Кто ты есть, где ты есть и куда же потом..? / Who you are, where you are, and where to go next..? / Kush jeni, ku jeni dhe ku tё shkoni mё pas..?

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Мир невиданными до сих пор темпами меняет свой облик. У человека появились возможности, которые ещё несколько десятилетий назад имели право существовать лишь в самых смелых фантазиях большинства людей. Наблюдая за ритмом жизни в небольшом провинциальном городе и представив себе, что творится в крупных мегаполисах, начинаешь задумываться о жизни.

Все мы всё время куда-то спешим, кто-то занят работой, кто-то учёбой, кто-то домашними хлопотами, кто-то ходит по базарам и рынкам, и в голове то и дело проносится мысль «Движение – жизнь». В ногу со временем стремительно меняется и образ жизни людей, особенно живущих в городах, меняются нравы, мировоззрение, духовные ценности, культура…

Каждый день мы получаем огромный поток самой разной информации из самых разных источников: из дебрей всемирной паутины, общаясь в социальных сетях, по телевидению и радио, из газет и журналов, из разговоров с коллегами и друзьями, или просто фразы, услышанные мимоходом от кого-то или в общественном транспорте. Всё это откладывает определённый отпечаток на ход мыслей человека. Какие-то слова западают в душу, и потом долго думаешь о сказанном, что-то оставляешь без внимания, что-то вызывает бурные эмоции, от чего-то радуешься и вдохновляешься, а что-то вызывает у тебя печаль и сострадание, а иной раз хочется просто плакать.

У каждого человека бывают периоды, когда чувствуешь в себе колоссальный потенциал и прилив энергии, и бывают времена, когда хочется забыть про всё и вся: отключить телефон, махнуть рукой на работу и оказаться где-то в горах или на опушке леса, где на сочной зелёной траве в утренних лучах солнца блещут холодные росинки, где стоит покосившаяся лачуга безо всяких благ цивилизации, где поют птички и свежий прохладный воздух наполняет лёгкие.

От одних таких мыслей становится как-то легче, и ты не выключишь телефон, потому что ты ждёшь какого-то важного звонка, пойдёшь на работу, потому что нужно срочно завершить какие-то дела, надо сдержать данное кому-то обещание. Вот все эти моменты в совокупности и составляют целую жизнь, которая как вода утекает сквозь пальцы, меняя тебя изо дня в день. Смотришь в зеркало и, увидев седину, которая так рано серебрится на висках, удивляешься тому, как мчатся годы, и, оглянувшись назад, не находишь ничего весомого, что ты успел сделать в этой жизни.

Но в то же время ты всегда куда-то спешишь и даже некогда побыть наедине с собой, часто боишься заглянуть в свою душу, потому что знаешь, какие там, в глубине, зарыты болячки и конфликты, от которых ты впадаешь в глубокую депрессию. А между тем где-то нас каждый день ждёт мама, которая дала нам всю свою любовь и душевное тепло, которая исцеляет нас лишь прикосновением своих мозолистых, но в то же время самых мягких рук, а мы всё время к ней опаздываем, нам всё некогда, некогда. Да, мы это понимаем и виним себя, но что от этого меняется? Увы, наше чувство вины не снимает с сердца матери вечную тревогу за нас и обиду, которую она затаила в себе.

Бешеные контрасты, окружающие со всех сторон, противоречивые чувства и мысли угнетают всё больше и больше, и изменчивая жизнь прогибает под себя, превращая нас в серую массу, которая плывёт по течению, меняя своё направление даже от дуновения слабого ветерка. Не покидающее чувство некомфортности в обществе, в котором живёшь, постепенно становится образом жизни, вернее – существования в этом мире сегодняшним днём, когда двери в прошлое закрыты, а будущее цветёт лишь в твоих мечтах.

