Маленькие горизонты — громкие амбиции: назидание тем, кто играет с Исламом...

Small horizons are loud ambitions: an edification for those who play with Islam... / Küçük ufuklar gürültülü hırslardır: İslam'la oynayanlara bir öğüttür... / Horizontet e vogla janë ambicie me zë të lartë: një ngrehinë për ata që luajnë me Islamin...

Когда человек ограничен узкими рамками своего повседневного быта, деятельности и с проблемами, масштаб которых хоть немного превосходит его бренности бытия или разборки с соседями, близкими и родственниками, сталкивается только в виртуальном мире новостей, вестей от подписчиков и дешёвой аналитики, — его представления о мире теряют всякую связь с реальностью. Этот срез действительности затрагивает не просто обыденного человека, а особенно тех, кто пытается выступать в роли «моральных авторитетов» — блогеров, инфлюенсеров, творческих личностей, балансирующих между Исламом и светской жизнью, как между двумя берегами, не желая окончательно принадлежать ни одному из них. Словно в состоянии вечного компромисса они позволяют себе говорить от имени религии, когда это удобно, и игнорировать её, когда это мешает их «аудитории» и «контенту». В наше время, когда реальность подменяется потоками фрагментарной информации, а личное мнение становится мерилом истины, человек, ограниченный рамками повседневного быта и мелочных забот, нередко обретает в себе ложное чувство значимости. Его жизненный опыт сводится к бытовым конфликтам, поверхностным знаниям и беглым впечатлениям, полученным из новостных лент, рилсов и клиповых блогов. Мир за пределами его восприятия становится абстракцией, а глобальные вопросы — игрушкой для умственного самолюбования. Это, казалось бы, безобидное ограничение в восприятии на деле порождает гораздо более опасное явление — самомнение, высокомерие и дерзкое отношение к тем, кто живёт по велениям веры и чести, а не по прихотям моды или временных трендов...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Ограниченность суждений и опасность игры с Исламом

Человек, запертый в клетке повседневности, редко задумывается о масштабах мироздания. Его мир ограничен бытовыми заботами, мелкими конфликтами и прожиганием своего времени. Всё, что выходит за границы его личного опыта, он познаёт через экран телефона — новости, блоги, рилсы, поверхностные аналитические статьи. Его суждения о реальности формируются не через глубокое осмысление, а через клиповое восприятие. Но самое страшное — это не сама ограниченность, а то, что она порождает непомерное самомнение. Люди, чьи знания об Исламе, истории, точных наук и духовности не простираются дальше пары прочитанных книг или просмотренных видео, вдруг начинают поучать других, критиковать праведников и даже пытаться «реформировать» религию

Человек, ограниченный узкими рамками своего повседневного быта, часто теряет связь с реальностью. Всё это формирует у него искажённое представление о жизни, где масштаб его мышления редко выходит за пределы собственного "я". Эта ограниченность жизненного опыта неизбежно приводит к ограниченности суждений. Но что удивительно, именно эта ограниченность становится почвой для неограниченного самомнения. Люди, которые на самом деле ничего не знают о великом, начинают считать себя экспертами в вопросах веры, морали и даже героизма. Особенно ярко это проявляется среди блогеров и творческих личностей, которые балансируют между светской жизнью и Исламом, подчас не имея ни глубокого знания, ни истинной приверженности к своей вере. Такие люди часто ведут себя высокомерно, кичась своими назиданиями и наставлениями. Когда всё в их жизни идёт гладко, они брезгливо отмахиваются от напоминаний о религии, считая их ненужными или даже смешными. Однако стоит жизни прижать их, как они сразу же обращаются за помощью к тем, кто может им дать совет и назидание, помогая им найти выход из кризиса или спасения от тоски. Это двойственное отношение к вере — игра с Исламом — является одним из самых опасных проявлений человеческой слабости.

Когда человек позволяет себе судить истинных верующих свысока, насмехаться над их поступками, высказывать уничижительные комментарии — он, по сути, впадает в ту самую гордыню, которая погубила Иблиса. Такие люди, когда у них всё "в ажуре", кичатся светским успехом, гламурной жизнью и поверхностными знаниями. Они брезгуют напоминаниями о религии, считая их уделом слабых. Но как только беда касается их лично, они первыми взывают к помощи Всевышнего, ищут поддержки у верующих и обращаются к тем самым наставлениям, которые игнорировали или высмеивали.

Ислам — не аксессуар для имиджа и не инструмент для поднятия популярности. Это образ жизни, испытание и благодать одновременно. Тот, кто позволяет себе играть с религией, должен помнить: Люди, которые «со своих высот» осуждают настоящих мусульман, забывают, что высота их положения — иллюзия, а истинное величие — только в покорности Аллаху и служении Ему. Те, кто сегодня легкомысленно упоминает религию для самопиара, а завтра игнорирует её предписания, играют с огнём. Аллах может дать время, чтобы человек одумался — но может и не дать.

