О двойственности человеческой натуры...
About the duality of human nature... / İnsan doğasının ikiliği üzerine... / Për dualitetin e natyrës njerëzore...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Ошибка, совершенная другим, всегда кажется гадкой, но стоит нам самим сделать подобное, и это уже не выглядит так плохо. Чужие пороки всегда хуже наших пороков, свои мы всегда можем оправдать, а чужие судим по полной...
Человек склонен оценивать свои действия и поступки других людей через призму собственного опыта, эмоций и интересов. Когда другой человек совершает ошибку или проявляет негативные качества, мы воспринимаем это как нечто отталкивающее, потому что видим ситуацию со стороны, без понимания контекста или мотивов. Однако, когда мы сами совершаем подобное, мы инстинктивно ищем оправдания, объясняя свои действия обстоятельствами, эмоциями или необходимостью.
Это явление связано с когнитивным искажением, которое психологи называют "фундаментальной ошибкой атрибуции". Мы склонны объяснять поведение других людей их личными качествами ("он поступил плохо, потому что он плохой человек"), а свои действия — внешними обстоятельствами ("я поступил так, потому что у меня не было выбора"). Это приводит к тому, что чужие пороки кажутся нам более серьезными, чем наши собственные.
Человеческая психика устроена так, что мы стремимся сохранить положительное представление о себе. Когда мы совершаем ошибку, включаются механизмы психологической защиты: мы минимизируем свою вину, ищем оправдания или перекладываем ответственность на других. Это помогает нам сохранить самоуважение. Однако, когда ошибку совершает другой, мы не испытываем потребности защищать его эго, а потому судим его более строго.
Когда мы оцениваем свои поступки, мы хорошо понимаем свои чувства, мотивы и переживания. Это делает наше поведение в наших глазах более понятным и простительным. Однако, оценивая других, мы часто не имеем полного представления о том, что они чувствовали или через что прошли. Отсутствие эмпатии усиливает нашу склонность к осуждению.
Это высказывание также поднимает вопрос о морали и справедливости. Оно напоминает нам о том, что наши суждения часто бывают необъективными и зависят от того, на чьей стороне мы находимся. Это может приводить к несправедливости в отношениях, конфликтам и непониманию между людьми.
Смысл этого высказывания заключается в том, чтобы научиться быть более справедливыми и снисходительными к другим. Оно призывает нас задуматься о том, что мы сами не идеальны, и что наши стандарты оценки должны быть одинаковыми как для себя, так и для окружающих. Это требует работы над собой: развития эмпатии, самокритичности и способности взглянуть на ситуацию с точки зрения другого человека.
Это назидание напоминает нам о важности саморефлексии и справедливости. Оно учит нас быть более терпимыми к ошибкам других, понимая, что мы сами не застрахованы от подобных поступков. Осознание этой двойственности в нашем восприятии помогает стать более мудрыми, добрыми и справедливыми в отношениях с окружающими...
О двойственности человеческой натуры: взгляд сквозь призму ислама
"Ошибка, совершенная другим, всегда кажется гадкой, но стоит нам самим сделать подобное, и это уже не выглядит так плохо. Чужие пороки всегда хуже наших пороков, свои мы всегда можем оправдать, а чужие судим по полной..."
Это наблюдение, затрагивающее глубокие аспекты человеческой психологии, находит отражение и в исламском учении. Ислам призывает нас к справедливости, самоанализу и постоянной работе над собой, чтобы преодолеть присущую нам склонность к предвзятости и двойным стандартам.
Как справедливо отмечено, человек склонен оценивать поступки других через призму собственного опыта и интересов. Ислам подчеркивает важность не только внешней оценки, но и понимания скрытых мотивов и обстоятельств, стоящих за действиями человека. Аллах Всезнающий видит то, что скрыто в сердцах, и мы, как верующие, должны стремиться к милосердию и прощению, осознавая, что только Аллах знает истинные намерения.
В исламе существует понятие нафс – эго, внутренняя сущность человека, подверженная искушениям и слабостям. Нафс аль-аммара би-ссуу – это "эго, побуждающее ко злу". Именно оно толкает нас к оправданию своих ошибок и осуждению ошибок других. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) сказал: "Истинный мусульманин - это тот, от чьего языка и рук не страдают другие мусульмане". Это значит, что мы должны быть внимательны к своим словам и действиям, избегая причинения вреда другим, даже через осуждение и порицание.