Куда бежать от всех этих мыслей, где найти ответы на них? Наверно, каждый человек испытывает что-то подобное и каждый задаёт себе подобные вопросы. В моём же понимании лекарство от этого – вера в единого Аллаха, соблюдение Его «конституции» – священного Корана, жить, подражая и следуя Посланнику Аллаха – Мухаммаду (мир ему и благословение), перенимая образ жизни наших предков, их культуру, нравы и черты характера, любовь к родине, родному дому и каждому камешку, к которому прикасались предки, любовь к земле, пропитанной их потом и кровью.

На пятничной молитве, когда бок о бок с тобой сотни и тысячи мусульман совершают земной поклон, комок подкатывается к горлу, кажется, вот она духовность, она у нас всё-таки есть, и в этом молчании даёшь себе обещание чаще ходить в мечеть, избавиться от вредных привычек и проявлять усердие в поклонении Аллаху. Но, увы… выходишь из мечети и опять та же сумбурная жизнь. Вокруг ходят полураздетые «горянки», которые в штыки воспринимают всякое слово о платке и длинном платье, которые готовы найти любое оправдание, но лишь бы соответствовать ритму времени и моде. Стоит кому-то одеть что-то несуразное или вызывающее, как оно тут же оказывается на пике моды.

А между тем где-то промелькнёт робкая девушка в хиджабе, и кто-то подозрительно посмотрит на неё и подумает про себя: нет ли на ней ничего взрывоопасного, кто-то постесняется, увидев её смиренность, кто-то злобно прошепчет, мол, они только с виду такие «монашки» и «святоши», кто-то почтенно уступит ей дорогу, а какая-то вульгарная тётя, с присущей высокомерным людям гримасой, окинет её небрежным взглядом, демонстрируя своё возмущение. И опять душа болит от того, что духовность испачкана чёрно-кровавыми пятнами, которые множатся изо дня в день. А кто-то, прикрываясь знаменем Ислама, бегает по лесам, обещая одним вечный рай и указывая другим на гиену огненную, как будто они не знают, кто владыка Судного дня. Как ни называй, но это зло и «невидимая рука», которая ими управляет, добились того, что много прекрасных слов сегодня уже произносят с опаской и робостью, например, такие как джихад, шахид, хиджаб, братство, джамаат и др. Самое страшное в том, что даже в нашей республике, где более 90 % населения – мусульмане, кто-то поставил клеймо недоверия уже и на слове «Ислам».

А между тем многие братья-мусульмане, которые сидели бок о бок в мечетях каких-то полчаса назад, которые внимательно слушали проповедь и кивали с одобрением после каждой фразы, сказанной имамом, рассеиваются по городу. Кто-то шутит с друзьями излюбленной фразой: «до обеда рузман, после обеда гужбан» и обсуждает, где бы и как развлечься, говоря на молодёжном сленге «время убить», или о том, у кого там можно достать хорошую анашу («бомбовую вещь»), кто-то хвастается «прикольным» видеороликом на мобильнике, который он заснял, развлекаясь с очередной смазливой и наивной девчушкой («тёлкой») а остальные угорают со смеху («ха-ха ловят») и перекидывают это на свои телефоны, чтобы уже показать другим, а кто-то сидит за рулём своей крутой машины и нагло нарушает правила дорожного движения, подрезает других водителей, покрывает всех матом и проезжает на красный свет.

А кто-то тем временем опять побежал зарабатывать деньги, потому что ему нужно кормить семью, оплатить за съёмную квартиру и ещё немного отложить. Кто-то уже забыл про свои недавние чувства и данные самому себе обещания и спешит по своим неотложным делам, делая в уме какие-то расчёты и строя планы на завтра. И оглянувшись вокруг, кажется, что имам, который проповедовал нам перед молитвой, разговаривал со стенами или с самим собой. Вот так проходят дни, наполненные противоречиями и окрашенные самыми разными эмоциями.

Кажется, что уже не будет ничего удивительного, если завтра на улицах начнутся карнавальные шествия из бразильских сериалов. Опять контрасты, которые не укладываются в голове. С какой же лёгкостью мы перенимаем чуждое нам, даже не задумываясь о сути и последствиях своего выбора. Почему так происходит? Что это?

