Не забывай Аллаха в благополучии — и Он вспомнит тебя в беде...

Do not forget Allah in prosperity, and He will remember you in trouble... / İyilikte Allah'ı unutma—O da dertte seni anacaktır... / Mos e harro Allahun në begati dhe ai do të të kujtojë në telashe...

В жизни каждого человека наступают моменты отчаяния, страха, боли. Именно тогда сердце естественным образом тянется к Тому, Кто выше всего — к Аллаху. Даже те, кто в обычной жизни далеки от религии, в минуты кризиса обращаются к Нему с мольбой. Это описано в Коране, в 29 суре аль-Анкабут, 65 аят: "Когда они садятся на корабль, то взывают к Аллаху, очищая перед Ним свою веру. Когда же Он спасает их и выводит на сушу, они тотчас начинают приобщать сотоварищей". Этот аят раскрывает глубокую истину человеческой природы: в трудные моменты мы склонны осознавать свою беспомощность и вспоминать об Истинном Спасителе. Но настоящее проявление веры — это не только звать Аллаха в беде, а помнить и благодарить Его во времена благополучия...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Ислам учит нас, что жизнь — это череда испытаний, как легких, так и трудных. Важно понимать, что вера не должна зависеть от обстоятельств: она должна быть постоянной, независимо от того, находится человек в благополучии или сталкивается с трудностями. Одним из ключевых моментов в Коране, который подчеркивает эту Истину, является 65 аят из суры "Аль-Анкабут". Этот аят раскрывает глубокую психологическую и духовную реальность человеческой природы: люди часто обращаются к Аллаху в моменты кризиса, когда чувствуют свою беспомощность и нужду в Его помощи. Однако, как только опасность минует и благополучие возвращается, многие забывают о Нем, погружаясь в мирские дела и даже возвращаясь к многобожию.

Этот аят раскрывает одну из важнейших черт человеческой натуры — склонность обращаться к Аллаху лишь в моменты отчаяния и страха, забывая о Нем, когда жизнь возвращается в привычное русло. Аллах, Велик Он и Славен, описывает здесь не просто язычников, но через них — и всех, чьи сердца не живут постоянным поминанием Творца. Когда над человеком сгущаются тучи, исчезают ложные опоры. Здоровье, богатство, связи, власть — всё становится бессильным перед штормом судьбы. Именно тогда даже язычник, отрицающий Таухид в обычные дни, взывает к Единому Создателю. В этих мгновениях из сердца вырывается самый искренний зов — признак фитры, изначальной природы человека, сотворённой Аллахом с внутренним знанием о Нём. Это явление — милость и довод Аллаха над человеком. Ведь если в трудный момент ты чувствуешь, что можешь звать только Аллаха — это знак, что Он оставил тебе путь к Себе. Но насколько же постыдно забыть Его, когда буря утихла…

Великая беда — забыть Аллаха в благополучии. Истинный верующий отличается от небрежного тем, что он помнит Аллаха и в радости, и в беде. Пророк ﷺ сказал: «Помни Аллаха в благополучии — и Он вспомнит о тебе в беде». (Тирмизи). В этом хадисе — формула внутреннего спокойствия: если ты строишь отношения с Аллахом на благодарности, постоянном поминании, поклонении и смирении в те дни, когда у тебя всё хорошо — то в час испытания ты не окажешься в панике и неуверенности. Ты уже знаешь путь к Нему. И ты знаешь, что Он близок.

Многие люди ошибочно думают, что религия нужна только «на чёрный день». Они молятся, когда болеют. Они просят, когда теряют. Они плачут, когда остаются одни. Но это не путь любящих рабов Аллаха. Любящие поминают Аллаха и в радости, и в грусти. Их сердца не зависят от перемен дуньи, потому что связаны с Тем, Кто не изменяется. Аллах в Коране говорит: «Если вы будете благодарны, Я приумножу вам, а если будете неблагодарны, то, воистину, Моё наказание — сурово». Сура Ибрахим, аят 7. Когда ты благодаришь Аллаха за здоровье, Он укрепляет его. Когда ты благодаришь за семью, Он сохраняет её. Когда ты благодаришь за иман, Он увеличивает твою веру и понимание. Благодарность — это не только слова, но и образ жизни: проявление довольства, поклонение, отказ от греха, признание того, что всё у тебя — по милости Аллаха. А когда ты забываешь благодарить — даже самое великое благо может превратиться в проклятие. Деньги — станут средством надменности. Здоровье — поводом для греха. Спокойствие — усыпляющей иллюзией.

