Люди делятся на тех, кто извлекает пользу из напоминания, и тех, кто не внимает ему...

People are divided into those who benefit from the reminder and those who do not heed it... / İnsanlar, hatırlatmadan faydalananlarla onu dinlemeyenler arasında bölünür... / Njerëzit ndahen në ata që përfitojnë nga kujtesa dhe ata që nuk ia vënë veshin...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

"Напоминай же, если напоминание принесет пользу. Воспримет его тот, кто страшится, и уклонится от него самый несчастный, который войдет в огонь величайший". Сура 87 "аль-А‘ла", аяты 9-12.

Обучай людей шариату Аллаха и Его писанию, если они примут твое учение и прислушаются к твоим проповедям, независимо от того, добьешься ты своей цели целиком или частично. Из этого аята понимается, что если напоминание не приносит пользы, а лишь увеличивает вред, то его не следует сообщать людям. Напротив, Аллах запрещает поступать так.

Люди делятся на тех, кто извлекает пользу из напоминания, и тех, кто не внимает ему. Первые страшатся Аллаха, поскольку страх перед Ним и знание о грядущем воздаянии заставляют раба отдалиться от всего, что Он ненавидит, и устремиться к добру. А вторые окажутся в пылающем Пламени, которое будет пожирать людские сердца.

Здесь поднимается важная тема да'ава (призыва к Исламу) и его роли в жизни мусульманина. Аят, на который ссылается текст (хотя он не цитируется напрямую), указывает на обязанность проповедовать шариат и учение Аллаха. Однако интерпретация этого аята, представленная в тексте, сложна и требует более детального анализа.

Основная идея: Текст утверждает, что проповедь шариата – это обязанность, независимо от реакции аудитории. Даже если только часть людей примет учение, проповедник выполнил свой долг. Запрет же на проповедь возникает не тогда, когда она не приносит пользы, а скорее, в контексте, не описанном здесь. Это важный нюанс. Запрет не связан с потенциальной неэффективностью проповеди, а с другими факторами, такими как:

Наличие опасности: Проповедь в условиях, представляющих угрозу для жизни проповедника или слушателей, может быть запрещена. Это вопрос осторожности и здравого смысла, а не отказа от да'ава.

Неправильные методы: Агрессивные, насильственные или оскорбительные методы да'ава запрещены Исламом. Да'ава должна быть основана на терпении, мудрости и уважении к другим.

Неподходящее время и место: Существуют ситуации, когда проповедь будет неуместной и может нанести больше вреда, чем пользы. Например, во время какого-то напряжения или в неформальной обстановке.

Разделение людей на две категории: Текст справедливо разделяет людей на тех, кто извлекает пользу из напоминания (да'ават), и тех, кто не внимает ему. Эта категоризация основана не на каких-то внешних признаках, а на внутреннем состоянии человека:

Те, кто извлекает пользу: Эти люди обладают богобоязненностью (таква). Страх перед Аллахом и понимание будущей ответственности за свои поступки мотивируют их к добрым делам и отвращают от зла. Их сердца открыты для истины.

Те, кто не внимает: Эти люди отвергают истину, их сердца ожесточились. Они не испытывают истинного страха перед Аллахом и не задумываются о последствиях своих действий. Поэтому предупреждения и назидания не оказывают на них никакого воздействия.

Ограничения интерпретации: Фраза "если напоминание не приносит пользы, а лишь увеличивает вред, то его не следует сообщать людям" – не является точным отражением исламской доктрины о да'ава. Более точное утверждение – проповедь должна осуществляться мудро и осмотрительно, избегая насилия и неэффективных методов, но сама проповедь не запрещается из-за потенциального отсутствия результата.

Заключение: Основная мысль текста заключается в важности да'ава (призыва к Исламу), которая является обязанностью для мусульман. Однако этот призыв должен осуществляться с мудростью, терпением и уважением. Неэффективность проповеди в отношении некоторых людей не является основанием для прекращения да'ава, поскольку ответственность лежит на проповеднике за выполнение своего религиозного долга. Успех да'ава зависит от готовности сердца человека к принятию истины, а не только от умения проповедника.

People are divided into those who benefit from the reminder and those who do not heed it...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

"Remind me if the reminder is useful. The one who is afraid will perceive it, and the most unfortunate one, who will enter the greatest fire, will turn away from it." Surah 87 "al-A'la", verses 9-12.