Любопытство, переходящее в привычку, или чья-то планомерная политика, которая шаг за шагом внедряется в нашу жизнь? Или же это необходимость заполнить вакуумы в жизни нового поколения, которое почти не знает свою историю и не хочет её знать? Наверно, все факторы имеют место быть, но почему мы с такой лёгкостью и так быстро теряем своё лицо, свой неповторимый облик, индивидуальность и свои корни?

Хочется обратиться ко всем братьям и сёстрам с просьбой о том, чтобы мы спрашивали с себя за каждый прожитый день, чтобы каждую ночь мы анализировали свои поступки за прожитый день, свои слова, мысли, эмоции и настроения, чтобы мы задумывались о последствиях, прежде чем следовать за чем-либо, чтобы оказывали должное внимание своим родным и близким, чтобы каждый день мы очищали свои сердца, улыбнувшись соседу, уступив дорогу попутчику, погладив сироту, уважая родителей, восхваляя истину и порицая ложь...

Да поможет Аллах мусульманам и Даст выход из этой ситуации. Аминь!

Who you are, where you are, and where to go next...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

The world is changing its appearance at a pace never seen before. A person has opportunities that a few decades ago had the right to exist only in the wildest fantasies of most people. Watching the rhythm of life in a small provincial town and imagining what is happening in large megacities, you begin to think about life.

We are all in a hurry all the time, someone is busy with work, someone is studying, someone is doing household chores, someone is walking through bazaars and markets, and the thought "Movement is life" flashes through my head every now and then. The way of life of people, especially those living in cities, is changing rapidly with the times, morals, worldview, spiritual values, culture are changing…

Every day we receive a huge stream of very different information from a variety of sources: from the wilds of the world Wide Web, communicating on social networks, on television and radio, from newspapers and magazines, from conversations with colleagues and friends, or just phrases heard in passing from someone or on public transport. All this leaves a certain imprint on the course of a person's thoughts. Some words sink into your soul, and then you think about what you said for a long time, you ignore something, something causes violent emotions, you rejoice and get inspired from something, and something causes you sadness and compassion, and sometimes you just want to cry.

Every person has periods when you feel tremendous potential and a surge of energy in yourself, and there are times when you want to forget about everything and everything: turn off the phone, give up on work and find yourself somewhere in the mountains or on the edge of the forest, where cold dewdrops shine on the juicy green grass in the morning rays of the sun, where there is a rickety shack without any benefits of civilization, where birds sing and fresh cool air fills the lungs.

Just such thoughts make it somehow easier, and you won't turn off the phone because you are waiting for some important call, you will go to work because you urgently need to complete some business, you need to keep a promise made to someone. All these moments together make up a whole life, which flows through your fingers like water, changing you from day to day. You look in the mirror and, seeing the gray hair that turns silver so early on your temples, you are surprised at how the years rush by, and looking back, you do not find anything significant that you have managed to do in this life.

But at the same time, you are always in a hurry somewhere and even have no time to be alone with yourself, you are often afraid to look into your soul, because you know what sores and conflicts are buried deep there, from which you fall into a deep depression. Meanwhile, somewhere every day our mother is waiting for us, who gave us all her love and warmth, who heals us only with the touch of her calloused, but at the same time the softest hands, and we are always late for her, we have no time, no time. Yes, we understand this and blame ourselves, but what does it change? Alas, our sense of guilt does not remove from the mother's heart the eternal anxiety for us and the resentment that she harbored in herself.

The frenzied contrasts surrounding us from all sides, contradictory feelings and thoughts are oppressing more and more, and the changeable life bends under itself, turning us into a gray mass that floats with the flow, changing its direction even from the breeze. The constant feeling of discomfort in the society in which you live is gradually becoming a way of life, or rather, existence in this world today, when the doors to the past are closed, and the future blooms only in your dreams.