Сегодня многие мусульмане живут как те, кого описывает аят. Увлечённые дуньей, зависимые от технологий, соцсетей и подписчиков, моды, комфорта, они забывают о своей душе и о своей миссии. Только когда происходит трагедия — болезнь, потеря, война, землетрясение, смерть близкого — они вспоминают об Аллахе, бегут в мечети, читают Коран. Это хорошо, но недостаточно. Ведь Всевышний не только Господь бедствия — Он и Господь радости. Если ты позаботишься о своей связи с Аллахом сегодня, ты не будешь сломлен завтра. Если Умма укрепится в поклонении в годы стабильности — Аллах укрепит её в годы испытаний.

Пророк ﷺ, несмотря на то, что был самым любимым рабом Аллаха, просыпался и ложился с поминанием, шёл и садился с ду'а, смотрел на небо с тасбихом, ел с благодарностью. Он учил своих сподвижников говорить: "О Аллах, не оставляй меня моей душе, даже на мгновение". Это и есть путь верного. Жить с ощущением зависимости от Аллаха каждую секунду. Не ждать беды, чтобы вспомнить — а жить так, будто без Его милости ты не можешь сделать вдох. Не уподобляйся тем, кто помнит Аллаха только тогда, когда земля уходит из-под ног. Вспоминай Его, когда ты стоишь твёрдо. Благодари Его, когда у тебя всё хорошо. Поклоняйся, когда другие веселятся. Умоляй, когда другие уверены в себе. И ты увидишь, как Он будет рядом с тобой в самый трудный час.

Вспоминать Аллаха в благополучии — это не просто религиозная обязанность, это путь к истинному счастью и спокойствию. Человек, который постоянно помнит о своем Создателе, живет в гармонии с собой и окружающим миром. Он знает, что все блага исходят от Аллаха, и выражает Ему благодарность, не дожидаясь трудностей. Такой человек обретает милость Аллаха, которая сопровождает его как в радости, так и в горе. Как сказано в Коране: "И если бы вы считали благодеяния Аллаха, то не смогли бы их исчислить". Сура 14:34. 

65 аят из  суры аль-Анкабут — напоминание каждому из нас: не жди, пока жизнь заставит тебя склониться — склонись перед Всевышним осознанно. Сделай благодарность образом мышления, молитву — ритмом дня, а любовь к Аллаху — смыслом жизни. Тогда, если и придёт испытание, ты встретишь его не один. Пусть Аллах сделает нас из числа тех, кто помнит Его стоя, сидя и лёжа, и кто не забывает Того, Кто никогда не забывает нас. Пусть наша жизнь станет постоянным напоминанием о величии Аллаха, и пусть наша благодарность станет ключом к Его милости. Аминь!

Do not forget Allah in prosperity, and He will remember you in trouble...

In every person's life, there come moments of despair, fear, and pain. It is then that the heart naturally turns to Him, Who is above all — to Allah. Even those who are far from religion in their daily lives turn to Him in prayer during times of crisis. This is described in the Quran, in Surah Al-Ankabut (29), verse 65: "And when they board a ship, they call upon Allah, making their faith pure for Him alone, but when He delivers them safely to land, behold, they associate others with Him." This verse reveals a profound truth about human nature: in difficult moments, we tend to realize our helplessness and remember the True Savior. But the true manifestation of faith is not only to call upon Allah in distress, but also to remember and thank Him during times of prosperity.

Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can lead astray; and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger.

Islam teaches us that life is a series of tests, both easy and difficult. It’s important to understand that faith should not depend on circumstances—it must remain constant, whether a person is in prosperity or facing difficulties. One of the key verses in the Quran highlighting this truth is verse 65 of Surah Al-Ankabut. This verse reveals a deep psychological and spiritual reality of human nature: people often turn to Allah during times of crisis when they feel helpless and in need of His help. However, as soon as danger passes and comfort returns, many forget Him, immersing themselves in worldly affairs and even reverting to polytheism.