Ислам — не игрушка и не поле для самовыражения. Это великая ответственность перед Творцом. Пусть те, кто сегодня кичится и насмехается, знают: их дни сочтены, как и наши, и в Судный День каждый ответит — не за чужой контент, а за свои слова, свои поступки и своё отношение к истине. Высокомерие — это не просто чувство превосходства, это когда человек отвергает истину и унижает других. Именно это происходит, когда блогеры, «лидеры мнений» и творцы «духовного контента» позволяют себе с легкостью поучать и порицать, будучи далекими от духа жертвенности и братства, которое требует Ислам.

Когда всё у них всё в порядке — они брезгуют напоминаниями, избегают «слишком исламских» тем, чтобы не портить имидж, не пугать подписчиков, не снижать охваты. Но стоит испытаниям надавить на их жизнь, как тут же они ищут помощи, просветления, наставления. Таков образ потребительского отношения к религии — использовать её, когда удобно, и отталкивать, когда мешает. Ислам — не проект. Не декорация и не творческая концепция. Это религия, ниспосланная Всевышним Аллахом, как милость и как обязанность. Её нельзя включать и выключать по желанию. Аллах сказал: "О вы, которые уверовали! Входите в Ислам полностью, а не следуйте по стопам шайтана. Поистине, он — для вас явный враг." Сура аль-Бакара, 208.

Разделение между "религиозным" и "мирским", между "духовным" и "модным", между "исламским постом" и "светским сторисом" — это врата лицемерия, а не модернизации. Это путь, ведущий не к влиянию, а к разрушению собственной души. Истинный путь к величию — тернист и сложен. Он не лежит через лайки, камеры и торги на публику. Он требует мужества, постоянства, любви к истине, даже если она против всех. В истории Ислама величие достигалось через трудности, лишения, стойкость и служение, а не через слова без действия.

Религия не должна быть инструментом для временных удобств или способом получения выгоды. Она должна быть основой всей нашей жизни, её стержнем и смыслом. Однако многие из тех, кто играет с Исламом, позволяют себе критиковать настоящих мужчин-мусульман и их благородные поступки. Почему? Потому что их ограниченность суждений делает их слепыми к величию тех, кто следует истинному пути. Они судят о героях исламской истории, о современных праведниках и о тех, кто жертвует собой ради веры, исходя из своих маленьких, эгоистичных представлений о мире.

Настоящее величие требует усилий, терпения и самоотверженности. Ислам учит нас, что величие достигается через поклонение Аллаху, следование Его заповедям и помощь другим людям. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение) сказал: "Лучший из людей — это тот, кто приносит пользу другим". (ат-Тирмизи). Этот путь тернист и сложен, но он единственный, который ведёт к истинному величию. Играть с Исламом — значит относиться к нему легкомысленно, использовать его для своих целей, а затем отвергать, когда это становится неудобным. Такое отношение чревато серьёзными последствиями. Аллах предостерегает нас в Коране: "Не берите религию Аллаха в насмешку". Сура "Аль-Бакара", аят 209. Игра с верой — это не только оскорбление Аллаха, но и путь к духовной гибели. Те, кто критикует мусульман, не понимая их мотивов и не разделяя их принципов, должны осознать, что их слова имеют вес только тогда, когда они основаны на знании и искренности. В противном случае их критика — это лишь плевок в героев, попытка унизить тех, кто выше их понимания.

Истинный путь к величию лежит через служение и поклонению Аллаху, следование Его законам, Сунне Пророка Мухаммада ﷺ и помощь другим людям. Те, кто играет с Исламом, рискует не только своей душой, но и своим местом в обществе. Их ограниченность суждений и высокомерие могут привести к тому, что они окажутся в убытке в дунья и Ахирате. Пусть каждый задумается о своём отношении к вере. Если ты не готов полностью посвятить себя Исламу, то хотя бы не играй с ним. Ведь последствия такой игры могут оказаться куда более серьёзными, чем ты можешь себе представить.

Тем, кто склонен играть с Исламом, следует внушительно знать: это чревато тяжелейшими последствиями как в этом мире, так и в Мире Вечном. Аллах видит все – и внешнее, и скрытое в сердцах. Лицемерие, гордыня, осуждение других без права, использование религии в низменных целях – все это фиксируется и будет представлено в Судный день. Истинный путь к величию, как было верно отмечено, тернист и сложен. Он лежит через смирение перед Аллахом, поиск подлинного знания, искренние деяния, борьбу со своим нафсом, терпение в испытаниях, любовь к братьям и сестрам по вере и стремление к довольству Творца во всех своих делах, а не только в моменты кризиса и упадка.

Риторические вопросы, что были подняты — лишь зеркало реальности. Почему такие люди позволяют себе критиковать благородных мусульман? Почему их бренная жизнь становится точкой отсчёта для суждений о жертвах, мужестве и стойкости? Потому что они забыли об Аллахе, и потому Он оставил их забывшими самих себя: "Не будьте подобны тем, которые забыли Аллаха, и Он заставил их забыть самих себя." Сура аль-Хашр, 19.