Where to run from all these thoughts, where to find answers to them? Probably, everyone experiences something similar and everyone asks themselves similar questions. In my understanding, the cure for this is faith in the one Allah, observance of His "constitution" – the holy Quran, living by imitating and following the Messenger of Allah – Muhammad (peace and blessings be upon him), adopting the way of life of our ancestors, their culture, morals and character traits, love for the motherland, native home and everyone the pebble that the ancestors touched, the love of the earth soaked in their sweat and blood.

At Friday prayers, when hundreds and thousands of Muslims bow down to the ground side by side with you, a lump rolls up in your throat, it seems that this is spirituality, we still have it, and in this silence you promise yourself to go to the mosque more often, get rid of bad habits and show diligence in worshipping Allah. But, alas ... you leave the mosque and again the same chaotic life. There are half-naked "mountain women" walking around, who take every word about a scarf and a long dress with hostility, who are ready to find any excuse, but only to match the rhythm of time and fashion. As soon as someone puts on something awkward or provocative, it immediately turns out to be at the height of fashion.

Meanwhile, a timid girl in a hijab will flash by somewhere, and someone will look at her suspiciously and think to himself: is there anything explosive on her, someone will be ashamed to see her humility, someone will whisper angrily, they say, they only look like such "nuns" and "saints"someone will respectfully make way for her, and some vulgar aunt, with a grimace inherent in arrogant people, will look at her casually, demonstrating her indignation. And again, the soul aches from the fact that spirituality is stained with black and bloody spots that multiply from day to day. And someone, hiding behind the banner of Islam, runs through the forests, promising eternal paradise to some and pointing to the fiery hyena to others, as if they do not know who the lord of Doomsday is. Whatever you call it, but this evil and the "invisible hand" that controls them have achieved that many beautiful words are already being uttered with fear and timidity today, for example, such as jihad, shahid, hijab, brotherhood, Jamaat, etc. The scariest thing is that even in our republic, where more than 90% of the population are Muslims, someone has already branded the word "Islam" with a brand of distrust.

Meanwhile, many Muslim brothers who sat side by side in mosques just half an hour ago, who listened attentively to the sermon and nodded with approval after each phrase spoken by the imam, are scattered around the city. Someone jokes with friends with a favorite phrase: "before lunch ruzman, after lunch guzhban" and discusses where and how to have fun, saying in youth slang "time to kill", or about who can get a good pineapple ("bomb thing"), someone brags about "cool" with a video on his mobile phone, which he filmed having fun with another cute and naive girl ("chick") and the rest are bursting with laughter ("haha they catch") and throw it on their phones to show others already, and someone is sitting at the wheel of his cool car and brazenly violates traffic rules, cuts off other drivers, He swears at everyone and runs a red light.

Meanwhile, someone ran to earn money again, because he needs to feed his family, pay for a rented apartment and save a little more. Someone has already forgotten about their recent feelings and promises made to themselves and is rushing about their urgent business, making some calculations in their mind and making plans for tomorrow. And looking around, it seems that the imam who preached to us before prayer was talking to the walls or to himself. That's how days pass, filled with contradictions and colored by a variety of emotions.

It seems that it will not be surprising if carnival processions from Brazilian TV series begin on the streets tomorrow. Again, contrasts that do not fit into my head. How easily we adopt what is alien to us, without even thinking about the essence and consequences of our choice. Why is this happening? What's it?

Is it curiosity that turns into a habit, or someone's planned policy that is being implemented step by step into our lives? Or is it the need to fill the vacuums in the life of a new generation that almost does not know its history and does not want to know it? Probably, all factors take place, but why do we lose our face, our unique appearance, individuality and our roots so easily and so quickly?

I would like to appeal to all brothers and sisters with a request that we ask ourselves for every day we have lived, so that every night we analyze our actions for the day we have lived, our words, thoughts, emotions and moods, so that we think about the consequences before following anything, so that we pay due attention to our relatives and friends, so that every day we purify our hearts by smiling at a neighbor, giving way to a fellow traveler, stroking an orphan, respecting parents, praising the truth and condemning lies...