This verse uncovers one of the most significant traits of human nature—the tendency to turn to Allah only in moments of despair and fear, forgetting Him when life returns to normal. Allah, Exalted and Glorious, is not just describing idolaters here, but through them, everyone whose hearts do not live in constant remembrance of the Creator. When clouds gather over a person, false supports disappear. Health, wealth, connections, power—all become powerless before the storm of fate. It is then that even an idolater, who denies Tawhid on ordinary days, calls out to the One Creator. In these moments, the most sincere cry emerges from the heart—a sign of fitrah, the original nature of man created by Allah with an innate knowledge of Him. This phenomenon is Allah’s mercy and proof over humanity. If you feel you can only call upon Allah in your difficult moment, it’s a sign that He has left you a way to Him. But how shameful it is to forget Him once the storm has passed...

The great calamity is to forget Allah in times of ease. A true believer differs from the negligent in that he remembers Allah in both joy and hardship. The Prophet ﷺ said: “Remember Allah in times of ease, and He will remember you in times of difficulty.” (Tirmidhi). In this hadith lies the formula for inner peace: if you build your relationship with Allah through gratitude, constant remembrance, worship, and humility during the days when everything is going well—you won’t find yourself in panic and uncertainty during trials. You already know the way to Him. And you know that He is near.

Many people mistakenly think that religion is only needed “for a rainy day.” They pray when they are sick, ask when they lose, and cry when they are alone. But this is not the path of Allah’s loving servants. Those who love remember Allah in happiness and sorrow. Their hearts are not dependent on the changes of dunya because they are connected to the One Who does not change. Allah says in the Quran: "If you are grateful, I will surely increase you [in favor], but if you deny, indeed, My punishment is severe." (Surah Ibrahim, verse 7). When you thank Allah for health, He strengthens it. When you thank Him for family, He preserves it. When you thank Him for iman, He increases your faith and understanding. Gratitude is not just words but a way of life: expressing contentment, worshiping, avoiding sin, and recognizing that all you have is by Allah’s mercy. When you forget to be grateful—even the greatest blessing can turn into a curse. Money becomes a means of arrogance. Health becomes an excuse for sin. Peace becomes a deceptive illusion.

Today, many Muslims live like those described in the verse. Engrossed in dunya, dependent on technology, social media, followers, fashion, and comfort, they forget about their souls and their mission. Only when tragedy strikes—illness, loss, war, earthquake, death of a loved one—do they remember Allah, rush to mosques, and read the Quran. That’s good, but not enough. For Allah is not only the Lord of calamities but also the Lord of joys. If you take care of your connection with Allah today, you won’t be broken tomorrow. If the Ummah strengthens itself in worship during years of stability, Allah will strengthen it during years of trials.

The Prophet ﷺ, despite being Allah’s most beloved servant, woke up and went to bed with remembrance, walked and sat with dua, looked at the sky with tasbih, and ate with gratitude. He taught his companions to say: “O Allah, do not leave me to myself, even for a moment.” This is the path of the faithful—to live with the awareness of dependence on Allah every second. Do not wait for calamity to remember Him. Remember Him when you stand firm. Thank Him when everything is fine. Worship Him while others amuse themselves. Beg Him while others are self-assured. And you will see how He will be with you in your hardest hour.

Remembering Allah in times of ease is not just a religious obligation—it is the path to true happiness and peace. A person who constantly remembers his Creator lives in harmony with himself and the world around him. He knows that all blessings come from Allah and expresses gratitude without waiting for difficulties. Such a person attains the mercy of Allah, which accompanies him in both joy and sorrow. As stated in the Quran: "And if you should count the favors of Allah, you could not enumerate them." (Surah 14:34).

Verse 65 of Surah Al-Ankabut is a reminder to each of us: do not wait for life to force you to bow—bow consciously before the Almighty. Make gratitude your mindset, prayer your daily rhythm, and love for Allah the purpose of your life. Then, if a trial comes, you will face it not alone. May Allah make us among those who remember Him standing, sitting, and lying down, and may we never forget Him Who never forgets us. May our lives be a constant reminder of Allah’s greatness, and may our gratitude be the key to His mercy. Ameen!

İyilikte Allah'ı unutma—O da dertte seni anacaktır...