Давайте это назидание будет напоминанием каждому из нас — не играть с Исламом, не пытаться использовать религию в личных целях, а искренне следовать пути, который ведёт к довольству Аллаха. Пусть Аллах убережет нас от поверхностности, самомнения и игры с нашей священной религией. Пусть Он дарует нам искренность, смирение, полезное знание и твердость на Его Прямом Пути. Аминь!

Small horizons are loud ambitions: an edification for those who play with Islam...

When a person is confined within the narrow boundaries of their everyday life, activities, and problems, the scale of which slightly exceeds their mundane existence or squabbles with neighbors, relatives, and family, they only encounter reality in the virtual world of news, updates from subscribers, and cheap analysis. Their perception of the world loses all connection with reality. This slice of reality affects not just the ordinary person but especially those who try to act as "moral authorities" — bloggers, influencers, creative individuals balancing between Islam and secular life, as if between two shores, unwilling to fully belong to either. In a state of perpetual compromise, they allow themselves to speak in the name of religion when it's convenient and ignore it when it interferes with their "audience" and "content." In our time, when reality is replaced by streams of fragmented information, and personal opinion becomes the measure of truth, a person limited by the framework of daily life and petty concerns often develops a false sense of importance. Their life experience is reduced to household conflicts, superficial knowledge, and fleeting impressions gained from news feeds, reels, and clip blogs. The world beyond their perception becomes an abstraction, and global issues become toys for intellectual self-indulgence. This seemingly harmless limitation in perception actually gives rise to a much more dangerous phenomenon — conceit, arrogance, and a brazen attitude towards those who live according to the dictates of faith and honor, rather than the whims of fashion or temporary trends...

Praise be to Allah, whom we praise and whose help and forgiveness we seek. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:

The Limitations of Judgments and the Danger of Playing with Islam

A person locked in the cage of everyday life rarely contemplates the scale of the universe. Their world is limited to household chores, petty conflicts, and wasting their time. Everything outside their personal experience, they perceive through the phone screen — news, blogs, reels, superficial analytical articles. Their judgments about reality are formed not through deep reflection but through fragmented perception. But the most frightening thing is not the limitation itself, but what it spawns: boundless conceit. People whose knowledge of Islam, history, exact sciences, and spirituality does not extend beyond a couple of books or watched videos suddenly start teaching others, criticizing the pious, and even trying to "reform" the religion.

A person limited by the narrow confines of their daily routine often loses touch with reality. All this forms in them a distorted view of life, where the scale of their thinking rarely extends beyond their own "self." This limitation of life experience inevitably leads to limited judgment. But what is surprising is that this very limitation becomes the breeding ground for unlimited conceit. People who truly know nothing about greatness begin to consider themselves experts on matters of faith, morality, and even heroism. This is particularly evident among bloggers and creative individuals who balance between secular life and Islam, often lacking both deep knowledge and true adherence to their faith.

Such people often behave arrogantly, boasting about their admonitions and teachings. When everything in their lives goes smoothly, they dismiss reminders of religion as unnecessary or even laughable. However, as soon as life presses them, they immediately turn to those who can give them advice and guidance, helping them find a way out of crisis or salvation from despair. This dual attitude towards faith — playing with Islam — is one of the most dangerous manifestations of human weakness.

When a person allows themselves to judge true believers condescendingly, mock their actions, and make derogatory comments — they essentially fall into the same pride that ruined Iblis. Such people, when everything is "fine," boast of their secular success, glamorous life, and superficial knowledge. They disdain reminders of religion, considering them the lot of the weak. But as soon as trouble touches them personally, they are the first to call upon the help of the Almighty, seek support from the faithful, and turn to those very teachings they ignored or ridiculed.

Islam is not an accessory for image or a tool for boosting popularity. It is a way of life, a test, and a blessing all at once. Anyone who allows themselves to play with religion should remember: People who look down on true Muslims forget that the height of their position is an illusion, and true greatness lies only in submission to Allah and service to Him. Those who today casually mention religion for self-promotion and tomorrow ignore its precepts are playing with fire. Allah may give time for a person to repent — but He may also not.

Islam is not a toy or a field for self-expression. It is a great responsibility before the Creator. Let those who today boast and mock know: their days are numbered, as are ours, and on the Day of Judgment, everyone will answer — not for someone else's content, but for their words, deeds, and attitude toward the truth. Arrogance is not just a feeling of superiority; it is when a person rejects the truth and belittles others. This is exactly what happens when bloggers, "opinion leaders," and creators of "spiritual content" allow themselves to easily teach and condemn, being far from the spirit of sacrifice and brotherhood that Islam requires.

When everything is fine with them, they disdain reminders, avoid "too Islamic" topics so as not to spoil their image, not scare off subscribers, not reduce reach. But as soon as trials press on their lives, they immediately seek help, enlightenment, guidance. Such is the consumer attitude towards religion — using it when convenient and pushing it away when it gets in the way. Islam is not a project. Not a decoration and not a creative concept. It is a religion sent down by the Almighty Allah as mercy and obligation. You cannot turn it on and off at will. Allah said: "O you who have believed, enter into Islam completely and do not follow in the footsteps of Satan. Indeed, he is to you a clear enemy." Surah Al-Baqarah, 208.