Фундаментальная ошибка атрибуции, упомянутая в оригинальном тексте, находит свое отражение в исламском понятии кибр (высокомерие). Кибр заставляет нас видеть себя лучше других, а значит, менее подверженными ошибкам и грехам. Ислам же учит смирению (таваддуъ), признанию своих слабостей и постоянному поиску прощения у Аллаха. В Коране сказано: "И не отворачивай своего лица от людей из высокомерия, и не ходи по земле кичливо. Воистину, Аллах не любит всяких надменных гордецов". Сура Лукман, 18.
Наша психика действительно стремится сохранить положительное представление о себе. Однако, в исламе это не должно приводить к самообману и оправданию грехов. Скорее, мы должны признавать свои ошибки, искренне раскаиваться (тауба) и стремиться к исправлению. Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал: "Все потомки Адама ошибаются, и лучший из ошибающихся - это тот, кто кается".
Ислам учит нас быть эмпатичными и сострадательными к другим. Прежде чем осудить кого-либо, нам следует попытаться понять его ситуацию, его мотивы и его переживания. В Коране говорится: "О вы, которые уверовали! Если придет к вам нечестивец с вестью, то удостоверьтесь, дабы по невежеству не поразить каких-либо людей, а то будете каяться в том, что сделали". Сура Аль-Худжурат, 6. То есть, прежде чем делать выводы, необходимо убедиться в их истинности и помнить о возможном вреде, который мы можем нанести несправедливым суждением.
Высказывание о двойственности оценки поднимает вопросы справедливости и морали, которые лежат в основе исламского учения. В исламе справедливость является одним из важнейших принципов. Мы должны быть справедливы как к другим, так и к самим себе. Это означает, что мы не должны снисходительно относиться к своим ошибкам, закрывая на них глаза, но и не должны быть излишне суровы к другим, не учитывая обстоятельства.
В заключение, этот мудрый совет призывает нас к постоянному самосовершенствованию и осознанию своих слабостей. Ислам предлагает нам путь к преодолению двойственности в нашем восприятии, путь, основанный на смирении, справедливости, эмпатии и постоянном поиске прощения у Аллаха. Да поможет нам Аллах очистить наши сердца от кибра и предвзятости и направить нас на путь истинной справедливости и милосердия. Аминь!
About the duality of human nature...
Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:
A mistake made by another person always seems ugly, but once we do it ourselves, it doesn't look so bad. Other people's vices are always worse than our vices, we can always justify our own, and we judge others in full...
A person tends to evaluate their own actions and those of others through the prism of their own experiences, emotions, and interests. When another person makes a mistake or shows negative qualities, we perceive it as something repulsive, because we see the situation from the outside, without understanding the context or motives. However, when we do this ourselves, we instinctively seek excuses, explaining our actions by circumstances, emotions, or necessity.
This phenomenon is associated with cognitive distortion, which psychologists call the "fundamental attribution error." We tend to explain other people's behavior by their personal qualities ("he did wrong because he's a bad person"), and our actions by external circumstances ("I did it because I had no choice"). This leads to the fact that other people's vices seem to us more serious than our own.
The human psyche is designed in such a way that we strive to maintain a positive image of ourselves. When we make a mistake, psychological defense mechanisms are activated: we minimize our guilt, look for excuses, or shift responsibility onto others. It helps us maintain our self-esteem. However, when another person makes a mistake, we don't feel the need to protect their ego, and therefore we judge them more harshly.
When we evaluate our actions, we understand our feelings, motives, and experiences well. This makes our behavior more understandable and excusable in our eyes. However, when evaluating others, we often don't have a complete picture of how they felt or what they went through. The lack of empathy increases our tendency to be judgmental.
This statement also raises the question of morality and justice. It reminds us that our judgments are often biased and depend on which side we are on. This can lead to unfairness in relationships, conflicts and misunderstandings between people.
The meaning of this statement is to learn to be more fair and lenient towards others. It encourages us to reflect on the fact that we ourselves are not perfect, and that our standards of assessment should be the same for ourselves and for others. This requires working on yourself: developing empathy, self-criticism, and the ability to look at a situation from another person's point of view.