May Allah help Muslims and give a way out of this situation. Amen to that!

Kush jeni, ku jeni dhe ku tё shkoni mё pas...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Bota po ndryshon pamjen e saj me një ritëm të paparë më parë. Një person ka mundësi që disa dekada më parë kishte të drejtë të ekzistonte vetëm në fantazitë më të egra të shumicës së njerëzve. Duke parë ritmin e jetës në një qytet të vogël provincial dhe duke imagjinuar se çfarë po ndodh në megacities të mëdha, ju filloni të mendoni për jetën.

Të gjithë jemi me nxitim gjatë gjithë kohës, dikush është i zënë me punë, dikush po studion, dikush po bën punët e shtëpisë, dikush po ecën nëpër pazare dhe tregje dhe mendimi "Lëvizja është jetë" më kalon nëpër kokë herë pas here. Mënyra e jetesës së njerëzve, veçanërisht atyre që jetojnë në qytete, po ndryshon me shpejtësi me kohën, morali, botëkuptimi, vlerat shpirtërore, kultura po ndryshojnë…

Çdo ditë marrim një rrjedhë të madhe informacioni shumë të ndryshëm nga burime të ndryshme: nga malet e egra të World Wide Web, duke komunikuar në rrjetet sociale, në televizion dhe radio, nga gazetat dhe revistat, nga bisedat me kolegët dhe miqtë, ose thjesht fraza të dëgjuara kalimthi nga dikush ose në transportin publik. E gjithë kjo lë një gjurmë të caktuar në rrjedhën e mendimeve të një personi. Disa fjalë zhyten në shpirtin tuaj, dhe pastaj mendoni për atë që keni thënë për një kohë të gjatë, ju injoroni diçka, diçka shkakton emocione të dhunshme, ju gëzoheni dhe frymëzoheni nga diçka, dhe diçka ju shkakton trishtim dhe dhembshuri, dhe nganjëherë thjesht dëshironi të qani.

Çdo person ka periudha kur ndjeni potencial të jashtëzakonshëm dhe një rritje të energjisë në veten tuaj, dhe ka raste kur doni të harroni gjithçka dhe gjithçka: fikni telefonin, hiqni dorë nga puna dhe gjeni veten diku në male ose në buzë të pyllit, ku pikat e ftohta të vesës shkëlqejnë në barin e gjelbër me lëng në rrezet e mëngjesit të diellit, ku ka një kasolle rakitike pa asnjë përfitim të qytetërimit, ku zogjtë këndojnë dhe ajri i freskët i freskët mbush mushkëritë.

Vetëm mendime të tilla e bëjnë disi më të lehtë dhe nuk do ta fikni telefonin sepse jeni duke pritur për ndonjë telefonatë të rëndësishme, do të shkoni në punë sepse keni nevojë urgjente për të përfunduar ndonjë biznes, duhet të mbani një premtim të bërë dikujt. Të gjitha këto momente së bashku përbëjnë një jetë të tërë, e cila rrjedh nëpër gishtat tuaj si ujë, duke ju ndryshuar nga dita në ditë. Ju shikoni në pasqyrë dhe, duke parë flokët gri që bëhen argjend kaq herët në tempujt tuaj, habiteni se si vitet nxitojnë dhe duke parë prapa, nuk gjeni asgjë domethënëse që keni arritur të bëni në këtë jetë.

Por në të njëjtën kohë, ju jeni gjithmonë me nxitim diku dhe madje nuk keni kohë të jeni vetëm me veten, shpesh keni frikë të shikoni në shpirtin tuaj, sepse e dini se cilat plagë dhe konflikte janë varrosur thellë atje, nga të cilat bini në një depresion të thellë. Ndërkohë, diku çdo ditë na pret nëna jonë, e cila na dha gjithë dashurinë dhe ngrohtësinë e saj, e cila na shëron vetëm me prekjen e duarve të saj të pashpirta, por në të njëjtën kohë më të buta, dhe ne jemi gjithmonë vonë për të, nuk kemi kohë, nuk ka kohë. Po, ne e kuptojmë këtë dhe fajësojmë veten, por çfarë ndryshon? Mjerisht, ndjenja jonë e fajit nuk heq nga zemra e nënës ankthin e përjetshëm për ne dhe pakënaqësinë që ajo strehoi në vetvete.