Separating between "religious" and "secular," between "spiritual" and "fashionable," between "Islamic post" and "secular story" — these are the gates of hypocrisy, not modernization. This path leads not to influence but to the destruction of one’s soul. The true path to greatness is thorny and difficult. It does not pass through likes, cameras, and public auctions. It requires courage, constancy, love for the truth, even if it opposes everyone. In the history of Islam, greatness was achieved through difficulties, deprivation, steadfastness, and service, not through words without action.

Religion should not be a tool for temporary convenience or a means of gaining advantage. It should be the foundation of our entire life, its core and meaning.

However, many of those who play with Islam allow themselves to criticize real Muslim men and their noble deeds. Why? Because their limited judgment makes them blind to the greatness of those who follow the true path. They judge heroes of Islamic history, contemporary righteous individuals, and those who sacrifice themselves for the sake of faith based on their small, selfish views of the world.

True greatness requires effort, patience, and self-sacrifice. Islam teaches us that greatness is achieved through worship of Allah, following His commandments, and helping others. Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) said: "The best of people are those who are most beneficial to others." (At-Tirmidhi). This path is thorny and difficult, but it is the only one that leads to true greatness.

Playing with Islam means treating it lightly, using it for one’s purposes, and then rejecting it when it becomes inconvenient. Such an attitude has serious consequences. Allah warns us in the Quran: "And do not take the religion of Allah in jest." Surah Al-Baqarah, 209. Playing with faith is not only an insult to Allah but also a path to spiritual ruin. Those who criticize Muslims without understanding their motives and not sharing their principles should realize that their words carry weight only when based on knowledge and sincerity. Otherwise, their criticism is merely spitting at heroes, an attempt to belittle those above their comprehension.

The true path to greatness lies through serving and worshipping Allah, following His laws, the Sunnah of Prophet Muhammad ﷺ, and helping others. Those who play with Islam risk not only their souls but also their place in society. Their limited judgment and arrogance may lead them to loss in this world and the Hereafter. Let everyone reflect on their attitude towards faith. If you are not ready to fully dedicate yourself to Islam, at least do not play with it. For the consequences of such a game may be much more serious than you can imagine.

To those inclined to play with Islam, it should be known: this carries grave consequences both in this world and in the Eternal World. Allah sees everything — both outward and hidden in the hearts. Hypocrisy, pride, condemning others without right, using religion for base purposes — all this is recorded and will be presented on the Day of Judgment. The true path to greatness, as correctly noted, is thorny and difficult. It passes through humility before Allah, seeking true knowledge, sincere deeds, struggling with one’s nafs, patience in trials, love for brothers and sisters in faith, and striving for the pleasure of the Creator in all one’s actions, not only during moments of crisis and decline.

The rhetorical questions raised are merely a mirror of reality. Why do such people allow themselves to criticize noble Muslims? Why does their fleeting life become the starting point for judging sacrifice, courage, and resilience? Because they forgot Allah, and therefore He made them forget themselves: "And do not be like those who forgot Allah, so He made them forget themselves." Surah Al-Hashr, 19.

Let this admonition be a reminder to each of us — not to play with Islam, not to try to use religion for personal gain, but to sincerely follow the path that leads to the pleasure of Allah. May Allah protect us from superficiality, conceit, and playing with our sacred religion. May He grant us sincerity, humility, useful knowledge, and firmness on His Straight Path. Ameen!

Küçük ufuklar gürültülü hırslardır: İslam'la oynayanlara bir öğüttür...

Bir insan, günlük yaşamın dar sınırları içinde mahsur kaldığında, komşularla, yakınlarla ve aileyle olan kavgaları veya münakaşalar gibi bayağı varoluşsal sorunları aşan bir gerçeklikle sadece sanal dünyada haberler, abonelerden gelen güncellemeler ve ucuz analizler aracılığıyla karşılaşır. Dünyaya dair algıları gerçeklikle tamamen bağlantısız hale gelir. Bu gerçeklik kesiti, sıradan bir kişiyi değil, özellikle "ahlaki otorite" rolü oynamaya çalışan blog yazarlarını, etki sahiplerini ve İslam ile seküler hayat arasında denge kurmaya çalışan yaratıcı kişileri etkiler. İki kıyı arasında gidip gelirken hiçbirine tam anlamıyla ait olmayı reddederler. Sonsuz bir uzlaşma durumunda, din adına konuşmayı uygun gördükleri zamanlarda yaparlar ve bu, "izleyici" ve "içerik" ile çatıştığında ise onu görmezden gelirler. Günümüzde, gerçeklik parçalanmış bilgi akışlarıyla değiştirildiğinde ve kişisel görüş doğru ölçütü haline geldiğinde, günlük yaşam ve küçük endişelerle sınırlı bir insan genellikle yanlış bir önem duygusu geliştirir. Yaşam deneyimleri ev içi çatışmalara, yüzeysel bilgilere ve haber akışları, kısa videolar ve klip bloglarından edinilen geçici izlenimlere indirgenir. Algılarının ötesindeki dünya soyut bir kavram haline gelir ve küresel konular zihinsel kibirlenme için oyuncaklar olur. Görünüşte zararsız olan bu algı kısıtlaması aslında çok daha tehlikeli bir fenomeni doğurur — kibir, kendini beğenmişlik ve iman ve onur yoluna göre yaşayanlara karşı küstahça bir tavır...

