Некоторые камни мягче ваших сердец...

Some stones are softer than your hearts... / Bazı taşlar kalplerinizden daha yumuşaktır... / Disa gurë janë më të butë se zemrat tuaja...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: Ибн 'Аббас (да будет доволен им Аллах) сказал: «Некоторые камни мягче ваших сердец». — См. «Тафсир ибн Кясир», 2/74.

Слова Ибн 'Аббаса (да будет доволен им Аллах), являются глубоким и проницательным назиданием, призывающим к самоанализу и духовному пробуждению.  В буквальном смысле, камни – это твердые, безжизненные объекты, лишенные чувств и эмоций. Они ассоциируются с жестокостью, непоколебимостью и холодностью.

Сердце в исламской традиции считается вместилищем веры, разума, эмоций и духовности. Оно должно быть местом милосердия, сострадания и любви к Аллаху и Его творению. Сравнение с "мягче" подразумевает, что камни, при всей своей внешней твердости, в некоторых случаях оказываются более восприимчивыми и "податливыми", чем человеческие сердца.

Назидание Ибн 'Аббаса не говорит о физической мягкости камней, а о их метафорической "мягкости" в сравнении с окаменевшими сердцами. Эта метафора подчеркивает: сердце человека может стать жестким, черствым и невосприимчивым к истине, наставлениям и состраданию. Подобно камню, оно может отказываться принимать веру, раскаяние и милосердие. Такое сердце не чувствует боли других, не реагирует на бедственное положение и закрывается от напоминаний об Аллахе.

Камни, хоть и кажутся незыблемыми, могут быть подвержены воздействию природных сил, таких как вода, ветер, и время. Они могут меняться, разрушаться, и даже принимать новые формы. Это может символизировать потенциал для изменений и воздействия, которого порой лишены сердца людей. Слова Ибн 'Аббаса – это резкий упрек, побуждающий каждого человека задуматься о состоянии своего сердца. Они заставляют нас спросить себя: "Не стало ли мое сердце жестче камня? Не закрылось ли оно для добра и истины?"

Зачастую, гордыня и самодовольство могут ослепить человека, делая его неспособным видеть свои недостатки и воспринимать истину. Он считает себя праведным, игнорируя ошибки и наставления. Сердце, пораженное гордыней, становится жестким и невосприимчивым. Напоминания, будь то аяты Корана, хадисы Пророка (мир ему и благословение Аллаха), или события окружающего мира, должны вызывать в наших сердцах смирение, благоговение и желание покаяться. Если сердце не реагирует на эти напоминания, то оно, возможно, стало жестче камня.

Поминание Аллаха, намаз, чтение Корана, и совершение благих дел – это способы смягчить сердце и наполнить его светом веры. Если мы пренебрегаем этими практиками, то рискуем ожесточить свои сердца. Грехи, накапливаясь, покрывают сердце "ржавчиной", отдаляя его от Аллаха и делая невосприимчивым к истине.

Погружение в мирские дела и стремление к материальным благам может отвлечь сердце от духовного развития. Оставление чтения Корана и изучения Сунны Пророка (мир ему и благословение Аллаха) лишает сердце духовного питания. Время, потраченное на пустословие и бесполезные занятия, может ожесточить сердце. Как было упомянуто выше, гордыня – это одна из самых опасных причин очерствения сердца.

Искреннее покаяние в грехах и просьба о прощении у Аллаха – это первый шаг на пути к очищению сердца. Регулярное поминание Аллаха, совершение намаза, и чтение Корана – это основные способы смягчения сердца. Помня о смерти и Судном дне, человек понимает скоротечность жизни и стремится к духовному росту. Окружение себя праведными и благочестивыми людьми способствует улучшению нравственности и смягчению сердца. Совершение благотворительных поступков и проявление сострадания к другим помогает укрепить связь с Аллахом и пробудить сочувствие в сердце. Глубокое понимание религии помогает укрепить веру и сделать сердце более восприимчивым к истине.

