"Не от моего имени!"...

"Not on my behalf!"... / "Benim adıma değil!"... / "Jo në emrin tim!"...

Как если бы мы сказали мученику, легендарному командиру и гордости Албанцев, Адему Яшари: «Ты был провокатором. Ты спровоцировал сербскую армию, потому что оставался в своем доме, на своей земле, рядом со своей семьей и сражался как патриот».
Как если бы мы сказали тысячам мучеников Косово: «Вы виноваты, потому что не ушли, когда пришел оккупант. Вы остались в Косово».
Как если бы мы сказали более чем 1400 детям, убитым во время войны в Косово (1998-1999): «Вы были провокаторами, потому что родились в своей стране, по праву, данному вам Богом». Это было бы несправедливостью и искажением правды, оскорблением нашей истории, нашей жертвы.
Точно так же, как албанцы защищали свои дома в Косово, сегодня палестинцы – дети, женщины, старики – не являются «провокаторами». Они – коренные жители, на своей земле, в своих домах, на земле, унаследованной из поколения в поколение, исторически задокументированной как Палестина – с древности и до наших дней.
Мы знаем, что такое несправедливость.
Мы знаем, какое лицо у преступления.
Мы знаем, какой конец ждет оккупантов.
Поэтому, господин Премьер-министр Албании, во имя нашей истории, нашей жертвы, нашего достоинства как народа: #НЕ_ОТ_НАШЕГО_ИМЕНИ

Текст, представленный выше, является глубоко эмоциональным и политически заряженным обращением, которое соединяет исторические события в Косово с текущей ситуацией в Палестине. Он затрагивает важные темы справедливости, правды, достоинства и солидарности, а также подчеркивает универсальные ценности, которые разделяют все человечество. Однако текст также имеет особое значение для мусульманского мира, поскольку обе упомянутые территории — Косово и Палестина — имеют богатую историю исламской культуры и религиозной идентичности.

Косово — это регион, который долгое время был символом сопротивления и борьбы за свободу. Во время войны 1998–1999 годов албанское население Косова столкнулось с жестокой репрессивной политикой сербских властей. Одним из ключевых символов этого сопротивления стал Адем Яшари (Adem Jashari), легендарный командир Армии освобождения Косова (UÇK). Его дом в селе Пречево стал символом стойкости и патриотизма. Яшари не был "провокатором", как могли бы его назвать его противники. Он был человеком, который защищал свою землю, свою семью и свою веру. Его действия были продиктованы чувством справедливости и стремлением защитить права своего народа. Тысячи албанцев, которые погибли в той войне, тоже не были провокаторами. Они были мирными жителями, которые хотели жить на своей родине, сохраняя свою культуру, язык и религию.

Автор текста проводит четкую параллель между ситуацией в Косово и текущей трагедией в Палестине. Обе эти истории говорят о людях, которые стали жертвами оккупации, насилия и несправедливости. Палестинцы, как и албанцы Косова, остаются на своей земле, защищают свои дома и пытаются сохранить свою идентичность. Однако их действия часто называют "провокациями", а самих их обвиняют в том, что они являются причиной конфликта. Эта риторика несправедлива и оскорбительна. Она игнорирует реальность того, что палестинцы — это коренные жители своей земли, которая была их домом на протяжении тысячелетий. Сегодня палестинцы продолжают бороться за свои права, несмотря на невероятные трудности. Женщины, дети и старики становятся жертвами военных действий, блокад и гуманитарных катастроф. Но их сопротивление — это не акт провокации; это акт защиты своей чести, достоинства и веры.

Автор текста обращается к премьер-министру Албании с призывом не использовать имя албанского народа для оправдания несправедливости. Этот призыв основан на глубоком уважении к истории и жертвам прошлого. Албания и Косово имеют тесные связи с мусульманским миром, и их позиция в отношении Палестины должна отражать исламские ценности справедливости, милосердия и солидарности.

Хэштег #НЕ_ОТ_НАШЕГО_ИМЕНИ (#JO_NË_EMRIN_TONË) символизирует коллективный протест против попыток манипулировать общественным мнением и использовать исторические травмы для политических целей. Это мощное напоминание о том, что наше прошлое должно вдохновлять нас на борьбу за справедливость, а не на повторение ошибок.

Каждый народ имеет право жить на своей земле, сохранять свою культуру и религию. Никто не должен лишать их этого права. Молчание перед лицом несправедливости равносильно участию в ней. Мы должны говорить правду, даже если она неудобна. Политические лидеры несут ответственность за то, чтобы их действия соответствовали моральным и этическим стандартам. Их решения должны основываться на справедливости, а не на политической выгоде. Конфликты в разных уголках мира затрагивают всех мусульман. Мы должны поддерживать друг друга, независимо от расстояния или границ.