This edification reminds us of the importance of self-reflection and justice. It teaches us to be more tolerant of the mistakes of others, realizing that we ourselves are not immune from such actions. Realizing this duality in our perception helps us to become wiser, kinder and fairer in our relationships with others...
On the duality of human nature: a look through the prism of Islam
"A mistake made by another person always seems ugly, but once we do it ourselves, it doesn't look so bad. Other people's vices are always worse than our vices, we can always justify our own, and we judge others in full..."
This observation, which touches on deep aspects of human psychology, is reflected in Islamic teaching. Islam calls us to be fair, introspect, and constantly work on ourselves to overcome our inherent tendency to bias and double standards.
As rightly noted, a person tends to evaluate the actions of others through the prism of their own experience and interests. Islam emphasizes the importance of not only external evaluation, but also understanding the hidden motives and circumstances behind a person's actions. Allah is All-knowing, He sees what is hidden in our hearts, and we, as believers, should strive for mercy and forgiveness, realizing that only Allah knows the true intentions.
In Islam, there is a concept of nafs – ego, the inner essence of a person, subject to temptations and weaknesses. Nafs al-ammarah bi-ssuu is the "ego that incites evil." It pushes us to justify our mistakes and condemn the mistakes of others. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allaah be upon him) said: "A true Muslim is one whose tongue and hands do not harm other Muslims." This means that we must be attentive to our words and actions, avoiding harming others, even through condemnation and censure.
The fundamental attribution error mentioned in the original text is reflected in the Islamic concept of kibr (arrogance). Cyber forces us to see ourselves as better than others, which means we are less prone to mistakes and sins. Islam teaches humility (tawaddah), admitting one's weaknesses and constantly seeking forgiveness from Allah. The Quran says: "And do not turn your face away from people out of arrogance, and do not walk the earth arrogantly. Indeed, Allah does not like any arrogant people." Sura Lukman, 18.
Our psyche really strives to maintain a positive image of ourselves. However, in Islam, this should not lead to self-deception and justification of sins. Rather, we should admit our mistakes, sincerely repent (tauba) and strive for correction. The Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) said: "All the descendants of Adam err, and the best of those who err is the one who repents."
Islam teaches us to be empathetic and compassionate towards others. Before we condemn someone, we should try to understand their situation, their motives, and their feelings. The Quran says: "O you who believe! If a wicked man comes to you with a message, then make sure that you do not strike any people out of ignorance, otherwise you will repent of what you have done." Surah Al-Hujurat, 6. That is, before making conclusions, it is necessary to make sure that they are true and to remember the possible harm that we can cause by unfair judgment.
The statement about the ambivalence of evaluation raises questions of justice and morality, which are the basis of Islamic teaching. In Islam, justice is one of the most important principles. We must be fair to others as well as to ourselves. This means that we should not condescend to our mistakes by turning a blind eye to them, but we should also not be unnecessarily harsh on others without taking into account the circumstances.
In conclusion, this wise advice calls us to constant self-improvement and awareness of our weaknesses. Islam offers us a way to overcome the duality in our perception, a path based on humility, justice, empathy, and the constant search for forgiveness from Allah. May Allah help us to purify our hearts from kindness and prejudice and guide us on the path of true justice and mercy. Amen to that!
İnsan doğasının ikiliği üzerine...
Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:
Başkaları tarafından yapılan bir hata her zaman çirkin görünür, ancak bunu kendimiz yapmalıyız ve artık o kadar da kötü görünmüyor. Başkalarının ahlaksızlıkları her zaman bizim ahlaksızlıklarımızdan daha kötüdür, kendimizinkini her zaman haklı çıkarabiliriz ve başkalarını sonuna kadar yargılarız...
Bir kişi, eylemlerini ve başkalarının eylemlerini kendi deneyimleri, duyguları ve ilgi alanları merceğinden değerlendirme eğilimindedir. Diğer kişi bir hata yaptığında veya olumsuz nitelikler gösterdiğinde, durumu bağlamı veya motivasyonları anlamadan dışarıdan gördüğümüz için bunu itici bir şey olarak algılarız. Ancak bunu kendimiz yaptığımızda içgüdüsel olarak mazeretler ararız, eylemlerimizi koşullara, duygulara veya gerekliliğe açıklarız.