Назидание Ибн 'Аббаса – это мощный призыв к самоанализу и духовному пробуждению. Оно напоминает нам о важности бережного отношения к своим сердцам, необходимости их постоянного очищения и смягчения. Это предостережение от очерствения и призыв к тому, чтобы наши сердца были полны веры, сострадания и любви к Аллаху и Его творению.

Размышляя над этими словами, мы должны стремиться к тому, чтобы наши сердца были мягче не только камней, но и чем-либо еще. Ибо сердце, наполненное светом веры, является величайшим даром, который мы можем обрести в этой жизни...

Some stones are softer than your hearts...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead him astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then: Ibn 'Abbas (may Allah be pleased with him) said: "Some stones are softer than your hearts." — See "Tafsir ibn Kasir", 2/74.

The words of Ibn 'Abbas (may Allah be pleased with him) are a deep and insightful exhortation calling for introspection and spiritual awakening. Literally, stones are hard, lifeless objects devoid of feelings and emotions. They are associated with cruelty, steadfastness and coldness.

In the Islamic tradition, the heart is considered a container of faith, reason, emotions and spirituality. It should be a place of mercy, compassion and love for Allah and His creation. The comparison with "softer" implies that stones, for all their external hardness, in some cases turn out to be more receptive and "malleable" than human hearts.

The edification of Ibn 'Abbas does not speak about the physical softness of stones, but about their metaphorical "softness" in comparison with petrified hearts. This metaphor emphasizes that a person's heart can become hard, callous, and impervious to truth, guidance, and compassion. Like a stone, it can refuse to accept faith, repentance, and mercy. Such a heart does not feel the pain of others, does not react to the plight and closes itself off from reminders of Allah.

Stones, although seemingly unshakable, can be affected by natural forces such as water, wind, and time. They can change, collapse, and even take on new forms. It can symbolize the potential for change and impact that people's hearts sometimes lack. Ibn 'Abbas's words are a harsh rebuke, prompting every person to reflect on the state of their hearts. They make us ask ourselves: "Has my heart become harder than a stone? Has it closed itself to goodness and truth?"

Often, pride and complacency can blind a person, making them unable to see their flaws and perceive the truth. He considers himself righteous, ignoring mistakes and instructions. A heart affected by pride becomes hard and unresponsive. Reminders, whether they are verses of the Quran, hadiths of the Prophet (peace and blessings of Allah be upon him), or events of the surrounding world, should cause humility, reverence and a desire to repent in our hearts. If the heart does not respond to these reminders, then it may have become harder than a stone.

Remembering Allah, prayer, reading the Quran, and doing good deeds are ways to soften the heart and fill it with the light of faith. If we neglect these practices, we risk hardening our hearts. Sins accumulate and cover the heart with "rust", distancing it from Allah and making it impervious to the truth.

Immersion in worldly affairs and the pursuit of material goods can distract the heart from spiritual development. Abandoning the reading of the Qur'an and studying the Sunnah of the Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) deprives the heart of spiritual nourishment. Time spent talking nonsense and doing useless things can harden the heart. As mentioned above, pride is one of the most dangerous causes of hardening of the heart.

Sincere repentance of sins and asking for forgiveness from Allah is the first step towards cleansing the heart. Remembering Allah regularly, performing prayer, and reading the Quran are the main ways to soften the heart. Remembering death and Judgment Day, a person understands the transience of life and strives for spiritual growth. Surrounding oneself with righteous and pious people helps to improve morality and soften the heart. Doing charitable deeds and showing compassion for others helps to strengthen the bond with Allah and awaken empathy in the heart. A deep understanding of religion helps strengthen faith and make the heart more receptive to the truth.

The edification of Ibn 'Abbas is a powerful call for introspection and spiritual awakening. It reminds us of the importance of caring for our hearts, the need to constantly cleanse and soften them. This is a warning against stigmatization and a call for our hearts to be full of faith, compassion and love for Allah and His creation.

