Не теряй надежду / Don't lose hope / Mos e humb shpresёn

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Пожалуйста никогда не отчаивайся. Не позволяй тоске и печали завладеть твоей душой, не переходи на сторону апатии и бесчувственности, оно того не стоит. Человек с верой в сердце и душе не имеет права терять надежду. Если ты не веришь в себя, то доверь свою жизнь воле Того, Кто тебя сотворил. Никогда не думай плохо о том, что предписал тебе Аллах. Будь убежден без колебаний и сомнений, что Он уготовил для тебя лучшее. Он поддержит тебя и направит, Он дарует покой. Просто шагни в объятия Его милости и всезнания, с лёгкостью и безграничным доверием. И никогда не забывай, что ты очень сильный с помощью Аллаха.

Отчаяние может быть очень тяжелым состоянием, которое затрудняет восприятие жизни и будущего. Важно помнить, что даже в самых сложных ситуациях всегда есть возможность изменить что-то к лучшему. Поддержка Аллаха, близких помогает справиться с трудностями. Эмоции, такие как тоска и печаль, естественны, но важно не позволять им определять наше состояние. Апатия может быть защитной реакцией на стресс или боль, но она также может привести к изоляции и потере интереса к жизни. Важно находить способы оставаться вовлеченным в жизнь, даже когда это трудно. Увеличить поклонение Всевышнему, больше делать зикр и дуа.

Наша жизнь полна возможностей и радостей, и не стоит позволять негативным эмоциям затмить эти моменты. Каждый день с помощью Аллаха, может принести что-то новое и положительное, если мы открыты к этому. В целом, эти наставления напоминают о важности заботы о своем имане и богобоязненности, поиску пути который ведёт в Джаннат, даже когда жизнь становится сложной. Дунья - это испытания на прямом пути к Аллаху.

Поистине, Он — Прощающий, Милосердный

О, как странно и таинственно устроена душа человека! Полная противоречий, тревог и вечных сомнений, она скитается по жизни, мучаясь собственными пороками. Как же часто человек, погруженный в суету дней, забывает о том, что есть Тот, Кто видит всё, Тот, Кто, несмотря на все наши падения, готов принять наше покаяние.

Но когда же человек решится? Когда вздохнет и, с поникшей головой, признает свою ничтожность пред лицом Великого? Неужели необходимо дойти до самого дна отчаяния, чтобы почувствовать этот момент? Аллах говорит нам, слабым и несчастным: «О рабы Мои, которые поступили против своих душ! Не отчаивайтесь в милости Аллаха. Поистине, Аллах прощает все грехи. Поистине, Он — Прощающий, Милосердный».

Ах, как часто этот аят должен звучать в сердце человека! Но нет, мы снова и снова закрываем уши и глаза, бежим от себя, от правды, от этого внутреннего голоса, который, быть может, еле слышно напоминает нам: покайся, вернись. Но нет, мы идем в страхе, боясь признать свои грехи, стыдясь их, как будто утаить их возможно от Того, Кто всё видит.

И вот наступает момент, когда, измученный совестью, человек падает пред Аллахом. Он просит, но не знает, будет ли принят. И не в силах он постичь, что Аллах радуется его покаянию. Как удивительно это — Великий Творец радуется возвращающемуся к Нему! Как говорил Пророк, мир ему и благословение Аллаха: “Аллах радуется покаянию Своего раба больше, чем человек, который, потеряв своего верблюда в пустыне, вдруг находит его”.

Но может ли человек это постичь? Как тяжело душе человеческой поверить в то, что после всех ее ошибок и падений она может быть прощена. Страх, сомнение, гнетущий стыд — всё это не отпускает. Но, несмотря ни на что, есть одно, что не покидает нас даже в эти моменты: надежда. Надежда на милость, на прощение. Надежда, которая становится последним лучом света в самой глубокой тьме отчаяния.

И вот, когда человек искренне кается, сердце его успокаивается. Он осознаёт, что его покаяние было принято, что Аллах, Милосердный и Прощающий, простил его грехи. Ах, какая это радость! Неописуемая радость, о которой так мало говорят, но которая приходит в сердце с уверенностью, что он, такой ничтожный и грешный, был принят Великим и Милостивым.

Пусть же каждый из нас, обремененный своими грехами и сомнениями, найдёт в себе силы прийти к Аллаху с покаянием, зная, что прощение ближе, чем мы можем себе представить, простит и вернёт на Истину тех, которые оступились и забыли о милости Господа миров.