Teach people the Sharia of Allah and His Scripture if they accept your teachings and listen to your sermons, regardless of whether you achieve your goal in whole or in part. It is understood from this verse that if a reminder does not benefit, but only increases harm, then it should not be communicated to people. On the contrary, Allah forbids doing so.

People are divided into those who benefit from the reminder and those who do not heed it. The former are afraid of Allah, because the fear of Him and the knowledge of the coming retribution make the slave move away from everything He hates and strive for good. And the latter will find themselves in a blazing Flame that will devour human hearts.

The important topic of da'awa (the call to Islam) and its role in the life of a Muslim is raised here. The verse referred to in the text (although it is not quoted directly) indicates the obligation to preach Sharia and the teachings of Allah. However, the interpretation of this verse presented in the text is complex and requires a more detailed analysis.

The main idea: The text states that preaching Sharia is a duty, regardless of the audience's reaction. Even if only a part of the people accept the teaching, the preacher has fulfilled his duty. The prohibition on preaching does not arise when it is not beneficial, but rather in a context not described here. This is an important nuance. The ban is not related to the potential ineffectiveness of the sermon, but to other factors such as:

Danger: Preaching in conditions that pose a threat to the life of the preacher or listeners may be prohibited. It's a matter of caution and common sense, not giving up on da'av.

Wrong methods: Aggressive, violent or abusive da'awa methods are prohibited by Islam. Da'awa should be based on patience, wisdom and respect for others.

The wrong time and place: There are situations when preaching will be inappropriate and may cause more harm than good. For example, during some kind of tension or in an informal setting.

Dividing people into two categories: The text fairly divides people into those who benefit from the reminder (da'awat) and those who do not heed it. This categorization is based not on any external signs, but on the internal state of a person:

Those who benefit: These people have God-fearing (taqwa). The fear of Allah and the understanding of future responsibility for their actions motivate them to do good deeds and turn them away from evil. Their hearts are open to the truth.

Those who do not listen: These people reject the truth, their hearts have hardened. They have no real fear of Allah and do not think about the consequences of their actions. Therefore, warnings and edification have no effect on them.

Limitations of interpretation: The phrase "if a reminder does not benefit, but only increases harm, then it should not be communicated to people" is not an accurate reflection of the Islamic doctrine of da'awa. A more precise statement is that preaching should be carried out wisely and prudently, avoiding violence and ineffective methods, but the preaching itself is not prohibited due to the potential lack of results.

Conclusion: The main idea of the text is the importance of da'awa (the call to Islam), which is a duty for Muslims. However, this call must be carried out with wisdom, patience and respect. The ineffectiveness of preaching in relation to some people is not a reason to stop da'awa, since the responsibility lies with the preacher for fulfilling his religious duty. The success of da'awa depends on the readiness of a person's heart to accept the truth, and not only on the skill of the preacher.

İnsanlar, hatırlatmadan faydalananlarla onu dinlemeyenler arasında bölünür...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

"Eğer hatırlatma bir fayda sağlıyorsa, o halde hatırlat. Korkan onu kabul edecek ve en sefil olan ondan yüz çevirecek, o da en büyük ateşe girecek." 87 al-A'la Suresi, 9-12 ayetleri.

Eğer senin öğretini kabul ederlerse ve vaazlarına kulak verirlerse, hedefine bütünüyle veya kısmen ulaşsan da insanlara Allah'ın şeriatını ve kitabını öğret. Bu ayetten anlaşılmaktadır ki, eğer öğüt bir fayda sağlamazsa, ancak zararı artırırsa, o zaman insanlara bildirilmemelidir. Aksine, Allah bunu yapmayı haram kılar.

İnsanlar, hatırlatmadan faydalananlarla onu dinlemeyenler arasında bölünür. Öncekiler Allah'tan korkarlar, çünkü O'na karşı korku ve gelecek cezanın bilgisi, kulun nefret ettiği her şeyden uzaklaşmasına ve iyiliğe koşmasına neden olur. İkincisi ise, insanların kalplerini yiyip bitirecek yanan bir alev içinde olacaklardır.

Burada da'av'ın (İslam'a çağrı) önemli konusu ve Müslümanın hayatındaki rolü gündeme geliyor. Metnin atıfta bulunduğu ayet (doğrudan alıntılanmamasına rağmen), Allah'ın şeriatını ve öğretilerini vaaz etme yükümlülüğünü gösterir. Ancak metinde sunulan bu ayetin yorumu karmaşıktır ve daha ayrıntılı analizler gerektirir.