Reflecting on these words, we should strive to make our hearts softer than not only stones, but also anything else. For a heart filled with the light of faith is the greatest gift we can receive in this life...

Bazı taşlar kalplerinizden daha yumuşaktır...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Sonra: İbn Abbas (Allah ondan razı olsun), «Bazı taşlar kalplerinizden daha yumuşaktır" dedi. Tefsir ibn Kayser, 2/74'e bakın.

İbn Abbas'ın (Allah ondan razı olsun) sözleri, iç gözlemi ve ruhsal uyanışı çağıran derin ve anlayışlı bir öğüttür. Kelimenin tam anlamıyla taşlar, duygu ve duygulardan yoksun, katı, cansız nesnelerdir. Zulüm, sarsılmazlık ve soğukluk ile ilişkilendirilirler.

İslam geleneğinde kalp, inanç, akıl, duygu ve maneviyat için bir kap olarak kabul edilir. Burası Allah'a ve O'nun yaratılmasına karşı bir merhamet, şefkat ve sevgi yeri olmalıdır. "Daha yumuşak" ile karşılaştırma, taşların, tüm dış sertliklerine rağmen, bazı durumlarda insan kalplerinden daha alıcı ve "dövülebilir" olduklarını ima eder.

İbn Abbas'ın ibreti taşların fiziksel yumuşaklığından değil, taşlaşmış kalplere kıyasla mecazi "yumuşaklıklarından" söz eder. Bu metafor şunu vurgular: Bir insanın kalbi sert, duygusuz ve gerçeğe, talimatlara ve merhamete karşı bağışık hale gelebilir. Taş gibi, inancı, tövbeyi ve merhameti kabul etmeyi reddedebilir. Böyle bir kalp başkalarının acısını hissetmez, kötü duruma tepki vermez ve kendisini Allah'ın hatırlatmalarından kapatır.

Taşlar sarsılmaz görünseler de su, rüzgar gibi doğal güçlere maruz kalabilirler. ve zaman. Değişebilirler, parçalanabilirler ve hatta yeni biçimler alabilirler. Bu, bazen insanların kalplerinden mahrum bırakılan değişim ve etki potansiyelini sembolize edebilir. İbn Abbas'ın sözleri, her insanı kalbinin durumu hakkında düşünmeye teşvik eden sert bir azarlamadır. Kendimize şunu sormamızı sağlıyorlar: "Kalbim taştan daha sert mi oldu? İyiye ve hakikate kapanmadı mı?"

Çoğu zaman, gurur ve gönül rahatlığı bir insanı kör edebilir, kusurlarını göremez ve gerçeği algılayamaz hale getirebilir. Hatalarını ve talimatlarını görmezden gelerek kendini doğru olduğuna inanır. Gururdan etkilenen kalp sertleşir ve tepkisiz hale gelir. İster Kuran'ın ayetleri, ister Peygamberin hadisleri (Allah'ın huzuru ve bereketleri onun üzerine olsun), ister çevremizdeki dünyanın olayları olsun, hatırlatmalar kalplerimizde alçakgönüllülüğü, saygıyı ve tövbe etme arzusunu uyandırmalıdır. Kalp bu hatırlatıcılara cevap vermezse, taştan daha sert hale gelmiş olabilir.

Allah'ı anmak, namaz kılmak, Kuran'ı okumak ve güzel işler yapmak, kalbi yumuşatmanın ve onu imanla doldurmanın yollarıdır. Bu uygulamaları ihmal edersek, kalplerimizi sertleştirme riskiyle karşı karşıyayız. Günahlar birikerek kalbi "pasla" örter, onu Allah'tan uzaklaştırır ve gerçeğe karşı bağışık kılar.