Bu fenomen, psikologların "temel atıf hatası" dediği bilişsel çarpıtmadan kaynaklanmaktadır. Başkalarının davranışlarını kişisel nitelikleriyle ("o kötü bir insan olduğu için kötü davrandı") ve eylemlerimizi dış koşullarla ("Bunu başka seçeneğim olmadığı için yaptım") açıklama eğilimindeyiz. Bu, başkalarının ahlaksızlıklarının bize kendimizden daha ciddi görünmesine yol açar.
İnsan ruhu, kendimiz hakkında olumlu bir imajı korumaya çalıştığımız şekilde düzenlenmiştir. Bir hata yaptığımızda psikolojik savunma mekanizmaları devreye girer: suçumuzu en aza indiririz, mazeret ararız veya sorumluluğu başkalarına devrederiz. Bu, özgüvenimizi korumamıza yardımcı olur. Ancak bir başkası hata yaptığında, onun egosunu koruma ihtiyacını yaşamıyoruz, bu nedenle onu daha katı bir şekilde yargılıyoruz.
Eylemlerimizi değerlendirdiğimizde duygularımızı, motivasyonlarımızı ve deneyimlerimizi iyi anlıyoruz. Bu, gözlerimizdeki davranışlarımızı daha anlaşılır ve affedilebilir hale getirir. Bununla birlikte, başkalarını değerlendirirken, çoğu zaman ne hissettikleri veya neler yaşadıkları hakkında tam bir fikrimiz yoktur. Empati eksikliği, yargılama eğilimimizi pekiştiriyor.
Bu söz aynı zamanda ahlak ve adalet konusunu da gündeme getirmektedir. Bize yargılarımızın genellikle önyargılı olduğunu ve hangi tarafta olduğumuza bağlı olduğunu hatırlatır. Bu, ilişkilerde adaletsizliklere, çatışmalara ve insanlar arasında yanlış anlaşılmalara yol açabilir.
Bu sözün amacı, başkalarına karşı daha adil ve hoşgörülü olmayı öğrenmektir. Bizi kendimizin mükemmel olmadığımızı ve değerlendirme standartlarımızın hem kendimiz hem de çevremizdekiler için aynı olması gerektiğini düşünmeye çağırıyor. Bu, kendiniz üzerinde çalışmayı gerektirir: empati geliştirmek, özeleştiri yapmak ve duruma başka bir kişinin bakış açısından bakabilmek.
Bu düzenleme bize kendini yansıtmanın ve adaletin önemini hatırlatıyor. Kendimizin bu tür eylemlere karşı bağışık olmadığımızı anlayarak bize başkalarının hatalarına karşı daha hoşgörülü olmayı öğretir. Algılarımızdaki bu dualitenin farkında olmak, çevremizdekilerle ilişkilerde daha akıllı, nazik ve adil olmaya yardımcı olur...
İnsan doğasının ikiliği Üzerine: İslam'ın merceğinden bakış
"Başkaları tarafından yapılan bir hata her zaman çirkin görünür, ancak bunu kendimiz yapmalıyız ve artık o kadar da kötü görünmüyor. Başkalarının ahlaksızlıkları her zaman bizim ahlaksızlıklarımızdan daha kötüdür, kendimizinkini her zaman haklı çıkarabiliriz ve başkalarını sonuna kadar yargılarız..."
İnsan psikolojisinin derin yönlerine değinen bu gözlem, islami öğretilere de yansıyor. İslam, doğasında var olan önyargı ve çifte standart eğiliminin üstesinden gelmek için bizi adalete, iç gözleme ve sürekli kendimiz üzerinde çalışmaya çağırıyor.
Haklı olarak belirtildiği gibi, bir kişi başkalarının eylemlerini kendi deneyimleri ve çıkarları merceğinden değerlendirme eğilimindedir. İslam, yalnızca dışsal değerlendirmenin değil, aynı zamanda insan eylemlerinin arkasındaki gizli nedenleri ve koşulları anlamanın da önemini vurguluyor. Allah, kalplerde gizlenenleri her şeyi bilendir. İnananlar olarak biz, doğru niyetleri bilenin Allah olduğunu bilerek, merhamet ve bağışlanma için çabalamalıyız.