Don't lose hope

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

Please never despair. Don't let longing and sadness take over your soul, don't go over to the side of apathy and insensitivity, it's not worth it. A person with faith in his heart and soul has no right to lose hope. If you don't believe in yourself, then entrust your life to the will of the One Who created you. Never think badly about what Allah has prescribed for you. Be convinced without hesitation or doubt that He has the best in store for you. He will support you and guide you, He will grant you peace. Just step into the arms of His grace and omniscience, with ease and boundless trust. And never forget that you are very strong with the help of Allah.

Despair can be a very serious condition that makes it difficult to perceive life and the future. It is important to remember that even in the most difficult situations, there is always an opportunity to change something for the better. The support of Allah and his loved ones helps to cope with difficulties. Emotions like longing and sadness are natural, but it's important not to let them define our condition. Apathy can be a protective reaction to stress or pain, but it can also lead to isolation and loss of interest in life. It's important to find ways to stay involved in life, even when it's difficult. Increase the worship of the Almighty, do more dhikr and dua.

Our life is full of opportunities and joys, and we should not let negative emotions overshadow these moments. Every day, with the help of Allah, can bring something new and positive if we are open to it. In general, these instructions remind us of the importance of taking care of one's iman and God-fearing, searching for the path that leads to Jannat, even when life becomes difficult. Dunya is a test on the straight path to Allah.
Indeed, He is Forgiving, Merciful

Oh, how strangely and mysteriously the human soul is arranged! Full of contradictions, worries and eternal doubts, she wanders through life, tormented by her own vices. How often does a person immersed in the bustle of days forget that there is Someone Who sees everything, Someone Who, despite all our falls, is ready to accept our repentance.

But when will a person decide? When will he sigh and, with bowed head, admit his insignificance in the face of the Great? Is it really necessary to reach the very bottom of despair in order to feel this moment? Allah says to us, the weak and unhappy: "O My servants who have acted against their souls! Do not despair of Allah's mercy. Indeed, Allah forgives all sins. Indeed, He is Forgiving, Merciful."

Ah, how often this verse should sound in the heart of a person! But no, we close our ears and eyes again and again, we run away from ourselves, from the truth, from this inner voice, which, perhaps, barely audibly reminds us: repent, come back. But no, we walk in fear, afraid to admit our sins, ashamed of them, as if it is possible to hide them from Someone Who sees everything.

And now comes the moment when, tormented by conscience, a person falls before Allah. He asks, but does not know if he will be accepted. And he cannot comprehend that Allah rejoices in his repentance. How amazing it is — the Great Creator rejoices in returning to Him! As the Prophet said, peace and blessings of Allah be upon him: “Allah rejoices in the repentance of His servant more than a man who, having lost his camel in the desert, suddenly finds it.”

But can a person comprehend this? How hard it is for the human soul to believe that after all its mistakes and failures it can be forgiven. Fear, doubt, oppressive shame — all this does not let go. But despite everything, there is one thing that does not leave us even in these moments: hope. Hope for mercy, for forgiveness. Hope, which becomes the last ray of light in the deepest darkness of despair.

And so, when a person sincerely repents, his heart calms down. He realizes that his repentance has been accepted, that Allah, the Merciful and Forgiving, has forgiven his sins. Oh, what a joy it is! An indescribable joy, which is so little talked about, but which comes to the heart with the certainty that he, so insignificant and sinful, was accepted by the Great and Merciful.

May each of us, burdened with our sins and doubts, find the strength to come to Allah with repentance, knowing that forgiveness is closer than we can imagine, forgive and bring back to the Truth those who stumbled and forgot about the mercy of the Lord of the Worlds.

Mos e humb shpresёn

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Të lutem mos u dëshpëro kurrë. Mos lejoni që malli dhe trishtimi të marrin shpirtin tuaj, mos kaloni në anën e apatisë dhe pandjeshmërisë, nuk ia vlen. Një person me besim në zemrën dhe shpirtin e tij nuk ka të drejtë të humbasë shpresën. Nëse nuk besoni në veten tuaj, atëherë besojeni jetën tuaj vullnetit të atij që ju krijoi. Asnjëherë mos mendoni keq për atë Që Allahu ju ka përshkruar. Jini të bindur pa hezitim ose dyshim se ai ka më të mirën në dyqan për ju. Ai do t'ju mbështesë dhe do t'ju udhëheqë, ai do t'ju japë paqe. Thjesht futuni në krahët e hirit dhe gjithëdijes së tij, me lehtësi dhe besim të pakufishëm. Dhe mos harroni kurrë se jeni shumë të fortë me ndihmën e Allahut.