Dünyevi işlere dalmak ve maddi mallar için çabalamak, kalbi ruhsal gelişimden uzaklaştırabilir. Kuran'ı okumaktan ve Peygamberin Sünnetini incelemekten (Allah'ın barış ve bereketleri onun üzerine olsun) vazgeçmek, kalbi ruhsal beslenmeden mahrum bırakır. Boş konuşmaya ve işe yaramaz faaliyetlere harcanan zaman kalbi sertleştirebilir. Yukarıda bahsedildiği gibi gurur, kalbin aşağılanmasının en tehlikeli nedenlerinden biridir.

Günahlardan içten tövbe etmek ve Allah'tan bağışlanma dilemek, kalbi temizlemenin ilk adımıdır. Allah'ı düzenli olarak anmak, namaz kılmak ve Kuran'ı okumak kalbi yumuşatmanın ana yollarıdır. Ölümü ve Kıyamet gününü hatırlayan insan, yaşamın geçiciliğini anlar ve ruhsal gelişim için çaba gösterir. Kendinizi doğru ve dindar insanlarla çevrelemek, ahlakın iyileştirilmesine ve kalbin yumuşamasına katkıda bulunur. Hayır işleri yapmak ve başkalarına şefkat göstermek, Allah'la bağın güçlendirilmesine ve kalpte sempati uyandırmaya yardımcı olur. Dinin derinlemesine anlaşılması, inancı güçlendirmeye ve kalbi gerçeğe daha duyarlı hale getirmeye yardımcı olur.

İbn Abbas'ın ibreti, iç gözlem ve ruhsal uyanış için güçlü bir çağrıdır. Bize kalplerimize karşı dikkatli davranmanın önemini, onları sürekli arındırma ve yumuşatma ihtiyacını hatırlatıyor. Bu, kötülüğe karşı bir uyarıdır ve kalplerimizin Allah'a ve O'nun yaratılışına iman, şefkat ve sevgi dolu olması için bir çağrıdır.

Bu sözler üzerinde düşünürken, kalplerimizin sadece taşlardan değil, başka herhangi bir şeyden daha yumuşak olmasını sağlamaya çalışmalıyız. Çünkü inanç ışığıyla dolu kalp, bu hayatta elde edebileceğimiz en büyük armağandır...

Disa gurë janë më të butë se zemrat tuaja...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj: Ibn ' Abbas (Allahu qoftë i kënaqur me të) tha: "Disa gurë janë më të butë se zemrat tuaja."Shih" Tafsir ibn Kasir", 2/74.

Fjalët E Ibn ' Abbasit (Allahu qoftë i kënaqur me të) janë një nxitje e thellë dhe e thellë që bën thirrje për introspeksion dhe zgjim shpirtëror. Fjalë për fjalë, gurët janë objekte të forta, të pajetë pa ndjenja dhe emocione. Ato shoqërohen me mizori, qëndrueshmëri dhe ftohtësi.

Në traditën Islame, zemra konsiderohet një enë besimi, arsyeje, emocionesh dhe shpirtërore. Duhet të jetë një vend mëshire, dhembshurie dhe dashurie për Allahun dhe krijimin e tij. Krahasimi me" më të butë "nënkupton që gurët, me gjithë fortësinë e tyre të jashtme, në disa raste rezultojnë të jenë më pranues dhe" të lakueshëm " sesa zemrat e njeriut.

Ndërtimi I Ibn ' Abbasit nuk flet për butësinë fizike të gurëve, por për "butësinë" e tyre metaforike në krahasim me zemrat e ngurtësuara. Kjo metaforë thekson se zemra e një personi mund të bëhet e fortë, e pashpirt dhe e papërshkueshme ndaj së vërtetës, udhëzimit dhe dhembshurisë. Ashtu si një gur, ai mund të refuzojë të pranojë besimin, pendimin dhe mëshirën. Një zemër e tillë nuk ndjen dhimbjen e të tjerëve, nuk reagon ndaj gjendjes së vështirë dhe mbyllet nga përkujtuesit e Allahut.