Ana fikir: Metin, izleyicinin tepkisine bakılmaksızın şeriatı vaaz etmenin bir zorunluluk olduğunu iddia ediyor. İnsanların sadece bir kısmı öğretiyi kabul etse bile, vaiz görevini yerine getirdi. Bununla birlikte, vaaz verme yasağı, fayda sağlamadığında değil, burada açıklanmayan bir bağlamda ortaya çıkar. Bu önemli bir nüanstır. Yasak, vaaz vermenin potansiyel etkisizliğinden değil, aşağıdakiler gibi diğer faktörlerden kaynaklanmaktadır:

Tehlikenin varlığı: Vaizin veya dinleyicilerin hayatına tehdit oluşturan koşullarda vaaz vermek yasaklanabilir. Bu, da'av'ı reddetmek değil, ihtiyat ve sağduyu meselesidir.

Yanlış yöntemler: Da'av'ın saldırgan, şiddet içeren veya aşağılayıcı yöntemleri İslam tarafından yasaklanmıştır. Da'ava'nın sabra, bilgeliğe ve başkalarına saygıya dayanması gerekir.

Yanlış zaman ve yer: Vaazın uygunsuz olacağı ve yarardan çok zarar verebileceği durumlar vardır. Örneğin, bir tür gerginlik sırasında veya gayri resmi bir ortamda.

İnsanların iki kategoriye ayrılması: Metin, insanları adil bir şekilde, zikirden (da'avattan) yararlananlar ile onu dinlemeyenler arasında böler. Bu sınıflandırma herhangi bir dış özelliğe değil, insanın içsel durumuna dayanmaktadır:

Fayda sağlayanlar: İşte bunlar, Allah'tan korkan kimselerdir. Allah'tan korkma ve yaptıklarının ahiret sorumluluğunu anlama, onları iyi işlere motive eder ve onları kötülükten uzaklaştırır. Kalpleri gerçeğe açıktır.

Dinlemeyenlere gelince, bunlar gerçeği inkar edenlerdir, kalpleri katılaşmıştır. Onlar Allah'a karşı gerçek bir korku hissetmezler ve eylemlerinin sonuçlarını düşünmezler. Bu nedenle, uyarıların ve düzenlemelerin onlar üzerinde hiçbir etkisi yoktur.

Yorumlamanın sınırlamaları: "Eğer hatırlatma yarar sağlamıyorsa, sadece zararı artırıyorsa, o zaman insanlara bildirilmemelidir" ifadesi, da'avah hakkındaki islami doktrinin doğru bir yansıması değildir. Daha kesin bir ifade, vaazın şiddetten ve etkisiz yöntemlerden kaçınarak akıllıca ve ihtiyatlı bir şekilde yapılmasıdır, ancak potansiyel sonuç eksikliği nedeniyle vaazın kendisi yasaklanmamıştır.

Sonuç: Metnin ana fikri, Müslümanlar için bir sorumluluk olan da'ava'nın (İslam'a çağrı) önemindedir. Ancak bu çağrı bilgelik, sabır ve saygıyla yapılmalıdır. Vaazın bazı insanlara karşı etkisizliği, dini görevini yerine getirmesi vaizin sorumluluğu olduğundan, da'av'ın sona ermesinin temeli değildir. Da'av'ın başarısı, sadece vaizin becerisine değil, insanın kalbinin gerçeği kabul etmeye hazır olmasına bağlıdır.

Njerëzit ndahen në ata që përfitojnë nga kujtesa dhe ata që nuk ia vënë veshin...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

"Më kujto nëse kujtesa është e dobishme. Ai që ka frikë do ta perceptojë atë, dhe ai më fatkeqi, i cili do të hyjë në zjarrin më të madh, do të largohet prej tij." Surah 87" al-a'la", vargjet 9-12.

Mësojuni njerëzve Sheriatin e Allahut dhe Shkrimin E Tij Nëse ata pranojnë mësimet tuaja dhe dëgjojnë predikimet tuaja, pavarësisht nëse e arrini qëllimin tuaj plotësisht ose pjesërisht. Nga ky ajet kuptohet se nëse një kujtesë nuk përfiton, por vetëm rrit dëmin, atëherë ajo nuk duhet t'u komunikohet njerëzve. Përkundrazi, Allahu e ndalon këtë.