İslam'da nefs – ego kavramı, insanın ayartmalara ve zayıflıklara maruz kalan içsel özü vardır. Nafs al-ammara bi-ssuu, "kötülüğü teşvik eden egodur". Bizi hatalarımızı haklı çıkarmaya ve başkalarının hatalarını kınamaya iten de budur. Hz. Muhammed (Allah'ın selamı ve bereketleri onun üzerine olsun) şöyle dedi: "Gerçek Müslüman, dilinden ve ellerinden başka Müslümanların acı çekmediği kişidir." Bu, kınama ve kınama yoluyla bile başkalarına zarar vermekten kaçınarak sözlerimize ve eylemlerimize dikkat etmemiz gerektiği anlamına gelir.
Orijinal metinde bahsedilen temel atıf hatası, islami kıble kavramına (kibir) yansımaktadır. Siber, kendimizi diğerlerinden daha iyi görmemizi sağlar, bu nedenle hatalara ve günahlara daha az yatkındır. İslam ise tevazuyu, zayıflıklarını kabul etmeyi ve Allah'tan sürekli mağfiret aramayı öğretir. Kuran'da şöyle söylenir: "Kibir yüzünden yüzünü insanlardan yüz çevirmeyin ve yeryüzünde kibirle dolaşma. Şüphesiz Allah, kibirlenenleri sevmez." Lokman Suresi, 18.
Ruhumuz gerçekten kendimiz hakkında olumlu bir imajı korumaya çalışıyor. Ancak İslam'da bu, kendini aldatmaya ve günahların gerekçelendirilmesine yol açmamalıdır. Aksine hatalarımızı kabul etmeli, içtenlikle tövbe etmeliyiz (tevbe) ve düzeltmeye çalışmalıyız. Peygamber (Allah'ın selamı ve bereketleri onun üzerine olsun) dedi ki: "Adem'in soyundan gelenlerin hepsi yanılıyor ve yanılanların en iyisi tövbe edendir."
İslam bize başkalarına karşı empatik ve şefkatli olmayı öğretiyor. Birini kınamadan önce onun durumunu, motivasyonlarını ve deneyimlerini anlamaya çalışmalıyız. Kuran şöyle der: "Ey inananlar! Eğer size bir zalim haber gelirse, cahillik sebebiyle kimseye saldırmamaya dikkat edin, yoksa yaptıklarınızdan tövbe edin." Hujurat Suresi, 6. Yani, sonuçlara varmadan önce bunların doğruluğundan emin olmak ve haksız yargılarda bulunabileceğimiz olası zararları hatırlamak gerekir.
Değerlendirmenin ikiliği hakkında konuşmak, islami öğretinin merkezinde yer alan adalet ve ahlak konularını gündeme getirmektedir. İslam'da adalet en önemli ilkelerden biridir. Hem başkalarına hem de kendimize karşı adil olmalıyız. Bu, hatalarımıza gözlerimizi kapatarak hoşgörülü olmamamız gerektiği, ancak koşullar göz önüne alınmadan başkalarına karşı da gereksiz yere sert olmamamız gerektiği anlamına gelir.
Sonuç olarak, bu bilge tavsiye bizi sürekli kendimizi geliştirmeye ve zayıf yönlerimizin farkında olmaya çağırıyor. İslam bize algılarımızdaki ikiliği aşmamız için bir yol, alçakgönüllülüğe, adalete, empatiye ve Allah'tan sürekli bağışlanma arayışına dayalı bir yol sunuyor. Allah, kalplerimizi kibirden ve önyargılardan arındırmamıza ve bizi gerçek adalet ve merhamet yoluna yönlendirmemize yardım etsin. Amen!
Për dualitetin e natyrës njerëzore...
Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:
Një gabim i bërë nga një person tjetër duket gjithmonë i shëmtuar, por sapo ta bëjmë vetë, nuk duket aq keq. Veset e njerëzve të tjerë janë gjithmonë më të këqija se veset tona, ne gjithmonë mund të justifikojmë tonat dhe i gjykojmë të tjerët plotësisht...