Gurët, edhe pse në dukje të palëkundur, mund të preken nga forcat natyrore si uji, era dhe koha. Ato mund të ndryshojnë, shemben dhe madje të marrin forma të reja. Mund të simbolizojë potencialin për ndryshim dhe ndikim që ndonjëherë u mungon zemrave të njerëzve. Fjalët e Ibn ' Abbasit janë një qortim i ashpër, duke bërë që çdo person të reflektojë mbi gjendjen e zemrave të tij. Ata na bëjnë të pyesim veten: "a është bërë zemra ime më e vështirë se një gur? A është mbyllur për mirësinë dhe të vërtetën?"

Shpesh, krenaria dhe vetëkënaqësia mund ta verbojnë një person, duke e bërë atë të paaftë për të parë të metat e tyre dhe për të perceptuar të vërtetën. Ai e konsideron veten të drejtë, duke injoruar gabimet dhe udhëzimet. Një zemër e prekur nga krenaria bëhet e vështirë dhe nuk reagon. Përkujtuesit, qofshin ato ajete Të Kuranit, hadithe Të Profetit (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të), apo ngjarje të botës përreth, duhet të shkaktojnë përulësi, nderim dhe dëshirë për t'u penduar në zemrat tona. Nëse zemra nuk u përgjigjet këtyre përkujtuesve, atëherë mund të jetë bërë më e vështirë se një gur.

Kujtimi I Allahut, namazi, leximi I Kuranit dhe bërja e veprave të mira janë mënyra për ta zbutur zemrën dhe për ta mbushur atë me dritën e besimit. Nëse i neglizhojmë këto praktika, rrezikojmë të forcojmë zemrat tona. Mëkatet grumbullohen dhe e mbulojnë zemrën me "ndryshk", duke e distancuar Atë nga Allahu dhe duke e bërë të papërshkueshme nga e vërteta.

Zhytja në punët e kësaj bote dhe ndjekja e të mirave materiale mund ta shpërqendrojë zemrën nga zhvillimi shpirtëror. Braktisja e leximit të Kuranit dhe studimi I Sunetit të Profetit (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) privon zemrën nga ushqimi shpirtëror. Koha e kaluar duke folur marrëzi dhe duke bërë gjëra të padobishme mund të ngurtësojë zemrën. Siç u përmend më lart, krenaria është një nga shkaqet më të rrezikshme të forcimit të zemrës.

Pendimi i sinqertë i mëkateve dhe kërkimi i faljes nga Allahu është hapi i parë drejt pastrimit të zemrës. Kujtimi i Rregullt I Allahut, kryerja e namazit dhe leximi I Kuranit janë mënyrat kryesore për të zbutur zemrën. Duke kujtuar ditën e vdekjes dhe Gjykimit, një person e kupton kalueshmërinë e jetës dhe përpiqet për rritje shpirtërore. Rrethimi i vetes me njerëz të drejtë dhe të devotshëm ndihmon në përmirësimin e moralit dhe zbutjen e zemrës. Bërja e veprave bamirëse dhe shfaqja e dhembshurisë për të tjerët ndihmon në forcimin e lidhjes me Allahun dhe zgjimin e ndjeshmërisë në zemër. Një kuptim i thellë i fesë ndihmon në forcimin e besimit dhe e bën zemrën më pranuese ndaj së vërtetës.

Ndërtimi I Ibn ' Abbasit është një thirrje e fuqishme për introspeksion dhe zgjim shpirtëror. Na kujton rëndësinë e kujdesit për zemrat tona, nevojën për t'i pastruar dhe zbutur vazhdimisht ato. Ky është një paralajmërim kundër stigmatizimit dhe një thirrje që zemrat tona të jenë plot besim, dhembshuri dhe dashuri për Allahun dhe krijimin e tij.

Duke reflektuar mbi këto fjalë, ne duhet të përpiqemi t'i bëjmë zemrat tona më të buta se jo vetëm gurët, por edhe çdo gjë tjetër. Sepse një zemër e mbushur me dritën e besimit është dhurata më e madhe që mund të marrim në këtë jetë...