Текст, который мы анализируем, — это эмоциональное и принципиальное обращение к премьер-министру Албании Эди Раме с требованием не поддерживать нарратив, оправдывающий угнетение палестинского народа. Автор проводит прямую параллель между судьбой албанцев в Косово и нынешней трагедией палестинцев, подчеркивая: Никто не может называть жертв "провокаторами" только за то, что они остаются на своей земле. Оккупация всегда преступна, будь то Сербия в Косово или "Израиль" в Палестине. Мусульмане обязаны помнить свою историю и не становиться соучастниками несправедливости. Этот призыв особенно важен в контексте исламской Уммы, где солидарность с угнетенными (мустада‘ифун) — религиозный долг.

Палестинцы сегодня — это тест на искренность мусульман: Они не "провокаторы" — они коренной народ, живущий на своей земле веками. Геноцид в Газе (2023–2025) — это повторение Сребреницы, Вуковара, Дейр-Ясина. Молчание — предательство, особенно если мусульманские лидеры поддерживают угнетателей. Пророк (ﷺ) сказал: "Тот, кто убит, защищая свое имущество — шахид. Тот, кто убит, защищая свою семью — шахид. Тот, кто убит, защищая свою веру — шахид". (Абу Дауд, Тирмизи). Адем Яшари и тысячи косоваров — шахиды. Тысячи палестинцев, погибших под бомбами, — шахиды. Но если мусульманские правители поддерживают их убийц — это грех перед Аллахом.

"Не используйте нашу боль для оправдания новой несправедливости!" "Мы, пережившие геноцид, не позволим вам говорить от нашего имени в поддержку угнетения!" Иначе мы предадим не только палестинцев, но и самих себя. Сегодня те же слова, те же обвинения звучат в адрес палестинцев. Их называют провокаторами, потому что они остались в своих домах, в Газе, в Хан-Юнисе, в Дженине, в Иерусалиме. Их обвиняют за то, что не сбежали. Что защищают своё достоинство, свою землю, свою историю. Но разве не то же самое делали наши отцы и братья в Косово? Как тогда можно оправдывать притеснение палестинцев или, что ещё хуже, молчаливо поддерживать риторику оккупанта? Как можно повторять нарратив убийцы — что сопротивление это провокация, а убийство детей — оборона? Палестинцы — не захватчики. Они — жители своей земли. Их история, их корни, их кровь — всё это говорит о глубокой связи с той землёй, где они живут. И как албанцы не были "виновны", когда оставались в своих домах, так и палестинцы не виновны сегодня.

Когда политические лидеры, стоящие на вершине власти, начинают заигрывать с угнетателями или повторять их оправдания, народ имеет право сказать:
#НЕ_ОТ_НАШЕГО_ИМЕНИ
Не говорите это от имени шахидов Косово.
Не говорите это от имени Адема Яшари.
Не говорите это от имени народа, который сам знает, что такое кровь, оккупация и борьба.
И не говорите это от имени Ислама.

В каждом поколении есть те, кто предаёт истину ради политики. Но также в каждом поколении есть те, кто говорит: "Мы не забудем, что такое угнетение. Мы не забудем, что такое честь. Мы не назовём защиту — провокацией, и мучеников — виновными." Пусть Аллах укрепит наши сердца, откроет наши глаза на истину и даст нам силу быть среди тех, кто стоит за правдой, даже если она против течения.

#JO_NË_EMRIN_TONË — #НЕ_ОТ_НАШЕГО_ИМЕНИ - Это не просто хэштег. Это — позиция сердца, позиция веры, позиция тех, кто ещё хранит в себе достоинство

P.S. Если Албания или Косово поддержат "Израиль" — это будет ударом по всем, кто верил в их борьбу за свободу. Мусульмане должны быть на стороне правды, а не политических сделок.

"Not on my behalf!"...

If we were to say to the martyr, the legendary commander and pride of the Albanians, Adem Jashari: "You were a provocateur. You provoked the Serbian army because you stayed in your home, on your land, next to your family, and fought as a patriot."
If we were to say to the thousands of martyrs of Kosovo: "You are guilty because you didn’t leave when the occupier came. You stayed in Kosovo."
If we were to say to more than 1,400 children killed during the war in Kosovo (1998-1999): "You were provocateurs because you were born in your country, by the right given to you by God." That would be an injustice and distortion of the truth, an insult to our history, our sacrifice.
Just as the Albanians defended their homes in Kosovo, today the Palestinians – children, women, elders – are not "provocateurs." They are the indigenous people, on their land, in their homes, on land inherited from generation to generation, historically documented as Palestine – from ancient times to the present day.
We know what injustice is.
We know what crime looks like.
We know what end awaits the occupiers.
Therefore, Mr. Prime Minister of Albania, in the name of our history, our sacrifice, our dignity as a people: #NOT_IN_OUR_NAME

The text presented above is deeply emotional and politically charged, linking historical events in Kosovo with the current situation in Palestine. It addresses important themes of justice, truth, dignity, and solidarity, while also highlighting universal values shared by all humanity. However, the text also holds particular significance for the Muslim world, as both territories mentioned — Kosovo and Palestine — have rich histories of Islamic culture and religious identity.