Kontrastet e tërbuara që na rrethojnë nga të gjitha anët, ndjenjat dhe mendimet kontradiktore po shtypin gjithnjë e më shumë, dhe jeta e ndryshueshme përkulet nën vetvete, duke na kthyer në një masë gri që noton me rrjedhën, duke ndryshuar drejtimin e saj edhe nga flladi. Ndjenja e vazhdueshme e shqetësimit në shoqërinë në të cilën jetoni gradualisht po bëhet një mënyrë jetese, ose më mirë, ekzistenca në këtë botë sot, kur dyert e së kaluarës janë të mbyllura, dhe e ardhmja lulëzon vetëm në ëndrrat tuaja.

Ku të vraponi nga të gjitha këto mendime, ku të gjeni përgjigje për to? Ndoshta, të gjithë përjetojnë diçka të ngjashme dhe të gjithë i bëjnë vetes pyetje të ngjashme. Në kuptimin tim, shërimi për këtë është besimi Në Një Allah, respektimi i "kushtetutës" Së tij – Kurani i shenjtë, duke jetuar duke imituar dhe ndjekur Të Dërguarin e All – llahut-Muhamedin (paqja dhe bekimet qofshin mbi të), duke adoptuar mënyrën e jetës së paraardhësve tanë, kulturën e tyre, moralin dhe tiparet e karakterit, dashurinë për atdheun, shtëpinë amtare dhe të gjithë guralecët që preknin paraardhësit, dashurinë e tokës të njomur në djersën dhe gjakun e tyre.

Në lutjet e së premtes, kur qindra E mijëra Myslimanë përkulen në tokë krah për krah me ju, një gungë rrotullohet në fyt, duket se kjo është shpirtërore, ne ende e kemi atë, dhe në këtë heshtje ju i premtoni vetes që të shkoni në xhami më shpesh, hiqni qafe zakonet e këqija dhe tregoni zell në adhurimin E Allahut. Por, mjerisht ... ju largoheni nga xhamia dhe përsëri e njëjta jetë kaotike. Ka "gra malore" gjysmë të zhveshura që ecin përreth, të cilat marrin çdo fjalë për një shall dhe një fustan të gjatë me armiqësi, të cilat janë gati të gjejnë çdo justifikim, por vetëm që të përputhen me ritmin e kohës dhe modës. Sapo dikush vesh diçka të vështirë ose provokuese, menjëherë rezulton të jetë në kulmin e modës.

Ndërkohë, një vajzë e ndrojtur me hixhab do të kalojë diku, dhe dikush do ta shikojë atë me dyshim dhe do të mendojë me vete: a ka ndonjë gjë shpërthyese mbi të, dikush do të ketë turp të shohë përulësinë e saj, dikush do të pëshpërisë me zemërim, thonë ata, ata duken vetëm si "murgesha" dhe "shenjtorë"të tillë dikush do t'i hapë rrugë me respekt, dhe disa halla vulgare, me një grimasë të natyrshme në njerëzit arrogantë, do ta shikojnë rastësisht, duke demonstruar indinjatën e saj. Dhe përsëri, shpirti dhemb nga fakti se spiritualiteti është njollosur me njolla të zeza dhe të përgjakshme që shumohen nga dita në ditë. Dhe dikush, duke u fshehur pas flamurit Të Islamit, kalon nëpër pyje, duke u premtuar disave parajsën e përjetshme dhe duke treguar hienën e zjarrtë për të tjerët, sikur të mos e dinë se kush është zoti i Ditës së Kijametit. Sido që ta quani, por kjo e keqe dhe" dora e padukshme " që i kontrollon ata kanë arritur që shumë fjalë të bukura tashmë po shqiptohen me frikë dhe ndrojtje sot, për shembull, të tilla si xhihadi, shahidi, hixhabi, vëllazëria, Xhamaati, etj. Gjëja më e frikshme është se edhe në republikën tonë, ku më shumë se 90% e popullsisë janë Myslimanë, dikush tashmë e ka quajtur fjalën "Islam" me një markë mosbesimi.