Her insanın hayatında umutsuzluk, korku ve acı anları gelir. İşte bu durumda kalp doğal olarak O’na, her şeyin üstünde olan Allah’a yönelir. Günlük hayatta dinle uzak olan insanlar bile kriz anlarında O’na dua ederler. Bu durum Kuran’ın 29. suresi olan Ankabut suresinin 65. ayetinde tarif edilmiştir: "Gemiye bindiklerinde Allah'a yalvarırlar ve yalnız O'na iman ederler. Fakat O onları karaya kurtarır kurtarmaz, hemen ortak koşmaya başlarlar." Bu ayet, insan doğasına dair derin bir gerçeği ortaya koyar: zor zamanlarda yardımımızın olmadığını ve gerçek Kurtarıcı’yı hatırlama eğilimindeyiz. Ancak imanın gerçek tezahürü sadece sıkıntıda Allah’ı çağırmak değil, aynı zamanda rahatlıkta da O’nu hatırlayıp şükretmektir.

Hamd olsun Allah’a, O’ndan yardım ve af dilemek için yalvarırız. Kendi nefsimizdeki kötülükten ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah’a sığınıyoruz. Kimi Allah doğru yola iletirse onu kimse şaşırtamaz; kimi ise terk ederse onu kimse doğru yola getiremez. Tanrı’dan başka hiçbir ilah olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın kulu ve peygamberi olduğuna şahitlik ederiz.

İslam bize öğretir ki hayat kolay ve zor testlerden oluşan bir dizi halindedir. İmanın koşullara bağlı olmaması gerektiğini anlamak önemlidir – kişi ne kadar rahatlık içinde olursa olsun ya da zorluklarla karşılaştığında iman sabit kalmalıdır. Kuran’da bu gerçeği vurgulayan anahtar ayetlerden biri Ankabut suresinin 65. ayetidir. Bu ayet insan doğasının psikolojik ve ruhsal bir gerçekliğini ortaya çıkarır: insanlar genellikle kendilerini çaresiz hissettikleri ve O’nun yardımına ihtiyaç duydukları zor zamanlarda Allah’a yönelirler. Ancak tehlike geçip rahatlık dönünce birçok insan O’nu unutur, dünyevi işlerle meşgul olur ve hatta şirk yapmaya geri döner.

Bu ayet insan doğasının en önemli özelliklerinden birini açığa çıkarır – yalnızca umutsuzluk ve korku anlarında Allah’a yönelme eğilimi gösterir ve hayat normale döndüğünde O’nu unutma. Allah, yüce ve şerefli olan, burada yalnızca putperestleri değil aynı zamanda yüreklerinde sürekli Allah’ı anmayan herkesi tarif etmektedir. Bir insanın üzerinde fırtınalar toplandığında sahte destekler kaybolur. Sağlık, servet, bağlantılar, güç – tüm bunlar kaderin fırtınası karşısında güçsüz kalır. İşte tam o anda, günlük hayatta tevhidi reddeden bir putperest bile Yaratıcı’ya seslenir. Bu anlarda yürekten en samimi çağrılar yükselir – fitre’nin bir işareti, insanı doğuştan bilinçli olarak Allah hakkında bilgiyle yaratmasıdır. Bu fenomen Allah’ın merhameti ve insanlar üzerindeki bir delilidir. Eğer zor bir anda yalnızca Allah’a seslenebileceğini hissediyorsan, bu O’nun sana bir yol bırakmış olduğunun işaretidir. Ancak fırtına geçtikten sonra O’nu unutmak ne kadar utanç verici...

Gerçek felaket rahatlıkta Allah’ı unutmaktır. Gerçek bir mümin, sıkıntılı zamanlarda olduğu gibi iyi zamanlarda da Allah’ı hatırlamasıyla ihmalcilere ayrılır. Peygamber Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuştur: "Rahatlıkta Allah’ı hatırla, zor zamanda O seni hatırlasın." (Tirmizi). Bu hadiste içsel huzur formülü saklıdır: eğer rahat günlerde Allah ile minnettarlık, sürekli zikir, ibadet ve alçakgönüllü bir ilişki kurarsanız – sınav zamanlarında panik ve belirsizlik içinde kalmazsınız. Zaten yolunu biliyorsunuzdur. Ve O’nun yakın olduğunu bilirsiniz.