Hamd, Allah’a mahsustur; O’nu överek yardımını ve affını dileriz. Ruhlarımızdaki kötülükten ve kötü işlerden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse sapıtmaz; kimi de yoldan çıkarırsa, onu kimse doğruya yöneltemez. Şahitlik ederiz ki, ibadete layık tek ilah Allah'tır ve Muhammed O'nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:

Yargılama Sınırlamaları ve İslam ile Oynamanın Tehlikesi

Günlük hayata mahkum olmuş bir insan nadiren evrenin ölçeğini düşünür. Dünyası ev işleri, küçük çaplı çatışmalar ve zaman öldürmeye indirgenmiştir. Kişisel deneyimlerinin dışındaki her şeyi telefon ekranından algılarlar — haberler, bloglar, kısa videolar, yüzeysel analitik makaleler. Gerçeklik hakkındaki yargıları derin bir düşünme sürecinden değil, parçalı bir algıdan oluşur. Ancak en korkutucu olan şey sınırlamanın kendisi değil, onun ortaya çıkardığı şeydir: sınır tanımaz bir kendini beğenmişlik. İslam, tarih, kesin bilimler ve ruhaniyet konusundaki bilgileri birkaç kitaptan veya izlenen videodan öteye gitmeyen insanlar birden başkalarına öğüt vermeye, takvaya sahip olanları eleştirmeye ve hatta dinin “yeniden yapılandırılması”na çalışır hale gelirler.

Sınırlı günlük rutinlerine mahkum olan bir insan genellikle gerçekle bağlantısını kaybeder. Tüm bunlar onların yaşam görüşünde çarpık bir algı oluşturur; düşüncelerinin ölçeği nadiren kendi "ben"lerinin ötesine geçer. Bu yaşam deneyiminin sınırlanması kaçınılmaz olarak yargılamanın da kısıtlanmasına yol açar. Ancak şaşırtıcı olan şey, bu sınırlamanın sınırsız bir kendini beğenmişliğin zeminini oluşturmasıdır. Aslında büyüklük hakkında hiçbir şey bilmeyen insanlar, kendilerini din, ahlak ve hatta kahramanlık konusunda uzman olarak görmeye başlarlar. Bu eğilim özellikle İslam ve seküler hayat arasında denge kurmaya çalışan blogcular ve yaratıcı kişiler arasında net bir şekilde görülür; çoğu kez derin bir bilgiye veya gerçek bir inanca sahip değildirler.

Bu insanlar genellikle kibirli davranırlar, öğütlerini ve nasihatlerini övünerek sunarlar. Hayatlarında her şey yolunda gittiğinde, din hatırlatıcılarını gereksiz veya hatta gülünç bulurlar. Ancak yaşam onları sıkıştırdığında, hemen yardım, aydınlanma ve rehberlik ararlar. Bu, dine yönelik tüketici tutumu gösterir — onu uygun olduğunda kullanmak ve engel olduğunda itmek. İslam bir proje değil. Bir dekorasyon veya yaratıcı bir kavram değil. İslam, Yüce Allah tarafından merhamet ve görev olarak gönderilmiş bir dindir. Onu isteğe bağlı olarak açıp kapayamazsınız. Allah şöyle buyurdu: "Ey iman edenler, İslamiyet’e tam olarak girin ve şeytanın adımlarını izlemeyin. Kuşkusuz o, sizin için açık bir düşmandır." Bakara Suresi, 208.

"Dinî" ve "dünyevî" arasında, "manevî" ve "modaya uygun" arasında, "İslami paylaşım" ve "seküler hikaye" arasında ayrım yapmak — bu, modernleşme değil, ikiyüzlülüğün kapılarıdır. Bu yol, etkiye değil, kendi ruhunun yıkımına götürür. Gerçek büyüklüğe giden yol dikenlidir ve zordur. Beğeni, kameralar ve halka açık müzayedelerden geçmez. Bunun yerine cesaret, süreklilik, herkesten üstün olsa bile hakikati sevmeyi gerektirir. İslam tarihindeki büyüklük, zorluklar, yoksulluklar, dayanıklılık ve hizmet yoluyla elde edilmiştir, sözlerle değil eylemlerle.

Din, geçici kolaylıklar için bir araç veya avantaj elde etmenin bir yolu olmamalıdır. Din, tüm yaşamımızın temeli, özü ve anlamı olmalıdır.
Ancak İslam ile oynayan birçok kişi gerçek Müslüman erkekleri ve onların soylu eylemlerini eleştirmeye izin verir. Neden? Çünkü sınırlı yargılama yetenekleri, doğru yolu izleyenlerin büyüklüğünü görmezden gelmelerine neden olur. İslam tarihinin kahramanlarını, çağdaş takva sahibi insanları ve iman uğruna fedakârlık edenleri kendi küçük, bencil dünya görüşlerine göre değerlendirirler.