Një person tenton të vlerësojë veprimet e tij dhe ato të të tjerëve përmes prizmit të përvojave, emocioneve dhe interesave të tij. Kur një person tjetër bën një gabim ose tregon cilësi negative, ne e perceptojmë atë si diçka të neveritshme, sepse e shohim situatën nga jashtë, pa kuptuar kontekstin ose motivet. Sidoqoftë, kur e bëjmë këtë vetë, ne instinktivisht kërkojmë justifikime, duke i shpjeguar veprimet tona me rrethana, emocione ose domosdoshmëri.
Ky fenomen shoqërohet me shtrembërim njohës, të cilin psikologët e quajnë "gabim themelor i atribuimit"."Ne priremi të shpjegojmë sjelljen e njerëzve të tjerë me cilësitë e tyre personale ("ai bëri gabim sepse është një person i keq"), dhe veprimet tona nga rrethanat e jashtme ("unë e bëra sepse nuk kisha zgjidhje"). Kjo çon në faktin se veset e njerëzve të tjerë na duken më serioze se tonat.
Psikika njerëzore është krijuar në atë mënyrë që ne përpiqemi të mbajmë një imazh pozitiv të vetvetes. Kur bëjmë një gabim, mekanizmat mbrojtës psikologjikë aktivizohen: ne minimizojmë fajin tonë, kërkojmë justifikime ose zhvendosim përgjegjësinë te të tjerët. Na ndihmon të ruajmë vetëvlerësimin tonë. Sidoqoftë, kur një person tjetër bën një gabim, ne nuk ndiejmë nevojën për të mbrojtur egon e tyre, dhe për këtë arsye ne i gjykojmë ata më ashpër.
Kur vlerësojmë veprimet tona, ne i kuptojmë mirë ndjenjat, motivet dhe përvojat tona. Kjo e bën sjelljen tonë më të kuptueshme dhe të justifikueshme në sytë tanë. Sidoqoftë, kur vlerësojmë të tjerët, ne shpesh nuk kemi një pamje të plotë se si ndiheshin ose çfarë kalonin. Mungesa e ndjeshmërisë rrit tendencën tonë për të qenë gjykues.
Kjo deklaratë ngre edhe çështjen e moralit dhe drejtësisë. Na kujton se gjykimet tona shpesh janë të njëanshme dhe varen nga cila anë jemi. Kjo mund të çojë në padrejtësi në marrëdhënie, konflikte dhe keqkuptime midis njerëzve.
Kuptimi i kësaj deklarate është të mësosh të jesh më i drejtë dhe më i butë ndaj të tjerëve. Na inkurajon të reflektojmë për faktin se ne vetë nuk jemi të përsosur dhe se standardet tona të vlerësimit duhet të jenë të njëjta për veten dhe për të tjerët. Kjo kërkon të punosh për veten: zhvillimin e ndjeshmërisë, autokritikës dhe aftësinë për të parë një situatë nga këndvështrimi i një personi tjetër.
Ky ndërtim na kujton rëndësinë e vetë-reflektimit dhe drejtësisë. Na mëson të jemi më tolerantë ndaj gabimeve të të tjerëve, duke kuptuar se ne vetë nuk jemi të imunizuar nga veprime të tilla. Realizimi i këtij dualiteti në perceptimin tonë na ndihmon të bëhemi më të mençur, më të sjellshëm dhe më të drejtë në marrëdhëniet tona me të tjerët...
Mbi dualitetin e natyrës njerëzore: një vështrim përmes prizmit Të Islamit
"Një gabim i bërë nga një person tjetër duket gjithmonë i shëmtuar, por sapo ta bëjmë vetë, nuk duket aq keq. Veset e njerëzve të tjerë janë gjithmonë më të këqija se veset tona, ne gjithmonë mund të justifikojmë tonat dhe i gjykojmë të tjerët plotësisht..."
Ky vëzhgim, i cili prek aspekte të thella të psikologjisë njerëzore, pasqyrohet në mësimin Islam. Islami na thërret të jemi të drejtë, introspektivë dhe vazhdimisht të punojmë për veten tonë për të kapërcyer tendencën tonë të qenësishme për paragjykime dhe standarde të dyfishta.