Kosovo is a region that has long been a symbol of resistance and the fight for freedom. During the war of 1998–1999, the Albanian population of Kosovo faced brutal repressive policies from Serbian authorities. One of the key symbols of this resistance was Adem Jashari, the legendary commander of the Kosovo Liberation Army (UÇK). His home in the village of Prekaz became a symbol of resilience and patriotism. Jashari was not a "provocateur," as his opponents might have called him. He was a man defending his land, his family, and his faith. His actions were driven by a sense of justice and a desire to protect the rights of his people. Thousands of Albanians who died in that war were also not provocateurs. They were civilians who wanted to live in their homeland, preserving their culture, language, and religion.

The author draws a clear parallel between the situation in Kosovo and the current tragedy in Palestine. Both stories speak of people who have become victims of occupation, violence, and injustice. Palestinians, like the Albanians of Kosovo, remain on their land, defend their homes, and try to preserve their identity. Yet their actions are often labeled as "provocations," and they are accused of being the cause of the conflict. This rhetoric is unfair and offensive. It ignores the reality that Palestinians are the indigenous people of their land, which has been their home for millennia. Today, Palestinians continue to fight for their rights despite incredible difficulties. Women, children, and the elderly become victims of military operations, blockades, and humanitarian disasters. But their resistance is not an act of provocation; it is an act of defending their honor, dignity, and faith.

The author appeals to the Prime Minister of Albania not to use the name of the Albanian people to justify injustice. This appeal is based on deep respect for history and past sacrifices. Albania and Kosovo have strong ties with the Muslim world, and their stance on Palestine should reflect Islamic values of justice, mercy, and solidarity.

The hashtag #NOT_IN_OUR_NAME (#JO_NË_EMRIN_TONË) symbolizes collective protest against attempts to manipulate public opinion and exploit historical traumas for political purposes. It is a powerful reminder that our past should inspire us to fight for justice, not repeat mistakes.

Every nation has the right to live on its land, preserve its culture, and practice its religion. No one should deprive them of this right. Silence in the face of injustice is tantamount to complicity. We must speak the truth, even if it is inconvenient. Political leaders bear responsibility for ensuring their actions align with moral and ethical standards. Their decisions should be based on justice, not political gain. Conflicts in different parts of the world affect all Muslims. We must support each other, regardless of distance or borders.

The text we are analyzing is an emotional and principled appeal to the Prime Minister of Albania, Edi Rama, demanding that he not support the narrative justifying the oppression of the Palestinian people. The author draws a direct parallel between the fate of Albanians in Kosovo and the current tragedy of Palestinians, emphasizing:

No one can call victims "provocateurs" just for staying on their land.
Occupation is always a crime, whether it's Serbia in Kosovo or Israel in Palestine.
Muslims are obligated to remember their history and not become accomplices to injustice.
This call is especially important in the context of the Islamic Ummah, where solidarity with the oppressed (mustad'afun) is a religious duty.
Palestinians today are a test of Muslim sincerity:

They are not "provocateurs" — they are the indigenous people who have lived on their land for centuries.
The genocide in Gaza (2023–2025) is a repetition of Srebrenica, Vukovar, Deir Yassin.
Silence is betrayal, especially if Muslim leaders support oppressors.
The Prophet (ﷺ) said: "Whoever is killed defending their property is a martyr. Whoever is killed defending their family is a martyr. Whoever is killed defending their faith is a martyr." (Abu Dawood, Tirmidhi).
Adem Jashari and thousands of Kosovars are martyrs.
Thousands of Palestinians killed under bombs are martyrs.
But if Muslim rulers support their killers — it is a sin before Allah.
"Do not use our pain to justify new injustices!"
"We, who have survived genocide, will not allow you to speak in our name in support of oppression!" Otherwise, we betray not only the Palestinians but ourselves.
Today, the same words, the same accusations are heard against Palestinians. They are called provocateurs because they stay in their homes, in Gaza, in Khan Yunis, in Jenin, in Jerusalem. They are blamed for not fleeing. For defending their dignity, their land, their history. But wasn’t this the same thing our fathers and brothers did in Kosovo? How then can we justify the oppression of Palestinians or, worse, silently support the occupier’s rhetoric? How can we repeat the narrative of the killer — that resistance is provocation, and killing children is self-defense?