Birçok insan yanlışlıkla dinin yalnızca "kaza günü" için gerekli olduğunu düşünür. Hasta olduklarında dua ederler, kaybettiklerinde yalvarırlar, yalnız kaldıklarında ağlarlar. Ancak bu, Allah’ın sevgili kullarının yolu değildir. Sevgililer hem mutlulukta hem de üzüntüde Allah’ı hatırlarlar. Onların kalpleri dünya değişimlerine bağlı değildir çünkü değişmeyen O’na bağlıdırlar. Allah Kuran'da diyor ki: "Eğer şükrederseniz, size daha fazlasını vereceğim; ancak nankörlük ederseniz, şüphesiz azabım şiddetlidir." (İbrahim Suresi, Ayet 7). Sağlık için şükrederken O onu güçlendirir. Aileniz için şükrederken O onu korur. İmanınız için şükrederken O sizin imanınızı ve anlayışınızı artırır. Şükür yalnızca sözcükler değil, aynı zamanda bir yaşam tarzıdır: tatmin olmanın ifadesi, ibadet, günah işlememek, her şeyin Allah'ın lütfuyla geldiğini kabul etmek. Teşekkür etmeyi unuttuğunuzda – en büyük nimet bile lanet haline gelebilir. Para kibir aracı haline gelir. Sağlamlık günah bahanesi olur. Barış yanıltıcı bir illüzyon haline dönüşür.

Bugün birçok Müslüman ayette tarif edilenler gibi yaşıyor. Dünyaya kapılmış, teknolojiye, sosyal medyaya, takipçi sayısına, moda ve rahata bağımlı olarak ruhlarını ve misyonlarını unutuyorlar. Ancak trajedi yaşandığında – hastalık, kayıp, savaş, deprem, sevdiklerinin ölümü – Allah’ı hatırlıyorlar, camilere koşuyorlar, Kuran okuyorlar. Bu iyi ama yeterli değil. Çünkü Allah yalnızca felaketlerin değil aynı zamanda neşe anlarının da Rabbi’dir. Eğer bugün Allah ile bağlantınızı sağlarsanız, yarın kırılmazsınız. Eğer ümmet yıllarca istikrar içinde ibadete bağlanırsa, Allah onu deneme yıllarında güçlendirir.

Peygamber Efendimiz (s.a.v), Allah’ın en sevgili kulu olmasına rağmen, dualarla uyanır yatardı, yürürken ve otururken dua ederdi, gökyüzüne bakarken tesbih çekerdiler, yemek yerken şükrederdi. Sahabelerine şu duasını öğretirdi: "Allah’ım beni bir an olsun kendime bırakma." Bu sadık kulların yoludur – her saniye Allah’a bağımlılık bilinci içinde yaşamaktır. Felaket beklemeyin ki hatırlayasınız – sağlam durduğunuzda O’nu hatırlayın. Her şey yolunda iken O’na şükredin. Başkaları eğlenirken O’na kulluk edin. Diğerleri kendilerine güvenderken O’na yalvarın. En zor anlarda yanınızda olduğunu görecek ve göreceksiniz.

Rahatlıkta Allah’ı hatırlamak sadece dini bir görev değil, aynı zamanda gerçek mutluluk ve huzura giden yoldur. Yaratan’ını sürekli hatırlayan bir insan kendisiyle ve çevresindeki dünya ile uyum içinde yaşar. Tüm nimetlerin Allah’tan geldiğini bilir ve zor zamanları beklemeden O’na şükreder. Böyle bir kişi hem mutlulukta hem de kederde Allah’ın rahmetine nail olur. Kuran’da belirtildiği gibi: "Allah'ın nimetlerini saymaya kalksanız, onları asla sayamazsınız." (Suresi 14:34).

Ankabut suresinin 65. ayeti bize her birimize bir uyarı mesajıdır: hayatın sizi eğilme noktasına zorlamasını bekleme – bilinçli bir şekilde Yüce Varlığa eğil. Şükürü düşüncelerinizde, namazı günlük ritminizde ve Allah’a olan sevgiyi hayatınızın gayesi haline getirin. Sonra, eğer bir sınav gelirse, onu yalnız başına karşılamazsınız. Allah bizim hep O’nu hatırlayanlardan olmamızı nasip eylesin ve O bizi asla unutmayan bir varlık olarak unutmayalım. Hayatımız Allah’ın büyüklüğüne sürekli bir hatırlatma olsun ve şükürümüz O’nun rahmetine anahtar olsun. Amin!

Mos e harro Allahun në begati dhe ai do të të kujtojë në telashe...