Gerçek büyüklük çaba, sabır ve özveri gerektirir. İslam bize, büyüklüğün Allah'a ibadet, emirlerine uyma ve başkalarına yardım yoluyla elde edildiğini öğretir. Peygamber Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "İnsanların en hayırlısı, diğer insanlara en faydalı olanlardır." (Tirmizi). Bu yol dikenli ve zordur ancak gerçek büyüklüğe giden tek yoldur.

İslam ile oynamak, onu hafife almak, kendi amaçlarınız için kullanmak ve rahatsız olduğunda reddetmek demektir. Bu tavır ciddi sonuçlar doğurur. Allah Kuran'da bizi uyarır: "Allah'ın dinini alaya koymayın." Bakara Suresi, 209. İman ile oynamak sadece Allah'a hakaret etmek değil aynı zamanda manevi yıkıma giden bir yoldur. Müslümanları eleştirenler, onların motivasyonlarını anlamadan ve ilkelerini paylaşmadan, sözlerinin bilgi ve samimiyete dayandığı zamanlar dışında önemsiz kalır. Aksi takdirde eleştirileri, kahramanlara tükürmek ve kendilerinden üstün olanları küçük düşürmeye çalışmaktır.

Gerçek büyüklüğe giden yol, Allah'a hizmet ve ibadet, O'nun yasalarını takip etme, Hz. Muhammed'in (s.a.v.) sünnetini izleme ve başkalarına yardım etme yoluyla geçer. İslam ile oynayanlar sadece ruhlarını değil, aynı zamanda toplumdaki yerlerini riske atarlar. Sınırlı yargıları ve kibirleri, hem dünyada hem de ahirette kayba uğramalarına yol açabilir. Herkes inançlarına ilişkin tutumunu düşünsün. Eğer İslam'a tamamen kendinizi adayamayacak kadar hazırsanız, en azından onunla oynamayın. Çünkü bu oyunun sonuçları tahmin ettiğinizden çok daha ciddi olabilir.

İslam ile oynamaya eğilimli olanlara şunu iyi bilmelidirler: bu, hem bu dünyada hem de Ebedi Dünyada ağır sonuçlar doğurur. Allah her şeyi görür — hem dışarıdakileri hem de kalplerde saklı olanları. Riyakârlık, kibir, hakkı olmayan yollardan eleştirmek ve dinin düşük amaçlar için kullanılması — bütün bunlar kayıt altına alınır ve Kıyamet Günü sunulacaktır. Gerçek büyüklüğe giden yol, doğru bir şekilde belirtildiği gibi, dikenli ve zordur. Allah önünde tevazu göstermek, gerçek bilgi aramak, içten eylemler sergilemek, nefisle mücadele etmek, sınavlarda sabretmek, iman kardeşlerine sevgi beslemek ve tüm eylemlerde Yaratıcı'nın hoşnutluğunu kazanmaya çalışmak aracılığıyla geçer, yalnızca kriz ve çöküş anlarında değil.

Sorgulayıcı olarak gündeme getirilen sorular sadece bir gerçeklik aynasıdır. Bu tür insanlar neden soylu Müslümanları eleştirmeye izin veriyorlar? Geçici yaşamları neden fedakârlık, cesaret ve direnç açısından yargılamak için bir başlangıç noktası oluyor? Çünkü Allah’ı unuttular ve O da onları kendilerini unutmaya bıraktı: "Allah'ı unutanlara benzer olmayın ki, O da onları kendilerini unuttursun." Haşr Suresi, 19.

Bu öğüt her birimize bir hatırlatma olsun — İslam ile oynamamak, dini kişisel kazanç için kullanmaya çalışmamak, Allah’ın hoşnutluğuna giden yolda samimi bir şekilde yürümek. Allah bizi yüzeysellikten, kendini beğenmişlikten ve kutsal dini oynamaktan korumasın. Bize samimiyet, tevazu, faydalı bilgi ve Doğru Yolda kararlılık versin. Amin!

Horizontet e vogla janë ambicie me zë të lartë: një ngrehinë për ata që luajnë me Islamin...