Palestinians are not invaders. They are the residents of their land. Their history, their roots, their blood — all of this speaks to their deep connection with the land where they live. Just as the Albanians were not "guilty" for staying in their homes, neither are the Palestinians guilty today.

When political leaders at the height of power start pandering to oppressors or repeating their justifications, the people have the right to say:
#NOT_IN_OUR_NAME
Do not say this in the name of the martyrs of Kosovo.
Do not say this in the name of Adem Jashari.
Do not say this in the name of the people who know what blood, occupation, and struggle mean.
And do not say this in the name of Islam.

In every generation, there are those who betray the truth for politics. But in every generation, there are also those who say: "We will not forget what oppression is. We will not forget what honor is. We will not call defense — provocation, and martyrs — guilty." May Allah strengthen our hearts, open our eyes to the truth, and give us the strength to stand on the side of truth, even against the tide.

#JO_NË_EMRIN_TONË — #NOT_IN_OUR_NAME — This is not just a hashtag. It is a position of the heart, a position of faith, a position of those who still hold onto dignity.

P.S. If Albania or Kosovo supports Israel — it will be a blow to everyone who believed in their fight for freedom. Muslims must stand on the side of truth, not political deals.

"Benim adıma değil!"...

Eğer bir şehit olan, efsanevi komutan ve Arnavutların gururu olan Adem Yaşari’ye “Sen bir kışkırtıcıydın. Sırp ordusunu kışkırttın, çünkü evinde kaldın, kendi topraklarında, ailenin yanında ve vatansever olarak savaştın” deseydik;
Eğer Kosova’daki binlerce şehide “Suçlusunuz, çünkü işgalci geldiğinde gitmediniz. Kosova’da kaldınız” deseydik;
Eğer Kosova Savaşı (1998-1999) sırasında öldürülen 1.400’den fazla çocuğa “Tanrı’nın size verdiği hakla kendi ülkenizde doğduğunuz için kışkırtıcıydınız” deseydik, bu adaletsizlik ve gerçeği çarpıtma, tarihimizin, fedakarlığımızın lekelenmesi olurdu.
Arnavutlar Kosova'daki evlerini savunduğu gibi, bugün Filistinliler - çocuklar, kadınlar, yaşlılar - "kışkırtıcı" değiller. Onlar yerli halklar, kendi topraklarında, evlerinde, nesilden nesile miras alınan, antik çağlardan günümüze kadar tarihsel olarak belgelenmiş Filistin topraklarında yaşıyorlar.
Biz haksızlığın ne olduğunu biliyoruz.
Suçun nasıl bir yüzü olduğunu biliyoruz.
İşgalcilerin hangi sonun beklediğini biliyoruz.
Bu yüzden, Arnavut Başbakanı, tarihimizin, fedakarlığımızın, halkın olarak onurumuzun adına: #BİZİM_ADIMIZDAN_DEĞİL

Yukarıda sunulan metin, duygusal ve siyasi yüklü bir çağrıdır. Kosova'da yaşanan tarihi olayları şu anda Filistin'de yaşanan durumla birleştiriyor. Metin, adalet, gerçek, onur ve dayanışma temalarını ele alıyor ve aynı zamanda tüm insanlık tarafından paylaşılan evrensel değerleri vurguluyor. Ancak bu metin aynı zamanda Müslüman dünyası için özel bir önem taşıyor çünkü bahsedilen iki bölge de - Kosova ve Filistin - İslam kültürü ve dini kimliğinin zengin tarihine sahip.

Kosova, direniş ve özgürlük mücadelesi sembolü olan bir bölgedir. 1998-1999 savaşında Kosova Arnavutları, Sırp yetkililerin acımasız baskı politikalarıyla karşı karşıya kaldı. Bu direnişin ana sembollerinden biri, Kosova Kurtuluş Ordusu (UÇK) efsanevi komutanı Adem Yaşari oldu. Prekaz köyündeki evi, direnme ve vatanseverlik sembolü haline geldi. Rakipleri tarafından "kışkırtıcı" olarak nitelendirilebilse de, Yaşari öyle değildi. O, toprağını, ailesini ve inancını savunan bir insandı. Eylemleri adalet duygusu ve halkın haklarını koruma arzusuyla motive edildi. Savaşta hayatını kaybeden binlerce Arnavut da "kışkırtıcı" değildi. Onlar kültürlerini, dillerini ve dinlerini korumak isteyen sivil insanlardı.