Në jetën e çdo njeriu vijnë momente të dëshpërimit, frikës dhe dhimbjes. Atëherë zemra natyrshëm kthehet tek Ai që është mbi të gjitha — tek Allah. Edhe ata që janë larg nga feja në jetën e përditshme, në kohët e krizave flasin me Të. Kjo është përshkruar në Kur'an, në Sure 29 Ankabuti, versi 65: "Dhe kur ngjiten në anije, ata thirren Allahit dhe pastrojnë besimin vetëm për Të. Por kur Ai i shpëton dhe i çon në tokë, menjëherë fillojnë t'i bashkëngjiten të tjerëve." Ky versh rrezaton një të vërtetë të thellë të natyrës njerëzore: në kohët e vështira ne prirëm të kuptojmë pamundësinë tonë dhe të kujtojmë Shpëtimtarin e Vërtetë. Por shfaqja e vërtetë e besimit nuk është vetëm të thërresh Allahin në vështirësi, por edhe ta kujtojmë dhe t'ia falënderojmë në periudha të lumturisë.

Lavdim Allahit, Ne e lavdërojmë dhe Ne kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim në Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe vepratet e këqija. Kush e udhëzon Allahi, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kush e lë në dorën e tij, askush nuk mund t'i tregojë rrugën. Ne dëshmojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahit të Vetëm dhe dëshmojmë se Muhamed është rob dhe dërgues i Tij.

Islam na mëson se jeta është një seri provash, të lehta dhe të vështira. Është e rëndësishme të kuptojmë se besimi nuk duhet të varet nga kushtet — ai duhet të mbetet konstant pavarësisht nëse një person është në lumturi apo përballon vështirësi. Një nga versetet kyç në Kur'an që nënvizon këtë të vërtetë është versi 65 i sures Ankabuti. Ky versh zbulon një realitet të thellë psikologjik dhe shpirtëror të natyrës njerëzore: njerëzit shpesh kthehen tek Allah në kohët e krizave kur e ndjejnë pamundësinë dhe nevojën për ndihmën e Tij. Megjithatë, sapo rreziku kalon dhe komforti kthehet, shumë prej tyre e harrojnë Atë, duke u futur në punë botërore dhe madje duke u kthyer në shumëzotërinë.

Ky versh zbulon një nga karakteristikat më të rëndësishme të natyrës njerëzore — prirjen për t'u kthyer tek Allah vetëm në momentet e dëshpërimit dhe frikës, duke Haruar Atë kur jeta kthehet në normale. Allah, i Larti dhe i Lavdishëm, këtu nuk përshkruan vetëm adhuruesit e idoleve, por përmes tyre — të gjithë ata që zemrat e tyre nuk jetojnë në kujtesën e Zotit. Kur mbledhen rete mbi një njeri, mbështetjet e rreme zhduken. Shëndeti, pasuria, lidhjet, pushteti — gjithçka bëhet e paaftë para stuhisë së fatit. Atëherë edhe një adhurues i idolit, që e mohoi Unitarin në ditët e zakonshme, thërret Zotin e Vetëm. Në këto momente nga zemra dalin thirrjet më të vërteta — një shenjë e fitrës, natyrës fillestare të njeriut, të krijuar nga Allah me një njohje të brendshme për Të. Ky fenomen është mëshirë dhe dëshmi e Allahut mbi njerëzimin. Nëse në një moment të vështirë ndjeni se mund të thërrisni vetëm Allahin, kjo është një shenjë se Ai ka lënë për ju një rrugë drejt Tij. Por sa turpëzuese është të Hapi Atë sapo stuhia të ketë kaluar...

Vështirësia më e madhe është të harrosh Allahin në kohët e lumturisë. Një besimtar i vërtetë dallon nga padashëmirët sepse Ai kujton Allahin si në lumturi ashtu edhe në vështirësi. Profeti ﷺ tha: "Kujto Allahin në kohët e lumturisë dhe Ai do të kujtojë ty në kohët e vështirë." (Tirmizi). Në këtë hadis qëndron formula për paqen e brendshme: nëse ndërtoni marrëdhënien tuaj me Allahin nëpërmjet mirënjohjes, zikrit të përhershëm, adhurimit dhe ulësisë në ditët kur gjithçka është në rregull — nuk do të gjeni veten në panik dhe pasiguri gjatë provave. Ju tashmë e dini rrugën drejt Tij. Dhe e dini se Ai është afër.