Kur një person është i kufizuar brenda kufijve të ngushtë të jetës së përditshme, veprimtarive dhe problemeve, shkalla e të cilave pak a shumë tejkalon ekzistencën e tyre banale ose ndeshjet me fqinjët, miqtë dhe familjen, ata vetëm në botën virtuale të lajmeve, përditësimeve nga përgjithësitë dhe analizave të lira — perceptimi i tyre për botën humbet të gjitha lidhjet me realitetin. Ky prerje i realitetit nuk prek thjesht njeriun e zakonshëm, por veçanërisht ata që përpiqen të luajnë rolin e "autoriteteve morale" — blogerët, influencerët, individët krijues që ekuilibrojnë mes Islams dhe jetesës sekulare, sikur mes dy bregove, duke refuzuar t’u përkushtuar plotësisht ndonjërit prej tyre. Si në një gjendje kompromisi të përhershme, ata lejojnë vetes të flasin në emër të feve kur është e përshtatshme dhe ta injorojnë kur pengon audiencën dhe përmbajtjen e tyre. Në kohën tonë, kur realiteti zëvendësohet nga rrjedha e informacioneve të copëzuara, dhe opinioni personal bëhet matës i vërtetës, një person i kufizuar nga kuadrat e jetesës së përditshme dhe problemet e vogla shpesh zhvillon një ndjenjë të rreme të rëndësisë. Eksperienca e tyre jetësore reduktohet në konflikte shtëpiake, njohuri superficiale dhe impresione kalimtare nga lajmet, video shkurt dhe blogje me fragmente. Bota jashtë perceptimit të tyre bëhet një abstraksion, dhe çështjet globale bëhen lodra për vetëdashje intelektuale. Kjo kufizim i dukshëm i padëmshëm në perceptim në fakt krijon një fenomen shumë më të rrezikshëm — vetëbesim, arrogancë dhe qëndrim të fortë ndaj atyre që jetojnë sipas urdhërave të besimit dhe nderit, dhe jo sipas kapricave të modes apo trendeve të përkohshme...

Lavdi për Allahun, të cilin ne lavdërojmë dhe nga i cili kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim në Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat e keqija. Kush Allah e udhëheq, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kush Ai e lë, askush nuk mund ta drejtojë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka zot që meriton adhurim përveç Allahut të Vetëm, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij. Dhe më pas:

Kufizimet e gjykimeve dhe rreziku i lojës me Islam

Një person i bllokuar në kafazin e jetesës së përditshme rrallë mendon për shkallët e universit. Bota e tij kufizohet në punë shtëpie, konflikte të vogla dhe humbjen e kohës. Çdo gjë që del jashtë përvojës së tij personale, ai e percepton përmes ekranit të telefonit — lajme, blogje, video, artikuj analitike superficiale. Gjykimet e tyre për realitetin formohen jo përmes reflektimit të thellë, por përmes perceptimit të fragmentuar. Por ajo më e tmerrshme nuk është vetë kufizimi, por ajo që ai krijon: vetëbesim pa kufi. Njerëzit, njohuritë e të cilëve për Islam, histori, shkencat e sakta dhe shpirtërinë nuk shtrihen më tej disa libra të lexuar ose video të parë, papritmas fillojnë të mësojnë të tjerët, të kritikojnë të sinqertët dhe madje të përpiqen ta "riformalojnë" fe.
Një person i kufizuar nga kufijtë e ngushtë të rutinës së tij të përditshme shpesh humbet lidhjen me realitetin. Gjithçka kjo formon tek ata një kuptim të deformuar të jetës, ku shkalla e mendimit të tyre rrallë kalon tej vetvetes. Kjo kufizim i përvojës së jetës çon patjetër në gjykime të kufizuara. Por çfarë është habitshme, pikërisht ky kufizim bëhet tokë e pjellshme për vetëbesim të pakufizuar. Njerëzit që në të vërtetë nuk dinë asgjë për madhësinë, fillon të konsiderohen ekspertë në çështje besimi, moralit dhe madje heroizmi. Kjo shfaqet veçanërisht në mes të blogerëve dhe individëve krijues që ekuilibrojnë midis jetesës sekulare dhe Islams, shpesh pa njohuri të thella ose përkushtim të vërtetë ndaj besimit të tyre.

Këta njerëz shpesh sjellin me arrogancë, duke zë filluar me mësimet dhe këshillat e tyre. Kur gjithçka në jetën e tyre shkon mirë, ata shpërndajnë kujtimet e fes si të panevojshme ose madje të qeshura. Megjithatë, sapo jeta i ngushton, menjëherë kërkojnë ndihmë, ndriçim, dhe udhëzim. Kjo është qëndrimi i konsumatorit ndaj fes — përdorni atë kur është e përshtatshme dhe shtyni atë kur pengon. Islam nuk është një projekti. Jo një dekor dhe jo një koncept krijues. Është një fe e dërguar nga Zoti Allah si mëshirë dhe detyrim. Ju nuk mund ta ndizeni dhe fikni në dëshirë. Allah tha: "O ju që keni besuar, hyni në Islam plotësisht dhe mos ndiqni hapjet e Shejtanit. Me të vërtetë, ai është për ju një armik i qartë." Sureja e Bakarës, 208.

Ndryshimi midis "religjiozit" dhe "botërorit", midis "spiritualit" dhe "modës", midis "postimit islame" dhe "historisë sekulare" — këto janë portat e hipokrizisë, jo të modernizmit. Ky rrugë nuk çon në influencë, por në shkatërrimin e shpirtit të vet. Rruga e vërtetë drejt madhësisë është me gjëmb dhe e vështirë. Ajo nuk kalon përmes pëlqimeve, kamerave dhe anketimeve në publik. Ajo kërkon kurajë, vazhdimësi, dashuri për të vërtetën, edhe kur është kundër të gjithëve. Në historinë e Islams, madhësia arritej përmes vështirësive, mungesave, qëndrueshmërisë dhe shërbimit, jo përmes fjalëve pa veprime.
Fe nuk duhet të jetë një mjet për përpikshmëri të përkohshme ose një mënyrë për fitim avantazhesh. Ajo duhet të jetë themeli i gjithë jetës sonë, qendra dhe kuptimi i saj.