Yazar, Kosova'daki durumu ile şu anda Filistin'deki trajediyi arasında açık bir paralel çiziyor. Her iki hikaye de işgal, şiddet ve adaletsizlik mağdurlarından bahsediyor. Filistinliler, Kosova Arnavutları gibi kendi topraklarında kalıyor, evlerini savunuyor ve kimliklerini korumaya çalışıyorlar. Ancak eylemleri genellikle "kışkırtma" olarak etiketleniyor ve çatışmaya neden oldukları iddia ediliyor. Bu söylem adil değil ve hakaret içeriyor. Filistinlilerin binlerce yıldır yaşadıkları topraklarının yerli halkı olduklarını görmezden geliyor. Bugün Filistinliler, inanılmaz zorluklara rağmen haklarını elde etmek için mücadele etmeye devam ediyorlar. Kadınlar, çocuklar ve yaşlılar askeri operasyonlar, ablukalar ve insani felaketlerin kurbanı oluyor. Ancak direnişleri bir kışkırtma eylemi değil; bu, onurlarını, haysiyetlerini ve inançlarını savunmak için yapılan bir eylemdir.

Yazar, Arnavutistan Başbakanına adaletsizliği haklı çıkarmak için Arnavut halkının ismini kullanmaması çağrısında bulunuyor. Bu çağrı, tarih ve geçmiş fedakarlıklara derin saygı üzerine kuruludur. Arnavutluk ve Kosova, Müslüman dünya ile güçlü bağlar içinde ve Filistin hakkındaki tutumları İslam'ın adalet, merhamet ve dayanışma değerlerini yansıtmalıdır.

Etiket #BİZİM_ADIMIZDAN_DEĞİL (#JO_NË_EMRIN_TONË), kamuoyunu manipüle etme ve tarihi travmaları siyasi amaçlar için kullanma girişimlerine karşı kolektif bir protesto sembolüdür. Geçmişimizin bizi adalet için mücadele etmeye ilham vermesi gerektiğini, hataları tekrarlamamamız gerektiğini hatırlatan güçlü bir mesajdır.

Her milletin kendi topraklarında yaşama, kültürünü koruma ve dini yaşatma hakkı vardır. Bunu yapma hakkından kimse onları mahrum bırakamaz. Adaletsizliğe karşı sessiz kalmak, ona ortak olmak anlamına gelir. Doğruyu konuşmalıyız, rahatsız edici olsa bile. Siyasi liderler, eylemlerinin ahlaki ve etik standartlara uygun olması sorumluluğunu taşır. Kararları adalet temelinde olmalı, siyasi kazanç için değil. Dünyanın farklı bölgelerindeki çatışmalar tüm Müslümanları ilgilendirir. Mesafeden veya sınırlardan bağımsız olarak birbirimizi desteklemeliyiz.

Analiz ettiğimiz metin, Arnavutistan Başbakanı Edi Rama'ya Filistin halkının baskısını haklı çıkaran anlatıyı desteklememesi yönünde duygu dolu ve prensipli bir çağrıdır. Yazar, Kosova Arnavutlarının kaderi ile Filistinlilerin şu anki trajedisini doğrudan bir paralel çizerken şunları vurguluyor:

Kimse insanların kendi topraklarında kalmalarını "kışkırtma" olarak nitelendiremez.
İşgal her zaman suçtur, Kosova'da Sırbistan gibi, Filistin'de de İsrail gibi.
Müslümanlar tarihlerini hatırlamak ve adaletsizliğin bir parçası olmamakla yükümlüdürler.
Bu çağrı özellikle İslam Ümmeti bağlamında önemlidir, çünkü ezilenlerle (mustad'afun) dayanışma dini bir görevdir.
Filistinliler bugün Müslümanların samimiyetini test ediyor:

Onlar "kışkırtıcı" değil — yüzyıllardır kendi topraklarında yaşayan yerli halklar.
Gazze'de (2023-2025) yaşanan soykırım Srebrenitsa, Vukovar, Deir Yassin'in tekrarı.
Sessizlik ihanettir, özellikle eğer Müslüman liderler baskıcıları destekliyorsa.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Mülkünü savunurken öldürülen şehittir. Ailesini savunurken öldürülen şehittir. Dini savunurken öldürülen şehittir." (Ebû Davud, Tirmizî).
Adem Yaşari ve binlerce Kosovalı şehittir.
Bombalar altında hayatlarını kaybeden binlerce Filistinli şehittir.
Fakat Müslüman hükümdarlar katillerini destekliyorsa — bu Allah katında bir günahtır.
"Acımızı yeni adaletsizlikleri haklı çıkarmak için kullanmayın!"
"Soykırımı yaşamış bir millet olarak, baskıyı desteklemek için bizim adımıza konuşmanıza izin vermeyeceğiz!" Aksi takdirde sadece Filistinlileri değil, kendimizi de ihanet ederiz.
Bugün aynı sözler, aynı suçlamalar Filistinlilere yöneltiliyor. Onlar evlerinde kalmak için, Gazze'de, Han Yunis'te, Cenin'de, Kudüs'te kaldıkları için kışkırtıcı olarak adlandırılıyorlar. Kaçmadıkları için suçlanıyorlar. Kendi onurlarını, topraklarını, tarihlerini savundukları için. Ama Kosova'daki babalarımız ve kardeşlerimiz de tam olarak bunu yapmıyordu. Peki o zaman Filistinlilerin baskısını nasıl haklı çıkarabiliriz veya daha kötüsü, işgalcinin retoriğini sessizce destekleyebiliriz? Direnişi kışkırtma, çocukları öldürmeyi ise savunma olarak nitelendiren katilin anlatısını nasıl tekrarlayabiliriz?

Filistinliler işgalci değil. Onlar kendi topraklarında yaşayan insanlar. Tarihleri, kökleri, kanları — hepsi yaşadıkları topraklarla derin bir bağ içinde olduklarını gösteriyor. Arnavutların evlerinde kalmakla "suçlu" olmadıkları gibi, bugün de Filistinliler suçlu değil.

Güç pozisyonunda olan siyasi liderler baskıcıları pohpohlamaya veya haklı çıkarmalarını tekrarlamaya başladığında, halkın söyleme hakkı vardır:
#BİZİM_ADIMIZDAN_DEĞİL
Kosova şehitlerinin adını kullanarak söyleme.
Adem Yaşari'nin adını kullanarak söyleme.
Kanın, işgalin ve mücadelenin ne demek olduğunu bilen halkın adına söyleme.
Ve İslam'ın adına söyleme.

Her kuşakta hakikati siyaset uğruna ihanet edenler vardır. Ancak her kuşakta da "Baskının ne olduğunu unutmayacağız. Namusun ne olduğunu unutmayacağız. Savunmayı kışkırtma, şehitleri suçlu olarak nitelendirmeyeceğiz" diyenler vardır. Allah kalplerimizi güçlendirsin, gözlerimizi gerçeğe açsın ve doğru tarafı savunmak için bize cesaret versin, akıntıya karşı olsa bile.

#JO_NË_EMRIN_TONË — #BİZİM_ADIMIZDAN_DEĞİL — Bu sadece bir etiket değil. Bu bir kalp duruşu, bir iman duruşu, haysiyete sahip olanların duruşu.

Not: Eğer Arnavutluk veya Kosova İsrail'i desteklerse — bu özgürlük için verdikleri mücadeleye inanan herkes için bir darbe olacaktır. Müslümanlar gerçekliğin tarafında, siyasi anlaşmaların tarafında olmalıdır.

"Jo në emrin tim!"...

Nëse do të thoshim martirësit legjendar, komandantit dhe krenarisë së shqiptarëve, Adem Jashari: "Ti ishe një provokues. Ti u provokoave ushtrisë serbe sepse qëndrove në shtëpinë tënde, në tokën tënde, pranë familjes tënde dhe luftove si një patriot."
Nëse do të thoshim mijëra martirëve të Kosovës: "Ju jeni fajtor sepse nuk u larguat kur erdhi okupanti. Ju qëndruat në Kosovë."
Nëse do të thoshim mbi 1400 fëmijëve të vrarë gjatë luftës në Kosovë (1998-1999): "Ju ishit provokatorë sepse u lindët në vendin tuaj, me të drejtën që ju dha Perëndia." Do të ishte një palësi dhe një deformim i vërtetësisë, një goditje për historinë tonë, për sakrificën tonë.
Sikurse shqiptarët mbrojtën shtëpitë e tyre në Kosovë, sot palestinezët – fëmijët, gratë, pleqtë – nuk janë "provokatorë." Ata janë banorë vendas, në tokën e tyre, në shtëpitë e tyre, në tokën trashëguese nga brezi në brez, dokumentuar historikisht si Palestina – nga kohërat e lashta deri në ditët e sotme.
Ne e dimë se çfarë është palësia.
Ne e dimë se çfarë fytyre ka krimi.
Ne e dimë se çfarë fundi presin okupantët.
Prandaj, zotëri Kryeministër i Shqipërisë, në emër të historisë sonë, të sakrificës sonë, të nderit tonë si popull: #JO_NË_EMRIN_TONË

Teksti i paraqitur më lartë është një rrëfim emocional dhe politikisht ngarkuar që lidh ngjarjet historike në Kosovë me situatën aktuale në Palestinë. Ai trajton tema të rëndësishme të drejtësisë, vërtetësisë, nderit dhe solidaritetit, ndërkohë që nënvizon vlera universale të ndara nga të gjithë njerëzimi. Megjithatë, ky tekst ka një rëndësi të veçantë për botën myslimane, pasi territoriet e përmendura të dyja — Kosova dhe Palestina — kanë histori të pasura të kulturës islame dhe identitetit fetar.