Njerëzit ndahen në ata që përfitojnë nga kujtesa dhe ata që nuk ia vënë veshin. Të parët kanë frikë Nga Allahu, sepse frika prej tij dhe njohja e ndëshkimit të ardhshëm e bëjnë robin të largohet nga gjithçka që urren dhe të përpiqet për të mirë. Dhe këta të fundit do ta gjejnë veten në Një Flakë flakëruese që do të gllabërojë zemrat njerëzore.

Tema e rëndësishme e da'awa (thirrja për Islam) dhe roli i saj në jetën e Një Myslimani është ngritur këtu. Vargu i përmendur në tekst (edhe pse nuk citohet drejtpërdrejt) tregon detyrimin për të predikuar Sheriatin dhe mësimet e Allahut. Sidoqoftë, interpretimi i këtij vargu të paraqitur në tekst është kompleks dhe kërkon një analizë më të hollësishme.

Ideja kryesore: teksti thotë se predikimi I Sheriatit është një detyrë, pavarësisht nga reagimi i audiencës. Edhe nëse vetëm një pjesë e njerëzve e pranojnë mësimin, predikuesi e ka përmbushur detyrën e tij. Ndalimi i predikimit nuk lind kur nuk është i dobishëm, por përkundrazi në një kontekst që nuk përshkruhet këtu. Kjo është një nuancë e rëndësishme. Ndalimi nuk lidhet me joefektivitetin e mundshëm të predikimit, por me faktorë të tjerë si:

Rreziku: Predikimi në kushte që paraqesin kërcënim për jetën e predikuesit ose dëgjuesve mund të ndalohet. Është çështje kujdesi dhe sensi të përbashkët, duke mos hequr dorë nga da'awa.

Metodat e gabuara: Metodat Agresive, të dhunshme ose abuzive da'awa janë të ndaluara nga Islami. Da'awa duhet të bazohet në durim, mençuri dhe respekt për të tjerët.

Koha dhe vendi i gabuar: ka situata kur predikimi do të jetë i papërshtatshëm dhe mund të shkaktojë më shumë dëm sesa dobi. Për shembull, gjatë një lloj tensioni ose në një mjedis joformal.

Ndarja e njerëzve në dy kategori: teksti i ndan njerëzit në mënyrë të drejtë në ata që përfitojnë nga kujtesa (da'awat) dhe ata që nuk e dëgjojnë atë. Ky kategorizim nuk bazohet në ndonjë shenjë të jashtme, por në gjendjen e brendshme të një personi:

Ata që përfitojnë: Këta njerëz kanë Frikë Nga Perëndia (taqwa). Frika Nga Allahu dhe kuptimi i përgjegjësisë së ardhshme për veprimet e tyre i motivojnë ata të bëjnë vepra të mira dhe t'i largojnë nga e keqja. Zemrat e tyre janë të hapura për të vërtetën.

Ata që nuk dëgjojnë: Këta njerëz e refuzojnë të vërtetën, zemrat e tyre janë ngurtësuar. Ata nuk kanë frikë të vërtetë Nga Allahu dhe nuk mendojnë për pasojat e veprimeve të tyre. Prandaj, paralajmërimet dhe ndërtimi nuk kanë asnjë efekt mbi to.

Kufizimet e interpretimit: fraza "nëse një kujtesë nuk përfiton, por vetëm rrit dëmin, atëherë nuk duhet t'u komunikohet njerëzve" nuk është një pasqyrim i saktë i doktrinës Islame të da'awa. Një deklaratë më e saktë është se predikimi duhet të kryhet me mençuri dhe maturi, duke shmangur dhunën dhe metodat joefektive, por vetë predikimi nuk është i ndaluar për shkak të mungesës së mundshme të rezultateve.

Përfundim: ideja kryesore e tekstit është rëndësia e da'awa (thirrja Në Islam), e cila është një detyrë për Myslimanët. Sidoqoftë, kjo thirrje duhet të kryhet me mençuri, durim dhe respekt. Joefektiviteti i predikimit në lidhje me disa njerëz nuk është një arsye për të ndaluar da'awa, pasi përgjegjësia i takon predikuesit për përmbushjen e detyrës së tij fetare. Suksesi i da'awa varet nga gatishmëria e zemrës së një personi për të pranuar të vërtetën, dhe jo vetëm nga aftësia e predikuesit.