Ndërkohë, shumë vëllezër Myslimanë që u ulën krah për krah në xhami vetëm gjysmë ore më parë, të cilët dëgjuan me vëmendje predikimin dhe tundën kokën me miratim pas çdo fraze të folur nga imami, janë shpërndarë nëpër qytet. Dikush bën shaka me miqtë me një frazë të preferuar: "para drekës ruzman, pas drekës guzhban" dhe diskuton se ku dhe si të argëtohet, duke thënë në zhargonin e të rinjve "koha për të vrarë", ose se kush mund të marrë një ananas të mirë ("gjëja e bombës"), dikush mburret për "cool" me një video në celularin e tij, të cilën ai filmoi duke u argëtuar me një vajzë tjetër të lezetshme dhe naive ("zogth") dhe pjesa tjetër po shpërthen nga shkel me guxim rregullat e trafikut, ndërpret shoferët e tjerë, Ai betohet në të gjithë dhe shkon një dritë të kuqe.

Ndërkohë, dikush vrapoi për të fituar para përsëri, sepse ai duhet të ushqejë familjen e tij, të paguajë për një apartament me qira dhe të kursejë pak më shumë. Dikush tashmë ka harruar ndjenjat dhe premtimet e tyre të fundit që i janë bërë vetes dhe po nxiton për biznesin e tyre urgjent, duke bërë disa llogaritje në mendjen e tyre dhe duke bërë plane për nesër. Dhe duke parë përreth, duket se imami që na predikoi para namazit po fliste me muret ose me veten e tij. Kështu kalojnë ditët, të mbushura me kontradikta dhe të ngjyrosura nga një larmi emocionesh.

Duket se nuk do të jetë për t'u habitur nëse procesionet e karnavaleve nga serialet Televizive Braziliane fillojnë nesër në rrugë. Përsëri, kontraste që nuk përshtaten në kokën time. Sa lehtë përvetësojmë atë që është e huaj për ne, pa menduar as për thelbin dhe pasojat e zgjedhjes sonë. Pse po ndodh kjo? Çfarë është?

A është kurioziteti që kthehet në një zakon, apo politika e planifikuar e dikujt që po zbatohet hap pas hapi në jetën tonë? Apo është nevoja për të mbushur vakumet në jetën e një brezi të ri që pothuajse nuk e njeh historinë e tij dhe nuk dëshiron ta njohë atë? Ndoshta, të gjithë faktorët ndodhin, por pse e humbasim fytyrën, pamjen tonë unike, individualitetin dhe rrënjët tona kaq lehtë dhe kaq shpejt?

Unë do të doja t'u bëja thirrje të gjithë vëllezërve dhe motrave me një kërkesë që ne i kërkojmë vetes çdo ditë që kemi jetuar, në mënyrë që çdo natë të analizojmë veprimet tona për ditën që kemi jetuar, fjalët, mendimet, emocionet dhe gjendjet tona shpirtërore, në mënyrë që të mendojmë për pasojat para se të ndjekim ndonjë gjë, në mënyrë që t'i kushtojmë vëmendjen e duhur të afërmve dhe miqve tanë, duke i buzëqeshur një fqinji, duke i lënë vendin një bashkudhëtari, duke ledhatuar një jetim, duke respektuar prindërit, duke lavdëruar të vërtetën dhe duke dënuar gënjeshtrat...

Allahu i ndihmoftë Muslimanët dhe jepi një rrugëdalje nga kjo situatë. Amen për këtë!