Kosova është një rajon që ka qenë simbol i rezistencës dhe i luftës për liri. Gjatë luftës 1998–1999, popullsia shqiptare e Kosovës përballi politikat represive të autoriteteve serbe. Një nga simbolet kyç të kësaj rezistence u bë Adem Jashari, komandanti legjendar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK). Shtëpia e tij në fshatin Prekaz u bë simbol i qëndrueshmërisë dhe patriotizmit. Jashari nuk ishte një "provokator," sikur mund të e quanin kundërshtarët e tij. Ai ishte një njeri që po e mbroste tokën e tij, familjen e tij dhe besimin e tij. Veprimet e tij ishin të motivuara nga një ndjenjë e drejtësie dhe një dëshirë për të mbrojtur të drejtat e popullit të tij. Mijëra shqiptarë që humbën jetën në atë luftë gjithashtu nuk ishin provokatorë. Ata ishin qytetarë të qetë që donin të jetonin në atdheun e tyre, duke ruajtur kulturën, gjuhën dhe fejnë e tyre.

Autori i tekstit tërheq një paralele të qartë midis situatës në Kosovë dhe tragjedisë aktuale në Palestinë. Të dyja këto histori flasin për njerëz që janë bërë viktima të okupimit, dhunës dhe palësisë. Palestinezët, si dhe shqiptarët e Kosovës, qëndrojnë në tokën e tyre, mbrojnë shtëpitë e tyre dhe përpiqen të ruajnë identitetin e tyre. Megjithatë, veprimet e tyre shpesh quhen "provokime," dhe ata akuzohen se janë shkaku i konfliktit. Kjo retorikë është e padrejtë dhe e ofendueshme. Ajo injoron realitetin se palestinezët janë banorë vendas të tokës së tyre, e cila ka qenë shtëpia e tyre për mijëra vjet. Sot palestinezët vazhdojnë të luftojnë për të drejtat e tyre, pavarësisht nga vështirësitë e pamëshirshme. Gratë, fëmijët dhe pleqtë bëhen viktimat e operacioneve ushtarake, bllokadave dhe katastrofave humanitare. Por rezistenca e tyre nuk është një veprim provokues; është një veprim mbrojtës i nderit, vlerës dhe besimit tyre.

Autori i këtij tekstri i drejtohet kryeministrit të Shqipërisë me një thirrje që të mos përdorë emrin e popullit shqiptar për të justifikuar palësinë. Kjo thirrje bazohet në respekt të thellë për historinë dhe sakrificat e kaluara. Shqipëria dhe Kosova kanë lidhje të ngushta me botën myslimane, dhe pozita e tyre ndaj Palestinës duhet të reflektojë vlerat islame të drejtësisë, mëshirës dhe solidaritetit.

Etiketa #JO_NË_EMRIN_TONË simbolizon protest kollektiv kundër përpjekjeve për manipulim të opinionit publik dhe përdorimin e traumatave historike për qëllime politike. Është një kujtim i fuqishëm se e kaluara jonë duhet të na inspironë për të luftuar për drejtësi, jo për të përsëritur gabimet.

Çdo komb ka të drejtë të jetë në tokën e tij, të ruajë kulturën e tij dhe të praktikojë fejnë e tij. Askush nuk duhet t'i prishë këtë të drejtë. Qëndrimi i heshtur përpara palësisë është ekuivalent me pjesëmarrjen në të. Ne duhet të flasim të vërtetën, edhe nëse është e pakëndshme. Liderët politikë mbajnë përgjegjësi për sigurimin që veprimet e tyre përputhen me standarde morale dhe etike. Vendimet e tyre duhet të bazohen në drejtësi, jo në përfitime politike. Konfliktet në pjesë të ndryshme të botës i prekin të gjithë myslimanët. Ne duhet të mbështesim njëri-tjetrin, pavarësisht nga distanca ose kufijtë.