Siç u përmend me të drejtë, një person tenton të vlerësojë veprimet e të tjerëve përmes prizmit të përvojës dhe interesave të tyre. Islami thekson rëndësinë jo vetëm të vlerësimit të jashtëm, por edhe të kuptimit të motiveve dhe rrethanave të fshehura pas veprimeve të një personi. Allahu Është I Gjithëdijshëm, ai sheh atë që fshihet në zemrat tona dhe ne, si besimtarë, duhet të përpiqemi për mëshirë dhe falje, duke kuptuar se Vetëm Allahu i di qëllimet e vërteta.
Në Islam, ekziston një koncept i nafs-ego, thelbi i brendshëm i një personi, subjekt i tundimeve dhe dobësive. Nafs al-ammarah bi-ssuu është "egoja që nxit të keqen."Na shtyn të justifikojmë gabimet tona dhe të dënojmë gabimet e të tjerëve. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të) tha: "Një Mysliman i vërtetë është ai gjuha dhe duart e të cilit nuk dëmtojnë Myslimanët e tjerë."Kjo do të thotë që ne duhet të jemi të vëmendshëm ndaj fjalëve dhe veprimeve tona, duke shmangur dëmtimin e të tjerëve, madje edhe përmes dënimit dhe censurës.
Gabimi themelor i atribuimit i përmendur në tekstin origjinal pasqyrohet në konceptin Islamik të kibr (arrogance). Cyber na detyron ta shohim veten si më të mirë se të tjerët, që do të thotë se jemi më pak të prirur ndaj gabimeve dhe mëkateve. Islami mëson përulësinë (tawaddah), duke pranuar dobësitë e dikujt dhe duke kërkuar vazhdimisht falje nga Allahu. Kur'ani thotë: "Dhe mos e largoni fytyrën tuaj nga njerëzit nga arroganca, dhe mos e ecni tokën me arrogancë. Në të vërtetë, Allahu nuk i pëlqen asnjë popull arrogant."Sura Lukman, 18.
Psikika jonë me të vërtetë përpiqet të ruajë një imazh pozitiv të vetvetes. Sidoqoftë, në Islam, kjo nuk duhet të çojë në vetë-mashtrim dhe justifikim të mëkateve. Përkundrazi, ne duhet të pranojmë gabimet tona, të pendohemi sinqerisht (tauba) dhe të përpiqemi për korrigjim. Profeti (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: "të gjithë pasardhësit e Ademit gabojnë, dhe më i miri nga ata që gabojnë është ai që pendohet."
Islami na mëson të jemi empatikë dhe të dhembshur ndaj të tjerëve. Para se të dënojmë dikë, duhet të përpiqemi të kuptojmë situatën e tij, motivet dhe ndjenjat e tij. Kur'ani thotë: "O ju që besoni! Nëse një njeri i lig vjen tek ju me një mesazh, atëherë sigurohuni që të mos godisni asnjë popull nga injoranca, përndryshe do të pendoheni për atë që keni bërë."Surah Al-Hujurat, 6. Kjo do të thotë, para se të bëni përfundime, është e nevojshme të siguroheni që ato janë të vërteta dhe të mbani mend dëmin e mundshëm që mund të shkaktojmë me gjykim të padrejtë.
Deklarata për ambivalencën e vlerësimit ngre pyetje të drejtësisë dhe moralit, të cilat janë baza e mësimit Islam. Në Islam, drejtësia është një nga parimet më të rëndësishme. Ne duhet të jemi të drejtë me të tjerët, si dhe me veten tonë. Kjo do të thotë që ne nuk duhet t'i përulemi gabimeve tona duke i mbyllur sytë ndaj tyre, por gjithashtu nuk duhet të jemi të ashpër pa nevojë ndaj të tjerëve pa marrë parasysh rrethanat.
Si përfundim, kjo këshillë e mençur na thërret për vetë-përmirësim të vazhdueshëm dhe vetëdije për dobësitë tona. Islami na ofron një mënyrë për të kapërcyer dualitetin në perceptimin tonë, një rrugë të bazuar në përulësinë, drejtësinë, ndjeshmërinë dhe kërkimin e vazhdueshëm të faljes nga Allahu. Allahu na ndihmoftë që t'i pastrojmë zemrat tona nga mirësia dhe paragjykimet dhe të na udhëzojë në rrugën e drejtësisë dhe mëshirës së vërtetë. Amen për këtë!