Megjithatë, shumë prej atyre që luajnë me Islam lejojnë vetes të kritikojnë burrat muslimanë të vërtetë dhe veprimet e tyre të larta. Pse? Sepse kufizimi i tyre i gjykimeve i bën verbër ndaj madhësisë së atyre që ndjekin rrugën e vërtetë. Ata gjykojnë heroit e historisë islame, individët e sinqertë të ditëve moderne dhe ata që e urtojnë veten për besimin bazuar në kuptimet e tyre të vogla, egoiste të botës.

Madhësia e vërtetë kërkon përpjekje, durim dhe vetëdhunim. Islam na mëson se madhësia arrihet përmes adhurimit të Allahut, ndjekjes së urdhrave të Tij dhe ndihmës së të tjerëve. Profeti Muhamedi (paqe dhe bekoja mbi të) tha: "Më të mirët e njerëzve janë ata që janë më të dobishëm për të tjerët." (Tirmizi). Ky rrugë është me gjëmb dhe i vështirë, por është i vetmi që çon në madhësinë e vërtetë.

Luaj me Islam do të thotë të trajtojë atë lehtësisht, ta përdorë për qëllimet e tua dhe pastaj ta hedhë poshtë kur bëhet e pangjeshme. Ky qëndrim ka pasoja të rënda. Allah na paralajmëron në Kuran: "Mos e merrni fënë e Allahut si një lojë." Sureja e Bakarës, 209. Loja me besimin nuk është vetëm një ofendim ndaj Allahut, por është gjithashtu një rrugë drejt shpëtimi shpirtëror. Ata që kritikojnë muslimanët pa kuptuar motive dhe pa ndarë parimet e tyre duhet të kuptojnë se fjalët e tyre kanë peshë vetëm kur mbështeten në njohuri dhe sinqeritet. Në të kundërtën, kritika e tyre është thjesht një plakje në krahët e heroizmit, një përpjekje për të ulur ata që janë mbi kuptimin e tyre.

Rruga e vërtetë drejt madhësisë kalon përmes shërbimit dhe adhurimit të Allahut, ndjekjes së ligjeve të Tij, Sunnes së Profetit Muhamed ﷺ dhe ndihmës për të tjerët. Ata që luajnë me Islam rrezikojnë jo vetëm shpirtin e tyre, por edhe vendin e tyre në shoqëri. Gjykimi i tyre i kufizuar dhe arroganca mund të çojë në humbje në jetën e këtij botë dhe në Aherat. Le të mendojë secili për qëndrimin e tyre ndaj besimit. Nëse nuk je gati t’i kushtosh plotësisht veten Islams, të paktën mos luaj me të. Pasojat e kësaj loje mund të jenë shumë më të rënda sesa mund të imagjinosh.

Për ata që priren të luajnë me Islam, kjo duhet të dihet: kjo ka pasoja shumë të rënda si në këtë botë ashtu edhe në Botën Eternale. Allah e sheh gjithçka — edhe të dukshmen dhe të fshehmen në zemrat. Hipokrizia, arroganca, dënimi i të tjerëve pa të drejtë, përdorimi i fes për qëllime të ulëta — gjithçka kjo regjistrohet dhe do të paraqitet në Ditën e Gjykimit. Rruga e vërtetë drejt madhësisë, siç është thënë saktë, është me gjëmb dhe e vështirë. Ajo kalon përmes uljeje para Allahut, kërkimit të njohurive të vërteta, veprimeve të sinqerta, luftës me nefs, durimit në provime, dashurisë për vëllazërit dhe motrat në besim dhe aspirimit për kënaqësinë e Krijuesit në të gjitha veprimet, jo vetëm në momentet e krizës dhe rënia.

Pyetjet retorike që u ngritën janë thjesht pasqyrim i realitetit. Pse këta njerëz lejojnë vetes të kritikojnë muslimanët e nderuar? Pse jeta e tyre e kalueshme bëhet pikë referimi për gjykime rreth urtësisë, kurajës dhe qëndrueshmërisë? Sepse ata kanë harruar Allahun, dhe për këtë arsye Ai i ka lënë që të harrojnë veten: "Mos jeni si ata që harruan Allahun, dhe për këtë Ai i bëri të harrojnë vetveten." Sureja e Hashr-it, 19.

Le të jetë ky mësim si një kujtim për secilin nga ne — të mos luajmë me Islam, të mos përdorim fenë për qëllime personale, por të ndjekim me vërtetë rrugën që na çon tek kënaqësia e Allahut. Të na mbrojë Allahu nga sipërfaqësia, vetëdashja dhe loja me fenë tonë të shenjtë. Të na dhurojë Ai sinqeritet, uljeje, njohuri të dobishme dhe forcë në Rrugën e Drejtë të Tij. Ameen!