Shumë njerëz gabimisht mendojnë se fesë i nevojitet vetëm "për ditët e zeza." Ata lutën kur janë të sëmurë, pyesin kur humbasin, dhe qajnë kur janë të vetëm. Por kjo nuk është rruga e robit të dashur të Allahut. Dashurit e kujtojnë Allahin edhe në lumturi edhe në trishtim. Zemrat e tyre nuk varen nga ndryshimet e botës, sepse janë të lidhur me Atë që nuk ndryshon. Allah në Kur'an thotë: "Nëse jeni mirënjohës, Unë do të rris për ju; por nëse hyni në inkar, e sigurtë, dënimi im është i ashpër." (Sure Ibrahim, Versi 7). Kur i falënderoni Allahin për shëndetin, Ai e forcose atë. Kur ia falënderoni familjen, Ai e ruan atë. Kur ia falënderoni imanin, Ai e rrit besimin dhe kuptimin tuaj. Mirënjohja nuk është vetëm fjalë, por një stil jetese: shprehja e kënaqësisë, adhurimi, shmangia e përzierjes, dhe njohja se gjithçka ka vjen nga mëshirë e Allahit. Kur harroni t'u falënderoni — edhe e mira më e madhe mund të kthehet në mallkim. Paratë bëhen mjete të krenisë. Shëndeti bëhet arsyetim për përzierje. Qetësia bëhet iluzione mashtruese.

Sot shumë muslimanë jetojnë siç përshkruhet në vershin. Absorbuar nga bota, të varur nga teknologjia, mediave sociale, ndjekësit, moda dhe komforti, ata harrojnë shpirtin dhe misionin e tyre. Vetëm kur ndodh tragedjia — sëmundje, humbje, luftë, tremujori, vdekja e dikujt të dashur — ata kujtojnë Allahin, vrapojnë në xhami, dhe lexojnë Kur'anin. Kjo është mirë, por jo e mjaftueshme. Sepse Allah nuk është vetëm Zoti i katastrofave, por edhe Zoti i lumturisë. Nëse kujdeseni për lidhjen tuaj me Allahin sot, nuk do të shkatërroni nesër. Nëse Umma fortifikohet në adhurim në vitet e qëndrueshmërisë, Allah do të e fortifikojë në vitet e provave.

Profeti ﷺ, megjithëse ishte robi më i dashur i Allahut, zgjohet dhe flejte me zikrim, ecë dhe ulet me dua, dhe shikonte qiellin me tasbih. Ai i mësoi bashkëpunëtorët e tij të thonin: "O Allah, mos më lë mua veten, madje edhe për një moment." Ky është rruga e besimtarëve — të jetosh me ndjenjën e varësisë nga Allahi çdo sekondë. Mos prisni për fatkeqësi që të kujtojmë – kujtojeni Kur qëndroni të fortë. I falënderoni Kur gjithçka është në rregull. Adhurojeni Kur të tjerët argëtohen. Thuajeni Atij Kur të tjerët janë të sigurt. Dhe do të shihni se Ai do të jetë pranë jush në orën më të vështirë.

Të kujtojmë Allahin në kohët e lumturisë nuk është vetëm një detyrë fetare — është rruga drejt lumturisë së vërtetë dhe qetësisë. Një person që vazhdimisht kujton Krijuesin e tij jeton në harmoni me veten dhe botën rrethuese. Ai e di se të gjitha mirësitë vijnë nga Allahi dhe I shpreh falënderimin pa pritur vështirësitë. Ky person arrin mëshirën e Allahit, e cila shoqëron atë si në lumturi ashtu edhe në dhimbje. Siç thotë Kur'ani: "Dhe nëse do t'i numëronte mirësitë e Allahit, nuk do të mund të i numëronit." (Sure 14:34).

Versi 65 i sures Ankabuti është një kujtim për secilin prej nesh: mos prisni që jeta të ju detyrojë të përkuleni — përkuluni me vetëdije para Zotit të Madh. Bëni mirënjohjen mendje tuaj, lutjen ritëm i ditës suaj, dhe dashurinë për Allah qëllim i jetës suaj. Pastaj, nëse do të vijë një provë, do ta përballni jo vetëm. Le të na bëjë Allah prej ata që kujtojnë Atë duke qëndruar, duke u ulur dhe duke shtrirë, dhe të mos harrojmë Asaj që nuk na harron kurrë. Le të bëhet jeta jonë një kujtim i pandërprerë i madhërlindjes së Allahit, dhe le të bëhet mirënjohja jonë çelësi i mëshirës së Tij. Amen!