Teksti që po analizojmë është një apel emocional dhe parimor drejt kryeministrit të Shqipërisë, Edi Ramës, duke kërkuar që ai të mos mbështesë narrativin që justifikon shtypjen e popullit palestinase. Autori tërheq një paralele të drejtpërdrejtë midis fatit të shqiptarëve në Kosovë dhe tragedjisë aktuale të palestinezëve, duke nënvizuar:

Asnjë nuk mund të quajë viktimat "provokatorë" vetëm për se qëndrojnë në tokën e tyre.
Okupimi është gjithmonë një krim, pavarësisht nëse është Serbia në Kosovë apo Izraeli në Palestinë.
Myslimanët janë të obliguar të mbajnë mend historinë e tyre dhe të mos bëhen bashkëpërgjegjës për palësi.
Ky thirrje është veçanërisht e rëndësishme në kontekstin e Ummes Islame, ku solidariteti me të shtypurit (mustad'afun) është një detyrë fetare.
Palestinezët sot janë një provë e vërtetësisë së myslimanëve:

Ata nuk janë "provokatorë" — ata janë populli vendas që ka jetuar në tokën e tyre për shekuj.
Gjenocidi në Gazu (2023–2025) është një përsëritje e Srebrenicës, Vukovarit, Deir Yasinës.
Qëndrimi i heshtur është tradhëti, veçanërisht nëse liderët myslimanë mbështesin shtypësit.
Profeti (salla Allahu alejhi ua sellem) tha: "Cilitdo që vretet duke e mbrojtur pronën e tij është shahid. Kush vretet duke e mbrojtur familjen e tij është shahid. Kush vretet duke e mbrojtur besimin e tij është shahid." (Abu Dawud, Tirmidhi).
Adem Jashari dhe mijëra kosovarë janë shahid.
Mijëra palestinezë që u vra nën bomba janë shahid.
Por nëse sundimtarët myslimanë mbështesin vrasitë e tyre — kjo është një mëkat para Allahut.
"Mos përdorni dhimbjen tonë për të justifikuar palësi të re!"
"Ne, që kemi përjetuar gjenocid, nuk do t'ju lejojmë të flisni në emër tonë në mbështetje të shtypjes!" Përndryshe ne do të tradojmë jo vetëm palestinezët, por edhe veten tonë.
Sot të njëjtat fjalë, të njëjtat akuzime dëgjohen kundër palestinezëve. Ata quhen provokatorë sepse qëndrojnë në shtëpitë e tyre, në Gazë, në Khan Yunis, në Jenin, në Jeruzalem. Ata akuzohen se nuk ikën. Sepse mbrojnë nderin e tyre, tokën e tyre, historinë e tyre. Por a nuk po bënin të njëjtën gjë baballar dhe vëllazërit tanë në Kosovë? Si mund të justifikojmë shtypjen e palestinezëve ose, akoma më keq, të mbështesim në heshtje retorikën e okupantit? Si mund të përsërisim narrativin e vrasit — se rezistenca është provokim, dhe vrarja e fëmijëve është mbrojtje?

Palestinezët nuk janë pushtues. Ata janë banorë të tokës së tyre. Historia e tyre, rrënjët e tyre, gjaku i tyre — gjithçka kjo flet për lidhjen e thellë me tokën ku ata jetojnë. Sikurse shqiptarët nuk ishin "fajtor" për se qëndruan në shtëpitë e tyre, ashtu nuk janë fajtor palestinezët sot.

Kur liderët politikë në krye të pushtetit fillojnë të lajmojnë shtypësit ose të përsërisin justifikimet e tyre, populli ka të drejtë të thotë:
#JO_NË_EMRIN_TONË
Mos e thoni këtë në emër të shahidëve të Kosovës.
Mos e thoni këtë në emër të Adem Jashari.
Mos e thoni këtë në emër të popullit që di se çfarë do të thotë gjaku, okupimi dhe lufta.
Dhe mos e thoni këtë në emër të Islami.

Në çdo gjeneratë ka ata që e tradhojnë vërtetën për politikën. Por gjithashtu në çdo gjeneratë ka ata që thonë: "Ne nuk do të harrojmë çfarë do të thotë shtypja. Ne nuk do të harrojmë çfarë do të thotë nderi. Ne nuk do ta quajmë mbrojtjen — provokim, dhe shahidët — fajtor." Të falurit zemrat tona, të hapim sytë për vërtetën dhe t’i japim forcën për të qëndruar në anën e vërtetësisë, madje edhe kundër rrjedhës.

#JO_NË_EMRIN_TONË — #NOT_IN_OUR_NAME — Ky nuk është vetëm një etiketë. Ky është një pozicion i zemrës, një pozicion i besimit, një pozicion i atyre që ende ruajnë nderin.

P.S. Nëse Shqipëria ose Kosova mbështet Izraelin — kjo do të jetë një goditje për të gjithë ata që besuan në luftën e tyre për liri. Myslimanët duhet të qëndrojnë në anën e vërtetësisë, jo të marrëveshjeve politike.