Dëshpërimi mund të jetë një gjendje shumë serioze që e bën të vështirë perceptimin e jetës dhe të ardhmes. Importantshtë e rëndësishme të mbani mend se edhe në situatat më të vështira, gjithmonë ekziston një mundësi për të ndryshuar diçka për mirë. Mbështetja e Allahut dhe të dashurve të tij ndihmon për të përballuar vështirësitë. Emocionet si malli dhe trishtimi janë të natyrshme, por është e rëndësishme të mos i lëmë të përcaktojnë gjendjen tonë. Apatia mund të jetë një reagim mbrojtës ndaj stresit ose dhimbjes, por gjithashtu mund të çojë në izolim dhe humbje të interesit për jetën. Është e rëndësishme të gjesh mënyra për të qëndruar të përfshirë në jetë, edhe kur është e vështirë. Rritni adhurimin e Të Plotfuqishmit, bëni më shumë dhikr dhe dua.

Jeta jonë është plot mundësi dhe gëzime dhe nuk duhet të lejojmë që emocionet negative t'i lënë në hije këto momente. Çdo ditë, me ndihmën e Allahut, mund të sjellë diçka të re dhe pozitive nëse jemi të hapur ndaj saj. Në përgjithësi, këto udhëzime na kujtojnë rëndësinë e kujdesit për imanin dhe frikën Nga Zoti, kërkimin e rrugës që të çon Në Xhennet, edhe kur jeta bëhet e vështirë. Dunja është një provë në rrugën e drejtë Drejt Allahut.
Me të vërtetë, Ai Është Falës, Mëshirues

Oh, sa çuditërisht dhe misteriozisht është rregulluar shpirti i njeriut! Plot kontradikta, shqetësime dhe dyshime të përjetshme, ajo endet nëpër jetë, e munduar nga veset e saj. Sa shpesh një person i zhytur në nxitimin e ditëve harron Se Ka Dikë që sheh gjithçka, Dikë që, pavarësisht nga të gjitha rëniet tona, është gati të pranojë pendimin tonë.

Por kur do të vendosë një person? Kur do të psherëtijë dhe, me kokë të përkulur, do të pranojë parëndësinë e tij përballë Të Madhit? A është vërtet e nevojshme të arrihet fundi i dëshpërimit për të ndjerë këtë moment? Allahu na thotë: të dobëtit dhe të pakënaqurit: "O shërbëtorët e Mi që kanë vepruar kundër shpirtrave të tyre! Mos e humbni shpresën nga mëshira E Allahut. Vërtet, Allahu i fal të gjitha mëkatet. Në të vërtetë, Ai Është Falës, Mëshirëplotë."

Ah, sa shpesh duhet të tingëllojë ky varg në zemrën e një personi! Por jo, ne mbyllim veshët dhe sytë përsëri dhe përsëri, ikim nga vetja, nga e vërteta, nga ky zë i brendshëm, i cili, ndoshta, mezi na kujton: pendohuni, kthehuni. Por jo, ne ecim me frikë, kemi frikë të pranojmë mëkatet tona, të turpëruar prej tyre, sikur Të jetë e mundur t'i fshehim Ato Nga Dikush që sheh gjithçka.

Dhe tani vjen momenti kur, i munduar nga ndërgjegjja, një person bie para Allahut. Ai pyet, por nuk e di nëse do të pranohet. Dhe ai nuk mund ta kuptojë se Allahu gëzohet për pendimin e tij. Sa e mahnitshme është-Krijuesi i Madh gëzohet kur kthehet tek ai! Siç Tha Profeti, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të: "Allahu gëzohet për pendimin e shërbëtorit të tij më shumë se një njeri që, pasi ka humbur devenë e tij në shkretëtirë, papritmas e gjen atë.”

Por a mund ta kuptojë një person këtë? Sa e vështirë është për shpirtin njerëzor të besojë se pas të gjitha gabimeve dhe dështimeve të tij mund të falet. Frika, dyshimi, turpi shtypës — e gjithë kjo nuk e lëshon. Por pavarësisht gjithçkaje, ka një gjë që nuk na lë as në këto momente: shpresa. Shpresë për mëshirë, për falje. Shpresa, e cila bëhet rrezja e fundit e dritës në errësirën më të thellë të dëshpërimit.

Dhe kështu, kur një person pendohet sinqerisht, zemra e tij qetësohet. Ai e kupton se pendimi i tij është pranuar, se Allahu, Mëshiruesi dhe Falësi, i ka falur mëkatet e tij. Oh, çfarë gëzimi është! Një gëzim i papërshkrueshëm, për të cilin flitet aq pak, por që vjen në zemër me sigurinë se ai, aq i parëndësishëm dhe mëkatar, u pranua nga I Madhi dhe I Mëshirshmi.

Secili prej nesh, i ngarkuar me mëkatet dhe dyshimet tona, le të gjejë forcën për të ardhur Tek Allahu me pendim, duke e ditur se falja është më afër sesa mund ta imagjinojmë, të falim dhe të kthejmë Në të Vërtetën ata që u penguan dhe harruan mëshirën E Zotit Të Botëve.