nuk peshon sipas shumicës. Allah tha: "Nëse do të ndjekësh shumicën e atyre në tokë, ata do të të çojnë në rrugën e gabuar të Allahut…" Sureja Al-An'am, 6:116.

Çfarë është më e rëndësishme: të kesh të gjithë, por të humbash Allahun, apo të humbash të gjithë, por të jesh me Të? Nëse ke kaluar rrugën, je mbetur i vetëm, por je ruajtur Vërtetën—ke fituar. Të lësh tokën në lartësi—nuk është një imazh; është një qëllim. Lartësia nuk matet me tronin, por me pozicionin përpara Tij që është mbi të gjitha tronin. Le të dijë secili që ndjek rrugën e Islamit të vërtetë: vetmia nuk është shenjë e dështimit, por dëshmi e zgjedhjes. Humbja e njerëzve—nuk është humbje, nëse Allah është me ty. Qëndro i vetëm, por në lartësi. Edhe pse kjo rrugë është e vështirë, fundi i saj është ëmbëlsia e përhershme e afërimit me Allahun, e cila nuk krahasohet me miqësitë, pasurinë ose njohjen botërore…

Vetmia është një gjendje natyrale për ata që strehojnë për përsosmërinë spirituale. Në një botë ku shumica e njerëzve janë të zënë me kënaqësimin e dëshirave, kërkimin e pasurisë dhe pushtetit, një person i orientuar drejt vlerave të përjetshme shpesh del i pakuptuar. Madje edhe njerëzit më të afërmit mund të largohen nga ai, nëse shohin se ka bërë shumë të lidhur me feinë e tij. Megjithatë, vetmia në rrugën e Allahut nuk është shkak për deshperim. Përkundrazi, është shenjë që dikush po lëviz në drejtimin e duhur. Vetëm ata që janë gati të pranojnë vështirësitë dhe të mbeten të vetmuar me Allahun, janë të vlefshëm për shpërblimin e Tij.

Jeta e një muslimani është e mbushur me prova. Këto prova mund të marrin forma të ndryshme: presion social, humbje të afërmit, vështirësi financiare, vuajtje fizike. Megjithatë, është e rëndësishme të kuptosh se çdo provë është një mundësi për të pastruar shpirtin dhe për të afëruar me Allahun. Provat janë mënyra e Allahut për të testuar besimin dhe durimin tonë. Pikëllimi i këtyre proveve është i përkohshëm, por ëmbëlsia e shpërblimit është përherëshe. Një person që përballon vështirësitë me durim dhe shpresë për mëshirën e Allahut bëhet më i fortë dhe më afër krijuesit të tij.

Edhe pse një person mund të jetë i vetëm në tokë, ai nuk është kurrë i vetmuar para Allahut. Zoti i Madh premton mbështetjen e Tij për ata që ndjekin me sinjertësi rrugën e Tij: "Me të vërtetë, Allah është me ata që janë të frikshëm nga Ai." Sureja An-Nahl, 16:128. Një person i frikshëm nga Allahu (muttaqi) është ai që e kujton vazhdimisht Allahun, e frikon zemrimin e Tij dhe synon kënaqësinë e Tij. Ky person është në lartësi para Allahut, edhe nëse e gjithë bota është kundër tij. Pozicioni i tij është më i lartë se ai i mbretërve dhe sundimtarëve, sepse ai posedon pasuri të vërtetë—besimin dhe afërshmërinë me Allahun.

Një person që zgjedh rrugën e Allahut duhet të jetë i gatshëm që ajo të jetë e vështirë. Por këto vështirësi nuk janë pengesa—ato janë hapa drejt rritjes spirituale. Çdo provë na mëson diçka të rëndësishme: durim, mirënjohje, besim në Allah, ulëtësia. Pikërisht përmes këtyre cilësive ne bëhemi më të mirë si individë dhe si muslimanë. Është e rëndësishme të kujtojmë se Islami nuk është vetëm veprime të jashtme si lutja, agjërimi ose haxhi. Kjo është një transformim i brendshëm që ndryshon perceptimin tonë të botës dhe vetvetes. Islami na mëson të shohim Vullnetin e Allahut në çdo ngjarje dhe ta pranojmë atë me mirënjohje.

Po, të gjitha provat e kësaj jete vlejnë për të arritur lumturi të përherëshme në Xhenet. Kush mbetet i besnik Allahut, pavarësisht nga të gjitha vështirësitë, arrin objektivin më të lartë—kënaqësinë e Krijuesit të tij. Rruga e nënshtrimit Allahut është rruga e pastrimit të shpirtit. Edhe pse kjo rrugë është e vështirë, ajo na çon në lumturinë e vërtetë dhe jetën përherëshe në Xhenet. Të bëjë Allahun të na forcojë në këtë rrugë dhe të na bëjë midis atyre që do të kenë kënaqësinë e Tij. Amen!